Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
01-10-2017
medailles
Nadia, Geert noemt haar Sidonie omdat ze haar voeten in loopschoenen heeft gestoken en sidoniegewijs loopt, heeft gevoel voor humor. Ze heeft ontbijtkopjes gezet, in elke kop kan toch wel een halve liter koffie, goed voor reuzen, zulke koppen. Michel raadt ons aan eens te proeven van de kaas, die is heel romig en lekker!!! Ja, lekker wel, maar het is gewoon de boter die op tafel staat. Kaas is er ook en yoghurt en bananen.... allemaal voor ons. Zij huppelt enkel wat over en weer.
Het weer is opgeklaard, de koersbrigade zit onmiddellijk op de goede weg. Ze moeten 1 col over in de voormiddag, de col de l'extreme. Zo extreem is die niet, 251m. Geen enkel probleem voor de getrainde benen, ze vliegen er over. In Tuchan lunchen we nog eens uitgebreid en dan rijd ik full speed naar Ansignan, waar ik de eindmeet ga uitzetten. De bagage uitladen is al een hele karwei, ik puf en zucht meer dan de drie mannen tesamen.
Er wordt gesprint, Johan heeft zijn grote versnelling in aanslag en spurt de twee kleine vitessemannen voorbij. Hij is de eindwinnaar, krijgt de medaille van de doorzetter keikop. Michel krijgt een elastiek rond zijn nek, medaille van de souplesse en Geert wordt omwonden met een touw, de allround renner. Ze hebben het doel bereikt, zijn trots en gelukkig. Maar wat gaan ze morgen nog doen? Het zwart gat lonkt om de hoek. Hoe gaan ze dat aanpakken? Dat vertel ik morgen weer.
Het zwembad is Johan niet genadig, gisteren sloot het net toen de fietsers eindelijk arriveerden (Johan stond al gereed om een duik te nemen, maar werd terug gefloten), vanmorgen opent het maar om 10 u en dan moeten ze al vertrokken zijn, willen ze een geschikt avonduur halen. Er staan 80 km op het fietsprogramma, ik ben benieuwd of ze de foutenlast kunnen beperken tot tien.procent. Het begint alweer hilarisch, in Vias raken ze niet de weg, maar elkaar kwijt. Geert verliest zijn maten uit het oog op de drukke markt, ik geef de boodschap door (die mannen hebben elkaars telefoonnummer niet). Michel heeft impermeable sloefjes over zijn schoenen getrokken, de meteo belooft vandaag niet veel goeds. Bij de lunch aan het Canal du Midi zullen die waterdichte sloefjes vol gedroogd gras (en hondestront?)komen zitten , hetgeen hem een potsierlijk zicht bezorgt, maar dat weet hij nu nog niet. Nu is hij zeer trots op die vernuftige sloefjes. De weg naast het kanaal is niet te best, smal, hobbelig, het gaat niet goed vooruit.
Maar we komen mekaar alweer tegen op het juiste moment, tijd om te eten. Rechtstaand, in buffetvorm, het eten uitgestald op een grote steen, met een beetje fantasie is dit een walking dinner, ware het niet dat het begint te miezeren. We houden nog even vol, is het nat?, bwa neen, het is niet nat, ik voel geen nat. Maar de regen zet door, inpakken die handel en voorwaarts. Ze maken zich uit de voeten, 20 meter op de fiets en hop, daar staan ze al te schuilen. Dat lijkt de processie van Echternach, daar langs het Canal de l'apres-midi! En dan staat de Corbieres nog te wachten, met zijn nijdige ruggen en kromme heuvels. Het wordt een lastige klus, de pret is nu ver te zoeken. Volgens de ene is de kortste weg langs links, de ander denkt net het tegenovergestelde. Nummer drie moet de knoop doorhakken zeker? Als het maar vooruit gaat, met een enkele gedachte in het hoofd : straks een.hete douche en droge kleren. En hoera, het is klokslag 17 uur als de drie verzopen kuikens aankomen. Allemaal rap het bad in, Nadia, de gastvrouw zal hun rug wel schrobben. Ik heb een kilo gehakt gekocht, klaar om spaghettisaus te maken in la cuisine commune, maar die cuisine is er niet en Nadia heeft gasten vanavond, haar keuken is niet zo beschikbaar. Daar zitten we dan met onze kilo gehakt. De frigo in, de saus maken zal voor morgen zijn. We gaan eten in een pizzarestaurant, het smaakt ons, zeker de eclair op zijn profiterolles met caramel beurre salee. Wat een lekkernij.
