Zo lieve mensen die mijn blog bezoeken , hier ben ik dan weer met een nieuw verhaal . Maar eerst zou ik jullie wat willen vragen . Laat eens iets weten , hoe je de verhalen vond als u ze gelezen hebt. Ik bedank u nu reeds voor u belangstelling en uw mede werking. Een tijdje geleden zaten Alies en Walter naar de tv te kijken . Je zal u het ook nog herinneren " Sterren op de dansvloer"Alies, was vol aandacht en soms wel emotioneel , want ze voelde mee met de dansers . het amoureuze en af en toe acrobatische gebeurrenboeide haar ui termaten. Walter, daar en tegen moest wel kijken want de hele clan sloot zich volledig aan bij Alies. Het zuchten en het veelvuldig heen en weer lopen van Walter, kon daar niet veel aan veranderen.Naar de mening van mama, zou hij onder tussen de weg tussen de ijskast en zijn zetel wel met gesloten ogen kunnen vinden.Alies , liet al dadelijk weten aan het hele gezin dat ook zij , zo zou willen dansen. Walter, vond dat die mannen , er uitzagen als vogel verschrikkers met een maatpakje aan en dat de pot met cel serieus was aangesproken. Pa , vond dat de dames nog eens mooi gekleed waren zoals vroeger jaren . Walter, voegde daar dadelijk spotten aan toe dat ze vergeten waren van alles aan te doen wat in de kleerkast te vinden was. Na enkel uit zendingen waagde Alies het, om papa en mama te overhalen om naar een dansschool te gaan. Bij het allereerst bezoek aan de school , wilde Walter , wel eens weten hoe het er echt aan toe gaat want op tv is dat toch allemaal maar gespeeld volgens hem. Wat hij na enkel lessen onder vind , is dat zijn zus het niet makellijk heeft en er vloeien heel wat traantjes. Maar moedig als ze is blijf ze door doen en het gaat stilaan de goed kant op.De dansschool organiseert een dansdemonstratie voor beginnelingen. Walter, ziet enkel mooie meisjes en wordt door hen voor het dansen gewonnen. Gewonnen is nu niet dadelijk het juiste woord, want het dansen is volgens zijn dansleeraar , meer huppelen . Er gaan meer dan enkel weken over heer voor dat zijn member matig tevreden kan zijn. Bij een tweede opendeur dag mag ook Walter mee de vloer op. Het is voor broer en zus behoorlijk mee gevallen . Zo wordt het ook stilaan tijd dat ze ook aan competitie dansen gaan doen. maar daar komen bijden zeer zwak uit de hoek , ondanks de inzet van hun meer ervaren partners. Daardoor , verliezen ze ook hun dans partner en ze vinden niet dadelijk iemand die met hen wil dansen. Ze besluiten dan maar zelf een paar te vormen. Het gaat wel iets beter maar bluffen moeten we zeker niet . Walter verliest er de moet mee en wil met heel het dans gebeuren kappen. Erger is dat hij het niet durft zeggen aan zijn zus die niet wil en kan stoppen. Op een avond na de training zit hij met zijn dansschoenen in de handen en houdt ze boven de vuilbak. Er wordt gebeld , hij laat de schoenen in de bak vallen. Als hij de deur open doet staat er voor hem een oud mannetje die wel vol kwik zit. het vent je vraagt om binnen te mogen komen en Walter stem er in toe . Als ze even hebben zitten praten , weet het quike ventje te zeggen dat hij mijnheer quickstep heet . Wanneer, het nogal vastbesloten mensje de schoenen vind in de vuilbak wordt hij eventje kwaad en wil hij de reden weten dat die schoenen daar te vinden zijn . Mijnheer Quickstep , neemt de schoenen in de handen en overtuigd Walter niet te stoppen. Met lange benen gaat Walter naar de volgende lessen . dadelijk kunnen wij niet echt vast stellen dat er iets veranderd is zoals het oude ventje wist te vertellen. Zonder dat hij het wist had zijn zus ook al bezoek gehad van de zonderling. Als er weer een wedstrijd is en de beide kinderen hun schoenen willen aantrekken hebben ze een raar gevoel aan hun voeten. De eerst tonen van de muziek zijn nog niet te horen of het paartje zweeft over de vloer. Na het einde van de avond worden de rangschikkingen bekent gemaakt . Iedereen heeft zwetende handen en Alies en Walter weten met hun zenuwen geen blijf . Ergens in de hoek van de zaal zien bieden Mijn Quickstep die tevreden lacht naar het twee tal. Dan komt het moment van de waarheid . " winnaar van de jonger troffee zijn Alies en Walter Vandenabelen"Het applaus barst los en het ventje is verdwenen. Maar Alies en Walter dansen nog steeds maar over hun uit slagen kunnen we niets zeggen . Zouden jullie ook goed willen dansen. Als ik mijnheer Quickstep zie zal ik hem zeker even langs sturen. auteur Francois vandecruys
