Het is reeds een zeer lange tijd geleden dat ik nog iets aan dit blog heb toegevoegd. Een e-mailtje van een lezer heeft me er op attent gemaakt dat ik dit nog steeds heb. Het jaar 2005 is eindelijk voorbij, een jaar om zo gauw mogelijk te vergeten. En toch, ondanks alle ellende en ziektes had het toch iets positiefs in zich. Wij leerden het leven anders te bekijken, anders te beoordelen, anders over onszelf te denken. Want het leven is toch zo broos. Wij weten nu dat er in eerste instantie niets gaat boven gezondheid en in tweede niets boven een goede verstandhouding en begrip ( zeg maar liefde ) in het gezin. Nu, met Valentijn voor de deur, kan ik hier niets dan lof neerschrijven voor mijn echtgenote. Zoals zij het voorbije jaar heeft doorstaan is werkelijk fantastisch. Nooit heb ik haar horen klagen. Ondanks haar ziekte was er steeds haar zorg voor mij, voor onze zoon en kleinzoon en voor haar tweelingzuster. De zes chemo kuren en de 33 bestralingen heeft ze zonder klagen zeer goed doorstaan. De volgende vijf jaren zal ze nog elke dag een medicament voor haar kanker moeten innemen. Sinds eind december 2005 begint ze eindelijk verlost te geraken van die extreme vermoeidheid die haar bij onze wandelingen zo veel deed afzien. Wij zijn reeds tweemaal naar de kontrole docter geweest en twee maal was het onderzoek gunstig, geen kanker. Dora is zo weinig met haar kanker bezig, dat ik het alarm op mijn GSM heb moeten instellen op 12.30 uur om haar eraan te doen denken om haar medicament in te nemen. Wij zijn nu het nieuwe jaar begonnen met een schone en gezonde lei. We weten nu dat het leven broos is, maar ook dat de liefde sterk is, en dat men, als men maar wil, samen vele tegenslagen kan overwinnen. Ik ga nu deze blog afsluiten, in de wetenschap dat met ons Doortje alles zeer goed zal verlopen en dat het voorbije jaar een eenmalige gebeurtenis zal blijken te zijn.
