Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
27-10-2008
50ste etappe
Vandaag vertrokken we rond 7 u uit Roquefort, eerst langs de grote baan,
daarna kregen we afwisselend asfalt, bosweg en kasseiweg om te gaan.
We gingen verder richting Bougue en zagen af en toe een huis,
maar voor we ter plaatse waren kregen we nog een flinke klim te verwerken, daarna ging het afdalend tot aan het gemeentehuis.
Daar vonden we een mooie zitplaats en hielden we even een koffiestop,
we maakten van de gelegenheid gebruik en aten empassant ook maar onze bokes op.
We trokken verder voor de laatste 9 km van de dag,
maar eerst was het weer even klimmen geblazen, zo eentje waar je echt tegenop zag.
Na enkele kilometers kwamen we in het stadje Mont de Marsan aan,
en we zagen onmiddellijk de refuge staan.
Het zag er mooi en netjes uit, maar er was geen keuken, alleen een microgolfoven,
maar dat was voldoende, zo zouden we ons potje vanavond toch weer kunnen stoven.
Na het douchen trokken we het stadje in, Guy moest nieuwe zolen voor in zijn schoenen gaan kopen,
na een tijdje vonden we er een, hij content natuurlijk, nu zou hij weer fatsoenlijk kunnen lopen.
We passeerden langs de Aldi om onze boodschappen te doen,
we kochten een lekker stoofpotje voor in de microgolf en als dessert een heerlijk sappige meloen.
Na het eten nam ik maar weer mijn dagboek en mijn pen ter hand,
en begon mijn verslagen te schrijven, want ik wilde niet te veel achterstand.
Rond 21u30 wilde ik gaan slapen,voor vandaag was het welletjes geweest,
maar daar pakte ik neven, want buiten was het precies één groot feest.
Wagens reden af en aan met veel getoeter en getier,
ze riepen almaar door, allez les Bleus, en maakten veel plezier.
De Fransen wonnen waarschijnlijk de voetbalbeker,
maar dat kon mij op dit moment niet veel schelen, zij ma zeker!!!
Rond middernacht had ik nog geen oog dicht gedaan,
van ellende ben ik maar weer opgestaan.
Mijn linkerschouder deed verschrikkelijk pijn,
ik wreef hem nog maar eens goed in met mijn wonderzalf, en ik hoop dat het morgen wat beter zal zijn.
Vandaag was het weer 6 u om op te staan,
want we hadden heel wat kilometers te gaan.
Na het ontbijt zijn we om 7 u al op weg gegaan,
we moesten naar Captieux en Guy zei, kom we gaan langs hier, ik weet een betere baan.
Maar Guyke dacht natuurlijk dat hij het beter wist,
hij heeft zich zo maar eventjes 5 km vergist.
Uiteindelijk kwamen we toch uit op de weg waar we moesten zijn,
we hadden veel door de bossen moeten lopen, helemaal begroeid met varens,het was echt niet fijn.
We lasten een korte rustpauze in,
en net toen we verder wilden gaan, begon het weer te regenen, dat was tegen onze zin.
Om niet te nat te worden trokken we onze poncho maar weer aan,
een beetje later kwamen we aan de grens van de departementen Girondes en Landes aangegaan.
De weg door Les Landes is het resultaat van een compromis tussen een verschillend beleid,
enerzijds de aanhangers van de Historische route, anderzijds zij die de route wilden aanpassen aan de realiteit van onze hedendaagse tijd.
Guy wilde deze route volgen, hij had in zijn boekje gezien, het zou rond de 29 km gaan,
maar daar zat hij weer ferm naast, we hebben er 40 km over gedaan.
Rond 10u30 hield de regen plotseling op,
daar profiteerden we van voor een korte stop.
Om 12.00 u hielden we onze pic-nic in het portaal van een vakantiehuis,
Daar zaten we droog en gerust, want er was niemand thuis.
Na de lunch gingen we door naar onze refuge in Roquefort, we moesten in een bar om de sleutel gaan,
ik ging direct door naar het postkantoor, ik moest dringend mijn foto's en verslagen versturen, anders zou mijn blog te ver achter staan.
Toen ik terug was is Guy naar de winkel gegaan,
ik heb een lekkere douche genomen en daarna de vuile was gedaan.
