Inhoud blog
  • Hey Hey terug thuis
  • Stempels en Credential
  • Afgelegde weg
  • aan alles komt een einde...
  • Compostela
    Foto
    Zoeken in blog

     Datum
     Tot Km
    Etappe
     Km
     Nog te
    Gaan +/-
     14/9
    800 Km
     SANTIAGO DE
     COMPOSTELA

     0 Km
     13/9
    783 Km
     Melide - Santa Irene
    30 Km
    17 Km
     12/9
    753 Km
    Portomarrin - Melide
    39 Km
     47 Km
     11/9
    714 Km
    Sarria - Portomarrin
    14 Km
     86 Km
     9/9
    700 Km
    100 Km Steen
    10 Km
    100 Km
     9/9
    690 Km
     Tria Castela - Sarria
    17 Km (Km aangepast aan
    realiteit)
    110 Km
     8/9
    624 Km
    Las Herrerias - Tria Castela
    29 Km
    181 Km
     7/9
    595 Km
     Villafranca - Las Herrerias
    de Valcarca - 21 Km
    205 Km
     6/9
    574 Km
     Molinaseca - Villafranca del
    Bierzo  -  31 Km
    226 Km
     5/9
    543 Km
    El Ganso - Molinaseca
    24 Km
    257 Km
     4/9
    519 Km
     Astorga - El Ganso
    13 Km
    281 Km
     3/9
    506 Km
    Villar de Mazarife - Astorga
    27 Km
    294 Km
     2/9
    479 Km
    Leon - Villar de Mazarife
    20 Km
    321 Km
     1/9
    459 Km
     Reliegos - Leon
    21 Km
    341 Km
     31/8
    438 Km
    Sahagun - Reliegos
    32 Km
    362 Km
     30/8
    406 Km
     Calzadilla - Sahagun
    21 Km
    394 Km
     29/8
    385 Km
     Carrion - Calzadilla
    17 Km
    415 Km
     28/8Ziek
    432 Km
     27/8
    368 Km
     Boadilla - Carrion de los
    Condes       20 Km
    432 Km
     26/8
    348 Km
    Castojeriz - Boadilla
    20 Km
    452 Km
     25/8
    328 Km
    Hornilla - Castojeriz
    19 Km
    472 Km
     24/8
    309 Km
    Burgos - Hornillia
    20 Km
    491 Km
     22/8
     23/8
     Rust in Burgos
    511 Km
     21/8
    289 Km
    Villafranca - Burgos
    43 Km
    511 Km
     20/8
    246 Km
    Granon - Villafranca
    20 Km
    554 Km
     19/8
    219 Km
    St. Domingo - Granon
    8 Km
    581 Km
     18/8
    211 Km
    Sotes - Santo Domingo
    34 Km
    589 Km
     17/8
    177 Km
    Logrono - Sotes
    15 Km
    623 Km
     16/8
    162 Km
    Los Arcos - Logrono
    30 Km
    638 Km
     15/8
    132 Km
    Estella - Los Arcos
    21 Km
    668 Km
     14/8
    111 Km
    Puente - Estella
    20 Km
    689 Km
     13/8
    91 Km
    Pamplona - Puente la Reina
    23 Km
    709 Km
     12/8
    68 Km
     Zubiri - Pamplona
    19 Km
    732 Km
     11/8
    49 Km
    Roncesvalles -Zubiri
    22 Km
    751 Km
     10/8
    27 Km
    Orisson - Roncesvalles
    19 Km
    773 Km
     9/8
    8 Km
    St Jean Pied de Port - Orisson
    8 Km
    792 Km 

    Voettocht
    naar Santiago de Compostela
    15-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Inleiding
    Binnenkort vertrek ik op pelgrimstocht. Vanaf 8 augustus vertrek ik te voet van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostella. Ik zal de camino francés bewandelen zoals zovelen dit reeds gedaan hebben of nog zullen doen. Ik voel me reeds een kleine schakel in een grote keten in tijd en plaats verbonden.

    Camino

    Volgens de verzamelde informatie via verschillende bronnen is het zowat de minst gunstige tijd om te gaan: veel te warm en veel te veel volk...afzien en moeilijk een slaapplek te vinden, dat beloofd. Angstbeelden over een marathon in slowmotion vullen mijn hoofd (deze uitdrukking gelezen in pocketboekje over de tocht - vond het knap bedacht)
    En toch moet ik nu gaan; als ik denk aan een andere datum in een verdere toekomst die misschien  meer ideaal zou zijn dan lijkt de magie verdwenen: nu is de moment fluistert er iets in mij. Dus luister ik er maar naar. Alsof het juist dat is waar het om gaat en niet het naar Santiago gaan op zich. Ik zie deze tocht dan ook als een echte pelgrimstocht in de spirituele zin van het woord. Als oefening om stil te worden. Stil van al dat geroezemoes buiten en binnen mij dat zegt wat hoort en wat moet. En vervolgens deze stilte te verbinden met het-op-eigen-benen staan. Het in staat zijn om voor mezelf te zorgen. Mijn eigen weg te gaan.  Letterlijk en figuurlijk.
    Ik draag deze tocht dan ook graag op aan Jonathan Livingstone Seagull.

    Meeuw 17

    (Picture "Meeuw 17" by Djumbo)



    31-07-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.nog enkele dagen
    Dank jullie wel voor jullie bemoedigende reacties op deze blog en in mijn mailbox!
    Met al die steuntjes in mijn rug kom ik zeker vooruit!

    Heb vandaag nog maar eens een winkelier gelukkig gemaakt; meerbepaald een apotheker. Met een grote glimlach liet hij me vertrekken met de helft van zijn apotheek in mijn zak: van magnesiumtabletten (mijn 'arme' spieren weten nog niet wat hen te wachten staat) tot sparrendrab, verbandgaas, windels, steunverband, verzorgende voetcreme...
    Ik begin zo stilaan het vermoeden te krijgen dat ik misschien wel een levend bewijs ben van selffulfilling prophecy... laat nu net dat gewicht de druppel zijn dat mijn voeten en knieen doen besluiten de brui er aan te geven. Haha we zullen wel zien.

    Nog enkele dagen verwijderd van de dag van vertrek. Het verlangen is ook een gevoel apart: de toekomst net als een schone lei: alles is nog mogelijk zo lijkt het, vrijheidsgevoel. Gek dat je zo een tocht moet ondernemen om dat te beseffen.
    Wanneer ik andere verslagen van pelgrims lees (dank Sven en Fredo voor jullie tips)  beginnen de kriebels wel echt op te spelen. Het is genoeg geweest om er over te lezen hoe het anderen vergaat. Ik wil vertrekken en het zelf beleven!
    Nog even...





    08-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.het vertrek: 6 augustus

    Hallo iedereen,

    Ze zeggen dat je op de camino het volgende tegenkomt: lessen in loslaten, onverwachte prachtige ontmoetingen, confrontaties met je zelf en met je schaduwkanten weerspiegeld in anderen en vooral snurkers snachts die je beroven van een goede nachtrust...voor ik goed en wel was aangekomen in saint-jean-pied-de-port om daar tevoet de tocht aan te vangen, heb ik het voorgaande allemaal al meegemaakt (ik kan dus nu terug naar huis... haha).
    Ken je dat; de dag voor vertek nog een heel lijstje af te werken, in je hoofd een ideaal plaatje hoe je op rustige manier afsluit en de dingen nog op orde zet. Maar dan plots een kink in de kabel, een gebeurtenis die alle aandacht opeist en me nog even emotioneel door elkaar hutselde.
    Mijn buurvrouw Rachida kwam me op gegeven moment verwittigen dat ze Levi, mijn kattehuisgenoot in de tuin had gezien en dat er duidelijk iets niet in orde was; hij sleepte zich voort...
    Dus ik ging direkt checken natuurlijk en in de veranda lag hij op de grond en niet meer in staat zich voort te bewegen, duidelijk gewond. Naar de dierenkliniek - op zondag - met hulp van Inge en Raf voor vervoer. Wat bleek; Levi was aangereden door een auto en er was op hem geschoten met een loodjesgeweer (maar dat kon ook vroeger gebeurd zijn). Geluk bij een ongeluk; niks gebroken. Toch veel rust nodig en medicijnen om gekneusde spieren en verfomfaaide zenuwen te helpen herstellen. Na spoedoverleg met mijn beide buurvrouwtjes bleek dat ze nog steeds met evenveel liefde wilde zorgen voor Levi tot ik terug thuis zou komen en ik echt met een gerust hart mocht vertrekken. Ingrid en Rachida dank voor jullie goede zorgen, ik weet dat hij in goed handen is!

