Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
13-04-2010
Vandaag zou mijn zus 59 geworden zijn (71 in 2022) 2.00
Vandaag
Niemand zal je komen feliciteren, geen mens denkt vandaag zelfs aan een geschenk, we deden het nochtans tientallen keren, ik ben niet de enige als ik dit bedenk.
Net vandaag is het de dag dat je verjaart, en dat te beseffen doet wel ergens pijn: te weten dat je van elders naar ons staart terwijl je dit jaar niet meer bij ons kan zijn.
Vandaag is een van de moeilijkste dagen sinds de dag dat je niet meer ademen kon, en niet antwoorden op al onze vragen zoals: waarom toch schijnt vandaag de zon?
De volle maan die kijkt me aan met wolken om haar ogen heen. Heel even blijf ik zwijgend staan en vraag me af waarom ik ween.
De maan is mistig en omfloerst als het mysterie van mijn hart dat ijlend achter feiten koerst en nachten ziet als niets dan zwart.
De nevel streelt de maan haar licht en verdoezelt al haar stralen. Weldra is ze zelf ook uit zicht: Iemand is ze komen halen. De duisternis vertraagt mijn zuchten en de maan verklapt me zacht: elke ziel zeilt door de luchten en verlicht van nu af aan de nacht.
Mijn lieve zus die kijkt me aan met wolken om haar ogen heen. Heel even blijf ik zwijgend staan en vraag me af waarom ik ween.
Voor mijn zus Martine. Waarom moeten mensen sterven om verdiende aandacht te krijgen?
Standbeeld
Haar geliefde noemde haar een voorbeeld, haar familie mist haar nu ze weg is. Neen, ze ziet beslist nooit haar standbeeld: 't Wordt verspilde moeite nu ze weg is.
Haar collega's zochten naar de mooiste woorden voor een toespraak die ons moest ontroeren: De fijnste toespraak die we laatst nog hoorden Maar die gestorvenen niet kan ontroeren
Haar foto's sieren nu de albums en de muren en zijn opeens weer razend interessant. Haar brieven zijn souvenirs die blijven duren; al wat ze bezat wordt pijnlijk interessant.
Haar standbeeld, daar werd zij ook mee geboren, net als dat van elke mens die nu nog leeft Door oogkleppen raakte het evenwel verloren en dook weer op, nu ze niet meer leeft.
Ik vernam eergisteren dat een oud klasgenoot in april overleed. Niemand van mijn vrienden werd op de hoogte gebracht. We wilden hem uitnodigen voor ons jaarlijks etentje...
Afscheid van René
Drieëntwintig maand geleden zaten we samen aan de tafel met onze vrienden van weleer.
Die avond hebben we gegeten en gepraat over de oude tijd die we niet willen vergeten.
Aarzelend heb je mij gesproken heel even, je verhaal was kort en het ging gewoon voorbij.
Vriend, dit was de laatste keer Mij terugzien doe je niet meer Ik ben versleten, het is gedaan!
Jij alleen had toen goed begrepen dat dit ons laatste gesprek zou zijn al leek de avond nog zo lang
We namen afscheid zoals anders omdat woorden meestal woorden zijn die niets onthullen van je pijn.
Drieëntwintig uur geleden nam ik de telefoon om je te vragen of je wilde komen zoals weleer.
Je kon me zelf geen antwoord geven en je schoonzus sprak me aan omdat jij er niet meer bent.
Ik droog de leden van mijn ogen als ik naar de weke vloedlijn zie. Ik hoor de golven die niet drogen, sereen herhalend die melodie.
De branding kronkelt slijmend vooruit en ook de regen vreest de wind niet, maar verkleeft het zand vast op mijn huid, zodat nog niemand mijn beven ziet.
Ik troost de bomen die weer treuren als ik door de nieuwe plassen stap. Ik denk aan dingen die gebeuren voor jou of mezelf, en voor de grap.
voor Andres VANDEN ABEELE , geboren te Gent 31.7.1978, oudstudent St.Gregoriuscollege en nauwelijks 17 jaar oud, overleden aan leukemie op 25.4.1996, zoon van mijn goede vriend en oud-KSA-leider Johan en Ginette ISEBAERT.