Op het menu vandaag: witte bonen in tomatensaus en worst,
veel honger heb ik eigenlijk niet, alleen maar dorst.
Ik heb om Guy te plezieren, toch maar een beetje van zijn stoofpotje gegeten,
maar ik ben dat tomatensausgedoe kotsbeu, ik moet er niets meer van weten.
Na het eten heb ik onze trip voor morgen nog op papier gezet,
en rond de klok van half tien, voelde ik me moe en kroop ik in mijn bed.
Na een heerlijke nacht zijn we pas om 7u45 opgestaan,
en na het ontbijt ben ik met mijnheer nog naar zijn ezel en zijn tuin gegaan.
Daarna reed hij de auto voor en bracht ons terug naar de kathedraal,
vandaaruit moesten we verder trekken, maar eerst namen we nog foto's van ons allemaal.
We namen afscheid op het plein voor de kathedraal,
en bedankten hen voor het lekkere eten en het vriendelijke onthaal.
Voor we vertrokken, gingen we nog eerst bij de bakker een vers stokbrood kopen,
daarna begonnen we aan onze tocht die vandaag door veel graspaden en dennenbossen zou lopen.
De aanduiding van de wegen was vandaag niet al te goed,
maar van slecht begaanbare paden bleven we toch behoed.
We komen aan op een groot domein,
het was de refuge de Ferbas, de plaats waar we moesten zijn.
Na een frisse douche heb ik eindelijk nog eens wat verslagen geschreven,
want met die voetbal 's avonds op TV, is dat al enkele dagen achterwege gebleven.
Vandaag was ons menu wel wat minder luxueus,
het was macaroni of ravioli in tomatensaus, ik had de keus!!!
Na de afwas ben ik redelijk vlug naar bed gegaan, het was nog vroeg,
maar morgen hadden we een zware tocht voor de boeg.
We sliepen vandaag tot 7u15,
en na het ontbijt hielden we het voor gezien.
We namen afscheid van mijnheer, maar mevrouw ging nog een stukje met ons mee,
zij zou ons een kortere weg tonen, dus dat viel weeral mee.
We trokken over de hangbrug van de Garonne en daarna moesten we rechtdoor,we namen afscheid,
en bedankten mevrouw voor het lekkere eten en hun gastvrijheid.
We trokken met ons tweetjes verder en moesten nog tot in Puybanbou door de wijngaarden gaan,
daarna ging het weer over de gewone weg en was het met de mooie wijngaarden gedaan.
Rond de middag kwamen we in Auras aan,
en daar hebben we in een winkeltje onze lunch aankopen gedaan.
Op een grasplek onder een notenboom hebben we onze pic-nic gehouden,
het was hier heerlijk rustig en stil, we hadden tijd genoeg en daarom besloten we om hier een siësta te houden.
Opeens schrok ik wakker van mijn telefoon, en wie had ik aan de lijn?
Antonio, onze beste vriend, belde ons op, helemaal uit Brasil, dit kon niet waar zijn.
Ook Guy kon het niet geloven, maar we hoorden echt zijn stem,
het deed ons wat,zijn stem nog eens te horen, en we hoorden ook ontroering bij hem.
We waren nog even van onze verrassing aan het bekomen,
maar toen zagen we plots zwarte wolken en veel wind in onze richting komen.
We pakten vlug onze spullen bij elkaar,
maar enkele minuten later was de regen al daar.
We liepen verder tot aan een schuur, daar haalden we onze regenjassen maar uit,
want het heeft nog meer dan een keer gebuid.
Regelmatig gingen we schuilen onder een boom tot de bui weer over was,
en zo trokken we verder naar Bazas.
Daar zijn we naar de mooie kathedraal van Saint-Jean-Baptiste gegaan,
daar zou een mijnheer ons komen ophalen om dan met hem naar ons nachtverblijf te gaan.
Een beetje later kwam er een auto aangereden, en de man vroeg of wij de pelgrims waren die bij hem zouden verblijven,
we mochten met hem in de auto mee, wat een geluk, want buiten regende het weeral oude wijven!!!
Ze woonden in een prachtig watermolenhuis,
we werden hartelijk ontvangen door mevrouw en voelden ons hier direct thuis.
