Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
29-10-2008
60ste etappe
...
Vandaag heb ik een extra uurtje slaap genomen,
ik ben pas om 7 u uit mijn bed gekomen.
Ik voel het, dat heeft mijn lichaam goed gedaan,
Na het ontbijt ben ik weer fit genoeg om vol nieuwe moed verder te gaan.
Rond 7u45 vertrekken we uit de Alberge en volgen de gele pijlen op de grond,
De weg is redelijk vlak en we lopen een tijdje langs een bijna uitgedroogde rivier, dat lijkt me niet gezond.
Daarna is het met de platte weg gedaan,
Om Guadalupe te bereiken moeten we de hoogte in gaan.
De klim was echter wel de moeite waard,
het panoramazicht over Irun leek precies een postkaart.
We blijven klimmen tot in Pasaia Donibana, met een geweldig zicht op zee,
De herinnering aan deze prachtige zichten neem ik in mijn fototoestel voor altijd mee.
We gingen verder tot Pasaia San Pedro, de thuishaven van een kleine visserijvloot,
en daar werden we voor 50 eurocent overgezet met een kleine boot.
We trokken verder naar omhoog, met rechts van ons de zee,
rond de middag hielden we aan een bankje even halt,want we hadden onze pic-nic ook nog mee.
Na de lunch moesten we weer terug het GR pad op,
van schrik sprongen de druppels zweet zomaar op mijn kop.
Want de voorbije dagen was het afdalen mij niet zo goed bevallen,
en het ging hier weer flink naar beneden, ik hoop dat ik deze keer niet te veel zal vallen.
Ik was zeer voorzichtig en kwam zonder brokken aan op de wandelpromenade van Saint Sébastian,
We liepen verder langs de prachtige stranden, wat had ik goesting om daar even te gaan liggen, man,man,man!!!
Maar dat goestingske ging niet door,
we hadden nog redelijk wat kilometers voor de boeg, dus , het stappen ging voor!!
Aan het einde van de stranden moesten we langs vele trappen terug naar boven,
en tot in Igeldo was het weer terug klimmen geblazen, ge kunt het niet geloven.
We waren blij dat we aan de camping waren, want onze voeten deden zeer,
maar kunt ge het al raden, jaja, plaats was er niet meer!!!
We moesten nog 9 km verder en pas om 18u30 kwamen we in Orio aan,
we waren dolgelukkig toen we onze Alberge zagen staan.
Alberge San Martin zag er mooi uit en dat beviel ons wel,
we waren goed terecht gekomen, het leek precies een hotel.
Er waren machines om onze vuile plunjes te wassen en te drogen,
en ook bij het souper werden we lekker verwend, dat is niet gelogen.
Rond 22u30 was het hoog tijd dat ik naar mijn bedje kon,
want het was weer een zware tocht geweest en we liepen al van vanmorgen in de zon
...
Ondanks de zware etappe van gisteren heb ik vannacht zeer slecht geslapen,
ik kon met moeite mijn bed uit, en moest aldoor maar gapen.
Na het ontbijt verbeterde mijn toestand stilaan,
en maakten we ons klaar om richting Spanje te gaan.
We besloten om vandaag langs de gewone weg te gaan.
We liepen langs een golvende asfaltweg door de bossen, en op korte tijd hadden we al 7 km gedaan.
Daarna moesten we gedurende 14 km langs de N121H,een zeer drukke baan,
de kamions zoefden ons voorbij en wij hadden maar een smal stukje weg om te gaan.
Op sommige momenten moesten we met gespreide benen over de goot gaan staan,
anders zouden we door de zucht van die grote mastodonten zeker op onze smikkels gaan.
We zijn blij dat we heelhuids in Irun zijn aangekomen,
en ergens hebben we spijt dat we door het drukke verkeer geen foto's hebben genomen.
Wat is Irun een grote stad, we moesten nog 4 km verder gaan,
en na veel navraag kwamen we eindelijk aan de Alberge aan.
