Atheologie   Michel Onfray     Metz& Schilt Amsterdam

ISBN 9053304584    NUR 706

Pag 13

Een moslim heeft schuldgevoelens nadat hij per ongeluk een jakhals heeft doodgereden in de woestijn. Een dier doden als je het niet als voedsel nodig hebt is heiligschennis.

Hij reed te hard. Maar daar staat niets van in de Koran. Hij heeft echter hetzelfde geloof als de piloten van 9/11, die zoveel mogelijk onschuldigen  hebben gedood.

De eerste denkt dat hij wellicht geen toegang krijgt tot het paradijs omdat hij een lijkenpikker tot lijk heeft gemaakt, de anderen stellen zich voor dat zaligheid hun rechtens toekomt omdat ze duizenden mensen- onder wie moslims- hebben vernietigd.

Blz 16 Overal heb ik gezien hoe mensen fabuleren om de werkelijkheid niet onder ogen te hoeven zien. Geloof botst met immanentie, dus met het eigen ik. Atheïsme verzoent met de aarde, anders gezegd, met het leven zelf.

Blz 19: Voor velen zou het leven zonder bovarysme een ellende zijn. Door zich anders te zien dan zezijn door zich te verbeelden in een andere configuratie te leven dan de werkelijkheid, voorkomen de mensen beslist veel leed maar ze leven wel langs zichzelf heen.

Er is geen minachting voor gelovigen noch iets belachelijks aan noch meelijwekkends, maar het maakt wanhopig dat ze rustgevende fictie verkiezen, boven de wrede zekerheden van het volwassen leven.

26-06-2016 om 12:01 geschreven door francine.hollevoet  

Deze gedachte komt uit het boek "Naaste familie" waar de TV-serie "Dikte" op is gebaseerd. Dikte is een vrouw uit een gezin van Jehovah's getuigen die op 16-jarige leeftijd een kind ter wereld bracht en het van haar ouders moest afstaan.

Geloof diende alleen om mensen te onderdrukken en ze vast te houden zodat ze zichzelf niet te veel zouden verheffen of te veel zouden durven. Religie creeërde oorlog en verspreidde  de dood.

20-04-2014 om 11:09 geschreven door francine.hollevoet  

Er zijn mensen die moeite hebben met dingen in de bijbel die ze niet begrijpen, maar ik heb moeite met de dingen die ik wel begrijp!

29-03-2014 om 18:54 geschreven door francine.hollevoet  

Vergewist u van alles!

Wij zouden er goed aan doen de Bereeërs na te volgen, die „dagelijks zorgvuldig de Schriften [onderzochten] of deze [door Paulus onderwezen] dingen zo waren". (Handelingen 17:11). Het Griekse woord dat hier met „onderzochten" is weergegeven, betekent „een zorgvuldig en nauwkeurig onderzoek instellen, zoals in een wettelijk proces" (Word Pictures in the New Testament, door A. T. Robertson). In plaats van elke nieuwe gedachte die ons wordt voorgelegd, blindelings te aanvaarden, moeten wij een zorgvuldig en nauwkeurig onderzoek instellen, net zoals een rechter dit zou doen als hij een rechtszaak behandelt."  (De Wachttoren 1989, 15 januari, blz. 6)

Een rechter luistert niet enkel naar de getuigen die één visie ondersteunen.  Hij wil alle getuigen horen, ook diegenen die een volledig andere mening hebben.  Zijn onderzoek zou waardeloos zijn als hij bij voorbaat bepaalde getuigen uitsloot.  Al vrij vroeg echter wordt een bijbelstudent bij Jehovah’s Getuigen ingeprent dat hij gerust de heilzame lectuur, dit zijn de publicaties van de Watch Tower Bible and Tract Society, voor waar aanneemt (lees: blindelings aanvaard) en best vermijdt dat hij nog inlichtingen tot zich neemt uit bedenkelijke lectuur, vooral die lectuur die weerwerk biedt aan de leerstellingen van Jehovah’s Getuigen.  Andere "veilige" lectuur met onschuldig klinkende titels als "Pannenkoeken bakken op grootmoeders wijze", "Vissen in november" en "Groot Sprookjesboek" (hoewel hier alweer meer waakzaamheid is geboden!) kan wel.  Hoe zit het dan met dat zorgvuldig en nauwkeurig onderzoek dat met het objectief onderzoek van een proces wordt vergeleken?  Wat als rechters een rechtszaak zo zouden behandelen en weigerden naar de andersluidende versies te luisteren!

Hier wringt het schoentje: de aanmoediging om het eigen geloof zorgvuldig te onderzoeken is enkel geldig voor katholieken, protestanten, islamieten, boeddhisten en anderen, maar in geen geval voor Jehovah’s Getuigen, want dan kan het plots gevaarlijk zijn. Personen die ‘de Waarheid’ hebben, kunnen plots twijfels gaan krijgen die hen volledig in hun greep krijgen.  Waarom toch?  "Want wij kunnen niets tegen de waarheid doen, maar alleen voor de waarheid"  (2 Korinthiërs 13:8)  "Want de wapenen van onze oorlogvoering zijn niet vleselijk, maar krachtig door God tot omverwerping van sterk verschanste dingen.  Want wij werpen redeneringen omver en elke hoogte die wordt opgericht tegen de kennis van God; en wij brengen elke gedachte in gevangenschap ten einde ze gehoorzaam te maken aan de Christus"  (2 Korinthiërs 10:4, 5)  Hoe ga je redeneringen omverwerpen als je niet eens wordt toegestaan om kennis te nemen van zulke afwijkende meningen?  Als Gods Woord - ons zwaard * - ons toerust om sterk verschanste dingen omver te werpen, waarom dan "gevaarlijke" lectuur verbieden?  Is Gods Woord uiteindelijk dan toch niet zo sterk als gepropageerd door de bijbel zelf?  Als een huisbewoner tijdens de prediking van Jehovah’s Getuigen oprecht een vraag stelt waarin hij een twijfel uitdrukt, mag de getuige het gesprek voortzetten.  Indien hij merkt dat de persoon er gewoon op uit is zijn eigen gelijk te halen en tegenargumenten bezigt die zijn visie ondersteunen, dan wordt die persoon ‘gevaarlijk’ en leert men de getuige dat hij beter zijn tijd kan besteden aan de mensen die oprecht zijn, d.w.z. die ja-knikken en alles slikken zoals ze het gepresenteerd krijgen.
 

* Efeziërs 6:17: het Griekse woord dat hier met „zwaard" is vertolkt, duidt op een kort zwaard dat op een dolk lijkt en dit impliceert een gevecht van man tegen man.

Hoe jong of hoe oud wij ook zijn, de bijbel moedigt ons aan: „Vergewist u van alles, houdt vast aan dat wat voortreffelijk is". (1 Thessalonicenzen 5:21)  Maar eenmaal in de Waarheid houdt deze bijbelse raad op nuttig te zijn.  Ja, het zich vergewissen van alles slaat dan enkel nog op publicaties van het Genootschap en gaat nooit verder dan het opzoeken van de aangehaalde schriftuurplaatsen.  Meningen van andersdenkenden zijn gevaarlijk - als gif - en moeten derhalve vermeden worden.  Hoewel de leden wordt geleerd dat zij nederig moeten zijn en geloven in het gezegde "dat wie denkt te staan, moet opletten dat hij niet valt", zijn er bepaalde verantwoordelijke broeders in Bethelhuizen wereldwijd die wel toegang hebben tot een bibliotheek met ‘verboden boeken’ die voor de gewone broeders en zusters niet toegankelijk is. De raad op de hoede te zijn, geldt dus enkel voor de getuigen in de laagste rangen.  De gewone getuige is precies dan toch niet zo bestand tegen andersdenkenden.  Wellicht mankeert hij de wijsheid om ze van repliek te dienen en dus is het beter dat zij hier niets over lezen (wat niet weet, niet deert), terwijl rijpe christenen (in de bijkantoren) wel tegen een stootje kunnen, zo schijnt er gedacht te worden.

Als ‘gewone getuige’ mag je de raad of de leerstellingen van de Wachttoren niet in vraag stellen en zeker niet in ’t openbaar aanvallen.  Dit omdat de "getrouwe en beleidvolle slaaf"  - samengesteld uit rijpe, gezalfde christenen met een jarenlange getrouwe dienst achter de rug - wel wijzer moet zijn dan de doorsnee getuige en als uw twijfel over een of ander punt gegrond is, dan zullen deze getrouwe mannen dit wel vroeg of laat zelf inzien zonder dat een "gewone" getuige hen daarop moet wijzen. “ Hoe zou een ‘gewone getuige’ het beter kunnen weten dan de slaafklasse”? schijnt er te worden gedacht.

Deze denkwijze wordt weerlegd door het Genootschap zelf: "Niemand dient daarom te denken dat hij, omdat hij een gezalfde christen is, over wijsheid beschikt die superieur is aan die van de leden van de „grote schare" met de aardse hoop."  (w91 15/3 blz. 22)

En toch moeten Getuigen hun twijfels stilletjes voor zich houden omdat de autoriteit van de slaafklasse niet mag worden aangetast.  Getuigen zijn erg op hun hoede voor mensen die onafhankelijk van het Genootschap durven te denken en je zou vlug als "afval" kunnen worden geïdentificeerd!  Met de beschuldiging dat zo een persoon evenals Satan, vittend, weerspannig, schimpend, hoogmoedig, afvallig en wetteloos is (w81 15/12 blz. 25), denk je wel twee keer na alvorens openlijk te kennen te geven dat je het met een of ander aspect van de leerstellingen van de organisatie oneens bent.
 

Afval kan worden herkend aan deze kenmerken: (w80 1/11 blz 19)
 

Alleen is er het feit dat als het Genootschap zelf een moreel standpunt wijzigt (‘een orgaantransplantatie komt overeen met kannibalisme’ of ‘orale seks is een grond tot echtscheiding’) of een leerstelling afschaft (zoals ‘het geslacht van 1914’) zijzelf afwijkt van de ‘vroegere waarheid’. (punt 1) Dit kan eveneens worden geïnterpreteerd als verdraaide spraak (punt 2), een poging om het geloof van sommigen (in de oudere ‘waarheden’) te ondermijnen (punt 3).  En wat doen Jehova’s Getuigen precies als zij "prediken" tot anderen?  Juist, zij willen discipelen achter zich aan trekken en het geloof van de andersgelovigen ondermijnen.  En zelfs punt 5 komt in het beeld want in vele gevallen betekent de wijziging een versoepeling.  Zo was er de verandering dat bepaalde bloedfracties mochten, waar vroeger het verbod totaal was.  Orgaantransplantaties worden niet langer bezien als kannibalistisch en zijn nu toegelaten.  Orale seks is geen grond meer tot echtscheiding.  De toen ontbonden huwelijken werden ten onrechte ontbonden.  Interessant hierbij is Matthéüs 19:6 op te merken: "Wat God derhalve onder één juk heeft samengebracht, brenge geen mens vaneen."  Burgerdienst als vervanging voor de legerdienst kan nu wel - waar vroeger het enige alternatief voor een "goede getuige" de gevangenisstraf was.

Elke getuige die zo’n vooruitziende blik had vooraleer de beleidvolle Slaaf deze had, kon niet anders dan deze inzichten voor zich houden.  Uitsluiting met de verregaande consequenties zoals verbreking van alle banden met getuigenfamilie en -vrienden helpt natuurlijk wel om tegenspraak zo veel mogelijk te kop in te drukken.  Alleen jammer dat er ook mensenlevens bij betrokken waren.  Hoeveel mensen hebben omdat hun geweten (?) het niet toestond orgaantransplantaties geweigerd terwijl deze soms hun enige redding vormden.  Slechts enkelen durfden ingaan tegen de toen geldende richtlijnen van de organisatie.  De meesten hielden eventuele twijfels en onzekerheden tactvol voor zich. En zelfs er met getuigenvrienden over spreken, zou schokkend zijn en iemand waarschijnlijk aan een berisping blootstellen.
 

18-01-2014 om 15:13 geschreven door francine.hollevoet  

Hoe werkt indoctrinatie?

Een voorbeeld om dit beter te begrijpen. Tussen drie à vier weken na een kleurspoeling komt de eigen haarkleur zichtbaar te voorschijn bij de haarwortel. Wie een eenmaal gekozen haarkleur mooi vindt, en die wenst te behouden, moet geregeld een nieuwe kleurspoeling ondergaan.

Zo moeten ook de constante, drukke bezigheden van Jehovah’s getuigen verhinderen dat de eigen haarkleur -iemands ego - begint te groeien.

18-01-2014 om 14:53 geschreven door francine.hollevoet  

Het WTG voldeed aan haar verplichtingen van “het beeld van het wilde beest”, “het walgelijke ding”, door het plaatsen van een aantal artikelen waarin de VN in een positief daglicht wordt gesteld en bekendheid wordt gegeven aan de VN’s activiteiten en projecten.

Zeer opvallend zijn de 3 uitgebreide artikelen in de Ontwaakt van 8 september 1991 waar de introductie zegt:

“ER GEBEURT iets bij de Verenigde Naties. Er doen zich opzienbarende ontwikkelingen voor die van invloed zullen zijn op uw toekomst.”

De lezer zou kunnen opmerken dat er toch even een kritische noot is van het WTG m.b.t. de VN. Echter dat was een ‘wassen neus’. De hele tendens van de 3 artikelen komt overeen met de condities van het DPI-NGO lidmaatschap van het WTG om de activiteiten van de VN te ondersteunen en er brede bekendheid aan te geven.

Verder een kleine greep uit de “Ontwaakt” in de periode 1992 - 1997.

• OT 8 februari 1997 –      artikel “Wanneer een land woestijn wordt”, waarin wordt belicht op welke      wijze de VN betrokken zijn bij het zoeken naar oplossingen voor het      probleem van woestijnvorming.
• OT 8 februari 1997 –      artikel “Armoede – De ‘stille dood’”, waarin de betrokkenheid van de VN      bij armoede wordt belicht. Aanhalingen van de VN waaronder van de UN      Chronicle, en James Gustave Speth, hoofd van het Ontwikkelingsprogramma      van de Verenigde Naties.
• OT 22 april 1996 – artikel      “Is een wereld zonder oorlog mogelijk?”,

“Het einde van de Koude Oorlog gaf de VN echter de ruimte om te doen wat ze zouden moeten doen — werken aan de verwezenlijking van internationale vrede en veiligheid. De VN hebben in recente jaren hun inspanningen om oorlogvoering te ontmoedigen, opgevoerd. Voorzien van troepen van lidstaten hebben de VN in de vier jaar voorafgaand aan 1994 meer vredesoperaties uitgevoerd dan in de 44 jaar daarvoor. Zo’n 70.000 man burgerpersoneel en militairen hebben gediend in zeventien operaties in alle delen van de wereld. In slechts twee jaar zijn de kosten van vredeshandhaving meer dan verdubbeld, tot een $3,3 miljard in 1994. Boutros Boutros Ghali, secretaris-generaal van de VN, schreef onlangs: „Er zijn tekenen dat het systeem van collectieve veiligheid dat bijna 50 jaar geleden in San Francisco werd opgezet, eindelijk begint te werken zoals het bedoeld was . . . Wij zijn op weg naar het bereiken van een werkbaar internationaal systeem.””

• OT 8 september 1995 –      artikel “Hoe is het nu met onze wereld gesteld?”,

“De bewijzen stapelen zich nu op dat misdaadorganisaties wereldwijd hun invloed uitbreiden. Jarenlang heeft de georganiseerde misdaad met haar „families” haar verbindingen gehad tussen Italië en de Verenigde Staten. Maar nu heeft de secretaris-generaal van de VN, Boutros Boutros Ghali, gewaarschuwd dat „de georganiseerde misdaad op transnationale schaal . . . met grenzen spot en een universele macht wordt”. Hij zei: „In Europa, in Azië, in Afrika en in Amerika zijn de machten der duisternis aan het werk en geen enkele samenleving wordt gespaard.” Hij zei eveneens dat „de transnationale misdaad . . . juist de fundamenten van de internationale democratische orde ondermijnt. [Ze] vergiftigt het handelsklimaat, maakt politieke leiders corrupt en ondermijnt de mensenrechten.” “

“Wil dat zeggen dat de VN niet getracht heeft de vrede tussen naties te bewaren? Dat heeft ze wel degelijk, maar tegen een hoge prijs."

„Tussen 1945 en 1987 werden 13 vredesmachten ingesteld, en sindsdien nog eens 13. Naar schatting hebben tot januari 1992 ongeveer 528.000 mensen — militair, politie- en burgerpersoneel — gediend onder de vlag van de Verenigde Naties. Meer dan 800 onder hen, afkomstig uit 43 landen, zijn gesneuveld in dienst van de Organisatie. De kosten voor deze operaties beliepen tot 1992 ongeveer 8,3 miljard dollar.”

• OT 22 maart 1997 – artikel      “Schaduwen over het regenwoud”,
• OT 22 maart 1997 – artikel      “Op zoek naar oplossingen”,
• OT 8 april1997 – artikel      “Vrouwen leven langer…”,
• OT 22 juli 1997 – artikel      “Een oud en simpel middel…”,
• OT 8 december 1997 –      artikel “Een blik op de wereld - Het wereldwijde gebruik van drugs”,
• OT 22 januari 1996 –      artikel “Een blik op de wereld - Gezinsleven verslechtert”,
• OT 8 februari 1996 –      artikel “Een blik op de wereld - Wijdverbreid uiteenvallen van het gezin”,     
• OT 8 januari 1995 – artikel      “Een blik op de wereld - Overbevissing put de zeeën uit”,
• OT 8 februari 1995 –      artikel “Een blik op de wereld - Het beste land om te wonen?”,
• OT 8 maart 1995 – artikel      “Een blik op de wereld - En de vredesdividenden?”,
• OT 22 juli 1995 – artikel      “De strijd van de mens tegen rampen - Het stellen van doelen”,
• OT 8 november 1995 –      artikel “Een blik op de wereld - Dodelijke vredesmissies”,
• OT 8 december 1995 –      artikel “Een blik op de wereld - Lege top”,
• OT 22 mei 1994 – artikel      “Een blik op de wereld - Hedendaagse slavernij”,
• OT 22 juni 1994 – artikel      “Een blik op de wereld - Weinig te zeggen over hun eigen leven”,
• OT 8 juli 1994 – artikel      “Een blik op de wereld - Mensenrechtensituatie: „Beangstigend””,
• OT 8 augustus 1994 –      artikel “Verwoestende droogte in zuidelijk Afrika- Wat is de oplossing?”,
• OT 8 augustus 1994 – artikel      “Een blik op de wereld - Een verliezende strijd tegen de sprinkhaan”,
• OT 22 september 1993 –      artikel “Een wereldregering”,
• OT 8 oktober 1993 – artikel      “Een blik op de wereld – (verschillende thema’s”,
• OT 8 december 1993 –      artikel “Een blik op de wereld - Een dagelijkse slachting”,
• OT 22 februari 1992 –      artikel “Een blik op de wereld – Vermindering van wapenhandel”,
• OT 22 maart 1992 – artikel      “Een blik op de wereld - Kambodjaanse mijnenslachtoffers”,
• OT 22 mei 1992 – artikel      “Drijfnetvisserij…”,
• OT 22 mei 1992 – artikel      “Een blik op de wereld - Het zoeken naar een nieuwe wereldorde”,
• OT 22 oktober 1992 –      artikel “Een blik op de wereld - Een keerpunt voor de VN?”,
• OT 22 november 1992 –      artikel “Een blik op de wereld - Ontwikkelingshulp — Wie krijgt wat?”,

Let wel: Er wordt door mij niet beweerd dat de artikelen de VN letterlijk verheerlijken. Een van de voorwaarden voor het lidmaatschap van de VN was de VN te promoten en haar activiteiten kenbaar te maken. De betreffende afdeling van de VN kreeg altijd een exemplaar toegestuurd van de publicatie als bewijsnummer ter ondersteuning van de overeenkomst tussen de VN en het WTG. De aanhalingen laten zien dat het WTG aan deze verplichting trachtte te voldoen. Het feit dat het lidmaatschap 10 jaar heeft geduurd toont aan dat het naar tevredenheid van de VN is gebeurd.

04-12-2013 om 11:03 geschreven door francine.hollevoet  

28-11-2012 om 11:16 geschreven door francine.hollevoet  

^{Een verondersteld klein interview}

^{-"U zegt dat het Wachttorengenootschap haar leden de Rechten ontzegd van een vrij mens…maar hier staat tegenover dat niemand verplicht wordt om de religie te accepteren van de Getuigen. De persoon die zich bekeert, kiest hij zelf niet uit eigen vrije wil een zekere vorm van dienstbaarheid ?"}

^{-‘Het is eerst en vooral niet correct om te zeggen dat "niemand wordt verplicht." Bij de Getuigen, worden de minderjarige kinderen verplicht om mee te gaan naar de vergaderingen en van deur tot deur om de leer van het Genootschap te verkondigen. Wat ook eens goed is om bij stil te staan, is, dat veel verboden slechts worden "onthuld" aan de toekomstige aanhanger nadat hij heel hard "gebeten heeft in de vishaak." Wanneer een "verkondiger van het goede nieuws" een studie begint in het kader van een "bijbels onderwijzingprogramma," dan zal hij ermee oppassen om de verboden feiten uitgevaardigd door Brooklyn, te vertellen.’}

^{-"Andere sektarische bewegingen hebben ook verboden. Zelfs de gevestigde religies ontsnappen niet aan die regels !"}

^{-‘Dat is zeker. Bijvoorbeeld, bij de Mormonen mag je niet roken, geen alcohol gebruiken, alsook geen wijn, noch koffie of thee. Maar die verboden bereiken nooit het toppunt van die van de Getuigen. Wat de gevestigde religies betreft, ze zijn wel veel meer evenwichtig.}

^{Neem het voorbeeld van het Judaïsme die ook opname van bloed verbiedt. Nochtans, aangezien het leven bij de Joden als heel dierbaar wordt beschouwd, zullen ze geen bloedtransfusie weigeren. De grotere gezindten staan open voor een oecumenisch dialoog wat de Getuigen absoluut weigeren.’}

^{-"Maar ik bemerk toch dat er onder die verboden, waaronder "niet roken," "niet deelnemen aan de loterij," "niet werken in een wapenfabriek," daar toch niets op aan te merken is ! Tabak is slecht voor de gezondheid,Velen verliezen aanzienlijke sommen bij het gokken, en wat de wapenfabrieken betreft, zij leveren toestellen die de oorlog onderhouden en maken honderdduizenden slachtoffers."}

^{-‘Daar ben ik het volledig mee eens. Tabak, kansspelen, wapens zorgen niet voor een ontplooiing van de maatschappij. Maar wat wel de mensenrechten aantast, is de onderdrukking van de vrije wil. Een mens moet het recht hebben om te roken, om zijn geld uit te geven in een casino of aan de loterij. Een mens moet het recht hebben om te kunnen werken in een wapenfabriek. Dit zijn geen activiteiten die verboden zijn door de wet van het land. Zijn geweten moet zijn gedragsregel kunnen zijn.’}

^{-"Maar het schijnt toch dat alles wat de Getuigen verboden wordt, niet van de Organisatie komt, maar dat God het heeft voorgeschreven als richtlijn in zijn Woord, de Bijbel ?"}

^{-‘Het Genootschap interpreteert de Bijbel op haar manier, en ze gebruikt daarvoor haar vertaling. Nemen we even die drie voorbeelden die we daarnet hebben vermeld ; nooit heeft God zwart op wit verboden om een sigaret op te steken, of poker te spelen of mee te doen aan de roulette, of om bijvoorbeeld bij Dassault te werken. Door enkele Bijbelteksten te manipuleren, kan men die laten verklaren wat men ervan wil maken.’}

^{-"Maar waarom al die verboden ?"}

^{-‘Waarschijnlijk om een religie in het leven te roepen die zich onderscheidt van de andere, want, ik herhaal het, allen zijn gedoemd om vernietigd te worden. De verboden veroorzaken een zekere vorm van "reinheid," en deze reinheid brengt een "elite" voort.}

^{Eens heeft het Genootschap zonder te verpinken toegegeven dat de slechtste Getuige van Jehovah meer waard is dan de beste mensen van "deze wereld." ‘}

^{-"Maar de Getuigen staan er toch op voor dat ze een verandering hebben kunnen aanbrengen van hart en geest bij heel veel mensen. Volgens hen, hebben er miljoenen de oorlog niet meer geleerd…"}

^{-‘Wat de Getuigen vergeten, is dat de Rechten van Mens bestaan omdat er mannen en vrouwen zijn geweest die hun leven hebben gegeven voor de na hen komende generaties, opdat die zich in dat Recht zouden mogen verheugen. De Verklaring dateert uit 1948, bijna drie jaar na het eind van de oorlog. Gedurende 1940-1945 zijn er velen  gestorven  voor een Vrij Europa. Vergeet nooit dat het dank zij hen is dat de Verklaring van de Rechten van de Mens ontstaan zijn. Zonder hen, zouden wij zonder twijfel nu onderworpen zijn aan een dictatoriaal regime. Ik vraag me daarbij zelfs af of de Getuigen van Jehovah nog zouden bestaan zonder het offer gebracht door degenen die gesneuveld zijn op het slachtveld ?"}

07-08-2012 om 16:43 geschreven door francine.hollevoet  

De Eed van Hippocrates

De katholieke Kerk was steeds radicaal tegen elke vorm van abortus en baseerde zich onder meer op de Eed van Hippocrates:’Nooit zal ik, om iemand te grieven, een dodelijk middel voorschrijven of een raad geven, die, als hij wordt gevolgd, de dood tot gevolg heeft’.

Dat klopt, maar in een uitvoerig artikel *geschreven door Etienne Vermeersch in 1971 heeft hij aangetoond dat de Eed van Hippocrates niet de algemene eed was van de Griekse artsen, maar ontstaan is binnen een welbepaalde sekte van Griekse artsen- niet rond Hippocrates- die er neopythagoreïsche principes op nahielden.

Indien men die eed tot het uiterste zou volgen, dan mag je ook niet meer opereren, want er staat duidelijk: ‘Ik zal niet snijden.’

De Kerk is in deze zaken trouwens hypocriet. Na de Congolese onafhankelijkheid werd op vrij grote schaal abortus gepleegd op nonnen die verkracht waren en de kerkelijke oversten hebben zich daar niet tegen verzet. Nochtans wordt abortus in die periode zonder uitzondering wettelijk verboden.

*Van Antigone tot Dolly, 40 jaar kritisch denken, Hadewijch, 1997, p. 167 ev.

07-08-2012 om 16:25 geschreven door francine.hollevoet  

In “Vertroosting”  van september 1945, blz 29 staat: “God heeft nooit bepalingen uitgevaardigd die het gebruik van medicijnen, inspuitingen of bloedtransfusie verbiedt. Het is een uitvinding van menschen, die gelijk de Farizeën Jehova’s barmhartigheid en liefde buiten beschouwing laten.  Jehova te dienen met geheel ons verstand beteekent niet ons verstand uit te schakelen; vooral dan niet, als het om een menschenleven gaat, dat Jehova toegewijd en daarom heilig is.”

14-07-2012 om 10:29 geschreven door francine.hollevoet  

Zelfs als religie geen ander kwaad zou aanrichten, dan zou haar moedwillige en met zorg in stand gehouden zaaien van verdeeldheid - het opzettelijk gecultiveerd inspelen op de natuurlijke neiging van mensen om de eigen groep te koesteren en andere groepen te mijden - al genoeg zijn om religie te maken tot een belangrijke bron van kwaad in de wereld.

The God delusion

Richard Dawkins

03-06-2012 om 12:15 geschreven door francine.hollevoet  

Als één persoon lijdt aan waanvoorstellingen, dan heet dat “krankzinnigheid”.

Als veel mensen tegelijk lijden aan waanvoorstellingen, dan noemt men dat ‘religie’.

Een Amerikaanse arts en evolutionair-antropoloog John Hartung  heeft een opmerkelijk essay geschreven over evolutie en de bijbelse geschiedenis, waarbij hij ook de keerzijde belichtte van de vijandigheid jegens niet-groepsleden.

“Heb uw naaste lief” had een andere betekenis dan we er nu aan menen te moeten verbinden. Het betekende alleen ‘Heb andere joden lief’.

Hartung vertelt over een ontstellende studie verricht door George Tamarin. Deze Israëlitische psycholoog legde meer dan 1000 Israëlitische schoolkinderen van 8-14 jaar het verhaal voor van de val van Jericho in het boek Jozua (6: 16-24)

[…] Alles in de stad sloegen zij met de ban, mannen en vrouwen, kinderen en grijsaards, runderen, schapen en ezels, een prooi voor het zwaard.[…] De stad met al wat erin was, staken zij in brand; al het goud en zilver en de voorwerpen van brons en ijzer voegden zij bij de schat van het huis van Jahweh.

En[…] Jozua zei tot het volk: ‘Nu schreeuwen!’ Jahweh levert de stad aan u over. De stad en al wat er in is, moet door de ban aan Jahweh gewijd worden[…]het goud en het zilver en alle voorwerpen van brons of ijzer zijn Jahweh toegeheiligd; ze moeten bij de schat van Jahweh gevoegd worden.’

Tamarin stelde de kinderen toen een eenvoudige ethische vraag: ‘Denk je dat Jozua en de Israëlieten goed werk deden of niet?”

Ze moesten kiezen tussen

A (geheel mee eens)

B (gedeeltelijk mee eens)

C (geheel oneens)

De resultaten liepen tamelijk uiteen: 66% was het helemaal met Jozua eens.

26% helemaal oneens

Een veel kleiner percentage (8%) vormde met ‘gedeeltelijk eens’ de middenmoot.

Hieronder volgen 3 typerende antwoorden van groep A (geheel eens):

Volgens mij deden Jozua en de Zonen van Israël  goed werk, en wel om de volgende redenen: God had hun dit land beloofd en toestemming gegeven het te veroveren. Als ze het niet hadden aangepakt of niemand hadden gedood, dan zou het gevaar hebben bestaan dat de Zonen van Israël zouden zijn geassimileerd met de gojim.

Volgens mij had Jozua gelijk toen hij dat deed, al was het maar omdat God hem had opgedragen die mensen uit te roeien zodat de stammen van Israël niet met hen vermengd konden raken en zo hun slechte gewoonten zouden overnemen.

Jozua deed er goed aan Jericho te veroveren omdat de mensen die daar woonden van een ander geloof waren, en toen Jozua ze doodde roeide hij hun geloof uit.

De rechtvaardiging van de genocidale slachting van Jozua is in elk antwoord godsdienstig van aard. Zelfs de kinderen uit de C-categorie, die het totaal met Jozua oneens waren, omkleedden hun keuze soms met verkapt religieuze redenen. Zo was er een meisje dat het niet eens was met Jozua’s verovering van Jericho omdat hij daartoe de stad had moeten binnengaan:

Ik vind dat slecht, omdat Arabieren onrein zijn en als je een onrein land betreedt, word je zelf onrein en word je vervloekt net als zij.

Twee andere respondentjes die het volkomen afwezen, deden dat omdat Jozua alles verwoestte, ook het vee en de huizen, in plaats van die intact te houden als buit voor de Israëlieten:

Volgens mij deed Jozua het niet goed, want ze hadden de dieren voor zichzelf kunnen houden.

Volgens mij deed Jozua het niet goed, want hij had  de huizen van Jericho kunnen laten staan; als hij die niet had verwoest, hadden de Israëlieten er kunnen wonen.

De kinderen in Tamarins experiment waren jong genoeg om onschuldig te zijn. Vermoedelijk waren de wrede standpunten die ze ten beste gaven, de meningen van hun ouders of van de culturele groep waarin ze werden opgevoed.

Ik neem aan dat de kans erin zit dat Palestijnse kinderen, die opgroeien in hetzelfde door oorlog verscheurde land, zouden komen met gelijkwaardige opinies van tegenovergestelde strekking. Die overwegingen stemmen me droevig.

Ze lijken de immense macht van religie aan te tonen, en vooral van de godsdienstige opvoeding van kinderen,om verdeeldheid onder de mensen te zaaien, en om historische vijandschappen en geërfde vendetta’s in stand te houden. Ik kan er niet omheen dat twee van de drie kenmerkende antwoorden van groep A die Tamarin noemt, verwijzen naar het onheil van assimilatie, terwijl het derde het doden van mensen  rechtvaardigt om de religie van anderen uit te roeien.

Tamarin gebruikte een fascinerende controlegroep in zijn experiment.

Een andere groep van 168 Israëlische kinderen kreeg namelijk dezelfde tekst uit het boek Jozua voorgelegd, maar in dat verhaal had hij de naam Jozua vervangen door ‘generaal Lin’ “en in plaats van ‘Israël’ voerde hij een ‘Chinees koninkrijk van drieduizend jaar geleden’op.

Slechts 7% keurde het gedrag van generaal Lin goed, terwijl 75% het afkeurde. Met andere woorden, als de loyale houding van de kinderen t.o.v. het Jodendom geen factor meer is in hun overwegingen, schaart de meerderheid van de kinderen zich achter het ethische standpunt dat de meeste moderne mensen zouden innemen. Het optreden van Jozua was een daad van barbaarse genocide. En dat verschil zien kinderen al jong. Het was religie die het verschil uitmaakte tussen het veroordelen en het billijken van volkerenmoord.

Richard Dawkins   God als misvatting   pag.275-278

27-05-2012 om 11:57 geschreven door francine.hollevoet  

26-04-2012 om 16:26 geschreven door francine.hollevoet  

02-04-2012 om 16:52 geschreven door francine.hollevoet  

13-01-2011 om 05:54 geschreven door francine.hollevoet  

    Hiermee doet men het voorkomen alsof niemand ook maar enige geldige reden heeft vraagtekens te plaatsen bij het enorme gewicht dat aan de van-deur-tot-deurmethode wordt toegekend. Aan de mogelijkheid dat iemand dit uit oprechte en gewetensvolle motieven zou doen, gebaseerd op een studie van Gods Woord en op de gezaghebbende bewijzen die daarin opgesloten liggen, wordt volkomen voorbijgegaan. Er wordt vanuit gegaan dat zo iemand ontrouw is jegens God, dat hij zich alleen maar beijvert ‘om in de ogen der mensen te schitteren’, dat hij zichzelf erg belangrijk vindt, en dat hij de vrees voor Jehovah en zijn liefde voor hem is kwijt geraakt.
    Het is goed in gedachten te houden dat het hierboven aangehaalde artikel uit 1937 (evenals alle andere "studie-artikelen uit die tijd) door Rechter Rutherford was geschreven, die overigens zelf niet aan de van-deur-tot-deuractiviteit deelnam. Zijn eigen metgezellen verklaren dat hij het werk dat hij deed belangrijker vond. Niet alleen was zijn stem te horen op al de grammofoonplaten die destijds door de Getuigen naar de deuren werden meegenomen (de grammofoonplaat was de enige manier waarop Rutherford, in vertegenwoordigende zin, ooit van deur tot deur was gegaan), maar hij was ook degene die op een congres alle hoofdtoespraken gaf. Het was zijn afbeelding die bij zulke gelegenheden op alle advertenties stond afgedrukt, waarbij zijn naam altijd werd voorafgegaan door de titel "Rechter", en dikwijls met de vermelding dat hij de president van de corporatie was en een lid van de Newyorkse orde der advocaten.

Vertaling (gedeeltelijk): Oprechte personen aanschouwen met angst en beven hoe men koortsachtig voorbereidingen treft voor de oorlog onder de natiën. Haat, nijd en boosaardigheid zullen dagelijks toenemen. Dat wij voor een verschrikkelijke wereldwijde katastrofe staan lijkt wel vast te staan. Dit wordt door vrijwel iedereen aangevoeld. Is er nog zekerheid te vinden? De man die op grond van zijn wereldreizen, zijn onderzoek en kennis van Gods onfeilbare Woord der Profetie bekwaam is daarop een gezaghebbend antwoord te geven is: RECHTER RUTHERFORD Hij zal deze vraag beantwoorden tijdens een openbare lezing welke zal worden gehouden in het C O L I S E U M van de OHIO STATE FAIR GROUNDS Zondag, 19 september, om 12:00 nm.

13-01-2011 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Een onlangs (11 november 2010) vertoond televisieprogramma uit Zwitserland, waarbij de problematiek bij "uitsluiting, echtscheiding, pedofilie en de opvoeding bij de getuigen van Jehovah" ter sprake komt. Het programma is voor diegenen die de Franse taal machtig zijn.

 “Grandir avec Jéhovah”

http://www.tsr.ch/emissions/temps-present/

U scrolt naar beneden en aan de rechterkant ziet u het programma "Grandir avec Jéhovah" staan. Klik erop 

25-11-2010 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Gelieve niet te kijken naar dit programma!!!

In september 2009 werd op “La Une”(RTBF) een programma getoond waarbij men heel wat informatie gaf over de gevallen van pedofilie bij de getuigen van Jehovah. Uit zeer goede bron  heb ik vernomen dat men in alle franssprekende gemeenten(van Jehovah’s getuigen) in België een brief heeft voorgelezen om te vragen om NIET te kijken naar dat programma.

Voor diegenen die het Frans machtig zijn, gelieve te kijken op www.aggelia.be en je zakt naar Audio/Video/Télévision. “ Le monde parfait de Jéhovah (7 parties)"

Als men zo zeker is dat men de waarheid in pacht heeft, waarom dan de raad geven niet te kijken?

19-10-2010 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

De Ontdekkingen van Barbara Anderson

Een voormalig Getuige van Jehovah met een ooggetuigenverslag van misleiding

Introductie  In de late herfst van 2005 nam ik contact op met Barbara Anderson, die, samen met Bill Bowen, een voormalig ouderling uit Kentucky, veel kinderen van Jehovah’s Getuigen te hulp kwam die slachtoffer waren van seksueel misbruik. Mijn doel om contact met Barbara op te nemen was om te vragen wat er allemaal was gebeurd nadat ze de omgang met Jehovah’s Getuigen had beëindigd in 2002 en haar te vragen haar verhaal op te schrijven voor mijn boek. Ze stemde daarin toe en stuurde me vervolgens veel meer materiaal dan ik voor tien pagina’s kon gebruiken. We spraken af dat ik haar verhaal mocht inkorten voor mijn boek, Dommedag må Vente (Oordeelsdag Moet Wachten), maar ik beloofde dat ik de uitgebreide versie van haar verhaal zou publiceren op Gyldendal’s website. Met dat doel bewerkte Barbara het materiaal dat ze me oorspronkelijk had verschaft en voegde daar tevens informatie bij dat ze in haar eerste editie niet had meegestuurd. Dit verklaart waarom er enkele verschillen zitten tussen het volgende verslag en verhaal van Barbara in mijn boek. Oorspronkelijk, toen ik Barbara vroeg haar verhaal op te schrijven, wist ik niet veel over de problemen met seksueel kindermisbruik onder Jehovah’s Getuigen. Echter, na het verhaal van Barbara gelezen te hebben, voelde ik mij gedwongen om mijn instelling aangaande deze gevoelige zaak te herzien, en uiteindelijk besloot ik om het ooggetuigenverslag van Barbara openbaar te maken aangezien het nu een belangrijk deel geworden was van de recente geschiedenis van Jehovah’s Getuigen – ongeacht het aantal gevallen. Ik ben er van overtuigd dat het vraagstuk van pedofilie binnen de Getuigenorganisatie zeer complex is, en dat ze er, als beweging, door pedofiele personen of groepen uitgepikt zijn vanwege de patriarchale en fundamentalistische structuur van de organisatie. Niettemin, het beleid van de Getuigen ten aanzien van kindermisbruik lijkt al langer een probleem te zijn geweest, en ondanks het feit dat de leiders van de organisatie nu een andere instelling hebben en besloten hebben om hun beleid te herzien, schijnen ze nog steeds enkele problemen te hebben. Poul Bregninge

Dit is Barbara’s verhaal:

Een levensveranderende keuze: Ik werd geboren in Long Island, New York in 1940 bij Poolse Katholieke ouders. Toen ik een onervaren, ontevreden veertienjarige was, maakte ik een keuze die de volgende vierenveertig jaar van mijn leven mijn mogelijkheden om keuzen te maken zou beperken  –  ik verbond mij met een van de meest strijdlustige, controversiële groeperingen, Jehovah’s Getuigen, wat het middelpunt van mijn leven werd. Ik zette mijn hartenwens opzij, een studie archeologie, vanwege de afkeuring van de religie op het volgen van hoger onderwijs door haar leden. Evangelistische activiteiten kregen daarom hogere prioriteit dan onderwijs. Ik nam hun regels in acht voor wat betreft keuze van vrienden, alleen Jehovah’s Getuigen, en keuze van huwelijkspartner, alleen één van Jehovah’s Getuigen. Waarom zou een jongere ermee instemmen dat haar leven zo zou worden gecontroleerd? Op die jonge leeftijd was ik niet alleen idealistisch, maar ook verveeld. Ik was te jong om enige waardevolle bijdrage te leveren aan de verbetering van de wereldproblemen, maar wilde dat wel wanhopig, een instelling die me wijd openstelde voor het accepteren van een Bijbelstudie die door Jehovah’s Getuigen werd aangeboden. Uiteindelijk beweerden de Getuigen dat ze het goede en het slechte konden uitleggen, evenals andere mysteries van het leven. Spoedig omhelsde ik ijverig het Getuigengeloof. Jong, naïef en lichtgelovig, hoe kon ik weten dat mijn geest gemanipuleerd werd door vakkundig ontworpen indoctrinatiemethodes  - bijgeschaafd gedurende decennia - wat alles wat ik leerde erg overtuigend deed klinken. Alleen al het gevoel om gewild te zijn door mensen die overtuigend spraken over dingen waarvan niemand anders iets scheen te weten hield me afhankelijk en gefascineerd. En een overweldigend gevoel van “hier hoor ik thuis” gaf me de kracht om weerstand te bieden aan kritische Katholieke familieleden en vrienden. Na drie maanden van Bijbelstudie was ik blij om met de Getuigen deel te nemen aan het van-huis-tot-huis predikingwerk, en na negen maanden, samen met mijn moeder, gedoopt te worden als één van Jehovah’s Getuigen. Na twee jaar had mijn ijver minstens vijf volwassenen tot mijn geloof bekeerd. In 1956, toen ik 16 was, vroeg een Getuigenzendelinge, die tijdelijk in Long Island woonde voor de tijd dat ze moest wachten op haar toegangspapieren voor India, om haar in de “pioniersdienst”, of voltijds dienst, te vergezellen gedurende de twee zomermaanden in de buurt van Athens, Ohio. Het was in die omgeving dat ongeveer vijftien jaar eerder, gedurende de Tweede Wereldoorlog, patriottistische mensen de Getuigen insmeerden met pek en veren vanwege hun weigering om de vlag te groeten en de oorlog te ondersteunen. Het was nogal schrikken toen een boze man ons te verstaan gaf zijn erf te verlaten, want anders zou hij zijn geweer pakken en ons uit de provincie jagen zoals hij dat jaren daarvoor met Getuigen had gedaan. We lieten ons geen enkele keer intimideren en gingen gewoon door in onze dienst. Terugkeren naar school in de herfst was nogal stressvol aangezien ik in de velddienst wilde zijn, niet mijn dagen verspillend aan het leren over een wereld die ieder moment kon eindigen. Het was een moeilijke tijd voor me, maar binnen enkele maanden verhuisde mijn familie naar zuid-Florida waar we opnieuw contact maakten met de Getuigen en wederom had ik een volledige groep nieuwe vrienden.

Mijn huwelijk

In 1957, toen ik 17 was, sloot ik me aan bij twee andere meisjes uit Florida en we accepteerden een predikingtoewijzing in Columbus, Mississippi. Aangezien we geen parttime werk konden vinden in Columbus, een universiteitsstad waar alle baantjes door studenten waren ingenomen, gingen we na drie maanden platzak en ontmoedigd weg. Liever dan terug te keren naar Florida, besloten we naar New York te gaan waarvan we wisten dat er vrijwilligers nodig waren op het wereld hoofdkwartier van Jehovah’s Getuigen in Brooklyn.. Daar waren de medewerkers bezig om het in 1958 te houden Internationaal Congres van Jehovah’s Getuigen voor te bereiden dat gehouden zou worden in New York’s Yankee Stadium en de Polo-Grounds. We bleven bij Getuigenvrienden in Long Island totdat we een appartement en parttime baantjes gevonden hadden; daarna reisden we, een paar dagen per week, 75 km om kantoorwerk te doen op het Brooklyn Hoofdkwartier. Ik ontmoette Joe Anderson een paar maanden voor het congres in New York. Zijn moeder, Virginia, en ik bezochten dezelfde gemeente in Hempstead, Long Island, en zij stelde ons aan elkaar voor. De grootmoeder van Joe was een Getuige, maar haar toewijding was minimaal; daarom waren haar kinderen voor het grootste deel,wat Jehovah’s Getuigen “randfiguren” noemen. De ouders van Joe verhuisden vanuit Tampa, Florida, naar Dallas, Texas, toen hij zestien was, waar zijn moeder de vergaderingen van de Getuigen begon te bezoeken in de plaatselijke Koninkrijkszaal. Zijn vader, een intimiderende alcoholicus, was volkomen ongeïnteresseerd in de Getuigen. De ijverige religieuze kameraadschap trok Joe aan en, hoewel zijn twee zusters spoedig de groep verlieten, sloot hij zich voor drie jaar aan bij andere Getuigen om deel te nemen aan het pionierswerk in de omgeving van Dallas . (in die tijd stemden pioniers erin toe om 100 uur per maand aan het spreken over de Bijbel met niet-getuigen te besteden; nu is het nog 70 uur. Pioniers hebben gewoonlijk een parttime baan om zichzelf financieel te onderhouden)

 In 1956 deed Joe vrijwilligerswerk en woonde in het Brooklyn Heights gebouw, bekend bij Getuigen als “Bethel”. Dit is de thuishaven van het wereld hoofdkwartier van Jehovah’s Getuigen, opererend onder de naam, WatchTower Bible and Tract Society, Inc., of New York [“Watchtower Society”], waar hij van 1956-59 één van de drukpersen bediende. En dit deed Joe toen ik hem ontmoette in 1958. Nadat we in november 1959 trouwden, pionierden we in West Palm Beach, Florida, totdat ik in verwachting raakte van onze zoon, Lance, die geboren werd op 14 september 1961.

