Ook vandaag is Herman het huis uit en ik doe zoals onze poes : gauw binnenglippen waar de deur op een kier staat en van de situatie profiteren.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In mijn geval is dat : de computer inpalmen nu die niet door hem in gebruik is.

Zodat ik nu al twee dagen na elkaar een blogstukje geschreven krijg !

Eerlijkheid gebiedt mij toe te geven dat zijn werk belangrijker is dan wat ik hier zit te doen. Mijn bloggen is immers niet meer dan een prettig tijdverdrijf en nu ik toch aan het opbiechten ben, moet ik erkennen dat er af en toe wel eens gelegenheden geweest zijn waarin ik had kunnen schrijven, maar liever aan een spelletje bleef hangen. En toch... het waren er zeer weinig.

Er is afgelopen weken behoorlijk in de tuin gewerkt en we maakten een paar trips met de motorhome naar Nederland en West-Vlaanderen.

Weken geleden schreef vriendin Tineke : Wat heb ik soms een zin om een bakje leut te komen halen, maar daar is het nou nèt iets te ver voor.

Precies toen had ik datzelfde gevoel : hoe leuk het wel zou zijn om zomaar eens bij elkaar binnen te kunnen lopen, zomaar, voor een kop koffie en een babbeltje.

En toen kwam dat idee om ze te gaan verrassen met een “koffieklets”.

Mijn ventje was direct enthousiast en zodra we enkele dagen zonder verplichtingen waren, trokken we eropuit.

We haalden verse Geraardbergse mattentaartjes (nieuw erkend streekproduct, jawel)en reden met de motorhome naar de kop van Noord-Holland.

We parkeerden in een zijstraat, trokken onze kappen ver over ons hoofd en wandelden voorbij Adam en Tinekes huis om zeker te zijn dat ze er waren, vooraleer we in de Marlin koffie zouden gaan zetten.

En ja hoor : hun auto stond voor de deur en we zagen beweging. Dus : terug naar de Marlin, koffie gezet en getelefoneerd...

Adam nam op, vertelde dat hij ramen aan ’t lappen was en Tineke gaan boodschappen, die zou dadelijk thuis gaan komen.

Ik vroeg “Hebben jullie geen goesting om een taske koffie te komen drinken?”

Adam : “Bedoel je : dit weekend ofzo?”

Ik : “Nee, nu, de koffie staat klaar !”

Toen was het eventjes stil. Ocharme Adam, hij moet gedacht hebben dat ik een slag van de molen had gekregen, we wonen zowat 220 kilometer vaneen.

Maar heel gauw ging er een licht op : “Jullie staat hier toch niet om de hoek ofzo???”

Weinige seconden later wipte hij enthousiast als altijd de Marlin binnen.

Grote hilariteit!

Maar zijn voordeur stond nog open en Tineke zou dadelijk via het strand naar huis komen, dus ging hij gauw nog even terug en ik trok mijn jas aan om haar tegemoet te lopen.

Toen ik voorbij hun huis liep, wenkte Adam me zwijgend binnen : Tineke was al in de keuken, hij had haar gezegd dat nieuwe buren hen voor koffie hadden gevraagd. Vanuit de living riep ik “Pie-iep!”. Daar verscheen Tineke en keek mij een halve seconde aan vooraleer de herkenning in haar gezicht doorbrak.

Verrassing perfect geslaagd!

De koffie met mattentaartjes vielen in de smaak en onze vrienden waren enthousiast over onze “camper” alsook over het voorstel om binnenkort een paar dagen samen de Westhoek –het stukje Vlaanderen tussen de Franse grens en de IJzer- te gaan verkennen .

Omdat ons bezoek onaangekondigd was, wilden we hen niet te lang lastigvallen temeer omdat Tineke twee dagen later voor een ingreep naar het ziekenhuis moest. Maar we hadden natuurlijk ons eigen huisje bij en konden op die manier toch samen meerdere gezellige uren doorbrengen, zonder teveel overlast te bezorgen of plannen in de war te sturen. Die avond reden we met zijn vieren in de Marlin op verjaarsvisite naar vrienden van hen.

’s Anderendaags naar de markt en museumbezoek in Schagen, terwijl Tineke daar op ballet was en in de namiddag maakten  we een stevige wandeling door het 600ha groot natuurgebied Zwanenwater, waar Adam als vrijwilliger werkt.

Die avond bereidde hij ons nog een heerlijke ovenschotel met kip.

Nog wat nababbelen,  afscheid nemen en om tien uur naar bed, want Tineke moest de volgende dag al vroeg naar het ziekenhuis en wij konden de slaap ook gebruiken na een dag wind en frisse zeelucht.

Allevier hebben we blijkbaar genoten van het onverwachte weerzien en de geslaagde verrassing.

Tineke was een dag later alweer thuis en het gaat haar goed. Gelukkig!