Politiek en geloofwaardigheid, dat blijft een probleem. Wat er nu bij de vorming van een nieuw bestuur in Antwerpen gebeurt, is vrij onduidelijk. Wat is de precieze reden van de breuk binnen de Stadslijst tussen SP.A en CD&V? Beide partijen blijven elkaar de schuld geven. Er was dit weekend natuurlijk het interview met Marc Van Peel in De Standaard waarin hij duidelijk maakte dat hij wel wou meebesturen in Antwerpen. SP.A concludeerde dat Van Peel maar al te graag op de ‘nederige’ oproep van Bart De Wever om met één component van de Stadslijst te onderhandelen wou ingaan en blies de Stadslijst op. Wil Van Peel maar al te graag nog zes jaar schepen zijn en heeft hij de SP.A een tsjevenloer gedraaid? Of maken de socialisten maar al te graag gebruik van de uitspraken van Van Peel om in de oppositie terecht te komen, zonder dat ze duidelijk moeten zeggen dat ze daarvoor kiezen? Het is voor hen wellicht interessanter om te zeggen dat het de anderen zijn die hen daartoe dwongen. Enfin, ook in de stad die zichzelf profileert als de belangrijkste stad van Vlaanderen wordt blijkbaar aan dorpspolitiek gedaan.

Bleef het tot nu toe van de kant van de CD&V vrij stil – al iets van Beke gehoord? – gisteren hoorden we dan toch de stem van Rik Torfs. Die had wellicht nog een rekening met Van Peel te vereffenen. Maar het is niet zo gek wat de Leuvense hoogleraar beweert. Je laat je partner niet vallen bij de eerste ruzie. Hoe Marc Van Peel het nu ook zal draaien of keren, de perceptie zal blijven hangen dat hij van de rooien af wilde omwille van een schepenpost, en vooral dat hij zich daarbij een echte sjeef in de vervelende betekenis van het woord heeft getoond. Zo’n gang van zaken, sterk belicht in alle media, zal de CD&V wellicht geen goed doen bij de verkiezingen van 2014.

In elk geval is er één die van het kraken van de Stadslijst beter zal worden: de leider van de Vlaams-nationalisten.

Neue Wache.
Mutter mit totem Sohn. Käthe Kollwitz.

De nationalistische leider die in Antwerpen een coalitie op de been probeert te brengen heeft het moeilijk. Dat was te verwachten en zijn opponent Janssens is niet de eerste de beste. Zelfs De Standaard, en dat wil heel wat zeggen, komt tot de conclusie dat de leider tot nu toe nergens staat. Er is nu eenmaal een groot verschil tussen aan de kant staan roepen hoe slecht anderen het doen, en zelf het heft in handen nemen en resultaten behalen. De nationalistische partij blijft wel het cliché hanteren dat het om inhoud gaat, maar het ziet ernaar uit dat hiermee de eigen visie bedoeld wordt. Het gaat BDW, Homans en co niet in eerste instantie om het uitwerken van een fatsoenlijk programma voor de komende jaren, gebaseerd op een degelijk compromis, maar wel om partners te vinden die zoveel mogelijk de rechtse N-VA-visie willen helpen realiseren. Hoeveel tijd heeft de leider nog? Anderhalve maand? Toch zeer benieuwd wat hij uit zijn hoed zal toveren waar Antwerpen en de Antwerpenaren beter van zullen worden.