Deze ging pas om 16.00 uur open,
dus ging ik eerst maar wat te eten kopen.
Een beetje verder zagen we een parking met wat bankjes staan,
en hebben daar op ons gemakske een siesta gedaan.
Tegen vier uur trokken we terug naar de Alberge om ons in te schrijven,
daarna was het de hoogste tijd voor de verzorging van onze bezwete lijven.
We maakten ons klaar om nog even terug de stad in te lopen,
want ik moest voor mij een nieuwe handtas gaan kopen.
Na het avondeten begonnen mijn oogkleppen redelijk vlug te zakken,
ik kroop vroeg onder de wol, ik voelde mijn lichaam verzwakken.
Ik had dringend behoefte aan wat extra uurtjes rust,
zoniet geraakte ik helemaal uitgeblust.
...
Om 6 u liet onze wekker weeral van zich horen,
maar ik liet mijn rust hierdoor niet verstoren.
We bleven nog lekker een kwartiertje van ons bed profiteren,
maar daarna moesten we echt wel uit de veren.
Iets na half acht meldde de eerste beklimming zich alweer aan,
en het was echt loodzwaar om daar tegen op te gaan.
Daarna moesten we natuurlijk terug naar beneden langs een stenig pad,
en pats, daar lag ik weer, met mijn rechterbeen onder mijn gat.
Mijn vrienden hielpen me weer terug op de been,
maar bij het zien van die afdalingen over losse stenen, ging de bibber door mij heen.
Gelukkig hebben we tijdens deze zware tochten ook veel mooie foto's genomen,
zodat jullie thuis ook eens kunnen zien waar ik ben terecht gekomen.
In ferme Esteban hebben we pic-nic gehouden, stokbrood met paté.
Daarna vlug weer verder,over een wat vlakkere baan, mijn twee maten waren precies een TGV.
Volgens mij haalden ze een tempo van 6 à 7 km per uur, dat was voor mij wat te vlug,
zeker hier in de bergen en met een zware zak op uwe rug!!!
Het afdalen ging weer terug wat trager maar de paadjes waren heel wat beter,
we hadden zelfs een stuk asfalt en zo haalden we veel vlugger een kilometer.
We rustten wat uit in een park,want we wilden graag in een koekje en een snoepje happen.
Lang mocht onze rust niet duren, want we hadden nog 4 u te stappen.
Gelukkig was het redelijk vlakke baan,
maar onze vrienden zetten hun TGV weer aan, en ik als een schoothondje er achteraan.
Na een tocht van meer dan een uur of tien,
konden we eindelijk de poort van de camping en de gite zien.
Frederik en ik namen een kamer, ik was content,
en onze Guy, die ging slapen in zijn tent.
Na het douchen begonnen we onze maaltijd klaar te maken,
en we lieten het ons alweer lekker smaken.
Na de afwas keken we nog naar het voetbal op TV,
en pas na elf uur kropen we in onze bedstee.
...
Iets voor half zeven schiet ik wakker, ik hoorde niet eens mijn wekker!!
Ik spring mijn bed uit en denk: dekke toch, nu heb ik het aan mijn rekker!!!
Zo vlug ik kon maakte ik mij klaar om naar de camping te gaan,
hopelijk waren de kompanen ook al opgestaan.
Om 7u30 kon onze 2de GRdag beginnen,
en we hoopten dat we die wat makkelijker konden overwinnen.
We volgden Frederik en hielden zijn tempo aan,
maar bij Guy kriebelde het om wat sneller te gaan.
Je zag aan zijn gezicht, dit was niet naar zijn zin.
Maar toen hij zag hoe zwaar het weer werd, hield hij zich toch in.
Langzaam maar zeker ging het weer omhoog, colleke op, colleke af,
op tijd en stond even rusten, want we waren nogal snel bekaf.
Bij de beklimming naar Astaté zagen we tussen de bergen links van ons de zon,
en rechts van ons hing er een mist waar je niet doorheen kijken kon.