    Vertrek Antwerpen           Rugzak

    De dag nadien vertrok ik. Inge en Raf brachten me met de auto naar de stad waar ik de bus diende te nemen om 19.45u. Het begon al goed; toen we op de prins-boudewijnlaan waren aan het kruispunt met de E19, viel mijn frang dat ik iets vergeten was. Mijn stapschoenen! Haha bijna aan een tocht van 800 km vertrokken zonder stapschoenen mee. Pittig detail.
    Toen we uiteindelijk aan de vertrekplaats aankwamen stond daar een grote verrassing op me te wachten;enkele collega's van mijn werk kwamen me uitwuiven. Wat een leuke en hartverwarmende manier om te vertrekken. Dank je wel lieve collega's, en Sabine, ik heb al heerlijk genoten van de chocoladekoekjes onderweg!!
    Het was even spannend want de bus kwam maar niet aan.. busje komt zo...
    Uiteindelijk met een halfuur vertraging kwam hij erdoor. Het was een heel chique moderne car met veel ruimte voor de benen. Mmm hier wil ik gerust mee tot in Tours rijden waar ik moest overstappen. Vervolgens vertrok hij met nog enkele stops waaronder Gent en Brussel op het programma. Eenmaal goed en wel gezeten, informeerde de chauffeur ons dat we allen diende over te stappen in brussel...buy buy chique bus...
    In Brussel was het even een soep. Wie moest waar welke bus nemen? En masse gingen we het vragen aan de inlichtingenbalie. Ik met enkele anderen moesten toch dezelfde bus op. Terug naar de chique bus, waar de chauffeur ons vertelde dat we niet mee mochten. Hij ging terug naar huis zei hij. "Jamaar volgens de inlichtingen"zeiden we..."kan wel zijn maar ik ga naar huis" zei de chauffeur.
    dus ging ik terug naar de inlichtingen en na aanschuiven kwam ik aan de balie waar de chauffeur stond te praten met man achter balie. Ze keken me beiden aan en toen ik zei dat ik niet wist welke bus ik nu moest nemen begonnen ze elkaar te beschuldigen: het is uw fout, het is uw fout. Haha, best wel grappig. Vervolgens keken ze me beiden aan en vertelden me de info die ik moest weten: bus 4.
    Wachten op bus 4... Na een tijd komt er een oudere bus de halte opgereden - bus 4. Eenmaal ingestapt bleek dat de zetels dichter bij elkaar stonden: de zetels voor u komen tot aan uw knieen; je moet zelfs je benen een beetje uit elkaar zetten om je benen te kunnen plaatsen.
    Welkom in de bus tot in Tours! De bus zat afgeladen vol.
    Het beloofde een interessante nacht te worden. Mijn direkte reisgenoot - ik zat aan het raam - bleek een oudere gentleman die absoluut niet met choas overweg kon (naar eigen zeggen) en in mij de ideale klaaggenoot vond voor al het gebeurde.
    Ken je dat dat je soms precies op de verkeerde plek zit? Zoals de verkeerde kassa uitkiezen die toch traagst vooruit blijkt te gaan?
    Wel heel de bus was stil: buiten naast ons 2 jonge vrouwen die tot 2u snachts praatten en keuvelden. Mijn reisgenoot werd er horendul van (aan 1 stuk door zeg; zij hij me nog) Ik luisterde naar de melodie van hun praten. De ene vertelde het meest terwijl de andere vrouw op gepaste tijd: oh ja, oh nee, amai zei met gepast intonatie; het klonk bijna als een lied met terugkomend refrein. Vervolgens brandde er 2 lichtjes in de bus; naast ons en voor ons...
    Uiteindelijk om 02.00u stopten de vrouwen met praten en gingen ook de lichtjes uit.
    Oef nachtrust here I come! tot een halfuur later mijn achterbuur begon  te snurken....en ja hoor de enige in de bus...
    In tours overgestapt om halfzes smorgens op een Duitse bus met Duitse grundlichkeit. Wat een verademing en verbetering! De rest van de reis verliep vlekkeloos!

    En dan uiteindelijk gisteren aangekomen in Saint-Jean-Pied-de-Port in een heerlijk gastvrij pelgrimshotelleke: esprit du chemin: www.espritduchemin.org/
    Na een kleine rondleiding brachten ze me naar een kamer voor 3 personen (die ik deelde met 2 zweedse vrouwen). En op mijn kopkussen lag een briefje klaar: welkom Marie.

    P8080024

    Ik besluit het rustig aan te doen: vandaag nog accclimatiseren en morgen vertrek ik niet naar roncesvalles maar stop al in orisson. Ga de zware etappe in 2 stukken doen. Een gouden tip van een ervaren pelgrim; beter traag vertrekken dan te snel en enthousiast en je knieen overbelasten.

    groetjes


    12-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.pamplona
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Hey hey, hier ben ik weer.

    Hier wilt dan zeggen in Pamplona: de stad ook van de stierenwedloop. Dit houdt in dat ze op een bepaalde feestdag stieren door de straten laten rennen... gelukkig nu niet.
    Vandaag hebben we 20 km gestapt. Gisteren ook zoiets... tot in Zubiri. Dat wa wel heavy, veel zware afdalingen en vrij heet.
    Er is veel volk onderweg zoals te verwachten was, voornamelijk veel Spanjaarden en Italianen. Mijn eerste echte contact op de tocht was in Orisson met een ... Nederlander, en toeval wil dat hij nu net met dezelfde issues zat teworstelen als ik, en het tweede toeval wil dat zijn naam Jos is en dat hij op de camino zich voorstelt als Jozef. Al snel dacht men dat we samen hoorden en het bracht natuurlijk veel hilariteit als we onze namen zeiden. Jozef en marie... mmm waar heb ik dit eerder gehoord?

    Gisteren heb ik afscheid genomen van Jozef want zijn ritme ligt veel sneller. Maar ja op de camino weet je nooit. Momenteel heb ik veel contact met een Amerikaans koppel, een Zweed, een Pool, een Duitser. We nemen wel steeds afscheid maar toch belanden we onderweg of in een pelgrimshostelletje op dezelfde plek. Zoals de Duitser nu; al even niet gezien en dan belandt hij in onze slaapkamer en dit dan in een grote stad met meerdere refugios en hostels waarvan de onze meer dan 100 mensen capaciteit bevat...
    Wat ook grappig is dat er een Duitse ploeg aan het filmen is. Een opgedirkte jonge vrouw en man wandelen in nette kleren een stukje en worden gefilmd, vervolgens gaan ze een stukje met de auto verder. Vervolgens komen wij bezwete pelgrims ergens aan en zijn zij daar ook nog altijd even proper natuurlijk...
    Of wat dacht je van de mensen die hun bagage door bussen laten vervoeren en onderweg enkel met een dagrugzakje lopen.
    Dit was in het begin heel confronterend voor me: ik met een 13 kg zware rugzak (met water) en traag als een slak, en elke pelgrim stak me voorbij en dit met een minirugzakje. ik voelde me net een muilkoe of een melkezel...
    de pyreneen oversteken van orisson naar roncevalles wa heel mooi, bijna surrealistisch want we stegen tot ongeveer 1400m hoogte. er kwamen soms mistflarden opzetten. dieren: paarden en koeien met bellen die klingelden zoals bellen in een klooster en soms hoorde je de bellen maar zag je de dieren niet door de mist. En dan ergens een plek waar ik de gieren heb gezien waarvan ze spraken op het nieuws. ze waren juist met 40 een dode koe aan het oppeuzelen toen ik voorbij kwam en ik stond ongeveer 10 meter van hen af. En dat nadat ik juist gehoord had dat de dieren gevaarlijk konden zijn door hun honger, dat ze daardoor ook levenden konden aanvallen zoals onlangs een levende koe en nu gaat het verhaal de ronde dat je als pelgrim er ook maar niet te lekker uit moet zien maar ja aan mij is niet zoveel te peuzelen...
    Het klosster in roncesvalles is heel mooi en het was een speciale ervaring om met 120 mensen in een zaal te slapen dat leek op een mini oude kerk... ben er ook naar de mis geweest en heb de pelgrimszegen ontvangen, dit emotioneerde me toch.
    Sinds dan dus steeds opgetrokken met dit internationale groepje.
    En kijk nu ik dit aan het intypen ben komen de fransmannen me ook weer goede dag zeggen, heel toevallig toch weer.
    Gisteren kreeg ik het volgende inzicht toen ik in de hitten een steile helling aan het opkruipen was. ik voelde me ineens een 100jarige oude man met lange baard die een hevig gewicht droeg en ik droeg het reeds voor vele jaren. Het was echt wel zwaar en mijn spieren lieten weten dat ze bestonden... en toen moest ik zo hard lachen van plezier dat ik dat aan het doen wa en dat ik dat voelde:
    pijn en plezier kunnen dus perfect samen gaan: meer nog pijn kan soms onderdeel zijn van een intense ervaringen die leven meer in zijn totaliteit te voorschijn laat komen. Heel mooi toen ik dit meemaakte enwo een antzoord formuleerde op een vraag waar ik mee zat: waarom moeten mensen lijden... 

    ga nu even stoppen want dat is hier met limited time.
    groetjes

    13-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Puenta la Reina en de camino
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Hehe,

    We zijn er weer geraakt in Puenta la Reina dan, weer een 23 km verder. En natuurlijk vertrok ik alleen en onderweg ontñoette ik de Zweed Matthias en hij vergezelde me de rest van de weg tot hiertoe. Is toch wel plezant zo gezelschap om zo vooruit te geraken. Hij heeft me onderweg ook geholpen met mijn rugzak een beetje te verbeteren en sindsdien is de pijn in mijn rug veel beter... soms is dat toch zo gemakkelijk een man die een vrouw in nood kan helpen ;-)
    Gisteren Pamplona ontdekt en dat is wel een heel mooie stad, het was ook heel rustig omdat het zondag was. Overal kleine steegjes met van die typische balkonnetjes vol met kleurrijke bloemen: Om nog maar van de kerken te zwijgen. Naar de stierearena ben ik niet gaan zien.

