Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
02-11-2008
80ste etappe
...
Een uurtje meer slapen doet je lichaam goed, neem het van me aan,
ik had dan ook weinig problemen om op te staan.
Iets na 7 u zijn we vertrokken en voor de derde dag op rij,
was er mist, en deze keer zeer dikke mist, van de partij.
Je kon maximum 50 m zien, zeker niet meer.
We trokken weer onze poncho aan, want de mist viel te hard op ons neer.
We riskeerden het niet om nu langs kleine paadjes te gaan,
dus hielden we het vandaag bij de gewone baan.
Ik vond het heel spijtig van die dikke mist,
want nu heb ik heel wat mooie foto's gemist.
Maar ja, niets aan te doen, aan de grillen van de natuur kan je niet ontkomen,
en ik troost mij met de gedachte dat ik toch al vele mooie foto' s heb genomen.
Na een uur of twee van gestatig klimmen komen we op de top van Puerto de Palo aan,
en waren Guy en ik heel blij op het hoogste punt van 1146 m te staan.
Hier hielden we even rust en hebben een kleinigheid gegeten,
want zo dadelijk moesten we langs de bergflank ook weer terug naar beneden.
We liepen langs prikkeldraad en moesten twee ijzeren poorten door,
daarna ging het door een vlakte van varens en meer dan één zandspoor.
Uiteindelijk kwamen we uit in een mooi bos,
en lieten de hemelsluizen ook nog een paar regenbuien op ons los.
Na het bos ging het landschap over in lieflijk landbouwland met berken en glooiende weiden,
je staat er niet bij stil hoe dikwijls de natuur je hart kan verblijden.
Een beetje later komen we in Berducero aan,
en hebben daar ook maar meteen onze inkopen gedaan.
Het was een klein café met een winkeltje eraan,
we hebben er ook nog iets gedronken en ik ben er op mijn gemakske eens goed naar het toilet gegaan!!!
We zetten onze tocht daarna verder langs een steile kiezelbaan,
en langs een afdalende asfaltbaan ,komen we aan de Albergue aan.
Ditmaal hadden we meer geluk, de sleutel zat gewoon op de deur,
wij waren als eerste daar, joepie, we waren al de anderen veur!!!
we trokken vlug onze natte kleren en schoenen uit,
en profiteerden van een lekkere warme douche, want binnen een uur is die luxe zeker uit!!!
En ja hoor, mijn gedachten waren nog niet koud,
of daar kwamen de andere pelgrims met hun rugzakken aangesjouwd.
Ondertussen was het bijna 1 uur geworden en onze maagjes knorden weer,
na de lunch legden we ons even op onze bedden neer,
ik hoorde niet veel meer van wat Guy nog allemaal zei,
als een blok viel ik in slaap, en voor ik het wist waren er een paar uur voorbij.
Awel, die siësta heeft me deugd gedaan,
ik voel me net of ik kan de hele wereld weer aan.
Ik vulde na het souper nog al mijn achterstallige verslagen aan,
en ook vandaag zijn we al om 21.00 u naar bed gegaan.
...
Ik heb goed geslapen en was om 6 u paraat,
ik pakte mijn rugzak in en ging eens kijken naar mijne maat.
Ook hij was bijna zo goed als klaar,
en vermits er hier geen keuken was, vertrokken we maar.
We namen onderweg wel ons ontbijt,
maar dat is toch niet alles, zeker niet als ge aan het klimmen zijt.
Je moet heel goed zien waar je stapt,
en heel goed oppassen dat je niet naast je broodje hapt.
Het weer was ons ook vandaag niet zo goed gezind,
het was koud en de mist viel op ons neer, gelukkig was er weinig wind.
We deden maar vlug onze regenjas aan,
want met natte kleren is het niet aangenaam om te gaan.
We waren op 650 m hoogte vertrokken,
en vandaag zou dat tot 840 m worden gerokken.
Dus, je kon al denken hoe onze tocht zou zijn,
via kronkelende wegen en paadjes ,steeds in stijgende lijn.
Nadat we op het hoogste punt voor vandaag waren gekomen,
ging het eventjes in dalende lijn, zodat we weer wat op adem konden komen.
We dalen tot op een hoogte van 770 meter,
het is zeer zwaar, we zijn blij met elke gestapte kilometer.
Na een tocht door graspaden en veldwegen, komen we nog eens in een stadje aan,
en hebben er uit voorzorg maar onze inkopen gedaan.
We wisten niet of er in Penaseita wel winkels zouden zijn,
en weer een dag op water en brood, dat idee vonden we niet zo fijn.
