Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
24-09-2017
rotsvaste heiligenbeelden
Bestaat er een beter medicijn tegen slapeloosheid dan de combinatie van stilte, zuivere lucht en een lichaam dat zich heeft moeten reppen om zijn fiets te volgen? We sliepen als herfstroosjes, diep weggekropen onder onze dekens in de koude nacht. Het ontbijt van Onno is voortreffelijk. Lang leve die man met zijn geitesikje. Voelt zich misschien al opgaan in het landelijk leven der geiten en schapen. Ik heb het hem niet gevraagd. De mannen, atypisch als ze zijn hebben een wasje laten doen in de b&b,we leggen alles wat open in de auto te drogen. Verbroederende koerstruitjes en zeemvellen broeken, slips en sokjes.
Ambert wacht beneden, het gaat vlot met de fietsers. Het is altijd leuk om los te rijden als het daalt.
Le chaise Dieu moet deze voormiddag beklommen worden, een lange klim van 15 km, bijwijlen erg steil. Ik rijd de mannen tegemoet, het is hier weerom prachtig. In de verte komen ze aangefietst, Geert en Michel op souplesse omhoog, Johan stampend en beukend. Het zweet druipt van zijn neus, maar hem kennende valt hij liever dood dan op te geven. Wat een inspanning ! En zeggen dat hij al een klein trauma had van deze Chaise Dieu, de berg zit in zijn geheugen gegrift.
God woont boven, op zijn stoel wonen paters in lange pijen, oud en versleten, zowel de pijen als de paters. We vinden een leuk plekje om te lunchen, ik heb flantaartjes gekocht als toetje. Ze hebben hun energie hard nodig.
Le Puy en Velay, een belangrijk knooppunt van de compostelaroute, is onmogelijk te negeren. Grote heiligenbeelden torenen boven de stad uit, een oude kerk idem dito. Ze staan op smalle rotsen als op hun sokkel. Hier moet je met de lift naar de kerk. En en rappel terug naar huis. Ik moet door het stadje en via een lange klim, op het eind nijdig tot onberijdbaar naar de gite die we huren. Gite du lavoir, vlak bij wat eens een wasplaats was. De gite is groot, modern, vol licht en lucht. Spijtig dat er een drukke verkeersweg onder loopt. De mannen spurten ondertussen met rasse wielschreden vooruit, veelal bergaf flitsen ze door de dorpjes. Het is uitkijken voor de -veelal oudere- bewoners. Best zetten ze geen stap buiten de voordeur, of ze rijden schrijlings met de woeste fietsers mee. Le Puy wordt vlot ingenomen, maar dan? Ik rijd de gekristalliseerde mannen tegemoet, rijd hen voor op de laatste beklimming van de dag. Het mag even gezegd, er klinkt nogal wat gezucht achter mijn rug. Begrijpelijk, als je denkt dat je de eindmeet bereikt hebt en je moet nog 4km klimmen... Maar een douche doet wonderen en al vlug zitten ze gezamenlijk te zappen voor het televisietoestel. Veel gezap, geen klank noch beeld. Die rare fransen toch met hun rare televisions! En dat de avond voor het wereldkampioenschap wielrennen. Beduusd gaan ze dan maar slapen, morgen komt er nog een dag, een rustdag zelfs, wat hebben ze dat goed gepland!
Patrick, onze bootsman, fluit tussen zijn tanden als hij hoort wat de eindbestemming is. Dat ziet hij zichzelf niet doen. Hoewel een pak jonger, zit zijn buik in de weg. Van zuivere adoratie scheldt hij ons de drankkosten kwijt. Happy us, maar we hadden best wat meer kunnen drinken.
De Auvergne geeft zichzelf nog niet onmiddellijk prijs, het glooit wederom, aangenaam fietsen (vermoed ik), aangenaam rijden met de auto. Prima fietsweer ook, zonnig maar niet warm. We hebben afgesproken in St Just en Chevalet, 13 u.
Een goede afspraak, zo blijkt.
L'equipe bleue legt zich nog wat te rusten tegen een zonnige muur, gekkogewijs. Twee van de drie zijn goed uitgeslapen, welgemutst, arme Grumpy heeft alle uren van de nacht gezien en heeft een sluimerende hoofdpijn. Een Dafalgan kan helpen.
De logeerplaats ligt in Bertigna, niet zo ver van Ambert (7km). Het belooft nogpittig te worden. Aardig wat klimmetjes, de Auvergne is ongenaakbaar woest. Maar wat een prachtig landschap! Eindeloze bossen, bergen, eenzame dorpjes, smalle wegen die zich slingeren als een kilometerlange slang, grillig, onvoorspelbaar. Ik zie twee maal een ree onhandig de baan oversteken. Een buizerd landt, wat is dat een grote vogel! De loofbomen ontsnappen niet aan het spel der seizoenen, ze kleuren schoorvoetend geel, oranje, bruin.
Het wordt voor mij een hele klus om de b&b te vinden, de gps stuurt me meermaals fout of over een onverharde weg vol putten en keien en vanuit het dorp Bertignat is het nog 4 km klimmen, via een onooglijk weggetje de hoogte in. Maar wat ligt het huis hier schitterend. Ik vraag me bezorgd af hoe die mannen hier gaan geraken, hoe ze dit gaan vinden. Het ligt immers van de route af, verscholen in de grimmige Auvergne. En inderdaad, ze moeten herhaaldelijk de weg vragen, twijfelen of de mensen het zelf wel weten, rijden wat verloren. Een oud vrouwtje wijst hen de weg. Kunnen ze haar wel vertrouwen? Is ze niet dement en zegt ze zo maar wat? De kilometers worden langer en langer, de avond valt. Er staat 88 km op de teller. Genoeg voor vandaag. Ik haal ze op en ben schatplichtig aan mijn gps. De duizend hoogtemeters zijn vandaag meermaals overschreden, driemaal hoera voor de blauwe ploeg.
