Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
02-11-2008
77ste etappe
...
Ik had een bijzonder goede nacht,
het was bijna 7 u eer ik wakker werd, dat had ik niet gedacht.
Na het ontbijt zijn we direct vertrokken,
want we hadden het deze morgen in ons bed wat te lang gerokken.
Onze camino begon waar we gisteren waren gestopt, ik kon mijn ogen niet geloven,
het eerste wat we moesten doen was een steile beklimming naar boven!!!
Amaaaai, en dat voor het begin van de dag,
ik was weeral blij toen ik het topje van de berg zag.
Vandaar ging onze weg afwisselend door veld en wei en asfalt, omhoog en omlaag,
kronkelend naar links en dan weer rechts, ik had precies een stuk in mijn kraag.
Het laatste stuk van ons parcours liep door het bos naar boven,
en rond 12u30 kwamen we in Salas aan, het was haast niet te geloven.
We gingen dadelijk naar onze Albergue op zoek,
en om zeker niet verloren te lopen, vroegen we de weg nog eens aan een heertje op de hoek.
Die mijnheer is voor alle zekerheid tot aan de Albergue met ons meegegaan,
wij natuurlijk heel content, want zo zou er niet veel mis kunnen gaan.
Na de inschrijving zijn we direct naar de slaapzaal gegaan,
we fristen ons wat op en trokken droge kleren aan.
We gingen eerst naar het warenhuis om inkopen te doen,
want we hadden natuurlijk weer eten van doen.
Na de lunch hielden we platte rust,
want van al die kilometers raak je op den duur toch uitgeblust.
We hebben allebei een ferme dut gedaan,
en daarna zijn we nog even het stadje ingegaan.
Ik passeerde ook nog even langs de zeer mooie kerk,
Ik heb maar vlug een rozenkrans gebeden, en aan de Heer bijstand gevraagd voor mijn nog te presteren werk.
Terug in de Albergue heb ik nog eens met moeder Maria gebeld,
ze was blij me te horen en heeft me heuglijk nieuws over Daisy verteld.
Dat telefoontje heeft me weer goed gedaan,
ze zei: het is nu al zo lang goed gegaan, jij komt zeker in Santiago aan.
Ondertussen had onze Guy zijn dagelijkse spagettischotel ook weer klaar,
ik kan bijna geen spagetti meer zien, echt waar.
Maar ik ben al blij dat hij eten heeft gemaakt,
en ik doe maar of het me goed smaakt.
Na het eten werd het buiten plots erg donker, het zonnetje verdween,
en vijf minuten later kregen we een ferm onweer over ons heen.
Hopelijk is het gebliksem en gedonder weer snel voorbij,
en is de zon morgen weer van de partij.
Want anders zullen de paden snel veranderen in een vettige brij,
en wordt het stappen nog een veel moeilijker karwei.
Ik kruip vandaag maar vroeg onder de wol,
zo geraakt mijn energievaatje misschien terug vol.
