Verdriet weergegeven om een borstamputatie.

Het is je overvallen als een dief in de nacht. De angst van binnen is niet te beschrijven en voel jij alleen. Dierbaren staan je meestal bij maar jij geheel alleen, moet die weg bewandelen. Een angstige donkere weg en o zo eenzaam. De diepe angst van binnen, die jij alleen voelt. De zon schijnt buiten de vogels fluiten, maar je hoort ze niet. De grond verdwijnt soms onder je voeten, maar je blijft wel sterk.     Het leven is niet altijd eerlijk het geeft je liefde, pijn en verdriet. Nooit zal het meer hetzelfde zijn. Maar het licht verschijnt na lange maanden, aan het einde van die angstige donkere weg. De dagelijkse angst verdwijnt, maar o zo langzaam.           Innerlijke rust in je zelf, maakt je sterk als wuivend riet in de storm. Na iedere storm in het leven, gaat de zon weer schijnen. Je bent sterker geworden en relativeert het leven. De zon gaat weer voor je schijnen en je hoort de vogels weer fluiten. Intenser ga je genieten van ieder moment, dag en jaar van je leven.               Oud worden met je dierbaren is een geschenk, dat wens ik een ieder toe.

ECOS