    De pelgrims onderling spreken vaak over de camino en zijn werking. Het is alsof we op zich een soort familie vormen die voor elkaar zorgen.
    Daarbij zijn er soms van die leuke toevallighede:
    gisteren besloot ik voor mezelf niet mee te doen met de wedloop voor een bed. Het hangt in de lucht. de stress voor ergens op tijd te geraken. Er zijn er dus echt die om ter eerst ergens willen geraken en er heel trots op zijn dat hen dat lukt. Maar ik was nu net van plan de stress van het dagelijkse achter me te laten en niet om het op een andere manier weer op te pakken. Gisterenavond in de pelgrimsherberg hoorde ik op gegeven moment heel mooie fluitgeluiden. Ik ging op zoek naar de bron en kwam bij een Braziliaan terecht die Gabriel bleek te heten en zijn vriendin rarara Gabriella, dat is gemakkelijk. We geraakten aan de klap en bleek dat ze ook met dat issue zaten. Vervolgens kwam er een meisje voorbij die ons hoorde en ook op die manier dacht, we hebben dan op zijn caminos afgesproken dat we in de toekomst wel eens samen buiten zouden kunnen slapen. op zijn caminos wil zeggen: zonder het vast te leggen met gegevens van elkaar, we zullen elkaar wel terug ontmoeten (of niet). Achteraf bleek het meisje in mijn kamer te slapen. Zij was van Oostenrijkse afkomst.
    Overigens is het wel leuk ons internationaal groepje. Het is best wel een heilig groepje dat onderweg is ;-)  Jozef, die ik vandaag terug ben tegengekomen, Marie (bibi), de Zweed Mattheus, dan hebben we de twee Gabrielles, 2 Franciscussen: 1 is Spaans en de ander een Amerikaan, en last but not least Rafael van Poolse afkomst...
     En dan de openheid en de vriendelijkheid van iedereen: als je langs de weg zit vragen alle voorbijgangerpelgrims of het gaat, de spaanse Franciscus heeft onlangs nog een fiets voor iemand naar boven op een berg geduwd, en de Spanjaarden van de refugios zijn over het algemeen tot hier toe ook heel vriendelijk. Net als de vrijwilligers uit andere landen die in de refugios werken. Zo kwamen we gisteren bezweet in Pamplona aan en kwamen eerst bij een Duitse refugio: jammer genoeg plakte de dame juist een papier met: alles bezet, op de deur toen we aankwamen: Ze zag onze beteuterde gezichten en ging vervolgens water met citroen en koekjes halen voor ons. Vervolgens gaf ze allerlei tips waar we nog konden gaan horen of er een plekje was...

    En nu zit ik hier in puenta la reina een ok refugio met zwembad; mmmmmmmmm

    p.s. ik heb hier ook al duiven gezien en foto van getrokken, ik dacht aan Domino ,-)



    (Picture "Puenta la Reina" by Gustavo Marin)

    17-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.SMS van Marie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen (Reeds gelopen : ca: 200 km)
    (nog te lopen : ca: 621 km)


    Hello,

    Ik kreeg volgend SMS 'je van Marie:

    "Alles ok! enkel geen internet. verblijf nu in oude bodega in riojastreek. heerlijke wijn. we zijn nu in Sotes,
    ongeveer 20 km verwijderd van logrono. groetjes. Marie"

    Mich

    20-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.onderweg van granon naar ?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen He hey,

    het duurt allemaal wat voor ik fatsoenlijk kan schrijven, zelfs nu is het even een kattebelletje onderweg: hopelijk heeft volgende refugio internet dat werkt en heb ik tijd.
    Het gaat goed, ik ben voornamelijk onderweg met Matthias de zweed en rafael de pool: we hebben een goede verstandhouding met elkaar en heel regelmatig ontmoeten we ons amerikaans koppeltje nancy en frances. Gisteren in een heel fijne refugio verbleven in granon: Het is gelegen in een stuk van de kerk zelf in een van de torens: Het was heel gezellig en caminowaardig; na gezamenlijke eten met alle pelgrims daar - doet me een beetje denken aan de familie de mey waarin ieder helpt om het gezellig te maken - werd er een kleine alternatieve mis gehouden. Waarin enkele psalmen werden voorgelezen in verschillende talen, en vervolgens ging er een kaars rond en mocht elke pelgrim iets of niets zeggen in eigen taal of engels of spaans en last but not least werd er afgesloten met een onze vader die we allen tegelijk moesten zeggen in onze eigen taal, en daar kreeg ik nu echt kippevel van: Je hoorde dat gereoezemoes van verschillende talen. duits, engels, frans, spaans, portugees, zweeds, deens, vlaams, italiaans en tegelijk waren we er allen mee verbonden: Heel apart.
    Het lopen gaat goed, soms pijn in mijn rug en het is zoeken naar evenwicht tussen verdragen en mentale wilskracht en het als een teken zien om te stoppen. Ben best trots want eergisteren heb ik iets van een 34 km gestapt... en het ging goed. Nu ja het weer speelt een grote rol want als het 40 graden is dan waan jeje in de woestijn en is 20 km al een hele overwinning.
    enfin tot hiertoe met alles wat ik innerlijk en uiterlijk tegenkom zowel leuke als moeilijke dingen blijf ik het begaan van de camino een heel aparte ervaring vinden en een aanrader¡¡¡
    tot later 
    heel veel liefs
    Marie

     
    Picture Untitled by Nos da Montanha

    23-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.burgos en verder naar...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen He hey,

    Eindelijk een refugio met internet en ik wist het niet. Helas zijn deze limited time maar ben toch blij dat ik weer iets kan schrijven. Er is ondertussen weer heel wat gebeurd onderweg van binnen en van buiten.
    Eergisteren ben ik samen met Mathias en Rafael aangekomen in burgos na een stevige wandeling van meer dan 40km. Eigenlijk gingen we er iets in de dertig doen en dat was al veel maar nu door een omweg die we moesten maken werden het er meer dan 40. ja wadde. (het weer is er ook wel naar het is amper 20 graden dus kan je ook wel goed doorstappen - gisteren en vandaag is het zelfs kouder en regenachtig...) Het is niet mijn bedoeling om de marathon af te werken of om in het guinessboek of records terecht te komen en mijn dierbare lichaam liet dan ook sterk van zich horen. Onderweg (van villafranca naar burgos)kreeg ik problemen met mijn hart - ik ging een veel te snel ritme. De twee mannen wilden me in deze conditie zeker niet alleen laten en ondersteunden me onderweg door onderhande mijn rugzak te dragen. Een zot zicht eigenlijk hun eigen rugzak opn hun rug en dan de mijne op hun buik. Het raakte me erg hoe ze me trachten te helpen. Maar ik kon het toch niet lang aanzien en wilde mijn eigen last zelf dragen, dan maar op een echt slakkengangetje verder. Onderweg begon ik dan maar mantras te zingen die ik in nederland geleerd heb. En alhoewel ik normaal gezien thuis ze nooit kan herinneren kwamen ze nu een voor een bovendrijven in mijn geheugen en alhoewel ik normaal gezien verlegen ben dat andere mensen mij kunnen horen begon ik ze te zingen en trok me er niks van aan dat mijn compagnons me konden horen. Ze vonden het trouwens mooi... dus toch geen kattegejank blijkbaar. Eenmaal in burgos aangekomen verbleven we in een hostel want het was veel te laat om nog in een refugio in te checken.
    De dag erna moest ik naar het ziekenhuis van mijn gezelschap om voor de zekerheid te checken of er echt niks met mijn hart was, alhoewel ik het gevoel had dat ik gewoon veel te veel hooi ( of in dit geval rugzak) op mijn vork had genomen. Een heel lieve spaanse jonge pelgrim die goed engels kon vergezelde me en na een electroscan met goed resultaat mocht ik van de dokter mijn tocht verder zetten. Hij beaamde dat mijn hart helemaal in orde was, en lachte me een beetje uit. iets in de trent van, ja wat verwacht je als je doet wat je doet...
    Zo na een gesprek zonder al te veel woorden met mijn 2 compagnons heb ik aangegeven dat ik echt wel mijn eigen ritme moet volgen wat er ook gebeurt... En natuurlijk hebben ze er alle respect voor. Gek eigenlijk hoe soms die dingen onstaan. Want eigenlijk was het van in het begin duidelijk dat ieder zijn eigen ritme mocht volgen. We vormden op den duur zo een klein beetje een mini clan (zoals in ice-age. al die vreemde karkaters bij elkaar en toch bij elkaar horen) en vanuit dat gevoel gingen we samen ernogal vandoor. Nu heb ik gisteren en vandaag een rustdag genomen. Rafael is al vooruitgegaan en Matthias blijft me vergezellen. Ik denk dat hij het bereiken van de eindmeet iets minder belangrijk vindt dan het mij vergezellen...;-)

    Even in een notedop de voorbije etappes:
    donderdag 9 augustus. saint jean pied de port - orisson: 8 km
    vrijdag 10 augustus. orisson - roncesvalles: 19 km
    zaterdag 11 augustus. roncesvalles - zubiri: 22 km: mooi refugio in klooster te roncesvalles
    zondag 12 augustus. zubiri - pamplona: 19 km: en pamplona grootse stierenloop in juli
    maandag 13 augustus. pamplona - puenta la reina: 23 km: heel mooi standbeeld op top berg
    dinsdag 14 augustus. puenta la reina - estella: 20 km
    woensdag 15 augustus. estella - los arcos: 21 km:  in los arcos heb ik stierenwedloop gezien
    donderdag 16 augustus. los arcos - logrono: 30 km
    vrijdag 17 augustus. logrono - sotes: 15 km bodega mmmm met heerlijke wijn
    zaterdag 18 augustus. sotes - santo domingo de la calzada: 34 km
    zondag 19 augustus. santo domingo de la calzada - grañon: 8 km
    maandag 20 augustus. grañon - villafranca: 27 km
    dinsdag 21 augustus. villafranca - burgos: 43 km
    woensdag 22 augustus. burgos = heel mooie stad met oude kathedraal
    donderdag 23 augustus. burgos - niet al te ver...