Ze boden ons een welkomstdrank aan,
en daarna zijn we met mijnheer naar onze kamers gegaan.
We kregen ieder een kamer apart,
ruimte genoeg en een heerlijk bed, niet te zacht en niet te hard.
Na de douche werd het souper opgediend,
een 4-gangenmenu met eend als hoofdgerecht, waar hebben we dat aan verdiend?
Zo lekker had ik in tijden niet meer gegeten,ik kon geen pap meer zeggen,
ik was nog juist in staat om mij samen met mijnheer, in de zetel voor de TV te leggen.
Wij pikten op ons dooie gemakske weer een voetbalmatch mee,
en de Guy, die deed met ons madame zijne parlee!!!
In een mum van tijd was het weeral laat,
maar we wisten dat er morgen maar 15 km op het programma stond, dus wat later naar bed kon echt geen kwaad.
Ik heb heerlijk geslapen in mijn Franse bed,
ik was al voor 7 u wakker en had alvast mijn rugzak klaar gezet.
Dat is steeds weer een hele karwei, ik moet elke dag meer en meer zwoegen en hijgen,
om alles op een fatsoenlijke manier er weer terug in te krijgen.
Om halfacht genoten we eerst nog van een lekker op voorhand klaargezet ontbijt,
we trokken nog een mooie foto van onze twee kranige oudjes en namen dan afscheid.
Rond 8 u zijn we op weg gegaan voor onze dagelijkse tocht, en het was al ferm heet,
als dat zo doorgaat zijn we tegen vanavond weer flink bezweet.
We trokken verder door de wijngaarden en plots zagen we weer een kersenboom staan,
woorden waren hier overbodig, daar konden we niet aan weerstaan.
Ik deed mijn petje af en Guy zijn hoed,
we vulden ze met lekkere kersen vol vitamientjes, het was voor ons eigen goed!!!
We kregen een ferme klim te doen, en door de hitte waren we uitgeblust,
we passeerden dan langs een mooie vijver, en daar hielden we even rust.
Daarna trokken we weer verder en voor we het wisten was het noen,
op een bank op een parking hielden we onze lunch pauze, want we hadden een beetje eten van doen.
Onze weg ging verder via een aarden weg en flink omhoog,
plots konden we niet meer verder, we stonden vlak voor een bareel, en we konden er niet om heen in een boog.
Wilden we terug op ons pad geraken,
moesten we over die bareel zien te raken,
maar dat was vlugger gezegd dan gedaan,
als twee apen hingen we daar te bengelen, van het lachen heb ik bijna in mijn broek gedaan.
Uiteindelijk zijn we toch tot boven geraakt,
het heeft wel eventjes geduurd, maar we hebben toch weer ferm plezier gemaakt.
Langs een graspad moesten we terug naar beneden,
we moesten heel goed oppassen dat we niet uitgleden.
Daarna kwamen we terug op de gewone weg, en wat later kwamen we in La Réole aan.
Daar vroegen we de weg naar het huis van de familie Moureau, want daar zouden we vandaag slapen gaan.
Maar voor we naar het huis op zoek zouden gaan,
hebben we ons eerst nog in een cafeetje langs de baan aan een frisse cola tegoed gedaan.
We werden door onze gastfamilie zeer vriendelijk ontvangen,
we mochten zelfs onze was in hun tuin ophangen.
Onze gastheer kon het heel goed uitleggen,
en dat was goed voor onze Guy, zo kon hij alles wat op zijn lever lag nog eens aan hem vertellen.
Na het douchen zijn Guy en ik nog even langs het Office de Tourisme gegaan,
hij kende daar mensen en we vroegen of we eens op internet naar mijn blog mochten gaan.
Het was de eerste maal dat ik mezelf op internet zag staan,
het was leuk maar tegelijkertijd voelde ik alle haren op mijn armen de hoogte in gaan.
Diana heeft er werkelijk iets fantastisch van gemaakt,
mijn oprechte dank , want zonder haar hulp zouden de mensen thuis er nooit aan uit zijn geraakt.
Daarna bezochten we nog even de mooie abdijkerk van de stad,
een beetje later keerden we terug naar huis omdat Guy honger had.
