We blijven nog even op hetzelfde station en met dezelfde 85mm lens op de camera. Dit meisje met haar twee vriendjes had ik eerder gezien en kort gesproken op de trappen van het station, maar vond dat ik niet het goede moment voor een foto. Toen ik haar een paar uur later, ja ik heb me uitstekend vermaakt te Guillemins, weer zag op een van de perrons, ben ik haar gaan volgen om te proberen een goed moment van haar gezicht te pakken.
Dat volgen gebeurde uiteraard met de eerder beschreven klapschermmethode. In de praktijk is dat nog best een klus. Lopen met je blik naar beneden gericht op een klapschermpje kan voor heel wat ongemakken zorgen, want je ziet niet goed waar je loopt. Oppassen dus.
Ik moest ook zien te vermijden dat zij of haar twee vriendjes in de gaten kregen dat ik probeerde een foto te maken, want dan zou alle spontaneïteit verdwenen zijn. Al met al ben ik daar minutenlang mee bezig geweest. Maar zoals wel meer gebeurt: het geluk is met de dommen. Op een bepaald moment was ze zo intens bezig met haar vriendjes dat ze me zelfs niet in de gaten kreeg terwijl ze me bijna recht in het gezicht keek. Ik had haar bijna de hand kunnen schudden bij het maken van deze foto. Straatfotografie kent heel verschillende afstanden.