In verband met een recent dispuut over plagiaat graag wat volgt : het staat u vrij teksten van mij over te nemen of niet. Bij overname lijkt een bronvermelding mij op zijn minst gepast maar doe je het niet ik zal je niet vervolgen ( tenzij men de teksten commerciëel zou uitgeven) . Laat jouw eigen geweten scheidsrechter zijn,  dat volstaat voor mij ruimschoots. De foto's hier zijn meestal van het internet gehaald via Google-afbeeldingen en soms bewerkt door mijzelf. In het vervolg zal ik trouwens ook hiervoor een bronvermelding inlassen.    
Baron Ernst

Archief per maand
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 08-2006
  • 07-2006
  • 06-2006
  • 05-2006
    Foto
    G Glorious
    H Hilarious
    O Oddish
    S Strange
    T Tempting
    W Weird
    R Realistic
    I Inspirational
    T Talented
    E Explosive
    R Relaxed

    M Magical
    I Irresistible
    L Loud
    O Overwhelming

    Hoe het werkt om van je naam een acroniem te maken.? Kijk bij Bojako !
    Foto
    Zoeken in blog

    Inhoud blog
  • E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Foto
    Foto
    Een interessant adres?
    • Hier staat wat
    • En nog wat
    Het bruidsboeket dat het beter wist
    klikgevoelige poëzie (het blog van Baron Ernst)
    door Ronald Milo >
    29-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Yarrel deel 2

    Yarrel en Yelle, deel 2


    Yarrel toen hij als pup bij ons arriveerde

    Na de middag ben ik dan Yarrel gaan afhalen. Hij lag gelukzalig te maffen op een brancard. De veearts liet mij de foto's zien en inderdaad er was een vernauwing aan het wervelkanaal thv de nek. Een chronisch letsel door verkalking van een ligament, geen acute hernia dus. Ze wist niet goed of het opereerbaar was of niet en zou het eens vragen aan de neurochirurg. Ondertussen zouden we hoge doses cortisone geven. In de namiddag thuis toen hij wakker werd was het verschrikkelijk om zien. Zijn achterhand was helemaal verlamd (door het onderzoek verslecht -maar daar had ik mij aan verwacht) en hij trok zich voort op beide voorpoten. Eten of drinken was er niet bij. Hij viel voortdurend in slaap. 's Anderendaags verschoot ik mij een kriek want met zijn lamme achterhand was hij er toch ' s nachts in geslaagd de keukendeur te openen en zich via de hal, de trap en de nachthal naar de dochter haar kamer te slepen. Daar lag hij vredig te slapen in de nabijheid van het baasje. Want dat doet hij al vanals hij pup was. Hij blijft op de kamer van de dochter tot zij opstaat eerder gaat hij niet weg. Gelukkig was het die dag al wat beter met de verlamming en de volgende dagen stabiliseerde zich de toestand. Het was als voordien, niet echt beter maar ook niet slechter. Vandaag heb ik naar de dierenarts gebeld om van de toestand verslag te doen en te vragen hoe het zat met de operatie. De neurochirurg had er ook niet zo een goed oog in en men zou wachten op het oordeel van de professor, die helaas in verlof was. Schitterend zal het wel niet zijn maar voorlopig loopt hij hier nog vrij onbekommerd rond. Zeven jaar is in feite al oud voor dit soort honden zegt men en dus zullen we er ons moeten mee verzoenen !

    Nu voor ik dit artikeltje schreef maakte ik mijzelf de bedenking. Weegt dit beetje hondenleed op tegen al het leed in de wereld en moet ik daar nu over schrijven. Is dit niet een beetje egoïstisch. Ik heb er zwaar over nagedacht en hetgeen volgt hoort zeker niet in de categorie humor thuis, maar ik ben ook niet van plan om om de haverklap van categorie te veranderen ik weet trouwens nog niet hoe ik het zou kunnen doen.

    Een eerste bedenking was de volgende: met welke pretentie achten wij mensen ons beter dan de dieren.? Tenslotte is het net hetzelfde stukje chemie en alleen ons zogezegd stukje verstand onderscheidt ons van de dieren. Zou een hond zich beter voelen dan een slak ? Ik weet het volgens hen die een of ander geloof aanhangen bezit de mens een onsterfelijke ziel, die al dan niet met maagden en/of rijstpap met gouden lepeltjes beloond wordt indien haar bezitter zich wat gedraagt. Maar onafgezien van het feit dat ervoor het welzijn van deze onsterfelijke zielen, die dan nog tot het goede kamp moeten behoren, reeds miljoenen tijdelijke mensenlevens werden geofferd, lijkt het me ook al evenzeer een toonbeeld van hoogmoed om alle andere levende wezens een eeuwig leven te ontzeggen. Mij lijkt het althans eenvoudiger en rechtvaardiger als alle leven eindig is.