Toewijding zonder vragen

Mijn echtgenoot diende als presiderende opziener (voorzitter van een lichaam van ouderlingen) in de gemeente die wij bezochten en legde zich erop toe om een voorbeeld voor de kudde te zijn, niet alleen door het woord, maar door de daad aangezien hij vijfentwintig jaar aan het pionierswerk gewijd heeft. Als echtpaar waren we zulke ijverige gelovigen dat we door de jaren heen meer dan tachtig mensen bekeerden tot het geloof. In 1974 verhuisde ons gezin naar Tennessee waar we, samen met enkele tientallen andere Getuigen van Zuid-Florida, een nieuwe gemeente van Jehovah’s Getuigen oprichtten. Van het begin af aan heb ik mijn vertrouwen gesteld in de theologie en invloed van het Wachttoren genootschap omdat zij Bijbelse antwoorden leken te hebben op eeuwenoude vragen over leven, dood, oorlog en vrede gedurende de tijd van intense instabiliteit en onzekerheid van de jaren 50, de “schuilkelders en koude oorlog-tijd”. Terwijl de jaren voorbij gingen was ik ervan overtuigd de juiste keuze gemaakt te hebben, aangezien er voortdurende escalatie en verontrustende condities waren over de hele aarde, waarvan de Getuigen verkondigden dat dit een duidelijk teken was dat het einde van de wereld onvermijdelijk was. Gedurende het midden van de jaren 60 kwamen er berichten, afkomstig van de leiders van onze organisatie, die zeiden dat 1975 het einde zou zien van dit huidige samenstel van dingen. Bezorgd dat we mogelijk niet genoeg voor God deden nam Joe ontslag van zijn baan bij de Florida Power and Light Company en we namen beiden een parttime baan, om terug te keren in het pionierswerk. Joe pionierde drie jaar lang en ik één jaar, hoewel ik daarna doorging met pionieren één keer om de twee maanden, telkens wanneer ik maar kon. Hoewel de datum 1975 die door Jehovah’s Getuigen was bepaald voor de komst van de Apocalyps, kwam en ging, werden we niet afgeschrikt aangezien we te veel geïnvesteerd hadden in de religie om de handdoek in de ring te gooien.

Opwindende uitnodiging om vrijwilligerswerk te doen

In 1982 werden Joe en ik uitgenodigd door de Watchtower Society om vrijwillige personeelsmedewerkers te worden op Bethel in Brooklyn waar we voorzien werden van een kamer en levensonderhoud alsook een kleine toelage in ruil voor werk. Het jaar daarvoor, op negentienjarige leeftijd, stelde onze zoon, Lance, zich beschikbaar voor vrijwilligerswerk op Bethel, en werd geaccepteerd. Hij was toegewezen om werk te doen in één van de vele Brooklyn fabrieken van de Watchtower Society, waar hij één van de vele hogesnelheids drukpersen bediende, die, samen met de andere drukpersen, jaarlijks letterlijk honderden miljoenen stuks religieuze Watchtower publicaties afleverden. Wegens het beroep dat mijn echtgenoot had uitgeoefend, kregen wij een uitnodiging om in Brooklyn Bethel te vertoeven. Toen we onze zoon bezochten in maart 1982, groette Joe ene Richard Wheelock, een hooggeplaatste opzichter van de Watchtower Society waar hij in de jaren ‘50 mee gewerkt had. Toen Richard vernam dat Joe loodgieter was, bracht hij het balletje aan het rollen om ons te laten uitnodigen om te komen wonen en werken op het hoofdkwartier. Acht jaar later, op 25 juli 1990, pleegde Richard Wheelock, op 75 jarige leeftijd, zelfmoord, door uit het raam van de derde verdieping te springen, toevallig in het gebouw waar wij woonden. Hij leed aan een zware depressie nadat zijn vrouw vijf jaar eerder was gestorven. Binnen enkele maanden na onze verhuis ontdekten we waarom Richard zo geïnteresseerd was in het beroep van Joe.

Zonder dat de lokale Brooklyn gemeenschap op de hoogte was, of zelfs de meeste Watchtower medewerkers, waren er onderhandelingen bezig om een oude Brooklyn-fabriek aan te kopen direct grenzend aan de East River aan Furman Street. Dit verwaarloosde gebouw was enorm – meer dan  110.000 vierkante meter – waar gepantserde tanks werden gebouwd gedurende de tweede wereldoorlog. Liften waren zo groot dat ze met gemak een grote truck konden tillen naar de 13e verdieping. Binnen korte tijd na de aanschaf werd onze zoon overgeplaatst van de Adams Street drukkerij afdeling naar het Furman Street gebouw om te leren hoe hij liften moest bouwen en repareren (even opgemerkt - na vele jaren van renovatie door vrijwilligers, werd het gebouw in april 2004 verkocht, waarbij de Watchtower Society een enorme winst maakte). Daar komt nog bij dat in het geheim overwogen werd om het 12-verdiepingen tellende Bossert Hotel, geopend in 1928 aan de Montague Street in Brooklyn Heights, een plaatselijk historisch gebied, aan te schaffen door middel van COHI Towers Associates, een organisatie die bestond uit een aantal rijke Jehovah’s Getuigen om gebouwen aan te kopen voor gebruik door de Watchtower. Door gebruik te maken van COHI Towers Associates bij het aankopen van gebouwen werd de betrokkenheid van de Watchtower verborgen en weerhield het lokale oppositiegroepen van de wetenschap dat er wederom een gebouw in de omgeving zou worden onttrokken aan de belastingsinkomsten. Om de vermogensbelasting voor COHI op het Bossert-gebouw te verlagen, werd ik aangesteld om in de nodige informatie te voorzien om het hotel op de lijst van National Register of Historic Places te krijgen. Echter, na enkele maanden werd mijn werk beëindigd omdat, zo werd mij verteld, de COHI organisatie het gebouw overgedragen had aan de Watchtower. Op dit moment bezit de Watchtower Society bijna twintig woongebouwen in Brooklyn Heights, hoewel in 2005 een paar gebouwen te koop gezet zijn omdat de organisatie inkrimpt om haar werkzaamheden in New York meer kosteneffectief te maken. Toen we Bethel bezochten op die zaterdag ochtend in maart 1982, waren vrijwilligers hard aan het werk om enkele oude gebouwen te renoveren en waren klaar om het werk te starten aan het 12-verdiepingen tellende Standish Hotel (uit 1903) wat de Watchtower enkele jaren daarvoor had aangekocht.

Met al die aankopen en de behoefte aan ervaren loodgieters in gedachten, is het begrijpelijk waarom Richard sollicitatie gesprekken regelde met Watchtower beambten, en tegen het eind van de ochtend waren we uitgenodigd om leden te worden van het, toen uit meer dan 2000 leden tellende, Watchtower-personeel in Brooklyn. (tegen de tijd dat we bijna elf jaar later teruggingen naar Tennessee, was het Watchtower personeel gegroeid tot meer dan 3.300 vanwege de geweldige groei van de Getuigen organisatie gedurende de jaren 80 en vroege jaren 90). Vurig uitziend naar ons nieuwe avontuur keerden we terug naar huis, maakten onze zaken in orde, en gingen terug naar New York in juni 1982. Joe werd toegewezen aan de Loodgieters Constructie Afdeling. Na enkele weken kreeg ik een ernstige allergie op de luchtwegen als gevolg van chemicaliën waarmee gewerkt werd en ik werd overgeplaatst naar de Verzendafdeling om typewerk te verrichten.

Wereldwijde expansie Ongeveer een jaar later werd ik ingedeeld bij het secretariaat van de Construction Engineering Afdeling. De afdeling bestond uit meer dan honderd mensen- ontwerpers, technici, architecten, secretaresses en andere kantoormedewerkers- allemaal op enige manier betrokken bij het bouwen, ontwerpen en construeren van nieuwe of gerenoveerde gebouwen in gebruik door Jehovah’s Getuigen over de hele wereld, in een tijd dat de Getuigen beschouwd werden als een van de snelst groeiende religieuze organisaties. Toen ik pas op de afdeling was, kwam een enorm stuk land in Patterson, New York, in het bezit van de Watchtower Society. In het begin was het nog niet duidelijk waar dit stuk land voor gebruikt zou gaan worden, maar na verloop van tijd werd besloten om het te gebruiken als een opleidingscentrum. Het oorspronkelijke bedrag dat voor de ontwikkeling opzij gezet werd, zo werd mij verteld, was vijftig miljoen dollar. Toen ik in 1989 de Construction Engineering verliet, was er al meer dan 100 miljoen dollar besteed, en het complex is voortdurend uitgebreid, aangezien de werkzaamheden in Brooklyn aan het inkrimpen zijn. Hoewel het officiële kantoor van het Besturend Lichaam van Jehovah’s Getuigen nog steeds in Brooklyn gevestigd is, is de locatie in Patterson het centrum aan het worden van waaruit de leiders hun wereldwijde organisatie besturen.

Constructie van een 30-verdiepingen Gebouw aan de Waterfront

Later werd ik toegewezen als secretaresse aan een van de architecten, een voormalig zendeling, die een 30-verdiepingen tellend woongebouw aan het ontwerpen was voor medewerkers in Brooklyn. Ergens op een middag, terwijl ik stond te wachten op een lift in het Watchtower kantoorgebouw waar ik werkte, kwam John (“Jack”) Barr, een lid van het Besturend Lichaam, naar mij toe. Terwijl we stonden te wachten op de lift vroeg Jack naar mijn werk. Ik vertelde hem hoe onze afdeling zich aan het haasten was om een EIS (Environmental Impact Statement) verklaring af te krijgen. De informatie in het enorme EIS document was vereist en gebruikt door de City of New York om ons verzoek te overwegen om het bestemmingsplan te wijzigen voor de locatie waar de Watchtower organisatie het 30-verdiepingen tellend woongebouw wilde neerzetten. Er was een aanzienlijke weerstand vanuit de gemeenschap tegen een dergelijk hoog gebouw aan de Brooklyn zijde van de waterkant met uitzicht op de East River en het lagere ManhattanWall Street gebied aangezien dit het bekende uitzicht zou blokkeren. Ik zal nooit vergeten hoe Jack op die dag tegen mij zei: “We hebben vijftig miljoen dollar voor dit project opzij gezet, en het is verbazingwekkend om te zien hoe de hoeveelheid geld dat we op de bank hebben nooit vermindert”. Hij voegde eraan toe : “Jehovah voorziet ons altijd van wat nodig is!. De hele tijd gebarend met zijn rechterhand, een denkbeeldige horizontale lijn tekenend van links naar rechts, aangevend dat het geld constant bleef. Hoe dan ook, Jehovah voorzag niet in een goedkeuring voor de verandering van het bestemmingsplan. Het woongebouw werd uiteindelijk een paar blokken landinwaarts gebouwd, naast de fabrieken van de Watchtower Society, ver van wat als een ideale locatie werd beschouwd.

13-09-2010 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Onderzoek en mogelijkheden

Aangezien het Brooklyn Heights district van Brooklyn, waar de Watchtower gebouwen zijn gevestigd, aangewezen als Historisch gebied, moeten alle nieuwe en gerenoveerde gebouwen aan bepaalde criteria voldoen, zoals bepaald door de lokale Landmarks Association. Na verloop van tijd werd het een belangrijk deel van mijn werktoewijzing om lokale historische en architectonische vraagstukken op te lossen zodat we aan de vereisten konden voldoen. De restoratieregels waren zo strikt, dat we in één geval verplicht waren om de oorspronkelijke stijl van het huisnummer te gebruiken bij de voordeur van het Bossert Hotel. Het scheen veel mensen twijfelachtig of deze informatie nog gevonden kon worden, maar na een aanzienlijke hoeveelheid tijd aan dit speurwerk te hebben besteed in de Long Island Historical Society, vond ik een vroege foto van de voorkant van het hotel, in een advertentie van een oud tijdschrift. Daarop konden de nummers duidelijk genoeg gezien worden om gedupliceerd te worden. Na deze ontdekking werd mijn capaciteit om nazoekwerk te doen nooit meer in twijfel getrokken. In 1989 werd ik overgeplaatst naar de Schrijvers Afdeling en werd onderzoek assistente van Karl Adams, een hoog geplaatste schrijver. Hij was bezig met het schrijven van de geschiedenis van onze religie, wat uiteindelijk het 750-pagina’s tellende boek Jehovah’s Getuigen-Verkondigers van Gods Koninkrijk werd, uitgegeven in 1993 (Engels). Een andere hoog geplaatste schrijver, David Iannelli, was aan Karl toegewezen om hem te helpen. Op mijn eerste dag in de Schrijvers Afdeling zag David me staan, alleen in de Bibliotheek van de Schrijvers Afdeling, en kwam naar me toe om te praten. Ik herinner mij duidelijk hoe hij mij vertelde hoe bevoorrecht ik me zou moeten voelen om overgeplaatst te zijn naar de Schrijversafdeling. 'Veel Bethelieten zouden een “moord” plegen om mijn baan te krijgen', zei hij. Ik dacht dat ik begreep wat hij bedoelde, en glimlachte. Iedereen die op Bethel kwam wonen was uitgekozen om deel uit te maken van het personeel vanwege hun uitstekende “geestelijke” eigenschappen die ze getoond hadden in het deelnemen aan het evangelisatiewerk. Ik wist dat de meeste Bethelieten, als ze de keus hadden, liever hun totale werkdag besteedden aan “geestelijke” zaken, i.p.v. ondersteunende werkzaamheden. De Schrijversafdeling was het centrale punt waar heel Bethel om draaide aangezien de Watchtower lectuur de ruggengraat was van de religie; daarom wist ik dat de Schrijversafdeling de meest begeerde plaats was om te werken. David merkte mijn grijns op en herhaalde zijn woorden, deze keer met meer kracht. Hij zei: “Ik méén het, Bethelieten zouden een moord plegen voor de baan die jij hebt en vergeet dat niet!”. Ontnuchterd en een beetje verward door die woorden begon ik over wat “koetjes en kalfjes” en liep door terwijl ik mijn weg probeerde te vinden in de bibliotheek, kijkend naar de eerste vraag op mijn “te doen” - lijst van Karl. Ik zou me de woorden van David later herinneren in tijden dat ik mij afvroeg wat ik verkeerd gedaan had zodat God me strafte door me over te plaatsen naar deze afdeling. Ja, ik werkte met enkele bijzonder goede mensen, mensen die ik toen mijn vrienden noemde. Maar op de achtergrond waren er mensen die me liever “ziek” zagen en mijn werk probeerden te saboteren omdat ze mijn baan wilden; of me weg wilden hebben omdat ik ontdekte dat ze oneerlijk waren. Naïef als ik was, maakte ik excuses voor mensen die aan de buitenkant vriendelijk en hulpvaardig waren, maar een aantal keren leidde hun hulp tot stappen die tot gevolg hadden dat Karl mij terechtwees. Na bijna twee jaar op de Schrijversafdeling bijvoorbeeld, na een bijzonder moeilijke situatie die leidde tot de verwijdering van een jonge vrouw van de afdeling, vertelde Karl me dat zij niet de vriendin was die ik dacht dat zij was, maar dat ze een afkeer van me had omdat ik de baan had die zij begeerde. Ja, David had gelijk, sommige mensen zouden een “moord” hebben gepleegd om mijn baan te krijgen. Ondanks veel negatiefs was het dagelijkse werk op de Schrijversafdeling opwindend; mijn werk was gevuld met interessante en uitdagende dingen om te doen. Iedere week gaf Karl me een lijst met vragen die hij beantwoord wilde hebben, veelal over de vroege geschiedenis van de Watchtower Bible and Tract Society, een oorsprong die helemaal teruggaat tot 1879. Op deze manier leerde ik heel veel over mijn religie. Het gebeurde vaak, terwijl ik naar iets specifieks aan het zoeken was, dat ik ander belangrijk archiefmateriaal ontdekte, op vele verschillende plaatsen, lang geleden in een kast gelegd en vervolgens vergeten.

Verrassende vondsten Een bijzondere ontdekking was dat William H. Conley, een bankier uit Allegheny, Pennsylvania – en niet Charles Taze Russell – de eerste president van de Watchtower Association was geweest in 1881. Dit was een opwindende vondst aangezien niemand op het hoofdkwartier wist dat Conley de eerste president was of dat Russell’s vader, Joseph, de vice president [voorzitter] was en Charles Taze Russell de secretaris-penningmeester. De aanstelling was gebaseerd op aandelen die voor 10 dollar per stuk waren aangekocht. Aangezien ik dit brondocument direct heb overhandigd ben ik niet zeker van het exacte aantal aandelen dat Conley aangekocht had, maar ik meen dat het er 350 waren voor 3.500 dollar. Echter, ik herinner me wél dat Joseph Lytel Russell 100 aandelen kocht voor 1.000 dollar en Charles Taze Russell 50 aandelen kocht voor 500 dollar. Toen ik op pagina 576 keek van het nieuwe Getuigengeschiedenisboek waar de informatie over Conley werd vermeld, vond ik het merkwaardig dat Karl Adams niet het feit vermelde over Joseph Russell’s vice-presidentschap [vice-voorzitterschap]. Ook werd nagelaten het aantal aandelen te vermelden die door elk van hen waren aangekocht. Deze belangrijke feiten stonden vermeld op de eerste pagina van een klein, rood, notitieboekje in boekhoudstijl met kartonnen omslag, waarin ik tevens het originele, handgeschreven, organisatiehandvest vond. Het document was twee maal gevouwen, met één zijde bevestigd aan de binnenkant van de omslag. Door het vergelijken van de handschriften ben ik er absoluut zeker van dat de echtgenote van Charles Taze Russell, Maria, dit eerste handvest opgeschreven heeft. Ik vond dit kleine notitieboek in een oude papieren map in een archiefkast in een betonnen inloop kluis in het midden van de Watchtower’s Treasury Department aan Columbia Heights 25. Gedurende één van mijn vele speurtochten door de oude archieven van het Watchtower hoofdkwartier vond ik op de bodem van een oude archiefkast in de ‘Executive Department’s ‘ [directieafdeling] archiefruimte, een oud uitziende bruine papieren groentezak met touwtjes erom gebonden. De zak bevatte een afschrift van het verslag van de bekende Canadese rechtszaak uit 1913 betreffende smaad, die Pastor Russell had aangespannen tegen Dominee J.J.Ross. Toen de zaak op 4 april 1913 voor de Hoge Raad kwam, besloot dit lichaam dat er onvoldoende “grond” was, er was niet genoeg bewijs om in een rechtszaak stand te houden, en de zaak werd afgewezen. (Brooklyn Daily Eagle, 8 juli 1916, pag. 12). Kort daarvoor was mij verteld dat de archieven van de Schrijvers afdeling vroeger een kopie bevatten van het transcript van deze zaak, maar dat het was verdwenen. Ik weet nu dat mijn ontdekking verzekerde dat de Watchtower archieven een kopie bevatten die ter beschikking stond van Karl om antwoord te geven op een belangrijke vraag waar veel onderzoekers nieuwsgierig naar waren  –  Hoe heeft Pastor Russell de vraag beantwoord toen hem door de Canadese rechtbank gevraagd werd of hij wel of geen Grieks kon lezen ? Ik gaf de zak met zijn belangrijke inhoud direct aan Karl zonder ook maar iets te lezen van het materiaal. Het is zeker merkwaardig dat Karl in die tijd nooit commentaar gaf, ook niet later in het Getuigen - geschiedenis boek, op deze opmerkelijke “smaad” rechtszaak wat de voorpagina’s domineerde van prominente Canadese kranten van die tijd. In hetzelfde archief, in een ander oud, erg broos, bruin papieren zakje, waren een paar honderd door de tijd vergeelde brieven in alle vormen en maten waarvan, bij mijn weten, niemand iets af wist. De brieven waren klaarblijkelijk geschreven als reactie op een verzoek van Rutherford aan Bible Students (zoals Jehovah’s Getuigen toen bekend stonden) om hun ervaringen te vertellen over de vervolging gedurende de Eerste Wereldoorlog. In deze brieven vertelden de Bible Students hoe hun weigering om de vlag te groeten of de oorlogshandelingen te ondersteunen tot gevolg had dat ze zwaar geslagen werden, met pek en veren waren ingesmeerd, in de gevangenis waren geworpen zonder beschuldiging of rechtszaak. (Rutherford publiceerde veel van deze brieven in het tijdschrift van de WatchTower Society, The Golden Age [Het Gouden Tijdperk], later hernoemd tot Consolation [Vertroosting] en tegenwoordig genoemd Awake! [Ontwaakt!]) In diezelfde zak trof ik belangrijke brieven, vergeten documenten en interessante krantenknipsels aan, allemaal relevant voor de gebeurtenissen van die moeilijke jaren. In vier oude bureauladen in diezelfde ruimte, vond ik stapels foto’s en ansichtkaarten. De stapels bevatten oude congresfoto’s, professionele en persoonlijke foto’s van de derde Watchtower president, Nathan Knorr ; fotoansichtkaarten gericht aan Knorr, inclusief één van zijn vrouw, Audrey, van vóór hun trouwen, en nooit eerder getoonde, originele studio portretfoto’s van Charles Taze Russell. Eén bijzonder belangrijke vondst was het beste setje van zestien foto’s dat ooit op het hoofdkwartier gezien was van zowel de binnen als buitenkant van het vroege Russell Bible House, en veel van de foto’s toonden Pastor Russell, zittend achter zijn bureau in zijn bibliotheek. In één van deze laden was de vondst van persoonlijke foto’s van de tweede president van de WatchTower Society, Joseph F. Rutherford, voor mij een van de meest onaangename en walgelijke ontdekkingen. Rutherford was gekleed in een donker gekleurd, uit één stuk bestaand zwempak zonder mouwen, strak als een tweede huid, dat hem liet zien tot aan zijn dijen, een kledingstuk dat populair was in de late jaren twintig en dertig. Hij had een enorme buik en scheen een hoop plezier te beleven aan het dartelen op een grote patio met uitzicht op de oceaan. Ik meen mij te herinneren dat er nog andere mensen waren op een paar foto’s, liggend op makkelijke sofa’s. De foto die ik nooit zal vergeten was een close-up van Rutherfords gezicht ; hij was ongeveer 30 centimeter van de camera, zijn tong uitstekend zo ver als dat maar mogelijk was. Hij maakte op mij een beschonken indruk. Dan was er ook nog de tijd dat ik een grote archiefkast doorzocht in het kantoor van de vierde president van de WatchTower Society, Fred Franz, toen hij zwak en blind was en zijn kantoor niet langer gebruikte, en brieven vond van President Rutherford aan Franz, gedateerd in de jaren dertig. Eén brief bevatte een vraag die Rutherford stelde aan Franz om te beantwoorden voor een binnenkort te verschijnen uitgave van het tijdschrift The Watchtower. Iedere Watchtower bevatte een kolom die Rutherfords antwoorden bevatten op specifieke bijbelse vragen. De brief bevestigde dat Franz, die in 1926 lid werd van de schrijversstaf als bijbelonderzoeker en schrijver voor de publicaties van het genootschap, de antwoorden schreef op die vragen, maar Rutherford nam daarvoor alle eer. De brief was heel specifiek. Het vroeg Franz niet om de vraag te onderzoeken, maar om het te beantwoorden voor een bepaalde WatchTower kolom. Dit deed mij afvragen van hoeveel van de 23 boeken en 68 brochures die Rutherford claimde te hebben geschreven het auteurschap in feite bij Franz lag.

De Olin Moyle Rechtszaak In de bibliotheek van de Juridische Afdeling vond ik twee boekdelen die de transcripties bevatten van het verslag over de “smaad” rechtszaak in oktober 1940 door Olin R.Moyle, aangespannen tegen twaalf Watchtower leidinggevenden en de Watch Tower Bible and Tract Society, Inc., of Pennsylvania and de WatchTower Bible and Tract Society, Inc., of New York. Toen ik de boeken doorlas, zag ik dat Moyle deze rechtszaak gewonnen had en dat hem een schadevergoeding van $ 30.000 aan schadeclaims was toegewezen. Onbekend met deze rechtszaak, bracht ik deze boekdelen naar Karl Adams die nogal verrast reageerde toen ik ze overhandigde. Hij zei dat hij ook niets wist van de Moyle-rechtszaak uit 1943. Ik vind het nog steeds moeilijk om te geloven dat Karl niets van deze zaak afwist aangezien Karl 14 jaar was toen dit proces plaatsvond en hij zich slechts enkele jaren later aansloot bij het Watchtower personeel, toen de Moyle-uitspraak nog steeds een pijnlijk onderwerp was onder de Getuigen. Zo belangrijk als de Olin Moyle rechtszaak was in de geschiedenis van Jehovah’s Getuigen, en waarom het toch niet vermeld wordt in het Getuigengeschiedenis boek, kan ik niet beantwoorden. Nadat ik Bethel had verlaten werd mij deze zelfde vraag gesteld door twee prominente Getuigen ouderlingen en hun vrouwen in 1994, toen ik op bezoek was in Burbank, California. Het was mijn werk als de belangrijkste onderzoeker voor het geschiedenisboek dat hen fascineerde, en dat was de reden dat ze een dineruitnodiging accepteerden van mijn gastheer. George Kelly, een oudgediende onder de Getuigen die ik die avond ontmoette, was op Bethel de persoonlijke secretaris geweest van de welbekende Getuigenadvocaat Hayden C.Covington. (In de 138 rechtszaken die Jehovah’s Getuigen voor het U.S. Supreme Court [Hoge Raad] brachten, diende Covington in 111 daarvan als advocaat). Olin Moyle was de advocaat van de Watchtower Society van 1935 totdat Rutherford hem in 1939 aan de kant zette. Hij werd vervangen door Covington die het als advocaat overnam en het genootschap in 1940 vertegenwoordigde in de zaak Minersville School tegen Gobitis, betreffende het gedwongen groeten van de vlag op openbare scholen. De andere man die Kelly vergezelde naar de prominente ouderling in Burbank, California, waar ik logeerde, was Lyle Reusch, reeds lang een speciale vertegenwoordiger van de Watchtower Society in de Verenigde Staten wiens volletijd dienst begon in juni 1935 toen hij naar Bethel ging. Beide mannen lieten hun verbazing en ongenoegen blijken omdat de Moyle-rechtszaak niet werd vermeld in het geschiedenisboek van 1993. Zowel vóór als tijdens de tijd van de Moyle-rechtszaak waren Kelly en Reusch nauw verbonden met de Watchtower Society. Ze vertelden me dat ze nieuwsgierig waren geweest om te zien hoe de auteur van het geschiedenisboek deze meest weggemoffelde episode zou presenteren, waarin Watchtower leiders, in het bijzonder Rutherford, hun eigen Getuigenadvocaat belasterde in het tijdschrift The Watchtower. Volgens het transcript van de rechtszaak begon het probleem van Moyle nadat hij een persoonlijke brief aan Rutherford had geschreven waarin hij zijn afkeer kenbaar maakte tegen het overmatig drinken van Rutherford en zijn extreem beledigende gedrag tegenover anderen, gedrag dat hij persoonlijk had waargenomen en waarover hij klachten had gehoord. Arthur Worsley, reeds lang een Bethel-medewerker en welbekend aan Kelly en Reusch, was één van de personen die bij Moyle hadden geklaagd over de zich opstapelende vernederingen door Rutherford. Rutherford was zo vertoornd door Moyle’s kritiek dat hij Moyle en zijn vrouw ontsloeg van Bethel en hun persoonlijke eigendommen op de stoep zette. Moyle was ontzet door deze behandeling maar de feiten lieten zien dat hij op geen enkele manier terug sloeg. Niet tevreden met het verwijderen van Moyle van Bethel, begonnen Rutherford en zijn medewerkers hem als persoon kwaadaardig te belasteren in het tijdschrift van de Watchtower, hetgeen leidde tot de aanklacht wegens smaad tegen alle verantwoordelijke partijen. Ik bracht de naam van Arthur Worsley ter sprake bij Kelly en Reusch. We bespraken Arthur’s aandeel in de Moyle-rechtszaak en beide mannen waren het er over eens dat Arthur een vals getuigenis had afgelegd tijdens de directe ondervraging. Ik vertelde hen dat ik, na het Moyle-transcript gelezen te hebben, met Arthur, een goede vriend, gesproken had over zijn getuigenis ter verdediging van de WatchTower. Olin Moyle beweerde dat op een morgen in de Bethel eetzaal Arthur zonder gegronde reden terechtgewezen werd door Rutherford. Arthur klaagde bij Moyle hoe vernederend dat voorval was geweest. Echter, in de rechtszaal verklaarde Arthur dat Rutherford hem terecht had gecorrigeerd voor zijn daden. Hij zei dat de uitbrander niet misplaatst was, en, tot verbazing van Moyle, zei Arthur dat hij bij niemand geklaagd had. Niettemin vertelde Arthur ons over het eetzaalincident en veroordeelde Rutherford voor het vernederen van hem. We bespraken ook zijn onder ede afgelegde getuigenis dat hij nooit smerige taal aan de Bethel tafel had gehoord en waarom hij ontkende dat drank verheerlijkt werd aan de tafel, terwijl hij in feite precies het tegenovergestelde beweerde. Duidelijk ontdaan antwoordde Arthur verdrietig dat Rutherford hem ontslagen zou hebben van Bethel als zijn getuigenis de beschuldiging van Moyle zou ondersteunen. En omdat hij geen andere plaats had om naartoe te gaan, loog hij in de rechtbank. Hoe dan ook, na het aanhoren van de uitgebreide getuigenissen besloot de rechtbank dat Rutherford en andere Watchtower medewerkers schuldig waren aan smaad. Arthur vertelde ons dat de Watchtower medewerkers zo boos waren op Moyle dat ze hem de $ 30.000 schadevergoeding uitbetaalden in zilveren muntstukken, daarmee hem een “Judas” noemend. Door het negeren van de Moyle-geschiedenis vermeed Watchtower een bijzonder onaangename en onplezierige episode welke niet goedgepraat kon worden, één die het onbezoedelde imago dat het boek van de organisatie poogde te schetsen zou bevlekken. In niet mis te verstane woorden maakten deze Getuigen die avond hun ongenoegen kenbaar over de weglating van de Moyle-rechtszaak, alsook over de duidelijke “herziening” van de geschiedenis zoals deze door Watchtower leiders wordt gepresenteerd, - hoofdzakelijk een onbezoedeld, schuldenvrij verleden, - en niet, zoals het voorwoord suggereert “objectief en… openhartig”.

Zoekend naar Antwoorden

 Op een gegeven moment tijdens mijn werk gaf Karl mij een deel van het transcript van de echtscheidingszaak van Russell, in het bijzonder dat van Charles Taze Russell’s kruisverhoor. Hij stelde mij niet het transcript van het kruisverhoor van Maria Russell ter beschikking, en ik vroeg toen niet waarom, maar jaren later, uit nieuwsgierigheid, las ik het. Toen werd het me duidelijk waarom Karl niet wilde dat ik de kant van het verhaal van Maria Russell zou lezen – hij wist dat ik versteld zou hebben gestaan wanneer ik zou lezen dat Mevr. Russell de echtscheiding kreeg toegewezen omdat de rechtbank geloofde dat Pastor Russell schuldig was aan de vele beledigingen die zij volgens haar over zich heen had gekregen. Ze bewees dat ze niet schuldig was aan de kwaadaardige geruchten die haar echtgenoot had verspreid ; dat ze een supportster was van de beweging voor vrouwenrechten (smerige woorden in die dagen) ; dat haar doel was om controle te krijgen over het tijdschrift The Watchtower, en dat ze van hem af wilde vanwege haar verlangen naar persoonlijk aanzien. Later, toen ik het verslag las over de dood van Charles Taze Russell in de Watchtower uitgave van 1 december 1916, ontdekte ik dat Charles Taze Russell en zijn vrouw een celibaat huwelijk hadden. Dit verraste me werkelijk. Toen ik informeerde of dit onbekende feit gepubliceerd zou worden in het nieuwe geschiedenisboek, was het antwoord, “Nee, het Besturend Lichaam heeft besloten dat deze informatie voor velen van de kudde een aanleiding tot struikelen kan zijn”. Een belangrijke leerstelling van Jehovah’s Getuigen is dat, na de dood van de apostelen rond het einde van de eerste eeuw na Christus, zich een grote afval ontwikkelde die vele namaak Christenen voortbracht en waaruit uiteindelijk de Rooms Katholieke kerk is ontstaan. Niettemin zeggen de Getuigen dat er altijd “ware” Christenen zijn geweest vanaf de dood van de laatste Christelijke apostel tot aan Charles Taze Russell en zijn medewerkers die allemaal nauw vasthielden aan de originele leerstellingen van Jezus en zijn apostelen. Eén gedenkwaardige en langdurige opdracht van Karl was het identificeren van deze ware Christenen. Mijn onderzoek was gebaseerd op vier punten of standaarden welke de “zonen van het koninkrijk” met elkaar gemeen moesten hebben om hen te verbinden met elkaar; drie van die standaarden waren verwerping van de drie-eenheid, het hellevuur en de onsterfelijkheid van de ziel. Echter, de vierde standaard was het moeilijkste  –  er moest een acceptatie zijn van het rantsoen offer van Christus, zoals gedefinieerd door Jehovah’s Getuigen. Maandenlang bracht de Schrijversafdeling relevante bibliotheekboeken uit Europa en Engeland, alsook uit de Verenigde Staten. Ik las Engelse vertalingen van belangrijke buitenlandse boeken die afscheidingsgroepen bespraken, niet-conformistische groepen van vóór en na de Orthodoxe Reformatie, inclusief groeperingen gedurende wat we tegenwoordig de Radicale Reformistische periode noemen. Op z’n zachtst gezegd, het was extreem fascinerend om met een kritisch oog de vroege Arische bewegingen te bestuderen, samen met de Lollards, Waldenzen, Socinianen en Anabaptisten. Uiteindelijk overtuigde mijn zorgvuldige analyse van de feiten Karl ervan dat er niet één generatie van ware Christenen was die gekoppeld kon worden aan een opvolgende generatie, gebaseerd op de vier punten zoals eerder vermeld. Karl sloot dit onderzoeksproject met de belofte dat deze poging nooit meer opnieuw ondernomen zou worden, maar toch is tot op deze dag de leerstelling niet herzien. Op pagina 44 van het boek Jehovah’s Getuigen  –  Verkondigers van Gods Koninkrijk, was het beste dat Karl kon zeggen in antwoord op de vraag, “Wat is er na de eerste eeuw met het ware christendom gebeurd" ? “Het ware christendom is dus nooit volledig uitgeroeid”. Vervolgens zei hij “In de loop van alle eeuwen zijn er altijd waarheidlievende personen geweest” en vervolgde met de opsomming van enkelen die bijzonder loyaal waren aan de Bijbel. Tijdens een andere opdracht die Karl me gaf onderzocht ik de volledige periode van 1917 - 18 om te zien wat leidde tot de in staat van beschuldiging stelling van President Rutherford en zijn medewerkers door de Regering van de Verenigde Staten voor, onder andere, samenzwering tot het overtreden van de Spionagewet van 15 juni 1917, en een poging om dit feitelijk te doen; alsook, het tegenwerken van de rekrutering en wervingsdienst van de Verenigde Staten gedurende de eerste wereldoorlog. Toen Rutherford vernam dat de regering bezwaar maakte tegen de pagina’s 247 - 53 van het boek The Finished Mystery, het zevende deel uit de serie Studies in the Scriptures, gaf Rutherford opdracht om die pagina’s uit alle kopieën daarvan te verwijderen. Later, toen men vernam dat de distributie van het boek een overtreding zou zijn van de Spionagewet, gaf Rutherford de opdracht om de verspreiding te staken. Ondanks al die moeite werden Rutherford en zeven van zijn naaste medewerkers veroordeeld tot lange gevangenisstraffen in de Federale gevangenis, om pas na het einde van de oorlog vrijgelaten te worden. Toen Karl en ik de woorden van Rutherford lazen in de transcriptie van het rechtbankverslag, Rutherford et al versus United States, waren we stomverbaasd over de vleierijen en de verzoenende verklaringen die hij aflegde om vrede te sluiten met de rechtbank en de regering, een regering die Rutherford frequent “Satanisch” had genoemd. Er bestaat geen twijfel over dat Rutherford op iedere mogelijke manier probeerde om de autoriteiten te kalmeren. Zoals Karl het uitdrukte, het was duidelijk dat de tweede president van de Watchtower Society zijn integriteit compromitteerde. We concludeerden dat Rutherfords schuldgevoel de reden was waarom hij, toen hij uit de gevangenis kwam, plechtig beloofde om alles op alles te zetten in het aankondigen van de Koninkrijksboodschap, ongeacht hoe zwaar de vervolging. Eén ding werd duidelijk door mijn onderzoek naar de Rutherford jaren  –  Rutherford stuurde bewust aan op moeilijkheden door het aanvallen van religies en overheden en het tergen van de geestelijkheid, waarmee hij daden van vergelding uitlokte tegen individuele Bible Students. Dit resulteerde frequent in Rutherfords uitroep, “Vervolging!”. Gedurende de twee jaar dat ik Karl Adams assisteerde, onthulde mijn onderzoekswerk verrassingen, goede en slechte, over de organisatie, hoewel zelfs de slechte ontdekkingen mijn geloof niet deden twijfelen. Uiteraard was ik teleurgesteld in gedrag dat schande bracht over de organisatie. Het zat echter niet in mijn natuur om toe te geven aan zeurende verdenkingen die ik mocht hebben over de vraag of de dingen die ik onderwezen had gekregen wel waar waren. Als toegewijd gelovige was het makkelijk om aan te nemen dat aanstootgevend gedrag door leiders van de Watchtower Society alleen maar “mensenwerk” was, en in geen geval iets zei over de waarheidsgetrouwheid van de religie als geheel.

13-09-2010 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Onvergetelijke mensen

 Toen ik hoorde dat ik een deel van de Schrijversafdeling zou worden, geloofde ik dat het een voorrecht zou zijn om dagelijkse omgang te hebben met de meest spirituele mannen op Bethel, de mannen die de kudde voorzagen van up-to-date geestelijke inzichten uit de Schrift. De leidinggevenden van de Schrijversafdeling waren drie leden van het Besturend Lichaam, Lloyd Barry, Jack Barr en Karl Klein. Lloyd Barry had hoger onderwijs gevolgd en was het brein achter de werkzaamheden van de afdeling. (het was Barry die, vanaf 1992, verantwoordelijk was voor de meer meegaande houding ten aanzien van het volgen van hoger onderwijs door jonge Getuigen, welke houding veranderde in november 2005). Ik mocht Lloyd erg graag. Op een dag vertelde ik hem hoe fijn ik het vond om de oude correspondentie te lezen van het genootschap met het bijkantoor in Nieuw Zeeland. Hij wilde onmiddellijk weten hoe het kwam dat ik “ingewijd” was in het lezen van vertrouwelijke stukken. Hij vergat even dat het, als Karl Adams onderzoeker voor het nieuwe geschiedenisboek, mijn taak was om zulk materiaal te lezen. Toen ik hem herinnerde aan dat feit moest hij lachen. Lloyd kwam uit Nieuw Zeeland en ik had gelezen over Watchtower zendeling Frank Dewar, een Nieuw Zeelander, en hoe zijn evangelische avonturen in Indonesië in de jaren dertig mij deed denken aan een filmcharacter, Crocodile Dundee. Er was geen berg te hoog of rivier te diep om Frank te weerhouden van het prediken tot afgelegen volken met de Getuigenboodschap. Lloyd vertelde me dat Dewar zijn favoriete zendeling was en de films van Crocodile Dundee zijn favoriete films, dat wil zeggen, totdat de acteur die Dundee speelde zijn vrouw verliet en zijn co-star trouwde. In het nieuwe geschiedenisboek op pagina 446 onthulde Karl Adams dat, toen Frank Dewar naar Siam ging, “hij zijn reis onderbrak in Kuala Lumpur totdat hij genoeg geld bij elkaar had voor de rest van de tocht, maar tijdens zijn verblijf daar kreeg hij een verkeersongeluk  – hij werd door een vrachtauto gegrepen en van zijn fiets geslingerd. Na zijn herstel,” schreef Karl, “met slechts vijf dollar op zak, stapte hij op de trein die van Singapore naar Bangkok ging. Maar met geloof in Jehovah’s vermogen om voor hem te zorgen [cursivering is van mij], ging hij door met het werk.” Wat was weggelaten uit het verslag in het geschiedenisboek, was een erg menselijk ingrediënt  –  tijdens het ongeluk was Frank bewusteloos geraakt en werd later wakker in bed in wat een vervallen hotel leek, maar wat in werkelijkheid een huis van lichte zeden was, waar hij verzorgd werd door vriendelijke prostituees totdat hij beter was. Indien de auteur tevens dit deel van Franks ervaring had vermeld zou het verhaal inderdaad “openhartig” zijn, hetgeen de uitgevers hadden beloofd te doen. Echter, omdat dit voorval niet paste in de manier waarop de auteur het Getuigen - historisch - verslag aanpaste, werd het niet vermeld. Het was duidelijk voor mij dat in 1989 de beste jaren van Karl Klein achter hem lagen. Hij was afgeleefd, humeurig en nogal kinderlijk, een man die door mensen gemeden werd vanwege zijn eigenaardige manier van spreken en zijn duidelijke excentriciteit als gevolg van zijn leeftijd. Regelmatig zag ik Karl niets doen wanneer hij klaar was met het lezen van de laatste proefteksten van Watchtower boeken of tijdschriften die hem ter goedkeuring voorgelegd werden. Hongerend naar aandacht vertelde Karl Klein mij en andere Schrijvermedewerkers, op een dag in 1992, opgewonden over de suggestie die hij aan de rest van het Besturend Lichaam had gedaan, hetgeen “Nieuw Licht” zou worden die ochtend, ondanks dat hij wist dat Bethel procedures zulke onthullingen verboden. Aan de ontbijttafel hoorden 6000 Bethelmedewerkers in gemeenschappelijke eetzalen, verspreid over drie locaties in New York, de mededeling dat het niet nodig was dat Jehovah zijn naam rechtvaardigde, maar dat zijn belangrijkste voornemen de rechtvaardiging van zijn soevereiniteit was. De Getuigen leerden voorheen, sinds 1935, dat Jehovah’s belangrijkste voornemen niet was de redding van de mensheid, maar de rechtvaardiging van zijn eigen naam. En Karl Klein zorgde ervoor, 57 jaar later, dat we wisten dat hij Gods visionair was in deze aangelegenheid, zoals hij iedereen die maar wou luisteren uitdrukkelijk vertelde dat deze verandering aan hem te danken was. Jack Barr, die we beschouwden als een persoonlijke vriend, was een vriendelijke man maar wandelde in de schaduw van Barry en deed wat hij zei. Helaas was hij zwak  –  niet de spreekwoordelijke “ijzeren vuist in een zachte handschoen”, maar een “kreupele vuist…”. Barr’s zwakke karakter werd duidelijk op een moment dat Lloyd Barry de stad uit was en er waren drie schrijvers van aanzien voor nodig om genoeg druk op Barr uit te oefenen, als tweede verantwoordelijke, om te voorkomen dat de drukpersafdeling zou capituleren voor Ted Jaracz’s order om de Ontwaakt! uitgave van 8 april 1992 niet te drukken, hetgeen materiaal bevatte dat niet door Jaracz ondersteund werd, hoewel hij zijn boekje te buiten ging door het geven van die opdracht. De werktoewijzing van elk lid van het Besturend Lichaam was duidelijk omschreven en hij had geen beslissingsbevoegdheid voor de Schrijversafdeling, net zoals beslissingen voor de Service Department [Dienst afdeling], onder leiding van Jaracz, buiten de bevoegdheden waren van Barry, Barr of Klein. Dan was er nog de tijd dat ik klaagde bij Jack over een beruchte, ondraaglijke, medewerker van de Schrijversafdeling die zojuist was aangesteld als een assistent voor het Besturend Lichaam. De man had me bedreigd omdat hij dacht dat ik zijn betrokkenheid onderzocht i.v.m. de verdwijning van een zeer kostbaar archiefstuk, uitgeleend aan het Genootschap. Ik dacht dat de situatie een onderzoek waard was om te zien of dit onethische gedrag reden was om de man van zijn positie te verwijderen. Nadat Jack me had aanhoord vertelde hij me dat zijn aanstelling onomkeerbaar was omdat “hij was aangesteld door Heilige Geest” wat Jacks manier was om te vermijden wat hij zou moeten doen, namelijk het juiste. Een van de meest gedenkwaardige vriendschappen op de Schrijversafdeling was met Harry Peloyan, een leidinggevende schrijver en coördinator (editor) van het tijdschrift Ontwaakt ! Harry was afgestudeerd aan Harvard en was een deel van de Bethel-staf sinds 1957. Er zat een scherpe geest onder het grijze haar van Harry en zijn intelligentie scheen niet minder te worden door zijn leeftijd. Deze getalenteerde en charismatische persoon, bekeerd tot het Getuigengeloof als jonge volwassene, ondanks dat hij, zo vertelde hij, een hoge prijs had betaald door een goed betaalde carrière op te geven en naar Bethel te komen en omdat zijn zeer rijke vader hem zou onterven als hij het Getuigengeloof niet zou verlaten. Tot op deze dag is Harry nog steeds stevig overtuigd dat alleen de Getuigen de “waarheid” hebben. Echter, door onze gesprekken zag ik dat zijn meningen en geloofspunten niet “in steen” waren gegraveerd want hij was snel om te opteren voor een verandering van gezichtspunt als hij geloofde dat een theologische leerstelling niet Schriftuurlijk was of een organisatorische regel aanstootgevend was. Het was altijd plezierig om met Harry te converseren over onderwerpen waar we beiden gepassioneerd over waren, of het nu religieus was of werelds, maar hoewel we het niet altijd eens waren behandelden we elkaars mening met respect. Regelmatig waren zijn knokkels paars omdat hij zijn handen zo stevig in elkaar greep op zijn bureau als hij een punt beargumenteerde tijdens een stimulerende discussie. Zijn boosheid tegenover degenen die de veranderingen naar een meer meedogende organisatie in de weg stonden was altijd kokend onder zijn uiterlijke kalmte en kon snel exploderen wanneer iets hem kwaad maakte. We spraken over het grootbrengen van kinderen met de daarbij behorende vreugden en ergernissen, hoewel Harry en zijn lieve vrouw, Rose, die stierf in 2005, geen kinderen hadden. In de jaren negentig was een deel van het Ontwaakt ! formule een serie artikelen die demonstreerde hoe het toepassen van Bijbelse raad leidde tot betere levens. Toen, als gevolg daarvan, onze zoon een vriendelijke brief schreef met waardering voor zijn fantastische Getuigenopvoeding, liet Harry dit afdrukken op de achterpagina van Ontwaakt ! van 8 augustus 1993, als een voorbeeld van het succesvol opvoeden door ouders die Bijbelse adviezen hadden gevolgd. Er was altijd een behoefte aan verse ideeën om de mensen geïnteresseerd te houden om de Watchtower literatuur te lezen. Ik merkte daarom op dat Harry sprak met een grote cirkel van vrienden op het hoofdkwartier alsook met buitenstaanders over huidige problemen en onderwerpen die interessant waren. Hij was een van de velen op de Schrijversafdeling die stilletjes klaagde dat teveel mensen die de touwtjes in handen hadden bij Watchtower, inclusief de meesten van het Besturend Lichaam, waren blijven steken in de jaren vijftig wat hun instelling betrof. Het viel mij op dat de decennia van een beschermd bestaan op Bethel de Watchtower leiders belemmerden om bekend te zijn met de druk en complexiteit van sociale problemen die de kudde ondervond ; echter, deze zelfde naïeve mensen geloofden dat verlichting alleen via hen kwam. Gedurende de tijd dat ik in antwoorden voorzag op onderzoeksvragen voor Karl Adams, las Harry wat van mijn materiaal en merkte op dat ik een beetje aanleg voor schrijven had. Onder zijn leiding en dat van en Colin Quackenbush, schreef ik zeven delen of complete artikelen voor Ontwaakt !. De meeste van deze artikelen waren onderzocht en geschreven nadat mijn gewone werkdag erop zat. Na verloop van tijd realiseerde ik mij dat veel Ontwaakt ! artikelen geschreven werden door mannen en vrouwen buiten de Schrijversafdeling en bewerkt werden door stafmedewerkers. Harry, wiens bureau altijd verschoont leek van werk, gebruikte regelmatig auteurs van buiten voor artikelen die aan hem waren toegewezen, welke hij dan door het systeem liet gaan onder zijn eigen naam. Tot op de dag van vandaag vraag ik mij af of hij zelf wel de auteur was van de vele boeken en brochures waarvan hij me zei dat hij ze geschreven had. Zelfs als Harry het materiaal niet zelf schreef, heeft hij dan ooit de aangehaalde bronnen gecontroleerd om te zien of ze inderdaad de verklaringen ondersteunden ? Of was Harry verantwoordelijk voor tekstuele oneerlijkheid door uit hun verband getrokken aanhalingen ? Alan Feuerbacher, een Watchtower theologische criticus, documenteerde vele aanhalingen die uit hun verband waren gerukt in publicaties die Harry geschreven zou hebben. Ik zou willen geloven dat Harry een verantwoordelijke schrijver was en zich niet bewust was van aangehaalde bronnen die uit hun context gerukt waren door degenen die hem het artikel hebben overhandigd.

