Dinsdag 8 maart was dan het uur van de beproeving. De eerste chemo. Wij moesten ons aanmelden in het Sint Augustinus ziekenhuis rond 09.00 uur. Er moesten nog verscheidene gesprekken en onderzoeken door de Oncologen plaats hebben. Over deze mensen niets dan lof. Voor elke patient werd er ruim detijd genomen, en alles werd klaar en duidelijk uigelegt. Dan de eerste infus en werden de baxsters eraan gehangen. Er was een rode bij, vuil chemisch spul, dat indien het op je lichaam terecht komt brandwonden toebrengt. En dat moet dan in haar aders. Ook het verplegend personeel was fantastisch. Elke handeling die ze deden, elk zakje dat werd aangebracht werd klaar en duidelijk uitgelegt. Na verscheidene uren doorgebracht te hebben in het daghospitaal konden wij huiswaarts keren. Dora is reeds meer dan 20 jaar onderhevig aan migraine, en nu moet die nu toch juist de kop opsteken, enkele dagen voor de eerste chemo. De week die volgde was zeer moeilijk. Ze was misselijk van de migraine en van de chemo. Maar wat een vrouw heb ik. Geen enkele klacht kwam over haar lippen. Ze had zelf nog tijd om mij, onze zoon en haar tweelingzuster te troosten. Alsof wij die ziekte hadden en niet zij. Dinsdag de chemo, en tegen zondag eindelijk lichte beterschap. Aangezien wij ook fanatieke wandelaars zijn ( wij zijn aangesloten in een wandelclub), hebben we toch die zondag een wandeling gedaan. Daar waar ze anders tot 30 km afstapt, was ze nu door de chemo en haar kanker veen sneller moe. De rustpauzen duurden langer, maar ze speelde het toch klaar om 14 km te stappen. Het deed ons goed, wij zijn niet van plan de kanker ons leven te laten leiden.