De sleutel van de Albergue moesten we halen in een bar, wat waren we verheugd,
we dronken er een grote lekkere cola, mensenlief, dat deed deugd!!!
We hebben ook hier in de bar onze stempels gekregen,
en voor we gingen dineren heb ik eerst nog wat in mijn dagboek geschreven.
Na het eten hadden Guy en ik in niet veel meer zin,
dus kropen we er vandaag nog maar eens lekker vroeg in.
...
Om 6 u hoorde ik de kerktoren slagen,het was weer tijd om op te staan,
en na het ontbijt zijn we onmiddellijk verder gegaan.
Het regende niet maar het was fris en er hing een dichte mist,
ik heb maar vlug een truitje uit mijn rugzak gegrist.
We lopen de stadspoort uit en komen op de Calle de Ondinas terecht,
we volgen stroomopwaarts de rivier, en we voelen het goed, hier is het klimwerk weer echt.
Het gaat verder in stijgende lijn en we komen op het oeroude Camino de Santiago-pad.
Ik wist niet dat die voor ons zoveel haarspeldbochten in petto had.
We kwamen na veel puffen en hijgen aan op de top van het hoogplateau,
we zaten op 660 m hoogte, en we kregen het niet cadeau!!!
Vanaf hier werden de paden en baantjes terug wat vlakker,
wat een geluk, want al dat klimmen, dat voel je in de knoken hoor makker!!!
Via een mooie dreef komen we Tineo binnen en we houden halt aan de Nieuwe muur,
van hieruit heb je een prachtig zicht over de heuvels van Asturias, maar we zien niet veel, het weer is te mistig en te guur.
We gaan dan maar vlug verder naar Bar-Hotel Don Migual om de sleutel van de Albergue te halen,
er is plaats voor 24 man, maar weer geen keuken, daarvan ga je echt wel balen!!!
Na het douchen hangen we onze bezwete kleren gewoon in de frisse lucht,
we riskeren het niet van ze te wassen, maar dan zijn ze toch een beetje verlucht.
Ondertussen was het middag geworden,
en we voelden dat onze magen knorden.
We moesten het doen met de overschot van deze morgen,
want pas om 16.00 u konden we voor vers eten zorgen.
Ik ben dan maar weer aan mijn dagelijkse verslagen beginnen te schrijven,
want het was toch weer om binnen te blijven.
Kort na de vieren, hebben we eerst onze inkopen gedaan,
het zal weer brood zijn vanavond, maar ja, voor ne keer zal dat wel gaan.
Ondertussen is er wat meer volk in de Albergue aangekomen,
we zijn met 16, hopelijk houden ze mij niet uit mijn dromen.
...
Ik had een bijzonder goede nacht,
het was bijna 7 u eer ik wakker werd, dat had ik niet gedacht.
Na het ontbijt zijn we direct vertrokken,
want we hadden het deze morgen in ons bed wat te lang gerokken.
Onze camino begon waar we gisteren waren gestopt, ik kon mijn ogen niet geloven,
het eerste wat we moesten doen was een steile beklimming naar boven!!!
Amaaaai, en dat voor het begin van de dag,
ik was weeral blij toen ik het topje van de berg zag.
Vandaar ging onze weg afwisselend door veld en wei en asfalt, omhoog en omlaag,
kronkelend naar links en dan weer rechts, ik had precies een stuk in mijn kraag.
Het laatste stuk van ons parcours liep door het bos naar boven,
en rond 12u30 kwamen we in Salas aan, het was haast niet te geloven.
We gingen dadelijk naar onze Albergue op zoek,
en om zeker niet verloren te lopen, vroegen we de weg nog eens aan een heertje op de hoek.
Die mijnheer is voor alle zekerheid tot aan de Albergue met ons meegegaan,
wij natuurlijk heel content, want zo zou er niet veel mis kunnen gaan.
Na de inschrijving zijn we direct naar de slaapzaal gegaan,
we fristen ons wat op en trokken droge kleren aan.
We gingen eerst naar het warenhuis om inkopen te doen,
want we hadden natuurlijk weer eten van doen.
Na de lunch hielden we platte rust,
want van al die kilometers raak je op den duur toch uitgeblust.
We hebben allebei een ferme dut gedaan,
en daarna zijn we nog even het stadje ingegaan.
Ik passeerde ook nog even langs de zeer mooie kerk,
Ik heb maar vlug een rozenkrans gebeden, en aan de Heer bijstand gevraagd voor mijn nog te presteren werk.