Respect voor vrouwen

 Harry kwam op tegen de beledigende dominantie en tirannie over vrouwen en kinderen door onbuigzame, dominerende, patriarchale mannen in het geloof die Bijbelteksten gebruikten als een zweep. Wij beiden hadden toegang tot vertrouwelijke informatie over teveel ongelukkige Getuigenvrouwen die klaagden over het misbruiken van de autoriteit van hun echtgenoten als hoofd van het gezin. Ik herinner me de tijd dat ik in Harry’s kantoor, in januari 1992, aan hem en een andere belangrijke schrijver, Eric Beveridge, vertelde wat ik had gehoord van Getuigenvrouwen tijdens mijn vakantie. Volgens hen waren er teveel mannen in de organisatie die vrouwen respectloos en als inferieur behandelden. Een boze vrouw vertelde me over een Getuige die beweerde dat ze was verkracht door een man die ook een Getuige was, toen ze het huis van die man schoon maakte. Toen ernaar gevraagd werd gaf hij aan de ouderlingen toe dat ze seks hadden gehad, maar hij zei dat het met wederzijdse instemming was en bracht berouw tot uitdrukking. Zij ontkende dat het met wederzijdse instemming was en zei dat ze was verkracht. Zij werd uitgesloten wegens liegen ; hij werd niet uitgesloten omdat hij toegaf en zijn zonde betreurde. Getuigenvrouwen die de beschuldigde kenden waren woedend omdat de man geen goede reputatie had en ze geloofden dat hij onbetrouwbaar was. (Niemand rapporteerde de verkrachting bij de autoriteiten). Harry en Eric waren niet gelukkig met mijn verhalen. De discussie leidde ertoe dat Harry Eric autoriseerde om een Ontwaakt ! -serie te schrijven over het “vrouwenprobleem” en wees mij aan om het onderzoekwerk te doen. Het resultaat was de Ontwaakt ! van 8 juli 1992, een 15 pagina’s tellende serie van artikelen, waarvan de voorpaginatitel was: “Vrouwen verdienen respect”. Nadat deze Ontwaakt ! was gepubliceerd werden er veel brieven vol waardering van vrouwen ontvangen. Zeer verontrustend voor ons was het feit dat 75% van al die brieven niet ondertekend waren omdat de vrouwen zeiden dat ze bang waren voor vergelding thuis of in de gemeente indien de Watchtower hun brief naar het lichaam van ouderlingen in hun woonplaats zou sturen ter opvolging.

Ontwaakt! Artikelen Bespreken Misbruik

De organisatie heeft een vertrouwelijkheids richtlijn die vereist dat Getuigen die betrokken zijn bij een juridische zaak uitsluitend spreken met het juridische comité (thans een religieus comité) of anders zwijgen over de zaak. Als gevolg daarvan hoorde ik pas rond 1984 voor de eerste keer over seksueel misbruik van kinderen in de organisatie. Een jonge vrouw waar ik mee werkte op de Construction Engineering Department vertelde per ongeluk aan onze groep over een prominente ouderling in de gemeente die ze bezocht in New York voordat ze naar Bethel verhuisde, die was gearresteerd wegens pedofilie. Later ontdekte ik dat de misbruiker was veroordeeld en een straf van drie jaar achter de tralies uitzat. Deze populaire en charismatische ouderling misbruikte zijn dochter en vele andere jonge meisjes in zijn gemeente gedurende vele jaren, hen bang makend niets te vertellen, iets dat door een persoon met autoriteit makkelijk bereikt kan worden bij jonge kinderen. In die tijd dacht ik dat dit een uitzondering was, maar later ontdekte ik hoe ik mij vergist had. Het bewijs dat er meer dan alleen het hierboven beschreven geval was van kinderen van Jehovah’s Getuigen die misbruikt waren en zich stil hielden onder het misbruik, was de autorisatie van een serie artikelen in Awake ! Van 22 januari 1985, [Nederlands – 8 mei 1985 pag.3] waarvan de titel luidde, “Seksueel misbruik van kinderen, De nachtmerrie van elke moeder

Door mijn voorgaande ervaringen op de Schrijversafdeling wist ik dat het twijfelachtig was dat het genootschap een serie hoofdartikelen zou wijden aan een probleem tenzij het aantal gevallen van seksueel misbruik van kinderen dat aan het licht kwam aan het toenemen was binnen de organisatie en de Getuigenleiders wisten dat ouders instructies nodig hadden hoe ze hun kinderen tegen misbruik konden beschermen en hoe de signalen van misbruik te herkennen. Treurig genoeg werd er in de artikelen die werden verschaft vrij weinig informatie gegeven om de hulpverleners en slachtoffers te helpen omgaan met de gevolgen van misbruik; noch werd er een richtlijn gegeven om direct rapport uit te brengen bij de autoriteiten. In het hiervoor genoemde geval van misbruik in New York was het uiteindelijk een schoolmedewerker die de autoriteiten op de hoogte stelde van het seksueel misbruik van een van de kinderen. Kort voordat ik mijn werk aan het Getuigengeschiedenisboek afsloot verscheen er een serie artikelen in Ontwaakt ! van 8 oktober 1991, opnieuw handelend over kindermisbruik. De titel op de omslag was: “Seksuele kindermishandeling – De wonden genezen”. Deze Ontwaakt ! bevatte informatie die specifiek geschreven was om slachtoffers van seksueel misbruik te helpen herstellen van de verwoestende nasleep van daarvan. Bovendien werd er informatie verschaft om familieleden en vrienden te helpen begrijpen waarom het gedrag van veel slachtoffers van misbruik zo verwoestend was. Mijn reactie op deze artikelen was waarschijnlijk dezelfde als die van de meeste Jehovah’s Getuigen  –  ik geloofde dat dit informatie was die de lange termijn gevolgen zou helpen verzachten van wat we allemaal als een afschuwelijke misdaad beschouwden. De meeste van ons veronderstelden dat de reden achter deze artikelen de groeiende media aandacht in de jaren tachtig was die de goed verborgen geheimen over seksueel kindermisbruik in kerken en andere organisaties aan het licht hadden gebracht. Uiteindelijk was de rationele gedachte dat vele volwassenen vóórdat zij zich tot het Getuigengeloof hadden bekeerd, seksueel misbruikt konden zijn, en dat zij de personen waren die de behulpzame informatie uit Ontwaakt ! nodig hadden. Na de uitgave van deze Ontwaakt ! ontving het hoofdkwartier duizenden brieven en telefoontjes vol waardering voor het Besturende Lichaam voor de nuttige serie artikelen die het bevatte. Met uitzondering van het emotioneel geladen artikel “Dier Proeven, Juist of onjuist" ? in Ontwaakt ! van 8 juli 1990, ontving Watchtower meer brieven met waardering voor Ontwaakt ! van 8 oktober 1991, dan voor enig ander artikel in haar geschiedenis.

Problemen rond Seksueel Kindermisbruik bij Watchtower

Tegen het einde van 1991 vertelde Harry mij de details die tot het schrijven van de serie artikelen in Ontwaakt ! hadden geleid en wie het geschreven had. Ik vernam dat Harry aan schrijver Lee Waters jr. de opdracht had gegeven om het schrijfwerk te doen, met goedkeuring van Lloyd Barry. Lee stond bekend als een meedogend man, bijzonder gevoelig voor de behoeften en rechten van minderheidsgroepen. Harry zei dat hij samen met Lee een verhandeling las getiteld, “VOORWAARTS GAAN, Hulp voor Getuigen die Zaken Behandelen van Misbruik en Uitbuiting van Slachtoffers”,

( http://www.silentlambs.org/education/movingforward.htm  ) wat tussen de Getuigen circuleerde rond 1989-90. Ik weet niet hoe deze verhandeling zijn weg vond naar de Schrijversafdeling, maar het maakte een diepe indruk. Het was geschreven door een Getuige, Mary Woodard, die de gevolgen van seksueel misbruik bij zichzelf en andere Getuigenvrouwen besprak. Er werd via een ouderling in Florida contact met Mary opgenomen en ze werd uitgenodigd om op de Schrijversafdeling het onderwerp te bespreken met Harry en Lee, en haar bijdrage was de basis voor de serie artikelen over misbruik in Ontwaakt ! van 8 oktober 1991. In 2003 had ik een uitgebreid gesprek met Mary (Harry had mij verteld dat zij al in 1992 een poging tot zelfmoord had gepleegd), over de uitnodiging die ze aannam om naar de Schrijversafdeling te komen. Ze toonde me ook persoonlijke correspondentie van Lee aan haar toen hij de artikelen voorbereidde. Wat niet besproken werd in het Ontwaakt ! artikel, maar van groot belang was, waren beschuldigingen van seksueel misbruik begaan door daders die Jehovah’s Getuigen waren, een te groot aantal om te negeren. Ik ontdekte later dat het een uitzondering op de regel was voor Jehovah’s Getuigen in onze gemeenten om de autoriteiten op de hoogte te stellen van beschuldigingen van seksueel geweld. Hoe dan ook, niemand die ik kende op de Schrijversafdeling bracht zijn ongenoegen tot uitdrukking over het niet rapporteren van misbruik, inclusief mijzelf, omdat we er in onze geest van overtuigd waren dat “Gods organisatie” veel betere oplossingen voor dit probleem had dan enige overheidsinstelling. Buiten dat, we wisten dat als we naar de autoriteiten gingen om onze vuile was buiten te hangen, we de reputatie van Jehovah’s Getuigen zouden bevlekken. Deze beschuldigingen werden hoofdzakelijk behandeld door juridische comités binnen de gemeente. (Wanneer gemeente ouderlingen horen van een vermeende overtreding door een van hun leden, komen ze bij elkaar en stellen drie of meer uit hun midden aan als juridisch comité om de zaak te behandelen). Echter, als de beschuldigingen van het slachtoffer twijfelachtig gevonden werden, en de pedofielen niet gestraft werden, waren de ongelukkige Getuigen verplicht om hun mening voor zichzelf te houden want anders zouden zij zelf gestraft worden. Als gevolg daarvan werden sommigen verbitterd, maar behielden het stilzwijgen in de overtuiging dat hun misbruik een uitzondering was binnen de Watchtower organisatie. Tegen ontevreden leden werd gezegd, “Wacht op Jehovah”, want Hij zal iedere traan wegwissen in het toekomstige aardse paradijs. Zodra ik tegen het einde van 1991 mijn werk aan het Watchtower-geschiedenisboek had voltooid, werd ik overgeplaatst om onderzoekwerk te doen voor de Art Departement [Grafische afdeling], maar, binnen enkele maanden kwam Jack Barr mijn kantoor binnen en vertelde mij dat Harry en andere schrijvers voor Ontwaakt ! hadden gevraagd of ik hen wilde helpen met speurwerk. In de loop van 1992 vernam ik steeds meer over de serieuze problemen betreffende seksueel geweld tegen kinderen binnen de gemeenten van Jehovah’s Getuigen wereldwijd. Spoedig autoriseerde Lloyd Barr een ander artikel over dat onderwerp in Ontwaakt ! van 8 april 1992. De titel was, “Ik huilde van vreugde”. Dit artikel bevatte aanhalingen uit brieven die het genootschap had ontvangen waarin slachtoffers en hun vrienden en families diepe waardering uitten voor het Besturend Lichaam voor Ontwaakt ! van 8 oktober 1991. Veel lezers onder de Getuigen dachten dat de informatie in Ontwaakt ! van 8 oktober 1991 als een frisse wind was die door de organisatie stroomde, echter, in werkelijkheid opende dit de Doos van Pandora toen duizenden overlevenden van seksueel kindermisbruik hulp gingen zoeken bij professionals in de geestelijke gezondheidszorg en bij Getuigen die zij vertrouwden en openbaarde wie in de organisatie hen aangerand had.

13-09-2010 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Hoe staat het met Professionele Hulp?

De bedoeling van de Ontwaakt ! artikelen was om slachtoffers te helpen omgaan met de nasleep van seksuele kindermishandeling door het aanbieden van behulpzame suggesties, waarvan er één was om, indien nodig, professionele hulp te zoeken, of een luisterend oor te zoeken in de gemeente. 
Echter, de meerderheid van het Besturend Lichaam, en in het bijzonder Ted Jaracz, was vierkant tegen het zoeken van hulp bij adviseurs of therapeuten in de geestelijke gezondheidszorg, in de overtuiging dat hun raad van Satans wereld kwam. 

 Het Besturend Lichaam, samen met veel andere hooggeplaatste Watchtower medewerkers, geloofden dat het toepassen van de Bijbelse raad zoals die in de Watchtower literatuur stond, kon resulteren in psychologische stabiliteit, zelfs als je leed onder het trauma van seksueel kindermisbruik. Over het algemeen was het advies van zogenoemde “rijpe” Jehovah’s Getuigen altijd hetzelfde, ongeacht wat de Getuige mankeerde: lees de Bijbel, ga naar de vergaderingen en neem deel aan het van-huis-tot-huis werk van Jehovah’s Getuigen. Aangezien Getuigen met kinderen die slachtoffer waren van seksueel misbruik ontmoedigd werden ten aanzien van het zoeken van externe therapie, schreeuwden ze om hulp bij de ouderlingen, hetgeen vaak een nachtmerrie scenario werd voor zowel slachtoffers als ouderlingen. Als slachtoffers van misbruik het gevoel hadden dat de ongevoelige houding van de organisatie tegenover hen na de Ontwaakt! van 8 oktober 1991 zou veranderen, dan zouden ze van een koude kermis thuiskomen, aangezien in werkelijkheid slechts weinig veranderde aan de kant van veel ouderlingen. Ingesleten instellingen bleven feitelijk hetzelfde vanwege het idee dat alleen het toepassen van de schrift iemand kan genezen, niet de adviezen uit “wereldse” boeken, waaruit de Ontwaakt ! van 8 oktober zo royaal aanhalingen deed (dit is de reden waarom nog steeds veel leiders onder de Getuigen gekant zijn tegen de informatie die in die Ontwaakt ! stond)

Hoe staat het met “Onderdrukte herinneringen” en MPS ?

Een ander onderwerp dat ter sprake kwam in Ontwaakt ! was een vreemd verschijnsel dat algemeen bekend staat als “onderdrukte herinneringen” en dat onderwerp viel niet goed bij veel invloedrijke Getuigen. 
Zoals Lee zei, en ondersteund werd door persoonlijke brieven van overlevenden van misbruik en van hun therapeuten, berichtten veel Getuigenslachtoffers van herinneringen die ze hadden van momenten van misbruik die jaren daarvoor in hun kindertijd hadden plaatsgevonden.  De afhankelijkheid van deze “herinneringen” vormde het middelpunt van het debat en er waren veel tegengestelde meningen onder de professionals in de geestelijke gezondheidszorg, alsook binnen de Watchtower organisatie.

Op het hoofdkwartier staan de gemeenten onder leiding van de Dienst Afdeling. Het waren mannen van deze afdeling, geïnstrueerd door Ted Jaracz, lid van het Besturend Lichaam, die zich over het algemeen in negatieve bewoordingen uitlieten over onderdrukte herinneringen tegenover ouderlingen die hier naar informeerden. Mij werd verteld dat Jaracz een voorstander was van de organisatie “Tegen Onderdrukte Herinneringen”. 
Pas nadat Harry had bewezen dat deze organisatie “Tegen Onderdrukte Herinneringen” door onderzoekers in diskrediet gebracht was, werd er niets meer over dit onderwerp gezegd.
Meervoudige Persoonlijkheid Stoornis (MPS  [Engels : MPD]) hetgeen tegenwoordig Dissociatieve Identiteit Stoornis (DIS  [ Engels : DID]) wordt genoemd, werd ook een vurig besproken onderwerp van gesprek.
Hoewel het MPS syndroom nooit in enige Watchtower publicatie genoemd was, noch gevonden werd in enige schriftelijke richtlijn gericht aan de lichamen van ouderlingen, werden ouderlingen in het hele land geconfronteerd met dit fenomeen door slachtoffers die leden onder het trauma van seksueel kindermisbruik, die het moeilijk hadden in de gemeente, soms zelfs bestempeld als “bezeten door demonen”.
Hoe konden deze lijdende mensen geholpen worden wanneer sommigen op de Dienst Afdeling MPS/DIS en onderdrukte herinneringen beschouwden als “nep” en dat ook zeiden tegen degenen die daarover belden. 
Er was zoveel verwarring en ongeloof onder de Watchtower leiders over MPS dat Harry aan mij vroeg om hier een artikel over te schrijven. Helaas moet ik zeggen dat, vanwege de voortdurende herrie over de uitgave van Ontwaakt ! van 8 oktober 1991, Lloyd Barry het onderwerp MPS niet meer wilde aanraken uit angst om nog meer strijdpunten te veroorzaken, dus het publiceren van dat artikel was van de baan.

Verwarrend Advies van het Hoofdkwartier

Uit het voorgaande kunt u zien dat de rechtlijnige Dienst Afdeling geen troost gaf aan de slachtoffers van misbruik. Over het algemeen zeiden de medewerkers van de Dienst Afdeling tegen mensen die opbelden “lees meer in de Bijbel en kijk vooruit naar de Nieuwe Wereld waar er geen problemen meer zullen zijn”. Dit was geen oplossing voor dergelijke complexe problemen. Het ongevoelige advies dat hen werd gegeven om “je er maar overheen te zetten !” werd niet gewaardeerd door slachtoffers, noch door de meer vrijdenkende mensen op de Schrijversafdeling. Wanneer slachtoffers opbelden en spraken met personeel op de Schrijvers Correspondentie afdeling, werden ze met mededogen behandeld en geadviseerd met up-to-date informatie over hun probleem. Dit alles veroorzaakte een doolhof van tegenstellingen met als gevolg dat de slachtoffers bijna opnieuw slachtoffer werden, en ouderlingen die opbelden totaal verward waren. Tegen het einde van december 1991 bezochten alle gemeente ouderlingen de lokale Koninkrijks Bediening School voor training en updates van organisatie richtlijnen. Spoedig daarna werd de brief van 23 maart 1992 ontvangen door alle lichamen van ouderlingen in de Verenigde Staten. Het gaf een nabeschouwing van wat was onderwezen op de school over de serieuze problemen die slachtoffers van kindermisbruik ondervinden, en in de brief werd professionele therapie niet veroordeeld zoals in het verleden maar het lesmateriaal van de school verwees over het algemeen naar de informatie in Ontwaakt ! De meedogende brief herhaalde dat als een Getuige een behandeling wenste door een psychiater, psycholoog of therapeut dit een persoonlijke beslissing was, hoewel enige voorzichtigheid geboden was. Een ding dat duidelijk werd gemaakt in de brief was dat ouderlingen geen therapie methoden moesten bestuderen om vervolgens een rol als die van een therapeut in te nemen, wat enkele ouderlingen feitelijk deden. Ook werden er enkele suggesties in vermeld over wat je kunt zeggen om een slachtoffer van misbruik te helpen. De zaken leken werkelijk beter te gaan, maar niet voor lang. In het binnenste heiligdom van gemeenten en kringen, bleven de goed verborgen geheimen bestaan, en, voor een of ander onbekende reden bleef bescherming van de misbruikers de praktijk van alle dag. Een bijzonder goed verborgen geheim betrof de persoonlijke instructies die in 1992 door een lid van het Besturend Lichaam (waarvan Harry zeker was dat het Ted Jaracz was) gegeven werd aan een paar zeer bekende kring en districtsopzieners om met slachtoffers van misbruik bijeen te komen en hen te verplichten zich stil te houden over dit misbruik op straffe van uitsluiting. In het kantoor van Harry Peloyan, in 1994, bladerde ik samen met mijn echtgenoot, Joe, door een archiefmap vol met klaagbrieven die uit het hele land aan het genootschap gestuurd waren over deze situatie. Het is interessant om op te merken dat één van de veelvuldig genoemde namen, de naam van een zeer intimiderende kringopziener was die nu een lid is van het Besturend Lichaam. “Gooi niet de baby weg samen met het badwater”, was de verklaring die velen van ons hoorden van Harry als hij het laatste ergerlijke nieuws gaf over de voortdurende rechtlijnigheid van de leiding op de Dienst Afdeling, die nog steeds de harde lijn volgden. Hij was bezorgd over hoe we met deze dagelijkse kroniek van informatie over seksueel misbruik omgingen, hopende dat het niet zou veroorzaken dat we de organisatie zouden verlaten. Hij was terecht bezorgd.

Terug naar Tennessee

 Vanwege gezondheidsproblemen van mijn bejaarde ouders besloten we in augustus 1992 om ons verblijf op de Watchtower faciliteit in Brooklyn te beëindigen en aan het einde van het jaar weg te gaan. Echter, voordat ik wegging besteedde ik tijd aan nog één onderzoek project. Harry gaf me de opdracht om een pakket aan informatie samen te stellen voor het Besturend Lichaam om hen attent te maken op, en te bewijzen dat ze een serieus probleem hadden met seksueel kindermisbruik binnen de organisatie. In januari 1993, een paar weken nadat ik het hoofdkwartier had verlaten, gaf Harry Peloyan aan elk lid van het Besturend Lichaam een enorm pakket met gedocumenteerde informatie, dat door mij verzameld was. Tien en een half jaar wonen met duizenden mensen in de “Bethelfamilie” was nogal een ongewone ervaring. Toen we teruggingen naar onze woning in Tennessee lieten we letterlijk honderden vrienden achter, alsook onze zoon en schoondochter. Gedurende de dagen voor ons vertrek ontvingen we honderden tot-ziens-briefjes. Ik bewaar nog steeds een door mijn collega’s op de Schrijversafdeling met de hand gemaakte brochure vol met uitdrukkingen van liefde alsook van spijt dat we niet meer samen zouden werken, en ons veel goeds voor de toekomst wensend. Als ze toen toch hadden geweten wat de toekomst in petto had ! In de brochure bracht Harry zijn vreugde tot uitdrukking om met mij te hebben samengewerkt, en vertelde hoe mijn hulpvaardigheid, vastberadenheid, en compassie gemist zouden worden. En Lee zei dat hij niet wist hoe hij moest beginnen met uit te drukken hoe erg ik gemist zou worden. Hij voegde eraan toe dat mijn ondersteuning, inbreng en onderzoek onbetaalbaar waren geweest. Een andere schrijver, Jim Pellechia, bedankte me voor het “opschudden” van de dingen. Al die opmerkingen waren specifiek gericht op mijn werk achter de schermen om ons Besturend Lichaam ertoe te bewegen veranderingen in gang te zetten om de organisatie procedures betreffende seksueel kindermisbruik te veranderen. En ik zal nooit vergeten, op mijn laatste werkdag op de Schrijversafdeling, dat David Iannelli me vaarwel zei en me warm bedankte voor de ontdekking wat niemand in de organisatie wist  –  dat William H.Conley, en niet Charles Taze Russell de eerste president van de Watchtower organisatie was. Ik ging weg zonder spijt. Zolang ik in het centrum, de spil van de Getuigenwereld, was, gaf ik alles wat ik had. Hoewel ik van de mensen hield, stond ik voor een dilemma. Zou ik, na New York verlaten te hebben, mijn “compassie”onder de duim weten te houden, en me stil houden over alles wat ik te weten was gekomen over verborgen seksueel kindermisbruik schandalen binnen de Watchtower organisatie?

Ik wist dat als ik mijn “compassie” zou toestaan om de zaak “op te schudden” buiten Bethel, ik uitgesloten kon worden. Toen ik New York verliet wist ik dat ik de compassie in mijn hart voor de slachtoffers van misleidende “wolven” die zich voordeden als “schapen” in de Getuigenorganisatie, niet kon uitschakelen, maar wat kon ik eraan doen ? De volgende paar jaren waren, op z’n zachtst gezegd, stressvol. Nadat we een paar maanden terug waren in Tennessee werd er een brief, gedateerd 3 februari 1993, ontvangen door alle lichamen van ouderlingen in de Verenigde Staten, wederom over seksueel kindermisbruik. Het was duidelijk dat het werk dat ik gedaan had resultaten begon af te werpen aangezien de brief feitelijk de informatie besprak die ik had gestopt in het informatiepakket voor het Besturend Lichaam. Er werden suggesties gegeven hoe personen te helpen die herinneringen rapporteerden van misbruik, lang nadat het had plaatsgevonden. Dit leek te betekenen dat de houding van het Besturend Lichaam wat zachter werd ten aanzien van de realiteit van onderdrukte herinneringen. De brief herhaalde voorts dat een Getuige die professionele hulp zocht, en misbruik aan de autoriteiten meldde, niet afkeurend mocht worden toegesproken door de ouderlingen. En dat was nog niet alles. In Ontwaakt ! van 8 oktober 1993 werd nog een goed geschreven artikel gepubliceerd dat ondersteunde om “deskundige professionele hulp [te] zoeken – om zulke ernstige jeugdwonden te helen”. (blz. 12 rechtsonder). Ik ging door met onderzoekswerk voor de Schrijversafdeling vanuit mijn woning. Ik bestudeerde het seksueel kindermisbruik probleem in andere religies en in de maatschappij als geheel. Op die manier, dacht ik, kon ik nog nuttig zijn voor degenen op het Watchtower hoofdkwartier die wilden dat het Besturend Lichaam de beleidsregels ten aanzien van seksueel kindermisbruik veranderden. Echter, hoe voldoening gevend het ook was om enig resultaat van mijn werk te zien, ontdekte ik na een paar maanden tot mijn verschrikking dat in onze lokale gemeente er een ongebruikelijk hoog aantal beschuldigingen van seksueel geweld alsook van bekentenissen waren in het recente verleden, en geen van die gevallen was gemeld aan de autoriteiten. Hoe verontrustend dit op zich al was, het was ronduit beangstigend te weten dat deze gevallen van seksueel kindermisbruik behandeld werden door mannen waarvan ik wist dat ze weinig of geen idee hadden hoe met de complexiteit van seksueel misbruik situaties om te gaan.

Trage reactie

 In mijn plaatselijke gemeente was een ouderling die bekende de dochter van een Getuige te hebben aangerand. Vanwege de commotie die de vader van dat kind maakte (hij was geen Getuige) toen hij aangifte deed bij de politie, werd hij als ouderling ontheven. Binnen een paar jaar probeerde de aanrander opnieuw om opzieners-voorrechten te krijgen in de gemeente. Hij had de opzieners overtuigd van zijn berouw, hoewel er aanwijzingen waren dat hij het van-huis-tot-huis werk gebruikte om alleenstaande vrouwen met kinderen te ontmoeten en de Bijbel met hen te bestuderen, om vervolgens enkele van die kinderen aan te randen. Ik zond een algemene brief over de situatie naar de Watchtower organisatie, alsook een indringende brief op 21 juli 1993 aan het Besturend Lichaamlid Lloyd Barry ( inmiddels overleden). In mijn brief bracht ik mijn bezorgdheid tot uitdrukking over misbruikers die deelnamen aan het van-huis-tot-huis werk, gebaseerd op de manier waarop de pedofiel in onze lokale gemeente deze activiteit gebruikte om kinderen te vinden en dat ik dacht dat de deelname aan dit werk voor misbruikers aan banden gelegd moest worden. Hierbij kwam nog een andere situatie die van groot belang was. Binnen de gemeente werden de namen van de pedofielen  –  inclusief degenen die berouw tot uitdrukking brachten  –  nooit openbaar gemaakt, en velen werden uiteindelijk, na verloop van een aantal jaren, weer in verantwoordelijke posities met autoriteit aangesteld. Als gevolg daarvan waren ze in een positie om meer kinderen aan te randen, wat velen ook hadden gedaan. Lloyd Barry heeft nooit de ontvangst van mijn brief bevestigd, hoewel ik hem kort sprak toen ik het Watchtower hoofdkwartier bezocht in 1994. In plaats van de lang gehoopte verandering van beleid in de zaak van aanranders die deelnamen aan de prediking, en hun herstel in posities met autoriteit in de gemeente als ze berouwvol waren, gebeurde er niets. Ik begreep echter dat een beslissing in deze zaak moeilijk was, en verregaande uitwerking had. De omvang en complexiteit van de hele seksueel kindermisbruik situatie binnen de organisatie waren enorm. Dat mocht dan wel zo zijn, maar ik wist dat er voortdurend kinderen misbruikt werden door daders die Getuigen waren en ik wilde die situatie veranderen. Ik was blij dat het zoeken van professionele hulp voor de pijnlijke gevolgen van seksueel kindermisbruik niet langer met afkeuring werd bezien in 1992 en ’93, maar tegen december 1994 was er een terugkeer naar een meer star gezichtspunt, zoals werd onderwezen gedurende de Koninkrijks Bediening School in 1994. Op de school werd ouderlingen verteld dat beschuldigingen die door een Getuige gemaakt werden op grond van onderdrukte herinneringen ontoelaatbaar waren voor een juridische actie. Ze werden er aan herinnerd dat als er geen twee getuigen waren van de aanranding, en de beschuldiging ontkend werd, er geen sancties of uitsluiting op kon volgen. Ik herinner me hoe ik, gedurende 1993-97, bezorgd was over de vertrouwelijkheidregel. Ik drukte mij in alle vrijheid uit tegenover vrienden op de Schrijversafdeling over de opbiechtende, schijnbaar berouwvolle aanrander in mijn lokale gemeente die kinderen op zijn schoot liet zitten of baby’s op zijn arm hield ; maar de ouderlingen deden niets, zelfs geen waarschuwing aan de ouders. Vanwege mijn tot uitdrukking gebrachte bezorgdheid drong de brief van 1 augustus 1995 aan alle lichamen van ouderlingen erop aan om de voormalige kindermisbruiker te wijzen op de “…gevaren van het knuffelen of kinderen op schoot houden en dat hij nooit in de aanwezigheid van een kind moest zijn zonder dat een andere volwassene daarbij was”. Ik wist dat Harry en de anderen nog steeds hoopten er iets aan te kunnen doen. Uiteindelijk maakte de Watchtower Society in 1997 bekend, in de uitgave van De Wachttoren van 1 januari 1997 in het artikel “Laten wij een afschuw hebben van wat goddeloos is” (blz. 29) dat “een man van wie bekend is dat hij kinderen heeft aangerand, niet in aanmerking [komt] voor een verantwoordelijke positie in de gemeente”. De mededeling zei ook dat de gemeente hem niet zou beschermen tegen maatregelen waar hij van Staatswege mee te maken krijgt. ( blz. 28 ). Kort daarna sprak ik met Harry via de telefoon en hij was bijzonder dankbaar dat vijf jaar van vasthoudendheid geresulteerd had in een nieuw beleid waarin voorkomen werd dat een berouwvolle aanrander wederom in aanmerking kon komen om in de gemeente te dienen in een verantwoordelijke positie. Hoe blij ik in het begin ook was met dit nieuwe beleid, ik was toch bezorgd toen ik de volgende woorden las: “Als hij [de aanrander] berouwvol lijkt te zijn, zal hij worden aangemoedigd geestelijke vorderingen te maken, [en] aan de velddienst [het van-huis-tot-huis- werk van Jehovah’s Getuigen] deel te nemen…”, wat precies het tegenovergestelde was van mijn verzoek.

Een Maas in de Wet en de “Twee Getuigen Regel”

 Op het eerste gezicht leek het dat het Besturend Lichaam vooruitgang geboekt had door te bepalen dat iedere man die bekend stond als een misbruiker geen positie van autoriteit in de organisatie kon hebben. Eindelijk, er was erkenning dat als een man in het verleden een misbruiker was geweest er een grote kans bestond dat hij opnieuw zou misbruiken. Het leek dus dat als zo’n man nu een positie van autoriteit bekleedde in de gemeente, hij daar nu uit verwijderd zou worden. Getuigen reageerden enthousiast op dit nieuwe beleid, in de veronderstelling dat door het niet toestaan van een bekende misbruiker in een verantwoordelijke positie in de gemeente, hun Besturend Lichaam scherpe aandacht had voor de misbruik schandalen die de kerken in het hele land geteisterd hadden. Toen werd het duidelijk dat er een lek zat in het nieuwe beleid, een maas in de wet. Deze eenvoudige maar duidelijke verklaring dat “een man van wie bekend is dat hij kinderen heeft aangerand, niet in aanmerking [komt] voor een verantwoordelijke positie in de gemeente”, was misleidend en gevaarlijk. Waarom ? Het sleutelwoord bekend was de manier waarop misbruikers hun positie van autoriteit konden behouden. Dit werd duidelijk gemaakt in een volgende brief aan alle lichamen van ouderlingen, gedateerd 14 maart 1997, waarin de vraag werd beantwoord, “Wie is een ‘bekende kindermisbruiker’?” Merk deze verklaring op: “Een persoon waarvan ‘bekend’ is dat hij een voormalige kindermisbruiker is verwijst naar de manier waarop hij in de gemeenschap en in de Christelijke gemeente bezien wordt”. Volgens deze beleidsverklaring zou de man, als de gemeente of de gemeenschap wist dat hij een voormalige misbruiker was, niet in aanmerking komen voor een verantwoordelijke positie, noch als zodanig gehandhaafd blijven na deze nieuwe beleidsregel. Echter, de voornaamste reden waarom een man in de gemeenschap bekend kwam te staan als een misbruiker, was als de zaak bij de politie was gemeld, iets dat zelden door de Getuigen werd gedaan. Verder maakte de vertrouwelijkheids regel het onmogelijk voor de gemeente te weten wie een misbruiker was als een slachtoffer onder druk van een juridisch comité het stilzwijgen behield. Bijgevolg bleef de beschuldigde in een verantwoordelijke positie omdat de ouderlingen aannamen dat hij niet bekend stond als misbruiker. Uiteraard waren weinig gewone Getuigen zich bewust van het woord “bekend”, zoals hierboven toegepast  –  en vele gemeente ouderlingen misten de volledige impact van die Wachttoren van 1 januari 1997 en de brief van het genootschap van 14 maart 1997  –  maar hoe zouden de gemeenten hebben gereageerd als ze hadden geweten dat kindermisbruikers in het verleden door het Genootschap waren aangesteld terwijl ze zich volledig bewust was van hun schuld ? Zonder dat zij zich daar van bewust waren bevatte de brief van 14 maart 1997 aan alle lichamen van ouderlingen een instructie die dat uitdrukkelijk toegaf : “Het lichaam van ouderlingen dient het Genootschap te rapporteren over iedere persoon die nu dient, of in het verleden heeft gediend in een door het Genootschap aangestelde positie in jullie gemeente van wie bekend is dat hij in het verleden schuldig was aan kindermisbruik”. [vet en cursivering is van mij]. Dit ondersteunt dat het Genootschap bewust aanranders aanstelde in verantwoordelijke posities. Deze verhelderende brief vervolgde door te zeggen: “Anderen waren mogelijk schuldig aan kindermisbruik voor ze gedoopt werden. De lichamen van ouderlingen zullen deze personen niet hoeven te ondervragen”. [door mij gecursiveerd] In een tijd dat zowel wereldse als religieuze organisaties de achtergronden van personeel en vrijwilligers die regelmatig met kinderen in contact kwamen onderzochten, wilde het Besturend Lichaam zelfs niet dat de ouderlingen het verleden onderzochten van mogelijke kandidaten voor posities met autoriteit. Het is, op z’n minst, onverantwoordelijk, misschien zelfs misdadige nalatigheid, en, indien onderzoekende autoriteiten hierin duiken, mogelijk nog veel erger. Als voorbeeld van de officiële houding van Watchtower, luister naar wat woordvoerder J.R.Brown tegen de Duitse media zei in juni 2002, “Als een persoon schuldig wordt bevonden aan kindermisbruik, kan hij onder geen enkele omstandigheid [door mij gecursiveerd] dienen als ouderling”. Echter, merk op wat er staat in een brief van 1 juli 2002 aan alle lichamen van ouderlingen in het Verenigd Koninkrijk, over een uitzondering op die regel: “Indien het bijkantoor heeft besloten dat hij [voormalig kindermisbruiker] aangesteld kan worden of kan voortgaan te dienen in een vertrouwelijke positie omdat de zonde vele jaren geleden plaatsvond en hij sindsdien een voorbeeldig leven heeft geleid, dan zou zijn naam niet op de lijst moeten verschijnen, noch is het noodzakelijk om informatie over de in het verleden begane zonde van de broeder door te geven aan een andere gemeente indien hij verhuist, tenzij het bijkantoor andere instructies heeft gegeven”. (De lijst wordt samengesteld door de gemeente en is getiteld, “Kinder Bescherming  –  Psalm 127:3. “De lijst bevat informatie over misbruikers die het hebben opgebiecht, hen die door de gemeente schuldig zijn bevonden op basis van twee of meer getuigen, en zij die door rechtbanken veroordeeld zijn). De brief gaat verder door te zeggen : “Er zijn echter vele andere situaties die in verband staan met misbruik van kinderen. Bijvoorbeeld, er zou slechts één ooggetuige kunnen zijn, doch de broeder ontkent de beschuldiging (Deuteronomium 19:15; Johannes 8:17) Of er zou een onderzoek door wereldse autoriteiten gaande kunnen zijn wegens vermeend kindermisbruik, maar het onderzoek is nog niet afgerond. In deze en vergelijkbare gevallen zal er geen vermelding worden gemaakt op de Kinder Bescherming lijst”. Toen ik mij voor het eerst bewust werd van seksueel kindermisbruik in de Watchtower organisatie, wist ik niet dat de Bijbelse richtlijn die twee getuigen vereiste om een zaak te bevestigen, van toepassing was op aanranding. Het was pas na 1997 toen ik ontdekte hoe pedofielen beschermd werden door de vereiste twee getuigen van een aanranding, dat ik begreep hoe groot het gevaar was dat dit beleid vormde voor kinderen. Zoals aangetoond door de hierboven genoemde brief van 1 juni 2001 zou een beschuldiging van aanranding in het niets verdwijnen, zelfs niet op de lijst Kinder Bescherming komen, als het misbruikte slachtoffer haar beschuldiging niet kon ondersteunen met twee getuigen, en de beschuldigde de beschuldiging ontkent. Dan treed de vertrouwelijkheidregel in werking. Slachtoffers worden op het hart gedrukt niet te spreken over de beschuldiging op straffe van uitsluiting van henzelf. Dit was en is nog steeds de manier waarop misbruikers verborgen worden gehouden en kinderen “vogelvrij” blijven. Het is de toepassing van het “twee getuigen” beleid en de vertrouwelijkheids regel die nog steeds belangrijke leerstellingen zijn die herzien moeten worden.

13-09-2010 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Uiteindelijk Gedesillusioneerd

 Ik behoorde tot een organisatie van wie de leden niet anders bleken te zijn dan de maatschappij in haar geheel. Echter, onder het oppervlak zijn ze totaal verschillend in hun benadering van het leven omdat zij geloven dat God hun organisatie leidt. Het zijn de leiders van deze Getuigen-Theocratie die de regels maken voor de kudde die ieder aspect van het leven omvat, inclusief regels om de leden te beschermen tegen bedreigende invloeden. Ongeacht hun goede intenties zijn de leiders van de Getuigen geworden als de Farizeeën die regels verschaften voor vrijwel iedere sociale omstandigheid. In de complexe situatie van seksueel kindermisbruik  –  de twee getuigen regel, de nieuwe beleidsregel in de Wachttoren van 1 januari 1997 met zijn “maas in de wet”, toepasbare adviezen in het ouderlingenboek Schenk Aandacht Aan Uzelf En Aan De Kudde, de brief van 14 maart 1997 aan alle lichamen van ouderlingen, alle andere zakelijke brieven, en de instructies op de Koninkrijks Bediening School  –  ze zijn allemaal problematisch. Deze richtlijnen werden verondersteld te zijn geschreven met de intentie de gemeente te beschermen, maar bleken achteraf de pedofiel te beschermen. Ik kan alleen maar hopen dat dit niet opzettelijk met dit doel gedaan is. Vanaf 1992 was ik zo bezorgd over de problematische procedures van de Watchtower Society betreffende seksueel kindermisbruik, dat ik niet zag waar het echte probleem lag  -  de leiders van de Getuigen behandelden beschuldigingen van seksueel kindermisbruik niet anders dan de zonde van overspel of alcoholisme. Ik realiseerde me dat ouderlingen in het geheel geen onderzoek moesten doen naar beschuldigingen van seksueel kindermisbruik, maar alle misbruik gevallen zouden moeten doorverwijzen naar de autoriteiten, aangezien seksueel kindermisbruik een misdaad is  –  een vorm van verkrachting  –  een punt dat het genootschap nog steeds niet volledig schijnt te bevatten. Politie behandelt misdaad, ouderlingen behandelen zonden ! Indien ouderlingen procedures nodig hebben om iemand uit te sluiten voor kindermisbruik, dan moet het duidelijk gemaakt worden dat die instructies alleen dáár voor zijn. Indien er twee getuigen nodig zijn om de schuld te bepalen om de beschuldigde uit te sluiten, prima, maar alleen zolang de autoriteiten door de betrokkenen op de hoogte worden gesteld van de beschuldiging. In 1998 verliet ik officieel de organisatie, hoewel ik me al een jaar langzaam had teruggetrokken. Ik probeerde mijn bezorgdheid aan de kant te zetten en ging naar de lokale schoolgemeenschap en legde enkele tests af, waarop ik een studiebeurs ontving, een gift die me heeft geholpen om verder te gaan zonder mijn Jehovah’s Getuigen vrienden van over de hele wereld (ik wist zeker dat ze me de rug zouden toekeren als ze zich realiseerden dat ik niet langer een van hen was). Door het bezoeken van de colleges ontdekte ik dat er nog leven was na de Watchtower. In die tijd waren mijn man en ik 39 jaar getrouwd. We hadden nooit geheimen voor elkaar. Vertrouwen en respect waren de ruggengraat van ons succesvolle huwelijk. Daarom accepteerde mijn echtgenoot, Joe, mijn vertrek van de religie omdat hij zich ervan bewust was dat ik het heel moeilijk had om een goed geweten te behouden en tevens deel te zijn van de Getuigenorganisatie, wetende wat ik wist over het beleid van de Watchtower Society betreffende seksueel kindermisbruik, dat ik als zeer slecht beschouwde. Als vrouw moest ik het stilzwijgen bewaren over deze slechtheid, of uitgesloten worden. Mijn woede en frustratie waren een last die ik niet langer kon dragen, wetende dat ik onmachtig was om kinderen te beschermen tegen aanranders. Mijn directe Getuigenfamilie en goede vrienden lieten me toen niet in de steek. In het begin waren ze onthutst dat ik de organisatie had verlaten, maar respecteerden mijn recht om dat te doen. Twee van hen verlieten uiteindelijk zelfs de organisatie. In 1997 verliet mijn zoon, die 16 jaar op Bethel geweest was, en zijn vrouw het hoofdkwartier omdat ze graag kinderen wilden hebben. In 1999 werd onze kleinzoon, Luke, geboren, en ze bleven, samen met de baby, ons huis bezoeken omdat ik niet was uitgesloten. Mijn echtgenoot was nog steeds een ouderling en de andere ouderlingen hadden geen idee waarom ik de religie had verlaten en ze leken terughoudend te zijn om ons daar vragen over te stellen. Hoe dan ook, ik zei niets negatiefs over de Getuigenorganisatie, dus werd ik niet beschouwd als een bedreiging.

Bill Bowen en “Silentlambs” Tegen het einde van 2000 zag een vriend van mij, een oud-kringopziener van de Watchtower, op een website waar veel Getuigen kwamen, een bericht van een ouderling waarin hij vroeg of andere ouderlingen een situatie hadden meegemaakt als hij, toen hij ontdekte dat de presiderende opziener in zijn gemeente toegaf een aantal jaren daarvoor schuldig te zijn geweest aan misbruik. Omdat zowel de gemeente als de gemeenschap hiervan niet op de hoogte was (hoewel twee ouderlingen het wisten) bleef de man in zijn positie. De schrijver van het bericht bracht zijn bezorgdheid tot uitdrukking voor de kinderen in de gemeente, inclusief die van zichzelf. In eerste instantie correspondeerde mijn vriend met deze ouderling en daarna deed ik dat. Wat ik hem vertelde over seksueel kindermisbruik binnen de organisatie was een enorme openbaring. Spoedig waren we ervan overtuigd dat we iets moesten doen om de wereld erop attent te maken dat de Watchtower organisatie, vanwege haar onverantwoordelijke en crimineel nalatige beleid, schuldig was aan het internationaal verhullen van de MISDAAD van seksueel kindermisbruik, en het Besturend Lichaam ervan te overtuigen dit beleid te veranderen. Maar hoe moesten we dit voor elkaar krijgen ? Spoedig besloot deze ouderling, Bill Bowen, om zijn aanstelling neer te leggen en de zaak betreffende het misbruik wereldkundig te maken. Dit vond plaats op 1 januari 2001. De media aandacht in Kentucky, waar Bill woonde, over zijn terugtreden als ouderling vanwege de seksueel kindermisbruik zaak was enorm. Daar komt nog bij dat Bill en ik op het idee kwamen voor een internet website, die vervolgens door Bill werd gemaakt onder de naam Silentlambs.org. Hier konden Jehovah’s Getuigen die het slachtoffer waren van seksueel kindermisbruik door Getuigendaders hun verhaal opschrijven. Binnen enkele weken waren er 1000 verhalen. Na vijf jaar waren dat er meer dan 6000. Ik onthulde mezelf niet publiekelijk toen Bill dat deed, maar binnen enkele weken zaten Bill en ik in een vliegtuig richting New York City om door NBC producenten geïnterviewd te worden omdat ze geïnteresseerd waren in het maken van een documentaire over het Watchtower seksueel kindermisbruikprobleem voor hun nationale televisieprogramma Dateline. Nadat de producers uitgebreid onderzoek hadden gedaan, hetgeen onze claims bevestigde, werden we ingepland voor het filmen van interviews voor TV. Rond die zelfde tijd besprak een producent de beschuldigingen met Watchtower vertegenwoordigers die dit alles categorisch ontkenden. Het programma stond gepland om op TV te verschijnen in november 2001, maar ten gevolge van de terroristische aanval op de World Trade Center gebouwen in New York City op 11 september, werd de uitzending uitgesteld.

