" …….. Stil in ’t straatje hè ?"

“Goedemorgen mevrouw de Boer, daar ben ik weer !” Met de sleutel die we in bruikleen hebben nog in mijn hand loop ik de woonkamer binnen. Met een geoefende blik kijk ik snel in het rond en constateer dat ik op het eerste gezicht niets tegenkom dat geen uitstel duldt.
“Ja, ja ik dacht net wat is het stil in ’t straatje hè, vindt u ook niet ?” Omdat ik inmiddels weet welk antwoord van mij wordt verwacht klinkt resoluut uit mijn mond: “Nou en of het stil is in ’t straatje.”
Mevrouw de Boer, die overigens net zo goed mevrouw de Bruin of mevrouw van Zalinge had kunnen heten, zit gekleed in haar grote stoel in de erker voor het raam. Haar rok zit vol pluisjes als je af moet gaan op de niet aflatende ijver om de denkbeeldige versmoezeling met haar geknokelde handen te verwijderen. Hoe lang ze daar al zit weet niemand.
“Heeft u goed geslapen ?” vraag ik met een peilende blik in mijn ogen, wetend dat ze die haast professioneel zal ontwijken als ze antwoordt: ”Ja hoor, maar ik zag de zon opkomen en ik dacht ik ga lekker in mijn stoel zitten voor het raam ….. wat is ’t stil in ’t straatje hè ….”

Ik werk bij de thuiszorg en wel als verzorgende-C. Niet dat dat nou zo bijzonder is, want een echte opleiding ervoor heb ik nooit gehad. Men dacht alleen dat ik de verantwoording van een uitgebreider takenpakket wel aankon. En dus rijd ik met een rode map onder mijn arm van cliënt naar cliënt. In die map staan keurig op volgorde van behandeltijdstip de mensen die onze hulp nodig hebben. Welke hulp ze nodig hebben staat weer apart bij hun naam opgeschreven. Soms volstaat een kopje thee met een boterham, soms vraagt de verzorging van een invalide 90-jaar oude professor bijna het dubbele van het aantal minuten dat regulier in een halfuur gepropt kan worden. Hetgeen zijn oorzaak niet vindt in het behandelprotocol maar wel in de mate waarin de professor meent een aanslag te mogen doen op mijn intellectuele vermogens. Zijn lichaam laat het afweten, zijn geest daarentegen is scherp. En wat hem betreft mag de verzorging zich dus wel wat meer richten op zijn geestelijke gesteldheid. Ik ben flexibel …… maar tijd is tijd !

“Nou en of het stil is in ’t straatje ! Ik zie ook helemaal niemand !” En weer kijkt ze me stralend aan omdat ik er blijk van geef haar te begrijpen. Ik weet dat nu het moeilijkste moment van de ochtend is aangebroken. Mevrouw moet mee naar de keuken waar ik haar bij het aanrecht kan wassen. Inmiddels weet ik ook dat een simpele uitnodiging haar niet uit de stoel haalt. Ze ís toch al aangekleed en ze hééft zich al helemaal gewassen. Dus haal ik opnieuw mijn trucje uit de hoge hoed en ga voor het raam naar buiten staan kijken. “Stil in ’t straatje hè … ik zie helemaal niemand, of toch …. ?”  Steeds weer voel ik me een beetje beschaamd als ze overeind komt uit haar stoel. Ik geef haar een arm en samen turen we naar buiten. Met de belofte dat ze straks met een kopje koffie weer heerlijk in haar stoel kan zitten lok ik haar de keuken in. Geduldig werk ik het hele ritueel af dat niet langer dan twintig minuten mag duren.
Ze is vergeetachtig en veelvuldig herhaal ik dezelfde antwoorden op dezelfde vragen. Als ze klaar is breng ik haar naar de zitkamer. “Krijg ik nu koffie ?” vraagt ze me met twinkelende oogjes. Ik verbaas me over de menselijke geest die op schijnbaar ridicule wijze hersenfuncties kan activeren en uitdoven zonder daarover ook maar enige rekenschap te hoeven afleggen. “Ik maak koffie voor u”, en ik spoed me naar de keuken. Ze roept me met luide stem na: “Stil in ’t straatje hè ….”. Met het automatisme van een repeteergeweer geef ik mijn standaardantwoord.

Na een paar weken loop ik weer met diezelfde rode map onder mijn arm. Weer diezelfde mensen, in dezelfde volgorde, binnen dezelfde tijd. Bij aanvang realiseer ik me nog niet dat ik eerder klaar zal zijn vandaag. De rode mappen worden eenmaal per week volledig bijgewerkt. Dus kijk ik, met de sleutel van haar voordeur in mijn hand, nog even in de map of er iets is gewijzigd. Op de eerstvolgende nieuwe pagina in haar logboek staat in haastige letters geschreven: 9 juli: mevrouw is overleden.
Ik staar naar die 23 hanepoterige letters die niets anders schijnen te willen vertellen dan dat er weer een half uur zorg voor een ander beschikbaar is gekomen.
Ik kijk om me heen en zie de buurtbewoners door de straat gaan, wandelend of fietsend, zwaaiend naar elkaar vanachter de ramen. “Stil in ’t straatje hè … ?” Het is alsof ik haar stem de geëikte vraag hoor stellen. Ik heb geen antwoord …..elk woord zou de stilte verstoren.