Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
30-10-2008
70ste etappe
...
Ik genoot weer van een zalige nacht,
de hele nacht doorgeslapen, dat had ik niet verwacht.
Op ne wip en ne flik waren we gepakt en gezakt,
en na het ontbijt hebben we vol goede moed onze rugzak weer op onze rug gepakt.
Vandaag vertrokken we met mistig weer,
maar dat duurde niet al te lang, want om 9 u scheen het zonnetje al aardig op ons bolletje neer.
Het was de ganse dag klimmen en dalen geblazen,hopelijk valt het een beetje mee,
maar ik heb te vroeg victorie gekraaid, want bij de laatste afdaling ging ik weer op mijn poepke naar benee!!!
We kwamen pas na twee uur in de namiddag in Unquera aan,
en zijn onmiddellijk op zoek naar een winkel gegaan.
Het was van 's morgens geleden,
dat er nog iets eetbaars door onze kelen was gegleden.
Na de inkopen zijn we direct naar de Albergue gegaan,
en we begonnen maar dadelijk aan het avondmaal.
Het was hoge tijd dat we iets konden eten,
want we wilden onze grote honger en onze zware tocht zo vlug mogelijk vergeten.
Het douchen en de vuile was moesten maar even wachten,
we hadden eerst wat voedsel nodig om het leed te verzachten.
Maar ook na de maaltijd voelde ik me al niet veel beter,
Ik was moe en helemaal uitgeteld, mijn lichaam herbeleefde precies elke gedane kilometer.
Ik zag het even niet meer zitten en heb naar Diana gebeld,
haar te horen deed me o zo goed, de tranen kwamen zo maar opgeweld.
Ik had ook nog een berichtje van de Fons gekregen,
dus besloot ik om ook met hem nog even een telefoontje te plegen.
Hij hoorde dat ik het moeilijk had,
maar zette mij weer terug op het goede pad.
Hij zei me dat ik vanaf nu elke dag aftellen moet,
we zitten al over de 2000 km, dus het komt echt wel goed.
Ik voelde mij na zijn gesprek heel wat beter in mijn vel,
en dacht bij mezelf, maar natuurlijk, ik overleef dit wel!!
Als klap op de vuurpijl kwam er een beetje later ook nog een telefoontje van de Swa aan,
en ook met hem heb ik ne ferme babbel gedaan.
Ik vroeg of hij aan iedereen de groeten wilde doen,
en voor al die wilden een hele dikke zoen.
Rond tien uur kroop ik met een goed gevoel in mijn bed,
ik had alle slechte gevoelens terug opzij gezet.
...
Het slapen is inderdaad heel wat beter gegaan,
en dus was het ook geen probleem om om 6 u weer op te staan.
Na het ontbijt gingen we rond een uur of zeven terug op pad,
benieuwd wat de dag van vandaag weer voor ons in petto had.
We vertrokken langs het voetpad van de gewone baan,
daar gaf men de weg met tegels met gele pijlen en schelpen aan.
We passeerden de grote Solvay-fabriek en daarna ging het weer over asfaltbaan,
Na enkele kilometers kwamen we in het stadje Santillana del Mar aan.
Van deze stad wordt wel eens beweerd:
het is de stad van de drie leugens, want haar naam is helemaal verkeerd:
Santi is heilig, illana is vlak en del Mar is aan zee,
en het is geen een van de drie, zeker weten, oh nee!!!
We rustten hier even uit om een beetje te bekomen,
voor we de rest van de etappe ondernomen.
Want het vlakke pad was hier weer even gedaan,
de kiezelpaadjes en veldwegeltjes omhoog en omlaag kwamen er weer aan.
Ondertussen was ook de honger beginnen knagen,
en Guy en Eluska gingen een winkel binnen om naar brood te vragen.
Maar al het brood was op,
voor een bakker te vinden moesten ze nog een eindje verderop.
Zo gezegd, zo gedaan,
en wat later kwamen ze daar met drie stokbroden aan.