    Ondanks dat Burgos een heel mooie stad is met veel pleintjes, park, de huizen met typische bouwstijl waardoor ze het uitzicht krijgen van een glazen kubus of van die typische verandatjes, maakt het bewandelen van de camino in een overgroot deel in de natuur en de rust dat je als een alien in de stad beland; alsof je echt een andere soort wereld betreed, een abnormale wereld waar regels heersen die zo wereldvreemd zijn met gewoontes die dan ridicuul lijken. Terwijl wanneer je gewoon in de stad leeft je je er absoluut niet van bewust bent. Een heel vreemde ervaring. Hetzelfde trouwens als je de tvprogrammas aanschouwt wnneer je in een bar iets gaat drinken. het lijkt echt surrealistisch wat je dan ziet op tv, waar maken mensen zich toch allemaal druk in zoiets...
    Dus ik snak terug naar de rust en het gevoel van op de camino te zijn.
    Het is fijn om alleen te gaan, het is fijn om in gezelschap te zijn en de gesprekken te voeren die zich dan ontvouwen; van heel praktisch (hoeveel km , welke plaats zullen we stoppen, alle houvastjes op de tocht) tot de persoonlijk zaken die je tot nadenken zetten.

    Een internationale familie op de weg: canadezen, amerikanen, japanees, fransen, vele vele duitsers, vele vele spanjaarden, enkele intalianen, australiers, zweed, pool, belg alleen ik... heel boeiend
    soms gesprekken van hoe is dat in jouz land van politiek tot wanneer mag je een auto rijden of alcohol drinken of hoe toast je wanneer je samen iets drinkt...

    En toch is er ook een keerzijde: be aware of your socks and shoes, want er wordt gestolen.... yep zelfs schoenen.... en dat voelt aan als heiligschennis
    wel
    de camino is als het leven
    dat is wat ze zeggen

    groetjes en tot later
    en nog is voor de zekerheid
    ik ben helemaal ok
    dont worry
    be happy
    ;-)


    (Picture Catedral de Burgos by Quimg)

    27-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.boadilla delcamino
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    ola,

    Nu zit ik in een heel gezellige herberg: mooie tuin vol met bloemen in pot, een klein zwembadje, een kunstwerk in gietijzer waar de mussen graag op komen zitten. ze zijn heel tam, komen bijna gewoon op je hand zitten. Een eetkamer vol met typische schilderijen van stillevens met bloemen afgewisseld met vergezichten zoals mijn grootvader ze ook zou schilderen. een fijne plaats om te vertoeven. Al is het maar voor even, want zo gaat het als je pelgrim bent, enkel voor 1 nacht mag je blijven, tenzij je gewond bent. maar het is ongelooflijk hoe de refugios onderling kunnen verschillen. de municipalrefugios bieden enkel basiscomfort en je voelt je als een anoniem nummer tussen de andere 100 pelgrims, de kleinere zijn veel hartelijker en zelfs dit verschilt. Ook qua hygiene kom je vanalles tegen. Een van de vorige nachten ergens geslapen in dubbelbed op bovenste bed waar ik snachts vreemde geluiden boven mij kon horen, het leek op geknaag van vele kleine diertjes die in het hout aan het rondkruipen waren. Ik dacht nog: als ik iets op mij neer voel vallen dan ga ik schreeuwen. en ik zei tegen mijn buur: "the ceiling is alive". Maar gisteren was het een goede dag: na veel te laat vertrokken te zijn; 20 km te stappen (ik ben braaf) aangekomen in deze refugio die aan onze wensen voldeed; een goede; hete douche, goede bedden en niet levende plafonds...
    Nu zijn we ongeveer 5 km van fromista.
    Toen in burgos ben ik nog een extra dag gebleven. 3 dagen in totaal dus. de dag erna 20 km gestapt tot hornillos del camino. De dag erna 19 km tot in castrojeriz en dan gisteren dus van castrojeriz tot in boadilla de camino. vandaag hopen we carrion de los condes te bereiken is 26 km.
    is gek dat aandacht en interesse verschuift naar basisdingen. De stilte onderweg neemt je mee en betovert je: bloemen onderweg worden feller van kleuren; zoals de trotse zonnebloemen die felgeel afsteken tegen de bruinrode aarde. je ruikt de bomen en het is een genot telkens weer net zo wanneer je het ruisen van de bladeren hoort, het is allemaal veel intenser.
    Onderweg ontspinnen zich gesprekken over leven en dood: inzicht van de dag:
    "ik hou van het leven"
    en bij het verliezen van een dierbare voel je verdriet van het gemis maar ook een onuitgesproken pijn en angst voor de dood, die zich moeilijk vertalen laat. En nu weet ik in die pijn en angst zit gemis voor het leven. Ik wil nog van het leven kunnen genieten voor ik ga...en dat is feitelijk een mooi besef.
    Soms dringt de stilte nog dieper door en besef je ook hoeveel nonsensgedachten je hebt en dat er patronen inzitten bv wederkerende loops zodat je geergerd opmerkt; dit heb ik al eerder gedacht en dit nog eens denken brengt geen meerwaarde, het is enkel vervelend geruis. Maar daaronder of ermee verweven is de stilte.


    Picture Boadilla del Camino by notafalerni )

    29-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.processie van echternach
    Klik op de afbeelding om de link te volgen hey hey,


    Hier ben ik weer, terug onder de levenden. Ben blij een internet in een bar met fatsoenlijk toetsenbord en met ongelimiteerde tijd. Kan ik eens rustig typen.
    Ken je dat dat je hoopvol een plan in je hoofd hebt waar je je aan wil houden en dan heb je een tegenslag en denk je na het aanvaard te hebben, ok nu gaan we er weer voor en vanaf nu zal het beter gaan. En voor je het weet heb je weer een plan in je hoofd van hoe het hoort te gaan.
    Ik vond van mezelf dat ik heel braaf bezig was met de kms. Rustig 20 km per dag en wilde het juist terug gaan opbouwen tot het volgende gebeurde:
    eergisteren waren we in carrion de los condes aangekomen, en savonds waren we gezellig in een bar iets gaan eten. De volgende dag, gisteren dus voelde ik me helemaal niet goed. Toch wilde ik voortstappen want we willen ons gezelschap terug inhalen. Maar ergens tussen het aankleren van mezelf  en het inpakken van de rugzak kwam het voor de eerste keer opzetten, een golf van misselijkheid en ik moest rennen naar de wc... Erna voelde ik me iets beter en dacht de geplande tocht alsnog te kunnen voortzetten. We vertrokken en halverwege het dorpje midden op een gezellig pleintje notabene was het weer zover: sorry voor al diegenen die me hebben moeten aanschouwen, ik was zover heen dat ik niet eens beschaamd meer was; heb wel een discreet hoekje trachten uit te zoeken, voor zover dat mogelijk is. En toch wilde ik nog steeds doorgaan. We stapten nog 300 meter verder, kwamen aan de rand van het dorpje waar een soort rustplaats was voor pelgrims met bomen en gras en daar ben ik blijven steken. Ik ben er gaan zitten en brabbelde in het vlaams tegen matthias dat ik daar de rest van de dag wilde zitten, ik had geen fut meer om terug te gaan laat staan om verder te gaan. Een franse pelgrim die ons zag sprak Mathias bezorgd aan dat het geen goed idee was om verder te stappen omdat we niks zouden tegenkomen voor de volgende 17 km...
    Mathias vertelde me dit nieuws en ging toen op zoek naar een hotel waar we zouden kunnen verblijven. Op dat moment voelde ik me heel gedemotiveerd, wat al mijn inspanningen leken voor niks. Na een korte tijd kwam hij terug. Goed nieuws: nog geen 200 meter verder is er een hotel. Met laatste krachten volgde ik Mathias naar het hotel. Waar ik heel blij na een vermoeiende tocht door de gangen en lift die geparfumeerd waren (is geen aanrader als je doodmisselijk bent) blij in onze kamer een goed bed vond en een sympathiek toilet waar ik achteraf een foto van genomen heb...
    En tot overmaat van ramp werd Mathias toen ook ziek. Dus gisteren was het best een interessante dag waarin ons leven bestond uit bed en toilet en niets anders, de camino was heel ver weg.
    Maar vandaag een nieuwe dag en een nieuw begin!
    Ondertussen hebben we vernomen via sms van rafael die al een heel stuk verder is op de weg, dat hij ook ziek is geweest net als vele andere pelgrims. Er bleek iets mis te zijn met het water, en dit vanaf waar wij waren tot een 40 km verder... dus vanaf nu enkel nog flessenwater!
    Het is ongelooflijk wat een lichaam allemaal kan, ik voel me een heel ander mens vandaag en ook Mathias is een heel stuk beter. Koppigaards als we zijn, zijn we vandaag terug op weg gegaan en hebben we nu 17 km achter de voeten. Het was een vriendelijk soort dag waarin het weer ook een oogje toekneep en de temperaturen aangenaam liet.
    Nu zijn we dus aanbeland in een kleine refugio te calzadilla. De routine van elke dag die wel een rustgevende werking heeft: aankomen in refugio, rondleiding, douchen, kleren wassen, naar de bar iets drinken, internet, eten en slapen.
    elke dag is anders: anders van omgeving, andere mensen, andere omstandigheden. Vluchtig nemen we contact om het vervolgens weer los te laten want de weg neemt ons mee, voert ons verder.
    En dat is wel het mooie: je leert aangaan en loslaten maar de weg is eeuwig.