Uitgesloten

 Na NBC keer op keer gebeld te hebben met de vraag wanneer het programma uitgezonden zou worden, werd de Watchtower organisatie eind april 2002 verteld dat het programma vertoond zou worden op 28 mei 2002. Onmiddellijk gaven de Watchtower vertegenwoordigers opdracht aan onze lokale ouderlingen om een juridische hoorzitting voor ons te organiseren. Begin mei bewees ik aan de ouderlingen dat ik niet schuldig was aan het mij ten laste gelegde. Binnen enkele dagen regelden de lokale ouderlingen een nieuwe juridische hoorzitting met nieuwe beschuldigingen toegevoegd. Ik zag af van het bezoeken van die bijeenkomst omdat het mij nutteloos leek  –  als ik deze aanklacht zou weerleggen was het duidelijk dat ze weer met volgende beschuldigingen zouden komen. Als gevolg hiervan werd ik uitgesloten op 19 mei 2002 op grond van het veroorzaken van verdeeldheid. Enkele andere Getuige-klokkeluiders die in het programma verschenen werden ook rond die zelfde tijd uitgesloten. Uitgesloten leden worden gemeden als onberouwvolle zondaars en moeten niet geloofd worden, wat een gewiekste zet was van de Watchtower. Het was me duidelijk dat ik kort voor de uitzending van Dateline uitgesloten werd zodat de Getuigen onder de kijkers niet zouden geloven wat ik zei. Toen gebeurde er iets dat me werkelijk verbaasde. De Watchtower Society stuurde een brief, gedateerd 24 mei 2002, aan alle gemeenten in de Verenigde Staten die een week vóór de uitzending van Dateline aan haar leden moest worden voorgelezen. Nadat mijn echtgenoot Joe de brief hoorde voorlezen, en meende dat het gevuld was met halve waarheden over de zaak, leverde hij zijn sleutels van de Koninkrijkszaal in en legde zijn positie als ouderling neer. Hem werd gevraagd een ontslagbrief te schrijven, hetgeen hij een paar dagen later deed. Joe gaf elke ouderling een kopie en zond een kopie aan Dan Sydlik en Jack Barr, leden van het Besturend Lichaam. Hij zond ook een kopie aan een vriend, Robert Johnson, op de Dienst Afdeling. In een telefoongesprek met Rob, een week later, werd Joe verteld dat hij zijn vrouw onder controle moest krijgen en dat ze het beleid van het Genootschap verkeerd begreep. Toen Joe vragen stelde over dat beleid, antwoordde Rob dat die informatie vertrouwelijk was. Hij was bijzonder ontsteld omdat Joe hem opbelde en het gesprek eindigde onplezierig. Joe werd vervolgens uitgesloten in juli 2002 omdat hij verdeeldheid veroorzaakte. Door mij te verdedigen en zijn persoonlijke kijk op de seksueel kindermisbruik situatie te geven, die beslist niet hetzelfde was als die van Watchtower, hoorde Joe er niet langer bij. Net als Bill Bowen en ik, werd Joe kritisch op het traject dat ouderlingen moeten doorlopen wanneer seksueel kindermisbruik aan hen wordt gemeld. Hij vindt dat Getuigenouderlingen geen beschuldigingen van seksueel kindermisbruik moeten onderzoeken omdat het een misdaad is die door ouderlingen gerapporteerd moet worden aan de autoriteiten, ongeacht in welk land zij wonen, zelfs als de wet van dat land dit niet van geestelijken verlangt. Voor dat Dateline werd uitgezonden benaderden verslaggevers de Watchtower met de vraag of het waar was dat we verzocht waren om juridische hoorzittingen bij te wonen vanwege onze onthullingen in het programma. Watchtower vertegenwoordiger J.R.Brown ontkende deze beschuldiging en verslaggevers haalden zijn woorden aan, zeggend dat de juridische verhoren lokale aangelegenheden waren en dat ze bijeen kwamen omdat we zondaars waren, niet vanwege onze komende opkomst in Dateline. Brown ging zelfs zo ver te zeggen dat de Watchtower leiders zich niet bewust waren wie er in het programma zouden verschijnen  –  ik wist dat dit niet waar was. Toen verslaggevers vroegen welke schriftuurplaats de religie gebruikte om leden uit te sluiten, haalden Watchtower vertegenwoordigers 1 Kor.5:11,12 aan, waarin de kerk geboden wordt "de goddeloze man uit hun midden te verwijderen die hebzuchtig, overspelig was, afgoderij pleegde, een beschimper, een dronkaard of een afperser is." Aangezien ik sinds midden 1998 niet meer in de gemeente was geweest, noch mij schuldig had gemaakt aan deze grove zonden, spande ik in november 2002 een rechtszaak aan tegen de Watchtower wegens smaad, welke langzaam zijn weg vindt door het juridische systeem. Sindsdien zijn Bill en ik vele keren geïnterviewd door de pers omdat we doorgaan met het bewust maken van het publiek van het Watchtower beleid ten aanzien van het beschermen van pedofielen. In Ontwaakt ! van augustus 1993, prees de brief van onze zoon onze ouderlijke vaardigheden ; echter, nog geen tien jaar later, veranderde hij volledig van standpunt en besloot ons volledig te mijden nadat we uitgesloten waren vanwege het openbaren van het verborgen probleem van seksueel kindermisbruik binnen de organisatie. Hij vertelde de pers dat mijn poging om Getuigenkinderen te beschermen “nobel” was, maar dat hij niet geloofde dat het juist was om dit openbaar te maken. (klaarblijkelijk overtrad ik het elfde gebod, het meest belangrijke bij Jehovah’s Getuigen: “Gij zult geen slechte publiciteit brengen over de organisatie”). Kort na de uitzending van Dateline op 28 mei 2002 reisden mijn zoon en zijn vrouw naar New York om persoonlijk de Watchtower vertegenwoordigers naar hun kant van het verhaal te vragen. Er werd hem verteld dat ik het beleid van het Genootschap verkeerd begreep en dat mijn acties veroorzaakten dat duizenden mensen de organisatie verlieten, de Bijbel verlieten en God verlieten. Daarom zouden deze “weggelopen” Jehovah’s Getuigen sterven in Armageddon en ik zou verantwoordelijk zijn voor hun dood. Hij verkoos te geloven wat hem werd verteld, en heeft nooit meer met mij gesproken. Al meer dan drie jaar hebben we onze zoon, onze schoondochter en hun kind, ons enige kleinkind, niet meer gezien. Iedere post die wij hen zenden, inclusief cadeautjes voor ons kleinkind, wordt ongeopend teruggezonden.

Toewijding aan iets anders

Wanneer ik terugkijk op mijn leven vanaf de tijd dat ik als 14 jarige gedoopt werd als Jehovah’s Getuige, ben ik eenvoudigweg verbaasd waartoe die eerste stap geleid heeft. Toen was mijn enige verlangen om mensen te helpen de mysteries van het leven te begrijpen, zoals die door Jehovah’s Getuigen onderwezen werden. Inmiddels ben ik verheugd om niet langer de illusie te hebben dat de mysteries van het leven uitgelegd kunnen worden, noch dat Jehovah’s Getuigen een welwillende religie is. Hoewel mijn ooit geliefde vriend, Harry Peloyan me een “Judas” noemde vanwege het publiceren van het Seksueel kindermisbruik probleem binnen de organisatie, heb ik nu de rest van mijn leven gewijd aan het delen van mijn “Insider” ooggetuigenverslag. Hopelijk zullen mijn woorden mensen helpen de verborgen geheimen van deze religieuze organisatie in te zien, een religie die sinds 1881 zeer vindingrijk en slim geleid is door haar Besturend Lichaam. Op deze manier maak ik de waarheid bekend, en, de waarheid zoals ik die ervaren heb, zou andere oprechte personen ervan kunnen weerhouden dezelfde ongelukkige keuze te maken als ik deed, hetgeen ertoe leidde dat ik ooggetuige werd van misleiding.

Barbara Anderson, 1 mei 2006

De “twee getuigen”- regel is nog steeds effectief in de gemeenten van Jehovah’s Getuigen. Als er in de Verenigde Staten een beschuldiging van aanranding wordt gerapporteerd aan de ouderlingen, wordt één ouderling aangewezen door de rest van het Lichaam van Ouderlingen om te bellen met de Juridische Afdeling van de Watchtower Bible and Tract Society in New York. Dit is sinds 1989 een vereiste. Een vertegenwoordiger van de Juridische Afdeling zal de ouderling vragen in welke Staat hij woont. Als het een Staat is waarin geestelijken aangifteplichtig zijn, waarmee wordt bedoeld dat de ouderlingen (of geestelijken) zowel een volmacht als een verplichting hebben om beschuldigingen van aanranding te melden bij de autoriteiten, dan wordt hem dat verteld. Als de aanranding plaatsvindt in een Staat waarin geestelijken aangifte-plichtig zijn, vereist de Juridische Afdeling dat de ouderlingen eerst de ouders, of het slachtoffer van de aanranding, aanmoedigen deze misdaad bij de autoriteiten te melden. Voordat de uitzending van de TV documentaire Dateline het seksueel kindermisbruik probleem binnen de organisatie op 28 mei 2002 aan de kaak stelde, rapporteerden ouderlingen, die in een Staat woonden waarin geestelijken verplicht waren aangifte te doen, gewoonlijk niet aan de autoriteiten, als de ouders of slachtoffers dat ook niet deden. Als de aanranding plaats vindt in een Staat waarin geestelijken niet verplicht zijn aangifte te doen, betekent dit dat geestelijken geen volmacht hebben om aangifte te doen. Daarom krijgen ouderlingen de instructie om aan zorgverleners of slachtoffers van seksueel kindermisbruik te vertellen dat ze in een Staat wonen waarin geestelijken geen volmacht hebben om aangifte te doen. De ouderlingen wordt  verteld om neutraal te blijven en het aan de zorgverlener of slachtoffer van misbruik over te laten om de beschuldiging te melden bij de autoriteiten. De instructies van Watchtower zijn er bijzonder duidelijk in dat ouderlingen de Getuigenleden niet mogen aanmoedigen noch ontmoedigen om aangifte te doen van het misbruik. Indien zorgverleners of slachtoffers van misbruik ervoor kiezen om niet naar de politie te gaan, dan wordt er verder niets aan gedaan, tenzij de ouderling in het geheim aangifte doet. Vaak is de dader echter tevens de vader van het slachtoffer, dus het overlaten van die beslissing aan de ouders is belachelijk. Voor de uitzending van Dateline rapporteerden de Getuigen-ouders geen gevallen van aanranding omdat ze “geen schande over de organisatie” wilden brengen. Deze houding was meer de regel dan de uitzondering. Bill Bowen maakte een opname van een gesprek met een gevolmachtigde op het Getuigen hoofdkwartier die hem vertelde dat hij woonde in een Staat waar geestelijken niet verplicht zijn om aangifte te doen. Hij vertelde Bill om neutraal te blijven en de beschuldiger niet aan te moedigen noch te ontmoedigen om naar de autoriteiten te gaan. Aanvullend gaf de vertegenwoordiger van de Watchtower Society het advies de situatie in Jehovah’s handen te leggen en dat HIJ het zou regelen. Het wonen in een Staat waar geen verplichting tot aangifte bestaat, beschermt een pedofiel die dit toegegeven heeft en ogenschijnlijk berouwvol is, tegen “bekend” worden, als zorgverlener of slachtoffer ervoor kiest niet naar de autoriteiten te stappen. De vertrouwelijkheidregel garandeert vervolgens dat de beschuldiging van aanranding verborgen blijft voor de gemeente. Te veel keren is het gebeurd dat ogenschijnlijk berouwvolle pedofielen opnieuw daders werden in dezelfde gemeente waar ze waren beschermd door de vertrouwelijkheidsregel. Ongeacht of ouders ervoor kiezen om wel of geen aangifte te doen van de misdaad van misbruik, gaan de ouderlingen door met het toepassen van de “twee getuigen” regel om te beslissen of de beschuldigde moet worden uitgesloten. Als de beschuldigde ontkent, en er zijn geen twee getuigen van de aanranding (twee getuigen zijn, het slachtoffer plus één ooggetuige), dan wordt de beschuldigde niet uitgesloten. Uitsluiting wordt alleen toegepast als aan de “twee getuigen”-regel naar tevredenheid is voldaan. Echter, als “oprecht berouw” wordt getoond, zal de aanrander niet worden uitgesloten. In ieder geval is het aan de ouders en het slachtoffer niet toegestaan om andere gezinnen te waarschuwen omtrent de aanranding. Sinds de uitzending van Dateline zijn Getuigen-ouders meer geneigd om aangifte van aanranding te doen bij de autoriteiten. Indien de ouders aangifte doen van misbruik bij de autoriteiten en de beschuldigde is gearresteerd en schuldig bevonden, dan wordt hij/zij mogelijk toch niet uitgesloten uit de gemeente indien het slachtoffer niet in staat is om een ooggetuige van de aanranding te presenteren. Onlangs werd een aanrander na vijf jaar vrijgelaten uit de gevangenis, maar was nooit uitgesloten omdat het slachtoffer niet kon voldoen aan de “twee getuigen”- regel. Gedurende de detentie van de aanrander en ook daarna, werd hij door de leden als een onschuldig man behandeld. In deze situatie zouden ze niet hebben meegewerkt aan een politie onderzoek omdat dit in strijd zou zijn met de bevindingen van het ouderlingen-comité betreffende de onschuld van de beschuldigde. In de Verenigde Staten wordt aanranding beschouwd als een misdaad. Ouders zouden in het geheel niet naar de ouderlingen moeten gaan, maar direct naar de autoriteiten omdat onder de United States Federal law iedereen verplicht is aangifte te toen van aanranding, ongeacht of plaatselijke wetten dit wel of niet vereisen. Merk op wat er in de Wachttoren van 1 augustus 2005 staat op pagina 14 : “In onze tijd is verkrachting ook een ernstig misdrijf waar zware straffen op staan. Het slachtoffer heeft het volste recht de zaak bij de politie aan te geven. Op die manier kunnen de bevoegde autoriteiten de dader straffen. En als het slachtoffer minderjarig is, zullen de ouders misschien tot deze stappen willen overgaan.” [door mij gecursiveerd] Het is duidelijk dat deze Watchtower beleidsregel duidelijk maakt dat aangifte doen optioneel is, zelfs als er een misdaad is begaan. .

.

13-09-2010 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

“De beleidvolle slaaf”: een zelf verworven titel of een illustratie?

(Ik benadruk door een groter lettertype, tussen (haakjes )of in kleur te schrijven)

In Mattheus 24: 45-47 staat: “Wie is werkelijk de getrouwe en beleidvolle slaaf, die door zijn meester over diens huisknechten is aangesteld om hun te rechter tijd hun voedsel te geven? Gelukkig is die slaaf wanneer zijn meester hem bij zijn aankomst daarmee bezig vindt! Voorwaar, ik zeg u:’ Hij zal hem aanstellen over al zijn bezittingen.

Wanneer men beroep wil doen op loyaliteit en onderwerping, dan is er maar één tekst die het meest gebruikt wordt door het Besturend Lichaam van Jehovah’s getuigen en dat is de hier boven aangehaalde.

Laten we het eens heel duidelijk maken: in Mattheus 24 staan er tenminste zes illustraties of parabels. Zie zelf maar eens naar de verzen 27, 28, 32, 43, 45 en 48.

Toen Russell leefde hebben sommigen hem die titel van beleidvolle slaaf toegewezen In het boek “Jehovah’s getuigen- verkondigers van Gods koninkrijk” (uitgegeven door de Wachtower) staat dit op blz. 142  §4 en §6: ”De allereerste uitgave van de Watch Tower zinspeelde op Mattheüs 24: 45-47 door te verklaren dat het doel van de uitgevers van dat tijdschrift was attent te zijn op gebeurtenissen in verband met Christus’ tegenwoordigheid, en het huisgezin des geloofs geestelijk ’voedsel te rechter tijd’ te geven. Maar de redacteur van het tijdschrift beweerde zelf niet dat hij de getrouwe en beleidvolle slaaf of de „getrouwe en verstandige dienstknecht” (volgens de weergave in de King James Version) was.

Meer dan tien jaar later gaf broeder Russells echtgenote (eerste schuldige) echter in het openbaar uiting aan de gedachte dat Russell zelf de getrouwe en verstandige dienstknecht was. De zienswijze die zij ten aanzien van de identiteit van de ’getrouwe dienstknecht’ kenbaar maakte, werd zo’n dertig jaar lang algemeen door de Bijbelonderzoekers (wie is hier de schuldige?) overgenomen.

Broeder Russell verwierp hun zienswijze niet, maar hij persoonlijk vermeed het de schriftplaats op die manier toe te passen, terwijl hij beklemtoonde een tegenstander te zijn van de gedachte van een klasse van geestelijken die de opdracht zou hebben om Gods Woord te onderwijzen, in tegenstelling tot een klasse van leken die zo’n opdracht niet had.

Velen (tweede schuldige) die in die tijd werden uitgezift, hielden vast aan de zienswijze dat één enkele man, Charles Taze Russell, de „getrouwe en verstandige dienstknecht” was die door Jezus in Mattheüs 24:45-47 (KJ) was voorzegd, welke dienstknecht geestelijk voedsel zou uitdelen aan het huisgezin des geloofs.

Vooral na zijn dood werd in The Watch Tower (derde schuldige) zelf deze zienswijze een aantal jaren gehandhaafd. Gezien de belangrijke rol die broeder Russell had gespeeld, scheen het de Bijbelonderzoekers destijds toe dat dit zo was. Hij heeft deze gedachte persoonlijk niet gepropageerd, maar hij erkende wel dat de argumenten van degenen die deze gedachte koesterden, redelijk leken.”

In de Wachttoren 1 juni 1981 pag.24 staat: “Jehovah’s Getuigen geloven dat deze gelijkenis betrekking heeft op de ene ware gemeente van Jezus Christus’ gezalfde volgelingen. Te beginnen met Pinksteren, in 33 G.T., en door alle negentien eeuwen die sindsdien zijn verstreken heen, heeft deze met een slaaf te vergelijken gemeente haar leden geestelijk gevoed, en wel op een getrouwe en beleidvolle wijze. De identiteit van deze „slaaf” is vooral in de tijd van Christus’ wederkomst of tegenwoordigheid duidelijk geworden. De „slaaf” is herkenbaar aan zijn waakzaamheid en aan het feit dat hij op getrouwe en beleidvolle wijze geestelijk voedsel verschaft in de mate dat allen in de christelijke gemeente dit nodig hebben. Ja, deze „slaaf” of door de geest gezalfde gemeente is het enige goedgekeurde kanaal dat in de „tijd van het einde” Gods koninkrijk op aarde vertegenwoordigt (Dan. 12:4). Zoals Jehovah’s Getuigen het begrijpen, is de „slaaf” samengesteld uit alle gezalfde christenen als groep zoals zij zich op elk gegeven moment gedurende de negentien eeuwen sinds Pinksteren op aarde hebben bevonden. Vandaar dat de „huisknechten” deze volgelingen van Christus als individuele personen zijn.”

Soms zal het Genootschap melding maken van groepen zoals de Waldenzen, de Lollarden, de Paulisenzen of overeenkomstige bewegingen en ze zouden aldus verwijzen naar hen als ware christenen uit die tijd. Maar deze groeperingen waren afkomstig uit een gebied in een bepaald land. Nergens is er trouwens een bewijs dat ze een Kanaal vormden. Daarbij komt nog dat deze groeperingen nog steeds geloofden in de onsterfelijkheid van de ziel, de drie-eenheid, en dergelijke “valse” leerstellingen.

Wanneer men de geschiedenis leest van Russell’s opkomst, dan kan men een jonge man onderscheiden, zoekende naar waarheid, (Jehovah’s getuigen - verkondigers van Gods koninkrijk) pag. 43, § 4 en 5 en pag.44, § 1

“Op een avond in 1869, toen Charles nog steeds naar waarheid zocht, vond er iets plaats waardoor zijn wankelende geloof werd hersteld. Toen hij in de buurt van de winkel van de Russells in de Federal Street liep, hoorde hij uit een zaaltje in een souterrain de klanken van religieuze liederen komen. Naar zijn eigen verslag is dit wat er gebeurde:’Schijnbaar toevallig stapte ik op zekere avond een stoffig en vuil zaaltje binnen waar, zoals ik had gehoord, religieuze diensten werden gehouden, om te zien of het handjevol dat daar bijeenkwam iets redelijkers te bieden had dan de geloofsbelijdenissen van de grote kerken. Daar hoorde ik voor de eerste maal iets over de opvattingen van de Second Adventists, en de prediker daar was dhr. Jonas Wendell … Ik moet dus zeggen dat ik dank verschuldigd ben aan de adventisten alsook aan andere denominaties. Hoewel zijn uiteenzetting van de Schrift niet geheel duidelijk was, … was ze voldoende om onder Gods leiding mijn wankelende geloof in de goddelijke inspiratie van de bijbel te herstellen en om aan te tonen dat de verslagen van de apostelen en de profeten een onverbrekelijke eenheid vormen. Wat ik hoorde, bracht mij ertoe de bijbel ter hand te nemen teneinde die ijveriger en zorgvuldiger dan ooit tevoren te bestuderen, en ik zal de Heer altijd danken voor die leiding; want hoewel het adventisme mij niet heeft geholpen ook maar één enkele waarheid te ontdekken, heeft het mij ten zeerste geholpen dwalingen af te leren, waardoor het mij op de Waarheid heeft voorbereid.’

Die bijeenkomst hernieuwde het vaste besluit van de jonge Russell om naar schriftuurlijke waarheid te zoeken. Ze leidde hem terug naar zijn bijbel om die ijveriger dan ooit te bestuderen. Russell kwam al gauw tot de overtuiging dat voor degenen die de Heer dienden de tijd nabij gekomen was om tot een duidelijke kennis van Zijn voornemen te komen. Hij en enkele van zijn kennissen in Pittsburgh en het nabijgelegen Allegheny kwamen in 1870 derhalve enthousiast bijeen en vormden een bijbelstudieklas.”

Russell geeft zelf toe dat “hoewel het adventisme hem niet heeft geholpen ook maar één enkele waarheid te ontdekken” hij de man was die de bijbel weer van de planken haalde, die ijverig begon te studeren.  Eerst alleen en in privé, op een onafhankelijke wijze. Tegenwoordig zou dat verwaand, ondoeltreffend genoemd worden, een verwerping van het Kanaal

In de Wachttoren van 15 januari 1968 pag.43 staat: “De bijbel is daarom een boek van organisatie dat aan de christelijke gemeente als organisatie, niet aan individuele personen toebehoort, ongeacht hoe oprecht zulke personen ook mogen geloven dat zij de bijbel kunnen uitleggen. Om deze reden kan de bijbel niet op juiste wijze worden begrepen zonder Jehovah’s zichtbare organisatie in gedachten.”

Wanneer dus Russell begon met zijn studie, op een onafhankelijke wijze, dan zou die zogezegde beleidvolle slaaf al 1800 jaar bestaan hebben; Nu rijst de vraag: hoe kon Russell de waarheden van Christus en zijn apostelen weer nieuw leven inroepen, onafhankelijk van een bestaand KANAAL? Een Kanaal dat al eeuwen van generatie op generatie het geestelijk voedsel uitdeelde?

Wat doen we met de tekst uit Spreuken 4:18 waar staat: “Maar het pad van de rechtvaardigen is als het glanzende licht, dat steeds helderder wordt tot de dag stevig bevestigd wordt.”?

Deze tekst wordt gebruikt om aan te tonen dat er een soort voortdurende toename van leerstellige en schriftuurlijke kennis is d.m.v. de organisatie.

Maar in werkelijkheid zeggen ze aan de ene kant dat het licht steeds helderder wordt en aan de andere kant vertellen ze je dat de afval gedurende eeuwen lang voortdurende duisternis heeft voortgebracht.

Om eens terug te komen bij het begin van het artikel: als “de beleidvolle slaaf” letterlijk moet genomen worden, wat doe je dan met al die andere illlustraties zoals je ze kunt lezen in Mattheus 18:23-35, (de vergevensgezindheid illustratie ), 20:1-16 (de illustratie van de werknemers van één uur), 22:1-14 (illustratie van het bruilofsfeest),

25:1-12 (de dwaze en beleidvolle maagden), 25:14-30 (vijf talenten, twee talenten en één talent illustratie), 25: 31-46 (illustratie van de schapen en de bokken).

In Markus 12: 1-9 (de illustratie van de wijngaardenier).

In Lukas 10: 30-37 (de barmhartige samaritaan), 13:6-9 (vijgeboom die geen vruchten had), 14: 16-24 (illustratie van feestmaal waar niemand naartoe kwam), 15: 11-32 (illustratie van de verloren zoon) 16:1-13 (illustratie van de onrechtvaardige beheerder), 16:19-31, (illustratie van Lazarus en de rijke man) 18:1-8 (illustratie van de weduwe en de rechter), 19:12-27 (illustratie van de 10 minen), 20:9-16 (illustratie van de zoon van de wijngaardenier die gedood werd).

In Johannes 10: 1-18(illustratie van de Herder) en 15: 1-7 (illustratie van de ware wijnstok). 

Indien er sprake is van een klasse of een groep van mensen die nauw verbonden zijn, goed verenigd onder elkaar, hoe moet je dan de andere vergelijkingen van Jezus begrijpen waar hij ook spreekt over slaven? Is het nodig dat ze bestaat uit een klasse van mensen? Of deel moet uitmaken van een menselijke organisatie? Bestaat er dan ook een "10 minen klasse", een "klasse van 5 minen", "een klasse van 10 talenten", of "van 4 talenten"? Indien ja, wie zijn ze?

In plaats van een klasse van personen die als "getrouwe en beleidvolle slaaf" is aangesteld, de anderen voedend met bijbelse literatuur, zei Petrus klaar en duidelijk dat elke christen zijn eigen beheer moest uitvoeren en een ander moest voeden met woorden van aanmoediging. (1 Petrus 4 : 10,11) : "Gebruikt de gave, naarmate een ieder die heeft ontvangen, om elkaar ermee te dienen als voortreffelijke beheerders van Gods onverdiende goedheid, die op velerlei wijzen tot uitdrukking wordt gebracht.  Indien iemand spreekt, [hij spreke] als het ware [de] heilige uitspraken Gods; indien iemand dient, [hij diene] als afhankelijk van de door God verschafte sterkte; opdat in alle dingen God verheerlijkt wordt door bemiddeling van Jezus Christus. Hem zij de heerlijkheid en de macht tot in alle eeuwigheid. Amen."

19-08-2010 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

De grote leugen

In 2008 werd een boekje (Blijf in Gods liefde) uitgegeven door de Wachtower Society waarin men kan lezen hoe men tegenover een uitsluiting bij de Getuigen van Jehovah moet staan.

Kijk eens wat er op pag. 207,208 en 209 staat:

Hoe we een uitgeslotene moeten behandelen

(ik benadruk door een ander kleur te gebruiken of te cursiveren of door het heel klein te schrijven)

Er zijn maar weinig dingen die ons meer pijn kunnen doen dan het verdriet dat we hebben wanneer een familielid of een goede vriend als een onberouwvolle zondaar (vgl. noot 1)uit de gemeente wordt gesloten. Uit de manier waarop we met de Bijbelse instructies over deze kwestie omgaan, kan blijken hoe sterk onze liefde voor God en onze loyaliteit aan zijn regeling is.(Lees liever hoe sterk onze liefde voor het Genootschap is) Laten we eens een paar vragen over dit onderwerp bekijken.

Hoe moeten we een uitgeslotene behandelen? De Bijbel zegt ons „niet langer in het gezelschap te verkeren van iemand, een broeder genoemd, die een hoereerder of een hebzuchtig persoon of een afgodendienaar of een beschimper of een dronkaard of een afperser is, en met zo iemand zelfs niet te eten” (1Korinthiërs 5:11).(Maar iemand die uitgesloten is, is geen broeder meer) Over een ieder die „niet blijft in de leer van de Christus” lezen we: „Ontvangt hem nimmer in uw huis en richt ook geen groet tot hem. Want wie een groet tot hem richt, heeft deel aan zijn goddeloze werken” (2 Johannes 9-11).(Heel veel mensen bij de Getuigen van Jehovah worden uitgesloten en blijven nochtans in de leer van Christus, ze zijn hun geloof in de Bijbel en in Christus daarom niet kwijt) We hebben geen geestelijke of sociale omgang met uitgeslotenen. De Wachttoren van 1december 1981, blz.19, zei: ’Een eenvoudig „Hallo” dat tot iemand wordt gezegd, kan de eerste stap zijn die tot een gesprek en misschien zelfs tot een vriendschap leidt. Zouden wij die eerste stap willen doen met betrekking tot iemand die uit de gemeenschap is gesloten?’

Is het echt nodig om elk contact te mijden? Ja, om verschillende redenen.

Ten eerste is het een kwestie van loyaliteit aan God en zijn Woord. We gehoorzamen Jehovah niet alleen als het makkelijk is, maar ook als we het heel moeilijk vinden. Liefde voor God beweegt ons ertoe al zijn geboden te gehoorzamen, in het besef dat hij rechtvaardig en liefdevol is en dat zijn wetten voor ons bestwil zijn (Jesaja 48:17; 1Johannes 5:3).

Ten tweede is het mijden van elk contact met een onberouwvolle kwaaddoener voor ons en voor de rest van de gemeente een bescherming tegen geestelijke en morele verontreiniging, en het houdt de goede naam van de gemeente hoog (1Korinthiërs 5:6,7). (Pardon, door niet meer te spreken met de uitgeslotene kan men de waarheid over bepaalde zaken niet meer te weten komen)

Ten derde kan ons krachtige standpunt voor Bijbelse beginselen zelfs de uitgeslotene tot voordeel strekken. Door de beslissing van het rechterlijk comité te steunen, raken we misschien het hart van een kwaaddoener die tot dusver niet positief heeft gereageerd op de pogingen van de ouderlingen om hem te helpen. Het gemis van kostbare omgang met dierbaren kan hem helpen „tot bezinning” te komen, de ernst van zijn zonde in te zien en stappen te nemen om tot Jehovah terug te keren. —Lukas 15:17.(En keert hij dan terug omdat hij ECHT berouw heeft of is het opdat hij terug met zijn of haar familie of vrienden weer contact kan hebben?)

En als er een bloedverwant wordt uitgesloten? In zo’n geval kan de hechte band die er tussen verwanten bestaat, een ware beproeving op onze loyaliteit zijn. Hoe moeten we een uitgesloten bloedverwant behandelen? We kunnen hier niet elke situatie bespreken die zich kan voordoen, maar laten we twee fundamentele situaties onder de loep nemen.

In sommige gevallen woont de uitgesloten bloedverwant misschien nog thuis en maakt hij deel uit van de gezinskring. Aangezien zijn uitsluiting de gezinsbanden niet verbreekt, kan de normale dagelijkse gang van zaken in het gezin gewoon doorgaan. (Leg mij maar eens uit hoe dat kan!!!)Maar door zijn gedrag heeft hij ervoor gekozen de geestelijke band tussen hem en de gelovige gezinsleden te verbreken. Loyale gezinsleden kunnen dus geen geestelijke omgang meer met hem hebben.(waarover moet dan nog gesproken worden, aangezien het geweten is dat de getuigen in gezinskring over niets anders kunnen praten dan over “geestelijke dingen”) Als de uitgeslotene bijvoorbeeld aanwezig is wanneer het gezin gezamenlijk de Bijbel bestudeert, zal hij niet aan de studie deelnemen. Maar als de uitgeslotene minderjarig is, hebben de ouders nog steeds de verantwoordelijkheid om hun kind te onderwijzen en streng te onderrichten. Liefdevolle ouders kunnen dus een Bijbelstudie met hem leiden. —Spreuken 6:20-22; 29:17.

In andere gevallen woont de uitgesloten bloedverwant misschien niet in hetzelfde huis en maakt hij geen deel uit van de gezinskring. Hoewel het een heel enkele keer misschien nodig zal zijn om contact te hebben in verband met een noodzakelijke familieaangelegenheid, moeten die contacten tot een minimum beperkt worden. Loyale christelijke verwanten zoeken niet naar excuses om omgang te hebben met een uitgesloten bloedverwant die niet thuis woont. Loyaliteit aan Jehovah en zijn organisatie beweegt hen ertoe de Bijbelse (menselijke) uitsluitingsregeling te ondersteunen. Hun loyale handelwijze is in het belang van de kwaaddoener en kan hem helpen voordeel te trekken van het strenge onderricht dat hij heeft ontvangen. —Hebreeën 12:11.

[Voetnoten]

-Bijbelse beginselen over dit onderwerp zijn ook van toepassing op iemand die zich uit de gemeente terugtrekt.(vergelijk dit met noot 1)(waar staat dat in de Bijbel)

-Meer informatie over uitgesloten minderjarigen die thuis wonen, is te vinden in De Wachttoren van 1oktober 2001, blz. 16,17, en 15november 1988, blz.20.

-Zie voor meer informatie over de manier waarop uitgesloten bloedverwanten behandeld moeten worden, de Bijbelse raad in De Wachttoren van 15 april 1988, blz. 26-31, en 1december 1981, blz. 20-26.

                                                               --------------------------------------------------------------

Zie nu eens wat het bijkantoor van België schrijft op 07-06-2001 als verdediging ten aanzien van wat er een week voordien in de krant “HET LAATSTE NIEUWS” stond:

“Dat uitgetreden leden hun familie niet meer mogen zien, is beslist niet het geval. Logischerwijs veroorzaakt het verdriet indien een familielid verkiest ermee op te houden een Getuige te zijn, maar de meeste Getuigen die zich in een dergelijke situatie bevinden hebben een normale verhouding met hun familie.”(is dit geen manier om de schone schijn op te houden ten aanzien van niet-getuigen?)

                                                               ----------------------------------------------------------------

Nu, ziehier de reactie op die fameuze paragraaf uit de krant (van de Christelijke gemeente van Jehovah’s getuigen uit Kraainem, waar het bijkantoor van Jehovah’s getuigen staat) in een brief gedateerd, 22-01-2002

“Zelfs ingeval een familielid wordt uitgesloten is de bewering van de Heer L. dat wij zo iemand niet meer mogen zien niet juist. Wij blijven bijvoorbeeld op liefdevolle wijze hulp bieden aan onze bejaarde en hulpbehoevende uitgesloten ouders. Wij blijven onze uitgesloten minderjarige kinderen op liefdevolle wijze bejegenen en zenden hem/haar niet weg uit het ouderlijke huis. Daarbij komt dat wij passende hulp bieden aan uitgesloten meerderjarige kinderen als zij hulpbehoevend zijn. Ouderlingen zullen hierover geen corrigerende raad geven, noch zullen zij maatregelen treffen om iemand ertoe te bewegen deze hulp te staken. Zelfs indien opgedragen en gedoopte Getuigen een mate van omgang hebben met hun uitgesloten familieleden (terwijl deze niet hulpbehoevend zijn) zullen ouderlingen hier niet automatisch handelend tegen optreden….

Ouderlingen erkennen dat zij niet de meesters over het geloof van hun broeders en zusters zijn (2 Kor 1:24; Rom. 14: 12). Zij hebben niet de autoriteit om specifieke regels te stellen of omgang met uitgesloten familieleden te verbieden.⁴

^{Kleine lettertjes onderaan de brief}

^{4 Natuurlijk zullen ouderlingen het voorbeeld geven in het toepassen van Bijbelse beginselen (1 Pet. 5:2,3). Het feit dat iemand omgang blijft hebben met een uitgesloten familielid zou daarom van invloed kunnen zijn op iemands dienstvoorrechten in de gemeente.}

Kent u de uitdrukking: een kat valt steeds op zijn poten of zo glad als een paling?

31-05-2010 om 17:18 geschreven door francine.hollevoet  

25-04-2010 om 18:21 geschreven door francine.hollevoet  

Griekenland, “De bakermat van de beschaving”.

(persoonlijk heb ik deze gebeurtenis pas ontdekt in het jaar 2009. Hoewel het al ongeveer 23 jaar geleden is, is het voor mij iets nieuws)

Er zijn weinig gevallen die zo duidelijk illustreren hoe fanatisme iemand ertoe kan aanzetten om op een onvriendelijke en onwettige manier te spioneren.

We hebben het hier namelijk over enkele gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden, tientallen jaren geleden.  Dit gebeurde in Griekenland, bekend onder de uitdrukking“de bakermat van de beschaving.”

In 1986 begon het bijkantoor(van Jehovah’s getuigen) van Athene intense druk uit te oefenen op getuigen van Jehovah die er blijk van gaven dat ze het met het beleid en de politiek van de organisatie niet eens waren. Het aantal uitsluitingen overtrof meer dan honderd personen. (noot 40)

Er waren er ook die in alle stilte de organisatie verlieten.  Maar om hun geestelijke gezindheid te behouden, waren er enkelen van die uitgesloten personen die bijeen kwamen in particuliere huizen om tezamen met anderen de bijbel te lezen en te becommentariëren. Dit gebeurde zonder veel ophef en poeha. (noot 41)

Het Griekse bijkantoor van Jehovah’s getuigen heeft zeer veel ijver aan de dag gelegd om die mensen te volgen en te dwarsbomen.

Dit liep uit op eigenaardige maatregelen, die zover gingen, dat de zaak voor het gerecht moest komen en het werd eveneens voorpaginanieuws in de kranten.

Ziehier wat er gebeurde :

Op dinsdag 6 april 1987 kwamen ongeveer 50 mensen bijeen in het huis van Nick en Eftihia Botzartzis om de bijbel te bestuderen. Vanaf zijn balkon merkte Nick dat er twee mannen op straat stonden, die al diegenen die het huis binnen gingen in de gaten hielden. Er waren onder diegenen die op bezoek kwamen zelfs enkelen die geen leden van de organisatie waren. Daar Nick één van die mannen herkende als een getuige van Jehovah ging hij naar beneden om met hem te praten, maar van zodra de twee mannen hem in de straat zagen komen, vluchtten ze letterlijk weg. In de daarop volgende dagen werden er drie personen die bij de bijbelstudie aanwezig waren, uitgesloten door een gerechtelijk comité van ouderlingen.

Op vrijdag kwamen anderen naar het huis van Voula Kalokerinou, een oud-getuige. Sedert de vorige gebeurtenis besloten ze om samen te komen voor het avondmaal des Heren, op zondag en de vergadering op vrijdag, 9 april werd afgezegd.

Die vrijdagavond echter, zag Voula een auto met 5 personen erin, die gestationeerd stond aan de andere kant van de straat, dicht bij zijn huis, en de inzittenden zijn daar enkele uren lang blijven wachten. Hetzelfde gebeurde de dag nadien.

Men zou gemakkelijk deze gebeurtenissen kunnen interpreteren als “iemand slechte motieven toeschrijven” of het willen “in elkaar flansen van een spionagenetwerk om aldus de eventuele deserteurs te identificeren, en zo bewijzen bijeen te brengen om dan een gerechtelijke zaak tegen hen aan te spannen”. Het zou “een product van verbeelding” kunnen zijn, zelfs “ een zekere graad van paranoia”, maar de volgende gebeurtenissen bewijzen het omgekeerde.

Op zondag, 11 april kwamen een aantal mensen bijeen bij Voula om de dood van Christus te herdenken, een dood bedoeld om de gehele mensheid te redden. 

Voula zag een auto die hij niet gewend was daar te zien, gestationeerd op de hoek van de straat, alsook een bestelwagen aan de overzijde ervan. De achterruit van de bestelwagen was geheel beplakt met papier, met alleen in het midden een gat aangebracht.  De inzittenden van de ene auto gingen op een bepaald moment de straat oversteken om een gesprek te voeren met diegenen die in de bestelwagen zaten. Voula vroeg aan één van zijn bezoekers om eens poolshoogte te nemen waarom deze auto’s daar geparkeerd stonden.

Wanneer hij echter de auto naderde, startte men ogenblikkelijk de auto en reed men vliegensvlug weg. Dan ging hij naar de achterkant van de bestelwagen, en keek door het gat met het aangebrachte papier. Binnenin zag hij een installatie van een videocamera die in gebruik was, bediend door twee getuigen, een ouderling Nikolas Antoniou genaamd, samen met een lid van het bijkantoor te Athene, Dimitri Zerdes.

Enkele van de broeders en zusters die ten huize van Voula waren kwamen dan ook richting bestelwagen, maar een politieagent die daar in de omgeving stond van het ambassade gebouw van Italië kwam dichterbij om te weten te komen wat er aan de hand was. De getuigen in de bestelwagen manoeuvreerden de wagen op zo’n manier om de groep te omzeilen en reden heel snel weg naar een nabijgelegen parking, waar ze naarstig begonnen de videocamera te demonteren. Maar ze werden hier verder in verhinderd omdat er twee politiecombi’s aankwamen. Daarna werden ze gearresteerd wegens inbreuk op de privacy. Het videomateriaal werd in beslag genomen. De film werd bekeken ten huize van de Heer Kalokerinou, waarbij men kon zien hoe die personen die zich aanmelden bij de ingang van het huis werden ingezoomd, en waarbij deze laatste nog eens heel duidelijk in beeld kwamen.

Eerder hadden die twee mannen verklaard aan de procureur van de Staat dat ze daar enkel waren om een familielid te filmen van Dimitri Zerdes, lid van het plaatselijk bijkantoor.  Zijn nicht, Eftihia Bozartis, hierboven al aangehaald, had zich twee jaar voordien al teruggetrokken van de getuigen van Jehovah.

Maar hoe zou zo’n ‘loyale’ getuige, die ook nog lid was van het bijkantoor belangstelling kunnen hebben gehad voor haar? Daarbij had hij ook geen reden om haar in het geheim te filmen, zeker niet na twee jaar van afhaking.

Deze zaak kwam voor het gerecht. 

In zijn slot verklaarde de procureur van de staat,de Heer Kontaxis:

“Ik denk niet dat er ergens een christelijke organisatie bestaat die haar leden oplegt om leugens te gaan vertellen, maar wat de advocaat van de verdediging betreft en de vereniging ook beweert, ik zou graag hebben dat ze hun verantwoordelijkheid opnemen en toegeven, “ja, wij hebben gespioneerd”. 

Als zo’n organisatie deze zaak zou erkennen, hoe kunnen ze dan verwachten dat wij volgelingen zouden worden? De twee mannen hadden een heel speciale uitrusting in hun bezit. Getuigen hebben hen zien filmen, en ondanks dit alles zegt de advocaat van de verdediging, gedurende heel de tijd van het proces, dat ze niet spioneerden, maar alleen aan het filmen waren. Dit alles eert noch de advocaat, noch de organisatie waartoe hij beweert te behoren.

We zijn vrij te behoren bij gelijk welke organisatie maar ook van onze keuze, maar we zijn eveneens vrij om ervan weg te gaan en te doen wat we willen binnen de perken van de wet.  Heeft die organisatie dan het recht om iemand die de organisatie wil verlaten, te volgen en te bespioneren?

Iedereen is beschermd door de wet tegen het gebruik van videocassettes, opnames, filmopnames, wanneer dit wordt gebruikt om het persoonlijke leven van individuele personen bloot te leggen. Dit hoort bij de vertrouwelijkheid en dit wordt beschermd door de wet. Dit houdt ook in, iemands persoonlijke overtuiging.

Dit is heel ernstig. 

Klaarblijkelijk heeft de verdediging geprobeerd het privé-leven van die mensen die klacht hebben ingediend te digitaliseren door een video-installatie vrijwillig te gebruiken en niet per toeval.

Door te leren dat het Wachttorengenootschap “de ark” vertegenwoordigt, en dat ge er binnen moet gaan om gered te worden, dat zij Gods kanaal zijn om bij God te geraken, heeft ze aldus een afhankelijkheid geschapen t.o.v. haar leden, dat hen ertoe brengt om om het even wat te doen, zelfs om te dreigen en de rechten van de mens met de voeten te treden.”

Tijdens het proces vroeg één van de rechters aan de eigenaar van de bestelwagen, die een getuige en ouderling was, hoeveel tijd hij al had doorgebracht die dag zelf, geparkeerd in die auto

Het antwoord was: 6 uur

Wanneer hij hem vroeg of de vensters van de auto doorzichtig waren, zei de ouderling dat het venster was bedekt met papier met daarin een gat, waardoor men van daaruit onopvallend kon filmen.

Hij verklaarde eveneens dat dit alles in elkaar was gestoken om dat fameuze familielid te “filmen.”

Maar de film die werd geconfisceerd toonde heel wat personen die op de voorgrond kwamen alsook op het balkon stonden.  Maar wat dat familielid betreft, het was nergens op de film te bekennen. Het stond er niet op om de heel eenvoudige reden dat ze daar nooit kwam om te vergaderen.

De rechtbank heeft in deze zaak een veroordeling uitgesproken.

Ironisch genoeg kwam er het jaar daarop  een “Ontwaakt !” artikel uit dat aantoonde hoe de kerken van de orthodoxe officiële religie in Griekenland druk had uitgeoefend op de uitbaters van een sportstadium om het contract dat ze hadden aangegaan met de Getuigen van Jehovah, die er een districtscongres zouden houden, te annuleren.(noot 42)

Het artikel in “Ontwaakt !” veroordeelde juist de onrechtvaardige behandeling tegen “ordelievende en vreedzame christenen” en dat “De rechtbank er ook aan herinnerde dat „de vrijheid om uiting te geven aan iemands godsdienstige overtuigingen meer in het bijzonder wordt gewaarborgd door artikel 9, paragraaf 2, van het Verdrag van Rome, gedateerd 11 april 1950, ’tot bescherming van de rechten van de mens’”.