Om de gorges de l'Herault te kunnen doen, moet de bende van drie een stuk terug (19 km). Ze hebben het er voor over, het zijn echte heroes. Ik volg, maar...de gorges zijn fermes, er wordt gewerkt, geen mogelijkheid om te passeren. Gelukkig is het voor de fietsers wel open, ze zouden er anders niet gelukkig om geweest zijn. Ik ben ook niet gelukkig met de omleiding, dat is hier geen blokje om, maar direkt 20 kilometer. En geen kilometers om zonder handschoenen aan te pakken. De gorges de la Bueges zijn prachtig, het weggetje smal, hoog en holderdebolder. Niet zonder reden staat er 'route dangereuse sur 17 km'! Toch ben ik blij dat ik hier mag rijden, het is onweerstaanbaar mooi, vooral de eiken die roestbruin kleuren, geven een warme gloed aan de garrigue. Ik neem me voor hier zeker eens terug te komen....met de fiets.
De mannen hebben le pont du diable bewonderd en wachten me op in St Jean de Fos. We eten op de kleine marktplaats, waar, juist ja, een kleine markt plaats vindt. Dat levert de nodige hilariteit want, de auto parkeren blijkt niet eenvoudig en algauw regelen we daar het verkeer, zetten de auto waar hij niet mag staan, verzetten hem, vooruit, achteruit....vragen aan een winkelier of we even voor zijn winkel mogen staan. Ja hoor, de mensen hier zijn niet moeilijk. Als dank doe ik inkopen in zijn winkeltje, we slaan een praatje, hij kent Belgie goed, heeft nog voor Beaulieu gewerkt.
De drie musketiers staan weer stevig te poot, het is twee uur, ze moeten nog 56 km fietsen. Ik rijd rechtstreeks naar Vias, dat is 5 km van de Middellandse Zee. Rond half zes verwacht ik de mannen ter plekke, maar geen kat, geen man, geen fiets... Het wordt later, niks. Half zeven, niks. Er begint toch een klein onbehaaglijk duiveltje de kop op te steken in mijn diepste binnenste. Waar zitten die mannen? Om iets te doen te hebben, ga ik ze tegemoet. En ja, daar zie ik drie helmen boven de de wijnranken en ze komen zelfs in de goede richting. Oef! Wat raad je? Ze reden verloren. Ik begin ze er van te verdenken met opzet verkeerd te rijden om straffer over te komen. Heroisch hilarisch. Neen, zegt Johan, we brengen verbeteringen aan. Het boekje wordt door ons herschreven. Uitleggen! Mannen! Maar ze zijn moe, Geert begint onmiddellijk te knorren naast mij terwijl ik blog. We hebben lekker gegeten in het dorp, hun buikje is dik. Geef ze brood en spelen en ze zijn tevreden. Los testerones...
En wie slaapt met zijn fiets pal naast zijn bed, bang dat die wonderlijke gezel zou gestolen worden ? U mag drie keer raden. Wedden dat U goed raadt ?
Yves van de chateau de Brignon heeft een aristocratische poes. Ze komt door het venster van de deur piepen als we ontbijten. Ze kijkt boos, wat raar volk zit daar in haar huis? Haar baas moet om 9u15 de deur uit om les te gaan geven en sloft licht zenuwachtig rond in onze buurt. Rien qui manque? Tout en ordre? De druiven die we gisteren nog gretig plukten in zijn tuin waren bedoeld om in een fruitsla te verwerken, dat zien we nu. Allicht heeft hij een potje met een kleiner maatje gevuld.