Aan het washuisje in Cobreces hebben we onze pic-nic gehouden,
Ge kunt niet geloven hoe ze het toch allemaal bouwden!!!
Na de lunch moesten we langs een steil en gevaarlijk kiezelpad naar beneden gaan,
het was weer oppassen geblazen, maar ik kon het aan.
Daarna hadden we weer gladde asfalt met mooi zicht op zee,
dat viel weeral reuze mee.
Maar mooie sprookjes blijven niet lang duren,
een beetje later kregen we weer een ferme beklimming te verduren.
Via een veldweg kwamen we op het strand van Comillas aan,
we moesten nog één keer omhoog en dan kwamen we aan onze Albergue "La Pena" aangegaan.
We waren blij dat we op bestemming waren, want we voelden ons echt moe,
we klopten aan de Albergue aan, maar het deurtje bleef toe.
Hij zou pas om 17.00 uur weer open gaan,
dat zagen we echt niet meer zitten, en klopten aan het volgende deurtje maar eens aan.
Dit keer hadden we meer geluk, er werd opengedaan en ze hebben voor ons een efforke gedaan.
...
Veel geslapen heb ik niet, en het klaarmaken verliep ook al niet zo fijn,
we waren met veel te veel pelgrims, en iedereen wilde zo vlug mogelijk vertrekkensklaar zijn.
Kort na half zeven waren we al op pad,
op weg naar de volgende stad.
Ook vandaag ging onze route langs de grote baan,
gelukkig was het maar een korte etappe en kwamen we al rond de middag in Miengo-Polanco aan.
Deze keer zag de Albergue er wel wat beter uit,
er was zelfs een bar en er stond ook "ristorante" op de ruit.
Dat zagen Guy en ik wel zitten,
we bekeken het menu, en jaja, ze hadden hier zelfs fritten!!!
Friet met bufsteak, onze keuze was snel gemaakt,
en zijt er maar zeker van dat dat smaakt!!!
Vol ongeduld zaten we te wachten tot ze met onze schotels kwamen aangedragen,
we schrokken ons nen bult toen we zagen dat op ons bord welgeteld 21 fritjes lagen!!!
Echt waar, we hebben ze geteld,
en dus hebben we maar direct fritjes bijbesteld.
We kregen nog een bordje met 10 fritjes erop,
daarmee moesten we het doen, want alle friet was op.
Maar we hebben het aan ons hart niet laten komen,
we hebben achteraf maar een flinke portie dessert genomen.
Na het eten zijn we in de bar van de Albergue de sleutel gaan halen,
en eenmaal geinstalleerd begon ik maar direkt aan mijn dagelijkse verhalen.
Het was er al een paar dagen niet meer van gekomen,
dus heb ik er vandaag echt mijn tijd voor genomen.
Na een uurtje of twee was ik weer helemaal bijgeschreven,
en daarna heb ik mijn zere benen en knieën nog eens goed met zalf ingewreven.
Hopelijk is er vannacht wat minder hitte en kabaal om ons heen,
maar het valt af te wachten, want ik zie, we zijn hier ook weer niet alleen.
...
Om 6 u loopt mijn wekkertje weeral af, ach,ach,ach,
komaan Ludo, er uit, want het wordt een zware dag.
Om 7 u trokken we de deur van de Albergue achter ons toe,
we vertrokken vol goede moed, het zonnetje scheen ook al goe!!!
Dit gaat zeker en vast een zweetdag worden,daar kun je van op aan,
want we moeten heel wat kilometers langs zwarte asfaltbanen gaan.
Tegen de middag hielden we aan een boerderij een broodnodige stop,
want met die hitte was onze voorraad water reeds op.
We kregen daar lekker fris water aangeboden,
we voelden het tot in onze tenen lopen.
Daarna konden we er weer even tegenaan,
om in Somo op zoek naar de overzetboot te gaan.
Iets over half vier kwamen we aan de inschepingskade aan,
maar voor onze neus zagen we ons bootje gaan.
