Historie

In 1909 vestigde Ettore Bugatti (Milaan 15.9.1881- Parijs 21.8.1947) een autowerkplaats in Molsheim bij Straatsburg. Ettore had ruime ervaring in de toenmalige auto-industrie opgedaan bij verschillende merken zoals De Dietrich, Mathis en Deutz.

Het was de bedoeling om een kleine serie automobielen te bouwen met de eigenschappen van een door hem, tijdens zijn werkzaamheden bij Deutz in Keulen ontwikkeld prototype: Type 10. De serieproductie begon met model Type 13: een 1327 cc motor met bovenliggende nokkenas.

In diezelfde tijd ontwierp Ettore Bugatti de Peugeot BéBé.

In de jaren voor de Eerste Wereldoorlog, werden een viertal modellen met viercilinder motoren van 1327 tot 5027 cc geproduceerd. In 1913 ontwierp hij zijn eerste prototype met 8 cilinders in-lijn van 2655 cc, door een tweetal 4 cilinder motoren aan elkaar te koppelen.

De eerste echte Bugatti werd eigenlijk pas in 1922 gemaakt: de Type 30, met 1991 cc cilinderinhoud. Bij de Grote Prijs van Lyon in 1924 introduceerde Ettore Bugatti de Type 35, die met zijn 8 cilinder motor met 1991 cc inhoud de inspiratie vormde voor de Type 35A zijn wel haast bekendste racer. In de normale toerwagens leverde hij de Type 44 (3000 cc) en Type 46 (3500 cc). Zoals in die tijd gebruikelijk was, kon de klant kiezen of hij de carrosserie van de fabriek wilde, of er werd door andere carrossiers een carrosserie op een fabrieks-chassis geleverd.

Voor de allerrijksten werd de enorme Bugatti Royale (Type 41) geïntroduceerd met een cilinderinhoud van 12763 cc (!), een wielbasis van 4.32 meter en een gewicht van 3175 kg. Van deze auto zijn er maar een 7-tal (inclusief het prototype) geproduceerd, waarvan een voor koning Alfonso XIII van Spanje. In 1931 zag de laatste racewagen (Type 59) het licht. Verder werden eigenlijk alleen nog maar sportwagens geproduceerd. Type 55 werd het platform voor de, tot aan het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog geproduceerde, Type 57. Dit was een sportwagen met een 3257 cc met dubbele, bovenliggende nokkenassen en was ook leverbaar met compressor (Type 57S en 57SC). Na de dood van Ettore Bugatti in 1947, werden nog een gering aantal model 101’s (op basis van de T57 en met een carrosserie van Ganglof) geproduceerd. Daarna werd de fabriek overgenomen door Hispano-Suiza, die de fabriek ombouwde tot fabriek van onderdelen voor vliegtuigmotoren.

Het is minder bekend, dat de Bugatti’s een heel kunstzinnige familie vormden. De liefhebbers van Bugatti’s automobielen (Bugattisten) zeggen dat aan zijn ontwerpen te kunnen zien. De familie telde o.a. meubel- en interieur ontwerper Carlo (Ettores vader) en Ettore’s broer Rembrandt was beeldend kunstenaar: het beeldje van de olifant op de radiatordop van de Royale was van zijn hand . Ettore’s zoon Jean, had de hand in menig goedgelukt en revolutionair carrosserieontwerp voor de Bugatti’s (o.a. op basis van de T50, de z.g. “Profilé” stroomlijncarrosserie en de ‘Atlantic’ Sportcoupé op basis van de T57SC). Hij had waarschijnlijk zijn vaders werk kunnen voortzetten, en het merk kunnen redden, als hij niet in 1939 bij een auto-ongeluk om het leven was gekomen.

(niet volledig)

• Bugatti Type 13 (1913)
• Bugatti Type 35 (1925)
• Bugatti Type 37 (1926)
• Bugatti Type 41 (1930)
• Bugatti Type 44 (1927)
• Bugatti Type 46 (1929
• Bugatti Type 50 (1932)
• Bugatti Type 57 (1935)
• Bugatti EB110 GT (1994)
• Bugatti EB110 SS (1992)

Grote automobielmusea zoals het [http://www.musee-jacquemart-andre.com/www.culturespaces.com/schlumpf/ Musée National de l'Automobile de Mulhouse-collection Schlumpf] en particuliere verzamelaars hebben grote bedragen over gehad voor hun verzameling historische Bugatti's. Het is geen uitzondering dat een vooroorlogse Bugatti-racer bij een veiling voor enkele miljoenen euro's onder de hamer gaat. Sommige modellen staan zelfs in musea voor moderne kunst (Boston Museum of Fine Arts).

Dit alles omdat het motto van Ettore Bugatti was: Bugatti- le pur sang de l'automobile