Halo allemaal , kennen jullie Maatje? Neen , wel dan ga ik even vertellen over het zoontje van mijn buren. Hij zit momenteel in het eerste studiejaar van de lagere school. Bij hem thuis heeft hij nog twee zussen en een groter broer. Het schooljaar loopt op zijn einde. Zeer uitzonderlijk moeten de kinderen, de woensdag-namiddag naar de school komen. Gans tegen zijn zin gaat onze kleine spruit naar school. Onderweg ,komt hij een kleine bestelwagen tegen, met twee grote luidsprekers op. Het kleine gevaarte, is kleurrijk beschilderd met leeuwen , paarden , acrobaten en wat hem het meest boeide is de tekening van de clown achteraan op de deur. Een circus , zucht hij. Wat jammer en ik moet naar die stomme school. Plots begint de man achter het stuur luidkeels te roepen via de luidsprekers." Aan alle kinderen, heden middag is er een schoolvoorstelling in het grote Circus Donaldo. " Dat herhaald de man nog een aantal keren voor hij de straat uit rijd. Maatje , kon deze dag wel verwensen. Als hij de school-poort binnen stapt ziet hij dat alle kinderen van zijn klas je al in twee rijen staan bij de juf. " Haast je wat Maatje, want wij gaan met de hele school naar circus Donaldo" zegt de juf. In de loop van het schooljaar heeft hij haar maar een eng mens gevonden , maar nu is ze opeens in de ogen van ons kereltje flink gestegen. hand in hand lopen de kinderen allemaal in rijen van twee naar het markt plein waar het circus is opgesteld. Het is toch nog even wachten voor de kinderen naar binnen mogen en van die gelegenheid maak Maatje gebruik om de omgeving te gaan verkennen. Achteraan de grote tent ziet hij de woonwagens staan van de artiesten , op de trap van een van de wagens zit een clown . De man kijkt zeer droevig. Wat mag die man aan de hand hebben dacht hij en ging tot bij de man. "Halo, zegt Maatje . Waarom ween jij ?" De clown, vertel onze jonge over zijn zieke zoontje en dat hij samen met hem vandaag voor de kinderen zou optreden maar nu kan dat niet. " Ik zou later clown willen worden " zegt Maatje. Beiden horen ze de muziek in de tent al klinken en de man wordt met de minuut droeviger.Onze kleine rakker stelt voor dat hij met de man wil optreden . Na enige tijd en aarzeling gaat de man akkoord met het voorstel. Terwijl in het Circus alles zijn gang gaat, maken ze Maatje klaar voor het optreden. Intussen heeft de juf die haar kinderen nog eens een aantal-keren heeft geteld ,de politie verwittigt want ze was een van haar kleppers kwijt. De politie heeft met een aantal van andere volwassen een grote zoektocht ingezet. maar geen Maartje te vinden. In het circus wordt door Mijnheer Donaldo, het clownsnummer aangekondigd en komen de beide artiesten de arena binnen. Iedereen gaat plat van het lachen met de grappen van de twee gekke snuiters. Vooral de kleine clown was super. Toen de voorstelling was ge-eindigt , heeft de directeur Maatje , uitvoerig bedankt en hem laten weten dat bij gelegenheid , zeker zou denken van hem te vragen om mee te rijzen als clown met het circus. Maar de plezierige noot werd verstoord door het bezoek van de ouders van onze kleine held en de politie . Voor hen werd nu de verloren zoon terug gevonden ,na een zoek tocht van meer dan drie uren . De twee verhalen van het verloren kind en het zieke zoontje, dat vervangen werd door Maatje, liepen door elkaar heen. Onder tussen, was onze kleine vriend naar het zieke jongetje gegaan en liet hij de volwassen maar met veel ,gebaren en woorden,alles aan elkaar uitleggen. Wanneer het terug kalm was wisten onze twee kinderen te vertellen dat ze onafscheidelijk vrienden waren geworden . voor Maatje stond het vast hij werd circus clown.