    Picture Calzadilla de la Cueza by FreeCat

    30-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sahagun
    Sahagun (Picture "Panoramica de Sahagun de Campos desde 'La Peregrina'" by Alaejano58)



    Hallo lieve familie en vrienden,

    Het wordt steeds beter en beter qua internetcontact. Een snelle computer, vrije donatie en geen 5 wachtenden achter mij...
    dus grijpen we de kans om wat te schrijven.
    Vandaag hebben we ongeveer 21 km gelopen of beter gezegd gestapt. (Er zijn dus ook echt mensen die de hele weg joggen¡¡ Of ze joggen enkel voor mijn ogen om vervolgens achter de eerste beste bocht uit te puffen... kan ook. Heb in elk geval veel bewondering.) Gestapt van Calzadilla de la cueza naar Sahagun. Feitelijk wilden we meer km stappen maar we hebben ons laten verleiden door een heel aangename refugio in Sahagun. Het was gewoon onmogelijk om er niet te stoppen. En heb juist sms gekregen van Rafael die al verder is op de weg dat hij hier ook verbleven heeft.
    Het is een kleine refugio met gezellige living waarin een groot zelfgemaakt glasraam hangt of beter gezegd in de muur is ingebouwd als een soort roos of mandala. De inrichting van de refugio doet licht alternatief aan met een touch arabische sfeer.
    De stapelbedden zijn zo gemaakt dat elk persoon toch ietwat gevoel heeft van privacy. En er is een leuk binnenplaatsje waarin je gemakkelijk contact met anderen kan maken. Juist even gebabbeld met een Fransman en een Duitser (de zoveelste - er zijn heel wat Duitsers onderweg).
    In mijn vorig bericht sprak ik over contact maken en dan loslaten enkel de weg is eeuwig. Ik wil er graag iets aan toevoegen. Het valt me op dat ik en anderen als eerste contact vragen:
    1. waar kom je vandaag?
    2. van waar ben je vertrokken?
    3. hoelang ben je al onderweg?
    En vervolgens ga je wat dieper in op het gaan van de weg bv over fysieke ongemakken of het weer of al dan geen goede refugios
    maar een naam vragen.... dat doe je niet zo direct
    want voor je het weet ben je vertrokken en misschien zie je elkaar weer en misschien niet.
    Het is nu ook wel anders, nu ik in gezelschap reis. Je bent toch geneigd om dit als miniclan te zien en je daar op te focussen.
    Vandaag was het een heerlijke dag om te stappen: heerlijke zon goed van temperatuur, eem briesje en mooie afwisselende landschappen. De plateaus met enkel vlakte hebben we achter ons. Daarin hebben we veel geluk gehad met het weer. Want als het 30 a 40 graden is, dan is het echt hel; geen enkel plekje om je te verstoppen, geen enkele schaduw enkel moordende zon. Maar toen wij daar passeerden was het aangenaam weer en dat is echt een wereld van verschil. Vandaag heuvelachtig soms bosrijk, soms graanvelden en verschillende malen kwamen we een herder met zijn schapen tegen.
    Kms zijn relatief. Niet enkel op papier: we hebben gemerkt dat naargelang de bron die we raadplegen eenzelfde afstand tussen 2 steden met verschillende kms worden aangeduid, de ene bron vermeldt bv 20 km en de andere 24 km... Dat is interressant¡ Feitelijk weet ik dus nooit exact hoeveel km ik stap.
    De ene km voelt ook heel anders aan dan de andere. Gisteren was het 17 km aaneen stuk door rechtdoor lopen in een mooi maar niets veranderend landschap. Wel die 17 kms duurden veel langer dan de 22 km die we vandaag hebben gedaan... als het er 22 waren ;-)
    In elk geval baseer ik me de de laatste tijd op 1 bron, dat is wat handiger.
    Het is ook leuk om te merken dat de kms ook een soort houvast kunnen vormen. Je bekijkt berekent herbekijkt en plant de tocht, vervolgens stap je een uur of anderhalf uur en raad je op je map waar je bent om vervolgens opnieuw te bekijken en opnieuw te rekenen en op het einde van de dag heb je toch steeds anders gewandeld in een ander ritme en meer of minder kms dan je had gepland...

    Even andere info: voor al diegenen die de camino graag met de fiets doen is hier een Nederlandse site met :
    uitgestippelde fietsroute
    Is de sintjacobs-fietsroute van Haarlem te Nederland naar Santiago de Compostella.
    Blijkt een mooi alternatief, het schijnt dat de kustroute helemaal niet zo interessant  is(niet zo mooi en aangenaam om te fietsen) en op  de camino frances die ik nu aam het stappen ben, zijn ook veel stukken die je niet echt met de fiets kunt doen en moet je regelmatig toevlucht nemen tot de drukke autobaan.
    Deze organisatie heeft mooie alternatieve routes uitgestippeld, misschien de moeite om eens te checken.
    Helemaal in het begin in Saint Jean Pied de Port heb ik een man, Jan genaamd, ontmoet die andersvalide is en normaal in een rolstoel zit. Hij heeft een speciale fiets waarin hij met zijn handen de fiets doet voortbewegen. Hij is van Nederland vertrokken en volgt ook deze route.
    zijn website is handbiketocht

    groetjes


    Prachtige mappen van de Camina Frances EL CAMINO SANTIAGO - CAMINO FRANCES MAPS

    01-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.leon
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
    Joehoe,

    We zijn inderdaad over de helft en hoe. Een sein vermeldde dat het nog ongeveer 320 km was.
    en eerlijk gezegd weet ik inderdaad niet of het goed nieuws is of niet. Maar het doet deugd om te merken dat we dit reeds gestapt hebben. Niks vals gespeeld en bus nemen of zo, enkel gestapt.
    Gisteren hebben we rond de 32 km gestapt tot in reliegos en vandaag van reliegos naar leon, een 21 tal km....
    Een grote stad, en heel mooi als je eenmaal in het centrum bent. Weeral een prachtige kathedraal. Die Spanjaarden kunnen er wat van. Om onszelf te trakteren op een echt goed bed en warm water (soms heb je in de refugios enkel koud water om te douchen) slapen we in een hotel. Joepie¡¡¡¡
    Gisteren was een lange dag, maar regelmatig komen we nu kleine riviertjes of waterloopjes tegen die helderder zijn van kwaliteit; en af en toe verfrissen we onszelf in het ijskoude water. Heerlijk
    We komen ook terug dichter bij een bergketen....
    oeps minuten tekort
    later meer
    lieve groetjes


    (Picture "Catedral de Léon de noche" by Arantxata)


    03-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.van villar de mazarife naar ...astorga?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Hey hey,

    Ondanks gisteren laat opstaan en nog wat rondkijken in Leon, toch op weg gegaan en rond de 20 km achter de kiezen. We kozen voor de alternatieve route die weg van de autoweg gaat, terug meer de natuur in en langs verschillende kleine gehuchtjes gaat die zichzelf waardig een naam hebben gegeven met recht op bestaan. En waar wij ongetwijfeld wanneer we deze paseren gesprek van de dag vormen....een oudere man en jonge vrouw. Waar komen ze vandaan, wie zijn ze, (maar niet waar gaan ze naartoe  - dat is alom geweten: is het niet door onze kledij of rugzak dan wel door horden dondervliegjes die ons soms vergezellen en onze hoofden verhullen)
    Uiteindelijk in villar de mazarife aangekomen in een klein gezellig volkse alberge met naam con pepe...
    Vandaag vertrokken richting hospital de orbigo waar de 2 routes terug samenkomen en waar we momenteel zijn aangekomen. Het is een dorpje met een mooie oude brug en waar ze middeleeuwse toernooien houden.
    We hadden van iemand vernomen dat het mogelijk was om hier paarden te huren en te rijden. Mathias had graag een stuk van de weg te paard afgelegd (zoals rent a car). En hij had me uitgenodigd om hem daarin te vergezellen. Jammer genoeg bleek deze informatie een hoax of is verkeerd verstaan want de toernooien die ze hier houden is wel te paard. Dat heb je met info via via...
    Dus gaan we vol goede moed te voet verder. Een kleine dipper voor Mathias die er echt op gehoopt had. Nu zal hij niet in een keer compostella kunnen bereiken wegens verplichtingen van 11 tot 14 september in zijn thuisland.
    We hebben de tip gekregen om in refugio te Astorga te gaan waar de eigenaar een uitstekende masseur is.... hopelijk is dit geen hoax... daar wil ik gerust nog enkele kms voor stappen ;-)

    By the way lieve vader,
    Ik wil je hartelijk danken voor de energie die je hier in deze blog steekt. Ik vind dat echt fantastisch de kmstand en de mooie fotos die je bij de teksten plaatst. Trouwens leuk detail is dat de foto van het gietijzeren standbeeld effectief datgene is waarover ik sprak en het gebouw dat je op de achtergrond ziet zijn de slaapplaatsen van de refugio¡¡¡

    groetjes


    (Picutre Camino-15-Astroga> by ping_w_photo>)

    07-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Camino Duro


    Ik kreeg vanmorgen volgend sms'je van Marie:

    "Vandaag de grote dag: Camino Duro.
    Vertrek uit Villafranca del Bierzo.
    Internet te traag voor blog
    Refugio Ave Fenix has te best caminofeeling tot hiertoe!

    kusjes  Marie"


    (Picture "Caminando por el Bierzo - Ave Fenix" by Jorge Louzao Penalva)


    Hieronder een toevoeging door mij (Mich)
    "De Camino Duro (de harde weg) is traditioneel het zwaarste stuk van de weg naar Santiago. Ofwel loop je naast de snelweg (naar het schijnt levensgevaarlijk) ofwel moet je over de steilste klim van "de weg". Hieronder een uitreksel uit het reisverslag van Stella :