Nadat ze gezegd hadden dat de vrijheid van het Griekse volk weer met de voeten werd getreden, vervolgde het artikel met de volgende woorden:

“Hoe triest zo’n aanfluiting van de democratie te zien in „de bakermat van de democratie”

Ik ben het er volledig mee eens dat het triestig is de extreme onverdraagzaamheid en de kwezelachtige geest te moeten waarnemen, waar de broeders het slachtoffer van geweest zijn

Maar ik vind het eveneens triestig dat een organisatie in staat is om de onrechtvaardigheid op te merken wat haarzelf aangedaan betreft. Wanneer het hen door anderen wordt aangedaan, en ertoe overgaat te protesteren als het gebeurt met haar eigen leden als een schending van de gewetensvrijheid. Maar ze zijn niet in staat om dat in te zien. wanneer ze zich er zelf schuldig aan maken.

De organisatie van de Watch Tower heeft zich nooit uitgesproken tegen de Middeleeuwse mentaliteit in de bakermat van de democratie door illegaal vredelievende christenen te bespioneren die samenkwamen om de dood van Christus te herdenken.

De tegenwoordigheid van een lid van het bijkantoor in de bestelwagen gebruikt om te spioneren, toont heel duidelijk aan dat de administratie van het bijkantoor heel goed op de hoogte was van het gebeuren, het goedkeurde of deze actie zelfs ondersteunde.

Niettemin licht de organisatie haar leden daar niet van in. Ook zal ze de veroordeling die ze opgelopen hebben niet publiceren, terwijl toch alle Getuigen van over heel de wereld moesten lezen hoe de geestelijken van de orthodoxe Kerk gehandeld hebben. Er is niemand buiten diegenen van Griekenland, die iets te weten zijn gekomen van de daden van haar vertegenwoordigers van dat land.

Ziehier het artikel uit deze “Ontwaakt !”

Griekse Kerk dreigt met geweld en verhindert congres

IN DE buurt van Piraeus, de havenstad van Athene, ligt het „Stadion van Vrede en Vriendschap”. Niettemin, zo verklaarde de Atheense krant Ta Nea, „heerste er gisteren een oorlogsstemming in Piraeus, waar de bekende bisschop Callinicos .. bevel gaf alle kerkklokken te luiden. Er heerste zo’n chaos dat veel inwoners van de havenstad veronderstelden dat er iets ernstigs was gebeurd; zij dachten zelfs dat er misschien oorlog was!”

Waarom gebeurde dit in verband met een sportstadion dat aan „Vrede en Vriendschap” gewijd heette te zijn? De beroering werd veroorzaakt door een uitbarsting van haat van de zijde van de Grieks-orthodoxe Kerk. Een bisschop nam het voortouw en dreigde dat hij zijn parochianen zou optrommelen om naar het stadion op te marcheren en het met geweld te bezetten ten einde anderen te beletten het te gebruiken.

De bisschop vertegenwoordigt naar wordt beweerd de Vredevorst, Jezus Christus. Niettemin dreigde hij, zonder zich aan orde en wet te storen en volkomen in tegenspraak met de leringen van Christus, met een gewelddadige actie van het gepeupel. Waarom? Omdat de stadiondirectie vreedzame en ordelievende christenen, Jehovah’s Getuigen, toestemming had gegeven daar in de nazomer een congres te houden. De contracten waren getekend en de Getuigen hadden als voorbereiding op hun congres reeds zo’n 6000 uur besteed aan het schoonmaken van het stadion.

Een redacteur gaf als commentaar in Ta Nea: „Callinicos dreigt zelfs het stadion te bezetten als de toestemming niet wordt ingetrokken; hij is van plan missen, predikaties, litanieën en meer van dergelijke dingen te houden, maar ik moet toegeven dat ik er niet veel van begrijp. . Ik kan mij slechts over de situatie verwonderen, want wij leven nu in het jaar 1988, nog maar 12 jaar voor de 21ste eeuw, en de grondwet van het land waarborgt religieuze verdraagzaamheid.”

Congres verhinderd

Ondanks de door de grondwet gewaarborgde vrijheid van aanbidding en vergadering eiste de geestelijkheid dat de toestemming werd ingetrokken. De regeringsfunctionarissen zwichtten voor de dreigementen. Zij verkozen orde en wet niet te handhaven en de grondwet van Griekenland niet hoog te houden. Bijgevolg werd het huurcontract ongeldig verklaard.

Dus slechts drie dagen voor het congres werd de Getuigen het recht ontzegd om in het stadion te vergaderen. Onschuldigen werden het slachtoffer, terwijl de schuldigen, die dreigden de wet te overtreden en het gepeupel op te hitsen, werden gesteund. Ontegenzeglijk een grove schending van het recht!

Dergelijke tegenstand is niet nieuw. Reeds tientallen jaren heeft de Orthodoxe Kerk in Griekenland fanatiek tegenstand geboden aan Jehovah’s Getuigen, die zich nooit met onwettige daden hebben gewroken. Nog niet zo lang geleden zelfs hebben door priesters aangevoerde benden Jehovah’s Getuigen aangevallen toen zij vreedzaam bijeenkwamen. Geestelijken en leden van hun kerken hebben Jehovah’s Getuigen beschimpt, bestookt en aangevallen en hebben rechtbanken onder druk gezet hen voor hun predikingactiviteit te arresteren en gevangen te zetten. Niettemin is Griekenland een democratie, en zijn grondwet garandeert vrijheid van aanbidding.

’Een bekende, christelijke religie’

De rechtbanken in Griekenland hebben geoordeeld dat de religie van Jehovah’s Getuigen een ’bekende, christelijke religie’ is, die recht heeft op de door de Griekse grondwet verschafte bescherming. In 1987 verklaarde de politierechtbank in Chania (Kreta, een provincie van Griekenland): „Jehovah’s Getuigen .. vormen een bekende religie en een goedgekeurde sekte.” Ze verklaarde tevens dat hun predikingactiviteit niet de soort van proselitisme is die door de grondwet wordt verboden. Het hof verklaarde: „Proselitisme houdt meer in dan louter het van huis tot huis verkopen van lectuur [van de Getuigen] of een uitnodiging tot een theologische discussie.”

De rechtbank erkende dat Jehovah’s Getuigen onder de bepalingen van artikel 13, paragraaf 1, van de Griekse grondwet vallen. Dat wetsartikel belooft iedereen in Griekenland vrijheid van religieus geweten. De rechtbank merkte op dat dit ook iemands „vrijheid om te geloven in de religie van zijn keuze” omvat en het „recht om, zelfs herhaaldelijk, te veranderen” van religie. De rechtbank herinnerde er ook aan dat „de vrijheid om uiting te geven aan iemands godsdienstige overtuigingen meer in het bijzonder wordt gewaarborgd door artikel 9, paragraaf 2, van het Verdrag van Rome, gedateerd 11 april 1950, ’tot bescherming van de rechten van de mens’”.

De rechtbank in Chania voegde eraan toe: „De vrijheid om uiting te geven aan iemands godsdienstige overtuigingen wordt ook beschermd door artikel 14, paragraaf 1, van de grondwet van 1975: ’Een ieder mag in woord, in geschrifte en in druk zijn gedachten uiten en verbreiden.’” De rechtbank concludeerde vervolgens: „De kwestie van het behoud van het orthodox-christelijke geloof is dus niet iets wat alleen aan de geestelijke en de theoloog is voorbehouden, maar aan elke gewetensvolle gelovige.” En de rechtbank merkte op dat de „tijdschriften ’De Wachttoren’ en ’Ontwaakt!’ legaal circuleren”.

In overeenstemming daarmee verklaarde het Griekse hof van beroep in zijn vonnis 354/1987 dat Jehovah’s Getuigen „een ’bekende religie’ vormen in de zin van artikel 13, paragraaf 2, van de grondwet”. Het hof merkte op dat het „contrast tussen de leer van Jehovah’s Getuigen en de fundamentele beginselen .. van het [Grieks-]orthodoxe geloof, niet voldoende is om de leer [van de Getuigen] als strijdig met de openbare orde te beschouwen”. Er werd tevens opgemerkt dat Jehovah’s Getuigen christenen zijn, „aangezien Jezus Christus de centrale figuur in hun leerstellingen is”.

Middeleeuwse mentaliteit

Ondanks al zulke rechterlijke vonnissen en al de onderstelde beschermingen van de grondwet, is de vrijheid van het Griekse volk opnieuw met voeten getreden door de middeleeuwse mentaliteit van de geestelijkheid. Erger nog, de functionarissen die de wet moesten handhaven, zijn gezwicht voor deze naar de inquisitie riekende neigingen van de Grieks-orthodoxe hiërarchie. Hoe triest zo’n aanfluiting van de democratie te zien in „de bakermat van de democratie”.

De New York Times berichtte evenwel dat in een andere kwestie „de regering [van Griekenland] . een eis van de Grieks-orthodoxe Kerk afwees om Martin Scorseses film ’De laatste verzoeking van Christus’ in Griekenland te verbieden. Dat te doen, zo zei de regering, zou strijdig zijn met de beginselen van het socialisme en de vrije kunstuiting.” Deze film wordt door velen beschouwd als zeer beledigend voor Jezus, doch de regering legde de eis van de kerk om de film te verbieden naast zich neer. Maar ze verzette zich niet tegen de eis om Jehovah’s Getuigen het wettelijke recht te ontzeggen om een openbaar stadion voor een christelijke vergadering te gebruiken.

Ironisch genoeg heet deze sportarena het Stadion van Vrede en Vriendschap!

Jehovah’s Getuigen hebben een internationale reputatie als voorstanders van vrede en vriendschap onder mensen van alle rassen en nationaliteiten. Maar op het laatste moment, en alleen maar omdat de geestelijkheid bezwaar maakte, werd het hun belet gebruik te maken van hun grondwettelijke recht van vergadering.(wij cursiveren)

De Getuigen vinden een oplossing

De afwijzing verhinderde de Getuigen echter niet hun congres te houden. Ondanks de vele complicaties werden er onmiddellijk regelingen getroffen om uit te wijken naar de terrasvormige heuvels in Malakasa, buiten Athene, aan de achterzijde van de congreshal van Jehovah’s Getuigen.

De vergaderingen werden gehouden zoals ze gepland waren, en met uitstekende resultaten. Velen in het grote publiek moesten echter in de hete zomerzon zitten in plaats van in een overdekt stadion met airconditioning.

Overal in Griekenland besteedde de pers aandacht aan het voorval. Velen uitten hun verbijstering over de acties van de geestelijken en hekelden hen voor hun kwaadaardige, bedrieglijke daden. Hun dreigementen met geweld van het gepeupel waren op zijn zachtst gezegd beslist onchristelijk.

Het vierdaagse congres in Malakasa was met een telefoonlijn verbonden met toehoorders in Thessaloníki, op Cyprus en op Kreta, en meer dan 30.000 enthousiaste Grieken, alsook andere afgevaardigden uit verschillende landen, voelden zich zeer gelukkig en aangemoedigd door wat zij hoorden en zagen.

Er worden vragen gesteld

De acties van de geestelijkheid en van bepaalde functionarissen riepen veel vragen op.

Een redactioneel artikel in de Athens News merkte bijvoorbeeld op dat „Griekenland alle mogelijke moeite doet om in 1996 de Olympische Spelen in Athene te mogen organiseren”. Daarop vervolgde het artikel: „De gevolgtrekking dat de kerk [het sportsecretariaat van het Ministerie van Cultuur] kan beïnvloeden om dit soort evenementen af te gelasten, roept twijfels op die de regering uit de weg zal moeten ruimen, vooral gezien haar campagne om de Olympiade van 1996 te winnen.”

Ook werd in het redactionele artikel opgemerkt: „’Er zullen atleten en bezoekers van alle geloven naar de Spelen komen — moslims, boeddhisten, protestanten, katholieken en anderen — en er zullen atheïsten zijn uit het Oostblok.

Als de sportfaciliteiten niet beschikbaar zijn voor leden van een specifieke sekte, zijn anderen dan welkom?’ vroeg een waarnemer gisteren. Hij voegde eraan toe: ’Tenzij er enige opheldering komt, heeft het veel weg van een geval van extreme intolerantie en dweepzucht — een beeld dat Griekenland node kan missen.’” Dit is iets waar alle fatsoenlijke, vrijheidlievende mensen mee zullen instemmen.

[Inzet op blz. 10]

De rechtbank verklaart dat elk individu ’vrij is om te geloven in de religie van zijn keuze, en het recht heeft van religie te veranderen’

[Inzet op blz. 11]

Hoe triest zo’n aanfluiting van de democratie te zien in „de bakermat van de democratie”

Noot 40. Het is algemeen bekend dat als personen zich terugtrekken van de Watch Tower, ze geen regelmatige vergaderingen meer bijwonen en dan worden ze bekritiseerd omdat ze ongehoorzaam zijn aan wat in Hebreeën 10: 25 staat, maar als ze toch bijeenkomen, dan worden ze gebrandmerkt als vormend een nieuwe organisatie.

Noot41.Ik weet vanuit een betrouwbare bron dat Lou Kopsis, de bijkantooropziener toentertijd, het woord nam op een congres van de Getuigen om het gehoor ervan op de hoogte te brengen dat enkele honderden afvalligen uitgesloten werden

Noot 42. Zie “Ontwaakt” ! van 22 november 1988, pagina’s 9-11

Dit is een anekdote uit het hoofdstuk 11 van het boek “In search of christian freedom”geschreven door Raymond Franz.

11-01-2010 om 17:16 geschreven door francine.hollevoet  

Enkele kenmerken doortrokken van dwaling.

Sedert de W.T.B.&T.S. (Wachttoren Bijbel & Tractaat Genootschap, weergegeven met W.T.) haar wetten heeft afgekondigd om het te verbieden een gesprek te hebben op geestelijk vlak met uitgesloten personen, is er een probleem gerezen in verband met de aanmaning van Paulus in zijn tweede brief aan de Thessalonicenzen, hoofdstuk 3; de verzen 14 en 15, waar we lezen:  
“Maar is iemand niet gehoorzaam aan ons woord door middel van deze brief, houdt hem getekend, gaat niet meer met hem om, opdat hij beschaamd moge worden. Beschouwt hem evenwel niet als een vijand, maar blijft hem ernstig vermanen als een broeder".

Om deze raad te kunnen opvolgen, die de procedure duidelijk maakt om de persoon in kwestie niet volledig te verwerpen, past het genootschap deze verzen toe voor minder ernstige gevallen dan deze die het noodzakelijk maken om iemand uit te sluiten.

De schuldige zal in zo'n geval eerder "getekend" worden. Aldus beweert de W.T., is de manier van optreden niet hetzelfde als de manier vermeld in 1 Kor. 5: 9-11.

Maar is dat wel zo???

Voor alle duidelijkheid schrijven wij deze teksten uit: “In mijn brief heb ik U geschreven niet langer in het gezelschap te verkeren van hoereerders, niet [bedoelend] volledig [het gezelschap te mijden] van de hoereerders van deze wereld of de hebzuchtige personen en afpersers of afgodendienaars. Anders zoudt GIJ feitelijk uit de wereld moeten gaan. Maar nu schrijf ik U, niet langer in het gezelschap te verkeren van iemand, een broeder genoemd, die een hoereerder of een hebzuchtig persoon of een afgodendienaar of een beschimper of een dronkaard of een afperser is, en met zo iemand zelfs niet te eten”.

Uit de context van Thessalonicenzen kunnen we opmaken dat er sprake is van "ongehoorzaam zijn aan ons woord door middel van deze brief", een brief gezonden door een apostel van Christus.

Er is hier echter in geen geval sprake van iets dat van minder belang is!

De W.T. heeft er ook tegenwoordig zeker geen goed oog in indien een Getuige geen rekening zou houden met één van hun instructies of één van hun leerstellingen.

De Wachttoren publicatie van 15 april 1985 haalt op blz. 31 de volgende woorden van Paulus aan "gaat niet meer om met hem" ... en vervolgens zeggen ze: de andere christenen zullen hem niet volledig verwerpen. Dit is uiteraard in overeenstemming met de woorden van Paulus in 2 Thess. Hfst. 3 zoals hierboven vermeld "hem ernstig te blijven vermanen als een broeder".

Evenwel, door hun menselijk contact te beperken (en niet door het af te schaffen) was er nog een kans dat hij beschaamd zou worden...

Maar wat die Wachttoren publicatie niet erkent, of toegeeft, is dat de Griekse uitdrukking, gebruikt door Paulus, [SUNANAMIGNUSTHAI] om “te stoppen met hem om te gaan" identiek hetzelfde woord is dat gebruikt wordt in 1 Kor. 5: 11 waar de Nieuwe Wereldvertaling van de Heilige Schrift (NW) het weergeeft met "niet langer in het gezelschap te verkeren".  Dit kun je gemakkelijk zelf nagaan in de Kingdom Interlineair Translation (KIT):

Zie a.u.b. 1 Kor 5: 11 en vergelijk deze vers met 2 Thess. 3: 14

1 Kor 5 : 11                                                            weergave N.W.

Tou   kosmou ekseltein.  11. Nun dè egrapsa                                             the world.  11. But

The    world    to come out. Now    but  I wrote                                      now I am writing

Humin    mè    sunanamignusthai                     ean                             you to quit mixing in

To you    not    to be mixing selves up with     if ever                         company with anyone

Tis           adelfos onomadzomenos   è           pornos                                    called a brother that

Anyone    brother  being named        may be   fornicator                   is a fornicator or a

è pléonèktès          è     eidoololatrès     è     loidoros                          greedy person or an

or covetous (one)  or    idolater             or      reviler                            idolator or a reviler

è méthusos      è     harpaks,  too       toiouto        médé              or a drunkard or

or drunkard      or     snatcher, to the such (one)….not but                   an extortioner, not

sunestiein.               12  ti  gar      moi       tous                                       even eating with

to be eating with.           What for to me the ones                          such a man. 12. For

2 Thessalonicenzen 3 : 14 :

enkakèsèté                           kalopoiountes.  14. ei                                 13. For your part.

you should behave badly in  doing fine.              If                                  brothers, do not give

dé       tis           ouks  hupakouei      too   logoo   hèmoon                      up in doing right.

but   anyone      not     is obeing       to the  word  of us

dia         tès    epistolès,         touton                                                 14.But if anyone is

through  the    letter,              this (one)                                                        not obedient to our word

sémeiousthe                    mè  sunanamignusthai                           through this letter keep this

be you putting sign on      not  to mix up selves with                             one marked, stop associating

autoo,         hina              entrapè                        15. kai                        with him, that he

him         in order that      he might be turned in;        and                 may become ashamed.

mè hoos echtron       hègeiste,                        alla                              15. And yet do not be consi-

not  as    enemy        be you considered         but                              dering him as an enemy, but

noutheteite                      hoos      adelfon.                                              continue admonishing him

Be you putting mind in    as          brother                                               as a brother.

Er is echter geen verschil in kracht tussen die twee teksten. Het is telkens weergegeven met dezelfde belangrijkheid.

In beide gevallen worden christenen aangemoedigd om geen omgang te hebben met de personen die kwaad hebben gedaan, opdat deze personen mettertijd schaamte zouden tonen. (zie nota 77).

Er is genoeg tolerantie in de gemeente om persoonlijke verschillen te aanvaarden.            De leerstellingen om Christus te identificeren als zijnde de Messias, zijn offerdood, zijn opstanding en zijn verheerlijking, de gave van redding door geloof, de tussenkomst van de  H. Geest en het onderwijs van Christus alsook een goede moraal zijn allemaal stevige fundamenten en worden als essentieel beschouwd om lid te zijn van dit lichaam. (zie nota 78).

Maar in het extreme geval, wanneer een christen niet geloofde in bijvoorbeeld de opstanding, dan bezag men die christen als iemand wiens geloof was verzwakt en men nam maatregelen om zo'n persoon te helpen en men redeneerde met hem aan de hand van duidelijke schriftuurlijke bewijzen. Er was in het geheel geen sprake van dat men de persoon in kwestie ging beschuldigen of dat men overging tot een zuiverende actie beslist door een geestelijke rechtbank. (zie nota 79).

Noteer evenwel dat enkele punten zojuist aangehaald, ter attentie van het Besturende Lichaam (BL) werden voorgelegd en dat is nu meer dan 20 jaar geleden. Karl Adams, Edward Dunlap en ikzelf, Raymond Franz, moesten een voorbereiding maken voor een handleiding betreffende de procedures voor de organisatie. Ik moest me bezig houden met het deel dat ging over uitsluiting en al de  problemen die ermee te maken hadden.

Zoals reeds gezegd in het hoofdstuk 6. “Redding door geloof,niet door werken” pag.187 van dit boek (In search of Christian Freedom) schreef Karl Adams, die toen opziener was van het redactiecomité, aan President Knorr dat enkele veranderingen noodzakelijk waren. (zie nota 80). Karl zelf had van de juistheid van sommige punten, gewag gemaakt, zoals we kunnen zien op blz. 17 en 18 van zijn memo: "We hebben Matth. 18: 17 beschouwd als een rechtvaardiging voor uitsluiting. Jezus had gezegd dat als een mens weigerde "te luisteren naar de gemeente" we hem moesten beschouwen als een mens der natiën of als een belastinginner". Betekent dit dan dat we zo iemand maar moeten uitsluiten, zonder nog te zoeken naar een andere mogelijkheid? Jezus is er nooit mee gestopt om zo'n relatie te onderbreken en hij heeft nooit geweigerd om hen nog aan te spreken. De teksten uit 2 Thess. 3: 6, 14, 15 alsook 2 Tim. 2: 25, 26 en Jak. 5: 19, 20 kunnen ons helpen om beter Matt. 18: 17 te begrijpen.

In deze laatste twee teksten, worden dezelfde sterke uitdrukkingen gebruikt. Men zegt over zo'n personen dat ze “in de strik van de Duivel zijn gevallen”, en "levend gevangen zijn genomen om zijn wil te doen" en “misschien een menigte van zonden hebben gedaan”, wat inhoudt dat men vrij was om ze te berispen en ook ze te herstellen van hun fouten. Is dat niet wat we tegenwoordig zouden moeten doen? Een vriendelijke relatie of een intieme relatie wil nog niet zeggen dat we de persoon zijn verkeerd gedrag of gedachten goedkeuren. Het Griekse woord gebruikt in 2 Thess. 3: 14 weergegeven met "ga niet meer met hem om”, is hetzelfde woord dat gebruikt wordt in 1 Kor.5: 11. Deze laatste tekst wordt gebruikt wanneer we een uitsluiting uitvoeren. Nochtans gebruiken we niet 2 Thess. 3: 14 op dezelfde manier alhoewel de uitdrukking dezelfde is. Indien we beweren dat we door een schriftuurlijke berisping of verklaring te geven we ons daardoor medeschuldig maken aan een geestelijke samenwerking, betekent dit dan niet dat als we getuigenis geven aan mensen van een ander geloof (de geestelijken inbegrepen) dat we dan geestelijk verbroederen met hen? Onze opvatting over uitsluiting, is ze werkelijk aan deze teksten onttrokken, of hebben we er zelf iets van gemaakt om het op een meer starre wijze onder de aandacht te brengen dan het in werkelijkheid zou moeten zijn?”

(Einde van het MEMO)

Zoals bij andere gevallen, waren de bijbelse bewijzen sterk en stemden tot nadenken.

Het B.L(Besturend Lichaam). heeft hiervan een kort verslag gekregen, zoals bij een gewone vergadering. Maar het onder hun aandacht gebrachte document werd gelezen en de uitgedrukte meningen waren dat het opportuun zou zijn om veranderingen aan te brengen noch door middel van gebed noch door onderzoek van de schriftuurlijke bewijzen, maar simpelweg dat de door de broeder naar voor gebrachte zaak kon beschouwd worden als opportuun in vgl. met de organisatorische procedures. De traditionele zienswijze werd behouden.

20 jaar later werd het nog radicaler, nog strakker, in de mate dat het nog houdbaar is.

Nota's:

77 noteer evenwel dat als de discipelen spreken over een man die ruzie veroorzaakt zover gaand dat er aldus verdeeldheid zou zijn ontstaan, wel, de raad wordt hier gegeven om niet meer met zo'n mens om te gaan. In Titus hfst. 3: 10 betekent het Griekse woord weergegeven als "verwerp hem" weigeren op een dringend verzoek in te gaan "of" zoals Hebr. 12: 25 en Lukas 14: 19, 19 zegt, "u te willen verontschuldigen". Men begrijpt hier wel degelijk dat men zich excuseerde om niet langer het debat te moeten voeren.

78 Galaten2: 4, 5: "Maar vanwege de heimelijk binnengebrachte valse broeders, die waren binnengeslopen om onze vrijheid die wij in eendracht met Christus Jezus hebben te bespieden, ten einde ons volledig in slavernij te brengen — 5 voor dezen zijn wij zelfs nog geen uur in onderdanigheid geweken, opdat de waarheid van het goede nieuws bij U zou blijven".

79 1 Kor. 15: 12-57. gelieve deze aanduiding in je eigen bijbel te lezen a.u.b.

80 zie blz. 187hfst..6

22-11-2009 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Bloed en Leven, Wet en Liefde
De letter doodt, maar de Geest maakt levend.
2 Korinthiërs 3:6, Willibrord vertaling

Wat nu wordt besproken heeft in geen geval de bedoeling te ontkennen dat er zekere risico’s kleven aan het gebruik van bloed. Dat er een ernstig risico bestaat staat buiten kijf. Ook heeft het niet als doel aan te tonen dat iemand die een persoonlijke, ongedwongen keuze maakt om transfusies (of enige bloedcomponenten en -fracties) te weigeren onjuist handelt.

Zelfs handelingen die op zichzelf genomen juist zijn, kunnen onjuist zijn als ze zijn tot stand gekomen met een slecht geweten. "Indien hij echter twijfels heeft, is hij reeds veroordeeld... Ja, alles wat niet uit geloof is, is zonde." ¹

Of in het licht van het gepresenteerde bewijsmateriaal zekere scrupules ten aanzien van bloed een zwak of een sterk geweten weerspiegelen, laat ik over aan het oordeel van de lezer.

Tezelfdertijd mag de ernstige verantwoordelijkheid van een organisatie die haar zienswijzen het individuele geweten oplegt in zulke kritieke situaties nooit onderschat worden. Wat is gebeurd met de Watch Tower Society op het terrein van bloed toont krachtig aan hoe wetticisme een organisatie kan leiden tot een moeras van inconsequenties, met de mogelijkheid dat haar leden worden blootgesteld aan tal van ongunstige gevolgen.

Beginnend in de jaren ’40 verkondigde de organisatie eerst ronduit een ban op het aanvaarden van bloed in enige vorm, geheel of gedeeltelijk. Geleidelijk aan voegde het nieuwe regels toe die meer en meer de technische aspecten van het onderwerp behandelden.

bloedpolitiek   ^{zie O.W. 22juni 1982}

Zie de  koninkrijksdienst van NOVEMBER 2006 voor de nieuwe opstelling  (bijlage 2) en volgende blz.

De organisatie categoriseert nu de elementen van het bloed als ofwel "belangrijk-grote" of "onbelangrijk-kleine" componenten (met het effect zoals in bovenstaande kader). 

Deze categorisatie op zichzelf illustreert het willekeurige karakter ervan en eveneens de inconsequentie van zulke uitspraken.

Waar heeft God mensen de autoriteit verleend om zo’n onderscheid te maken?  Op welke basis worden zij (componenten) verdeeld? Simpelweg op een percentage van het totaal, en indien zo, wat is dan het breekpunt in percentage om "grote" van "kleine" componenten te scheiden?

Of worden ze gescheiden op basis van hoe vitaal de rol is die elke component speelt?

Zoals het voormalige hoofd van de eigen medische staf van het Wachttoren Hoofdkantoor, een erkende dokter en chirurg eens als commentaar gaf: "Hoe kun je een element als "belangrijk" of "onbelangrijk" classificeren? Als een persoon een specifieke bloedfractie nodig heeft om zijn leven te redden dan is dat element een "belangrijke" voor hem³.

Maar de inconsequentie gaat veel, veel dieper.

Wanneer geconfronteerd met de vraag waarom het Wachttorengenootschap niet het gebruik van alle bloedcomponenten verbiedt, heeft zij haar veranderingen op dat gebied verklaard door erop te wijzen dat zij worden gebruikt in zeer "kleine hoeveelheden" en dat dit hen plaatst in de zone van het persoonlijke geweten.

Nader onderzocht, vinden wij bewijzen die aantonen dat zij onwetend zijn over of, feiten wegmoffelen, feiten die zo krachtig zijn dat zij de positie van de organisatie aan de kaak stellen als betekenisloos.

Beschouw het volgende:

De strenge uitlatingen over het gebruik van "vol bloed" door De Wachttoren klinken zeer indrukwekkend voor vele Getuigen. Alhoewel zij gebruikelijk waren in de jaren ’50 en ’60, is het gebruik van hele bloedtransfusies vandaag opmerkelijk zeldzaam.

In de meeste gevallen geeft men de patiënt de specifieke bloedcomponent die hij of zij nodig heeft. ⁴

Op de tijd dat het bloed gegeven wordt, wordt het meeste bloed gescheiden in tal van componenten (plasma, leukocyten, erytrocyten [rode bloedcellen], etc.) Deze worden opgeslagen voor toekomstig gebruik.  Het meeste wordt direct verzonden naar medische faciliteiten.  In de grote meerderheid der gevallen wordt een Getuige daarom geconfronteerd niet met de vraag over de transfusie van "vol bloed" maar één of andere bloedcomponent.

De inconsequentie van het beleid van de Wachttoren wat betreft aanvaardbare of niet-aanvaardbare componenten wordt goed geïllustreerd door haar eigen gedragslijn m.b.t. plasma.

Zoals kan worden gezien in de illustratie van de “Ontwaakt!” 1990 22 oktober maakt plasma ongeveer 55% van het bloedvolume uit. 

Klaarblijkelijk op basis van dit volume, wordt het geplaatst op de lijst van verboden "belangrijke componenten". Nochtans bestaat plasma eigenlijk voor 93% uit simpel water.

Wat zijn de componenten van de resterende 7%?

De belangrijkste zijn albumine, globulines (waarvan de immunoglobulines de meest essentiële zijn), fibrines en stollingsfactoren (gebruikt in preparaten voor hemofiliepatiënten) ⁵   

En dit zijn precies die componenten die de organisatie op haar lijst heeft gezet als aanvaardbaar voor haar leden!  Plasma is dus verboden terwijl haar belangrijkste componenten toelaatbaar zijn - indien zij afzonderlijk aan het lichaam toegediend worden.

Zoals één persoon opmerkte is dit alsof een patiënt van zijn dokter de instructie krijgt te stoppen met het eten van een sandwich met kaas en ham, maar hem wordt verteld dat het toegestaan is om de sandwich apart als brood te eten, de ham en de kaas afzonderlijk te eten, maar niet te samen als sandwich met ham en kaas. ⁶

Leukocyten, vaak "witte bloedcellen" genoemd, zijn ook verboden.

In werkelijkheid is de term "witte bloedcellen" eerder misleidend.  Dit is zo omdat de meeste leukocyten in het lichaam van een persoon feitelijk buiten het bloedstelsel bestaan.

De andere 97-98% is verspreid in het lichaamsweefsel, waar zij het defensie (of immuun)stelsel uitmaakt. ⁷

Dit betekent dat een persoon die een orgaantransplantie ondergaat gelijktijdig meer vreemde leukocyten in zijn lichaam ontvangt dan als hij een bloedtransfusie had aanvaard.  Omdat de Wachttorenorganisatie nu orgaantransplantaties toestaat, is haar onvermurwbare positie t.a.v. leukocyten, terwijl men andere bloedcomponenten toelaat, zinloos. 

Het kan alleen verdedigd worden door gebruik van kronkelende redeneringen, vast en zeker niet op enige morele, rationele of logische grond.  De willekeurige opsplitsing van het bloed in "belangrijke" en "onbelangrijke" componenten is ook zonder gezonde schriftuurlijke basis.

De organisatie verbiedt plasma - hoewel hoofdzakelijk water - omdat zij 55% van het bloedvolume uitmaakt, maar terwijl verbiedt zij leukocyten die minder dan één procent ⁸ van het bloed uitmaken!

De afwezigheid van of het nu een morele of logische basis is voor deze positie blijkt ook uit het feit dat moedermelk leukocyten bevat, meer leukocyten zelfs dan in een vergelijkbare hoeveelheid bloed.

Bloed bevat zo’n 4 000 tot 11 000 leukocyten per kubieke millimeter, terwijl de moedermelk gedurende de eerste paar maanden van voeden tot 50 000 leukocyten per kubieke millimeter kan bevatten.  Dat is 5 tot 12 keer meer dan de hoeveelheid in bloed! ⁹

Erytrocyten (rode bloedlichaampjes) en bloedplaatjes blijven over op de verboden lijst. Wat valt er te zeggen over de toegelaten componenten?

Een belangrijke factor die wij in gedachte moeten houden bij de argumentatie van de Wachttoren is dat zij ondersteuning zoekt in de voorzieningen van de Mozaïsche Wet die gebieden dat het bloed van geslachte dieren moet worden uitgegoten.  Dit wordt vaak geciteerd om de bezwaren van de organisatie te rechtvaardigen tegen enig opslaan van menselijk bloed. ¹⁰ Herinner u aan het feit dat de toegelaten bloedcomponenten dat zijn omdat zij slechts een verwaarloosbare hoeveelheid uitmaken van bloed. Beschouw de volgende feiten met betrekking tot de componenten die de organisatie als toelaatbaar acht:

Eén van deze is albumine. Albumine worden vooral gebruikt in verband met brandwonden en ernstige bloedingen.  Een persoon met derdegraadsverwondingen over 30 tot 50 procent van zijn lichaam zou ongeveer 600 gram albumine nodig hebben. De Wachttorenpolitiek staat dit toe. Hoeveel bloed zou er nodig zijn om deze hoeveelheid te onttrekken? Het zou 10 tot 15 liters bloed vereisen om die hoeveelheid albumine te produceren. ¹¹

Dit kan moeilijk een "kleine hoeveelheid" worden genoemd.  Het is ook duidelijk dat de liters bloed waarvan ze werden afgeleid waren opgeslagen, niet "uitgegoten".

Zo vergaat het ook de immunoglobulines.  Om genoeg globulines te produceren voor één injectie die wordt gegeven aan personen, inclusief Jehovah’s Getuigen, die naar zuiderse landen reizen als een bescherming tegen cholera, zijn er bijna 3 liters bloed nodig als bron van bevoorrading. ¹²

Dit is meer bloed dan in het algemeen wordt gebruikt voor een gebruikelijke bloedtransfusie.  En ook hier weer zijn de globulines onttrokken aan bloed dat werd opgeslagen, niet "uitgegoten".

Preparaten voor hemofiliepatiënten (Factor VIII en IX) blijven over.  Voor deze preparaten ter beschikking kwamen, was de gemiddelde levensverwachting van zo’n patiënt in de jaren veertig 16, 5 jaar. ¹³

Vandaag, mede dankzij deze van bloed afgeleide preparaten, kan zo’n patiënt een normale levensverwachting hebben.  Het produceren van deze preparaten om zo’n hemofiliepatiënt tijdens die tijdsperiode te laten leven vereist extracties uit een geschatte 100 000 liters bloed. ¹⁴  

Alhoewel die preparaten zelf slechts een fractie van het totaal vertegenwoordigen, kunnen we wanneer we hun bron beschouwen onszelf afvragen of dit mogelijkerwijze kan bekeken worden als betrekking hebbend op "een kleine hoeveelheid" van bloed?

Het gebruik van eender welke bloedcomponent houdt duidelijk het opslaan van grote, zelfs enorme hoeveelheden bloed in.  Enerzijds staat de Wachttorenorganisatie het gebruik toe van deze bloedcomponenten - en het opslaan om hun extractie en productie - terwijl zij anderzijds beweert dat zij tegen alle opslaan van bloed is omdat de bijbel het veroordeelt.
Dit is de enige basis die zij geven waarom zij het gebruik van autoloog bloed door een Getuige verbieden (dit is een persoon die wat van zijn eigen bloed laat opslaan om het later tijdens of volgend op een operatie terug in zijn bloedstroom te brengen.) ¹⁵

De posities die men inneemt zijn duidelijk willekeurig, inconsistent en tegenstrijdig.  Het is moeilijk te geloven dat de opstellers ervan en de schrijvers van verklaringen en verdedigingen van dat beleid zo onwetend zijn over de feiten dat zij deze inconsistentie en willekeurigheid erbij betrokken niet zouden inzien.  Nochtans moeten wij ervan uitgaan dat dit alleen hun positie kan verklaren of wij moeten hen oneerlijk noemen.

Regels op te stellen in zaken van gezondheid en medische behandeling - dit verbieden, dat toelaten - is treden op gevaarlijk terrein.

In het ene geval kan het zijn dat we ons schuldig maken aan het creëren van een irrationele vrees, en in het andere geval zou het kunnen zijn dat wij een vals gevoel van veiligheid opwekken. De weg der wijsheid - en nederigheid - is de verantwoordelijkheid om te beslissen in zulke onderscheidingen te laten waar zij in de eerste plaats dient te berusten, bij het geweten van het individu.

Wachttorenartikels over het onderwerp bloed benadrukken het "niet tot een compromis bereid zijnde" standpunt m.b.t. bloed van de organisatie, waarbij men dikwijls het eigen beleid prijst wat betreft het beschermen van de gezondheid en het leven van haar leden. Zelden of nooit leest men enige inlichtingen of ervaringen waarbij het slecht afliep

Recente artikels beweren dat de organisatorische gedragsregels de leden heeft beschermd tegen het oplopen van AIDS.  Een Ontwaakt! artikel van de 8ste oktober 1988 doet deze bewering dat "Voordat in 1985 met het testen van bloed op AIDS werd begonnen, kregen duizenden (misschien wel honderdduizenden als wij Afrika meerekenen) AIDS door besmet bloed."  De uitgave van 22 oktober 1990 (pagina 8) geeft een update als er wordt gezegd: "Veel hemofiliepatiënten, van wie de meeste een stollingsmiddel op plasmabasis gebruiken ter behandeling van hun ziekte, stierven. In de Verenigde Staten liep tussen  60 en 90 procent van hen AIDS op voordat er een procedure werd gestart om het middel te verhitten om het van HIV te ontdoen." Eveneens in de Wachttoren 15 juni 1985 (Engeland, Bloed en Aids) wordt gezegd op blz. 30 dat "zo’n zeventig miljoen eenheden geconcentreerde bloedstollingsfactor VIII" uit de Verenigde Staten werden geïmporteerd die worden gebruikt om Britse hemofiliepatiënten te behandelen en het gaat verder met te zeggen: "Naar het schijnt werd het AIDS-virus door de invoer van dit bloedprodukt op de Britse voorraad overgedragen."

Terwijl men aldus veel lof laat weerklinken voor de beschermende kracht van de regels ivm bloed van de organisatie, is er één ding waar al deze artikels in falen hun lezers op te wijzen. Dat is dat deze hemofiliepatiënten werden geïnfecteerd door een bloedbron die de Watch Tower Society officieel als toelaatbaar had verklaard:  Factor VIII preparaat voor hemofiliepatiënten geëxtraheerd uit plasma. ¹⁶

Zoals de Ontwaakt! 22 oktober 1990 (pagina’s 7, 8) toont, zijn er ook enkele AIDS-infecties gekomen door "weefsel transplantaties", die eveneens "toelaatbaar" werden verklaard door de organisatie.

Dit alles illustreert hoe het tegelijkertijd dom en erg verkeerd is voor een organisatie om te veronderstellen de wijsheid te bezitten en de goddelijke autoriteit om zich te begeven op het terrein van de ontwikkeling van een gecompliceerde reeks stelregels en technische onderscheidingen en deze dan op te leggen als een verplichtende morele regel, waarbij men voor anderen beslist in welk geval en in wat voor soort omstandigheden een zaak tot het persoonlijke geweten behoort of niet.

Het risico inherent aan de transfusie van bloed en bloedcomponenten is reëel. Tezelfdertijd is het ook waar dat mensen kunnen doodbloeden door zwaar bloedverlies. Het gebruik van iemands eigen bloed dat wordt opgeslagen tot de tijd van de operatie spreekt logischerwijze de mensen aan die bezorgd zijn over de mogelijke door bloed overgebrachte infecties.

Maar, zoals wij reeds zagen, veronderstelt de organisatie de autoriteit te hebben om dit buiten de zone van het persoonlijke geweten te verklaren, waarbij men zelfs de "intro-operatieve collectie" van bloed (waar, tijdens de operatie, enig bloed wordt afgeleid in een plastic reservoir en later wordt teruggebracht in het lichaam) onaanvaardbaar achtte. (tot in 1982) ¹⁷

Vele duizenden personen zijn bereid afstand te doen van het recht hun eigen beslissing te nemen in zo’n cruciale materies, waarbij zij een organisatie toestaan voor hen te beslissen, hoewel hun geschiedenis aantoont dat zij onbereid zijn hun verantwoordelijkheid voor schade voortvloeiende uit hun beleid op zich te nemen.  Bijna volledig gevoed door de beweringen en ervaringen die gunstig zijn, wordt hen zelden of nooit gesproken over negatieve factoren.

Beschouw juist één voorbeeld, genomen uit een artikel in Discover magazine van augustus 1988.  Vanaf de leeftijd van 42 jaar had een Getuige-vrouw herhaaldelijk steeds terugkerende blaastumoren over een periode van jaren chirurgisch laten verwijderen.  De laatste keer had zij te lang gewacht om haar dokter te zien en was ernstig aan het bloeden. Ze leed aan ernstige bloedarmoede. Ze stond erop dat haar geen bloedtransfusie werd toegediend en dit werd gerespecteerd.

Gedurende een week probeerden urologen tevergeefs de bloeding te stelpen.  Haar bloedvolume bleef zakken.  De dokter die het artikel schreef, beschrijft wat er plaatsvond:

"Geleidelijk aan, terwijl haar bloedvolume verder zakte, werd Mevr. Peyton kortademig. De lichaamsorganen hebben een bepaalde hoeveelheid zuurstof nodig om te functioneren. Die zuurstof wordt van de longen naar de uiteinden van het lichaam getransporteerd door hemoglobine moleculen in de rode cellen. ... Het medische team gaf Mevr. Peyton extra zuurstof door een masker totdat zij virtueel zuivere O2 inademde.  De weinige rode cellen die ze had waren volgeladen - maar er waren juist niet genoeg voertuigen overgebleven om de brandstof die haar lichaam nodig had te vervoeren.  Haar snakken naar lucht verhevigde.  Haar ademhalingsritme steeg.  Ze werd meer en meer "dronken" en uiteindelijk - onvermijdelijk - lieten de spiervezels van haar hart haar wanhopige noodzaak aan zuurstof zien.  Ze ontwikkelde verpletterende, ernstige borstpijnen."

De dokter schrijft nu in het artikel haar gevoelens neer als hij in de kamer van de patiënt binnenkwam:

"Als ik de kamer binnenliep... was ik onder de indruk van de scène die zich voor mij afspeelde. In het middelpunt van ieders belangstelling bevond zich een grote vrouw met een zuurstofmasker, snakkend naar lucht, vlugger ademend dan menselijk gezien mogelijk leek.  Aan het hoofd van haar bed zaten drie vrienden, medekerklidmaten, tot haar sprekend...
Aan haar zijde stonden verschillende dokters - een die de monitor aangaande haar vallende bloeddruk bekeek, een andere op zoek naar wat bloed uit een slagader.  De vloeistof die het buisje vulde leek op Hawaiian Punch; Testen wezen op een rode cel getal van 9 (normaal zou dat 40 zijn).  Naast het bed hing een zak kersrode urine.  De vrouw was aan het sterven.  De diepe valleien die zich aftekenden op het cardiogram wezen op een hart in pijn.  Binnen een paar uren zou de aangerichte schade onomkeerbaar worden.  De vrouw kreeg een hartstilstand.  Een team dokters en verpleegsters begon met cardiopulmonaire  reanimatie, diende epinefrine en atropine toe, dan een elektrische stroomstoot door het hart.  Het begon zenuwachtig zijn activiteit en stopte dan terug.  Meer CPR, meer epinefrine en atropine, nog een elektrische stroomstoot, meer CPR.  Dit ging zo een uur door totdat er geen hoop of doel meer was.  De patiënt was dood zonder mogelijkheid tot terugbrengen. “

De chirurg die dit beschreef karakteriseerde de vrouw niet als een fanaticus.  Ze schreef:

“Het was een intelligente vrouw, werd mij verteld, die volledig de gevolgen van haar beslissing begreep.  Maar haar oordeel, zo leek het mij, was afkomstig van een blinde vlek haar opgelegd door haar geloof.” ¹⁸

Hier gaat het over een vrouw die een terugkerend probleem had van herhaaldelijke operaties. Dit wetende, zou het opslaan van haar eigen bloed haar kunnen aangesproken hebben als een veilige, raadzame procedure.  Een "theocratische wet" echter maakte dit onmogelijk. Gehoorzaamheid aan de "theocratische wet" liet haar geen persoonlijke keuze in deze zaak.

Als de organisatorische regels echt op de bijbel waren gebaseerd, dan zou elk lijden dat zou voorspruiten uit het onderhouden van die regels - zoals een schadetoebrengend uitstel of vermijden van een operatie door de zorgen of onzekerheid over bloedkwesties, of zelfs het verliezen van iemands leven omdat men zich onder de goddelijke verplichting voelt bloed te weigeren behalve de "aanvaardbare" bloedcomponenten - kunnen bezien worden als eenvoudigweg het lijden dat een dienstknecht moet bereid zijn onder ogen te zien. ¹⁹

Vele Jehovah’s Getuigen zijn zeer oprecht om de maatstaven van hun organisatie hoog te houden.  Sommigen hebben zelfs hun jonge kinderen zien sterven als resultaat en het zou verschrikkelijk onrechtvaardig zijn te beweren dat dit te wijten was aan een gebrek van ouderlijke liefde van hun zijde.  Zij hebben simpelweg de organisatorische maatstaven en beleidsregels aanvaard - hoe complex of verwarrend ze ook zijn - als door de bijbel ondersteund en dus door God ingesteld.  Nochtans werden beweringen zelden zo zwak gefundeerd.