Na een half uur zou de boot zijn weergekeerd,
dus hebben we ondertussen van een goeie cola geprofiteerd.
Om vier uur konden we voor 2 euro met de overzetboot mee,
Het zicht op Santander viel reuze mee!!
Na een beetje zoeken kwamen we in de Albergue aan,
na het inschrijven wilden we zo snel mogelijk naar onze kamers gaan.
Maar wat vonden we daar?
Negen dubbele bedden naast mekaar!!!!
We zaten hier net als haringen in een ton,
geen mens die hier zijn rugzak ergens zetten kon!!!
Van slapen zal er niet veel in huis komen, zeker weten!!
het is hier net een sauna, van het minste begin je te zweten.
We gingen ons maar vlug opfrissen en trokken daarna het stadje in,
we gingen boodschappen doen en kochten kabeljauwfilets, hm, dat was wel naar mijn zin.
Na het eten wilden we nog even naar de kathedraal, maar we hadden pech.
Er was een speciale dienst aan de gang en ze stuurden ons weer weg.
Rond 21.00 u zou de deur weer open gaan,
maar toen we daar terug aankwamen werd de deur een tweede keer juist voor onze neus dicht gedaan.
We besloten dan maar terug naar de Albergue te gaan,
en het gevecht met de sauna aan te gaan.
Wat een pelgrim toch lijden kan, wat een hitte was dat,
dit hadden we nog niet meegemaakt, en dat in zo een grote stad!!
...
We genoten weer van een zalige nacht,
en om 7 u stonden we weeral met onze rugzak op wacht.
Vandaag ging het weer van het ene stenige pad naar het andere,
ik hoop dat dat gauw zal veranderen,
want met die kiezelbaantjes daar heb ik het niet zo mee,
ik loop veel liever langs het strand en langs de zee.
Maar voor we aan de kustlijn waren, moesten we eerst nog langs ravijnen en kloven,
we passeerden door velden en weiden, we klauterden door afgesloten poorten, mensenlief, niet te geloven!!
Rond de middag kwamen we in Laredo aan,
en zijn onmiddellijk naar een bakker op zoek gegaan.
We namen lekker vers brood en wat fris drinken mee,
en hielden een uurtje rust om te eten en te genieten van het strand en de zee.
Nog 3 km hadden we tot Colindres te gaan,
en aan voorbijgangers vroegen we of ze onze Albergue wisten staan.
We moesten op het politiebureau de sleutel gaan halen,
daar kregen we ook onze stempel en moesten we 5 euro overnachtingskosten betalen.
Een beetje later zijn we in de Albergue aangekomen,
en konden we onder een lekkere douche van onze zoveelste etappe bekomen.
Ik trok frisse kleren aan,
en ook nog maar vlug de vuile was gedaan.
Vandaag was ons menu niet zo uitgebreid,
het was weer macaroni in tomatensaus, ik had wel een beetje spijt,
maar ja, het kan niet alle dagen een feestmaal zijn,
af en toe moet er een beetje water bij de wijn.
Vandaag kruipen we vroeg onder de wol,
want onze agenda voor morgen staat overvol.
...
Vannacht heb ik eindelijk nog eens een zalige nacht gehad,
dat kwam zeker omdat ik nog heel wat slaap in te halen had.
Na het ontbijt gingen we weer op stap,
en onze weg ging over een mooi fiets-en wandelpad.
Daarna ging het weer verder langs de zee,
die gaf ons af en toe een koele bries, zo stappen valt reuze mee.
We nemen een half uurtje rust en zetten daarna onze tocht weer verder langs de duinen en een stukje strand,
en via een klim van 120 trappen laten we Baskenland achter ons en zijn we in Cantabria aanbeland.
Hier gaat het een heel stuk over de gewone baan,
maar we moeten wel door een paar haarspeldbochten gaan.
Ook het klimmen en het dalen is hier nog niet gedaan,
we komen maar juist op tijd aan het bureau van Toerisme aan.