We kregen weer een voortreffelijk diner voorgeschoven,
en ondertussen haalde de heer des huizes allerlei antiquiteiten boven.
De tijd vloog vliegensvlug voorbij,
voor ik er erg in had was het elf uur gepasseerd, dat was laat genoeg voor mij.
Vannacht deed ik bijna geen oog toe,
toen ik om 6 u opstond voelde ik mij dan ook nog erg moe.
Mijn lekkere warme thee bij het ontbijt deed me goed,
ik werd vanbinnen helemaal opgewarmd en dat gaf me weer nieuwe moed.
Onze etappe vandaag vertrok van aan de kerk,maar de Nederlandse en Franse teksten klopten van geen kanten, wat een misère!!
Guy zag het effe niet meer zitten en schoot weer in een Franse colère!!!
We besloten niet te veel risico te nemen en via de gewone baan tot in Pellegrue te gaan,
éénmaal daar, zouden we ter plaatse wel zien hoe we verder zouden gaan.
We stapten rustig verder over een lichtgolvende asfaltbaan,
toen kwam er plots een telefoontje van het thuisfront aan.
Mijn jongste zus was oma van een kleinzoon geworden, dat wilde ze me even laten weten,
het deed me goed om nog eens nieuws van thuis te horen, ik stuurde een berichtje terug met felicitaties en hoe hij zou heten.
Op de middag kwamen we in Pellegrue aan,
we zagen daar een mooie kiosk met tafel staan.
Ideaal om een boke met choco te eten,
en als dessert hebben we nog een appeltje gegeten.
Voor alle zekerheid besloten we om langs de gewone baan verder te gaan,
en na een tijdje kwamen we in Saint-Ferme aan.
We volgden het bordje van "La Rigalle", onze verblijfplaats voor vannacht,
Daar werden we ontvangen door twee nog zeer kloeke oudjes, de heer heeft ons naar onze kamer gebracht.
Daarna moesten we bij hen in de keuken een pintje komen drinken,
ook al waren zij de tachtig gepasseerd, ze waren nog goed bij de pinken.
Wij betaalden hen 20 euro om te slapen, een souper en een ontbijt,
en na het douchen zorgde ik eerst weer voor de volgende slaapgelegenheid.
Voor het souper heb ik eerst nog even het gastenboek doorgenomen,
en, wat zag ik daar, ja ja, ik ben Fons zijn schoen weer tegengekomen!!
We werden met een lekkere warme maaltijd verwend,
verse soep, vlees en groenten, en een lekkere rode wijn, niet moeilijk voor iemand die er zoveel van kent.
Als dessert kregen we kersen en verschillende soorten kaas,
na zo een heerlijke maaltijd wilden we graag voor hen de afwas doen, en dus waren wij even in hun keuken de baas.
Daarna hebben we nog even naar het voetbal gekeken,
maar halverwege de match hielden we het voor bekeken.
We hadden onze buikjes rond gegeten en waren erg moe, het was uit met de pret,
we wilden heel graag gaan slapen in ons typisch oud Frans bed.
Rond 6u15 stond ik op en maakte ik me klaar,
ik zag er wel wat tegenop, want vandaag moesten we afscheid nemen van Antonio, en dat viel me zwaar.
Na het ontbijt zijn we vertrokken uit Mussidan,
ik trok nog een laatste foto van Antonio onder een oude eik, een herinnering die ik zal koesteren, wees daar maar zeker van.
Met zijn drieën gingen we op weg naar het station,
en vroegen aan een voorbijganger of hij van ons samen een foto maken kon.
Daarna was het tijd om afscheid te nemen,
Antonio en ik omhelsden elkaar, we begonnen spontaan te wenen.
Twaalf dagen is hij bij ons geweest,
we zullen hem missen, ik nog het meest!!!
We vertrokken verder met ons twee, maar er werd niet veel gezegd,
het afscheid deed pijn, zoals ik daarjuist al heb uitgelegd.
We liepen langs het park van het kasteel van Bassy,daarna een heel stuk langs een autoweg,
vervolgens moesten we een bos door en daarna hadden we weer asfaltweg.
In La Caty passeerden we langs een tuin en een man riep ons toe:
willen jullie graag kersen hebben voor onderweg, hier is een zakje, tast maar toe!!!