Zoals reeds aangestipt, is de argumentatie van de Wachttoren vooral gebaseerd op teksten uit de Hebreeuwse Geschriften, voornamelijk die uit de Mozaïsche Wet.  Omdat het Genootschap zelf erkent dat christenen niet onder die Wet staan, wordt de tekst van Genesis hoofdstuk 9, verzen 1-7, dikwijls geciteerd. Hier staat:

1 Vervolgens zegende God Noach en zijn zonen en zei tot hen: „Weest vruchtbaar en wordt tot velen en vult de aarde. 2 En een vrees voor U en een verschrikking voor U zal blijven op elk levend schepsel van de aarde en op elk vliegend schepsel van de hemel, op alles wat zich op de aardbodem beweegt, en op alle vissen van de zee. In UW hand zijn ze nu gegeven. 3 Al het zich bewegende gedierte dat leeft, mag U tot voedsel dienen. Zoals in het geval van de groene plantengroei, geef ik dit alles werkelijk aan U. 4 Alleen vlees met zijn ziel — zijn bloed — moogt GIJ niet eten. 5 En bovendien zal ik UW bloed van UW zielen terugeisen. Van de hand van elk levend schepsel zal ik het terugeisen; en van de hand van de mens, van de hand van een ieder die zijn broeder is, zal ik de ziel van de mens terugeisen. 6 Al wie het bloed van een mens vergiet, diens eigen bloed zal door de mens vergoten worden, want naar Gods beeld heeft hij de mens gemaakt. 7 En wat U aangaat, weest vruchtbaar en wordt tot velen, doet de aarde van U wemelen en wordt tot velen daarop."

Er wordt beweerd dat, aangezien alle mensen van Noach en zijn zonen afstammen, deze geboden nog steeds van toepassing zijn op alle mensen.  Dit heeft de implicatie, zo zegt men, dat de geboden over bloed in de Mozaïsche wet moeten worden bezien als herhalingen of uitbreidingen van die eerdere basiswet en dus zijn zij allen nog van kracht, anders zou het citeren van die teksten weinig zin hebben   voor christenen aangezien deze niet onder de Mozaïsche wet staan²⁰.  Het goddelijke decreet betreffende bloed tot Noach is volgens hen eeuwigdurend van toepassing.

Als dat zo is, moet dit dan eveneens niet gelden voor het vergezellende gebod om "vruchtbaar te zijn en tot velen te worden", "om de aarde van u te doen wemelen"?  En als dit het geval is, hoe kan de Wachttoren dan verrechtvaardigen dat zij Getuigen aanmoedigt tot het ongehuwd zijn of het kinderloos blijven van echtparen?  Onder het kopje "Kinderen voortbrengen in deze tijd" in De Wachttoren 1988 van 1 maart blz. 21 wordt gezegd, rekening houdend met de kort geworden "overgebleven tijd" om het predikingswerk gedaan te krijgen, "Daarom is het voor christenen passend zich af te vragen hoe het sluiten van een huwelijk of, indien zij getrouwd zijn, het hebben van kinderen invloed zal uitoefenen op hun aandeel aan dat uiterst belangrijke werk."  Het erkent dat het voortbrengen van kinderen deel uitmaakte van Gods gebod volgend op de Vloed, maar beweert (blz. 22) "Dit wil niet zeggen dat de handelwijze die door Noachs zonen en hun vrouwen vóór de Vloed werd gevolgd, noodzakelijkerwijs als stelregel moet dienen voor nu levende echtparen." (Blz. 26) "In deze tijd maakt het voortbrengen van kinderen niet specifiek deel uit van het werk dat Jehovah zijn volk heeft opgedragen. . . . Het al dan niet hebben van kinderen in deze tijd van het einde is derhalve een persoonlijke kwestie waarin elk echtpaar zelf een beslissing moet nemen. Maar aangezien ’de overgebleven tijd kort is geworden’, doen echtparen er goed aan zorgvuldig en onder gebed het ‘voor en tegen’ van het voortbrengen van kinderen in deze tijd te overwegen." Als Jehovah’s woorden tot Noach betreffende het krijgen van kinderen en ‘te wemelen van vruchtbaarheid’ kan opzij gezet worden als niet langer van toepassing, hoe kan er dan consequent worden geargumenteerd dat Zijn woorden betreffende bloed moeten worden bezien als zijnde van kracht blijvend en dit te gebruiken als rechtvaardiging voor de toepassing van de geboden in de Mozaïsche wet betreffende bloed als zijnde van kracht voor christenen vandaag?

Meer betekenisvol is echter dat men die woorden in Genesis iets heel anders laat zeggen dan wat ze werkelijk zeggen.  Bij het lezen van dit verslag wordt u zonder meer duidelijk dat God daar spreekt over bloed in verband met het doden van dieren en daaropvolgend over het doden van mensen.  In het geval van de dieren, werd hun bloed uitgegoten waarbij men te kennen gaf dat het aldus geofferde leven (voor voedsel) door goddelijke toelating was, niet door een natuurlijk recht.  Bij de mens, zou het vergieten van zijn bloed oproepen tot het leven van degene die het had vergoten, menselijk leven was een gave van God en nergens wordt mensen door Hem de toelating gegeven dit te ‘nemen’.  Het vergoten bloed van geslachte dieren of gedode mensen staat voor het leven dat zij hadden verloren. ²¹  

Hetzelfde is waar m.b.t. de teksten uit de Mozaïsche wet die dikwijls worden geciteerd die vereisen dat bloed wordt "uitgegoten".  In alle gevallen verwijst dit duidelijk naar het bloed van dieren die werden geslacht. Het bloed vertegenwoordigde het genomen leven, niet het leven dat nog altijd in het schepsel werkzaam was. ²²

Bloedtransfusies echter zijn niet het resultaat van het doden van eender welk dier of mens, het bloed komt van een levende donor die ermee doorgaat te leven.  Eerder dan het vertegenwoordigen van iemands dood, wordt zo’n bloed gebruikt voor het exacte omgekeerde doel, namelijk het behoud van leven.

Dit wordt hier gezegd, niet om te verklaren dat bloedtransfusie een aangewezen praktijk is of onbetwistbaar juist is, maar om te tonen dat er geen echt verband of werkelijke parallel is tussen het Genesis mandaat betreffende het slachten en dan het eten van het bloed van het geslachte dier, en het gebruik van bloed in een transfusie. Er is simpelweg geen parallel.

In december 1981, schreef een man die studeerde met Jehovah’s getuigen naar de Watch Tower Society, waarbij hij zijn moeilijkheid uitdrukte het beleid i.v.m. bloedtransfusies te harmoniseren met de geciteerde schriftuurplaatsen die als basis werden gesteld.  Zijn bespreking van de teksten onthullen overeenkomstige besluiten als degene die zopas werden gepresenteerd:

“De bovenstaande passages lijken mij aan te wijzen dat de verboden tegen het eten van bloed in de Bijbel, enkel verwijzen naar de situatie waar een man het slachtoffer doodt en dan het bloed gebruikt zonder het te laten weerkeren tot God die alleen het recht heeft leven te nemen.”

Ik was vooral onder de indruk van wat hij schreef op het einde van zijn brief:

“Een ander punt betreffende dit zelfde onderwerp dat mij niet loslaat is dat Jehovah’s Getuigen zeggen dat God het eten van bloed verbiedt omdat het leven symboliseert, dat van hoge waarde is in de ogen van God, en dat hij de mens hiervan wil doordringen door het verbod op het eten van bloed.  En dit lijkt mij erg redelijk.  Wat ik echter niet inzie, is hoe het symbool van grotere waarde kan zijn dan de realiteit die het symboliseert.

Toegegeven, in de meeste gevallen zijn bloedtransfusies van weinig waarde of zelfs schadelijk, maar in een klein percentage van gevallen is bloed de enige mogelijk manier om het leven te onderhouden totdat een andere behandeling kan worden gegeven, bijvoorbeeld bij een zware inwendige bloeding die niet onmiddellijk kan worden gestopt.  Het lijkt mij dat in dit soort situatie een persoon te laten sterven om het symbool van leven te onderhouden een tegenstelling is op zichzelf en meer belang hecht aan het symbool dan aan de realiteit die het symboliseert. ... Ik geloof even rotsvast als Jehovah’s Getuigen dat een ware christen moet bereid zijn zijn leven te geven voor zijn geloof in God, als hij daartoe gedwongen wordt.  Maar het leven weggeven als God het niet werkelijk vereist of verlangt, lijkt mij niet van enige echte waarde.” ²³

Tenslotte is het gebruiken van wetten die gebieden het bloed van geslachte dieren "uit te gieten" als basis om het opslaan van bloed te veroordelen naast de kwestie.

 Overeenkomstig de context werd de Israëlieten geboden het bloed van geslachte dieren "uit te gieten" om te voorkomen dat het alsnog werd gegeten, niet omdat het niet mocht opgeslagen worden.  Wetten die dat eruit opmaken zijn onlogisch en een pure manipulatie van het bewijsmateriaal, die een mening opleggen die nooit werd beweerd of zelfs eruit voortvloeit.

Omwille van het feit dat christenen niet onder een wetstelsel staan maar onder de "koninklijke wet van liefde" en de "wet van het geloof" verdienen deze punten ernstige meditatie.24

Toont het werkelijk waardering voor de kostbaarheid van het leven als men toelaat dat willekeurige beleidsregels ons dicteren in cruciale situaties?  Spreidt het liefde voor God of liefde voor de naaste tentoon deze op te stellen zonder duidelijke verklaringen in Gods Woord als ondersteuning?

Ongetwijfeld is de voornaamste tekst die de Wachttoren gebruikt in z’n argumentatie die van Handelingen 15:28, 29.  Deze verzen bevatten de beslissing van de mannen uit Jeruzalem en includeren de woorden "U te blijven onthouden van dingen die aan afgoden ten slachtoffer zijn gebracht en van bloed en van al wat verstikt is en van hoererij."  Het schriftuurlijke bewijs dat dit niet werd beweerd als een wettelijk bindende verklaring wordt later in dit hoofdstuk besproken. Deze zaak is van essentieel belang omdat het de hoofdbasis is voor het argument van het Genootschap dat de geboden in de Mozaïsche wet overdraagbaar zijn voor christenen.  Er is verschillende keren op gewezen dat de vermaning zich te onthouden van bloed voornamelijk betrekking heeft op het eten van bloed.  "Voor wie gold de in Handelingen 15:29 opgetekende waarschuwing tegen het misbruiken van bloed?  Prof. E. Meyer antwoordt dat het ging om „het eten van bloed dat krachtens de aan Noach opgelegde wet (Gen. 9:4) was verboden". — Ursprung und Anfänge des Christentums (1962). (hb blz. 4)

Een fundamentele vraag is dan of het kan bewezen worden dat een bloedtransfusie hetzelfde is als het "eten" van bloed zoals de Wachttorenorganisatie beweert. ²⁵  Er is in werkelijkheid geen sterke basis voor zo’n bewering.  Er zijn natuurlijk medische methoden om "intraveneus" te voeden waarbij speciaal geprepareerde vloeistoffen die voedingsmiddelen bevatten zoals glucose in de aders worden gebracht en aldus voeden.  Zoals de medische autoriteiten weten, en zoals het Wachttorengenootschap bij tijden heeft erkend, is een bloedtransfusie niet intraveneus voeden; het is in werkelijkheid een transplantatie (van een vloeibaar weefsel), geen infusie van een voedingsmiddel. ²⁶ 

Bij een niertransplantatie, wordt de nier niet als voedsel gegeten door het nieuwe lichaam die het intreedt.  Het blijft een nier met dezelfde vorm en functie.  Hetzelfde geldt voor bloed.  Het wordt niet gegeten als het "getransplanteerd" wordt in een ander lichaam.  Het blijft dezelfde vloeibare stof, met dezelfde vorm en functie.  De lichaamscellen kunnen onmogelijk dit getransplanteerde bloed als voedsel gebruiken.  Om dit te doen zou het eerst moeten passeren langs het spijsverteringsstelsel, afgebroken worden en klaargemaakt zodat de lichaamscellen het kunnen absorberen - aldus zou het werkelijk en letterlijk gegeten worden om te dienen tot voedsel. ²⁷

Als medische practici geloven dat er behoefte is aan een bloedtransfusie doen zij dit niet omdat zij denken dat de patiënt slecht gevoed is.  In de meeste gevallen is het omdat de patiënt niet een tekort heeft aan voedsel maar aan zuurstof, dit te wijten aan een gebrek aan dragers voor het transporteren voor voldoende zuurstof, namelijk, de zuurstofvervoerende rode cellen in het bloed.  In sommige andere gevallen, wordt bloed toegediend omwille van andere redenen, zoals de behoefte aan stollingsfactoren (zoals bloedplaatjes), immunoglobulines die antilichamen bevatten of andere elementen, maar ook hier weer niet als middel om in "voedsel" te voorzien.

In haar inspanningen rond de bewijzen dat een bloedtransfusie niet hetzelfde is als het eten van bloed te draaien, gebruikt het Genootschap vaak in plaats van de term "voeden" de uitdrukking "het leven onderhouden". ²⁸

Deze tactiek de term een andere wending te geven dient het enige doel verwarring te stichten.  Het lichaam voeden door te eten en het onderhouden van het leven zijn geen identieke equivalenten.  Eten is slechts één van de middelen om het leven te onderhouden.  We onderhouden het leven op vele andere manieren die even vitaal zijn, zoals door het inademen van lucht, door water in zich op te nemen alsook andere vloeistoffen, door een zekere lichaamswarmte binnen bepaalde grenzen te behouden, door te slapen of te rusten. In hun verwijzingen naar bloed in de Schriften wijzen deze niet op dit brede aspect, "leven onderhouden", maar op de specifieke handeling van het eten van bloed, en duidelijk het eten van bloed van dieren die worden geslacht.  Als een Israëliet vlees at dat bloed bevatte, was hij niet afhankelijk van het bloed om zijn leven te "onderhouden" - het vlees alleen kon dat even goed zonder het bloed verwezenlijken.  Of zijn leven werd "onderhouden" door het eten van het bloed kwam niet ter sprake.  De handeling van het eten van bloed was verboden en over de motivatie of ultieme gevolgen van het eten werd met geen woord gerept in die wetten over bloed.

De beneveling van de zaak, veroorzaakt door de invoeging van het concept "het leven te onderhouden", laat de Wachttorenorganisatie toe haar leden het idee op te leggen dat een  ieder die een bloedtransfusie aanvaardt minachting toont voor de levengevende losprijs door de reddende kracht van het bloed van de Christus.  De dubbelzinnigheid in deze gedachtelijn blijkt uit het feit dat wanneer de bloedfracties worden toegediend die wel door het Genootschap aanvaardbaar werden geacht, dit precies wordt gedaan om te redden of het leven "te onderhouden" van een persoon, zoals in het geval van Factor VIII, toegediend
aan hemofiliepatiënten. Of in het geval van immunoglobulines, die geïnjecteerd worden om te beschermen tegen levensbedreigende ziektes of te voorkomen dat een kind sterft als gevolg van Rh incomptabiliteit.²⁹  

Het is oneerlijk en niet liefdevol om de motivatie van mensen die hun leven of dat van hun beminden wensen te behouden in twijfel te trekken omdat zij bepaalde regels die hun oorsprong vinden in een religieuze organisatie niet onderhouden en men hen een verloochening van het geloof toe te schrijven als daar geen geldige basis voor bestaat, noch schriftuurlijk nog op een andere manier.  Het is een poging hen op te zadelen met een schuldgevoel opgelegd door menselijke maatstaven, niet door goddelijke maatstaven.

"Zich te onthouden van bloed"

De publicatie U kunt voor eeuwig in een paradijs op aarde leven zegt op blz. 216
"Zo betekent ook ’zich onthouden van bloed’, dat u het helemaal niet in uw lichaam opneemt."
Overeenkomstig zegt De Wachttoren van 1 mei 1988 blz. 17: "In Jezus’ voetstappen wandelen zou betekenen noch via de mond noch op enige andere wijze bloed in het lichaam op te nemen.".  Maar staat de Griekse term apékhomai zoals gebruikt in de Schrift deze absolute weigering zoals in de publicaties wordt naar voren gebracht zo’n verregaande zienswijze toe?  Of zou het kunnen dat zij een relatieve betekenis heeft, verband houdende met een specifieke of beperkte toepassing?

Dat het kan van toepassing zijn, niet op een totale allesomvattende weigering maar in een beperkte specifieke context, kunnen wij zien door het gebruik ervan in teksten als 1 Timothéüs 4:3.  Daar waarschuwde de apostel Paulus dat sommige personen die zich uitgaven voor christenen kwaadaardige leringen introduceerden "die verbieden te trouwen en gebieden zich te onthouden van spijzen die God heeft geschapen om met dankzegging te worden gebruikt."  Het is kristalhelder dat hij niet bedoelde dat deze personen anderen geboden zich te onthouden op een totale wijze, op elke manier, van alle voedsel door God geschapen. Dat zou leiden tot vasten en uiteindelijk tot de dood.  Hij verwees klaarblijkelijk naar het verbieden van specifiek voedsel, waarschijnlijk datgene wat onder de Mozaïsche wet verboden was.

Overeenkomstig vermaant de apostel Petrus (1 Petrus 2:11):

"Geliefden, ik vermaan U als vreemdelingen en tijdelijke inwoners, U te blijven onthouden van vleselijke begeerten, daar die het juist zijn die strijd voeren tegen de ziel."

Als wij deze uitdrukking letterlijk zouden nemen, in absolute zin, zou het bedoelen dat wij geen enkel vleselijk verlangen zouden kunnen bevredigen. Dat is beslist niet de bedoeling van Petrus’ woorden.  We hebben vele "vleselijke verlangens", waaronder het verlangen te eten, te ademen, te slapen, ontspanning te genieten en een reeks andere verlangens, die volmaakt juist en goed zijn.  Dus "zich te onthouden van vleselijke verlangens" was enkel van toepassing in de context van wat de apostel schreef, niet verband houdend met alle vleselijke verlangens, maar enkel gerelateerd aan de schadelijke, zondige verlangens die inderdaad ‘strijd voeren tegen de ziel.’

De vraag is dus, in welke context gebruikt Jakobus en de apostolische raad de uitdrukking "zich onthouden" van bloed?  De raad vernoemde specifiek de inspanningen van sommigen om niet alleen van de heidense christenen de besnijdenis te verlangen maar ook dat zij "de wet van Mozes onderhielden" ³¹ 

Dit was de kwestie waar het over ging, onderhoud van de Mozaïsche wet, door Petrus beschreven als een lastveroorzakend "juk" ³²

Zijn aanbeveling hield rekening met het feit dat mensen ‘Mozes hoorden voorlezen’ ³³

in de synagogen waarbij hij de christenen uit de heidenen erop wees dat er slechts enkele dingen noodzakelijk waren - dingen door afgoden bezoedeld, hoererij, verstikte dingen en bloed.
Jakobus wist dat in oude tijden heidenen, "volkeren der natiën", in het land van Israël leefden. Wat waren de vereisten van de Mozaïsche wet voor hen?  Er werd niet van hen vereist dat zij werden besneden, maar het was vereist om zich te onthouden van bepaalde praktijken zoals die werden uiteengezet in het boek van Leviticus hoofdstukken 17 en 18.

22-09-2009 om 11:59 geschreven door francine.hollevoet  

  Die Wet specificeerde dat, niet alleen de Israëlieten, maar ook de "inwonende vreemdelingen" onder hen zich zouden moeten onthouden van offers aan afgoden (Leviticus 17:7-9), van het eten van bloed, waaronder onuitgebloede dode dieren (Leviticus 17:10-16), en van praktijken die seksueel immoreel waren (waaronder incest en homoseksuele praktijken) - Leviticus 18:6-26.

Terwijl nu het land van Israël zelf onder heidense controle was, met grote getale joden die in verschillende landen buiten Israël leefden, wist Jakobus dat in vele steden van het Romeinse Rijk de Joodse gemeenschap als een microscosmos was die de toestand in Palestina weerspiegelde uit de oudheid.  Het was heel gewoon dat Heidenen synagoge bijeenkomsten bijwoonden en zich tussen hen mengden. ³⁴

De vroege christenen zelf, zowel joodse als heidense christenen, gingen er mee door deze synagoge bijeenkomsten bij te wonen, we weten zelfs dat Paulus en anderen veel van hun predikingswerk en onderwijzingwerk daar volbrachten. ³⁵

Jakobus’ verwijzing naar het lezen van Mozes in de synagoge in stad na stad is de basis om te geloven, dat wanneer hij de dingen opsomde die hij onmiddellijk daarvoor had genoemd, hij in gedachte had de onthoudingen die Mozes had uiteengezet voor de heidenen binnenin de Joodse gemeenschap in de oude tijden. Zoals we gezien hebben, somde Jakobus niet enkel dezelfde dingen op die wij vinden in het boek van Leviticus, maar zelfs in dezelfde volgorde: onthouding van dingen aan afgoden ten slachtoffer gebracht en van bloed en van al wat verstikt is (en dus onuitgebloed) en van seksuele immoraliteit.  Deze aanmaning was het gevolg van de omstandigheden die zich dan voordeden, namelijk de mengeling van joden en heidenen in de christelijke bijeenkomsten en de behoefte om vrede en harmonie binnenin die omstandigheden te behouden.  Als de heidense christenen werd aangespoord ‘zich te onthouden van bloed’, werd dit niet begrepen in een allesomvattende zin, maar in de specifieke zin zich te onthouden van het eten van bloed, iets walgelijks in de ogen der joden.
Om de zaak verder uit te breiden en bloed zelf een soort van "taboe"-status te geven, is de zaak uit zijn schriftuurlijke en historische context sleuren en een betekenis opleggen die er in werkelijkheid niet is. ³⁶

Opmerkenswaardig is dat Jakobus niet zulke dingen opsomde als moord of diefstal als noodzakelijke dingen om zich van te onthouden.  Die dingen werden reeds veroordeeld zowel onder heidenen als onder de joden.  Maar de heidenen zagen afgoderij en het eten van bloed en het eten van niet uit gebloede dieren en seksuele immoraliteit door de vingers, zij hadden zelfs "tempel prostituees" verbonden met hun plaatsen van aanbidding.  De aanbevolen onthoudingen focusten zich op de terreinen waar heidenen praktijken tolereerden die zeer waarschijnlijk de Joden zouden verstoren en wrijvingen zouden veroorzaken. ³⁷

De Mozaïsche wet had niet vereist dat vreemde inwoners werden besneden als een vereiste om in vrede binnen Israël te leven en dus zette Jakobus daar ook niet toe aan.

De brief als gevolg van Jakobus’ aanbeveling werd specifiek gericht aan heidense christenen, mensen "uit de natiën", in Antiochië, Syrië en Cilicië en zoals we hebben gezien, handelde het specifiek over een poging om van de heidense gelovigen te vereisen dat zij de wet van Mozes gehoorzaamden. ³⁸ 

Zoals later wordt aangetoond is er niets dat erop wijst dat deze brief bedoeld is om te worden gezien als een "wet", alsof de Decaloog (de Tien Geboden) werd vervangen door vier onthoudingen, de Quadriloog.  Het was specifieke raad voor een specifieke omstandigheid die zich voordeed in die periode van de geschiedenis.
 

Voetnoten:

1 Romans 14:22, 23, JB.
2 These positions are spelled out in the Awake! magazine of June 22, 1982, which carries a reprint of an article published in The Journal of the American Medical Association (November 1981 issue). The article was prepared by the Watch Tower Society and sets forth Jehovah's Witnesses' position on blood.
3 Comment made by Dr. Lowell Dixon, former staff physician and author or co-author of various articles on the subject of blood published in Watch Tower publications.
4 An inquiry to the Atlanta Red Cross on January 22, 1990, revealed that only about 6 percent of all blood donated there goes out to hospitals as whole blood, the other 94 percent being divided into component parts.
5 The Encyclopoedia Britannica, Vol. 3 (1969), page 795; The Encyclopedia Americana, International Edition, Vol. 4, 1989, page 91.
6 Interestingly, the water, composing most of the plasma, freely "moves in and out of the bloodstream with great rapidity" and exchanges with water of the body cells and extracellular fluids. So it is never a constant component of the blood stream. Encyclopoedia Britannica, Macropoedia, Vol. 15,1987, pages 129, 131.)
7 The New Encyclopoedia Britannica, Macropoedia, Vol. 15 ( 1987), page 135, points out that "Most of the leukocytes are outside of the circulation, and the few in the bloodstream are in transit from one site to another." To categorize them as a "major blood component" is somewhat like saying that passengers riding on a train are a constituent or integral part of the railroad system personnel. Dr. C. Guyton, in The Textbook of Medical Physiology (7th ed., Saunders Company, Philadelphia), page 52, explains that the main reason leukocytes are present in the blood "is simply to be transported from the bone marrow or Iymphoid tissue to the areas of the body where they are needed."
8 There is evidence that the figure shown in the Awake! chart is inaccurate and that the percentage of leukocytes may approach as much as 1% of the total volume of the blood. At any rate, the fraction is so small that Awake! makes no attempt to show it in the chart's test tube, and it is included with the platelets which, it may be noted, themselves constitute only about 2/l0 of 1 percent of the total of the blood. They are also on the prohibited list.
9 The New Encyclopoedia Britannica, Macropoedia, Vol. 15 ( 1987), page 135; J. H. Green, An Introduction to Human Physiology, 4th ed. (oxford: oxford University Press, 1976), page 16). on the amount of leukocytes in human milk, see Armond S. Goldman, Anthony J. Ham Pong, and Randall M. Goldblum, "Host Defenses: Development and Maternal Contributions," Year Book of Pediatrics (Chicago: Year Book Medical Publishers, Inc., 1985), page 87.
10 Genesis 9:3, 4; Leviticus 7:26, 27; 17:11-14; Deuteronomy 12:22-24.
11 There are about 50 grams of albumin in one liter of blood. To get 600 grams of albumin, therefore, some 12 liters of blood are needed.
12 This figure has been arrived at by dividing the amount of gamma globulin in one syringe with the amount found in one liter of blood.
13 In 1900 it was only 11 years.
14 This estimate is very conservative. The true figure is probably much higher in most cases. The June 15, 1985, Watchtower (page 30) states that "each batch of Factor VIII is made from plasma that is pooled from as many as 2,500 blood donors."
15 The organization's position on this is spelled out, with much technical detail and reasoning, in the Watchtower of March 1, 1989, pages 30 and 31.
16 See Awake!, June 22, 1982, page 25; the Watchtower, June l5, 1978, page 30. This ruling was made during the time that the risk of AIDS—though then not —was high; since that time, screening tests and heat treatment have greatly reduced risk of this blood-related infection.
17 See Awake! June 22, 1982, page 25.
18 Elisabeth Rosenthal, article titled "Blinded by the Light," Discover magazine, August, 1988, page 28-30.
19 My wife nearly bled to death in 1970 when her platelet count dropped from the normal range of 200,000 to 400,000 per cubic millimeter down to about l5,000 per cubic millimeter. After days of severe hemorraghing, she was hospitalized at a Brooklyn hospital and both she and I made clear our rejection of platelets or any other blood- derived products (including those that have since been organizationally decreed "allowable"). Fortunately, after a two-week stay and continuing prednisone therapy, she recovered basic health. What I state in this book, then, is not evidence of any personal reluctance to face loss if I believed that adherence to God's will called for it.
20 Roman 6:14; 10:4; Hebrews 8:6, 13.
21 Contrary to the Watch Tower's claims, in the Scriptures blood, by itself, consistently represents—not life—but death, figuratively standing for the life lost or sacrificed. Compare Genesis 4:l0, 11; 37:26; 42:22; Exodus 12:5-7 (compare this with 1 Peter 1:18, 19); Exodus 24:5-8; Matthew 23:35; 26:28; 27:24, 25, and so forth. When it is functioning as part of a living creature then blood can be said to stand for life or the living "soul."
22 Leviticus 17:13,14; Deuteronomy 12:15, 16, 24, 25.
23 As a friend pointed out, to place the importance of blood as a symbol over that of life itself is somewhat like a man's placing more importance on his wedding ring (symbolic of his wedded state) than on his marriage itself, or on his wife. It is as if, faced with either the sacrifice of his wife or the sacrifice of his wedding ring, he would opt in favor of saving the wedding ring. It may also be noted that Christ made clear that the law was made for man, not man for the law.

(Mark 2:27) Thus, if life was at stake, Israelites were not obliged to hold to Sabbatical rules if doing so would work against their saving a life, even though that life was the life of a sheep or bull. (Luke 14:5; Matthew 12:11,12) It seems logical to conclude that the same principles would also apply as regards Mosaic laws on blood.
24 Romans 3:27; 6:14; l0:4; Galatians 3:10, 11, 23-25; James 2:8, 12.
25 The Watchtower of Sepember 15, 1958 (page 575), states that "Each time the prohibition of blood is mentioned in the Scriptures it is in connection with taking it as food, and so it is as a nutrient that we are concerned with in its being forbidden." This still seems to be the basic position and so the Society still argues that a blood transfusion is the same as eating blood, taking it into the body as food.
26 Awake! October 22, l990, page 9. In endeavoring to claim medical support for their view of transplanted blood as a "feeding" of the body, Watch Tower publications have always resorted to quotations from some medical source of an earlier century, such as the Frenchman Denys of the 17th century. (See, for example, the Watchtower, April l5, 1985, page 13.) They cannot quote a single modern authority in support of this view.
27 The Watch Tower Society has at times compared a transfusion with infusing alcohol into the veins. But alcohol is a very different liquid, already in a form that body cells can absorb as a nutrient. Alcohol and blood are completely different in this respect.
28 See, for example, the Watchtower, March 1, 1989, page 30; April 15, 1985, page 12.
29 See, for example, the Watchtower, June 1, 1990, pages 30, 31. The apostle Peter states that Christ "bore our sins in his body on the cross, so that, free from sins, we might live for righteousness; by his wounds you have been healed." (1 Peter 2:24; NRSV; compare Isaiah 53:4, 5; Acts 28:27.) But this certainly does not justify implying that one's seeking to heal wounds or other physical ailments by medical means is tantamount to showing a lack of appreciation for Christ's healing power in these vital spiritual respects..
30 Acts l5:20, 29.
31 Acts l5:5.
32 Acts l5:10.
33 Acts 15:19-21.
34 Compare Acts 13:44-48;14:1; 17:1-5, l0-12, l5-17; 18:4.
35 Compare Acts 18:1-4, 24-28.
36 Here, again, if one assigned an absolute sense to the expression to 'abstain from blood, ' viewing it as a some kind of blanket prohibition, this would mean that one could not submit to blood tests of any kind, could not undergo surgery unless it were of a bloodless kind, and in other ways would have to "stay away from" blood in every respect. The context gives no indication that such a blanket prohibition was intended and indicates instead that the injunction was directed specifically to the actual eating of blood.
37 As far back as April l5, l909, the Watch Tower recognized this as the intent of the letter, saying (page 117): "The things here recommended were necessary to a preservation of the fellowship of the 'body' composed of Jews and Gentiles with their different education and sentiments."

38 Acts 15:5, 23-29.
 

  De bovenstaande tekst is vertaald uit het tweede boek van Raymond Franz: "In search of christian freedom"

22-09-2009 om 11:53 geschreven door francine.hollevoet  

14-09-2009 om 16:30 geschreven door francine.hollevoet  

Doopvragen

Ziehier de doopvragen, zoals ze werden gesteld aan de kandidaten in de jaren 60:

1) Hebt u voor God erkend dat u een zondaar bent die redding nodig heeft, en hebt u tegenover hem beleden dat deze redding van hem, de Vader, uitgaat en door bemiddeling van zijn Zoon, Jezus Christus, tot u komt ?

2) Hebt u zich op grond van dit geloof in God en in zijn voorziening voor redding, onvoorwaardelijk aan God opgedragen om voortaan zijn wil te doen, zoals hij deze door bemiddeling van Jezus Christus en door middel van de bijbel, onder de verlichtende kracht van de heilige geest, aan u openbaart ?

Ziet de Wachttoren van 1 november 1966, blz. 657, §16.

Laten we nu deze vertaling vergelijken met de Engelse tekst die werd gepubliceerd in de Wachttoren van 1 augustus 1966, pagina 465 :

1) Have you recognized yourself before Jehovah God as a sinner who needs salvation, and have you acknowledged to him that this salvation proceeds from him, the Father, through his Son Jesus Christ ?

2) On the basis of this faith in God and in his provision for salvation, have you dedicated yourself unreservedly to God to do his will henceforth as he reveals it to you through Jesus Christ and through the Bible under the enlightening power of the holy spirit ?

De Nederlandse versie komt overeen met de originele tekst.
Gelieve evenwel op te merken dat men in de eerste vraag “God” schrijft in plaats van “Jehovah God”.

In 1970, wordt dezelfde formulering gebruikt in de Wachttoren van 15 augustus, op pagina 501, paragraaf 20, zonder een woord te veranderen.
Maar eigenaardig genoeg, negeert ze de “verbeteringen” aangebracht in de Engelse tekst zoals die werden uitgegeven in hetzelfde jaar, namelijk in de Wachttoren van 15 mei. (de tekst van het tijdschrift is vertaald in het Nederlands, maar de nieuwe vragen niet).

1) Have you recognized yourself as a sinner and needing salvation from Jehovah God ? And have you acknowledged that this salvation proceeds from him through his ransomer, Christ Jesus ?

2) On the basis of this faith in God and in his provision for redemption have you dedicated yourself unreservedly to Jehovah God, to do his will henceforth as that will is revealed to you through Christ Jesus and through God's Word as his holy spirit makes it plain ?

Men zou het aldus kunnen vertalen :

    1) Hebt u erkend dat u een zondaar bent die redding van Jehovah God nodig heeft ? En hebt u beleden dat deze redding van hem uitgaat en door bemiddeling van zijn loskoper, Christus Jezus, tot u komt ?

    2) Hebt u zich op grond van dit geloof in God en zijn voorziening voor verlossing onvoorwaardelijk aan Jehovah opgedragen om voortaan zijn wil te doen zoals die wil door bemiddeling van Christus Jezus en door middel van Gods Woord, dat door zijn heilige geest duidelijk wordt gemaakt, aan u wordt geopenbaard ?

Ziehier de nieuwe vragen sedert 1973 :

1) Hebt u berouw gehad van uw zonden en u omgekeerd en hebt u voor het aangezicht van Jehovah God erkend dat u een veroordeelde zondaar bent die redding nodig heeft, en hebt u tegenover hem beleden dat deze redding van hem, de Vader, uitgaat door bemiddeling van zijn Zoon, Jezus Christus ?

2) Hebt u zich op grond van dit geloof in God en zijn voorziening voor redding, onvoorwaardelijk aan God opgedragen om voortaan zijn wil te doen, zoals hij deze door bemiddeling van Jezus Christus en door middel van de Bijbel, onder de verlichtende kracht van de heilige geest, aan u openbaart ? (Zie de Wachttoren van 1 augustus 1973, pagina 472, §25).

Vergelijk deze vertaling met de Engelse tekst die gepubliceerd werd in de Wachttoren van 1 mei 1973, pag. 280 :

1) Have you repented of your sins and turned around, recognizing yourself before Jehovah God as a condemned sinner who needs salvation, and have you acknowledged to him that this salvation proceeds from him, the Father, through his Son Jesus Christ ?

2) On the basis of this faith in God and in his provision for salvation, have you dedicated yourself unreservedly to God to do his will henceforth as he reveals through Jesus Christ and through the Bible under the enlightening of the holy spirit ?

De Nederlandse versie komt tamelijk overeen met de originele tekst.

Vanaf 1985  hebben de vragen een heel andere wending.
Men kan opmerken dat de veranderingen aangebracht sedert 1970 (in het Engels) en 1973 miniem zijn en dat er aan de verplichtingen die met de doop gepaard gaan, niets verandert.
Maar het wordt helemaal anders in 1985. Weinig Getuigen hebben die veranderingen opgemerkt welke niet alleen heel belangrijk zijn, maar die ook zekere gevolgen met zich meebrengen.

1) Heb je op grond van het slachtoffer van Jezus Christus berouw van je zonden en heb je je aan Jehovah opgedragen om zijn wil te doen ?

2) Begrijp je dat je opdracht en doop je identificeren als een van Jehovah’s getuigen, verbonden met Gods door de geest geleide organisatie ? ***

Wachttoren van 1 juni 1985, pagina 30, 2de kolom
Vergelijk deze versie met de tekst in het Engels in de Wachttoren met dezelfde datum :

1) On the basis of the sacrifice of Jesus Christ, have you repented of your sins and dedicated yourself to Jehovah to do his will ?

2) Do you understand that your dedication and baptism identify you as one of Jehovah's Witnesses in association with God's spirit-directed organization ?

*** Nota voor de tweede vraag

Dit is letterlijk vertaald uit het Frans :

2) Begrijp je dat je door je op te dragen aan God en door je te laten dopen je je identificeert als een Getuige van Jehovah en je je aldus verenigt met de goddelijke organisatie, die geleid wordt door de heilige geest ?

Hier merken we een vreemde vertaalfout op.
In plaats van te zeggen “…verbonden met Gods door de geest geleide organisatie”, staat er “…verenigt met de goddelijke organisatie.”

Zie "Questions pour le baptême"

Wat merken we op bij deze herziening uit 1985 ?

a ) De tekst is veel korter.

b ) Met de tweede vraag wordt er niet meer verwezen naar de Bijbel of Gods woord.

c ) Nog altijd met dezelfde vraag wordt de uitdrukking “de wil van God doen, zoals door Jezus Christus wordt geopenbaard”, weggelaten.

d ) Door zich te laten onderdompelen, identificeert men zich nu met een Getuige van Jehovah (niet met een getuige, maar een Getuige met een hoofdletter G). Dit etiket ‘behorende bij’ werd vroeger nooit aangehaald in de vorige versies.

e ) Door zich op te dragen aan God, en zich te laten dopen, verenig je je met de organisatie (goddelijke).
Aldus, door die formulering, schept het Genootschap een heel nauwe band tussen de opdracht en de organisatie. Of, om eventjes de zin om te keren : indien je niet verenigd bent met de organisatie, is het onmogelijk om je op te dragen aan God. Je zou het zo kunnen zeggen - en dit blijkt uit de gesluierde term die het Genootschap gebruikt – dat met de nieuwe formulering bij de doop, men zich opdraagt aan de organisatie.

f ) Ongeacht de vragen die de vorige jaren werden gesteld, is het niet de Bijbel die verlicht wordt of geleid door de geest van God, maar het is nog eens de organisatie. Aldus kunnen degenen die zich verbinden met haar in geen geval kritiek uiten, aangezien zo’n kritiek uiten hetzelfde zou zijn als tegen de positie ingaan van de geest die haar leidt.

Waarom heeft het Genootschap de doopvragen veranderd ?
Het antwoord is simpel. Elke waarnemer zal het daar unaniem mee eens zijn : ze moest zich wettelijk kunnen beschermen.

Om dit te staven, zijn er veel brieven geschreven door personen die wilden proberen om op een wettelijke wijze te reageren tegen de acties van het Genootschap, speciaal op het moment van hun uitsluiting, wat dikwijls een pijnlijke beproeving was. Deze personen geloofden, ten onrechte, dat ze zich hadden opgedragen aan Jehovah en niet aan een organisatie.

Ziehier een van de antwoorden van de Watch Tower : “ Vanaf het moment van je doop en je toetreden tot de organisatie van de Getuigen van Jehovah, heb je het christelijke geloof beleden. Je hebt de leerstellingen van de Getuigen van Jehovah aangehangen. Je hebt aanvaard om je te onderwerpen aan de regels en de procedures van het Besturend Lichaam van de Getuigen van Jehovah.

Stel u nu zelf de vraag ? In welk jaar heb ik mij laten dopen ?
Dan zul je van nu af weten onder welke leefregel je je hebt geplaatst.

Indien het vóór 1985 is, besef dan wel dat vanwege de formulering van de doopvragen, je verbintenis t.o.v. de organisatie niet dezelfde is als diegenen die zich na jou hebben laten dopen.

zie ook eleuthera.aggelia.be of het origineel in het Frans: www.aggelia.be 

20-08-2009 om 17:17 geschreven door francine.hollevoet  

Oost West, Thuis Best,

In sommige landen hebben getuigen van Jehovah een vereniging opgericht, “Jah-Jireh” met als missie om bejaarde of gehandicapte aanhangers te verwelkomen in rusthuizen die ze zelf hebben opgericht.

Tegen een betaling per week of per maand (wat het logement, het voedsel en de verzorging dekt), zijn deze getuigen niet meer eenzaam en worden ze verzorgd.

Inrichtingen van dezelfde aard bestaan al sedert 25 jaar in Engeland en sedert 2001 in Canada.

De verwezenlijking en de ontwerpen zijn in ontwikkeling in andere streken van de aarde.

Zie http://www.jah-jireh.org/

“Jah-Jireh” verklaart geen enkele band te hebben met de Watch Tower Bible and Tract Society.

Doordat men tot de vaststelling kwam dat deze laatste absoluut niets deed op dit gebied (ze benadrukken het verder in dit artikel, want haar doel is slechts de prediking), wilden de getuigen van Jehovah uit Nederland kennelijk, iets opstarten met dezelfde structuur.

Maar een brief van de Watchtower heeft een rem gezet op hun geestdrift en enthousiasme.

Ziehier een overgeschreven deel van het document gedateerd 14april 2008 en gestuurd vanuit Bethel te Emmen (Nederland) naar de ouderlingen van de locale gemeenten. (Indien u de scan wilt zien, ga dan naar Eleuthera.aggelia.be)

Postbank 183765

                                                                                                                          ING Bank 66.4324.533

WACHTTOREN

BIJBEL- EN TRAKTAATGENOOTSCHAP

Noordbargerstraat 77 7812 AA  EMMEN   Nederland

Telefoon  (0591) 68 35 55

SCA: SCC 14 april  2008

AAN ALLE LICHAMEN VAN OUDERLINGEN

Geliefde broeders,

Als christenen bekommeren wij ons graag om anderen, zeker als zij extra hulp nodig hebben.

(zie od 167,168).  Gezins- en familieleden, individuele verkondigers en ook gemeenten nemen, waar dat nodig is, passende initiatieven om ook praktische hulp te geven.

Met het oog op behoeften die zij menen waar te nemen hebben sommigen wel eens het plan geopperd om op een wat formelere manier hulp te bieden, bijvoorbeeld door een stichting of een onderneming op te zetten om een soort bejaardentehuis voor Getuigen van Jehovah op te zetten. Hoe dienen wij zulke initiatieven te beschouwen?  Of in hoeverre zouden aangestelde broeders daarbij betrokken moeten zijn?

Als christelijke gemeente zijn wij georganiseerd om het goede nieuws van Gods Koninkrijk te prediken (Matth.28:19,20).  De publicaties van de “getrouwe en beleidvolle slaaf” – klasse benadrukken de Schriftuurlijke verantwoordelijkheid die met name gezins- en familieleden hebben om in de behoeften te voorzien van ouderen of gehandicapten.

Terwijl de christelijke gemeente belangstelling toont voor de ouderen en ook in praktische zin hulp biedt, exploiteren of ondersteunen wij als gemeente geen bejaarden- of verzorgingstehuizen, net zomin als dat wij scholen of ziekenhuizen hebben.  Er is geen aanduiding dat christenen in de eerste eeuw dat deden.  Als gewetensvolle aanbidders van Jehovah betalen wij onze belastingen en op basis daarvan verkiezen velen het om voordeel te trekken van de diensten die de overheden ter beschikking stellen.  Tijdens onze prediking worden dergelijke vragen of argumenten ook wel eens opgeworpen, maar dan laten we aan de hand van de Schrift zien welke leiding wij als christenen krijgen om onze tijd en energie te gebruiken voor het doen van Gods wil.-- Zie Redeneren-boek, blz. 224.

Hoe dient het bezien te worden als een broeder die voorrechten in de gemeente behartigt zich inlaat of betrokken is bij seculiere ondernemingen zoals hierboven genoemd? Theocratische bijeenkomsten zijn uiteraard niet de plaats voor het promoten van producten of diensten en we dienen medechristenen niet te benaderen als specifieke doelgroep.  Doet iemand dat toch dan dient hij liefdevolle, maar krachtige Schriftuurlijke raad te krijgen van rijpe ouderlingen(Gal. 6:1;od 141,142; km 7/00 1; w97 15/3 17-22; km 9/87 4). Zou een aangestelde broeder niet gunstig reageren op zulke liefdevolle raad en zou hij in verband met het punt waarover hij raad gekregen heeft moeilijkheden blijven veroorzaken, dan zal beschouwd moeten worden of hij nog aan de vereisten voor zijn aanstelling voldoet.

Wij vinden het fijn om met jullie samen te mogen werken in het behartigen van de Koninkrijksbelangen en het prediken en onderwijzen van het goede nieuws.  Ontvang alsjeblieft onze hartelijke groeten,

                                                                               jullie broeders

                                                                 Wachttoren B&T.Genootschap

c.Reizende opzieners

(ik benadruk door het in het rood te zetten) 

Wat is uw reactie ?

Hoe is het mogelijk dat een organisatie die zich christelijk noemt, die beweert zijn naaste lief te hebben, sancties wil treffen ten aanzien van zijn leden die bejaardentehuizen wensen op te richten om de ouderen te verwelkomen ?

Heeft men schrik dat het geld van deze personen uit hun handen zou glippen ?

Daar men heel goed op de hoogte is dat men een jaarlijkse oproep doet in de Wachttoren (zie namelijk  de rubriek “onroerende goederen” en “testamenten”), zou het ons daarom helemaal niet verwonderen !

Bovendien zijn de argumenten die naar voor worden gebracht door het Genootschap eerder belachelijk. We geven u hierbij twee voorbeelden :

-Ze schrijven : “De publicaties van de “getrouwe en beleidvolle slaaf”-klasse benadrukken de Schriftuurlijke verantwoordelijkheid die met name gezins-en familieleden hebben om in de behoeften te voorzien van ouderen of gehandicapten.”

Vraag : Hebben de families automatisch de nodige materiële bronnen om hun bejaarde of gehandicapte leden te helpen ? Bij het zien van de huidige context, zou het stoutmoedig zijn om affirmatief te antwoorden.

-Ze schrijven ook nog : “wij exploiteren of ondersteunen als gemeente geen bejaarden- of verzorgingstehuizen, net zomin als dat wij scholen of ziekenhuizen hebben. Er is geen aanduiding dat christenen dat in de eerste eeuw deden.”

Vergeet de Wachttoren (of wil ze het vergeten) dat de eerste christenen leefden in een context van solidariteit waar alle gelovigen hun bezittingen in gemeenschap hadden ?

Uiteindelijk wordt het alleen maar duidelijk dat er meer en meer onenigheid is in het hart van de Wachttoren.

Zou de befaamde “eenheid” van taal en geest slechts een utopie zijn ?