Dat zicht was adembenemend mooi,
we zagen zelfs een kadaver van een schaap, waarschijnlijk een achtergelaten prooi.
Na de pic-nic moesten we snel weer verder gaan,
want gisteren hadden we over 25 km meer dan 6 u gedaan.
Langs een pad van rotsen zetten we de lange afdaling aan,
maar in een mum van tijd ben ik zeker 3 keer tegen de grond gegaan.
Na die laatste valpartij is het lachen me wel even vergaan,
mijn linkerarm was erg geschaafd en Frederik moest me helpen om weer recht te staan.
We zetten onze weg voorzichtig verder,
Frederik effende de weg voor mij, hij was precies mijn herder.
Na een tocht van 8 uur kwamen we in Bidarry aan,
vandaag hebben we over bijna dezelfde afstand als gisteren nog twee uur meer gedaan!!!
Op Camping a la Ferme konden we voor 10 euro in een huisje de nacht doorbrengen,
en Frederik, de brave ziel, wou zich niet al te veel mengen,
toen Guy vroeg of hij met mij in de kamer kon,
hij was al tevreden met de zetel van het salon.
Terwijl ik mijn wonden ging verzorgen,
gingen de anderen de stad in om voor eten te zorgen.
We aten ravioli met een spiegelei,
en ik moet zeggen, het smaakte mij.
Na de afwas heb ik nog mijn dagboek aangevuld,
en nog even nagepraat over de voorbije dag, die was weeral goed gevuld.
Moe maar voldaan... zijn we rond 21u45 allemaal naar bed gegaan.
...
Het was echt een zalige nacht,
maar om half 7 werd ik aan het ontbijt verwacht.
Het was lang geleden dat ik nog zo uitgebreid ontbeten had,
en voor ik het besefte was Guy al daar en moesten we weer op pad.
Ik kreeg van Huberta en Arno zelfs een lunchpakket en snoepjes mee voor onderweg,
deze refuge is een echte aanrader, geloof me maar als ik dat zeg!!
Bij het afscheid kreeg ik van haar nog een kaart met een gedicht,
en daarna trokken we de deur van l'Esprit du Chemin achter ons dicht.
We begonnen aan de eigenlijke Camino del Norte,daarvoor was ik gekomen.
Ik hoop dat ik hem kan uitlopen en blijft het niet een van mijn dromen.
Met goede moed begonnen we eraan,
maar na een paar kilometer begon het al mis te gaan.
In het dorpje Lasse, ongeveer 3 km verder, zouden we de GR op kunnen gaan,
maar we liepen verkeerd, en pas na 2 u stappen kwamen we in Lasse aan.
Dat begon al goed, en Guy was zich serieus op aan het winden,
omdat we de juiste weg maar niet konden vinden.
Uiteindelijk zagen we aan de kerk een klein paaltje staan,
dat toonde ons dat we langs daar de GR op moesten gaan.
Met een beetje retard is onze tocht door de Pyreneeën dan toch begonnen,
en hebben we met veel moeite die bergcollen overwonnen.
De Pyreneeën zaten helemaal in de mist,
en meer dan eens hebben we een wegwijzertje gemist.
We moesten langs steile smalle paadjes en bergruggen gaan,
en toen, op een gegeven moment is het helemaal verkeerd gegaan.
Op een gegeven moment zaten we op 1400 m hoogte en zagen door de mist enkel een antenne staan,
op goed geluk kozen we een weide met prikkeldraad uit om naar beneden te gaan.
Opeens kwamen we een fransman tegen, die wij al eens waren voorbijgegaan.
Hij sprak ons aan en zei dat we verkeerd zaten en terug naar boven moesten gaan.
Guy wilde hier in eerste instantie niet van weten,
maar een beetje later knaagde waarschijnlijk toch zijn geweten.
