Santiago: een verhaal over dieren"liefde"

Op weg naar huis, na een paar dagen in het ziekenhuis te hebben doorgebracht, overreed een inwoonster van Cadiz bijna een greyhound, die midden op de weg lag en die al een keer door een auto geraakt was. De hond was er slecht aan toe en kon haast niet bewegen.

Ondank het risico stopte ze haar auto aan de kant van de weg en probeerde hulp te krijgen via haar mobiele telefoon. Eerst probeerde ze de plaatselijke politie in Chiclana de la Frontera, die haar vriendelijk verzochten, contact op te nemen met de "refugio", het gemeentelijke hondenasiel. Dat deed ze. Ze kreeg te horen, dat ze niet konden komen om het gewonde dier op te halen. Ze moest het maar alleen doen en de arme hond zelf naar Puerto Real brengen. Toen dacht ze erover, milieuzaken te bellen....waarom niet? Dat deed ze dus, maar de ambtenaar die de telefoon opnam vertelde haar, dat deze zaak niet onder hun verantwoordelijkheid viel. Het leek allemaal een boze droom en in een laatste poging, belde ze de plaatselijke dierenkliniek "Purina" in El Puerto de Santa Maria. Weer werd ze geconfronteerd met: "Sorry, maar we kunnen er niets aan doen".

Wanhopig vanwege de vreselijke toestand van het dier, dat ze, om het te beschermen tegen de kou, inmiddels in een deken had gewikkeld die ze in haar auto had, herinnerde ze zich plotseling, als in een droom, dat er een organisatie voor dierenbescherming was in Cadiz. Ze vroeg Kimba om hulp en zonder tijd te verliezen, zijn ze erheen gegaan om zowel de jongedame als de gewonde greyhound te hulp te schieten. Diegenen die hun hulp geweigerd hebben omdat ze vonden, dat het niet hun verantwoordelijkheid was, zouden zich de ogen uit het hoofd moeten schamen. De plaatselijke politieman, de medewerker van het gemeentelijke asiel, de ambtenaar bij milieuzaken, de dierenkliniek.... iedereen die het arme dier hulp weigerde zou zich moeten schamen voor wat hij gedaan heeft, voor het de rug toekeren aan een levend wezen, dat hun hulp nodig had. Eens hebben ze misschien zelf wel hulp nodig en krijgen ze het niet, door het egoïsme en de harteloosheid van sommige mensen.

Vandaag (29 januari 2005) is Santiago, zoals de geredde greyhound inmiddels genoemd is, geopereerd en is hij, thuis bij één van de vrijwilligers van Kimba, aan het bijkomen van zijn gruwelijke belevenissen.

Santiago krijgt, als hij hersteld is, een familie buiten Spanje.