Voor inlichtingen,ziehier de jaarlijkse oproep in de Wachttoren van 15.11.2008, pag. 6

MANIEREN WAAROP SOMMIGEN HET WERK WILLEN ONDERSTEUNEN

Bijdragen voor het wereldomvattende werk : Velen zetten een bedrag opzij dat ze deponeren in de bijdragebussen met het opschrift: “Wereldomvattend werk”.  Elke maand maken de gemeenten deze bijdragen over naar het plaatselijke bijkantoor. Vrijwillige bijdragen kunnen ook rechtsreeks overgemaakt worden naar het plaatselijke bijkantoor.

Renteloze lening: Geld kan in bewaring worden gegeven met de bepaling dat het aan de gever wordt geretourneerd als hij erom vraagt.

Aandelen en obligaties: Aandelen en obligaties kunnen als gift aan het Wachttorengenootschap worden overgedragen.

Testamenten: Bezittingen en geldmiddelen kunnen aan het Wachttorengenootschap worden vermaakt door middel van een rechtsgeldig testament.

Periodieke giften met een notariële akte: Voor deze giften gelden geen beperkingen aan het via de belastingaangifte in aftrek te brengen bedrag, zoals wel het geval is bij de andere giften.

Verzekering: Het Wachttorengenootschap kan worden genoemd als begunstigde van een levensverzekeringspolis of van een pensioenregeling. (W.T. 1/11/2004)

Schrijf voor nadere inlichtingen betreffende deze kwesties naar het plaatselijke bijkantoor van Jehovah’s getuigen.

Zie het origineel in het Frans: www.aggelia.be           of vertaald         eleuthera.aggelia.be

18-07-2009 om 19:40 geschreven door francine.hollevoet  

De ongelofelijke lezing van Samuel Herd

Lid van het Besturend Lichaam.

Bent u er klaar voor om de eindstreep te halen ?

De ervaren en vastbesloten renner traint intens om de eindstreep te halen.  Elke zenuw, elke spier, elke gewrichtsband moet getraind worden.  Zijn longen moeten in “conditie” zijn indien hij wil winnen.

Hij beseft dat het ergste wat hem overkomen kan, is, dat hij zou starten en lopen als een wervelwind om daarna te moeten ervaren dat zijn benen hem parten spelen, zijn longen hem verraden, terwijl hij zo dicht bij het doel is.

Wat doet hij dus ?

Lang vóór de wedstrijd, traint hij hard.  Hij gaat ervoor om kracht te verwerven, om te volharden, een goede techniek aan te leren, om te leren gehoorzamen aan de regels, want het is alleen maar op die manier dat hij kans maakt om te slagen.

De bedachtzame renner loopt, en beseft dat er op zijn pad herkenningstekens staan aangegeven die hem zullen vertellen waar hij zich bevindt in de wedloop.  Deze herkenningstekens helpen hem om zijn energie te beheersen, wijzen hem erop dat hij al dicht zijn doel is genaderd of indien het nodig is zijn tempo krachtiger en langer moet maken en indien hij zich vol energie in de koers moet smijten of indien hij meer de manier van lopen moet berekenen.

Zo is het ook met ons, christenen.  Naarmate we dichter het einde van dit samenstel van dingen, - dus de eindstreep - naderen, zijn er ook overal op ons pad herkenningstekens te zien die ons zullen vertellen waar we staan en wat we verstandelijk kunnen doen.

Ik zou graag hebben dat jullie samen met mij jullie bijbel openslaan bij Mattheus hoofdstuk 24.  Deze avond zal het voornaamste van wat er gezegd wordt, over deze passage gaan.  We zullen ons dus concentreren op Mattheus 24, zelfs indien we er andere teksten bijhalen. We zullen ons concentreren op de beweringen van Jezus, in Mattheus 24.

In dit hoofdstuk zegt Jezus iets dat zeker en vast onze aandacht zal opeisen aangezien het hier gaat over één van de herkenningstekens.  Hij vertelt ons waar we staan en wat we redelijkerwijze aan het doen zijn.

In Mattheus 24 : 21,22 zegt Jezus : “Want er zal dan een grote verdrukking zijn zoals er sedert het begin der wereld tot nu toe niet is voorgekomen, neen, en ook niet meer zal voorkomen. Indien die dagen trouwens niet werden verkort, zou geen vlees worden gered; maar ter wille van de uitverkorenen zullen die dagen worden verkort.”

Jezus plaatst een kilometer herkenningsteken.  Eerst zegt hij, naarmate je het einde nadert, dan zal je iets zien wat genoemd wordt, ‘de grote verdrukking’.  Hij zegt dat dit ‘iets’ afgrijselijk zal zijn.  En indien het niet zou ingekort worden, zou niemand het overleven want het zou nu eenmaal verschrikkelijk zijn.

Juist nadien, in het vers 29 zegt hij : “Onmiddellijk na de verdrukking van die dagen zal de zon worden verduisterd, en de maan zal haar licht niet geven, en de sterren zullen van de hemel vallen, en de krachten der hemelen zullen worden geschokt.”  Ha, nu hebben we een ander herkenningsteken.

Snel komen we weer bij een ander herkenningsteken, in de verzen 30 en 31 : “En dan zal het teken van de Zoon des mensen in de hemel verschijnen, en dan zullen alle stammen der aarde zich in weeklacht slaan, en zij zullen de Zoon des mensen op de wolken des hemels zien komen met kracht en grote heerlijkheid.  En hij zal zijn engelen uitzenden met een luid trompetgeschal, en zij zullen zijn uitverkorenen bijeenvergaderen van de vier windstreken, van het ene uiteinde der hemelen tot het andere uiteinde daarvan.”

Daarna is dat wat Jezus aan ons beschrijft de op zich uiteindelijke finale.  De herkenningstekens zullen naarmate we vooruitgaan naar het einde van dit samenstel van dingen beetje bij beetje duidelijker worden.

De reden waarom we bij dit punt zullen stilstaan, is dat, eenmaal het eerste teken gepasseerd, de rest er onverbiddelijk snel zal uit voortvloeien zoals wanneer men iets vanaf een heuvel naar een doel laat rollen. We zullen niet meer de tijd hebben om onze stappen aan te passen, of om onze positie te heroverdenken.  De tijd zal heel snel gaan.  Er zal dit en dat gebeuren, en dan opnieuw weer iets anders, enzovoort…totdat het afgelopen zal zijn.  Wat je niet zult gedaan hebben, zul je niet meer kunnen doen op dat moment.  Als je je dan al niet in orde hebt gebracht, zul je het niet meer kunnen doen.  Op dat moment zul je geen nieuwe veronderstelde kracht vinden.  Je zult lopen zoals je altijd gelopen hebt.  Heb je meegelopen met de wereld ?

Het zou zijn alsof men zou vragen aan een renner die zich al jaren traint op een bepaalde manier, om plots van stijl te veranderen, op de dag van de wedstrijd.  Het is daar nu te laat voor !

Zelfs indien hij zou veranderen van techniek, hij zou bijgevolg toch verliezen, want hij zou te verward zijn.

Het eerste herkenningsteken presenteert zich met de vernietiging van Babylon de Grote.  Dit is wanneer alles verslechtert.  Op het moment van de vernietiging van Babylon de Grote, juist op dit moment, zullen jij en ik in de strijd van ons leven zijn.

Open nu jullie bijbel bij Openbaring, dan zul je zich een idee kunnen vormen van wat er zal gebeuren wanneer de grote verdrukking zal beginnen.  Neem Openbaring 17 en je zult de meeslepende dingen zien gebeuren.  Op het eind van het vers 1, en dan het vers 2 staat er : „Kom, ik zal u het oordeel tonen over de grote hoer, die op vele wateren zit, met wie de koningen der aarde hoererij hebben bedreven, terwijl zij die de aarde bewonen, dronken werden gemaakt van de wijn van haar hoererij.”

Goed.  Laat je blik nu eens vallen op de verzen 10 en 11 : “En er zijn zeven koningen : vijf zijn gevallen, één is er, de andere is nog niet gekomen, maar als hij gekomen is, moet hij een korte tijd blijven.   En het wilde beest dat was maar niet is, is ook zelf een achtste [koning], maar spruit voort uit de zeven, en het gaat de vernietiging tegemoet.  En in het vers 13 : “Dezen hebben één gedachte, en daarom geven zij hun kracht en autoriteit aan het wilde beest.”

En wat doen ze met die nieuwe macht, met die ene gedachte ?  Vers 16 : “En de tien hoorns die gij gezien hebt, en het wilde beest, die zullen de hoer haten en zullen haar woest en naakt maken, en ze zullen haar vleesdelen opeten en zullen haar geheel met vuur verbranden.”   Vers 17 : “Want God heeft [het] hun in het hart gegeven zijn gedachte uit te voeren, ja, [hun] ene gedachte uit te voeren door hun koninkrijk aan het wilde beest te geven.”

Met andere woorden, Jehovah God zal in de nabije toekomst een soort van waanzin scheppen, een soort van dolleman waanzin die zich meester zal maken van de wereldlijke machten en zij zullen Babylon de Grote aanvallen en haar verscheuren omdat ze krijgt wat ze verdient.

Indien je heel goed aandacht schenkt, dan zijn de dingen al bezig met zich te ordenen om aldus te geschieden. Ze zijn nu al in een nukkige stemming.  Ze sluiten nu al geestelijken op in de gevangenis.  Ze hebben geen enkel beetje respect noch enig gevoel van sentiment voor de geestelijken, ze beroven en vallen hen zo maar aan in de straten van New York.  De dieven breken binnen in de kloosters en stelen wat ze kunnen krijgen, de nonnen worden verkracht.  Ze plunderen zelfs de kerken leeg, en de predikers op de straten.  Zo zien we dat de neiging om Babylon de Grote aan te vallen er al is.  Jehovah alleen zal maken dat ze hun mond wijd zullen openen zodat ze haar in stukken zullen scheuren en zullen verbranden wat er van overblijft.

Wanneer deze herkenningstekens er zullen zijn, zal het het ergste tijdperk zijn, broeders.  Zelfs de wereld zal onthutst zijn wanneer ze zullen zien wat er allemaal in de kerken zal gebeuren.  Kijk met mij mee in Openbaring 18 : 9,10 : “En de koningen der aarde die hoererij met haar hebben bedreven en in schaamteloze weelde hebben geleefd, zullen over haar wenen en zich in droefheid om haar slaan, wanneer zij naar de rook kijken die van haar verbranding afkomt, terwijl zij uit vrees voor haar pijniging op een afstand staan en zeggen: ’Wat jammer, wat jammer, gij grote stad, Ba̱bylon, gij sterke stad, want in één uur we zullen geen Kerstmis meer hebben, geen Pasen, en we zullen geen politieke verkiezingen meer kunnen hebben in uw kerken !

(De audio opname begint hier)   zie hiervoor www.aggelia.be

…En Babylon zal vernietigd worden.  Het zal voor ons ook niet grappig zijn, want wanneer de politieke leiders zullen zien hoe het met  de geestelijken is afgelopen, dan zullen ze weten dat het nu hun beurt is.

Ze blijven op de achtergrond omdat ze zien dat het de hand Gods is die ingrijpt.  Ze zullen beseffen dat er iets heel anders aan het gebeuren is wanneer ze hun religieuze groepen en anderen zien vernietigd worden

Dan wordt het heel belangrijk, want wanneer dit uur is geslagen, wat zal jij en ik nodig hebben ? Wat zullen we nog nodig hebben wanneer we het samenstel ten einde zien lopen ?

Een nieuwe auto ?

Een nieuw huis ?

Een nieuw paar schoenen ?

Een nieuwe mantel ?

Een nieuw parfum ?

Modieuze kleren ?

Geld voor de studies van je kinderen ?

Wanneer dat alles staat te geschieden, zul je geen geld meer nodig hebben. Het kostbaarste bezit wat je dan zult hebben zal je geloof in God zijn.  Wanneer het uur is geslagen, dan zal het erg zijn, en niemand zal het overleven tenzij door goddelijk ingrijpen.  De vraag is dan ook : “ Ben je daarop getraind ? Zul je de moed hebben om naar buiten te komen en om het even wat te verkondigen, met gelijk welke boodschap die God je zal opdragen te doen ?

Als we nu al beven en het moeilijk vinden om het Goede Nieuws te gaan prediken, en als onze training in dat opzicht maar ‘zo en zo’ is, dan moet je niet gaan denken dat je plots een miraculeuze moed zult krijgen om op te staan terwijl men terzelfder tijd bezig is Babylon de Grote in stukjes te kappen en ook iedereen die maar iets over een religieus onderwerp te zeggen zal hebben.

Denk maar niet een speciale miraculeuze kracht te hebben om de waarheid te vertellen wanneer je het nu nog niet kunt.

Juist na de vernietiging van Babylon, bijna zonder uitstel, kijk met mij in

Mattheus 24 :29 wat er staat vermeld : “zal de zon worden verduisterd, en de maan zal haar licht niet geven, en de sterren zullen van de hemel vallen, en de krachten der hemelen zullen worden geschokt”.

In welke zin zal de zon worden verduisterd en de maan haar licht niet meer geven, en de sterren uit de hemel zullen vallen, en de hemelen zullen worden geschokt ?

Zonder twijfel zullen er in de eerste fase van deze grote verdrukking, verschillende lichtgevers zijn, de graag geziene geestelijken van de wereld, de politieke en economische lichten, diegenen waarvan men weet dat ze een uitkomst zouden bieden, de geestelijkheid die op een verstandige manier met God zou onderhandelen zodat je gered kon worden ; de economische voorspellers die je zeggen hoe je geld kunt verdienen en je verrijken ; misschien de politieke goeroes die je zullen uitleggen hoe ze de wereld uit de problemen zullen halen…

Wanneer dit uur geslagen is, zal de Bijbel onthullen dat ze niets of niemand zijn en dat ze niemand zullen kunnen redden.  Het zal zijn alsof alle sterren uit de hemel hun licht zullen doven en de krachten van de hemelen geschud zullen worden.  Kun je je voorstellen welke verwarring er dan zal heersen onder diegenen die al hun daden en hun geloof in de geestelijken stelden om alleen maar te zien hoe ze vernietigd zullen worden vanaf het begin van de grote verdrukking ?

Kun je je een beetje voorstellen hoe de mensen de straten zullen doorkruisen op zoek naar een priester die het overleefd heeft ?

Op zoek naar hen, ja ! “ Wij komen u zoeken want u wist dat we een gratis bijbelstudie konden krijgen, gedurende zo’n 19 weken.  En u hebt ons gezegd dat we ons niet moesten inlaten met de getuigen van Jehovah.  U hebt ons gezegd alleen maar naar hier te komen, ons neer te zetten, naar u te luisteren en dat we dan gered zouden worden.  Maar nu bestaat de kerk niet meer, ze is volledig verbrand ! … Nu hebben we geen gebeden meer, geen kans meer.  Jullie hebben ons bedrogen !”

En dan zullen ze een eind maken aan degenen die het nog overleefd hebben.

Dan zullen ze de universiteitsprofessoren opzoeken : “U hebt ons gezegd dat terwijl we naar u luisterden, wij van de goede dingen van de aarde zouden kunnen profiteren.  Maar nu is de beurs in elkaar gestort, het geld heeft geen waarde meer.  U hebt ons gezegd dat we door zo’n onderwijs te ontvangen, we een rustig leventje zouden leiden en ziedaar, we hebben bij God geen enkele schat verzameld …Tegenwoordig staan we voor dat groot ding, Armageddon genaamd, die gebeurtenis waarvan de getuigen van Jehovah steeds melding maakten.”

            En dan zullen ze ook komaf maken met deze laatste.

Broeders, er zal geen licht meer zijn wanneer dit alles staat te gebeuren.  Zul je gereed zijn ? Zul je iets te zeggen hebben ? Iets wat nog de moeite waard is ? Zou je het bewijs kunnen geven dat je op de juiste wijze aan het rennen bent ?  Waarom is dat zo belangrijk ? Mattheus 24 : 29,30 : Omdat de Bijbel vertelt dat “onmiddellijk nadat de zon, de maan, de sterren zullen verduisterd zijn”, dan zal het teken van de Zoon des mensen in de hemel zal verschijnen, en dan zullen alle stammen der aarde zich in weeklacht slaan…(…)”

Maar wat betekent dat verschijnen van de Zoon des mensen in de hemel ?  Het gaat over dezelfde gebeurtenis als deze uit Mattheus 25 : 31-32 : “Wanneer de Zoon des mensen gekomen zal zijn in zijn heerlijkheid, en alle engelen met hem, dan zal hij op zijn glorierijke troon plaats nemen.  En alle natiën zullen vóór hem vergaderd worden, en hij zal de mensen van elkaar scheiden, zoals een herder de schapen van de bokken scheidt.”

Waarom is dat zo ?  Wel, Mattheus 24 toont het bewijs dat mensen van de wereld zullen weten en begrijpen dat ze bezig zijn te leven in de finale oordeelsperiode ; ze zullen het bewijs zien ; ze zullen iets onderscheiden dat hen zal overtuigen dat het inderdaad wel zo is !  Ze zullen schreeuwen en wenen want op dat moment zullen ze geen veranderingen meer kunnen aanbrengen, of een studie krijgen uit de Bijbel, of een nabezoek hebben, of op verzachtende omstandigheden kunnen rekenen.

Bent u er klaar voor, broeders ?  Begrijpen jullie zelf wel wat dit in werkelijkheid betekent ?  Wanneer dit teken van de Zoon des mensen in de hemel zal verschijnen, wanneer Jezus op zijn glorierijke troon zal komen, dan zal hij ons oordelen.  Hij zal jou en mij oordelen en op dat moment van de geschiedenis zullen we aangekomen zijn op het punt waar we ofwel een schaap ofwel een bok zullen zijn.  Jij en ik zullen op dit precieze moment het verdict niet kunnen aanpassen, veranderen of in der minne schikken.

Je zult tegen Jezus niet kunnen verklaren : “Oh, Jezus, wacht nog een momentje, ik ben uitgesloten, geef me eerst de tijd om te worden hersteld.”  Oh, neen, neen, neen !  Alle bewijzen zullen klaar en duidelijk bloot liggen die zullen aantonen welk soort van persoon je in werkelijkheid bent.  En wanneer hij zich zal neerzetten, zul je niets meer aan je strafblad kunnen veranderen, geen jota !

Je zult niet kunnen zeggen, “’t Is te zeggen, Jezus…, ik was onregelmatig, geef mij nog wat tijd, laat me nog…”. NEEN !  “Ik bedoel veranderen van…”.  NEEN !  Want dan, wanneer dat staat te gebeuren, dan zal al wat je geweest zijt in die audiëntiezaal bloot liggen en Jezus zal op dat moment oordelen, punt andere lijn.

Jij noch ik zullen er iets aan kunnen veranderen.  Geen jota !  Het zal afgelopen zijn !  De uitspraak zal gegeven zijn, het zal klaar en duidelijk zijn;  Ge zult ofwel een schaap ofwel een bok zijn. 

Je zult aan het oordeel niets kunnen veranderen.  Dat is een erge zaak !

Ben je er klaar voor ?  Wat voor iemand zul je zijn op dit moment ?  Welk soort van persoon ben je nu ?  Probeer je je zoveel mogelijk bij de wereld te scharen ?

Om haar look na te bootsen

Haar manier van kleden

Haar gedrag,

Haar dansstijl,

Haar manier van spreken?

Eens dat Jezus op de oordeelstroon zal hebben plaats genomen, zult je niet meer kunnen zeggen : “Oh, laat mij me ontdoen van dit ‘ding’”, Njet, njet ; Je had het tot zover aan, wel je zult het behouden.  Het is voor wat je geweest bent, dat je geoordeeld zult worden.

Het getuigenis dat je hebt gegeven tussen vandaag en het moment waarop Jezus op zijn troon gaat zitten zal het getuigenis zijn dat zal onthouden worden, het zal de beslissende factor zijn om te bepalen of je een schaap of een bok zult zijn.  Begrijpt dat, broeders, begrijpt dat.

Laat mij dat eens op een andere manier illustreren : Je hebt zeker en vast al die reclame gezien van die gespierde mannen.  Ze geven je een beeld en vertellen je : “je lichaam kan hierop gaan lijken”. Ze doen je geloven dat door enkele halters te hanteren en een specifiek voedseldieet te volgen, je ook zo’n ferme spieren en ook zo’n voorkomen zult krijgen.  Zeg dat het niet waar is, dat je dat gelooft !

Er zijn jaren oefenen mee gemoeid en een uitgestippelde manier van eten .  Denk niet dat je in enkele dagen of weken door dit dieet te volgen, je zo’n voorkomen kunt bereiken.  Jaren, vele jaren zijn er voor nodig !  Wanneer dan de Grote Verdrukking zal komen, vergeet niet dat het zo zal aflopen : Klap ! Klap ! Klap !  Uitzonderlijk vlug, je zult niet de tijd hebben om je dan een geestesgezindheid op te bouwen, als je het nog niet hebt bereikt.  Denkt daaraan !

Hoeveel tijd vergt het voor iemand om in de waarheid te komen, tegenwoordig ?  Is het niet een strikt minimum van 19 weken (ongeveer 6 maanden) ?  Vervolgens moet je gaan prediken.  Dus, denk niet dat je als bij toverslag, Babylon de Grote zult zien vallen en je dan heel je verleden zult kunnen achter je leggen, met al je verlangens !  NEEN !  Je zult dan rennen zoals je je steeds hebt getraind.

Over het algemeen, in crisis - of kritieke tijden, verschuilen mensen zich achter een houding die ze gewoon zijn.  Ze zullen geen vernieuwingen invoeren.  Ze houden zich aan datgene wat ze weten.

Wel, als je tot nu toe onregelmatig bent geweest, rebels, op de rand van je principes hebt geleefd, als je in de wereld leefde, dan zul je niet plotseling, in een oogwenk, de waarheid beleven !  Je zult je verschuilen in je gewone manier van doen.

Ben je klaar om de finale te halen ?  Maak je een afstand tussen jezelf en de wereld ? Beweer je Jehovah te dienen en toch dichter bij de wereld van Satan te komen ?

Laat mij je iets interessants tonen uit de Bijbel.

Lezen we maar eens Efeziërs 4 :20.  Sprekend over Jezus, wordt er gezegd : “Maar GIJ hebt de Christus zo niet leren kennen.”

Toen ik in de kringdienst stond kon ik duidelijk waarnemen dat velen van ons zich niet trainen zoals het zou moeten door te geloven zoals wij, dat Armageddon binnenkort komt.  Sommigen onder ons staan te dicht bij de wereld.  Velen onder ons lopen niet met de geestdrift die ze zouden moeten hebben.  Herinner je wat je hebt geleerd in de Koninkrijkszaal, wat je hebt bestudeerd in de boeken, al wat je hebt geleerd door de Bijbel, je hebt niet geleerd dat Christus zo is -zoals de wereld -. Christus schaarde zich in geen enkel opzicht dicht bij de wereld.

Indien Jezus vandaag hier zou zijn, denk je dat hij hier zou rondwandelen met een wapperende broek en een ringetje in zijn oor ? Je zult nergens in de Bijbel een tekst vinden die je maar een idee geeft dat Jezus zo’n look zou hebben gehad.

Indien hij hier bij ons zou zijn, denk je dat hij zich zo zou kleden en de indruk zou wekken om te behoren bij enkele radicale bewegingen van deze wereld ? Hij zou nooit zo iets gedaan hebben !

De wereld is gewoon om te zeggen : “Kijk naar mij !”.

Om je eens een gedacht te geven,- ik was op een dag in de supermarkt-, ik zie die vrouw, betaald aan ik weet niet hoeveel per uur (en je weet wel dat de wereld groot belang hecht aan efficiëntie.  Ze willen dat de mensen efficiënt zijn)… en wat doet die vrouw ?  Ze probeert me te bedienen, maar ze kan haar handen niet gebruiken door haar nagels !

Wel, indien Jezus hier zou zijn, zou hij de zusters of de broeders er doen aan denken om naar uitersten te streven ?  Heb je ooit ergens in de Bijbel gelezen dat er sprake van zou zijn dat Jezus zoiets zou goedkeuren ?

Dit is een punt om te overwegen, broeders, want Armageddon zal zo iets groots zijn dat jij en ik nog nooit hebben beleefd.  Hoe meer we ons oefenen om Jehovah innig te dienen, hoe beter we zullen toegerust zijn wanneer het uur is geslagen.  Maar geloof me, wanneer dit moment gekomen zal zijn, dan zul je je niet kunnen omkeren en een manier te pakken krijgen als je niet hebt getraind.  Denk daar eens ernstig over na.

Je hart, je geestelijke longen, je heupen zouden zich moeten oefenen om zo dicht mogelijk tot Jezus te naderen en dat soort mens te worden waarvoor hij zich heeft uitgegeven.  Het is inderdaad de enige manier om die race te winnen.

Juist nadat Jezus dit scheidingswerk tussen de schapen en de bokken zal geklaard hebben, zal er een interessante gebeurtenis plaats hebben…Hij zal bijeenbrengen… Laten we eventjes Mattheus 24: 31 lezen, want de gebeurtenissen zullen heel vlug geschieden, zoniet zou, zoals Jezus heeft gezegd, ‘geen vlees worden gered.’

GEEN vlees zou gered worden indien deze gebeurtenissen zich niet vlug zouden afspelen.

Mattheus 24 : 31 : “En hij zal zijn engelen uitzenden met een luid trompetgeschal, en zij zullen zijn uitverkorenen bijeenvergaderen van de vier windstreken, van het ene uiteinde der hemelen tot het andere uiteinde daarvan.”

Op dit moment zal men zich niet afvragen wie de gezalfden zijn.  Wie de echte gezalfden zullen zijn ?  Soms zien we mensen die amper in de waarheid zijn en ze nemen van de symbolen.  We moeten hen niet oordelen, dat zijn onze zaken niet, maar wij zullen weten wie ze zijn, daar ze eens zullen verzegeld worden.  Er zal geen enkele twijfel over bestaan, dat ze zullen vergaderd worden op dat moment.  Je zal met grote zekerheid weten wie de echte gezalfden zijn en wie de valse.

Wanneer ik me verplaatste van hier naar daar - ik oordeel absoluut niet – zag ik soms bij diegenen die beweerden gezalfden te zijn, geen enkel teken dat ik anders wel zie bij gezalfden.  Soms zijn ze de grootste onruststokers in de gemeenten.  Soms zorgen ze voor  strijd, een strijd in de ware zin van het woord.  Ik ben eens getuige geweest, om het zo te zeggen, van de moeilijkheden en de herrie die ze veroorzaakten in de gemeente.  Ik heb eens een bijbelstudie meegemaakt waar de leerling niet gedoopt was, maar zie, hij zat zich daar af te vragen of hij gezalfd was of niet.

Kortom, Jezus zal zijn gezalfden vergaderen, en dat zou nog een grotere beproeving kunnen zijn dan je zou denken, wist je dat ?  Als jij en ik vandaag niet de gewoonte hebben om te gehoorzamen, wel, wanneer de meeste van de gezalfden de aarde zullen verlaten hebben en er zogezegd alleen maar leden van de Grote Schare zullen overblijven, zullen we hen dan gehoorzamen op dat moment ?

Zul je zeggen : “Ja, maar, gij zijt toch niet gezalfd met de geest !  Ze zijn allen naar de hemel.  Wie ben jij om mij te zeggen wat ik moet doen en laten ?  Ik gaf al geen rapport van activiteit in wanneer ze nog op aarde waren, en denk je dat ik het dan aan jou zal geven ?”

Zie je, broeders, deze belachelijke geestestoestand of dit gebrek aan samenwerking kan grote vervelende situaties scheppen en een slechte geest doen ontstaan binnen in jezelf.  Jezus heeft gezegd : “wie getrouw is in kleine dingen zal getrouw zijn in de grote”.  Dit alles maakt deel uit van onze training.

Een andere gebeurtenis zal ook nog plaats vinden : je moet je niet voorstellen dat Satan de Duivel, wanneer hij ziet hoe de valse religies zijn verwoest, het economische stelsel dat hij heeft opgericht in ruïnes ziet vallen, als hij ziet hoe de politieke wereld die hij heeft gemaakt en gemanipuleerd, volledig op zijn kop zal staan, denk dan niet dat hij niet naar jou op zoek zal gaan !  Denk dan maar niet dat hij niet zal proberen om Jehovah in zekere zin in de schaduw te stellen, dat hij niet zal proberen om ruzie te stoken zelfs onder Jezus (zijn gemeente).  Denk niet dat hij zal toekijken zonder iets te proberen.  Dat hij zomaar zal weggaan, het strijdperk verlaten en toegeven dat hij is verloren.  Alhoewel hij zal weten dat hij verloren is, denk maar niet dat hij zo vlug zal opgeven, want dat zal hij niet doen.

Vervolgens zal er de aanval zijn van Gog van Magog.  De enige manier waarop Satan Jezus en Jehovah zal proberen te raken, zal zijn door JULLIE te raken.  Wie zijn jullie ?  Wat zijt

gij ?  Indien je iets hebt kunnen verbergen tot dan toe, dan zul je dat niet meer kunnen doen op dat moment.  Want alleen diegenen die een volstrekt geloof in Jehovah hebben en die absoluut hun vertrouwen in Hem hebben gesteld zullen zich niet afvragen of Jehovah hen zal beschermen.  Indien je de minste twijfel hebt, dan zul je er heel eenvoudig weg niet geraken.  Indien je de minste twijfel zult hebben, zal Satan je opslokken.  Je zult willen vluchten uit schrik, je zult geïsoleerd raken of gevangen worden zoals een kleintje in de grote poten van een leeuw.  De verborgen zonden, het gebrek aan geloof, de slechte beweegredenen, de spijt, , de onzekerheden, wanneer Gog van Magog zal toeslaan, en je dan niet de absolute zekerheid zult hebben je best te hebben gedaan…Wel !…

Zoals je ziet, het zal op zo’n moment zijn dat men een definitief antwoord zal geven op de vraag of we, ja of neen Jehovah hebben gediend met onze hele ziel.  Het zal niet het predikingrapportje of een ouderling zijn die het antwoord zal verschaffen.  Het antwoord zal op dat moment daar verschijnen.  De vraag is dus, ben je er klaar voor ?  Want wanneer Satan zijn aanval zal beginnen, dan zal Jehovah in zijn volle woede toeslaan en het zal eindelijk Armageddon zijn.  Het zal het laatste van de hoera’s zijn.  Wanneer Gog Gods volk zal aanvallen, dan zal Armageddon beginnen.  Het zal als de eindstreep zijn.

Oh, wat zal dat een prachtig moment zijn, broeders !  Indien jij en ik hard hebben gewerkt, indien we ons hebben geoefend, indien we hebben samengewerkt, dan zullen we onder elkaar kunnen zeggen : “Weet je, ik ben verrukt dat ik al mijn geld heb gebruikt voor de Koninkrijkszaal en dat ik me daar heb kunnen neerzetten om onderwezen te worden.  Ik zat daar in de Koninkrijkszaal tijdens de overlevingsles voor Armageddon.  Er waren lessen op dinsdag, donderdag en zondag.  Ik was daar aanwezig totdat de laatste onder hen wegging.  Nu ben ik er klaar voor om Armageddon te overleven, want ik ben er zeker van dat ik op een correcte manier ben onderwezen.  Ik heb me geoefend voor de wedloop en ik ben klaar voor Armageddon want ik heb alles gebruikt waarover ik beschikte om de zaak van het Koninkrijk te ondersteunen.  Ik heb mijn fondsen gebruikt, ik heb niet geprobeerd iets achter te houden, wetend dat geld van geen enkel nut meer zal zijn.”

Ah ! Je kunt er eens goed mee lachen omdat je weet dat je financiële mogelijkheden gebruikt zijn geweest om Jehovah te eren en te loven. Terwijl al die anderen dat van hen hebben behouden, zullen ze zien hoe de beurs in elkaar stort, ze zullen waarschijnlijk de dollars zien vliegen in de straten zoals gemene vodjes papier ! Het jouwe echter zal gediend hebben om Jehovah gestaag te hebben geëerd.

Oh ! Wat een heerlijk moment zal dat zijn ! En dààr, en dààr, wanneer de Grote Verdrukking is begonnen, de zon en de maan en de sterren gevallen zullen zijn, het teken van de Mensenzoon zichtbaar in de hemel zal komen, eens de gezalfden zullen afgescheiden zijn, eens de aanval van Gog is begonnen, eens de strijd van Armageddon voorbij, en dààr…is dan de NIEUWE WERELD !

En u zult dan neerkomen aan de andere kant van de lijn, de kant van de Nieuwe Wereld !  Oh, zal dat niet heerlijk zijn ?

Maar, ben je er klaar voor ?

Dan, op dat gegeven moment is het niet de tijd om te oefenen, want alles zal te snel gaan.  Het is NU de tijd om je te trainen, broeders. We moeten ons inspannen om tegenwoordig te zijn op de vergaderingen, want elke vergadering is een trainingsles voor Armageddon.  Zoals bij het opdrukken van je lichaam.  Het is niet omdat je je één keer opdrukt of pompt dat je spierstelsel gevormd wordt, zo gaat dat nooit.  Slechts één keer pompen zul je niet doen.  Het komt door je aanhoudende inspanning en de regelmaat dat de geestelijke borstspieren worden gevormd, je nek, de armen, de benen, dat je zo een mooi gestel krijgt. Met slechts die ene keer is het niet voldoende, het is de regelmaat die je bekwaamheid om te lopen ontwikkelt, de manier hoe je moet lopen.  Dat brengt dan sterke benen voort, een robuust hart, alsook sterke longen.  Dat ontwikkelt het geloof, geen angst hebben en vastberadenheid kweken.  Je kunt dat niet beginnen te doen wanneer het al begonnen is.  Je moet het NU doen.

Zo, ben je er klaar voor om de eindstreep te halen ? Oefen je je nu ? Wanneer de verdrukking morgen komt, ben je er zeker van dat je het soort van persoon bent die Christus zal goedkeuren ?  Heb je de zekerheid dat je zonder voorwaarden en onherroepelijk bewezen hebt dat je je hebt opgedragen aan Jehovah met heel je ziel ?

Bent je niet tevreden dat we nog enkele minuten respijt hebben voor het einde ?  En misschien daar waar je stijl nog iets te wensen overlaat, je je nog kunt aanpassen, je harmoniseren met je manier van lopen, en te leren gehoorzaam zijn?  Gehoorzaamheid is iets wonderbaarlijks…

Sta me toe om jullie nog een anekdote te vertellen vooraleer ik zal eindigen. Deze ervaring is onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift en ik zal het nooit vergeten.  Ze heeft me een les bijgebracht.  Ik kan me nog herinneren dat ik letterlijk deelgenomen heb aan een wedloop.  Dat was toen ik nog op school zat.  Er waren daar enkele jongens opgesteld klaar om te starten.  In mijn geest kon ik ze wel tien keer verslaan.  Ik wist dat ik ze kon verslaan.  Toen de leraar het startsein gaf, was ik vertrokken.  En natuurlijk, ik had ze verslaan !

Maar ondanks de overwinning had de leraar mij toen gezegd dat ik een nul kreeg.  Ik was er ondersteboven van, en ik zei tegen mezelf : “Wat ?  Niet gewonnen ?” … Ik had dan niet alleen gewonnen, maar nog een nul erbij gekregen.  Ik zat aan de grond.

Zie je, in een wedren zijn er zo van die zaken die men banen noemt, waar men moet gehoorzamen aan de regels, en de regel is zo dat, als je moet lopen dan loop je in jouw baan, niet die van je buur.  Wel, ik was bezig met de banen te overschrijden en wanneer de wedren ten einde liep, had ik in die banen gelopen waar ik niet mocht zijn, en ik had verloren.

Misschien zult je daar mee lachen, maar ziehier de les : Jezus vraagt niet alleen om op een goede manier de wedren te lopen, maar ook zo te lopen dat je de regels respecteert. Je mag dan zo snel lopen als je wilt en kunt, maar als je op het moment dat Jezus zijn troon heeft bestegen, zult aankomen, en hij ziet dat je nogal zigzaggend liep, en door de linies zijt gebroken, dan zou het goed kunnen zijn tot je grote verwondering dat hij je eerder als een bok zal beschouwen dan een schaap,.  Dit, broeders, wensen we jullie niet toe !

Leer te lopen met volharding.  Leer te lopen in gehoorzaamheid.  Leer hard te lopen.  Leer al trainend, want als je het herkenningsteken van de Grote Verdrukking zult voorbijgelopen zijn, dan zul je niet iemand zijn die je nu niet meer bent.  Ik hoop dat we elkaar goed verstaan !

Het is NU het moment waarop je je moet voorbereiden op Armageddon, het is slechts door  intensieve training dat je zult openbaren of je een winnaar bent en dat je de eindstreep van eeuwig leven zult bereiken, tot glorie van Jehovah. 

                       ------------------------------------------------------

En zeggen dat deze lezing

niet is vervalst !                                               Originele lezing in het Engels

“De koningen wenen”

complete Engelse tekst in PDF formaat

 zie hiervoor naar www.aggelia.be kijk bij onderwerp T.V./ audio /video  

 onder de titel "l'incroyable discours de Samuel Herd"                                                          

26-06-2009 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Wat in het rood is gezet, is echt bij het haar gegrepen.  Indien u er nog meer in zou ontdekken, mag u me altijd bereiken op eleuthera.koilospous@laposte.net


Zou jij Sauls wapenrusting aan doen?

Saul, de zoon van Kis, de Koning van Israël was een zeer groot man. De bijbel vertelt dat hij vanaf zijn schouders groter was dan gelijk welke man in het huis van Israël. Eliab, de zoon van Isaï en een broer van David was ook een indrukwekkende persoon (1 Sam 16:6,7 en 17). Toen de Filistijnse reus Goliath uit Gath de legers van de Almachtige God hoonde, zou je gedacht hebben dat Saul of Eliab de uitdaging zouden hebben aangegaan. Er was geen twijfel over dat Goliath een vrees inboezemende man was. De bijbel vertelt dat hij ongeveer 3 meter groot was, een wapenrusting droeg van ongeveer 60 kg. De zwaarste wapenrusting thans bedraagt ongeveer 40 kg. En Goliath ging heen en weer voor de legers van Israël. Hij deed dat zo gedurende een periode van 40 dagen. Hij zei tot de Israëlieten:“Kies voor jezelf een man die met mij een gevecht aan kan”.  Als gij mij verslaat worden wij uw dienaren, maar als ik hem aankan en hem neersla worden jullie mijn dienaren. Dit duurde zo een hele tijd.  1 Sam.17: 8,9  David was een jonge schaapherder. Toen was hij waarschijnlijk nog een tiener. Je moest minstens 20 jaar oud zijn om in het leger ingelijfd te worden. Indien hij 20 jaar was dan zou hij zonder twijfel in het leger ingelijfd zijn geweest. Maar David hoorde wat Goliath tegen de Israëlieten zei. Hij zei: “wie is deze onbesneden man dat hij de dienstknechten van de Almachtige zou honen?”1 Sam 17;26. Maar de Israëlieten antwoordden:“Sshhhhhtttt!!! Hij kan je horen.” Maar David liet zich niet ontmoedigen. Hij was gekrenkt dat deze man de legers van de Israëlieten hoonde En hij antwoordde:“ik zal de uitdaging aangaan”. Saul was niet ingenomen met wat David voorstelde. Hij antwoordde David:“Je bent niet in staat om het tegen hem op te nemen. Want jij bent maar een jongen en hij is sinds zijn jeugd een soldaat”. Maar David.drong aan en niemand anders bood zich aan als vrijwilliger en uiteindelijk aanvaardde Saul het voorstel. In 1 Sam. 17:38 merken we op dat Saul David wou helpen want hij dacht dat David ermee geholpen zou zijn.

Heb je dit opgemerkt? Saul trok hem zijn kleren aan. Hij zette een koperen helm op Davids hoofd. Saul, de zoon van Kis, koning van Israël, die van zijn schouders af groter was dan iedere man van Israël, plaatste zijn helm op Davids hoofd. Die moet ongetwijfeld tot op zijn schouders zijn gezakt. Maar nadien probeerde hij ook nog om zijn maliënkolder aan te trekken. Heb je dit opgemerkt? Maar David was maar een jongen en Saul was meer dan 40 jaar. Je kon twee Davids in de wapenrusting steken. Niet te verwonderen wat we lezen in vers 39.

David kon de wapenrusting niet dragen. Maar dat wil niet zeggen dat hij niet in staat was om de confrontatie aan te gaan met de reus. Zie het vers 40 Het verslag zegt dat hij 5 gladde stenen uitkoos. En hij nam een slinger in zijn hand, en hij trad op de Filistijn toe. Dat lijkt wel heel onpraktisch om te doen en heel gewoontjes. Niet modern en onrealistisch, absoluut niet gesofisticeerd. Wie gaat nu een gevecht aan met een reus met alleen maar een slinger? Maar was dat het enige wat hij tot zijn beschikking had? Alleen 5 gladde stenen en een slinger? O neen, David had een geheim wapen. Dit was iets waar Saul en Eliab nog nooit over hadden gehoord. Toen hij in het gericht ging met Goliath onthulde hij wat dat geheim wapen was. Hij zei “ Gij komt tot mij met een zwaard en een speer en met een werpspies, maar ik kom tot u in de naam van Jehovah der legerscharen.” Ja, Jehovah was Davids geheime wapen.

Waarom bespreken wij dit verslag over David en Goliath? Omdat wij allemaal met reuzen worden geconfronteerd. Met problemen die we moeten overwinnen. Sommige kunnen overkomen als een reus en zijn te vergelijken als met een confrontatie die we moeten aangaan met zo’n reus als Goliath  De vraag is: hoe zullen we onze problemen proberen op te lossen? De wereld biedt wel oplossingen aan.Ze zien er realistisch uit, ze lijken praktisch, goed en haalbaar.

Zo een beetje te vergelijken met het aandoen van een wapenrusting als je een reus moet bekampen. Maar ook Jehovah reikt oplossingen voor onze problemen aan. Het kan zijn dat als we die oplossingen die Jehovah aanreikt bekijken dat we denken: “dat zal niet werken, dat is niet realistisch”. Een beetje te vergelijken met een reus bekampen met enkel 5 gladde stenen en een slinger. De uitdaging waarmee we dus geconfronteerd worden als we met problemen te maken hebben, wiens raad zullen we opvolgen? Die van Saul of die van David? Zullen we de wapenrusting van Saul aantrekken? Wat bedoelen we eigenlijk met deze wapenrusting van Saul? Voor het doel van deze toespraak?

Sauls wapenrusting is hier te vergelijken met de manier van denken die de wereld aanreikt om problemen op te lossen. Die oplossingen kunnen erg realistisch en praktisch lijken. Terwijl de oplossingen die Jehovah ons aanreikt geestelijk moeten bekeken worden. Met welk soort van reuzen worden wij geconfronteerd?

Economisch stelsel

Wat valt er te zeggen over het economisch stelsel van deze wereld? Wat zou Saul hierover te zeggen hebben? Hij zou zeggen: “het is moeilijk om aan de kost te komen vandaag. Als je een zoon of een dochter hebt, dan moet je ze goed voorbereiden om hen te helpen aan de kost te komen in deze wereld.” Saul voegt misschien toe: “Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen pionieren. Maar met pionieren zul je echter de rekeningen niet betalen. Je hebt geld nodig in dit samenstel van dingen om te leven. Als je afstudeert van het middelbaar onderwijs, kun je beter maar naar de universiteit gaan.” Maar een jongere zou vragen: “Maar Saul, en de volle tijdsdienst dan?” Saul antwoordt misschien: “dit is helemaal niet praktisch”. Hij zou kunnen zeggen: “veronderstel dat je na je middelbaar onderwijs met pionieren begint en dat doe je gedurende 5, 10 of 15 jaar. Je trouwt ondertussen. En daarbij verwacht je vrouw een kindje. Nu moet je een voltijdse betrekking gaan zoeken. Wie zal je in dienst nemen? Het is onmogelijk om thans een job te vinden zonder universitaire opleiding. En daar sta je dan, niet in staat je gezin te onderhouden?”

Sauls raad lijkt misschien wel praktisch. Maar zou dit een kwestie zijn om de vijand tegemoet te treden met Sauls wapenrusting?.Tegenwoordig in de V.S. gaan velen naar de universiteit en sommigen studeren 4, 5 of 6 jaar . Een man die van de universiteit kwam en werk zocht zei: “waar zijn al die goede betrekkingen? Ze hebben me gezegd dat als ik van de universiteit kom ik een goede job zou krijgen”. Ha! Maar ze vertelden dat ook aan iedereen dat ze ook een goede betrekking zouden krijgen. Iedereen volgde dezelfde opleiding. En nu schuiven wel 50 à 100 mensen aan om dezelfde job te kunnen krijgen. Sommigen in de V.S. hebben hun aanbevelingsbrieven weggedaan. Omdat sommige werkgevers vinden dat je geen werk kunt krijgen met zo’n hoge diploma’s. Sommigen die een universitaire opleiding hebben gehad, werken thans als kelner in een restaurant en vragen aan de klanten nu of ze ‘biefstuk friet’ willen hebben. Zo, hoe waardevol was die raad in werkelijkheid? Wat valt er te zeggen over Sauls zienswijze? Stel je voor dat je 5,10 of 15 jaar pioniert! En dan moet je plots werk vinden. Wel, zal Jehovah niet in staat zijn om voor me een betrekking te helpen vinden? Denk hier eens over na. Wat zegt de bijbel hierover? “God is niet onrechtvaardig dat hij vergeet wat je voor hem hebt getoond. Dat betekent dat het vanuit Jehovah’s zienswijze onrechtvaardig zou zijn om één van zijn dienstknechten te vergeten. Jehovah gelijkt niet op de wereldse werkgevers. Sommige werkgevers proberen in te krimpen. Misschien kiezen ze iemand uit die al 15,18 of 20 jaar voor de firma heeft gewerkt. En ze ontslaan hem en nemen iemand nieuw aan met minder ervaring. Die moet je ook minder betalen. Er zijn zelfs boeken geschreven over‘hoe je mensen moet ontslaan. Bijvoorbeeld: één van die aanbevelingen is: “nodig hem uit in jouw bureau. Als ze in jouw bureau komen, kom je er niet van af.”

Na zoveel jaren getrouw te hebben gewerkt, krijgen ze soms één uur de tijd om alles op te ruimen en twee veiligheidsmensen begeleiden hem naar de uitgang. Dat is het ‘dank u wel’ voor 20 jaar dienst. Vergelijk dat nu eens met het dienen van Jehovah. Als ik Jehovah 20 jaar getrouw dien, dan zullen er  geen veiligheidsmensen naar me toe komen die ingehuurd zijn om me buiten te zetten. Jehovah. zal jouw werk niet vergeten. Dat is wat de bijbel belooft. Saul antwoordt misschien: “Dat klinkt mooi.  Maar eerst zou je naar de universiteit kunnen gaan en dan volle tijddienst doen.” Is dat altijd praktisch? Je hebt er bijvoorbeeld computer technologie gestudeerd en dan ga je pionieren en misschien ga je naar Bethel. Daar word je echter toegewezen om in de keuken te werken. En dat heeft niets met computers te maken. Veronderstel dat ik daar 5, 10 of 15 jaar werk? Dan verlaat ik Bethel. Nu moet je in je eigen levensonderhoud voorzien. Wat zal je met al je computer technologie dan nog uithalen?

