We zijn het jaar 1965 en ik geniet van het ene optreden na het ander met The Mercury's. Steeds volle zalen, waaronder het Gentse Kuipke samen met Dave Berry en vele andere vedetten van het ogenblik. Maar we traden ook wel ne keer op voor een ledige zaal! Die dag hadden we net een nieuwe Vox klankinstallatie aangekocht in Brussel bij Parijs Flore en we zouden die 's avonds eens uitproberen in Hoeilaart, zaal Barnum. De week ervoor hadden onze gentse vrienden en collega's "Little Jimmy & The Sharks" in dezelfde (oude bioskoop) zaal hun rock & roll nummertjes gebracht. Little Jimmy (thans Don Croissant) had ons echter verwittigd dat we dienden op te letten bij de uitbetaling na het optreden. We waren dus op onze hoede, doch ook ongeduldig om onze nieuwe klankzuilen te gebruiken, wij waren trouwens de eerste groep in België die dergelijk materiaal van Vox hadden. In Engeland werkten Cliff Richard & The Shadows ermee! Toen we in Hoeilaart aankwamen was de Barnum nog gesloten, dus gingen we een hapje eten in de plaatselijke frituur. Bij de rondborstige en praatlustige uitbaatster van de frituur polsten we even naar de situatie in de Barnum, ze had ons namelijk herkend van de affiche in haar zaak en ook van op TV (optreden in Gent met Dave Berry - zie hoger). Er zal vanavond niet te veel volk komen naar de Barnum voorspelde ze ons met enig medelijden in haar stem. Ongelovig hingen we aan haar lippen, wij The Mercury's spelen steeds voor overvolle zalen! Verderop in een nieuwe zaal treed deze avond een plaatselijk groepje op... al de jeugd zal daar wel naar toe trekken.
Daar konden wij niet mee lachen en de frieten lagen al pardoes op onze maag. Met loden schoenen verlieten we de frituur richting zaal Barnum om onze aanhangwagen te lossen en aan de opbouw van ons materiaal te beginnen. Als amateurorkest konden we ons geen roadies veroorloven, dus alles zelf naar de bühne sleuren en aansluiten was de boodschap. Onze bassist Achiel (alias John) droeg voor deze operatie steeds een blauwe stofjas uit grootvaders' tijd en in die kledij stemde hij ook altijd zijn Burns basgitaar. Vlug onze nieuwe klankzuilen uit hun verpakking gehaald en de soundtest kon beginnen. Ondertussen hadden we, behalve de uitbater en de toiletmadam, nog geen kat gezien. Het was reeds 19 uur en de deuren gingen open om 19:30 u... we hadden dus nog wat tijd om te repeteren met ons nieuw materiaal. Enkele trouwe fans uit Gentbrugge waren ondertussen aangekomen en vervoegden de twee (werkloze) kelners vooraan bij het podium. Dat was dan ons publiek! Het werd 19:30 u en de deuren gingen open, maar er kwam geen hond naar binnen en ik maar doorzingen met de nieuwe zanginstallatie. Achiel had zelfs zijn stofjas vergeten uitdoen en had enkel oor voor zijn basklanken die via de nieuwe zuilen door de ledige zaal galmden. Omstreeks 21:30 u verzocht de uitbater ons dan om de stekker eruit te trekken. De twintig feestgangers die zich waarschijnlijk van zaal vergist hadden en met onze Gentbrugse fans aan het verbroederen en verzussen waren keken op hun neus en eisten tevergeefs hun geld terug aan de reeds gesloten kassa. Alles netjes terug in de aanhangwagen laden, ditkeer met wat spontane hulp van de fans en dan richting Gent bollen. Onze manager had niettemin onze gage kunnen ontvangen van de fortuinloze uitbater, weliswaar na enige diskussie. Volk of geen volk... kontrakt is kontrakt! Op de terugreis naar huis hebben we toch nog goed gelachen, onderhande met de stofjas van Achiel en uit blijheid over onze nieuwe installatie. Eens in Gent was alle ellende rap vergeten na enkele pintjes in de Cutty Shark, aan de Kuiperskaai, we dansten die nacht zelfs op de tafels, het mocht van de uitbaatster (trouwe fan) toen ze vernomen had wat we in Hoeilaart hadden meegemaakt. Onwaardig voor Eddy Pascall en The Mercury's! Een tijdje later is zaal Barnum op de fles gegaan en traden wij terug op voor volle zalen.