Jullie lezen het goed, sinds gisteren ben ik definitief thuis.
Het is mijn eigen keuze geweest om vroeger te stoppen, maar het voelt redelijk goed aan, terug bij m'n ventje en tussen mijn kids.
Terug tussen de positiviteit en niet meer alle dagen tussen negativiteit,want dat was daar natuurlijk het geval, ieder heeft daar zijn eigen rugzak dat hij/zij meedraagt met gevolg dat het daar niet altijd een happy boel is wat uiteraard logisch is.
Maar zo trek je elkaar ook soms de dieperik in, en ik heb echt nood aan positieve vibes.
Ik ga individueel nog enkele dingen doen want ik voel wel dat ik nog iets nodig heb en ik er nog niet ben.
Maar voorlopig eerst 2 weken niks van sessie's:therapeuten of weet ik watte, nu is het echt tijd om 2 weken volop te genieten van mijn ventje en mijn kids.
Zoals ik eerder aangaf was het enkele weken geleden mijn procesbespreking en ging ik ook vragen of ik mocht stoppen met narratieve want het was/is echt mijn ding niet.
Antwoord was een dikke NJET , jammer maar helaas dus.
Daarop en ook aan de hand de van andere voorvalletjes kroop mijn ventje in zijn pen en verzond een mail...
Jawadde heeft dat een storm veroorzaakt seg een crisisoverleg met de stafmedewerkers en ik kreeg de vraag wat moeten we met die mail??
Daar hoef ik toch geen beslissing over te nemen, ik ben van mening als je een mail krijgt met vragen&opmerkingen dat je toch wel een anwtoord geeft.
Soit uiteindelijk is beslist dat mijn ventje en ik op 19/3 om 20.00u daar een gesprek met de hoofdarts om deze mail te bespreken.
Ben eens benieuwd, maar voor mij was het wel erg opvallend dat het absoluut ge-apprecieêrd werd dat er enige vorm van commentaar werd geuit ( en ik kan jullie verzekeren dat het erg deftig en respectvol geschreven was)
Ondertussen blijf ik dus netjes narratieve volgen, ik zit meestal met mijn gezicht naar buiten gericht zo kan ik als het me niet afgaat van de natuur genieten, rondhuppelende eekhoorntjes en schoon vogeltjes die voorbij fladderen hi hi
donderdag is het mijn procesbespreking , dan krijg ik mijn definitieve ontslagdatum.
Normaal is dat tot 2/6 , maar ik heb gevraagd om vroeger af te sluiten het gemis naar huis naar mijn kinderen en m'n ventje worden echt te groot.
en ik heb ook het gevoel dat ik verder kan thuis.
Zal zeker nog wel iets doen in nazorg maar dan van thuis uit.
Heb ook gevraagd om de laatste periode "beeld met opdracht" te mogen doen, ik hoop dat het + wordt
Vaak zit ik hier niet meer te schrijven, ik brei heel veel en kleur en ook het lezen heb ik terug gevonden.
T'is niet dat ik alle dagen weg ben, want je moet me nog niet tussen heelder groepen zetten , want dat is nog steeds geen succes, maar ik heb volle hoop dat het stillekes terugkomt.
en komt het niet terug dan is het zo, ook in een klein groepke kan je "fun" hebben.
merk aan mezelf dat ik vaak de " energie-moed-inzet " ontbreek om me dat duwtje in de rug te geven om hier iets te plaatsen.
want het is niet dat er niks gebeurt of alles rustig verder gaat.
Mijn lijf laat me zo vaak in steek dat ik hier zelfs sommige sessie's maar voor de helft mag:kan meedoen , en dat wekt op dit moment op zoveel weerstand binnen in mij...
In alle gaval op 26/2 is het mijn procesbespreking en dan krijg ik mijn onstlagdatum, ook dat wordt tijd want het gemis van het thuisfront wordt groot.
Ondanks dat ik best wel schrik ga hebben om in een zwart te vallen, nu alle dagen volk om mij, en dan terug alleen tussen m'n 4 muren wachtende tot m'n kids en ventje thuiskomen.
Voel me al eventjes heel erg moe , uitgeput , alles kost moeite...
zondag is denk ik alles uitgebarsten, ik ben vollen bak tegen de vlakte gegaan, weet zelf van niks, en ik was weg gedurende een dikke 5 minuten.
Ben dan in bed gebleven tot maandagnm terwijl ze heel erg vaak mijn paprameters zijn komen checken, na een consult van huisarts heeft deze me direct naar spoed verwezen.
daar aan een hartmonitor gelegen, en bleek dat er hier en daar toch wat onregelmatigheden waren.
aldusdoende moet ik morgennm uitgebreide cardiologische testen laten doen.
Iedereen is erg lief en behulpzaam.
Omdat er in de familie toch wel wat hartproblemen voorkomen hoop ik dat het morgen maar een 1-malig voorval was.
Het zijn weken van knokken&zwoegen , maar dat hoort erbij.
Het lastige is dat er momenteel terug veel sessie's wegvallen omdat heel wat therapeuten nog voor het einde van het jaar hunnen "verlop" op moeten nemen.
Merk wel bij mezelf dat het gemis naar de kinderen toe elke week toch lastiger en lastiger wordt.
Tijdens de week kijk ik echt uit naar een smsje / telefoontje om hun stem te horen.
Ben dan nu ook aan het aftellen want tijdens de kerstvakantie ben ik 6 dagen thuis en gaan we op verlof.
Hebben een huisje geboekt waar we echt weg zijn van alles en iedereen en van alle drukte.
We kunnen dana ls gezin echt met ons allen genieten , zal ons allemaal eens goed doen.
En ondertussen kleur ik veel , ja het kleuren voor volwassen is een echte verslaving geworden , en ondertussen ben ik ook stillekes begonnen met n'en brei, maar dat is nog op kousevoeten ;-)
Mijn halfjaarlijkse bespreking zit erop en ja ik heb dus een goei rapport gekregen.
De ganse staf en daar heeft mijn cb op gedrukt dat iedereen dat vond was van mening dat ik heel erg goed bezig was.
En dat ze ook al heel wat verandering zagen van toen ik ben binnengekomen.
Wel waren ze van mening (en ze zeiden dat het normaal omgedraaid is dat ze moeten meedelen) dat ik te hard werkte, dat ik soms eens moet rusten en af en toe het gewoon laten voor wat het is.Ik kan niet alles en iedereen helpen en zeker niet tot in het detail.
Moet ook leren dat feedback niet altijd een aanval op mezelf is(en ja ik voel me snel aangevallen en denk dan vaak oei ik doe het niet goed)maar gewoon dat anderen je iets positief willen meegeven, dat feedback opbouwend kan zijn.
Er is ook in samenspraak met het ganse team en mezelf afgesproken dat ik vanaf volgende week een bijkomende sessie ga volgen.
Een narratieve sessie, deze is wel op vrijdagnm dat is het nadeel,maar ben ervan overtuigd dat deze manier van werken heel doeltreffend kan zijn.