We gaan vandaag richting Herault, het wordt rotsiger, de natuur snakt hier naar water, waar zitten die regengoden? Thuis, in hun zetel, voorlopig mogen ze daar nog blijven van ons.De mannen zijn nog maar vertrokken of ze moeten al de weg vragen, dat belooft voor de 90 volgende kilometers. We spreken af in St.Bauzille le Putois. Ik stop even in Sauve om inkopen te doen bij de lokale handelaars en ben gecharmeerd door het dorpje met zijn mooie marktplaats waar locals al hun koffietje of aperitiefje drinken in het zonnetje. Vriendelijke mensen.
Er is geen haast bij voor mij, de coureurs rijden toch verkeerd. Rond 13 u komen ze er door, van achter mijn rug, hoewel ik ze voor mij verwacht. Dat is graag verloren rijden zeker? We polsen eens bij de plaatselijke bevolking naar het vervolg van de weg. De waardin kent helaas niet het verschil tussen rechts en links en de plaatselijke gemeentelijke hulpverlener wegwijzer brengt ons in de war door twee possibiliteiten uit te leggen en dit steeds in andere volgorde. Tja, ze hebben een kaart en ze hebben het routeboekje, dat moet lukken.
Het moet gezegd, er zit nog poer in de mannenploeg als ik ze tegemoet fiets, ze zetten zich schrap en lossen mijn wiel niet. (Ik rijd elektrisch, krijg wat kilowatt kado van mijn fiets). Bergop, bergaf, ik krijg ze niet afgeschud.
We logeren in een huis met de mooie naam, entre brousse et garrigue, in Viols le Fort, weerom een mooi dorpje. We merken aan onze gastvrouw waar de naam van het huis vandaan komt, de 'brousse' zit in haar genen, ze moet van Afrika afkomstig zijn, Mali, zegt Johan. Hoe hij dat weet, dat weet ik niet.
Er wordt spaghetti gemaakt met merguezworstjes, de slager heeft me goed voorzien, ik vroeg 500 g, hij smeet 800 g op de weegschaal, un peu plus, c'est bon ? We kunnen nog buiten eten, de avond nestelt zich zachtjes op het terras. Johan vindt keramiek in de kast, volgens hem zijn het kopjes, Geert vindt zulke kopjes maar niks. Het is nochtans handwerk, gebakken in een houtoven, waardering voor de ambachtsman, asjeblief. Michel heeft heel zijn inboedel gewassen, met de hand, in een kuip, propere mens. En ik boek de laatste twee nachten, zondag zijn we in Ansignan, aangekomen!
Vroeg kruipen we in ons bedje, elke avond een beetje vroeger. De buitenlucht, de inspanning, het lekker eten.....
Albezon is een oase van stilte, buiten het rustig ruisen van de rivier beneden ons. Net onder onze kamer een waterbekken, afkomstig van een bron. Net daarnaast is de ingang van het toilettenblok. Ik verwacht me alvast aan een plons vannacht, een van de mannen die in het koude bronwater struikelt. Het kan de verdrinkingsdood als gevolg hebben. Maar de twee mannen zijn wijzer, ze plassen uit het raam of onder de trap of onder hun bed, maar niet in de wcblok, te ver in de koude nacht. De huispoes heeft het getroffen, ze slaapt bij de warme mens in het ene bed en later op het hoofdkussen van de andere warme mens. Feestnacht voor de poes, het jagen staat op time out.
Zouden de mensen vroeger soms gedacht hebben dat het nooit meer licht zou worden, als de duisternis viel, steeds vroeger en steeds langer? Nu weten we perfect dat de dagen ook weer lengen, maar toen ? 'De kleine jongen kijkt angstig op zijn horloge in het jaar 500 voor Christus. Elke dag wordt iets korter, de nachten lijken onheilspellend lang. Wat gebeurt er toch, moedere? Het is niks, jongen, twee jachtseizoenen geleden was het ook zo, we offerden een zwijn aan de god van het licht en voila, de dag won stilaan weer het gevecht tegen de nacht.
Ons ontbijt is eigen produkt, lekker en veel. Geen muis heeft zich aan het bengelend brood gewaagd.