Vanaf 15.00 u is de sporthal van Castro Urdiales open,
dus hebben we nog even tijd om een cafeetje binnen te lopen.
Castro Urdiales is een prachtige vissersstad met de schitterende Santa Maria Kerk,
je kijkt je ogen uit, zowel naar het binnen- als het buitenwerk.
Ondertussen hebben Guy en ik er twee maatjes bij,
een Duitser,Cedric, en sinds vandaag is ook Eluska, een jonge Baskische dame van de partij.
Met ons vieren kregen we in de sporthal één lokaal,
hier was ruimte genoeg voor ons allemaal .
Na het douchen trokken we de stad in op zoek naar een avondmaal,
ik vroeg me af wat het zou worden dit maal.
Eluska stelde voor om Spaans te eten,
maar we hebben Turkse mix en lekkere frietjes gegeten.
Dit alles overgoten met een lekker glaasje wijn,
meer hoefde dat voor mij niet te zijn.
We voelden ons allemaal goed voldaan,
en besloten om tien uur maar onder zeil te gaan.
...
Zoals ik het verwachtte is het ook geschied,
veel geslapen heb ik niet.
Bovendien hadden ze ook nog eens de airco afgezet,
en een beetje verder lag er een snurkende fransman op zijn bed.
Ik kon er niet meer tegen en ben maar opgestaan,
en na het ontbijt zijn we weer terug op pad gegaan.
Voor het eerst sinds lange tijd vertrokken we met regen,
langs de ene kant goed, langs de andere kant viel het wel tegen.
Het bemoeilijkte het klimmen en het dalen,
maar we zullen het wel halen.
We trokken verder langs de promenade van de rivier Rio de Bilbao,
we zagen een prachtige voetgangersbrug en een kunstwerk van een grote spin, die moet zeker op de foto.
We liepen verder langs de rivier, maar opeens zaten we strop,
we vroegen de weg aan een passant en we moesten links bergop.
Het laatste stuk naar Portugalete ging over de grote baan,
en een lieve dame wees ons de Albergue aan.
We kregen onze stempels en we checkten in,
we verfristen ons en trokken naar de stad op zoek naar eten, maar het was tegen onze zin:
we vonden nergens een winkel of magazijn,
die voor 17u30 zou open zijn.
Met hangende pootjes keerden we naar de Albergue terug,
en in afwachting van het opengaan der winkels, legden we ons even op onze rug.
We hebben vandaag lekkere macaroni klaargemaakt,
en ook al kwam het gewoon uit de microgolf, het heeft ons zeer goed gesmaakt.
Na de afwas en het invullen van mijn dagboek, kwam er een olifant met een hele lange snuit,
en is het verhaaltje voor vandaag echt uit!!!
...
Vandaag vertrokken we om 6u40 uit het klooster,zonder ontbijt,
Guy dacht dat hij nog brood bij zich had,maar toen hij zag dat dat niet zo was, verdween van zijn gezicht elk spoortje van vriendelijkheid.
In plaats van een lekkere boterham, hebben we al direkt een stevige klim voorgeschoteld gekregen.
Daarna ging het natuurlijk weer steil bergaf langs stenige paadjes en kronkelende wegen.
Zo zette onze tocht zich verder, op en neer,
de ene keer al wat steiler dan de andere keer.
Toen we na 17 km stappen eindelijk in het stadje Gernika arriveerden,
werd het hoog tijd dat we een bakker vonden, want we voelden dat onze magen zich keerden.
We bleven deze keer van veel zoekwerk gespaard,
want in de stad was er juist markt en daar hebben we snel wat voedsel bij elkaar vergaard.
We kozen een beetje verder een rustig bankje uit,
en bijna uitgehongerd overvielen we onze pas gekochte buit.
Na het eten hadden we het even moeilijk om weer op de camino te geraken,
maar uiteindelijk is het ons toch gelukt, zonder al te veel omweg te moeten maken.
Er stonden ons nog meer dan 20 zware en warme kilometers te wachten,
en de wegeltjes die we voor ons zagen zouden dat leed zeker niet verzachten.