We trokken met veel moeite terug naar boven en kozen een nieuw paadje uit om te gaan,
maar we zijn zeker nog 3 keer langs die antenne gepasseerd eer dat we opeens een plaatje van GR10 zagen staan.
Uiteindelijk zijn we met de hulp van Frederik, de fransman, terug op weg geraakt,
Veel langer had het niet moeten duren of we hadden afgehaakt.
Dus voor wie de GR in de Pyreneeën ooit wil doen, deze gouden raad:
zorg dat er iemand die de GR route daar kent, naast je staat!!!
We waren bekaf maar tevreden dat we boven waren,
maar we moesten nu ook nog de gevaarlijke afdalingen zien te klaren.
We hielde even een rustpauze om wat te bekomen,
en hebben daarna een smal,vettig paadje naar beneden genomen.
Dat hadden we misschien beter niet gedaan,
want ik ben daar serieus op mijn rug gegaan.
Gelukkig zonder al te veel zeer,
na een paar minuutjes liep ik alweer.
We gingen op ons gemakske verder naar beneden ,
we moesten er voor zorgen dat we hier niet naar beneden gleden,
Eindelijk kwamen de eerste huizen in het dal in het zicht,
en bij de laatste afdaling liepen de tranen over mijn gezicht.
Ik had nooit gedacht dat we er zouden geraken en als een kind begon ik te janken,
dit hadden we echt wel aan Frederik te danken!!!
In het dorp hebben we direct op een terras een goeie grote cola gedronken,
en samen op de goede afloop van deze zware tocht geklonken.
Daarna wilde Frederik naar de camping gaan waar hij zou overnachten,
wij gingen met hem mee om het leed wat te verzachten.
Hij had beloofd om de volgende drie dagen onze gids te zijn,
dat vonden wij natuurlijk super fijn!!!
Daarna zijn wij naar de gite waar wij zouden slapen teruggekeerd,
maar alsof het nog niet genoeg was geweest, liepen we toch weer even verkeerd.
Guy ging mee naar binnen om zijn stempel te halen,
maar hij zag nergens een lijst hangen hoeveel hij voor het slapen moest betalen.
Dat stond hem helemaal niet aan,
en dus besliste hij om ook naar de camping te gaan.
Ik had ondertussen de prijs gevraagd, 12 euro, dat was nu toch niet zo veel,
maar ja, hij was al weg, en toen werd het me allemaal even teveel.
Een telefoontje van Diana en een goede douche kikkerden mij weer op,
ik voelde mij een heel stuk beter en ook de pijn was weg in mijn kop.
Vandaag zorg ik zelf voor mijn eten
en het heeft me gesmaakt, want we hadden van de hele dag nog niets gegeten.
Ik kreeg ook nog telefoon van Swa, en dat heeft me deugd gedaan,
zo kan ik er morgen weer flink tegen gaan.
...
Vandaag was onze etappe niet al te zwaar,
maar om half zeven stond ik alweer met mijn rugzak klaar.
De zure française die gisteren ook nog was aangekomen,
liep ook al beneden rond, maar ik heb niet als eerste het woord genomen.
Tegen Guy babbelde ze honderduit,
maar tegen mij zei ze geen fluit.
Na het ontbijt zijn we aan onze tocht voor vandaag begonnen,
en de eerste klim naar de kerk van Ostabat hebben we redelijk vlug overwonnen.
In tegenstelling tot gisteren viel het weer vandaag reuze mee,
Het was wat mistig en frisjes , maar dat stelde ons wel tevree.
Het stappen leek ons vandaag goed af te gaan,
Ik moest Guy wel 5 keer terug roepen omdat hij vergat af te slaan.
Op 4 km van onze bestemming was het met de goede weg gedaan,
en moesten we nog even door slingerende paadjes naar beneden gaan.
Een beetje later kwamen we aan de refuge l'esprit du Chemin aan,
het Hollands koppel dat de refuge openhield, heeft ons te woord gestaan.
Ik moest mijn kamer delen met een zekere mijnheer Jan,
maar daar maakte ik geen problemen van.