Dat lieten we ons geen twee keer zeggen,en Guy kroop de ladder op,
en hij maar plukken, ons zakje helemaal vol, ze vielen zelfs tot op mijn kop.
Wij bedankten deze vriendelijke mijnheer,
hij wenste ons nog veel geluk op onze tocht, en hopla, daar gingen we weer!!
We keken mekaar aan en schoten beiden in de lach,
we dachten allebei hetzelfde, als dat Antonio nu nog maar eens zag!!!
We hadden dit al eens eerder stiekem gedaan,
en nu boden ze het ons zo maar van tevoren aan!!!
De kersen zijn lekker dik en sappig en smaken erg goed,
en na een korte kersenpauze, gaan we weer verder met goede moed;
We trekken door de velden en door het bos, nu eens links dan weer rechts, door de wijngaarden en daar gaat het ferm omhoog.
Maar eenmaal boven zijn de uitzichten adembenemend mooi, dat hoeft toch geen betoog.
Maar we moesten natuurlijk ook weer terug naar beneden, en de afdaling was zeer steil,ik voelde het aan mijn knie.
De ganse dag had ik al last van pijn, ik hoop dat ik niet te veel afzie.
We stappen verder en komen aan de grens van Dordogne en Girande, twee Franse departementen.
We passeren langs een camping met alleen maar tenten.
Een beetje later komen we in Saint-Foy-la-Grande aan,
we gaan direct naar het Office de Tourisme om te vragen of ze het huis van de pelgrims weten staan.
Ze zeggen ons waar we moeten zijn, maar wat is onze verbazing groot,
als we daar aankomen ligt het halve pelgrimshuis in de schroot.
Ze waren er sanitaire werken aan het doen, daar slapen ging dus niet,
Guy was in alle staten, van woede beefde hij als een riet.
Er zat niets anders op dan naar die camping te gaan,
Guy kon slapen in zijn tent, maar ik moest tevreden zijn met een afdak waaronder de grasmaaiers staan.
Ik was moe en mijn knie deed pijn,
ik was al blij dat ik een dak boven mijn hoofd had, meer moest dat niet zijn.
We namen een lekkere douche en we voelden ons weer terug blij,
Guy ging boodschappen doen, en de vuile was die pakte ik voor mij.
Ondertussen legde ik ook al een slaapplaats voor morgen vast,
hopelijk beter dan vandaag, want dat slaapmatje haal ik niet zo graag uit de kast.
Rond 19.00 u was Guy met het eten gearriveerd,
ik was benieuwd wat hij nu weer had geprepareerd.
Oh, mens, het is toch niet te geloven,wat een rare eetgewoontes houden die Fransen er toch op na,
Zuurkool met worst, tegen heug en meug heb ik het opgegeten, maar bij iedere hap, braakte ik bijna.
Rond 22.00 u ben ik maar op mijn matje gekropen,
misschien dat ik toch wat kan slapen, laat het ons hopen.
Ondanks het onweer van vannacht,
had ik toch nog een redelijke nacht.
Na het ontbijt zijn we van de camping vertrokken,
hopelijk blijven we van onweer gespaard en maken we niet te veel brokken.
De tocht vandaag is niet zo zwaar,
maar dat mag ook al wel eens, want 's avonds wordt je het toch gewaar.
We lopen een hele tijd langsheen het spoor,
dan moeten we weer links, dan rechts, en dan weer rechtdoor.
De weg loopt redelijk vlak, maar af en toe zit er wel een klimmertje bij,
maar daarna gaat het steeds weer naar beneden, en dat stemt ons altijd weer blij.
We komen in Saint-Louis-sur-l'Isle aan de kerk aan,
daar kregen we een discussie over de te kiezen baan.
We kozen voor St.Front-de-Pradaux, en daar kwamen we rond de middag aan,
dat kwam goed uit, want daar was een mooi pleintje met een bank, en dan hebben we daar onze pic-nic maar gedaan.
We gingen verder naar Mussidan langs de gewone baan,
en kwamen al spoedig aan het huis voor Pelgrims aan.
We konden met ons drieën boven slapen,
beneden sliep een Hollander uit Friesland en een Duitser ,die met de fiets was aangekomen, ik vond het maar twee rare apen....
