Vorige week las ik in het weekblad Humo een artikel getiteld: 'GOD WEET WAAROM: steeds meer jongeren kiezen voor christelijk fundamentalisme'. Jetro is een 20-jarige jongeman, lid van de evangelische kerk, een protestantse beweging die ook in Vlaanderen opgang maakt. Hij licht zijn motivatie toe, spuit zijn visie over hemel en hel, en kan het niet nalaten om mensen in hoekjes te duwen en in hokjes te plaatsen.
Een paar citaten:
'Ik weet zeker dat ik naar de hemel ga. Enkel door de bijbel, enkel door de genade, enkel door het geloof kan je in de hemel komen.'
Mijn bedenking: voor mij zijn hemel en hel geen plaatsen waar je na je dood terechtkomt. Als je probeert te leven naar de tien geboden, in het reine bent met jezelf en tracht de mensen in je omgeving gelukkig te maken, dan beleef je de hemel hier op aarde en dan schep je ook een hemel voor je naaste. Als je na je dood in de herinnering van je medemensen voortleeft als een mens van goede wil, dan ben je zelf in de hemel.
Leef je in onmin met jezelf en met de mensen om je heen, en heb je velen den duvel aangedaan en word je daardoor na je dood verwenst, dan heb je niet enkel voor jezelf, maar ook voor de anderen de hel betekend.
Is er iets na de dood? Wie zal het zeggen? Ik heb nog nooit iemand weten terugkeren om het ons duidelijk te maken.
Ik ben geen bijbelkenner en wens me dus over de betrouwbaarheid van de teksten niet uit te spreken. Wel hoor ik (bijna) iedere week een tekst voorlezen uit de Blijde Boodschap van Christus, en daaruit leer ik elke week opnieuw dat Christus de liefde predikte.
Mijn vader zei altijd:Als je de tien geboden nastreeft, dan ben je goed bezig. Maar...wat doen we dan met het zesde gebod: doe nooit wat onkuisheid is!?
Wat moeten we verstaan onder onkuisheid? Is seks onkuisheid?
Indien we de (verouderde) visie van de Kerk volgen, waarin ze stelt dat seks (tussen gehuwde heteros) enkel dient om kinderen voort te brengen, dan heb ik ook daar enkele bedenkingen bij.
Mag het beleven van de seksualiteit geen meerwaarde geven aan de kwaliteit van het leven, ook als men niet aan voortplanting denkt? Mogen twee mindervalide mensen die mekaar liefhebben, maar voor wie het onverantwoord zou zijn om zich voort te planten (ik denk hierbij b.v. aan mensen met het Downsyndroom), geen seksuele relatie hebben?
En hier kom ik dan weer terecht bij Jetro die homoseksualiteit vies en onnatuurlijk vindt.
Sta me toe eerst even uitweiden over het onnatuurlijke. Liever noem ik het een gril van de natuur. Als je enkel aan de procreatie denkt, dan is natuurlijk inderdaad : man, vrouw en de uit hun relatie geboren kinderen.
Er zijn al onnoemelijk veel wetenschappelijke studies gedaan naar de oorzaken van homoseksualiteit, maar totnogtoe is er bij mijn weten nog geen sluitende verklaring gevonden. De ene zegt dat het reeds bij de conceptie wordt bepaald, de ander stelt dat de opvoeding er voor iets tussen zit en nog anderen beweren dat het genetisch bepaald is. Hoe het ook draait of keert: het blijven allemaal hypothesen. Eén ding staat vast: men kiest er niet voor! Het boek Waarom mannen niet luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen van Allan en Barbara Pease wijdt een heel boeiend hoofdstuk aan dit thema, maar... ook hierna blijf je op je honger zitten.
Waarom zou homoseksualiteit vies zijn? Omdat mannen het met mannen doen, en vrouwen met vrouwen? Doen heteros niet aan orale of anale seks? Wat is erop tegen indien beide partners zich daar goed bij voelen? Hoofdzaak blijft hier weer: beide partners moeten mekaar lief hebben en respecteren. Er wordt vaak beweerd dat homoseksuelen te veel wisselende contacten zouden hebben. Dat kan, maar komt dat bij heteros ook niet voor? Mag men als jongere niet experimenteren binnen bepaalde perken? Anders wordt het wanneer men voor één partner heeft gekozen; ook hier zou trouw moeten gelden. Beweren dat heteros trouwer zijn, zou getuigen van heel grote naïveteit.
Ik zie ook niet in waarom homoseksuelen niet zouden mogen trouwen? Als twee mensen zoveel van elkaar houden dat ze hun verbintenis willen bezegelen met een huwelijk (en dit niet alleen om emotionele, maar vaak ook om praktische redenen), wat is daar mis mee? Als die twee mensen bovendien een uitgesproken kinderwens hebben, waarom zouden zij geen kind mogen adopteren? Omdat de maatschappij vindt dat een kind een vader en een moeder moet hebben?
Ik ben ervan overtuigd dat getrouwde homoseksuelen die een kind adopteren, dit echt doen omdat ze dat willen. Bij heteros worden nog al te vaak kinderen geboren die als een ongeluk worden beschouwd en dus eigenlijk niet gewenst zijn. Trouwens, het toenemend aantal (v)echtscheidingen is zeker ook niet bevorderlijk voor de emotionele ontwikkeling van de opgroeiende kinderen.
Erger nog vind ik dat heteros trouwen, kinderen krijgen, na verloop van tijd vaststellen dat ze eigenlijk homoseksueel zijn, in scheiding gaan en hun kinderen dan opzadelen met twee vaders of twee moeders (in dubbel dan meestal!). Hoe weten die kinderen op den duur nog waar ze aan toe zijn?
Dus, Jetro, ik zou maar eens twee keer nadenken eer je je fundamentalistische ideeën de wereld instuurt (ik huiver trouwens al bij het woord fundamentalisme...)
