biografie

Inhoud blog

	Een gelukkige jeugd....?
	De vijf- en zesjarige
	evacuatie
	donkere oorlogsjaren
	eerste jeugdherinneringen

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

biografie

herinneringen van een schoolmeester

06-07-2008

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

evacuatie

Wat ik me nog levendig kan herinneren was dat in de kelder van onze overburen, de kolenboer, wij 3 of 4 dagen verbleven . Hun zoontje O. die even oud was als ik, had van zijn vader een enorme houten vrachtauto met oplegger gekregen. Een oplegger zo groot dat ik er met gemak in paste.
Na die dagen, waar de Engelsen boven ons hoofd een complete operatiekamer hadden ingericht, begonnen de geallieerden op te trekken naar O. en de Duitsers kwamen vanuit het westen en noorden achter hen aan.
Het ene moment waren we bevrijd en wellicht hebben sommige burgers hun zorgvuldig bewaarde driekleur uitgehangen, maar korte tijd daarna waren we weer als vanouds bezet.
En erger nog : de moffen maakten van het hele gebied Sperrgebiet, en dat hield in dat de hele bevolking zijn en haar biezen moest pakken en elders toevlucht zoeken.
Mijn ouders gingen met hun kinderwagen met mijnzeven maanden oude zusje er haastig vandoor.Een korte wapenstilstand maakte het mogelijk om tussen de linie
door te vluchten en via de buunderkamp, planken wambuis, Otterlo belanden we na 2 dagen in Ermelo.
Later hebben mijn vrouw en ik die tocht nog eens te voet gemaakt om te weten wat dat voor mijn ouders betekend heeft. Maar ten eerste hadden we niet 2 kleine kinderen bij ons en natuurlijk ondervonden we ook niet de stress die mijn ouders ongetwijfeld gevoeld hebben.
Twee ongetrouwde wijk zusters, de gezusters Binnendijk, hebben ons meer dan een half jaar onderdak gegeven en ik blijf hen daar mijn hele leven dankbaar voor.
Mijn vader vond zelfs in die laatste oorlogs maanden werk in de psychiatrische inrichting aldaar.
Een minder mooi voorval tijdens ons verblijf was dat de zeer orthodoxe boeren uit de omgeving de zusters af en toe etenswaren toestopten maar daarbij zeiden dat het voor hun was en niet voor die evacuees.
Die had God immers gestraft en dus hadden ze het niet verdiend. Dat deed pijn!

Geef hier uw reactie door