We fristen ons wat op en hebben eerst maar boodschappen gedaan,
nadien zijn wij ook nog naar het station gegaan.
Zo wist Antonio waar hij morgen moest zijn,
van hieruit zou hij vertrekken met de trein.
We dronken nog een fris colatje in een bar-café,
en pikten daar nog vlug een voetbalmatchke mee.
Rond 19u was het tijd voor ons diner,
na de afwas trok ik naar mijn kamer en nam mijn dagboek mee.
Tot 21u30 heb ik in mijn dagboek geschreven,
maar toen moest ik stoppen, want ik kon niet meer onthouden waar ik was gebleven.
Vandaag hebben we om 7u15 Périgueux verlaten,
we moesten eerst terug naar de grote rotonde, vooraleer we op de juiste route zaten.
Vandaag konden we nog eens een stuk via de mooie GR route gaan,
Maar daarmee was het ook met de goed begaanbare weg gedaan.
Door het bos omhoog,dan langs smalle paadjes weer naar beneden,
onze benen en knieën hebben al flink geleden.
We kunnen de GR tekens volgen tot in Chautalande, aan de abdij,
daar gaan we even binnen en zien er zingende paters in een lange pij.
We houden er een half uurtje rust,
want van al dat klimmen en dalen raak je wel uitgeblust.
We zetten onze weg weer verder en komen langs een rivier,
de natuur is echt wel prachtig hier.
We lopen verder langs het water tot aan de kerk van Saint Astier.
Deze zijn ze aan het verbouwen, dus we kunnen er niet in. Oh nee!!!
Daar gaat onze rust, ik ben teleurgesteld,
en na al dat geklim ben ik echt wel uitgeteld.
Maar ja, niet aan te doen,
we zullen er dan nog maar een paar minuutjes bij moeten doen.
Een beetje later komen we op de camping aan,
daar kunnen we in een bungalowtent de nacht in gaan.
We fristen ons eerst wat op,
en gingen dan naar een winkel op zoek, met Antonio op kop.
Ik ben benieuwd wat er vandaag op het menu zal staan,
het zal weer wel spagetti zijn, daar kun je van op aan.
Het was vandaag weer een zware dag,
ik hoop dat ik weer goed slapen mag.
Zoveel omhoog en naar beneden, dat kruipt wel in uw kleren,
wij kruipen al om 9 u in bed om goed te kunnen recupereren.
Rond 1 u schrok ik wakker van hevige regenval,
vergezeld van een luide donderknal.
Het onweer ging vlug over, ik hoorde enkel in de verte nog wat gehommel,
en het duurt niet lang voor ik terug in dommel.
...
We hebben allemaal zalig geslapen,
en ik ging eens kijken hoe ver het stond met die andere twee apen.
Die waren ook al helemaal geladen,
en dus konden we iets na zeven uur Sorges achter ons laten.
Vandaag ging het meestal langs de gewone baan,
Dat was veel gemakkelijker om te gaan,
We gingen met een flinke pas, dorpje in, dorpje uit,
maar een beetje later was het mooie verhaaltje uit.
We zagen nergens geen wegwijzers meer staan,
en we kozen natuurlijk de verkeerde weg om in te slaan.
Na een kilometer of twee stopte de weg,
dus moesten we ook weer twee kilometer terug, dat was brute pech!!
Uiteindelijk zaten we weer op de juiste baan,
maar een beetje verder was het met de goede baan gedaan.
Ons parcours ging weer verder door het bos,
en de steile hoogtes die we moesten overwinnen, maakten al onze spieren los.
Bij het afdalen deden ook de knieën weer ferm zeer,
ik zal maar zorgen dat ik ze vanavond goed insmeer.
We komen binnen in Perigueux en zien een hele mooie kathedraal,
ik ga er even binnen en brand een kaarsje voor ons allemaal.
Vandaag overnachten we in de Foyer,
en we hebben geluk, ook hier kunnen we naar het voetbal kijken op de TV.
Vanavond eten we een kleinigheid in het restaurant,
het moet niet elke dag komen van Guy zijn hand.
Na het voetbal zijn we met zijn allen,
als een blok na twee minuten in slaap gevallen.