Terug in de Albergue heb ik nog eens met moeder Maria gebeld,
ze was blij me te horen en heeft me heuglijk nieuws over Daisy verteld.
Dat telefoontje heeft me weer goed gedaan,
ze zei: het is nu al zo lang goed gegaan, jij komt zeker in Santiago aan.
Ondertussen had onze Guy zijn dagelijkse spagettischotel ook weer klaar,
ik kan bijna geen spagetti meer zien, echt waar.
Maar ik ben al blij dat hij eten heeft gemaakt,
en ik doe maar of het me goed smaakt.
Na het eten werd het buiten plots erg donker, het zonnetje verdween,
en vijf minuten later kregen we een ferm onweer over ons heen.
Hopelijk is het gebliksem en gedonder weer snel voorbij,
en is de zon morgen weer van de partij.
Want anders zullen de paden snel veranderen in een vettige brij,
en wordt het stappen nog een veel moeilijker karwei.
Ik kruip vandaag maar vroeg onder de wol,
zo geraakt mijn energievaatje misschien terug vol.
...
Zoals ik had verwacht,
was het een redelijk slapeloze nacht.
Om half zeven waren we al klaar om weer op stap te gaan.
In de Albergue was geen plaats om te ontbijten, dus hebben we het maar buiten op een bank gedaan.
Daarna trokken we met goede moed weer verder op pad,
benieuwd wat de camino voor ons vandaag in petto had.
In het begin vielen de baantjes nog redelijk mee,
maar na een tijdje ging het weer goed steil omhoog en natuurlijk ook terug steil naar benee.
Het was erg zwaar, maar ik was al heel tevreden,
dat ik nog niet naar beneden was gegleden.
We zetten onze weg verder langs paden van gras en grint,
nu eens links, dan weer rechts, je mag heel blij zijn als je je weg hier direct vindt.
Na een paar uren van klimmen en dalen,
doet het deugd dat we in de Albergue een lekkere frisse cola kunnen gaan halen.
Nadat we een beetje waren bekomen,
hebben we een lekkere douche genomen,
we hebben onze was gedaan,
en trokken propere kleren aan.
Toen we terug kwamen van eten te kopen,
kwam er een vreemde dame naar ons toegelopen.
Het bleek een Hollandse Pelgrim te zijn.
Haar naam was Julia, we konden nog eens Nederlands praten, dat zou gezellig zijn.
We dronken samen een kopje thee met een koekje erbij,
en voor we het wisten was er meer dan een uur voorbij.
Guy begon het eten te prepareren,
en terwijl ik zat te schrijven, zag ik nog 5 Spanjaarden en een Fransman arriveren.
Het was pas half 8 eer we aan tafel konden gaan,
het was weeral spagetti, maar ik had grote honger en het stond me wel aan.
Na het eten was ik echt heel moe,
ik wilde zo vlug mogelijk naar mijn bedje toe.
...
Ik heb inderdaad heel goed geslapen,ik voelde me goed uitgerust,
hopelijk is de tocht vandaag niet zo zwaar en zijn we weer niet totaal uitgeblust.
We vertrokken rond 7 u langs licht golvende asfaltbaan,
en deden veel verschillende kleine gehuchtjes aan.
Daarna kwamen we op wat drukkere wegen
en we zagen al wat meer bevolkte steden.
We passeren langs een mooie middeleeuwse brug,
we houden onze pic-nic hier op een bank, even uitblazen, goed voor mijn benen en mijn rug.
We hebben nog 5 km tot Oviedo te gaan,
en iets na twee uur komen we op onze bestemming aan.
We arriveerden dus redelijk vroeg aan de Albergue, maar daar kregen we weer een klop van de hamer,
we mochten pas om 19.00 uur op onze kamer.
Dus gingen we maar naar het park en hebben daar wat op een bank gezeten,
ik ging ook nog naar de mooie kathedraal en heb er tot de Heer gebeden.
Ik vroeg Hem of Hij goed over mij en mijn geliefden zou waken,
en dat ik mijn zware tocht tot aan het einde zou kunnen meemaken.
Dat moment van bezinning heeft me deugd gedaan,
ik voelde me weer goed en kon er weer tegenaan.
Om 19.00 uur waren we als de kippen erbij
Guy en ik stonden voor de inschrijving op de eerste rij.
We hadden gehoord dat er nog een groep van 12 Italianen zouden arriveren,
dat wordt waarschijnlijk weer een nachtje van draaien en keren.