Guy besloot om in het pelgrimshuis te gaan logeren,
Dat stoorde mij niet, want ik wilde nog eens graag goed souperen.
Ik trok naar mijn kamer om te douchen en me om te kleden,
en op mijn bed vond ik een snoepje en een mooie kaart om mij welkom te heten.
Ik trok nog even het stadje in om wat op verkenning te gaan,
en net toen ik de kerk wilde binnen gaan , kwam onze Guy daar ook aan.
We hebben samen een kaarsje aangestoken,
om onze tocht verder goed te laten verlopen.
Daarna zijn we terug naar de refuge gegaan,
en heb ik met Guy afgesproken dat hij morgenvroeg om 7 u hier aan de deur zou staan.
Om te gaan dineren was het nog wat te vroeg,
dus heb ik eerst nog even gekeken welke weg hebben we morgen voor de boeg?
Het worden waarschijnlijk zware dagen,
want we gaan ons aan de GR10 , door de Pyreneeën ,wagen.
Dat is heel anders stappen dan we gewend waren,
ik hoop dat we de klus kunnen klaren.
Maar ik heb wel een goed gevoel,
na Vezelay bereikte ik ook al St.Jean-Pied-de-Port, mijn tweede doel.
Ondertussen was het tijd geworden om aan tafel te gaan,
en buiten op het terras zag ik een grote gedekte tafel staan.
Er was gedekt voor 13 man,
2 Fransen,2 Duitsers,8 Hollanders en 1 Belg, hopelijk geniet ik er van.
Het was een overheerlijk souper, eindelijk eens geen spagetti,
en heel wat anders dan die Franse kost van Guy.
Na het eten kon ik bijna geen pap meer zeggen,
maar voor het slapen gaan probeerde ik toch mijn rugzak al wat op orde te leggen.
Dat zou mij morgenvroeg beslist ten goede komen,
en kon ik met een gerust gevoel in mijn bedje wegdromen.
...
Na een heerlijke nacht ben ik om 6 uur opgestaan,
ik ben al bijna twee maanden onderweg, opeens denk ik daaraan.
Na het ontbijt hebben we onze rugzak weeral bijeen gegrist,
en gingen we weer op stap vergezeld van heel veel mist.
Zoals de vorige dagen was het weer klimmen en dalen,
we hoopten dat we de beklimming van de dag naar Chapelle de Soyance goed zouden halen.
Steil omhoog langs een stenig pad, en dat in volle zon,
geen mens die dat uren volhouden kon.
Om het leed wat te verzachten,
heb ik al een paar dagen bij het klimmen het versje van Annie uit Genk in mijn gedachten:
1 2 3 4 5 6 7 , zo gaat het goed, zo gaat het beter,
en inderdaad, ik moet zeggen dat het hielp, ook al kreeg ik het alsmaar heter.
Badend in het zweet kwamen we boven op de bergtop aan,
maar als je dan het uitzicht over de Pyreneeën ziet, vergeet je alle pijn spontaan.
We waren dringend toe aan wat broodnodige rust,
en hebben daarboven op de berg ook maar onze honger en dorst geblust.
We bleven nog meer dan een uur van het uitzicht genieten,
we moesten echt wel even bekomen, en zien dat we al onze krachtpijlen niet verschieten.
Want onze tocht was hierboven nog niet gedaan,
we hadden nog meer dan 5 km tot onze bestemming voor vandaag te gaan.
Na nog enkele keren van klimmen en dalen, kwamen we in Ostabat aan,
en konden we naar onze gite Ospitalia op zoek beginnen gaan.
Het duurde niet lang voor we de gite hadden gezien,
dat deed deugd, want voor vandaag hadden we genoeg afgezien.
We dronken eerst een ferm glas water,
onze spullen naar de kamer brengen, dat was voor later.
Vandaag hadden we weer een bed, dat was boffen,
maar toen we op de kamer kwamen vielen we bijna omver, het was er om te ontploffen.