    Ik besloot over de berg te lopen want het beloofde een prachtige wandeling te worden, zwaar en inspannen maar beloond met prachtige vergezichten. In de stad was ook geen pelgrim meer te bekennen, totaal uitgestorven. Eindelijk vond ik het begin van de route. Er stond op een stenen muur te lezen:" Solo per peregrinos buen caminantes " . (alleen voor pelgrims die goed kunnen lopen). Nou daar ging ik dan, steil omhoog over een betonnen geribbeld pad, heel snel heel steil. Ik durf niet goed naar benenden te kijken met m'n halve hoogtevrees en loop zo snel als ik kan. Al gauw loop ik boven in de bergen en ik zie helemaal niemand. Ik vind het ook een beetje eng op die steile smalle paadjes op grote hoogte en ik hoop maar dat ik de goeie paadjes neem. Vanaf waar ik loop zie ik op de andere berg al de witte paadjes lopen en het ziet er steeds eng uit en ik zie geen enkele andere pelgrim en steeds moet ik over die enge paden waar ik in grote dieptes kijk. Na twee uur lopen kom ik eindelijk in een kastanjebos Er is een vrouw bladeren bij elkaar aan het harken, vreemd... zo hoog in de bergen bladeren harken in een kastanjebos. De vrouw vraagt of ik solo ben, ik zeg ja en zij klakt met haar tong en heft haar armen ten hemel. Er staat mij geloof ik nog veel onheil te wachten. Ik zeg adios en loop gauw door. Dan zie ik een klein dorpje Pradela. Er is een bar en het is er totaal uitgestorven. Voor de bar zit een jongetje dat z'n moeder roept als hij mij ziet. De moeder opent de bar en vraagt wat ik wil. Heel snel drink ik twee cola  en vraag of ze nog andere pelgrims heeft gezien. Nee! Ik ga gauw weg, even krijg ik het gevoel dat ik helemaal verdwaald ben terwijl ik toch de gele pijlen heb gevolgd. Er komt nog een lange steile afdaling en dan ben ik gelukkig weer onder de mensen, avontuur alleen is mooi, maar weer mensen zien is ook mooi."


    08-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Cebreiro


    SMS ' je van Marie :

    "Made it to the top. Joepie, ben in Cebreiro ! Leuk er is juist marktje, leuk om te zien. Nieuwe stro
    hoed gekregen van mathias. Mijne was verloren."

    camino duro marie
    (Gelukkig bestaat er photoshop - echte foto van Camino Duro en echte foto van Marie.....)

    10-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.sarria


    hey hey,

    Ik ben nu in internetcafe. Dus tijd om bij te benen. Er is ondertussen weer heel wat gebeurd.
    Ik vind jullie commentaren alvast ontzettend fantastisch, heb er veel deugd van om ze te lezen. Geeft nabijheid en moed¡¡

    dus waar waren we gebleven:
    laatste was van villar mazarife naar astorga.
    Maandag in astorga aangekomen: weeral een mooi stadje. Het was een vermoeiende en hete dag en laat veel te laat (mede omdat we ongedisciplineerd veel te laat vertrokken) kwamen we in astorga aan. Te laat om in te checken in albergue dus dan maar op zoek naar hostelletje. Eerste hostelletje volzet, tweede hostelletje volzet, .... dan maar hotel. Eerste hotel: volzet...
    Help wat nu? Receptie hotel was zo vriendelijk om ander hotel op te bellen en daar was nog een kamer vrij. Oef. Hotel gaudi: dit klonk heel chique en we dachten dat we in een of ander groots gebouw gingen terecht komen, gemaakt door Gaudi.... toch niet. Een hotel met allures maar de kamers vanbinnen hadden eerder een westernlook... gaudi refereerde naar het bisschoppelijk paleis dat aan de overkant van de straat stond en waarschijnlijk nog steeds staat te pronken... Palácio de Gaudi
    (Picture "Palacio de Gaudi" by Caminhanto)

    en naast dit gebouw wederom een prachtige kerk met nog middeleeuwse glasramen....

    De volgende dag weeral veel te laat vertrokken¡¡¡ we konden uitslapen en er was een marktje...
    en onze zoektocht naar paardrijden ging verder
    want eerder op onze tocht de dag voordien hadden we een goede tip gekregen van een Vlaamse¡¡¡¡ vrijwilligster die werkte in een refugio in een van de plaatsjes die we ondeweg tegenkwamen. En het toeval wilde dat toen we voorbij die refugio kwamen op weg naar astorga ik curieus werd naar de refugio; het had een mooi binnenplaatsje. Ik verwittigde Mathias dat ik even tijd wilde nemen om die refugio van binnen te bezien. Vervolgens kwam de hospitaliaro naar ons toe. Zij bleek dus vlaamse te zijn, van brugge. En zij bleek ons een goede tip te kunnen geven in verband met paardrijden: in astorga ga je zeker info vinden... dus onze hoop was nog niet vervlogen.
    Zoektocht in astorga naar paardrijden: toeristinformatie: weet van niks, ons hotel: weet van niks....heum... toen door iets gedreven belandden we in het eerste hotel dat ons had doorverwezen. Daar een heel lieve receptioniste die enkele telefoontjes deed en goed nieuws had: we kunnen paarden huren te rabanal en ze gaf ons de nummer en adres van manege daar...joepie.

    Vervolgens vertrokken
    van astorga naar el ganso 4/9, amper 13 km: mede omdat het weeral een verschrikkelijk hete dag was en we in volle middag moesten voortbanjeren (omdat we weeral te laat vertrokken waren) en omdat zowat al onze kledij vuil was en deze dringend toe was aan een goede wasbeurt...
    El ganso: een klein plaatsje met alternatieve refugio en plaatselijke bar met naam in trant: western saloon of zoiets met allemaal cowboy hoeden aan de muur ergens op die muur een geschilderd paard.¡¡¡ yep yep is veel belovend¡

    Van el ganso via rabanal naar molinaseca = 24 km
    Vroeg opgestaan en dan richting rabanal vertrokken. De bergen komen terug veel dichterbij. Het landschap verandert stilaan weer van vlaktes en rode grond naar heuvelachtig landschap. In rabanal heel vlug de manege gevonden. Een jong koppel waarvan de vrouw uit Noorwegen kwam (buurland van Mathias) had daar in mooi stukje natuur oude boerderij opgekocht. Echt de moeite.
    en ja we konden 2 paarden huren en een etappe rijden tot in molinaseca.

    peregrinos a caballo
    Picture "Peregrinos a caballo" by luis echanove

    Wow wat een ervaring: weer heel mooi omgeving; een heel stuk klimmen en weidse uitzichten tot het kunnen rijden op paard en de vrijheid er van voelen in de natuur. Ik voelde me een echte cowboy: hiaaaaa. (nota: doordat de tocht ook voor de paarden inspannend was, was het snelste dat ik kon bereiken met mijn vurig ros een klein sukkeldrafje, voor de rest was het een sukkelstapje: vaak moesten ook de paarden zoeken naar hoe ze het beste hun hoeven konden plaatsen op moeilijk begaanbare kleine steilere paadjes)
    En na 7 uur op een paard gezeten te hebben was mijn rug blijgezind om eens uit te rusten (van geen rugzak te moeten dragen) en hadden mijn benen de vorm van een O gekregen die zich pijnlijk terug tot een II trachten te plooien.
    We hoopten ook wat tijd en kms in te halen, dat is jammer genoeg niet gelukt. Het was dan ook voor onze ego's een hele dipper dat na een hele dag rijden we terug dezelfde Duitse vrouwen tegenkwamen in Molinasecca die ons in het begin van de tocht bewonderend hadden nagekeken; he, hoe kan dat nu? We verdenken hen er dan ook stiekem van dat ze een taxi of bus genomen hadden voor dit stuk...
    Molinasecca is een mooi dorpje aan het water dat je bereikt vanuit de bergen via een stenen brug. Er is een klein strandje waar mensen liggen te zonnen. We hadden dan ook veel bekijks toen we in vol ornaat over de brug kwamen aan ge-galopeerd euhm -sukkeldrafd.

    Van Molinasecca naar villafranca del bierzo: 31 km - 6/9
    Heel gedisciplineerd vroeg opgestaan en vertrokken wederom te voet, nog lichtelijk o-benig. Een lange tocht en via een stuk omweg (vervloekte gele pijlen hadden ons wegens ofwel commerciele redenen ofwel politieke redenen onverwacht via een klein dorpje gestuurd dat normaal niet op de route ligt, een omweg van 4 km en dat in die hitte) eindelijk aangekomen in het mooie villafranca de bierzo, een dorpje in de bergen.

