Hier ben ik weer, terug onder de levenden. Ben blij een internet in een bar met fatsoenlijk toetsenbord en met ongelimiteerde tijd. Kan ik eens rustig typen.
Ken je dat dat je hoopvol een plan in je hoofd hebt waar je je aan wil houden en dan heb je een tegenslag en denk je na het aanvaard te hebben, ok nu gaan we er weer voor en vanaf nu zal het beter gaan. En voor je het weet heb je weer een plan in je hoofd van hoe het hoort te gaan.
Ik vond van mezelf dat ik heel braaf bezig was met de kms. Rustig 20 km per dag en wilde het juist terug gaan opbouwen tot het volgende gebeurde:
eergisteren waren we in carrion de los condes aangekomen, en savonds waren we gezellig in een bar iets gaan eten. De volgende dag, gisteren dus voelde ik me helemaal niet goed. Toch wilde ik voortstappen want we willen ons gezelschap terug inhalen. Maar ergens tussen het aankleren van mezelf  en het inpakken van de rugzak kwam het voor de eerste keer opzetten, een golf van misselijkheid en ik moest rennen naar de wc... Erna voelde ik me iets beter en dacht de geplande tocht alsnog te kunnen voortzetten. We vertrokken en halverwege het dorpje midden op een gezellig pleintje notabene was het weer zover: sorry voor al diegenen die me hebben moeten aanschouwen, ik was zover heen dat ik niet eens beschaamd meer was; heb wel een discreet hoekje trachten uit te zoeken, voor zover dat mogelijk is. En toch wilde ik nog steeds doorgaan. We stapten nog 300 meter verder, kwamen aan de rand van het dorpje waar een soort rustplaats was voor pelgrims met bomen en gras en daar ben ik blijven steken. Ik ben er gaan zitten en brabbelde in het vlaams tegen matthias dat ik daar de rest van de dag wilde zitten, ik had geen fut meer om terug te gaan laat staan om verder te gaan. Een franse pelgrim die ons zag sprak Mathias bezorgd aan dat het geen goed idee was om verder te stappen omdat we niks zouden tegenkomen voor de volgende 17 km...
Mathias vertelde me dit nieuws en ging toen op zoek naar een hotel waar we zouden kunnen verblijven. Op dat moment voelde ik me heel gedemotiveerd, wat al mijn inspanningen leken voor niks. Na een korte tijd kwam hij terug. Goed nieuws: nog geen 200 meter verder is er een hotel. Met laatste krachten volgde ik Mathias naar het hotel. Waar ik heel blij na een vermoeiende tocht door de gangen en lift die geparfumeerd waren (is geen aanrader als je doodmisselijk bent) blij in onze kamer een goed bed vond en een sympathiek toilet waar ik achteraf een foto van genomen heb...
En tot overmaat van ramp werd Mathias toen ook ziek. Dus gisteren was het best een interessante dag waarin ons leven bestond uit bed en toilet en niets anders, de camino was heel ver weg.
Maar vandaag een nieuwe dag en een nieuw begin!
Ondertussen hebben we vernomen via sms van rafael die al een heel stuk verder is op de weg, dat hij ook ziek is geweest net als vele andere pelgrims. Er bleek iets mis te zijn met het water, en dit vanaf waar wij waren tot een 40 km verder... dus vanaf nu enkel nog flessenwater!
Het is ongelooflijk wat een lichaam allemaal kan, ik voel me een heel ander mens vandaag en ook Mathias is een heel stuk beter. Koppigaards als we zijn, zijn we vandaag terug op weg gegaan en hebben we nu 17 km achter de voeten. Het was een vriendelijk soort dag waarin het weer ook een oogje toekneep en de temperaturen aangenaam liet.
Nu zijn we dus aanbeland in een kleine refugio te calzadilla. De routine van elke dag die wel een rustgevende werking heeft: aankomen in refugio, rondleiding, douchen, kleren wassen, naar de bar iets drinken, internet, eten en slapen.
elke dag is anders: anders van omgeving, andere mensen, andere omstandigheden. Vluchtig nemen we contact om het vervolgens weer los te laten want de weg neemt ons mee, voert ons verder.
En dat is wel het mooie: je leert aangaan en loslaten maar de weg is eeuwig.