De hitte was er niet uit te staan,
dus zijn we maar vlug terug naar beneden gegaan.
We hebben eerst onze vuile was gedaan,
en zijn daarna onder een frisse douche gaan staan.
Om 19.00 u namen we weer een souper à la Guy: Spagetti met spiegelei.
Tijdens het eten kwam er ook een Vlaamse dame uit Kontich bij.
Na de afwas ben ik met haar aan de praat geraakt,
eindelijk nog eens wat Vlaams kunnen spreken, dat heeft mijn dag weer goed gemaakt.
Van slapen kwam er niet veel in huis met die warmte, ik lag maar steeds te woelen,
van ellende ben ik maar weer opgestaan om buiten wat af te gaan koelen.
Pas na middernacht ben ik weer naar boven gegaan,
en hoop dat het slapen nu wat beter zal gaan.
...
Vandaag begon onze dag om half zeven met een stevig ontbijt,
we hadden allemaal een goede appetijt.
We zijn eerst bij de bakker nog vlug een paar bagetten gaan halen,
want we hadden weer heel wat klimpartijen af te malen.
Om u een beetje in ons parcours te kunnen inleven,
zal ik u hier eens een paar getallekes geven:
We beginnen in Orthez, dat ligt op 60 meter,
we moeten gedurende 1.5 km klimmen naar 122 meter, wie doet beter?
Dan gaan we terug naar 57 meter, dat wil zeggen weeral een ferm stukske dalen,
vervolgens moeten we proberen om terug 89 m hoogte te halen.
Daarna gaat het weer tot 37 m naar beneden,
en vervolgens weer omhoog tot 176 m, dat voelen we aan onze leden!!!
Als volgende obstakel gingen we een volgende klim naar 194 m tegemoet,
met daarna een afdaling tot 160 meter, we zweten water en bloed!!
Dan weer klimmen tot op 215 m hoog,
geen plekje op ons lijf blijft droog.
We vallen van vermoeidheid in een grasperk neer,
we moeten even rusten, we kunnen echt niet meer!!!
Na de rustpauze vervolgen we onze tocht,
langs een klein paadje tot op 139 m weer naar omlaag, ze hebben het wel speciaal uitgezocht!!
De laatste klim naar 211 m hoogte is in zicht,
en de laatste afdaling naar Sauveterre op 65 m, tovert een glimlach op ons gezicht.
Aan het Office de tourisme vallen we op onze knieën neer,
oef, we hebben het gehaald, we vouwen onze handen en zeggen dank aan de Heer.
Onze misère was echter nog niet gedaan,
want de mensen waar we zouden slapen, waren juist op vakantie gegaan.
Het duurde een hele tijd eer ze voor ons een nieuw adres konden versieren,
maar uiteindelijk konden we terecht in de caravan van particulieren.
De vrouw des huizes was vriendelijk en bood ons zelfs aan,
om bij haar in huis onder de douche te gaan.
Slapen in een caravan is dus niet altijd kommer en kwel,
ik voelde mij daar goed in mijn vel.
Na het douchen hebben we lekker gegeten en heb ik mijn dagboek ingevuld,
en daarna hebben we nog van een zelfgebakken cake van mevrouw gesmuld.
Rond 21.00 uur heb ik het salonnetje omgetoverd tot een bed,
en zo is er achter deze dag ook weeral een punt gezet.
...
Deze nacht heb ik lekker geslapen en om 6u15 ben ik opgestaan,
ik wilde nog graag van Theo afscheid nemen en ben tot aan zijn bed gegaan,
maar die lag nog heel goed te slapen en had zich juist op zijn andere zijde gelegd,
dus liet ik hem maar stilletjes doen en ik heb hem met zachte stem goeidag gezegd.
Rond 7u15 zijn we vertrokken en vandaag zat het geluk ons echt wel mee,
we kwamen langs een warme bakker en er was zelfs een slager open, daar kochten we twee stukken heerlijke paté.