Het rennersteam begint aan een van de mooiste passages van het hele parcours, van Pied de Borne naar Les Vans. De temperatuur is lekker, de poort naar het zuiden staat wagenwijd open. In Les Vans koop ik nog wat brood en chocoladekoeken, waarvan ik er onmiddellijk een oppeuzel. We hebben afgesproken in Gagnieres, klein dorpje met openlucht restaurantje. We krijgen een flinke portie frieten, kip en sla. Geert gaat voor de steak champignon en provencaalse saus. Michel wroet meer in zijn bord dan hij eet, bang van onverteerbare vetten.
Ik verwacht de mannen vroeg in Brignon, waar we geboekt hebben, maar ze blijven maar weg. Ik check alvast in, ben verrast door de grootte van de kamers en vooral van de badkamer. Alles is vol charme ingericht, het is dan ook een chateau, maar dan wel een met een comfortabele toets. Le chateau est a nous,aldus de gastheer, we mogen eten onder de oude blauwe regen, beschut, voor zon en wind. Het is er aangenaam zitten. Johan plukt een paar trossen zoete witte druiven in de tuin (le chateau est a nous!), ze smaken in combinatie met de kaas, het brood en de wijn. Dit is leven als god in frankrijk. Als de gastheer nog even dag komt zeggen verdwijnen de gestolen druivenresten in een oogwenk in de tuin. Hoe rap zijn de refleksen nog van een schuldige oude gabber! We kruipen vroeg onder de lakens van zacht linnen (kasteellakens zegt Geert), er is 111 km overwonnen vandaag.
Miezerige ochtend, maar het ontbijt is stevig en dat maakt veel goed. De jonge uitbaters doen echt hun best.
De roodzwarte renners vertrekken maar ze zijn nog geen 3km ver...en ontdekken dat Geert zijn helm niet op heeft. Terugkeren dus. Verse start, nu zijn ze echt verdwenen. Ik doe boodschappen en rijd de mannen achterna. Het blijft raar rijden, op 1000 m hoogte, maar zonder veel niveauverschil, we zitten duidelijk op een plateau. Ik onthoud vooral de goudgekleurde bomen. Sommige van die bomen hebben zich ontdubbeld, zo lijkt het. Hun ene kant nog fris groen, de andere kant goudgeel. Mooi!!
Vanaf La Bastide begint een lange zalige afdaling over een smalle weg. Ik hoop nog een glimp te kunnen opvangen van op zijn minst de slechtste daler, maar ze zijn ribbedebie, enkel de talrijke kastanjebomen wuiven met hun kleurige takken. Bolster na bolster na bolster ligt op de grond, prikkend naar wie een hand uitsteekt.
We hebben afgesproken in St Marguerite, maar dat blijkt een vergissing, het moet Pied de Borne zijn. We willen immers richting Villefort, naar het huis van Albezon, waar jongerenkampen plaats vinden en waar we een nacht logeren. Connecties in de bijzondere jeugdzorg! Het huis ligt tegen de flank boven de rivier met de grote witte rotsen. Heel mooi gelegen, mits gezwoeg met onze bagage te bereiken via een smal pad. Hier wanen we ons terug in de Middeleeuwen. Maar dan met wat rudimentair comfort. De permanenten wonen hier met hun twee kinderen voor een periode van twee jaar. Dit is echt back to basics. De kinderen lijken zich alvast goed te vermaken, ze hebben dolle pret met een simpele tennisbal. We koken zelf ons potje en hangen al onze etenswaren in twee tassen aan de luster, onze verdediging tegen knaagdieren, dassen, reeën, everzwijnen en vliegen. Enkel een jumpmuis kan nog aan ons brood. Of een collectief muizen die elkaar helpen. Johan zit te schuiven op zijn stoel om de haard aan te steken en Geert ziet dat ook wel zitten. Maar wat met de rook? Ze laten zich overtuigen door de rede, het zou een vuile boel worden. Geert en ik hebben een grote gastenkamer met badkamertje. Johan en Michel liggen in de slaapzaal, zo ver mogelijk van elkaar, met elk een vluchtweg. Buiten is het stikdonker, dat zijn we niet meer gewoon. Maar het heeft charme. Ik denk dat we heerlijk zullen slapen. Morgen vroeg uit de veren, 110 km voor de boeg. Voor alle zekerheid denken de mannen al vooruit aan 120 km. Verloren rijden doen ze toch.