We liepen vlug naar de slaapzaal om de beste bedden uit te kiezen,
en daarna was het de hoogste tijd om nog eens iets achter onze tanden te spiezen.
Een keuken was er in deze Albergue echter niet,
gelukkig dat onze overschot van brood ons nog wat soelaas biedt.
Rond 22.00 u hebben we ons in onze bedden geïnstalleerd,
maar de Italianen waren nog steeds niet gearriveerd.
...
Om 6 u liet mijn wekkertje zich weeral horen,
en een beetje later was ik alweer gewassen en geschoren.
Het ontbijt was vandaag niet al te vet,
een stukje taai stokbrood dat nog over was, maar ik heb het toch maar opgefret.
Want zonder eten op de baan,
dat kan uw lichaam geen uren aan.
Kort na 7 u vetrokken we voor de etappe van vandaag.
We passeerden langs een warme bakker en hoorden het knorren van onze maag.
Aan die lekkere geuren konden we niet weerstaan,
en als leeuwen vielen we onze goei grote koeken met chocolade aan.
Daar kikkert een mens wel degelijk van op,
mijn lichaam voelde zich content na deze koekenstop.
Een beetje later kwamen we aan de paal met schelp van Gyon aan,
en hier zou onze verdere weg en die van Cedric en Eluska scheiden gaan.
Zij zouden langs Gyon verder naar Santiago gaan,
en wij kozen voor de Camino primitivo-baan.
We namen afscheid en beloofden aan elkaar,
we zien mekaar nog weder in Santiago, reken maar!!!
Onze weg zette zich weer verder langs smalle paadjes, doornen en netels,
ik zal blij zijn als we straks kunnen neerploffen in een paar zachte zetels!!!
De kilometers beginnen stilaan door te wegen,
en na elke beklimming zijn we aan wat rust toe, want we kunnen ons bijna niet meer verder bewegen.
Moe maar tevreden kwamen we in La Vega de Sariego aan,
en dan kwamen we ook nog voor een gesloten deur van de Albergue te staan.
Volgens de barman moest er al wel degelijk iemand aanwezig zijn,
maar het duurde nog een hele tijd voor we iemand zagen en dat vonden we echt niet fijn.
We waren compleet uitgeteld en zeer moe,
en we moesten ook nog naar de winkel toe.
We namen een frisse douche en gingen daarna op voedseljacht,
het werd een stoofpotje in de oven, met lekkere kruiden op smaak gebracht.
Het smaakte me weer supergoed,
hopelijk ga ik nu ook nog een zalige nacht tegemoet.
....
Om 6u zeg ik goede morgen aan iedereen,
en na het ontbijt zijn we om 7 u weeral op de been.
Vol goede moed vangen we onze camino weer aan,
en hopen dat het vandaag heel wat beter zal gaan.
In het begin valt het nog goed mee,
we lopen via een parallelweg langs het strand en hebben mooi zicht op zee.
Maar langzaam maar zeker komen de graspaadjes en de veldwegeltjes er weer aan,
en af en toe begint het ook weer stevig in stijgende lijn te gaan.
Het knaagt serieus aan mijn knoken, mijn ganse lijf doet zeer,
Ik moet dringend even rusten, ik kan bijna niet meer.
We zetten onze camino verder en moeten over een piepklein bruggetje passeren,
het graspad verandert in een kiezelweg,pijnlijk aan de voeten om te marcheren.
We moeten nog een paar keer een baantje naar links en dan naar rechts inslaan,
maar we komen heelhuids in Sebrayo aan.
In huis nr. 7 moeten we de sleutel van de Albergue gaan vragen,
een vriendelijke mevrouw loopt met ons mee en vraagt of het meevalt om elke dag die zware rugzak te dragen.
Wij zeggen natuurlijk: oh, dat valt best wel mee,maar ze moest eens weten,
hoe dikwijls wij die zware rugzak al hebben verweten!!!
Moe maar tevreden dat we onze tocht voor vandaag weer hebben volbracht,
kruipen we onder de douche en daarna worden we aan tafel verwacht.
Na het souper nam ik nog even mijn pen en dagboek ter hand,
want ik had al weer een paar dagen achterstand.
Rond 21 u zag ik alle lettertjes bijna dubbel staan,
de hoogste tijd dus om naar mijn bed te gaan.
...
De nacht verliep inderdaad niet zo goed,
maar we vertrekken rond 7 u toch weer met goede moed.
We vertrekken langs een weg van asfalt
en die leidt ons tot aan het Colorio strand.