    En lo más alto//In the top
    (Picture "En lo mas alto" by @L3X - D'Artacan)

    Het heeft mijn hart verloren¡ De sfeer en energie dat er hangt is zoals je soms in een stille kerk tegenkomt of op een gewijde plaats. Het is dan ook niet voor niets denk ik dat het ook wel klein compostella wordt genoemd en dat in vroegere dagen de pelgrims hier hun compostelle konden afhalen wanneer ze door een of ander noodlot genoodzaakt waren hun tocht naar santiago te onderbreken en hier te stoppen.
    Een heerlijke refugio: ave fenix; waar heel duidelijk die energie hangt. Ondanks vermoeiende dag met onverwacht lang einde te stappen  nog een onverwachter mooie aankomst in dit stadje met een heerlijk restaurant dat kwaliteit en sfeer bood aan 2 vermoeide pelgrims tegen een klein prijsje. Diep geslapen in de refugio en mooie droom over Hilde gehad die me daar kwam opzoeken (heel letterlijk; in mijn droom zaten we daar rustig te keuvelen in de albergue)

    van villafranca naar las hererrias: een 21 kms - 7/9 de camino duro
    Hier moet ik helaas enkelen teleurstellen.
    de camino duro: keuze tussen gevaarlijke weg of mooi en zwaar berglandschap... euhm moeilijk?
    Toen bleek dat door nieuwe snelweg de weg een stuk rustiger geworden was, was onze keuze snel gemaakt. De weg, want het laatste stuk zou zoiezo ook heel vermoeiend worden:700 meter stijgen over een lengte van 6 km... krachten sparen dus.
    en de weg naast de weg bleek heel doenbaar; ofwel was er goede bescherming ofwel was er bijna geen auto te zien. We liepen ook heel lang naast licht klaterend riviertje waar we regelmatig een rustpauze langs namen en onze voeten een weldadig fris bad gunden...
    We vorderden langzaam en het werd weer vreselijk heet. Wat nu? In de hitte het laatste stuk beklimmen? Of wachten tot koelere ochtend.... mmmm
    Wachten tot koelere ochtend kreeg 2 stemmen; voltallig en unaniem.
    Overnachting te las hererrias, een bijna niemendalletje voor de voet van de berg.

    Van las hererrias via o'cebreiro naar triacastella, 29 km - 8/9
    Leve de koele ochtenden¡¡¡¡ de beklimming bleek een stuk draaglijker met aangename temperaturen en net op tijd kwamen we op de top aan in o'cebreiro aan waar de zon liet weten tot wat ze in staat was. Mooie weidse uitzichten. Kleine bergdorpjes in de flanken van de bergen die je verwonderd laten reflecteren over kennis en koppige moed van mensen: in hemelsnaam hoe komen die gebouwen daar en hoe kunnen ze zo'n steile akkers bewerken...Onderweg kwamen we ook menige herder of herderin tegen met een kluitje koeien voor zich uit die als een stoet door dorpjes passeerden en regelmatig kleine 'cadeautjes' achterlieten. In welke eeuw zijn we hier terechtgekomen?
    In o'cebreiro bleek ons een leuke verrassing te wachten: er was een marktje bezig...
    Na onze ogen de kost gegeven te hebben en veel te dure croissants gekocht te hebben (3 euro voor 2 stuks) besloten we weg te vluchten: veel te toeristisch - precies de vogeltjesmarkt maar dan met vele kraampjes die lookstrengen verkochten...

    van triacastella naar sarria, 17 km - 9/9
    Sinds o'cebreiro zijn we in het district galicie: met eigen taal en eigen tradities. Het landschap is een stuk groener, heuvelachtig en bosrijk. Heel heel mooi. Een van de mooiste stukken van de hele weg.
    Spontaan komen beelden vanuit de wondere wereld van tolkien voor mijn geestesoog en het zou me niet verbazen als ik ergens ineens een hobbit zou zien rondhuppelen...
    Mooie natuur afgewisseld met gehuchtjes - nog kleiner dan eerder tegengekomen - hoe is het mogelijk, (romantische plekjes waar  enkel oude huisjes of boerderijen staan met steeds mooie bloemen in pot)
    en waar de tijd stilstaat, alleen wij pelgrims gaan verder.

    En nu ben ik dus in Sarria, een beetje een troosteloos stadje. Het zegt me niet zoveel.
    Misschien ook omdat vandaag 10/9 mijn reisgenootje, Mathias me heeft moeten verlaten. Hij moest terug naar Zweden voor een cursus van 4 dagen van dinsdag tot vrijdag. Heel vroeg is hij met taxi vertrokken naar de luchthaven om vervolgens met ryan air via omweg Engeland, in Stockholm tegen 21.00u s'avonds aan te komen.Vol goede moed wil hij daarna terugkomen en dit liefst zo snel mogelijk de dag erna al, de zaterdag. Om vervolgens vanaf zondag de rest van de camino af te maken... eventjes over en weer met vliegtuig dus...
    Vanaf dit punt is het tot in compostella nag 5 etappes van telkens ongeveer 20 km.
    Vandaag ga ik dus de km-steen 100 km tot in compostella tegenkomen. Joepie. Kan het amper geloven.
    Heb beetje met Mathias zitten bedisselen: als ik te voet verder ga tot in finesterra wat ik eerst van plan was en dan niet meer (bus kan ook gemakkelijk zijn vanuit compostella) dan zouden we elkaar nog een laatste maal kunnen tegenkomen in compostella als ik terugkom van finesterra... om het samen op een goede manier te kunnen afsluiten. mmmm wat te doen, weet het nog niet. Hangt een beetje af wat zijn mogelijkheden zijn om terug te komen en hoe snel hij er zal kunnen geraken. Want mijn uiterste datum om terug huiswaarts te vertrekken is 22 september, en daar hou ik me aan.
    tijd brengt raad, we zien wel.
    In elk geval vertrek ik vandaag solo en in mezelfgekeerde stemming naar portomarin, een 22tal kms...
    Hou jullie op de hoogte
    veel liefs
    en papa; fantastisch die fotos¡¡¡



    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nog 100 Kilometer
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Vandaag 10 september om 16.15 Hr kreeg ik een sms'je van Marie

    "Ben bij de 100 Km steen"

    Ik heb terug ge-smst :" Lieve Marie. Nog 100 niet te eenzame km gewenst. Maar je bent al 100 x 100 Km gegroeid in onze harten. Groetjes Mich" Ik had er uiteraard nog moeten bij schrijven, "... voor zover dat nog mogelijk is .....

    (Picture Tricastela Portomarin by alereportage )

    11-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.portomarin
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    hey hey,

    gisteren (voorlopig?) afscheid genomen van mijn zweedse compagnon en na een veel te luie voormiddag (voornamelijk achter internet gezeten) eindelijk vertrokken in de hitte richting portomarin.
    Ben gisteren niet in portomarin geraakt, wel in fereiros, een klein gehuchtje met refugio municipal donativo, een 7 of 10 tal kms voor portomarin (naargelang welke gids je raadpleegt). Ik had geluk, er waren nog juist 2 bedden vrij. Die avond had ik me een beetje afgezonderd van de rest, was niet in zo een mood o nieuwe contacten te leggen, maar ja als je niet naar de berg gaat, komt de berg soms naar jou en al snel zat er een groepje mensen rond me heen verzameld ( 2 duitsers, een ierse en een italiaanse) en bleek het nog een gezellige avond. En later bleek dat ik ook wat minder geluk kan hebben. De man die onder mij sliep (stapelbedden), was de luidruchigste snurker ooit, heb amper een oog toegedaan. Zijn gesnurk trilde door heel mijn lichaam. Heb op den duur maar naar mijn mp3 geluisterd. Tegen 6.00u smorgens bleek iedereen al op om te vertrekken, wat niet van mijn gewoonte was. Tegen 7.00u verliet ik de refugio, nam nog rustig een ontbijt in de bijbehorende bar en vertrok toen richting portomarin of verder, dat had ik nog niet uitgemaakt.
    Het was mistig onderweg, in 1 stuk door ben ik naar portomarin gestapt en kwam er tegen 10 uur aan. Het speciale aan portomarin is dat er mooie oude gebouwen steen voor steen zijn afgebroken en op de heuvel terug opgebouwd. dit alles wegens stuwmeren die eerst alles hadden doen onderlopen. Via een brug kom je in portomarin aan. Het was nog steeds mistig en hierdoor kreeg je de indruk dat wanneer je de brug overstak je in plaats van een stadje het eeuwige niets binnenging, speciale ervaring. Omdat ik er zo vroeg was aangekomen had ik besloten om verder te gaan tot...
    ik een sein tegengekwam over paardrijden. Ik besloot op prospectie te gaan voor Mathias die me dit had gevraagd. als ik ergens iets tegenkwam over paardrijden dit hem door te smsen. Zijn grote droom is nog steeds het resterende stuk tot in compostella te paard af te leggen.
    Portomarin blijkt een gezellig klein stadje aan het water en ik besloot te blijven informatie voor Mathias in te winnen, te rusten, in mijn dagboek te schrijven en vooral mijn vieze kleren te wassen¡ 
    zo voila, ondertussen is de mist helemaal weggetrokken en is het weer warm. en ik geniet en gun mijn vermoeide lichaam een rustdag.

    lieve groetjes

    (Picture Salida de Portomarin by malfageme)

    12-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.toch nog turboslak?


    hey hey,

    Wat fijn om al jullie bemoedigingen te lezen¡¡ Doet me deugd.
    En Inge, ik dacht al die vlieg die rond me zit te draaien, die is wel erg volhardend...;-)

    Voor de moment voel ik me net een kapstok, een kapstok die in staat is zijn eigen houterigheid en stijfheid te voelen... ouch. Vanaf nu heb ik meer respect voor kapstokken.
    Voor je helemaal denkt dat ik aan het raaskallen ben even wat uitleg.
    Mathias is nu in Zweden, maar ik had ook nog goed contact met Rafael en met Nancy en Frances.
    Regelmatig smsden we over en weer.
    Rafael is ondertussen in compostella aangekomen en zaterdag is zijn vlucht naar zijn thuisland polen. Het Amerikaanse koppel; Nancy en Frances zaten tussen Rafael en ons in op de weg. Die zullen vandaag of morgen aankomen in compostella.
    Ik had dan besloten om van 4 etappes 3 etappes te maken van telkens ongeveer 30 km. Zodat we gezamenlijk nog een leuke afsluit hebben in compostella.
    Vandaag had ik het plan om van Portomarin tot in Lebeiro te stappen, volgens mijn gidsje is daar een gemeentelijke refugio. Deze afstand bedraagt 34 km ongeveer.
    Weet niet hoe ik het gedaan heb maar ben Lebeiro voorbij gelopen en toen ik in soort industriegebied terecht kwam begon een lichtje te dagen dat ik al verder was.
    Camino de Santiago 2004
    (Picture Camino de Santiago 2004 by Oskarsson)


    Uiteindelijk ben ik in Melide beland, een klein stadje en volgens de kms-stenen die om de 500 meter aangeven hoe ver je nog van compostella verwijderd bent, heb ik dus 39 km gestapt tot aan de refugio communal... het is niet echt een aanrader, de vuilste tot hiertoe en met enkel frio (koud) water. Maar ik was blij want er was toch nog een bedje vrij en de douchestralen masseerden mijn kapstokrug weldadig...
    Het stuk in Galicie is heel mooi om te wandelen. Nu ook weer, meer bosrijk gebied afgewisseld met weiden en kleine boerenplaatsjes. Heel rustgevend, en mooi. (Behalve het laatste stukje dus...)

