ja,nu reeds blad 2,van nummer 91,ik zal u wat vertellen...,goed luisteren,het krantje wordt niet meer bedeeld waar het oorspronkelijk werd uitgegeven,gratis..!!namelijk in "Hove Te Donc",(15 jaar)doch op aanvraag,van enkele geinteresseerden,doe ik toch gewoon voort,maar het zal verschijnen,zoals ik hier bezig ben,op internet,in mijn blog,op seniorennet,dus....ik zet het op internet met terugwerkende kracht.Ik heb al héél wat respons bekomen u mag er gerust ook uw mening in kwijt langs deze weg in mijn gastenboek,of een andere manier,ik ben nu al bezig nummer 181 te creêren,u kan altijd een smsje sturen naar mijn telefoon,0479 449 693,ik zal er op reageren,en....dank u,en véél lees en puzzelgenot...of...een glimlach is al goed voor mij,terwijl u mijn krantjes leest,
Eens een ander kleurtje,dat is toch wat hé,met die computers,als je éénmaal de microbe te pakken hebt....,amaai......!!!!
Als bejaarde,ik ben nu 74,ik verjaar in April...,kun je toch de ganse wereld bij u in huis brengen,natuurlijk mits enkele surieuse veiligheidsvoorschriften te volgen,anders ben je om de haverklap in het niet verdwenen,door één of andere gevaarlijke virus.
Maarja....dat leer je bij ondervinding,heb het al meegemaakt,niet volledig gecrascht....maar toch een ganse boel onprettige ervaringen,zou ik zo zeggen.
Nu terug bij mijn werk hier,ik download nu blad 1 van krantje nummer 91.
Ik moet jullie nog iets bekennen,eigenlijk iets rechtzetten,het is al enkele jaren dat ik géén oppas meer doe,bij bejaarden thuis,ook schilderen op zijde en kaarsen gieten,heb ik gestopt,dit was als vrijwilliger in het Elisabeth-ziekenhuis,in Sijsele,ik blijf rijden als vrijwilliger voor de Makkelijk mobiel centrale,te Damme,en ook nog altijd voor de MS Liga,als het nodig is,ik ben ook nog altijd bestuurslid voor Ziekenzorg in Sijsele,en leef nu al,sedert de dood van mijn vrouw Cecile Tanghe,8 jaar al overleden,tesamen met één van mijn vluchtelingen,(3j)uit Afrika,UGANDA,zij kwam al bij ons thuis,door mijn vrouw,die ze toen uitnodigde omdat zij een hele hoop tweedehands klederen hadt voor de vluchtelingen,waaronder deze vrouw,Alane Mere Mutonyi,op haar sterfbed moest ik haar beloven,om haar kinderen op te zoeken,want wij waren samen gestart in Brugge,in de Biekorf,met de eerste kontakten te leggen,dit waren mijn eerste stappen en kennismaking met de computer,na twee maal uitgewezen te zijn door DVZ-vreemdelingen,te Brussel,ik heb toen de vrouw bij mij in huisgenomen,als samenwonend,dit was makkelijker toen om de kinderen terug te vinden,en.....spijtig,mijn vrouw heeft het niet mogen meemaken,doch....ik heb ze gevonden,na twee jaar zoeken.Nu kan ze regelmatig eens bellen,ik ben nu bezig om eentje,ze heeft twee meisjes,te laten overkomen ,(op bezoek)niet om te blijven.De vrouw,Alane heeft een fulltime job,in een restaurant alhier.
De andere kant van de medallie....!!!!
ikzelf heb drie kinderen,ik ben weduwnaar dus,
ik heb twee dochters en één zoon,mijn zoon zegt,papa ik ben blij dat je terug op uw benen staat en je niet laat hangen,doch mijn dochters...?
Er is gelijk ergens een draad gebroken,zij zijn helemaal niet kontent dat ik mijn leven terug gevonden heb??
Wat in hemelsnaam misdoe ik...???
De vrouw Alane was nooit gehuwd,het is daar niet zo een gebruik in Afrika.Alleen wie het kan betalen doet het.Haar man was ook al lang overleden,voor zij in Belgie kwam,
ik zal het hierbij maar laten,misschien komt het nog goed,wie weet..??
