Zonsondergang aan zee
Ik loop in gedachte de zilveren weg die mij voert naar de stralende kim. Ik loop heel voorzichtig, met overleg als een kleine, donkere schim. Want de weg is maar smal en de zee zo wijd, voor je 'tweet, glij je weg van het pad. En de tocht duurt zo lang, wel een levenstijd voor je komt in de zilveren stad. Maar de zon reist te snel; als een gouden oog verdwijnt ze nu achter de rand. Het pad is verdwenen, mijn droom wiekt omhoog, ik sta weer alleen op het strand. Als ik eenmaal zal staan aan de glazen zee met de gouden stad in 't verschiet, laat mij aan Uw hand gaan, ga Gij met mij mee want alleen Here, kom ik er niet.
|