Aan het einde van het strand moeten we langs trapjes terug naar boven,
en komen we weer terug op de gewone baan, maar niet voor lang, je mag me geloven.
De asfaltbaan wordt vervangen door veldwegeltjes en kiezelpaden,
we trekken door weiden en moeten zelfs door netels en struiken van bramen.
We moeten met een stok ons een weg door het struikgewas banen,
dit moet niet te lang meer duren, want ik voel ze weer komen, mijn tranen.
We passeren nog door een bos en wat stekelige struiken, maar dan is de ellende bijna voorbij,
ik zeg, bijna, want we moeten nog over de draad kruipen van een wei.
We zijn opgelucht want er is terug goede baan in zicht,
en we kunnen weeral fier zijn op onszelf, want we zijn voor die smerige struiken niet gezwicht.
Na 250 m van klimmen en dalen komen we weer aan op het strand,
oh mens, wat doet dat goed zo met je blote voeten door het mulle zand.
Maar de pret bleef natuurlijk weer niet duren,
een beetje verder kregen we nog maar eens varens en doornen te verduren.
Onze stok kwam er ook weer aan te pas,
maar we hoopten dat het voor vandaag de laatste keer was.
En ik denk dat Onze Lieve Heer mij heeft gehoord,
het is of hij mijn gebeden heeft verhoord.
Een beetje verder kwamen we weer terecht op goed begaanbare baan,
en zo is het ook de rest van de tocht gegaan.
Na de buitenwijken van Ribadesella begint de asfaltbaan wel te stijgen,
eerst geleidelijk, maar dan gaat het steil omhoog tot in San Pedro, we moeten er van hijgen!!
Boven in San Pedro moeten we nog een keer links richting San Estaban,
en een beetje later komen we aan de Albergue aan, mensenlief, ik zweet er van!!!
Na het inschrijven nam ik direct een frisse douche en na het souper ben ik onmiddellijk naar mijn kamer gegaan,
ik kan mijn nachtrust goed gebruiken, en wie weet wat er ons morgen zal te wachten staan.
...
Om 6 u ben ik opgestaan,
ik voelde me goed, ik kon er weer tegenaan.
We vertrokken over de brug van de Rio Tina Mayor,ik wist niet dat deze brug zo speciaal was,
maar ze vormde blijkbaar de grens tussen Cantabria en Asturias.
De eerste kennismaking met Asturias was een steil en grassig kiezelpad,
en dat was nog maar het begin van de tocht die ik voor me had.
Via paden en slingerende wegeltjes van dolomiet en zand,
komen we gelukkig in Bualno aan op het charmante strand,.
Nu zal het stappen wel aangenamer zijn,
want we volgen een hele tijd de kustlijn.
Af en toe houden we een paar minuten rust,
om even terug op adem te komen en te genieten van de mooie kust.
We trekken verder langs de GR-E- 9 route, steil omhoog en weer terug naar benee,
zelfs een eucalyptusbos pakken we op de route mee.
Daarna wordt de weg weer terug wat beter,
we krijgen zelfs een mooie asfaltbaan voor onze laatste kilometer.
We komen in LLanes op de Toeristische dienst aan,
en vragen of ze voor ons naar een slaapplaats op zoek kunnen gaan.
Maar we hebben weeral maar eens pech,
in Llanes zijn alle slaapplaatsen al weg.
De enige mogelijkheid is nog bij mensen privé,
maar dat kost teveel, en de rest van de bende gaat niet mee in zee.
Dus, we moeten naar een camping 3 km verder, in Poo,
en daar krijgen we onze slaapplaats ook niet cadeau.
Voor 5 euro kunnen we hier overnachten, onze Guy content,
natuurlijk, want hij slaapt lekker in zijn tent.
Maar wij, waar moeten wij naar toe?
Ik zie hier niet te veel kottekes staan, of zie ik nimmer goe?
We gaan met zijn drieên de camping eens rond,
en we zijn heel blij dat er opeens iemand van ons een washok vond.
We hebben ons dan maar tussen de wasmachines geïnstalleerd,
Hopelijk gaat er hier vannacht niet te veel verkeerd.
Vol goede moed begon ik met het opblazen van mijn matras,
maar een beetje later begonnen de mensen van de camping in het lokaal ernaast aan hun afwas.
Daar hadden we bij het zoeken van een gepast lokaal helemaal niet bij stilgestaan,
en dus moesten we zonder pardon het rammelen van de potten en pannen doorstaan.
Dit wordt beslist weer een korte nacht,
en dan liggen we ook nog eens niet al te zacht.
