Zoals gezegd was ik op weg naar Antwerpen. En wat kun je als toerist beter doen dan de Meir af te lopen richting Schelde. Een brede straat waar altijd wel enig vertier is. Het vertier kwam dit keer vooral van een groepje kinderen dat druk aan het spelen was.
Een uitgebalanceerde compositie met door elkaar lopende kidneren kun je wel vergeten. Het eerste is het bepalen van een zo gunstig mogelijk standpunt. De hoek van het gebouw op de achtergrond leek me wel wat. Vervolgens de camera laten zakken tot iets onder ooghoogte om de kinderen beter te laten uitkomen. En daarna is het wachten op een gunstig moment. Zelden zal de eerste foto meteen raak zijn. Er is altijd wel een handje of voetje dat over het hoofd gezien is bij de opname. Daarom is het bij dit soort beweeglijke situaties veiliger meerdere opnames te maken. Hier wilde ik iets van het plezier bij het spel tot uitdrukking brengen. Of dat gelukt is, laat ik aan uw beoordeling over, maar ik had in ieder geval plezier in het maken van de foto’s.
En u weet dat kinderen graag even willen kijken of ze goed op de foto staan. “Meneer, mag ik even kijken?” Dat is hier niet gebeurd. Ze hadden me namelijk niet gezien, ofschoon ze me bijna omver liepen. Zij gingen volledig op in het spel. Ik in mijn hobby.