    In verband met mijn naar huisgaan. Ik ben in overleg met Mathias, als hij op tijd een vlucht terug kan nemen dan spendeer ik hier nog enkele dagen in finesterra en compostella zodat we de 20ste of de 21ste samen onze tocht goed kunnen afsluiten, al is het maar dat ik hem graag als cowboy compostella zie binnen draven¡¡¡ Mijn prospectie in portomarin heeft vruchten afeworpen. Het is daar mogelijk een paard te huren en de camino vanaf portomarin te paard af te leggen, dit tot grote vreugde van Mathias. Ik heb de gegevens niet bij me, zal ze volgende keer op blog zetten (mochten er geinteresseerden zijn)
    als ik blijf wachten dan vertrek ik 22 september naar huis.
    Zal dit vanavond of morgenavond weten.

    lieve groetjes

     

    13-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Santa Irene
    Ik kreeg zojuist het volgende SMS bericht van Marie:

    "... I am in Sante Irene. 20 Km voor Compostela. Ongeveer 30 Km gestapt. Leuk duits koppel ontmoet.
    Morgen the big day and afspraak met Rafael om samen paella te gaan eten "

    14-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Compostela
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
    Ik kreeg zojuist (Vrijdag 14 september om 16.00 Hr) een SMS'je van Marie:"

    "I am in Compostela in front of the Cathedral.
    Joepie.
    I made it
    Marie"


    15-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.aan alles komt een einde...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
    hey hey,

    Het is ongelooflijk. Zit nu op mijn gemak in leuk cafe een theetje te drinken met gratis internettoegang.
    Help heb zoveel te vertellen.
    Zelf s nu aan het einde heeft de camino leuke verrassingen in petto.
    Het was weer super leuk om al jullie reacties te lezen.
    En ik kan alvast antwoorden dat de laatste 20 km (het waren er eigenlijk 25 wegens omleiding nieuwe luchthaven en oude systeem van kmstenen klopt dus niet meer, maar wat doen 5  kms meer ertoe ...wanneer ge er reeds ongeveer 750 gedaan hebt...) een beetje vanalles was qua ritme. Het was best wel emotineel; beseffende dat ik de laatste kms aan het afleggen was. Dus soms vetraagde ik wat (help ik wil nog niet eindigen) tot het vertrouwde ritme links rechts links rechts.Dus ja een beetje vanalles dus.
    De etappe tot in santa irene bracht weer verrassingen; overnacht in een goede albergue municpal en savonds nog buitengezeten met enkele Duitsers en de dag erna nog mooie contacten gemaakt met jawohl weer enkele Duitsers en vervolgens met een Oostenrijker waar ik de fout maakte toen we in het begin contact maakten (en ik hoorde dat hij Duits accent had in zijn engels) ik zei wat is dat toch ik en Duitser deze laatste dagen, waarop hij een beetje verbouwereerd zei; ik ben wel een oostenrijker he....gelukkig liep het nog goed af

    en dan van santa irene naar COMPOSTELLA¡¡¡¡¡¡¡¡
    Joehoe, ik kwam in die grote stad aan en liep verloren. Vond de kathedraal niet. En trots als ik was wilde het niet vragen, dus ik bleef maar koppig doorlopen tot... ik aan de andere kant van compostella uitkwam terug op de ring. haha.
    Dus rechtsomkeer en vervolgens kwam er een reddende engel die me de juiste weg wees naar het mooie oude gedeelte, dat is echt de moeite, de oude binnenstad. Uiteindelijk de kathedraal gevonden (je kunt er niet naastkijken, en weeral wat een kathedraal heel heel mooi¡)
    en op het grote binnenplein in de schaduw gaan zitten om een enkele sms te sturen, waaronder 1 naar Mich en ook 1 naar Rafael die daar reeds was. Rafael antwoordde; don't move I will come... (dat was geen probleem om aan zijn vraag te beantwoorden)

    P8150271a
    En toen zagen we elkaar terug na 2 a 3 weken elkaar niet gezien te hebben (sinds burgos). Dat was echt wel fijn: Wow hij had een baard gekregen en was 15 kg afgevallen¡¡¡ Vervolgens smsde ik naar het amerikaanse koppel waarvan het contact ook in burgos was verloren en waar ik sindsdien buiten 1 telefoontje niks van had gehoord buiten de belofte dat we elkaar zouden bellen als we in santiago zouden aankomen en wat bleek; dat zij diezelfde dag ook waren aangekomen en dat zij op het punt stonden om mij op te bellen. Dus dit happy end eindigde in een gezellig restaurantje waarin we heerlijk genoten van een super de luxe lekkere paella.
    Deze morgen is Rafael dan vertrokken richting polen (en deze morgen is Mathias vertrokken richting luchthaven santiago Spanje.)

    toeval 1 wil :
    dat er buiten alle Duitsers (die ik tegenkom) ook 1 andere vlaamse vrouw de camino aan het stappen was. Ik hoorde over haar maar zag haar nooit (en achteraf gezien bleek zij ook over mij)
    Vandaag ben ik naar de mis geweest in de kathedraal en dat is ook best emotioneel, een afsluitend ritueel en toen ben ik de andere vlaamse vrouw tegengekomen, bleek dat Nancy en Frances, het amerikaanse koppel haar ook kenden en mij aan haar konden voorstellen....

    toeval 2 wil: 
    dat het amerikaanse koppel besloot om vandaag wat info te verzamelen rond busreizen door europa en ze gingen weg naar de busstopplaats (ik veronderstel zoiets als de rooseveltplaats...) en wie kwamen ze daar tegen? jawel, Mathias de zweed die vandaag terug vertrokken was naar Spanje en naar santiago vloog om vervolgens met de bus naar sarria af te reizen. En hij zat daar te wachten op zijn bus... haha

    Pelgrimsmaaltijd

    Ondertussen heb ik nog een leuk contact gemaakt met een jonge vrouw, mijn leeftijd, die jawohl Duitse is en tis echt erg; hoe verstrooid ik kan zijn, zo is zij ook. Al lachend vermeldden we dat we misschien moeten oppassen om samen compostella te ontdekken; als onze krachten zich bundelen wat zal er dan gebeuren?
    En natuurlijk kent zij die vlaamse ook en Nancy en Frances...
    Buiten dit ben ik ook heel blij om voorlopig goedkoop onderdak te vinden (voor slechts 5 euro) in oud heel mooi kloostergebouw, ik geloof een seminarie. Je mag er 2 nachten verblijven en vanavond is mijn eerste nacht. Het blijkt dat niet veel pelgrims dit weten. Er wordt weinig reklame rond gemaakt. (Gisteren was ik noodgedwongen om een hostel te nemen en dat loopt al gauw op.)

    Vanavond afspraak voor samen te gaan eten met vlaamse, met duitse en amerikaans koppel. Morgen vertrekken zij allen huiswaarts.

    Ik heb dus besloten om te wachten op mathias en dan indien mogelijk naar Finesterra te reizen met bus (ik weet dat hij dit ook graag wilt zien). Het is 3uur durende enkele rit...
    en uiteindelijk dan toch nog de 22ste naar huis te vertrekken¡¡¡
    Ik hou jullie op de hoogte.


    2 mooie spreuken onderweg tegengekomen die ik jullie niet wil onthouden;

    1. the tourist demands, the pelgrims thanks

    2. caminante no hay camino, se hace camino al andar (A. Machado)
    (vrije vertaling: er is geen weg die je kan bereizen of bewandelen, je maakt de weg zelf) 

    p.s. dank jullie allemaal om een stukje (of groot stuk ;-) ) met me mee te reizen¡

    liefs
    Marie

    (Wie de foto's nam weet ik niet, maar het is ook wel Marie haar schaduw - (Mich))

    16-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Afgelegde weg

    Compostela

    Kaart van Spanje met de etappes die Marie aflegde. (Mich)

    23-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stempels en Credential
    Stempels 1

    Stempels2

    Credential

    De Credential (officieel document dat men de Camina gelopen heeft). Marie is Mariam in het latijn.
    Als je op de credential klikt zie je hem "heel" groot

    24-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hey Hey terug thuis
    Marie vloog van Santiago de Compostela naar Madrid, en van Madrid naar Amsterdam; met de trein ging het van Amsterdam naar Berchem (Antwerpen), waar we ze met een spandoek gingen afhalen.


    Met spandoek aan Berchem station Hey , hey ze is terug
    Marie, Inge en Emma Turbo-Marathon slak Marie met Emma




    Foto

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Gastenboek
  • mooi
  • Super! Fantastisch!
  • Bericht van mijn ouders
  • Geweldig!!!!!!
  • SCHITTEREND! PROFICIAT!!

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.



    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!