Vandaag kregen we weer heel wat beklimmingen te verwerken,
en de afdalingen waren natuurlijk ook niet van de poes, dat zullen we vanavond in onze kuiten wel merken.
Rond de middag hadden we bijna 15 km gedaan,
we kregen al wat honger en spraken onze pic-nic aan.
Na het eten hielden we bijna een uurtje rust om wat te bekomen,
maar toen we daarna verder trokken was het moeilijk om weer terug in het juiste ritme te komen.
We liepen via een zandweg recht het bos in, we moesten een beek over via een bruggetje ,dat was precies nog niet zo oud.
We kwamen er achter dat het door pelgrims in 2002 was gebouwd.
Via een sterk afdalende steenweg kwamen we Orther binnen gegaan,
bij het Office de Tourisme moesten we om de sleutel van de refuge gaan.
We zitten op de tweede verdieping van een torengebouw,
ik vroeg aan Guy of hij van mij op de trappen een foto maken wou.
Wat een luxe hebben we hier vandaag, nogal wat anders dan gisteren in die tent,
We hebben zelfs een ijskast om ons eten koel te houden, man,man, wat worden we vandaag verwend!!!
We fristen ons eerst wat op en zijn dan maar weer om boodschappen gegaan.
We gingen ook nog even de kerk binnen en ik stak nog maar eens een kaarsje aan.
Terug in de refuge hebben we onze eetwaar in de ijskast gedeponeerd,
daar bleef onze sla en tomaten en onze drank goed fris, we hebben er van geprofiteerd!!!
Na het eten heb ik de afwas gedaan en alles opgeruimd,
ik was in mijn nopjes en ook onze Guy was goed geluimd.
Maar mijn stemming sloeg heel vlug om toen ik een niet zo prettig bericht van Diana had gekregen,
Haar Pinky had in zijn slaap een aanval gekregen, ze wist niet of hij het wel zou overleven.
Dit kon ik zo niet laten en ik heb haar dadelijk opgebeld,
ik wilde haar steunen bij dit verdriet, ook al kostte mij dat wel een beetje geld.
Ik voelde dat ons klapke haar goed had gedaan,
zo kon ik ook met een gerust gemoed naar bed toe gaan.
...
Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, maar om 5u45 was ik al wakker,
ik bleef nog tot 6 u liggen, want ik moest toch niet naar de bakker.
Rond 7 u vertrokken we uit Mont de Marsan, en gooiden we onze beentjes weer los,
we gingen eerst over een asfaltweg, daarna over de keien en dan ook nog eens door het bos.
Toen we het bos uitkwamen kwamen we aan de kerk van Lareigne aan,
daar hebben we even rust gehouden en in de kerk wat aan bezinning gedaan.
We trokken verder, bos in, bos uit, en plots stonden we aan een prachtig zonnenbloemenveld.
Het waren er veel, heeeeel veeel, maar ik heb ze niet geteld!!!
We gingen verder richting Saint-Sever, maar kregen een stevige klim te verwerken,
daarna liepen we in dalende lijn het stadje in, bijna recht op weer één van die prachtige franse kerken.
We gingen binnen en ik stak een kaarsje aan,
voor iedereen die ik ken en in de hoop dat ik gezond mag verder gaan.
Na Saint-Sever hebben we nog verschillende stevige klimpartijen moeten ondergaan,
om dan Hagetmau binnen te kunnen gaan.
De refuge waar we vandaag verblijven is een grote tent,
we worden er ook met een zwembad verwend.
We ontmoeten er Theo, een Hollander uit Maastricht,
daar kon ik eindelijk nog eens een goed klapke mee doen, onze Guy zat er maar bij voor spek en bonen, het was een gek gezicht!!
Ik genoot ervan nog eens fatsoenlijk Nederlands te kunnen spreken, dat doet echt wel goe,
maar rond 21u30 wilde ik toch gaan slapen, want ik was heel moe.