Is Jos Digneffe een gefrustreerde en overspannen ex-vakbondsman omdat hij vindt dat het de leider van de Vlaams-nationalisten verboden zou moeten worden om aan politiek te doen en dat de leider zich schuldig maakt aan een zeker racisme ten opzichte van de Walen? Digneffe gaat wat kort door de bocht maar hij heeft zeker een punt. De leider van de Vlaams-nationalisten laat geen kans liggen om de Walen te stigmatiseren. Zondag verkondigde hij op televisie dat de Vlaamse economie aan het 'walloniseren' is. Walen zijn lui, ze leven het liefst van een uitkering, ze willen geen verandering enzovoort en dat wordt allemaal in de hand gewerkt door de PS van Elio Di Rupo. De leider van de Vlaams-nationalisten is een demagoog die zich steeds meer aan intellectuele oneerlijkheid bezondigt en die overal waar hij de kans ziet polariseert. Vooralsnog stuit hij op weinig weerwerk. Daarom is het niet slecht dat er es een wat overdreven reactie komt van iemand als Digneffe. Misschien kan dat een begin zijn van een kritischer benadering van wat BDW allemaal als evangelie verkondigt en derhalve van meer tegenspraak, want het grote gelijk van de leider vertoont vele gaten.

Potsdamer Platz. Bahnhof en koepel Sony Center.

Kijk es aan, het Waalse ABVV vindt dat premier Di Rupo zich te veel inzet voor de werknemers van Ford Genk!
De premier werkt liever voor de Vlamingen dan voor de Franstaligen. Dat vinden we echt spijtig, aldus Egidio Di Panfilo, secretaris van het ABVV in Luik, in De Morgen. En nog: De premier geeft minder aandacht aan onze problemen. Nou, Egidio Di Panfilo, dat swingt de pan uit van kinderachtigheid. Benieuwd wat de N-VA en haar leider BDW nu gaan bedenken. Die beweren toch dat Di Rupo de premier van de Franstaligen is?

Ford Genk gaat dus dicht. De directie heet verrast te zijn door de snelheid waarmee de markt instort. Zei de CEO van Bekaert enige tijd geleden ook niet zoiets, maar dan over staaldraad? Is het niet erg vreemd dat toplui van multinationals verrast worden door de snelheid waarmee een markt instort? En als dat wel zo is, mag dan de vraag gesteld worden of die toplui wel geschikt zijn voor hun exuberant betaalde topjob? Minister Vande Lanotte zegt dat hij niets gelooft van het verhaal van overcapaciteit enzovoort. Voor hem is de echte reden dat werknemers in Spanje de helft verdienen van wat hun Belgische collega's in hun loonzak vinden. De een zijn dood is de ander zijn brood. In Valencia zullen ze blij zijn met de bijkomende werkgelegenheid. Logisch. Multinationals worden geleid door figuren die alleen oog hebben voor de winst van hun onderneming, en derhalve ook voor hun eigen inkomen. Ondernemen lijkt geen ethische kant meer te hebben.
Gisteren haalde minister-president alle grote woorden uit zijn woordenboek: mokerslag, nachtmerrie... God zij geloofd, hij zal met zijn regering een taskforce opzetten. De op straat gegooide Ford-werknemers staan niet alleen, heel Vlaanderen leeft mee. Maar mag de vraag gesteld worden of de politiek niet veel eerder al had moeten nadenken over een oplossing voor wanneer de moker Limburg zou treffen? Ford Genk heeft toch al een bewogen geschiedenis achter de rug en er is toch enige ervaring met de bloedbaden van andere autobouwers?

En vandaag in De Standaard nog iets meer dan een pagina over het boek van Frédéric Deborsu. Waarom we hem moeten geloven? Omdat ik een serieuze onderzoeksjournalist ben, heet het. Een uitermate zwak argument voor een serieuze onderzoeksjournalist want de kracht van een serieuze onderzoeksjournalist moet juist zijn dat hij onomstotelijke argumenten en bewijzen levert voor wat hij schrijft. De antwoorden van Deborsu op de kritische vragen van journalisten zoals die door Veerle Beel in De Standaard weergegeven worden, tonen vooral aan dat Deborsu eerder een fantast is dan wel een serieus onderzoeksjournalist. Om het bij één enkel item te houden: Deborsu suggereert dat de kinderen van Filip en Mathilde via een ivf-behandeling verwekt zijn. De geboorte van die kinderen vond plaats in het Erasmusziekenhuis waar ivf-behandeling toegepast wordt. Deborsu meent ook te weten dat het huwelijk van Filip en Mathilde gearrangeerd is. De combinatie van Erasmusziekenhuis en gearrangeerd huwelijk leidt tot de volgende uitleg: Het zou niet de eerste keer zijn dat een man die een gearrangeerd huwelijk aangaat zijn vrouw niet zou aanraken. Tja, om zoiets te bedenken moet men inderdaad een serieuze onderzoeksjournalist zijn!