Elk jaar op hetzelfde tijdstip, is het bij ons jaarmarkt. Allerheilige, een tijd dat iedereen naar zijn overleden gaat. Al is het kerkhof, nu niet zo een plaats, waar een ieder graag naar toe gaat. De droefheid en de herinneringen zijn soms nog heel vers. Voor andere is het een zoveelste keer, dat men aan die periode van afscheid terug denkt.Allerzielen, is de dag waarop, we naar de rustplaatsen gaan van vrienden en kennissen die we niet vergeten waren maar , de drukte van de eerste dag liet het ons niet toe, even tot bij hen te gaan. Eigenlijk had ik het meer willen hebben over, de dag van Allerheiligen. Ons stadje, lijkt dan wel een plaats te zijn waar iedereen in vlaanderen wil naar toe komen. Ik wil dan de toeristen van buiten ons landje niet vergeten , want ook zij weten plots ,waar ze dat speldenkopje op de wegenkaart konden terug vinden. Op de weg naar de kapel toe, staan de kramen met de wassen-beeldjes, die moeten geofferd worden. De oude vrouwtjes die ze aan de man of vrouw willen brengen ,door het zingen van een lied waar de melodie nog voor moet geschreven worden , doet de lijdende gelovigen ,haastig kopen en het armpje en beentje in de manden deponeren.Als we dan over de veemarkt lopen worden we plots, naar de binnenstad gelokt door de geur van de frieten en ander baksels, die veelvuldig worden verorbert door de bezoekers. De stand-houder prijzen met een bepaalde vorm van humor hun waren aan ,aan de goed gelovige kopers. Dan worden we volledig opgevangen door een man en een accordionist, die samen met zijn vrouw de levens liederen laat galmen. Wanneer de markt en de stad leeg lopen zien wij de straatmuziekanten nog terug op het terras van een café. Wanneer wij ons avond-brood, met spek naar binnen werken en de dampen van de koffie, zijn aroma de huiskamer vult, weet moeder onze nieuwsgierigheid te weken. Buiten ,daar zien wij de straatmuziekanten waggelend en met een fles rode-wijn in de hand , schor en vals " daar bij die molen" kelen. Het leven van een zanger moet toch hard zijn . Want ik kon er toen niet bij, dat die man een jaar moest wachten om weer te kunnen zingen en daarna zijn zuur verdiende centen in een fles rode wijn om te zetten. auteur francois vandecruys
Ja, jullie zullen je wel afvragen , wat is me dat voor een titel. Echt vreemd is dat niet hoor. Het is namelijk de bijnaam van de inwoners van mijn geboorte stad. We moeten namelijk een stuk terug in de tijd. Dan wil ik naar de middeleeuwen.Toen waren er een aantal edellieden die een rustig plekje hadden gevonden in de warande, het huidige stadspark van de stad Diest. Om hun territorium te beschermen hadden ze een aantal diepe grachten gegraven en daar rond hoge wallen. Men moest langs sterke en zeer dikke poorten de stad binnen komen. Maar rovers, vinden altijd wel iets om de hindernissen te omzeilen. De talrijke aanvallen en pogingen om het stadje binnen te vallen werd de edellieden te veel. Ze verzamelde zich , zoals altijd in de zaal tafel rond ,van het Gulden vlies en zochten naar een middel om hun volk en zijn bezittingen te beschermen. In die tijd was het stadje einde en verre bekent voor zijn kruiden , kruide sausjes en vooral voor zijn mostaard. Dit laatste goedje werd aangemaakt en daarna in grote houten vatten bewaard. Wanneer de koop-ers hun lege vatten terug brachten werden ze daarvoor vergoed met een paar kippen of konijnen. Je gaat dadelijk ook opmerken dat mijn geboorte stad, eerder bekent stond voor zijn klompenmakers. Dat is juist, maar dat was veel later pas. Terug, naar het ronde tafel verdrag. De mostaardboeren en de stads-wachters ,besloten hun stad te verdedigen, met behulp van de mostaardvaten. Boogschutters verstopte zich, in de lege tonnen en wanneer de aanvallers, toch binnen drongen, sprongen de boogschutters uit de tonnen en een regen van pijlen bestookte de indringers. De vluchtende belaag-ers riepen " pas op voor de mostaardpotten" Vanaf dat moment, dragen de Diestenaren, de bijnaam mostaardpotten. auteur francois vandecruys
In mijn kennismaking, liet ik u al weten dat ik geboren werd in de oranjestad Diest. Dit stadje is gelegen in Vlaams Brabant en het grenst tegen onze provincie Limburg. Meer bepaald Halen. Wie ooit al eens, in dit schilderachtig stadje is geweest zal zeker al een bezoekje hebben gebracht aan het historische Begijnhof. Even buiten de muren van het vroeger devote en geschiedkundige plekje stonden de Pesthuizen. In een van deze huize woonde Jefke. Achter het in leem opgetrokken boerderijtje kweekte hij kleine rode appeltjes. Als kind hebben wij , meerdere keren de appeltjes gaan oogsten. Daarna kregen wij , als beloning voor ons werk een echt pannenkoekenfestijn. Wij zagen ook hoe Jefke en zijn dikke vriend , de Foks terriër, achter over geleund tegen de broze gevel leunde . In een bolletje gerold , op de oude knieën van Jefke lag ,Bobie. Tot op een dag lange Pierewit, Jefke mee nam naar de eeuwig tijd van rust en stilte. Bobie echter heeft het heen gaan van zijn baasje nooit kunnen verwerken. Ieder dag ging het arme diertje naar het graf. Mager en ziek, is hij op een dag op het graf gaan liggen en wachten hij er op LangePierewit, die hem ook mee zou nemen naar zijn baasje. De grafmaker, Bleeke Pol ,vond hem en maakte een graf je, naast dat van jefke en legde Bobie er in. Als het Hondje toegedekt was met de mantel van moeder aarde, nam Pol zijn klak af ,keek naar de hemel en zei." lieve Heerke, nu zijn ze terug samen , wil Jij nu goed voor ze zorgen? Want ze kunnen elkaar niet missen" auteur : Francois Vandecruys
willen jullie iets meer over mij weten? dan laat ik nu even zien wie ik ben. ik praat graag over mijn hobby's en die zet ik straks even op een rij . Maar kijk even naar mijn foto. heel veel plezier op mijn blog