Le Puy schittert onder ons in de zon als we wakker worden. We kunnen ontbijten a l'aise, lekker ontspannen, er is niks of niemand die ons opjaagt. Tenzij...die televisie wil maar niet spelen en het wereldkampioenschap is al gestart. Ik probeer nog eens naar de eigenaar te bellen, hij komt ons uit de nood helpen. Geert en Michel lopen te glunderen, straks kunnen ze tv kijken. Maar eerst gaan we de stad in, het oude stadsgedeelte bekijken en een restaurantje zoeken om te eten. Er is hier nogal wat kant geklost in het verleden, arme boerenfamilies klosten bij om rond te komen. We wanen ons in Brugge, al moeten we hier aardig wat trappen doen om in het hoger gelegen stadsgedeelte te komen.
Het terras van het restaurant zit stampvol, maar we vinden nog een plaatsje. Nu nog bestellen. De dienster draaft langs en langs, knikt, schudt, zwaait, maar komt niet. We proberen toch haar aandacht te trekken maar ze laat ons over aan ons lot. Gelukkig is er nog de afruimman, een wat oudere, vriendelijke man, zijn haar in een blits staartje, die ons komt verlossen. Oef. We vragen de kaart. Dienster komt af met een bord waar 2 gerechten op staan, ze is duidelijk : c'est ca ou ca. Kiezen of ophoepelen. Wat een stresskip. We kiezen dan maar ca et ca en zijn al tevreden als ze niet veel later de schotels op onze tafel komt zwieren. Toch zijn er ook mensen die heel andere dingen eten. Apartheidspolitiek, dat is het : les touristes ca ou ca, les francais plat au choix.
We laten het niet aan ons hart komen, de koers roept, we kopen nog wat lekkers bij de bakker en installeren ons weer in onze gite. Zalige rust.
De morgenstond heeft goud in de mond, we staan vroeg op, er moet gepoetst worden, we sparen er 75 euro mee uit. Dat kunnen we beter aan lekkere dingen besteden.
Johan verdwijnt in de douche en doet de badkamer blinken als een spiegel. Michel loopt met de stofzuiger rond. Geert vult de auto. En ik commandeer mijn troepen. In gedachten toch. Madame la proprietaire is tevreden over ons werk. In extremis komt ze nog met een sleuteltje aangelopen, het is de sleutel van mijn fiets. Oh lucky me.
Daar zijn ze al vertrokken, ze draaien.goed rond, nog een eindje bergop langs de drukke D88 en dan de groene bergen in. Vandaag bereikt de tocht zijn hoogste punt, 1.252m. Het zal pas in de loop van de namiddag zijn als ze daar zijn en helemaal zeker zijn ze ook niet, waar is dat hoogste punt nu eigenlijk? Volgens Johan is het niet waar Michel denkt dat het is en Geert maakt zich geen zorgen om een hoogste punt meer of minder. Ik heb andere zorgen aan mijn hoofd : er moet proviand ingeslagen worden en er moet dringend getankt worden. Dorpjes zijn er wel, maar ze zien er desolaat uit. Wat een contrast met de schitterende natuur. De loofbomen hebben hun okergele, oranje of bruine jas aan en zelfs zonder zon blinken ze in die prachtige kleuren dat ik mijn ogen er even van moet sluiten. In de velden staat de lila herfsttijloos. En koeien, en famille, stier en koe en kalf samen in de wei. Vredige taferelen.
Ik ben maar net terug van het winkelen en tanken in Langogne of daar verschijnt ook de koersbrigade. Ze geraken prima in vorm. We installeren ons in Hotel Lanquedoc, gerund door een vriendelijk jong koppel Michel en Johan zijn gefascineerd door de vloerverwarming in hun kamer, hun gerief ligt overal uitgestrooid op de vloer, naar eigen zeggen 'om te drogen'. Geert doet een slaapnapje, daarna gaan we nog lekker en goedkoop eten in le Boulodrome.
de hort op