    Ik besef maar al te goed de contradictie van deze theoretische beschouwing met mijn dagelijks handelen. Ik eet dierenvlees en dus mijn theoretische evennaaste. Ik eet geen hondenvlees maar dat is louter toeval en cultureel indien ik Chinees zou zijn deed ik het missschien wel. Zijn vegetariërs dan betere mensen. Bijlange niet zij eten levende planten dat is dus een kwestie van gradatie. Een graantje is in potentie een baby-korenaartje. Het is dus de schepping die slecht in elkaar steekt vermits levende wezens elkaar moeten opvreten om in leven te blijven. In het extreme geval van het rugbyteam waarvan de Fairchild in het hoge Andes gebergte verongelukte aten de overlevenden hun doden op om te overleven. Zelfs de Rooms Katholieke Kerk had daar geen bezwaren tegen. Na enig afgrijzen heb ik daar intellectueel niet de minste moeite mee. Het waren lijken dus levenloos en geen mensen meer. Het was vlees. Maar moeilijker zou het worden als de lijken op waren. Wat moest men dan doen ? Collectief verhongeren of elkaar doodslaan? Ik zou het experiment niet durven wagen. Zeker niet als een langere overleving waarborg zou geven voor een definitieve redding.

    Moet een dergelijk wereldbeeld dan aanleiding geven tot een volledige chaos. Elk voor zich en de wet van de sterkste, de slimste of de rijkste naargelang. Neen want indien men bij deze redenering consequent blijft is in zekere zin elk belang van het individu ondergeschikt aan het belang van de gemeenschap of de totaliteit van individuen. Er moeten dus regels zijn. Spelregels. Maar daarentegen ben ik gezien het leven kort en beperkt is ook tegen iedere regelgeving die de individualiteit van het individu al te zeer beperkt en waar de spelregels alleen nog goed zijn- niet voor de samenleving, maar voor een beperkt onderdeel van de samenleving. Spelregels ja, stompzinnige beperkingen neen !

    Wat heeft dit nu allemaal met Yarrel zijn probleem te maken. Wel er zijn inderdaad grotere problemen in de wereld. Wie zich geroepen voelt ze te veranderen, graag. Hij doet maar en mag op mijn steun rekenen. Indien het echter alleen maar bij woorden blijft in de aard van "ik vind dit erger dan dat" en men doet er niets aan om het te veranderen dan lijkt het MIJ beter te om zwijgen. Alhoewel ik erken dat iedereen zijn sympathie mag tonen. Ik heb niet te pretentie te oordelen over wat een ander mag of moet doen of zou moeten doen. Ik heb gans mijn leven getracht in de mate van het mogelijke het leed van een ander te milderen. Ik heb de relativiteit van geluk, leed en verdriet leren inschatten en ik denk te mogen beweren dat ieder verdriet of het nu een groot of een klein verdriet is individueel dient benadert te worden. Dat men zelfs geen onderscheid kan en mag maken tussen groot of klein verdriet. Verdriet is de allerindividueelste emotie waarvoor het allerindividueelste respect noodzakelijk is. En indien Yarrel uit ons leven zou verwijnen zullen wij bij ons thuis zo een allerindividueel en toch collectief verdriet ondervinden. IK wil het geen GROOT of KLEIN verdriet noemen alleen maar verdriet. En ik vind dat Yarrel het in zijn kort hondeleven verdient heeft alleen maar door ons op bepaalde momenten gelukkig te maken door zijn aanwezigheid en aanhankelijkheid.

    Dit is mijn individuele overtuiging, waarbij ik nog eens expliciet mijn respect wil betuigen voor iedere andere mening en in het bijzonder voor ieder geloof waarin ik niet slaag te geloven.

    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    En om toch nog op een humoristische noot te eindigen want een clown moet zijn publiek vermaken ook als hij een beetje droevig is. Dit clipje waarin een Zui-Afrikaanse hoont bewijs dat enigs menseliks hem nie vreemd is nie. Zet wel even de muziek af.



    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail *
    URL
    Titel *
    Reactie *
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (7)

    30-08-2006
    ...
    Met een beetje angst in het hart heb ik dit verhaal gelezen, Milo. We hebben hier ook 2 zulke gabbers lopen. De oudste is 9, de jongste wordt in oktober 7. De oudste een raszuivere "vuilbakkenhond", de jongste afgekeurd als rashond omdat ze ochgot 1 bruin plekske ter grootte van een lievenheersbeestje op haar poot heeft. Gelukkig. Anders was ze misschien al kapotgefokt. Maar ze zijn een stuk van de familie. Toen Nicky ons adopteerde zaten we juist collectief in een dip. Voor haar kwamen we nog naar huis. De jongste hebben wij geadopteerd. We zouden pas aan honden beginnen als we met pensioen gingen, maar waarschijnlijk zullen de honden er niet meer zijn als wij met pensioen gaan... Ik durf er niet aan denken. Wie gaat ons dan 's avonds uitlaten? Groetjes, affodil.