Geert en ik worden wakker gepiept door de wekker en een schuchter klopje op de deur. We worden aan de ontbijttafel verwacht. Er is er eentje die de nacht meer wandelend dan slapend heeft doorgebracht, er moet iets mis zijn met zijn bioritme, of met zijn slaapgezel. Dat laatste kwam in die lange nacht even in zijn gedachten, maar het werd weer weggewuifd, Johan snurkt niet, roept niet, hij wroet wel, maar niet overdadig. Hopen op beter voor deze avond. Het ontbijt is naar Franse normen lekker. Vooral de bessencake vindt veel aanhang. Of die ook goed zal verteren??
Het is nog fris tot zelfs killig als de mannen vertrekken. Ze mikken op La Clayette, tegen de middag. Daar zal ik hen opwachten met een lunch. Ik doe boodschappen in Cluny, de winkelstraat ontwaakt, er heerst bedrijvigheid en een paar groepen toeristen struinen door het stadje. Een leuke kalme drukte.
Ziezo, wij zijn alvast vertrekkensklaar. Onze boterhammetjes zijn gemaakt. Nu nog wachten op Michel en Johan. Kristine, Johans vrouw, heeft vanmorgen al het haar van Michel in fietsmodus geknipt. Ik denk niet dat ze er veel werk aan heeft gehad.
De rit verloopt voorspoedig, het tanken in Luxemburg (Capellen) is eerder een mager beestje, we krijgen maar voor 13 euro en twee cent aan diesel in de tank gepropt. Maar het is ook een uitgelezen moment voor een plaspauze (wij allemaal in het gebouw, Michel er achter in de struiken, daar is het gratis en vol verse lucht) en een boterhammetje. Ons lunchpakket gaat er aan.
We horen op de radio over het fileleed in en om Brussel en prijzen ons gelukkig dat we door het Franse platteland rijden, van files is er hier geen sprake. Aan dat platteland komt duidelijk een einde als we de autosnelweg verlaten in Tournus en richting Cluny rijden. Het begint hier te heuvelen, de mannen houden hun adem in. Het traject voor morgen is verlengd van 80 naar 90 kilometer. Johan vraagt zich luidop af of hij niet beter met mijn fiets zou rijden. Niet versagen, hè mannen, ze zijn nog niet vertrokken en ze kunnen al niet meer.
Cluny is een mooi stadje, alles draait hier rond de abdij, die nog hoog en breed rechtop staat. Rustige straatjes, restaurantjes, groen, een handvol toeristen. Dat moet in de zomer heel anders zijn, denk ik en ik prijs me gelukkig.
Onze b&b ligt pal in het centrum, tegen le palais de l'abbaye, een groot herenhuis met daarin onze communicerende kamers. De gastvrouw is weg van zwart-wit contrasten. De kamers zijn volledig in die twee tinten. Het oogt wat luguber, onze zwarte, blinkende muren, het doet aan Las Vegas denken, veel blinkblink. De mannen mogen in een stapelbed, zwarte lakens en een magische lichtkubus met afstandsbediening, kleurtje van het licht kunnen ze kiezen. Het wordt fluoroze, waarop we vlug de luiken sluiten want het ziet er niet uit.
We eten Italiaans, drinken een glas wijn. Johan is vast van plan niet verloren te rijden, hij bijt zich vast in de route van de volgende dag, noteert alle te passeren dorpjes.
De nacht valt vlug en koud, we kruipen onder de wol. Ik hoor Geert al gauw knorren. Voor Michel begint een lange nacht.
Het fietsen houdt ons in zijn greep. Morgen vertrekken we terug richting Frankrijk, naar het kloosterstadje Cluny, met de auto. Cluny ligt niet ver van Maçon, tussen Dijon en Lyon. Fietsen achter op de auto, één fiets in de koffer. Vier in totaal, evenveel mensen mee op tocht : Geert, Michel, Johan en ik. De drie mannen plannen tot Ansignan te fietsen in een tiental dagen, dwars door de Auvergne, de Ardèche, de Hérault.... nergens plat dus. Ze zijn leeftijdsgenoten (geboren 1956), sportief, verlost van (te) grote bewijsdrang, maar toch nog voldoende eerzuchtig om dit tot een goed einde te brengen. Ze staan stevig te poot, die drie mannen : Michel en Johan proberen al meer dan veertig jaar jongeren en hun familie te begeleiden, om te gaan met grensoverschrijdend gedrag, telkens opnieuw, met veel geduld. Geert, de statisticus, probeert ook vanalles waar ik niks van begrijp, het heeft met cijfers te maken en met vele miljarden in euro, daarnaast leert hij omgaan met het 'grensoverschrijdend' gedrag van zijn vrouw. Dat ben ik. In dit verhaal ben ik bezemwagen, foerier, kok, logieszoeker, oppepper...... en we overschrijden samen een grens, die van Frankrijk, morgen al.
Mijn fiets zal ik af en toe bovenhalen om mijn spitsbroeders tegemoet te fietsen of een eigen route te ontdekken.
Eens in Ansignan heeft de getallenman wellicht nog een geheime agenda, er zijn daar leuke cols te beklimmen. Wat in de zomer niet aan bod kwam zal nu op zijn verlanglijstje staan : de Col de Jau (1500m) en de Porte de Pailhères (2000m). Laten we hopen dat de laatste nog onbesneeuwd is tegen de tijd dat wij er op willen.
Maar dat is toekomstmuziek. Laten we het stap voor stap, dag na dag bekijken. Het startschot wordt morgenvroeg gegeven. Eén twee drie, pang.
de hort op