Al dat klimmen en die gevaarlijke afdalingen langs stenige wegen,
ik heb er echt schrik van gekregen.
Ik was zeer tevreden toen we op onze bestemming waren,
want ik wilde zo snel mogelijk mijn voeten controleren op eventuele blaren.
We keken wel even op toen we bemerkten dat onze slaapplaats voor vandaag een container was,
Maar toen de hospita zei dat er airco was, voelden we ons beiden in ons sas.
Je kunt niet geloven hoe een deugd die frisheid deed,
na een zware dag van stappen en uw lichaam helemaal bezweet.
We kropen vlug onder de douche en trokken frisse kleren aan,
ik deed de was en Guy is naar de winkel gegaan.
Na het eten werd ik nog eens door Jeanneke gebeld,
en daarna heb ik weer een verhaal aan mijn dagboek verteld.
Rond 21u30 wilde ik gaan slapen en ik dacht, hopelijk loopt het hier niet uit de hand,
want even er voren waren er een paar Spanjaarden en Hollanders met veeeel blikjes bier aanbeland!!!!!
...
Vandaag ben ik om 6 u opgestaan en ik begon alvast mijn rugzak te pakken,
ik zag gisteren dat er in de Alberge geen plaats was om te ontbijten, dus wilde ik al naar buiten afzakken.
Ik nam mijn ontbijt buiten op een bank,
en daarna waren we weeral klaar voor onze eerste bergflank.
Vandaag zal het klimmen, klimmen en nog eens klimmen zijn,
In het dorp Xemein zagen we naast de kerk een paar schragen en stoelen staan,
dat vonden we wel fijn,
zo konden we onze benen en voeten even laten bekomen,
en dus hebben we daar onze lunch pauze dan ook genomen.
Daarna ging onze tocht weer verder in dalende lijn,
maar we moesten nog door een steile middeleeuwse met stenen geplaveide kruisweg, eer we aan het klooster van Cenarruza zouden zijn.
Bij de paters konden we slapen in een speciaal daarvoor voorzien gebouw,
We kregen onze stempels en een pater vertelde ons dat het eten om 21.00 u opgediend worden zou.
Na het eten moest ik dringend in mijn dagboek beginnen schrijven, ook al was ik zeer moe,
ik moest nog even doorbijten, want ik kwam er al twee dagen niet meer toe.
Maar wat wil je, het waren al een paar dagen zware etappes geweest,
dan is het wel aan te nemen dat je 's avonds niet meer zo helder bent van geest.
...
Om 7u30 stond er een lekker ontbijt voor ons klaar,
en daarna was het tijd om aan onze volgende tocht te beginnen, nietwaar!!
We vertrokken richting Deba, en moesten 3 mooie vissersstadjes passeren,
maar, dat wilde zeggen: 3 keer klimmen en ook weer 3 keer dalen, we moesten ons dus weer ferm weren.
En ook al hadden we als we boven kwamen bijna geen adem meer,
de prachtige uitzichten over de wijde zee, vertederden ons telkens weer.
Om 12u lasten we even een pic-nic pauze in,
en daarna begonnen we aan onze tocht naar beneden, wel een beetje met tegenzin.
We daalden langs steile graspaadjes naar omlaag en via trappen naar beneden liepen we het centrum van Deba binnen,
We gingen eerst op een terrasje een glaasje drinken, daar moesten we niet te lang over verzinnen.
Iets na vieren kwamen we in de Alberge aan,
en zijn eerst onder de frisse douche gaan staan.
Daarna gingen we de stad in op zoek naar wat eten en een flesje wijn,
want morgen zouden er op onze tocht geen winkels te vinden zijn.
Vanavond aten we Chinees en een lekker glaasje rosé,
en daarna gingen we nog even uitwaaien op een bankje aan de zee.
Het luisteren naar het ruisen van de golven gaf me een rustgevend gevoel,
hopelijk heb ik een goede nacht, zonder al te veel gewoel.