    30-08-2006 om 20:06 geschreven door affodil


    Lieve Milo, je bent triest nietwaar?
    Ik lees het in de klank van je woorden, ik hoor het in de muziek, Je weemoed om Yarrel is ook liefdesverdriet. Toch hebben niet velen het geluk zo'n verdriet te mogen meemaken. Begrijp je? Titi en Rik

    30-08-2006 om 20:03 geschreven door Titipoes


    individueel...
    ... er zal vooral veel individueel verdriet zijn wanneer ik lees dat Yarrel met verlamde achterhand zich naar de kamer van zijn baasje sleepte. Een wederzijdse band die na zeven jaar heel sterk is... Aangrijpend! Laat ons hopen dat de voorbereiding op het afscheid nog lang niet nodig is!... Maar ook dit hoort bij het leven...

    30-08-2006 om 02:34 geschreven door Lieve


    Als Yarrel er niet meer is, Milo,...
    dan is er inderdaad collectief verdriet en ga jij heel alleen grienen zoals een klein kind,ik deed het in het kleinste kamertje omdat mijn huisgenoten het minder merkten. Daarom namen wij bewust geen rashonden, hoe mooi ze ook kunnen zijn. Bastaards zijn door de band sterker en leven veel veel langer, ons Tedje bijna 20 jaar. Nu krijgt Titi, met de dag meer "zijn krakken", hij takelt heel langzaam af en hij is pas...13 jaar. Titipoes

    30-08-2006 om 02:19 geschreven door Titipoes


    29-08-2006
    the show must go on
    ook als je geen zin hebt, eindigen op een humoristische noot, dit heeft mij vandaag iemand gezegd. Die artiest, want dat was hij, zijn naam zal ik niet vermelden, je kent hem ook, was daar vroeger het levende voorbeeld van. Van die Grote Meneer heb ik verschillende videobanden, die ik geregeld nog eens bekijk. Ik heb eenmaal gezien dat hij het niet meer aankon, en dit was toen zijn liefste vrouw overleden was, en hij toch korte tijd later terug op de buhne stond

    29-08-2006 om 22:30 geschreven door kamiel


    de allerindividueelste emotie...
    Om te beginnen: ik vind de muziek prachtig, het Adagio van Albinoni als ik me niet vergis... wat maakt dat wat ik voel en denk moeilijk in woorden kan gieten...
    Om verder te gaan, jouw tweede Yarrel en Yelle-aflevering heeft me sterk bewogen. En natuurlijk hoort het niet thuis onder de noemer "humor", maar moet dat? Ik hou niet zo van die "kottekes", al zijn ze wel nodig om enige orde en structuur te scheppen. Wat ernst bij de humor, en omgekeerd, daar hou ik van...

    En ja, er zijn natuurlijk ernstiger zaken op de wereld dan de wedervaardigheden van een hond, maar dit is het leven zoals het is. Schrijven hierover is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie...
    Bij tijd en wijle sta ik stil bij het gegeven, de verhouding mens-dier-plant, en de hiërarchie die wij hieraan geven. Nog niet zo héél lang geleden werden "zwarten" tot een inferieur ras gerekend... De wetenschap kent een grote vlucht, we zijn nog niet aan het einde van onze kennis. We hebben echter de neiging alles in goed en slecht onder te verdelen, wat uiteraard zeer subjectief is. Want mijn werkelijkheid is niet de jouwe of de zijne/hare en vice versa...

    Ik probéér met zoveel mogelijk respect voor mijn omgeving, dus voor al wat leeft, in de wereld te staan... Maar zolang ik de slakken in mijn tuin met zout belaag, ben ik daar natuurlijk nog niet 100% in geslaagd, maar het blijft een stréven...

    Ondertussen is mijn respect voor jou met grote sprongen gestegen, ik kan niet anders dan van je houden, om wat je schrijft... Het blijft platoooonisch hé! ;)

    29-08-2006 om 19:12 geschreven door Lieve


    ooit
    een duitse herder gehad 8 jaar geworden,waar ik was, was hij en visa versa,op kerstavond 2 jaar geleden een spuitje weg op een paar uur gezwel hier gezwel daar,mijn laatste frank heb ik toen uitgegeven voor zijn herstel,niets kon hem genezen,mijn laatste frank aan een vriend die er steeds was,trouw en vol vriendschap en begrip, mijn troost in moeilijke dag was iedere frank waard.

    29-08-2006 om 18:07 geschreven door miekemuis




    >

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!