Om te illustreren dat rouw en verdriet dingen van overal zijn, neem ik als voorbeeld een Spaanse en een Vlaamse weduwe, die allebei hun pot chrysanten pas op het laatste moment naar het kerkhof brengen, de ene uit angst dat de plant zou verdorren, de tweede omdat de bloemen niet mogen bevriezen
Reukloze rouw
Juanita, een señora uit Salamanca, kocht bloemen voor op het graf van haar man aan de Costa Blanca; Martha, een vrouwtje uit Moortsele heeft bloemen voor op het graf van haar man in Oosterzele.
Beide luisteren ze naar het weerbericht,
en houden elke chrysant thuis, gezond, want zieke bloemen zijn geen gezicht: die zet je immers niet in volle grond !
Juanita houdt de aarde voldoende nat
(in Salamanca durft de zon hard schijnen), en bij Martha hebben ze 't warm gehad, want de kou doet ze snel verkwijnen
De novembermaand breekt dan aan:
van in Salamanca, waar señora's treuren, tot in Oosterzele zie je bloemen staan, van verdriet en tranen, zonder geuren
Ik vernam gisteren dat een nichtje van me gisterenmorgen in besloten kring begraven werd.
Haar jongste broer, een politie-inspecteur, werd 20 jaar geleden vermoord; haar oudste broer stierf vorig jaar aan een beroerte, naast haar ziekbed... Mijn tante, haar moeder dus, is 15 jaar weduwe... Sommige mensenlevens lijken bevreemdend zinloos.
Bij de Maas
Die kinderogen van dat kleine meisje dat ik op mijn schouders droeg vergeet ik nooit: zo vrolijk, zo mooi, vol levenslust. Zij kon nog maar pas lopen, terwijl ik mijn eerste racefiets testte in jouw achtertuin bij de Maas
Die verliefde ogen van die jonge dame, die eigenzinnig trouwen wou vergeet ik nooit: zo gelukkig, verleidelijk mooi vol lust om te lopen terwijl hij met haar zou pronken in zijn gokkantoor bij de Maas
Die gebroken ogen van die zieke vrouw, door het lijden ondermijnd heb ik nooit gezien, dat vergeet ik nooit. Ik wist te laat dat je afgetakeld was en de strijd had opgegeven, terwijl je je verstopte voor de blikken van de wandelaars bij de Maas
Dit is opgedragen aan Martine, de weduwe van mijn overleden vriend Bob, met wier verdriet ik zo intens meeleef; heb geprobeerd in haar plaats haar gevoelens te vertolken...
Voor mijn vriend Bob, die de strijd tegen kanker verloor 2.0
Ik heb maandag vernomen dat mijn goede vriend en oud-klasgenoot Robert De Boever op 4 juli 2009 overleden is. Daarom zet ik dit gedicht opnieuw op mijn blog. Het drukt mijn woede uit tegen deze vreselijke ziekte
Mijn enige angst
Zo vals en hypocriet als jou dat is er niet, ik vertrouwde je, al kende ik je niet. Je leek mijn maat, die overal met me gaat en van wie ik niet wist dat je bestaat.
'k Was niet verontrust en mijn angst werd gesust omdat je me nooit persoonlijk had gekust. Maar je loert wel om de hoek en nooit op verzoek sluip je te voorschijn van achter het doek.
Je hebt me gespaard, maar ook dat is verjaard en je hebt je onder mijn vrienden geschaard. Nu haat ik je meer dan het allerrotste weer, en jij bent het laatste dat ik begeer.
Kanker is je naam en ik huiver voor je faam. Wie door jou wordt bezocht, treft geen blaam. Wie door jou wordt gekweld, voelt zich geen held, zelfs als je tergend groeit en langzaam zwelt.
Had ik maar de macht, als je spottend lacht, je te beroven van je vernielende kracht. Ik moet wel toegeven, je doet me nu beven, want je kraakte mijn vriend zijn enig leven.
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
