Jefken woonde in één van de doordeweekse huisjes die in rijen van tien het labyrint van straatjes van de arbeiderswijk omkaderden. Een huis met achterin enkele tientallen vierkante meters braakgrond, waarop allerlei onkruid - jefken zelf noemde het geneeskrachtige kruiden - welig tierde. Jefkes " biologisch proefterrein" was omgeven door een afrastering in kiekendraad waarin de tand des tijds her en der grote gaten had geknaagd. Een regelrechte uitdaging voor zwerfkatten, straathonden en kwajongens, die ten overvloede zorgden voor natuurlijke bemesting.
Aanleunend tegen een bijgebouwtje van de achterkeuken, was een "dierenkliniek" ingericht; een halfrot, scheefhangend krot, afgesloten door kiekendraad en met als dakbedekking een roestig blikken paneel, waarop eens een reklameboodschap voor Paschacichorei had gestaan. De "kliniek" was dagelijks geopend en vrij toegankelijk. Raadplegingen werden evenwel slechts in de namiddag, na het middagdutje van het medisch personeel toegestaan.
De "chef-de-clinique" , Jefken himself dus, had door de jaren heen een stevige reputatie als deskundige op het gebied van de diergeneeskunde verworven. Vooral het jonge volkje maakte dankbaar gebruik van de dienstverlening. Waarom ook niet ? Een pro-deo vétérinair ! Geef nu toe, ze zijn zo schaars als witte hazen... Dagelijks werden dan ook allerlei huis- en andere dieren aangesleept: cavia's in barensnood, witte muizen met oor- of andere ontstekingen, konijnen met slappe afgang, honden met wormen, katten met allelei kattekwalen, een tamme ekster met zwerende teennagels.. je kon het zo gek niet bedenken. Zelfs een muskusrat met vergiftigingsverschijnselen werd kordaat en vakkundig uit haar lijden verlost.
De normale behandeling bestond uit twee dagen vasten en een kuur met Calsbadzout. " Een schoon kot is alles !!" meende de chef. In uitzonderlijke gevallen werden ook wel eens pillen voorgeschreven. Ze leken verdacht veel op konijnekeutels .. en zo smaakten ze ook ! Verder bevatte de apotheek nog enkele confituurpotten met kwalijk riekende zalfjes en een gans arsenaal van gedroogde kruiden, planten en vreemdsoortige wortels met grillige vormen. De zware gevallen, waarvoor een meer adekwate behandeling noodzakelijk werd geacht, werden voor observatie opgenomen. Dikwijls met opzienbare gevolgen. Een en ander leidde ertoe dat we Lang Jefken duistere krachten gingen toemeten, waardoor zijn reputatie nog werd versterkt. In die mate zelfs dat weldra ook "patienten " uit de omliggende wijken werden aangetrokken. Eerst een paar snotneuzen van " den Berg", vervolgens een oud moederken met een even oude loebas van een hond en toen, schoorvoetend weliswaar en bij schemeravond, Evarist van 't Hoeksken .
Hij zeulde een aftandse rieten duivenmand met zich mee, waaruit hij, na enige aarzeling , een stuk of wat zielepoten van reisduiven te voorschijn haalde. De arme beestjes waren meer dood dan levend, dat was zelfs voor ons, onbenullige assistenten, overduidelijk. " En zo zitten ze allemaal!" kloeg de onfortuinlijke "melker" met tranen in de ogen. " 't is om te janken van miserie.. man, man...". De Chef-de-Clinique krabde bedachtzaam zijn kale kruin, keek droefgeestig in de uitgebluste duivenoogjes, betastte met een bedenkelijk gezicht de dorre opgezette veren .. " Al iets gegeven ?" vroeg hij tenslotte. Evarist knikte ontmoedigd. " Alles en nog wat.. witten aluin, maagzout, zoet vet spek, geitemelk, look, het water van de smid..." een ellenlange opsomming van de gebruikelijke middeltjes bij ziekte en tegenspoed op het duivenhok.. " niets meer aan tedoen zeker ?"
Lang Jefken negeerde de vraag, zette de diertjes op hun wankele pootjes in het "quarantainehok" en beloofde plechtig geheel zijn geest, zijn lichaam en al zijn krachten te zullen inzetten voor de redding van de armzalige diertjes.. "Morgen over acht dagen is 't vollemaan" riep hij Evarist bij het afscheid nog na " en dan voel ik mij best, bij volle maan !! ", waarop hij zijn ademloos toekijkende assistenten verder onderrichtte in de voor gewone stervelingen aartsmoeilijke theorie van kosmische straling, astrologische invloeden en andere duistere krachten...
De morgen na de volle maan, bij 't ochtendgloren, stond Evarist van 't Hoeksken voor de deur van de wonderdokter. Nog slaapdronken en zichtbaar uitgeput ging deze hem voor naar de ren. " Gemakkelijk was het niet maar ...voila !" Evarist kon zijn ogen niet geloven. De duifjes waren kerngezond ! Bruisend van energie en levenslust koerden ze tegen elkaar op. Hun oogjes kwinkelden in hun slimme kopjes en hun pluimen glansden dat het een plezier was om zien. Pareltjes !!!