Vandaag verschijnt het dus, het boek 'Koningskwesties', van de hand van Frédéric Deborsu. En er is al heel wat over gezegd en geschreven, wellicht ook omdat het paleis al heel snel reageerde. Vandaag, net als gisteren trouwens, wijdt De Standaard er twee pagina's aan! Is zo'n boek nog voor het in de boekhandel ligt echt wel zoveel aandacht waard, dames en heren van De Standaard? Titel van het artikel vandaag in DS: 'Veel rumoer rond Filip, weinig harde bewijzen'. Dat is heel anders dan wat de krant gisteren liet uitschijnen: dat Deborsu echt wel een voortreffelijk staaltje journalistiek zou afleveren. Het artikel van vandaag laat er weinig twijfel over bestaan: het boek brengt vooral insinuaties en roddels. Wat zou Deborsu met zijn boek beogen? In de belangstelling komen met een verzameling wilde verhalen die bij royalty watchers - een soort dat over nogal wat fantasie beschikt - de ronde doen? Of ronduit het koningshuis en de monarchie schade toebrengen? Hoe dan ook, gesteld dat de beweringen dat het huwelijk van Filip en Mathilde gearrangeerd is, dat beide families er beter van werden, dat de kroonprins belangstelling heeft voor mannen enzovoort waar zijn, wat is daar de relevantie van voor welke inwoner van dit land dan ook? Ook de koninklijke familie heeft recht op privacy, maar sommigen schuiven dat recht makkelijk aan de kant met het argument dat een koningshuis doorzichtig moet zijn. De burger moet zogenaamd op de hoogte zijn van wat er zich in het koningshuis afspeelt.
De uitgeverij probeerde de kritiek al voor te zijn en publiceerde een officiële, ergerlijk moralistische mededeling: Het is belangrijk voor iedereen dat macht, en dan vooral die van de koninklijke familie, gebouwd is op gezonde waarden. Zonder te moeten leven in leugens.
Hoe gezond zijn de waarden van een uitgeverij en een journalist die een boek als 'Koningskwesties' op de markt brengen?

De Standaard, Knack, de VRT... ze dragen meer dan hun steentje bij tot het succes van de N-VA. In de weekendeditie van De Standaard was het weer raak: vier pagina's over de Vlaams-nationalisten, het overgrote deel van de hand van Bart Brinckman. Je krijgt de indruk dat het N-VA zijn dagdagelijkse drug is. Wat verder in diezelfde krant publiceert de man die de titel van senior writer torst dan nog een stuk over de tranen van de burgemeester. Uitleg hierbij overbodig.
Het verbaast hoe de Vlaams-nationalisten permanent het nieuws blijven beheersen. Je kunt daarbij niet anders dan bepaalde scribenten van grote sympathie voor BDW en de zijnen te verdenken. Afstandelijkheid en kritische zin zijn soms ver te zoeken. Sommige journalisten worden bijna propagandisten en dat is het laatste wat een journalist die naam waardig behoort te zijn.
Het discours van (de leider van) de Vlaams-nationalisten wordt doorgaans moeiteloos overgenomen. Zelfs woordgebruik. BDW heeft besloten zichzelf informateur te noemen en meteen wordt hij aan alle kanten zo aangeduid. Zelfs Turtelboom noemde hem gisteren in De Zevende Dag zo.