het blijft zo stil in Willebroek
ik denk terug aan die vervlogen tijd
toen de opgetrokken brug
mij dwong zo lange tijd
mijn denken binnenin
in woorden te vertalen.

ik wil naar jou
en je geliefden
ook een nieuwe brug
die oevers verbindt
en woorden vindt
die weer verbinden.

ik mis je
ik weet niet hoe
en ook niet waarom
maar ik wil je hemel
wolkeloos
op zien klaren.

Herman

onrust ligt in je denken besloten,
de anderen herkennen ze niet.
je zoon en je dochter
worden gestuurd door hun vader
die jou niet in hun wereld wil.
ze houden van je en wenden zich af
omdat ze geen woorden vinden
die passen bij hun genegenheid.
hun vader begrijpt dat niet,
dat is hem vreemd, hij herkent
niet wat samenhoort.
blijf niettegenstaande alles
jezelf, mijn denkgenoot.
de jaren brengen hun terug
naar jou. de onrust deint uit
en vervlakt en verdwijnt.
je liefde wordt weer gevoed
en een glimlach
schittert in je ogen.

ik wil jou alleen
gelukkig zien.

Herman

en het werd stil
de dagen lengen en korten
ik denk aan jou
en je pijn
ik kan er niet bij zijn
veel vragen
veel stilte
daarin genezen
van veel dat je niet benoemt
en waar je hart pijn van doet.
mijn chatgenoot
mijn zielsverwant
zo heel nabij
en toch nog vreemd
ik wil je lege plek zijn
om jezelf te zijn.

Herman

wie zal me vertellen wat hij zoekt

als zijn vingers de toetsen raken,

als hij zijn denken neerlegt

in een klavier dat zingt.

zo raken mijn handen de andere

als ik haar ontmoet

tussen de lijnen van een woord

en wederwoord dat binnendringt.

wij zijn gelijkgestemden die dwalen

in elkaars tragiek, in moedelossheid

en verlangen. wij zien dezelfde regenboog

die ons omspant wanneer het onweer

wegdrijft in een witter licht.

Herman

ik wil je tranen drinken

die niemand ziet

ik wil je ogen strelen

waarin zo weing mensen

als die sterren zien.

ik wil je handen warmen

die niemand streelt

ik wil je zacht vertellen

over klein geluk.

ik wil je angsten weren

je toekomt helder zien

en wat je deert verhelen

verzachten als ik kan.

je moet jezelf verlizen

in mensen waarvan je houdt

je moet jezelf hervinden

in wat je bezig houdt.

je bent wie je bent

wat anderen ook zeggen

zoek licht in je duisternis

en stap je eigen toekomst in

Herman

avondvriendin

Plots zien dat je er bent

aan de andere kant van mijn scherm.

Ik ben niet meer alleen.

Dit avonduur houdt een belofte in.

Een simfonie van niet zijn

dat zijn wordt. Bezorgdheid om

mensen die ons dierbaar zijn

en ons ontglippen.

De moedeloosheid van onbegrip

en het verdwalen bij bekenden

die wij anders willen zien, wij willen

hun geluk echter en intens.

Kwetsbaar en nog onzeker

dringen wij in elkaars ziel.

wij staan beiden in een morgen

van verwachting naar het avonduur.

Onze ontmoeting groeit

en zoekt haar weg

in de dagelijkse beslommeringen

van jou en mij.

Herman

Zoekende vingers over toetsen

om van binnenuit woorden

en klanken te versmelten

tot in de kern van je denken.

Kinderen meedragen

en verliezen. Je ziet

ze zoeken en niet vinden.

Angst blijft een constante

die nooit wijkt. En daarbinnen

toch naar warmte zoeken

om jezelf te kunnen zijn.

Leg jezelf in klanken neer

hoe vreemd ook de melodie.

ik heb je pas ontmoet

in wat ik nooit vertel

aan vrienden. Je raakt me ergens

buiten de grenzen van tranen

en binnen de zachte glimlach

die ik nog niet ken.

Herman

we zochten elkaar tussen de lijnen

van skype en internet. de techniek

faalt soms maar ons verlangen niet.

we kwamen toch weer samen.

we zoeken soms naar woorden

die onuitspreekbaar zijn omdat

je nog geneest van afscheid

nemen. die tijd moet je nemen

en ik zal meeleven in die tocht

naar een prille lente die tussen

ons, naar de zomer zoekt.

er zullen nieuwe bloemen bloeien!

er blijft zoveel over van vroeger

dat terugkomt. de lichtheid

van het alledaagse leven

en de schroom van intimiteit.

wij ervaren ze alle twee opnieuw

nog in stuntelige woorden

uitgesproken. een verlangen

dat begint in de avonduren.

opnieuw een andere ontmoeten

die voor jou komt. en opnieuw

armen voelen rond de koude

van vroeger en de verloren

geliefde vertellen dat alles

herbegint en je hem meedraagt

in de warmte van vandaag. morgen

zal het anders zijn.

tussen winter en lente

ontmoetten wij zo maar elkaar.

jouw winter duurde nog voort

in de rouw om je man.

je liefde draag je eeuwig mee.

ze ligt in hem begraven

en er is niets dat verdwijnt

van hem in wie je bent.

ik ga gewoon mee

op andere paden die

openliggen voor ons.

hij kijkt monkelend toe.

hij zal je hand

in de mijne leggen

en vanuit zijn hemel

glimlachen om je

ander geluk.