"Wat? Hoe? " stamelde de versteende Evarist. Een gebiedend gebaar van de meester legde hem kordaat het zwijgen op " Er is nog zoveel tussen hemel en aarde, mijn zoon...Finis conorat opus !!" En op deze wijze woorden verdween de weldoener geeuwend ( of was het grinnikend) terug onder de dekens . Hij had zijn nachtrust nodig, hij. ---- Enkele weken na de wonderbare gebeurtenissen (die een grote weerklank vonden in duivenliefhebbersmiddens tot ver buiten de dorpsgrenzen), zat Lang Jefken in het bomvolle duivenlokaal, omgeven door een geur van heiligheid en een grote schare discipelen. Hij liet zich uitvoerig bewieroken en genoot zichtbaar van de bewonderende blikken, de lovende woorden, de frisse pinten en een geurige cafésigaar...
Komt plots Lowie binnen, de biersteker, die iedere dag met kar en paard de Gentse café's bevoorraadde met Liebaerts-bier. " Ewel, Jefken, hoe zit datte.. gaat ge die twee frank nog terugbetalen die ik voorgeschoten heb, voor " de visite " van de Risten zijn duiven, op de Coupure, in de VEEARTSENIJSCHOOL !!"
Waaruit ten overvloede blijkt dat roem vergankelijk is en een groot malheur soms schuilt in een klein hoekje ...
Een herinnering aan een goeie vriend .Een "wonderdokter"!?
Lang geleden, in de tijd toen België nog "het landeken van belofte" werd genoemd, leefde in mijn volkrijke buurt Lang Jefken. Lang Jefken had zijn naam niet gestolen. Met zijn respectabele lengte van om en bij de twee meter torende hij hoog boven de buurtbewoners uit. Bovendien was hij zo mager als de visgraat van een haring en zo stijf als een overhemd dat een paar dagen telang in moeders stijfselpap had gezeten. Vandaag de dag zijn dergelijke wandelende bonenstaken een vertrouwd beeld in onze samenleving geworden, maar toentertijd waren ze nog dun gezaaid en dikwijls het voorwerp van dubbelzinnige woordspelingen en grove grappen. Zoals die keer dat het gerucht ging dat Lang Jefken schreiend was aangetroffen voor de gesloten deur van café De Reisduif. Was er iets gebeurd misschien ? Een ongeval.. een sterfgeval ? Er was niets gebeurd. Alleen, Jefken verging van de dorst en toen hij uit de dakgoot wou drinken, stond er geen water in ... Ook wanneer er ergens een schouw moest worden gekuist, werd steeds aan Lang Jefken gedacht, als gebruiksvoorwerp !!
Tot groot geluk van Jefken en tot wanhoop van de spotters was " het mikpunt", zoals hij ook wel werd genoemd, totaal ongevoelig voor de stekelijke opmerkingen, boertige plagerijen en nauwelijks verholen spot van de buurtbewoners. Hij hield steeds het hoofd fier rechtop - gezien de omstandigheden op zichzelf al een moedige daad- en betaalde zijn kwelduivels met dezelfde munt terug. Gewoonlijk mét intrest ! Goed van de tongriem gesneden als hij was, vond hij voor iedere grap de gepaste tegenzet, speelde de grapjassen handig tegen elkaar uit en kreeg steevast de lachers op zijn kant.
Geboren humorist en optimist-tot-in-de-kist, liet hij gods water over gods akkertje lopen, melkte de dag ( en tussendoor zijn duiven), lanterfantte door de buurt, zat te mediteren op zijn bankje in de zon, genoot van de dingen des levens ...
Kwatongen beweerden wel eens dat Jefken NOOIT had gewerkt. Dat was een pertinente leugen! Jefken had gewerkt. Niet lang en zeker nooit hard, maar toch, hij had gewerkt. Deze sombere periode uit zijn leven bleef evenwel met geheimzinnigheid omhuld en zou, zo werd gefluisterd, een einde hebben gekend toen Dame Fortuna hem door tussenkomst van de Koloniale Loterij een rente voor het leven had toegestopt.
Sinds die heuglijke dag volbracht Jefken zijn dagen in " lust en ledigheid". Een dagelijkse vloek voor de hardwerkende arbeidersgemeenschap waartussen hij leefde , een doorn in het oog van de dag-in, dag-uit bezige moeders en een eeuwige kwelling voor de chagrijnige onderpastoor van de wijk. Voor ons echter, de kwajongens en snotapen uit de wijde omgeving, was Jefken een geschenk uit de hemel. Hij moet zowat de enige zijn geweest, die én de tijd,én het geduld, én de luisterbereidheid kon opbrengen om naar onze "praat" te luisteren, problemen op te lossen, geschillen bij te leggen, scheidsrechter te spelen, ja, om ons voor een stukje , rudimentair maar eerlijk, te begeleiden op het glibberig pad naar volwassenheid...
Hallo beste collega's, senioren en ook jullie, jongeren die de rijpe vruchten van de hedendaagse welvaartstaat moogt plukken en rijkelijk genieten van de vele geneugden waarvan wij, de ouderen, enkel in ons natste dromen mochten aan denken.., toentertijd, in de nadagen van de tweede wereldoorlog.
Ik ben blij met het forum dat seniorennet ter beschikking stelt . Nooit gedacht dat ik in de herfst van mijn leven nog zoveel genoegen zou kunnen beleven aan het nieuwe medium dat voor velen onder ons een zegen mag worden genoemd.
