|
Gisteren voor enkele boodschappen naar Wilrijk : xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Op zoek naar katoensatijn om een pyama voor Herman te maken.
Een confectiepyama in dat materiaal schijnt nergens meer te vinden, ook onze kinderen zochten er voor verjaardag en kerstmis al overal naar.
Vermits zijn favoriete satijnen pyama serieus sleet begint te vertonen, wil ik die uiteen halen en de verschillende delen als patroon gebruiken. De stof ervoor zou ik ongetwijfeld in het Stoffenpaleis vinden.
...Dacht ik.... Na lang rondkijken vond ik enkel het soort zwarte satinette, waarmee men 40-50 jaar geleden de schoolschorten maakte.
Het was goedkoop, dat wel, en de stof voelde zacht en zwaar aan, maar zon glimmend-zwarte pyama ...ik weet niet hoor...denk dat mijn ventje het óf kinky, óf (meer waarschijnlijk) gewoon lelijk zou vinden.
Je kan in die winkel ongestoord kiezen en keuren, maar omdat ik niets naar mijn gading vond, moest ik toch hulp vragen.
Resultaat : geen katoensatijn want dat was er dus niet maar donkerblauw glanzend-en-mat gestreepte lakenstof gekocht. Er ging 30 percent soldenkorting af, maar t was toch nog 24 euro-en-een-klets. k Zal maar heel goed nadenken vooraleer ik begin te knippen, ben al niet zon geweldige naaister...
Misschien had ik toch nog die zwarte satinette moeten meenemen ?
Na een kort ommetje langs Wout, Frauke en ons boelekes (die er super-fantastisch-lief-schattig-en-absoluut-om-op-te-eten uitzien) wilden we nog even naar Ikea voor handdoekhaakjes.
De parking stond naar goede vrijdaggewoonte tjokvol en toen we bij de ingang kwamen, was er een kleine toeloop rond twee zwarte mannen die met een brede glimlach ook onder onze neus een petitie duwden voor vrede in Afrika en voor kinderen die slachtoffer van mijnen werden, ik had mijn bril niet bij de hand en
hoe goed het doel ook : ik wil wél lezen waaronder ik mijn naam en handtekening zet. Ik kon zien dat de ingevulde lijst al lang was en mensen rondom tekenden gewillig. Herman, vandaag minder achterdochtig dan ik, tekende met plezier en toen vroeg die man een bijdrage aan hem, het bedrag werd naast de handtekening ingevuld : Twintig euro, dertig, vijftig..? Tien euro zal wel goed zijn zeker
antwoordt Herman en tegen mij : Maar...oei, schat, ik heb niks op zak, geeft gij eens...(terwijl ik in mijn portemonnee graai, waar de petitie-man in komt meegluren)...10 euro
Ikke : Huh???
Hij : Hebt ge me niet verstaan? : 10 euro
Ik slik en haal een biljet van 10 tevoorschijn, de petitieman trekt het bijna uit mijn hand en bedankt vrolijk terwijl hij naar een volgende klant snelt.
Wij wandelen een beetje beduusd de winkel binnen en ik vraag aan Herman voor welke organisatie dit eigenlijk was, of hij gelezen heeft wat er op die gele lijsten stond... Hij weet het niet.
Raar hoor, mijn altijd zo nuchtere boekhouder heeft zich door al die vrolijkheid en getater laten overdonderen. We hebben ineens allebei het gevoel dat we zijn opgelicht.
Zal ik het toch maar even aan de info melden, dat die mannen daar staan, en of ze er hier wel weet van hebben?
Als hij het effectief gaat vertellen bij de info, zegt de dame : Oh! Staan die negers er weer, In orde, bedankt voor het melden, ik laat er iemand naartoe sturen. Wilt u uw geld terug?
Ik wil Ja begot ! roepen, maar Herman zegt nee, en dat het nu eenmaal gebeurd is.
Ze hebben hem precies gehypnotiseerd, zo lijkt het wel.
Ik daarentegen, wil geen oplichters sponsoren...
Verdomme toch!
Mijn winkelgoesting is helemaal over.
En die haakjes hebben we ook niet gevonden.
|