Misschien ben je dan in staat om les te geven in de oude geschiedenis van de computertechniek. Die techniek verandert zo snel, als je niet up to date blijft, je achterop geraakt.

Ik sprak vorig jaar met een broeder die 18 jaar op Bethel had gediend. Na zijn middelbare school was hij direct naar Bethel gegaan. Gedurende die 18 jaar dat hij daar was, huwde hij. Waarom verliet hij Bethel? Omdat zijn vrouw zwanger was. Daar stond hij nu alleen maar met een opleiding van middelbaar onderwijs. Hij moest nu in de wereld een volle tijd betrekking vinden. Hij zei tegen me: “Ik heb er een gevonden”. “Weet je waar ik werk? Bij een firma die alleen universitair afgestudeerden in dienst neemt?” Ik vroeg: “hoe is dat mogelijk? Jij enkel met je middelbaar onderwijs?” “Ze hebben voor mij een uitzondering gemaakt. Er waren twee vereisten waar je moest aan voldoen om het werk te krijgen. Je moest goed kunnen praten en weten hoe je met anderen moet omgaan. Wel op de Theocratische Bediening School heb ik geleerd hoe te spreken. En ik heb omgegaan met mensen terwijl ik op Bethel diende. De organisatie heeft me de opleiding gegeven voor de hoedanigheden die ik nodig had voor deze betrekking” .Hij zei “ Wil je weten wat ik op mijn werk doe? Weet je wat ik moet doen? Ik ben op een plaats om de universitair afgestudeerden aan te nemen of te ontslaan.” Hield Jehovah zijn belofte jegens deze broeder?

Nadat hij Jehovah 18 jaar had gediend, vergat Jehovah hem? Neen, helemaal niet. En alhoewel het onmogelijk was een betrekking te vinden in dat bedrijf zonder universitair diploma, was Jehovah in staat om onmogelijke dingen mogelijk te maken. Jij zegt aan Jehovah wat onmogelijk is en hij zal jou tonen wat mogelijk is. Jehovah houdt van het woord ‘onmogelijk’. Bij God zijn alle dingen mogelijk! Je hoeft je helemaal niet bezorgd te maken. Vanuit werelds standpunt kan het dan wel lijken dat we helemaal niet goed uitgerust zijn om de economische reus het hoofd te bieden. Wie treedt in het gericht met het economische systeem met een wereldse opleiding? Wij beschikken over een geheim wapen.

Een wapen waar de Sauls en de Eliabs van vandaag helemaal niets over hebben gehoord. Als Jehovah de hemelen en de aarde kan scheppen, kan hij ongetwijfeld in staat zijn een betrekking te vinden voor je als je er een nodig hebt. Als je de koninkrijksbelangen de eerste plaats in je leven stelt, zal Jehovah in de noodzakelijke behoeften van het leven voorzien. Hier is soms een uitdaging. Op welk niveau? Met andere woorden, Jehovah weet wel dat er bepaalde dingen zijn die ik nodig heb om te kunnen leven. Het punt is dat Jehovah’s zienswijze met betrekking tot wat de noodzakelijke levensbehoeften zijn én onze zienswijze, heel verschillend kunnen zijn. Het kan zijn dat we denken dat we niet in staat zijn om te pionieren. Omdat we uitgaan van het standpunt dat er te veel dingen zijn die we nodig hebben om te kunnen leven. Heel veel jonge echtparen zijn echt in het rood gegaan met hun kredietkaart. Ze zijn soms 20.000 of 30.000 euro schuldig aan de bank, terwijl ze nog niet eens 25 jaar oud zijn. Hoeveel van die dingen hebben we echt nodig? Hoeveel hebben we nodig om gelukkig te zijn? Is het waar dat hoe meer we bezitten hoe gelukkiger we zijn? Het is echt interessant Jehovah’s zienswijze te krijgen m.b.t. wat we echt nodig hebben. Lees eens met mij: “Deuteronomium 2:7 Want Jehovah, uw God, heeft u gezegend in al het werk van uw hand. Uw trekken door deze grote wildernis is hem heel goed bekend. Deze veertig jaar is Jehovah, uw God, met u geweest. Het heeft u aan niets ontbroken Deze woorden wil ik benadrukken: “Jehovah uw God heeft u gezegend”, “hij is met u geweest”, “het heeft u aan niets ontbroken”. Wat aten de Israëlieten gedurende 40 jaar in de wildernis? Als ontbijt, manna, voor lunch, manna, voor ‘t avondmaal nog eens manna. En als ze nog een kleinigheid wilden voordat ze naar bed gingen, weer manna. Ze aten gedurende 40 jaar altijd hetzelfde. En toch zei Mozes: “Jehovah uw God heeft u gezegend.” Misschien is uw lievelingsmaaltijd‘biefstuk friet’ en je moet het gedurende een maand lang eten. s’Morgens, ‘s middags en ‘s avonds. Maar zou je het gedurende 40 jaar willen eten? En als je vrouw dan deze maaltijd bereidt, zou je dan zeggen “Jehovah God heeft me gezegend?” Wat we nodig hebben is heel eenvoudig. In 1 Tim 6:8 zegt Paulus daar: “Wanneer we daarom voedsel,kleding en onderdak hebben, zullen we daarmee tevreden zijn.”

De sleutel is derhalve tevreden te zijn met wat we hebben en niet telkens meer en meer en meer te willen. Dat brengt immers geen tevredenheid met zich. Laten we een tweede vijand bekijken, een reus waar jonge mensen mee worden geconfronteerd

Groepsdruk

Jonge mensen zijn heel gevoelig. Als ze tieners zijn, voelen ze zich niet altijd gemakkelijk in hun lichaam. Een beetje verlegen. Ze willen niet graag uitspringen als anders zijnd en zeker willen ze niet worden uitgelachen Maar wij zijn Jehovah’s volk. Mensen zullen zien dat we verschillend zijn. Hoe zullen we deze reus tegemoet treden?

Wat zou Saul hierover te zeggen hebben: “Je moet anderen helemaal niet vertellen dat je een getuige van Jehovah bent. Je kunt je kleden zoals iedereen, spreken als zij. En veel van de dingen die de andere jongeren doen ook doen Misschien zal niemand weten dat je een getuige bent. Misschien kun je wel je hele schoolperiode doorlopen zonder dat iemand weet dat je een getuige bent?”

Dat is wat Saul zou zeggen. Wat zou David zeggen? David zou zeggen: “jij bang van hen?” “Maar zij honen Jehovah’s volk. Ze weten helemaal niet waarover ze spreken! Waarom zou jij benauwd zijn voor deze jongeren?” Wiens raad zou je te harte nemen?.David zou zeggen: “raap al je moed bij elkaar. Confronteer jezelf met de reus.”

Een jongere, Jason genaamd besloot dat te doen. Op een zaterdagmorgen werkte hij van deur tot deur. Hij belde ergens aan, had een Ontwaakt en Wachttoren in zijn hand. Wie opende deur? Monica, het populairste meisje van de klas maar ook het meest praatzieke. Monica zag wat hij in zijn handen had. Ze zag zijn tijdschriften. Hij wist dat op maandag iedereen op school zou weten wat hij had gedaan gedurende het weekend. Hij stond stil bij de verschillende.mogelijkheden die hij had. Hij kon gebaren dat hij een week lang ziek was. Een week thuis blijven van ‘t school. Hopend dat na een week de andere studenten het vergeten waren. Of hij zou een snor kunnen laten staan en naar Brazilië gaan en uitgaan van het standpunt dat niemand hem zou herkennen. Of hij zou de reus tegemoet kunnen treden en standvastig blijven. Dit besloot hij te doen. Gedurende het weekend dacht hij na over de vraag: “wat zullen de klasgenoten allemaal zeggen op maandag?” Dan bereidde hij zijn antwoord voort. En ja, een klasgenoot kwam naar hem toe. En zei: “Wel,(spottend) Jason, Monica zei dat je zaterdag bij haar aan de deur stond met de Wachttoren?” En bliksemsnel zei Jason wat hij had overdacht in het weekend. Hij zei: “Dat is inderdaad zo, maar weet je, ik waardeer niet de toon waarop je dat zegt. Hij zei: “volgende zaterdag om 10 uur zal ik bij jou aan de deur staan. Ik zal de Wachttoren mee hebben en je kunt zorgen dat je thuis bent.” Ik ben er zeker dat die jongen de volgende zaterdag zo bevreesd was dat hij zorgde dat de deuren gesloten waren en de ramen geblindeerd waren, ingeval Jason zou langskomen.

David had gelijk. “Je noemt dat een reus? Kijk eens hoe hij omvalt eenmaal dat je hem tegemoet treedt?”

Jongeren, dit is wat jullie dienen te beseffen Jonge mensen op school kunnen wreed zijn. Als zij denken dat je je op je ongemak zult voelen, dan zullen ze je namen geven Ze zullen je uitlachen en alles uitproberen om het je maar ongemakkelijk te maken, omdat ze lafaards zijn. Als je opstaat en hen tegemoet treedt en als je hen een goed antwoord weet te geven zullen ze angstig weglopen. Sta ze dus niet toe in het voordeel ten opzichte van jou te zijn. Je moet in feite trots zijn op het feit dat je één van Jehovah’s .getuigen bent Zij maken immers de gevechtslinie van de Almachtige God belachelijk. Eigenlijk brengen zij zichzelf in een zeer zeer moeilijke positie

Een jong zusje van ons, Lesley die 12 jaar oud was, besloot om op school niet langer een slachtoffer te zijn. Ze was altijd een beetje onzeker van zichzelf, en telkens ze met het nieuwe schooljaar naar een nieuwe klas ging had ze een beetje schrik om te zien wanneer de klasgenootjes zouden uitvinden dat ze een getuige van Jehovah was. Een keer, op de eerste dag van school besloot Lesley daar een eind aan te maken. Ze besloot zelf naar de leerkracht toe te stappen en te zeggen dat ze een getuige van Jehovah was vooraleer de leerkracht er zelf achter zou komen. Onmiddellijk na de les ging ze naar Doris, haar lerares en vroeg haar: “heeft iemand u al gezegd dat ik een getuige van Jehovah ben?” “Ja, inderdaad” zei ze. “Oh maar dat is goed en hebt u soms vragen?” “Ja” zei Doris. “Ik heb vragen. Je kunt naar mij thuis toe komen en mijn vragen beantwoorden. Echter op één voorwaarde: je moet alleen komen, geen volwassenen meenemen”.

Dit is precies wat Wesley deed. Een heel jaar lang studeerde ze alleen met haar lerares, Doris. Een tijdje geleden sprak ik met Doris. In feite zie ik haar geregeld. Ze is geen lerares meer, maar een lid van de Brooklyn Bethelfamilie Ik vroeg Doris: “heeft deze ervaring nog een vervolg?” “Ja,” zei ze: “Lesley en haar broers waren zo enthousiast wanneer ik gedoopt werd, dat ze besloten met elke volwassene in de school over het goede nieuws te praten. En het  resultaat is dat in die school drie leraars en twee secretarissen de waarheid aanvaardden.” Dit allemaal als gevolg van een 12-jarig meisje dat de moed had om te vragen: “hebt u vragen over Jehovah’s  getuigen?”

Jason en Lesley zijn eigenlijk heel erg gewoon. Wat heeft hen in staat gesteld om dit te kunnen volbrengen? Goede opleiding thuis. Zo, we zouden de ouders kunnen vragen: “hoe staat het met de opleiding die je aan je kinderen geeft?” Als je zoon 12, 13 of 14 jaar oud is en nog geen niet- gedoopte verkondiger is, kan je zeggen dat je hem echt goed opleidt  Wel, je zou misschien kunnen zeggen: “hij vergezelt ons toch in de dienst?”  Ja, maar als hij nog geen niet-gedoopte verkondiger is, dan is hij zelf nog niet in het beeld gekomen Hij zou twee of drie zaterdagen achtereen niet in de dienst kunnen gaan en het zou geen verschil maken want er is nog geen verkondigerskaart op zijn naam. De vraag is derhalve: als de kinderen de tienerleeftijd naderen en ze zijn nog geen niet-gedoopte verkondiger waar is dan de opleiding die je hen heeft? En als je zoon 14, 15 of 16 jaar oud is, is hij dan al gedoopt, en zo niet, waarom niet?  Waar is de opleiding?

Sommigen zeggen: “hij is te jong Het is beter dat je wacht totdat je je middelbaar onderwijs hebt voltooid Dan kun je aan de doop denken.” Dat is erg erg onverstandig Maar denk daar eens over na. In vele gemeenten bestaat er een behoefte aan dienaren in de bediening. Als je een 18 jarige hebt maar hij is nog niet gedoopt, dan komt hij niet in aanmerking voor deze dienstvoorrechten Is het niet? Gedurende heel zijn tienerleeftijd heeft hij nooit geleerd om te streven naar voorrechten. Hier is een ander probleem Die 18-jarige van u kan denken dat hij te jong is om gedoopt te worden, maar hij zal heus nooit denken dat hij te jong is om afspraakjes te maken. Daar heb je dan een 18 jarige ongedoopte jongere die verkering wil hebben. Met wie zal hij verkering willen? Een werelds meisje op school? Of een ander ongedoopt meisje? Want als zij gedoopt is, is ze misschien geestelijk zwak, want als zij gedoopt is, dan zal zij geen verkering moeten beginnen met deze niet-gedoopte verkondiger. Zie je de problemen die kunnen komen? En veronderstel dat je zoon dan verliefd wordt op een werelds meisje? Hoe zul je je dan voelen als hij met haar wil trouwen?

Zo broeders, het heeft echt nut je jonge mensen vroeg op te leiden in Jehovah’s dienst. Sommige ouders zeggen: “ik wil ze helemaal niet dwingen om in de dienst te gaan of naar de vergaderingen als ze dat zelf niet willen.” Als ze op zaterdagmorgen bijv.vermoeid zijn en ze raken niet uit bed, dan wil ik ze niet dwingen om mee te gaan in de velddienst. Of als ze huiswerk hebben wanneer er boekstudie- avond of de Theocratische School is, dan is het beter eerst hun huiswerk te doen i.p.v. naar de vergaderingen te gaan. School is immers belangrijk. En eenmaal afgestudeerd hebben ze alle tijd om erover na te denken om Jehovah te dienen. En daarbij, als ik ze dwing om in dienst te gaan, wel daar houdt Jehovah niet van. Hij wil alleen dat het met een vrije wil gebeurd en niet onder dwang.”

Ouders, indien je die instelling hebt, waarom denk je dat je zoon of dochter nog in de waarheid geïnteresseerd zal zijn? Wat valt er over te zeggen dat Jehovah alleen gewillige dienst wilt of dat we niet moeten aandringen om naar de vergadering te gaan?

Twee voorbeelden, waarvan één een bijbels Je kent het verhaal van Jona. Tegen Jona zei Jehovah: “ga naar Nivevé!” Jona wilde niet naar Ninevé. De Ninevieten hadden de slechte gewoonte, als ze iemand niet waardeerden, dan sneden ze zijn oren af. Hij hechte heel veel waarde aan zijn oren. Hij wou ze niet kwijt Hij draaide zich om en ging de andere kant op. Je kent het verhaal. Er was een grote storm en hij werd in de zee geworpen. En hij bracht 3 dagen door in de buik van de vis Wanneer hij uiteindelijk uitgebraakt werd wat zei Jehovah tegen hem? Zei Jehovah dan: “Ik geloof niet in dwingen om iets te doen waar je geen zin in hebt? Jona wil niet naar Ninevé, en daar is de profeet Amos. Ik ga eens kijken of Amos bereid is die toewijzing om naar Ninevé te aanvaarden? Misschien wil hij wel gaan?” Neen neen, hij zei: “Sta op en ga naar Ninevé!” De Ninevieten waren nog niet veranderd. Ze sneden nog altijd de oren af. Denk je echt dat Jona in zijn handen wreef en zei: “Wauw! Ik kan niet meer wachten om naar Ninevé te gaan?” De enige reden waarom hij nu naar Ninevé ging, was dat hij geen tweede keer meer in die vis wilde zijn! Maar zegende Jehovah.zijn bediening? Hij predikte 40 dagen in Ninevé en hij startte 120.000 bijbelstudies. In een periode van slechts40 dagen!! 120.000 Ninevieten kwamen tot berouw en vielen op hun knieën. Ze brachten Jehovah lof. Hoeveel studies zou hij gestart zijn indien hij in Israël zou gebleven zijn? In Israël kon je 40 jaar lang prediken en geen enkele studie oprichten. Omdat Jehovah wist wat nodig was en hij verwachtte van Jona dat hij zich zou schikken.

Nu het tweede voorbeeld:

De zomer nadert. Veronderstel dat je zoon gedurende de zomer gaat werken en je zoon Jan werkt bij de Mc Donalds. De eerste dag wanneer hij moet gaan werken, kom je in de kamer van je zoon en je zegt: “Jan, opstaan! Tijd om naar je werk te gaan!” En Jan opent een oog en zegt: “Oh mamma, ik ben te moe, ik ga niet vandaag.” Wat zou je dan doen? Zou je naar de beheerder van de Mc Donalds bellen en zeggen: “bij ons thuis is het de gewoonte dat we onze kinderen niet dwingen iets te doen waar ze geen zin in hebben. Nu, Jan heeft helemaal geen zin vandaag om hamburgers voor jou te maken.  Zo, zijn vader en ik zullen proberen zijn hart te bereiken en we zijn er zeker van dat tussen nu en het eind van de maand hij gemotiveerd zal zijn om te komen naar zijn werk.  Je zult toch zijn plaatsje vrijhouden, hé?  Denk je dat hij nog zijn werk zal behouden?

Je zou eerder zeggen tegen je zoon zeggen: “Je moet eens goed luisteren:’er zijn nu eenmaal dingen in het leven die moeten gebeuren, zelfs als we het niet graag doen. Sta op en kleed je aan” zul je zeggen.  “Je gaat vandaag gaan werken.” Je zult waarschijnlijk tegen jezelf zeggen: “ik verdien een pluim. Ik ben een goede ouder.”Broeders, als je dit zou doen voor een Big Mac? Zou je het dan ook niet doen voor iets wat echt belangrijk is, voor Jehovah?

Een tijdje geleden sprak ik met een broeder. Die had 8 kinderen De 20-jarige was een pionier, de 19 jarige eveneens, de 18 jarige keek er naar uit om te beginnen De 17 jarige eveneens. Maar ik keek naar die 16 jarige en hij had geen goede houding. Hij nam de waarheid niet “au serieux”. Ik maakte me zorgen om hem We waren in de reizende dienst op dat ogenblik en wij gingen weg uit de gemeente, maar na zes maanden kwamen we terug. Toen we terugkwamen was die jongen van16, ondertussen nu 17 geworden en hij maakte zich nuttig in de zaal en hij bediende nu de microfoon tijdens de vergadering en zijn koninkrijksdienst was onderlijnd en voorbereid. Ik was benieuwd. Ik vroeg hem mee te komen in de dienst op zaterdagochtend. Ik zei: “jij en ik, we weten beiden hoe je was zes maanden geleden. Wat heeft je vader gedaan?” Hij lachte en zei: “Ik had geen goede instelling, zes maanden geleden. Op een dag vroegen mijn ouders me eens rustig te gaan zitten en ze zeiden: ‘We merken op dat je de dingen niet doet zoals de andere kinderen.ze doen. Je beleeft de waarheid niet op dezelfde manier zoals de anderen het doen. Iets moet je weten: we houden te veel van jou om je toe te laten dat je de waarheid zou verlaten. Dit zal niet gebeuren.’ Ik werd me ervan bewust dat ik geen keus had. Ik schikte me naar de anderen.” Ik zag diezelfde jongen twee jaar later Hij is getrouwd nu. Staat met zijn vrouw samen in de pioniersdienst. Hij is heel echt dankbaar dat zijn ouders zo met hem gesproken hadden.

We zullen het nu nog hebben over twee andere reuzen:

Negatieve publiciteit

Het gebeurt dat de media,T.V., radio, de kranten verschrikkelijke berichten doorgeven over ons. Er is  iets vreemds met deze berichten. Wereldse mensen lezen ze, maar vergeten ze heel snel, maar het is vaak Jehovah’s volk dat er het meest last van heeft. Het gebeurt wel eens dat sommigen naar Bethel bellen of schrijven en vragen: “Is dat écht waar wat in de krant staat? Het moet wel waar zijn, want het staat in de krant?”

Soms zijn onze broeders meer van streek door die berichten dan mensen van de wereld. De duivel spreekt al 6000 jaar leugens We moeten dan ook niet verbaasd zijn dat er heel wat leugenachtige verslagen in staan. Hoe zullen we daar mee omgaan? Wat voor raad zou Saul geven?

“Wel” zou hij zeggen:”iets begrijp ik niet” Hij antwoordt misschien: “Er is iets dat mensen niet begrijpen over Jehovah’s getuigen. De kwestie van ‘uitsluiting’”.

Zo,misschien kunnen we dat onderwerp wat meer gaan uitdiepen. Is dat echt zo? Door die grondige studie merken we dat uitsluiting niet noodzakelijk is. En als we de regeling van uitsluiting zouden afschaffen zouden de mensen ons dan liever zien? Hoe lang hebben we deze regeling van uitsluiting al? Eigenlijk, pas sedert 1952. En wat valt er te zeggen over de tijd daarvoor? Tot op die tijd moeten de mensen toch wel van ons hebben gehouden? Niet? Wel neen, zie je, want er was nog een kleinigheid die ze toen niet goed begrepen? De kwestie van bloedtransfusie. Mensen begrijpen dat niet. Misschien kunnen we dat onderwerp ook beter bestuderen. En misschien merken we uiteindelijk wel dat we bloedtransfusies kunnen aanvaarden. Eenmaal dat we mensen niet meer uitsluiten en bloedtransfusies.aanvaarden, dan zullen ze misschien van ons houden? Hoe lang worden bloedtransfusies al gebruikt? Sinds 1945. En wat valt er te zeggen over de periode daarvoor? Toen hielden ze ook niet van ons. Want we gingen toen niet naar de oorlog. Als we nu een lichtflits zouden krijgen waardoor we zouden zien dat we ook naar het leger kunnen gaan? Dan zouden ze van ons houden. Wanneer werd de zienswijze met betrekking tot neutraliteit uitgelegd? In 1938. En voordien hield iedereen toen van ons? Neen, want met dat van deur- tot- deur- gaan, jullie vallen mensen lastig! Hoe lang gaan we al van deur tot deur? Sedert 1920. En wat over de tijd daarvoor? Heb je het vast? Het feit dat de wereld ons haat heeft niets met onze geloofsovertuiging te maken. De wereld haat ons omdat de god van deze wereld ons haat. En dat gevoel is wederzijds. Dat zal ook nooit veranderen. De grote kloof die er tussen ons en de wereld is, is door God ingesteld. Het is Jehovah die zegt dat er “vijandschap zou zijn tussen u en de vrouw en tussen uw zaad en haar zaad.” Zo, er is niets wat wij kunnen doen aan dat geschil. Dus, je zou kunnen zeggen: “mensen vervolgen ons omdat ze ons niet verstaan.” En dat kan soms inderdaad zo zijn, maar de duivel begrijpt ons absoluut niet verkeerd. En de duivel moeten we tegemoet treden. De duivel komt heel erg overeen met de klasgenoten. De bijbel zegt: “Neem een krachtig standpunt jegens hem in.”1 Petrus 5:9 Met andere woorden, we moeten een krachtig standpunt innemen voor wat juist is. De duivel moet begrijpen dat hij niets kan doen om ons weg te trekken van Jehovah God.

Nog een vijand. Onze ergste vijand! Nog een reus. Wie denk je dat het is? Het meest indrukwekkende?

Wijzelf

Soms hebben we spijt van de manier waarop we opgegroeid zijn of van de dingen die gebeurd zijn in onze jeugd. Misschien hadden we een broer en een zus die liever gezien werden dan wijzelf? De ouders zullen dit ontkennen. Moeder zal zeggen: “neen, neen, neen, je hebt helemaal geen gelijk, ik hield van jou evenveel!” Jij weet dat je broertje het lievelingetje was. Dat kan er toe leiden dat je het gevoel hebt dat je je niet bemind voelt, dat je niets goeds kunt doen. Misschien hebben je ouders op een of andere manier daartoe bijgedragen? Ze lieten je misschien in de steek? Je dacht hen te behagen door de garage helemaal te kuisen en toen ze thuis kwamen wilde je hen trots de garage tonen? Maar de reactie was “waarom ook niet het huis geschilderd?” Met andere woorden, ze zijn nooit tevreden. Je kon nooit genoeg doen. Soms gebeurt het dat je opgroeit en ze een tekort aan zelfrespect hebben en als het slecht gaat, dan zeggen ze: “ik deug niet.” “Ik zal nooit iets tot stand brengen. Ik zal toch in Armageddon vernietigd worden. Jehovah wil me niet in zijn nieuwe wereld! Waarom moet ik het dan proberen?”

In de eerste plaats, wat is er verkeerd met deze redenatie? We bekritiseren onszelf, we beschuldigen onszelf. We zeggen tegen onszelf dat we niet deugen. Maar wij zijn de schepping van Jehovah en Jehovah heeft ons naar zijn organisatie getrokken. Hij trekt geen waardeloze mensen naar zich toe. De bijbel zegt dat Satan de beschuldiger is van onze broeders. Hij beschuldigt ze dag en nacht voor onze God.En ook voor Gods troon. Als jij jezelf beschuldigt, dan doe je het werk van de duivel door zo te redeneren. Sommige bijbelse figuren hadden een verschrikkelijke jeugd. Koning Achaz was

11 jaar oud toen hem een kind,Hizkia werd geboren. Welke goede opleiding kun je aan je zoon dan geven op zo’n leeftijd? Koning Achaz offerde een van zijn zonen op door hem levend in het vuur aan Molech te schenken. Wat zou jij ervan vinden indien je vader je oudere broer zou offeren aan een valse god in het vuur?

Hizkia had zeker en vast geen erg mooie jeugd. Maar hij koos wel erg bewust om de dingen niet te doen zoals zijn vader. Ook jij kunt besluiten niet zoals je ouders te zijn indien zij niet het goede voorbeeld hebben gegeven. Hoe? Hoe is dat mogelijk? Jij hebt een geheim wapen ter beschikking. De Sauls en Eliabs van deze wereld weten het niet. Jehovah der legerscharen is in staat je met je problemen te helpen. In Filip 4 : 4 geeft Paulus heel erg goede raad. Hij schreef naar christenen “Verheugt u altijd in de Heer. Nogmaals zal ik zeggen: Verheugt u!” Ze werden met problemen geconfronteerd. Hoe kun je je dan verheugen? Ze konden zich in de Heer verheugen In de kennis van Jehovah verheugen. Dat is een probleem waar niemand van ons nog mee wordt geconfronteerd. Wij moeten niet meer zoeken naar de waarheid, niet meer naar Jehovah. We hebben hem gevonden. Vers 5 “Laat uw redelijkheid aan alle mensen bekend worden. De Heer is nabij.” Paulus zegt dus dat we redelijk moeten omgaan met onze problemen.

Is het niet zo dat we met moeilijkheden worden geconfronteerd omdat we niet redelijk te werk gaan? Sommigen zijn perfectionisten. Als we iets niet perfect kunnen doen, dan doen we liever niets. Als we niet kunnen hulppionieren, dan liever helemaal geen dienst. Maar, is het redelijk volmaaktheid te verwachten van een erg onvolmaakt lichaam? Of zal het 1000 jaar vragen om de volmaaktheid te bereiken? Schenk aandacht aan het laatste deel van  vers 5.  “de Heer is nabij.” Als je een probleem hebt, waarom je bezorgd maken? Als “de Heer nabij is”, dan moet hij het toch zien en je daarbij helpen? Hoe?

Vers 6,7  “Weest over niets bezorgd, maar laat in alles door gebed en smeking te samen met dankzegging uw smeekbeden bij God bekend worden; en de vrede van God, die alle gedachte te boven gaat, zal uw hart en uw geestelijke vermogens behoeden door bemiddeling van Christus Jezus.” Jehovah zal je probleem niet altijd oplossen maar wel de vrede van God schenken. En als je je niet echt bezorgd maakt over je problemen en ze in zijn handen laat, dan is het beste wat we kunnen doen, volgende oplossing: Vers 6  Paulus zegt: “Bidden en smeekbeden tezamen met dankzegging”. Dat is een duidelijke opmerking.

Paulus zegt: “Vergeet niet je zegeningen te tellen. Ik weet dat je problemen hebt. Maar tel ook je zegeningen.” Ik werd op een heel erg gevoelige manier benaderd op een één dags vergadering door broeders en zusters en onder hen was er een zuster in een rolstoel. Ze kon noch haar armen noch haar benen gebruiken. Ze zei: “ik weet dat ik ben gezegend door Jehovah.” “Hoe?” zo vroeg ik. “Wel, ik heb een klein pensioen van de regering en zo kan ik daarmee een studio huren en eten kopen. Als ik wil eten, dan moet ik iemand vragen om eten te brengen. Ik ken mensen in dezelfde situatie en die hebben geen toelage, geen geld om voedsel te kopen. Dus? Ik voel dat ik door Jehovah gezegend word.” Ik voelde me nederig toen ik met deze zuster had gepraat.

Nu, u kent het probleem alcoholisme. Een alcoholist drinkt een glas en het leidt tot een tweede glas. En van het tweede glas komt er een derde en van een derde, een vierde….Wanneer hij totaal dronken op de grond ligt, welk glas was het verkeerde voor hem? Het eerste of het laatste? Natuurlijk, het was het eerste glas. Want het is dat eerste glas dat ertoe leidde dat hij dronken op de grond terecht kwam. Negatieve gedachten komen daar heel erg goed mee overeen. Soms denken we iets negatiefs. “Ben weer niet geslaagd”. Het leidt tot een tweede gedachte: “ik ben niet goed. Ik kan niets goed doen.” Een derde,“ik zou niet inzien dat God nog van me houdt” en het één leidt tot het andere. Totdat je helemaal depressief bent. Want wat was de gedachte die moest vermeden worden? Niet de laatste gedachte, maar de eerste.

Vers 8 :”Ten slotte, broeders, al wat waar is, al wat rechtvaardig is, al wat eerbaar is, al wat lieflijk is, alles waarover gunstig wordt gesproken, welke deugd er ook is en al wat lof verdient, blijft deze dingen bedenken.”

Bekijk eens dat lijstje  Hoeveel negatieve zaken staan er op dat lijstje ? Geen enkele. Paulus zegt ons als het ware: “als we gelukkig willen zijn moeten we ons focussen op positieve gedachten.” De wereld en haar wijsheid ziet dat niet zo. De wereld kan ons aanmoedigen om uitgebreid stil te staan bij de negatieve dingen uit onze jeugd. Maar is dat de manier die leidt tot de vrede van God? Er zijn misschien dingen tussen nu en Armageddon waar we beter niet bij stil staan? Het kan even slecht zijn als kijken naar pornografie. Wie, die over gezond verstand beschikt zou, Jehovah willen behagen en naar pornografie kijken? Wie zal zeggen:“ik ben sterk genoeg, ik kan daar naar kijken?” We zijn niet sterk genoeg om naar porno te kijken. En we zijn ook niet sterk genoeg om opnieuw en opnieuw stil te staan bij negatieve gedachten. Dus, komt dat eens op, dan kun je bidden tot Jehovah en vragen: “ je weet hoe ik ben en ik blijf denken aan negatieve dingen. Help me a.u.b. om positief te denken.” En bid en blijf bidden totdat deze negatieve gedachten verdwijnen.

Vandaag staan wij oog in oog met een reus groter dan Goliath. Heel het systeem van de wereld van de duivel is tegen ons in het gareel gebracht.  Maar we moeten de confrontatie aangaan. We moeten sterk staan tegenover de duivel en zijn organisatie. De wapens van onze oorlogvoering zijn misschien niet zo kunstig verzonnen. Mensen mogen dan lachen met onze 5 stenen en een slinger. Maar vergeet nooit dat is niet het enige wat we hebben tot onze beschikking. Wij bezitten een geheim wapen. Waar de Eliabs en de Sauls niets van af weten. Wij gaan de confrontatie aan met Jehovah der legerscharen.  In zijn naam zal de wereld overwonnen worden. Dus, we moeten niet de methoden van de wereld en hun middelen gebruiken om te slagen. Doe veeleer de gehele wapenrusting van God aan en blijf het aanhouden. En probeer nooit Sauls wapenrusting aan te doen.

                                    --------------------------------------------------------------------

14-06-2009 om 12:25 geschreven door francine.hollevoet  

GEWETENSCONFLICT

Door Raymond Franz

Voormalig lid van het Besturend Lichaam van Jehovah's Getuigen

HET BESTURENDE LICHAAM

E bovenstaande uitspraak van Paulus kwam herhaaldelijk in mij op in de periode van negen jaar waarin ik deel uitmaakte van het Besturende Lichaam van Jehovah's Getuigen. Ik zou willen dat alle Jehovah's Getuigen eens zouden kunnen ervaren wat het betekent hiervan deel uit te maken. Misschien dat zij dan in staat zijn te begrijpen wat met woorden alleen niet over te brengen is.

Om duidelijk te maken wat het Besturende Lichaam is: Jehovah's Getuigen geloven dat Christus Jezus zijn gemeente voedt en bestuurt door middel van een "getrouwe en beleidvolle slaaf"-klasse. Deze klasse is samengesteld uit een "overblijfsel" van de 144.000 personen die gezalfd zijn als erfgenamen van zijn hemelse koninkrijk.¹

Van deze klasse treedt echter een zeer klein aantal personen op als Besturend Lichaam, dat de bestuurlijke aangelegenheden vervult voor de circa 9.986 hedendaagse "gezalfden" (2008)waaruit het is genomen, maar ook voor de circa vijf miljoen andere personen die zich bij de gezalfden hebben aangesloten en niet als "hemelse erfgenamen" worden gezien.

Toen ik in 1971 lid werd van het uit elf leden bestaande Besturende Lichaam² (dit aantal groeide in 1977 uit tot achttien en ligt heden ten dage op tien), leek dit mij een enorme verantwoordelijkheid. De vergaderingen vonden wekelijks plaats, en nadat ik er een paar had bijgewoond bleek dat het er heel anders toeging dan ik had verwacht.³

Kort tevoren was een regeling ingegaan waarbij het voorzitterschap rouleerde. Vice-president Fred Franz was dat jaar voorzitter. De president van de corporatie, Nathan Knorr, bepaalde echter wat raadzaam was om met het Lichaam te bespreken. Over het algemeen was het pas staande de vergadering dat wij kennis namen van de zaken die besproken moesten worden. Een aantal weken lang behelsden deze bijeenkomsten niets anders dan het doornemen van lijsten waarin reizende vertegenwoordigers in de verschillende landen werden voorgedragen. Hierbij werden naam, leeftijd, doopdatum, of de persoon wel of niet tot de "gezalfden" behoorde en het aantal jaren volle-tijddienst voorgelezen. In bijna alle gevallen waren het slechts namen voor ons; zelden kenden wij de mensen om wie het ging persoonlijk. Nadat wij geluisterd hadden naar het oplezen van dergelijke lijsten afkomstig uit Suriname of Zambia of Sri Lanka, was het dus de bedoeling dat wij over de aanstelling van deze mensen stemden. Ik herinner mij dat Thomas Sullivan (gewoonlijk "Bud" genoemd) destijds ruim tachtig was. Hij was bijna blind en had een zwakke gezondheid. Regelmatig viel hij tijdens de vergadering in slaap en wij vonden het een beetje gênant om hem wakker te maken en hem te vragen zijn stem uit te brengen over zaken die aan hem voorbijgegaan waren. Soms duurde de hele vergadering maar kort. Van één ervan kan ik me nog herinneren dat deze, inclusief het openingsgebed, slechts zeven minuten duurde.

Van tijd tot tijd bracht president Knorr wat "probleemcorrespondentie" mee waarin het ging om het gedrag van individuele Getuigen. Het Lichaam moest dan beslissen welk standpunt er ten opzichte van deze personen moest worden ingenomen. Betrof het gedrag dat om uitsluiting vroeg, mildere maatregelen, of moest er niets ondernomen worden? In die tijd (en dat was zo tot 1975) moesten alle beslissingen unaniem genomen worden. Na discussie werd er een motie opgesteld en als men het over de formulering ervan eens was vroeg de voorzitter ons de handen op te steken. Wanneer de stemming niet unaniem was doordat zo nu en dan sommigen een motie niet steunden, werd er doorgaans naar een compromis gezocht dat wél unaniem aangenomen kon worden. Onder dergelijke omstandigheden spreekt het vanzelf dat men een zekere druk voelt om zich naar de meerderheid te richten om niet uit de toon te vallen. Er waren stemmingen waarbij ik mijn hand niet opstak, maar in de regel sloot ik me bij de meerderheid aan. In de weinige gevallen waarin mijn tegenstem ertoe leidde dat iemand een compromisvoorstel deed, stemde ik gewoonlijk dáármee in en koos ik de zijde van de meerderheid, zelfs als het voorstel mij ook niet geheel juist leek. Het leek noodzakelijk om zich bij de meerderheid aan te sluiten wanneer een zaak beslist móést worden en het de bedoeling was knopen door te hakken in plaats van op een patstelling uit te komen. Er begonnen echter kwesties aan de orde te komen die dit steeds moeilijker voor mij maakten.

Naarmate de weken voorbijgingen werden er discussies gevoerd over onderwerpen als de vraag of een vader ouderling kan zijn als hij toestaat dat zijn zoon of dochter al op achttienjarige leeftijd trouwt, of iemand geschikt is om ouderling te zijn als hij goedkeurt dat zijn zoon of dochter een hogere opleiding volgt ⁴, of iemand geschikt is om ouderling te zijn als hij onregelmatige diensten heeft en soms gemeentevergaderingen mist, of ouderlingen indirecte bewijzen van overspel dan wel de bewering van een vrouw dat haar man overspel aan haar bekend heeft, kunnen accepteren, en of op grond hiervan voldoende schriftuurlijke basis aanwezig is om te scheiden en te hertrouwen, of een scheiding schriftuurlijk aanvaardbaar is in een situatie waar weliswaar van overspel sprake is, maar waar de schuldige in plaats van de onschuldige partij om echtscheiding vraagt⁵ , of een scheiding die op andere gronden dan overspel is aangegaan, geldig is wanneer er, nadat de scheiding is uitgesproken, bewijzen aan het licht komen van overspel dat voor de scheiding is gepleegd (en wat als na een dergelijke scheiding overspel wordt gepleegd?), of een onschuldige huwelijkspartner die seksuele betrekkingen heeft met zijn of haar overspelige partner (nadat deze daarvan bekentenis heeft gedaan), daarmee het recht verliest te scheiden en vervolgens te hertrouwen, of het voor een Getuige gepast is een geldboete te betalen als deze boete is opgelegd vanwege een overtreding van een wet in verband met het predikingswerk of vanwege het standpunt dat wordt ingenomen om aan het geloof van de Getuigen vast te houden⁶, of het juist is via het Rode Kruis voedsel te sturen of andere vormen van humanitaire hulp te verlenen (waar het om ging is dat het kruis een religieus symbool is, waardoor het Rode Kruis een bepaald religieus karakter zou hebben; er ontstond hierover een langdurige discussie die in een volgende vergadering moest worden voortgezet), of het wel juist is als het Genootschap via dubieuze kanalen geld in bepaalde landen binnensluist (zoals bijvoorbeeld in Indonesi gebeurde) waardoor de Amerikaanse dollar meer opbrengt en wetend dat de wetten in het desbetreffende land dit niet toestaan en ook of men bepaalde apparatuur in een land kan invoeren zonder de hoge invoerrechten te betalen die door de wet worden opgelegd, of Getuigen die bij een vakbond zijn aangesloten mogen deelnemen aan een verplichte staking en of zij als alternatief voor een opdracht als stakers te gaan posten, een vakbondsopdracht om schoonmaakwerk te doen in de gebouwen of op de terreinen van de bond mogen accepteren, of Getuigen gehoor mogen geven aan een oproep voor militaire dienst die niets anders inhoudt dan het werken op de katoenvelden (dit gebeurde in Bolivia).

Dit is slechts een kleine greep uit de onderwerpen die gedurende de eerste twee jaren waarin ik lid was van het Besturende Lichaam, werden besproken. Het effect van onze beslissingen op het leven van anderen was dramatisch. In kwesties van bijvoorbeeld echtscheiding fungeerden gemeente-ouderlingen als een soort religieuze rechtbank. Als zij niet van de geldigheid van een echtscheiding overtuigd waren, werd iemand die de scheiding toch doorzette en later hertrouwde, uitgesloten.

Een kwestie die hiervoor niet is genoemd, maar die tot uitgebreide discussies aanleiding gaf, betrof een echtpaar uit Californi. In hun slaapkamer waren lectuur en foto's over ongebruikelijke seksuele praktijken aangetroffen. (Ik herinner mij niet dat ons werd verteld hoe degene die dit had gemeld eigenlijk toegang had gehad tot de slaapkamer van het echtpaar.) Onderzoek en ondervraging door de plaatselijke ouderlingen bevestigden dat het echtpaar er andere manieren van seksuele omgang op nahield dan alleen genitale gemeenschap⁷ De ouderlingen richtten zich schriftelijk tot Brooklyn en het Besturende Lichaam moest beslissen of er actie tegen het echtpaar moest worden ondernomen, en zo ja, welke.

Tot op het moment dat de brief die ochtend aan ons werd voorgelezen, had niemand van ons, behalve de president, gelegenheid gehad om over de kwestie na te denken. Toch werd binnen een paar uur het besluit genomen dat het echtpaar moest worden uitgesloten. Daarna werd dit als een officiële gedragsregel gepubliceerd die van toepassing was op iedereen die zich tóch aan dergelijke praktijken overgaf.⁸ Het gepubliceerde materiaal werd op een dusdanige wijze begrepen en toegepast, dat huwelijkspartners zich in het algemeen verplicht voelden de ouderlingen in te lichten als dergelijke praktijken in hun huwelijk plaatsvonden of zich aan het ontwikkelen waren, hetzij met wederzijdse instemming, hetzij op initiatief van een van beiden. (In deze laatste situatie werd er verwacht dat, indien degene die het initiatief nam niet zelf de ouderlingen wilde inlichten, de ander dat moest doen.) Het nalaten om met zo'n kwestie voor de dag te komen wordt over het algemeen gezien als een teken van een weinig berouwvolle houding en kan een argument zijn om iemand uit te sluiten. Het geloof dat men door uitsluiting afgesneden wordt van de enige organisatie waar redding gevonden kan worden, maar ook van familieleden en vrienden, oefent op iemand grote druk uit te conformeren, ongeacht hoe moeilijk het bekennen (of het melden) aan de ouderlingen ook is.

Het besluit van het Besturende Lichaam in 1972 resulteerde in een groot aantal "rechterlijke verhoren" door meldingen en bekentenissen van dergelijke seksuele praktijken. Vrouwen kwamen hierbij in pijnlijke verlegenheid als zij antwoord moesten geven op vragen van ouderlingen over de intieme zaken van hun huwelijksleven. Veel huwelijken waarin een van de partners geen Getuige was, maakten een moeilijke periode door. In zo'n situatie protesteerde de partner die geen Getuige was vaak krachtig tegen wat hij of zij beschouwde als een onwettige inbreuk op de slaapkamerprivacy. Een aantal huwelijken werd ontwricht en eindigde in echtscheiding.⁹

Gedurende een periode van vijf jaar kwam er een ongekende hoeveelheid brieven binnen. In de meeste werd de vraag gesteld of de leden van het Besturende Lichaam wel schriftuurlijke gronden hadden om zich in dergelijke mate in het privé-leven van anderen te mengen. Men gaf te kennen dat men moeilijk kon inzien dat de argumenten die in de publicaties ter ondersteuning van het ingenomen standpunt naar voren werden gebracht, steekhoudend waren. (Het belangrijkste schriftgedeelte waarop men zich verliet was Romeinen hoofdstuk één, de verzen 24-27, waar over homoseksualiteit wordt gesproken. Degenen die naar het Genootschap schreven, wezen erop dat zij niet goed begrepen dat dit ook van toepassing was op heteroseksuele betrekkingen tussen getrouwde paren.) Andere brieven, meestal geschreven door vrouwen, lieten verwarring en angst zien, omdat deze vrouwen onzeker waren of hun "seksuele voorspel" wel geoorloofd was.

Eén vrouw zei dat zij hierover met een ouderling had gesproken en dat hij haar de raad had gegeven het Besturende Lichaam te schrijven "om zeker te zijn". Dus schreef zij dat zij en haar man intens van elkaar hielden. Zij beschreef vervolgens een "bepaald type voorspel" dat zij gewoonlijk bedreven, zeggend: "Ik geloof dat het een kwestie van het geweten is, maar ik schrijf jullie om zeker te zijn." Ze besloot met:

In een andere typerende brief schreef een ouderling dat hij een probleem had dat hij voor zichzelf opgelost wilde zien. Daarom leek het hem "het beste contact op te nemen met de 'moeder' voor raad.¹⁰ Het betrof een seksueel aspect van zijn huwelijk. Hij schreef dat hij en zijn vrouw niet goed wisten "waar de lijn te trekken tussen het voorspel en de werkelijke seksuele daad". Hij en zijn vrouw zouden "elk advies naar de letter opvolgen", zo verzekerde hij het Genootschap.

Deze brieven illustreren dat deze mensen zóver waren gekomen dat zij een blind vertrouwen in het Besturende Lichaam hadden. Zij geloofden dat de mannen in dat Lichaam hun konden vertellen waar de "grens te trekken", zelfs in de intieme aangelegenheden van hun persoonlijke leven. Zij wilden deze grens nauwgezet "naar de letter" in acht nemen.

Het Genootschap beantwoordde vele brieven. Als het erom ging welk seksueel voorspel verboden was en welk niet, werd dikwijls gepoogd beperkte opheldering te geven (niet precies zeggen waar het op stond).

In een memo van juni 1976, geschreven door een lid van de dienstafdeling van het Genootschap, werd verslag gedaan van een telefoongesprek met een docent van een school voor ouderlingen. De docent had gebeld naar aanleiding van de problemen van een ouderling die de school had bijgewoond en die had bekend dat er in zijn huwelijk bepaalde veroordeelde seksuele praktijken plaatsvonden. Het memo vermeldt: