|
We zijn donderdagavond, 3 september, en hebben een mooie verzameling aangelegd van de appeltjes, die ons dagelijks verblijden, hetzij door ze te bekijken, hetzij door er eens eentje scheef te slaan. (eentje is geentje, de boer gaat het niet merken, de plukkers zijn blij wegens minder werk voor hen en wij zijn ook blij, als ze lekker zijn - de rode!- en minder blij met de karmijnrode -slecht!-).
Alsook op donderdagavond heb ik een vaste benoeming gekregen, vanaf nu ben ik plaatsvervangend hoofd van de technische dienst. Dit alleen maar om te zeggen dat de mannen niks bakken van technische aangelegenheden (Johan, waar ben je ????) en om dat te verdoezelen vlug wat zeem aan de baard van de vrouw smeren om er maar van af te kunnen zijn. Mannen !!!
Nog een merkwaardigheid die ik in de statistieken bewaar : we doen een eerste wasje en in totaal hebben we 21 stuks (kousjes tel ik per paar, voor alle duidelijkheid). Daarvan zijn er 14 stuks van Michel en 7 stuks van Geert en ik samen. Welke betekenis moeten we daar aan geven ? Michel is heel proper, Michel is heel vuil, Michel doet veel kleren boven mekaar aan, Michel doet veel kleren achter elkaar aan, Michel gooit propere kleren in de wasmand omdat hij het verschil niet kent tussen een wasmand en zijn valies..... Voor ons betekent dit hetzelfde maar dan in tegengestelde zin (voor het geval je er nog aan uit kunt).
Hetzelfde fenomeen doet zich voor bij het gebruik van de glazen : In totaal beschikken we over 6 glazen. Wie, denk je, heeft continu 3 glazen in omloop ? Wij zijn het niet hoor. Een glas voor water, een glas voor wijn, een glas voor schimmige drankjes waar hij met een plastieken lepeltje in moet roeren, want anders is het mengsel kapot. ?????
Het is ondertussen 4 september geworden, we hebben goed geslapen (gezorgd dat we goed konden slapen, wat dat ook moge betekenen) en met grote zorg wordt het ontbijt bereid : havermout. Krachtig voedsel, goed verteerbaar, langdurige energie. We moeten het uitkienen, want elke factor zal belangrijk zijn. Die bergtop ligt op 2.758 m hoog en wij logeren op 600 m hoogte. Dat zijn een pak hoogtemeters, die we over moeten.
Er was enige discussie over van waar we zouden vertrekken : ofwel van ons logement maar dan moeten we nog 25 km door de vallei van de Adige naar Prato alle Stelvio, ofwel met de auto naar de voet van de pas en daar starten. Het wordt het eerste, al hou ik mijn hart vast, want dat betekent dat we ook nog helemaal terug moeten en in totaal meer dan 90 km zullen moeten rijden.
Nog vlug een foto van de gezwinde klimmers. Waar kan dit beter dan ....juist, ja, voor een appelboom ? Ik stel voor om ons te lanceren langs de appellanderijen. Hoofdschuddend en dik tegen hun goesting geven de mannen toe, want we gaan vast en zeker verloren rijden tussen die eindeloze appelbossen. Niet dus, behoorlijk vlug vinden we de radroute en bollen we vrolijk langs de rivier naar het (wilde) Westen. Het is wel wat bergop, maar malen we daar om ?
Ja, dat doen we ! Bekijk even het gezicht van Michel en je kent het antwoord. Het is bergop en het pad is af en toe onverhard en rijdt daar verre van gemakkelijk. Hoor ik daar een hartsgrondige vloek ? Ja hoor, ja hoor !
Maar laten we de pret niet bederven, we bereiken rond 11 uur de voet van de passo di Stelvio in Prato. De longen zuigen zich nog eens goed vol (deels met de uitlaatgassen van de onvermijdbare hordes motorrijders) en daar zijn we vertrokken. Drie uur en een half klimmen hoor ik brommen. Afgesproken is om in het dorpje Pratoi halt te houden voor een hapje en een drankje. Dat zal rond het middaguur zijn. Vorig jaar indachtig toen ik zonder verpinken de afspraak om te stoppen negeerde en recht naar boven reed op de col du Glandon, kijken mijn companen nog eens ernstig in mijn ogen. Zeker stoppen, hoor, zeggen de priemende oogjes. Misschien denk je dat ze me niet kunnen missen, gewoon omwille van de schoonheid van mijn 'zijn' :), maar de werkelijkheid is zoveel prozaïscher : ik draag al de bagage en dus ook het lunchpakket.
Kijkend van op onze eerste stop zien we de toppen liggen, wat zijn ze prachtig majestueus.
Niet getreuzeld nu, we moeten verder. Ieder voor zich, ieder zijn eigen tempo. Weg zijn we.
De pas telt 48 haarspeldbochten en die kan je aftellen, want aan elke bocht staat een bord met het nummer van de nog te nemen bochten. Alleen, het duurt ontzettend lang voor bocht 48 zich meldt. Het zegt iets over de lengte van de klim. Mijn fiets heeft een sterke batterij en als ik niet te zot doe heb ik een bereik van 110 km. Maar niet bergop. De kilometers die ik nog te goed heb slinken, per 2, soms per 3 km. We zitten nog in de boszone als ik al begin te twijfelen of de batterij wel sterk genoeg is om de top te halen. Niet dus. Op 5 km van de top, nog zo'n 500 hoogtemeters te gaan en ze geeft het op. Daar sta ik dan te blinken, in de brandende zon, hijgend, en de mannen nog lang niet in zicht.
Honderd hoogtemeters dieper ligt een hotel/restaurant/herberg. Ik besluit terug af te dalen tot daar en deemoedig te vragen of ik mijn batterij mag opladen (deels dan toch, want volledig opladen duurt 4 uur). Maar eerst moet ik de dappere krijgers onderscheppen opdat ze zich niet afvragen waar juffertje Vink gebleven is. Het wil lukken, ze duiken op het juiste moment op en willen zich wel opofferen om even met me mee te gaan naar de herberg. Geen probleem om de batterij op te laden, we drinken ieder een halve liter bruiswater op het terras met prachtig uitzicht op het laatste stuk van de beklimming en hooghogerhoogst, de gebouwen op de top. Een marmot huppelt van rots naar rots. Rotsaert ziet hem, Detombe ziet niks. We horen het schrille gefluit, het beestje is niet alleen, vrouw en kindjes zijn mee op stap. Het is goed vertoeven daar op 2.188 m hoogte, we zouden er kunnen blijven en de rest vergeten. Neen, hoor, dat doen we niet. De mannen vertrekken alweer, ik moet minstens nog drie kwartier wachten om enige kans te maken de top te kunnen halen. We spreken af terug te verzamelen aan de herberg als we mekaar niet elders tegenkomen. Het is ondertussen 15u30. Ik zie het zwarte en het rode stipje zich vermengen met de eindeloze sliert klimmers die zich koppig, dapper, wanhopig naar boven stampen. Daar tussen glijden de motards slingerend en met het nodige gebrul omhoog. Om nog te zwijgen van de exotische bolides, liefst met open dak, madame met het sjaaltje en de camera, meneer aan het stuur, zich de koning te rijk wanend want zowel car als haar in zijn bezit. Tot ze met zijn Cadillac gaat lopen!
Maar kijk, het uur is verstreken, de batterij heeft terug potentie en ik vertrek weer. Hier leer je hoe een haarspeldbocht te nemen, ze liggen tegen elkaar aan gevlijd in sierlijke strepen tegen het mosgroene berglandschap. Het is warm, ik zweet, de anderen zweten nog meer. De batterij slinkt, ik probeer zuinig te rijden (hoe doe je zoiets bergop ?), maar helaas, 500 meter voor het einde : batterij says no. Nu kan ik toch niet opgeven. Geert en Michel heb ik niet meer weergezien, zij zijn dus alvast boven geraakt. Applaus voor deze helden, ze hebben goud en zilver in hun categorie, veel senioren heb ik eerlijk gezegd hier niet zien sportelen.
Het worden nog zware laatste meters. Je moet weten, ik heb een zware fiets, er zit brood, fruit, drank in de fietszakken, én het is beestig bergop. Dalers roepen me toe dat het niet ver meer is, doorzetten nu, bravo voor madame! En ja hoor, het lukt, ik voel mijn schouders branden van het duwen, Geert helpt me over de laatste meters en daar sta ik dan ook helemaal boven, niet goed wetend of dit om te lachen of om te huilen is.
Michel is op schattenjacht. Souvenirs vind je hier ten overvloede, truitjes, kaartjes, beestjes, petjes...hij koopt alle winkels leeg. Nou ja, hij koopt het een en ander. Het meest bijzondere is toch wel het kaartje, waar mevrouw de winkelierster al jaaaaaren van af wil, dat weer en wind heeft doorstaan en nu eindelijk in handen valt (dankeschön, dankeschön, dankeschön, zo vriendelijk toch zijn de mensen hier) van een onwetende slecht gebrilde toerist. Daar moeten wij nadien ontzettend hard mee lachen. En hijzelf ook.
Maar, we moeten nog terug naar huis ! het is ondertussen bijna zes uur, ik laad de batterij nog even op, ze kan jochei jochei alweer 6 kilometers aan.
Eindeloos is het, bergaf. En koud ! Zelfs met windjack en fleece voel ik de koude op mij vallen. De zwarte valk, die Geert heet, is nu in het fluogeel gehuld en stort zich naar beneden. Michel, ook met een paar jacks over elkaar aan, is al wat vroeger vertrokken, hij houdt niet van dalen. We vinden elkaar terug voor een rood licht waar er wegenwerken zijn en vanaf dan is het plezierig dalen. We voelen de warmte van het dal en dat doet deugd. We nemen de radroute terug naar Latsch, stroomafwaarts in een zalig tempo van 25km/u.
Zo zijn we net voor het donker binnen, eindeloos tevreden en dampend van trots, maar ook moe in zijn superlatief.
En als ik achteraf vraag hoe dikwijls ze eigenlijk gestopt zijn over de hele route, vertellen ze me enthousiast dat ze af en toe MOESTEN stoppen omdat het uitzicht zo schoon was en ze dat niet mochten missen. Ik kan het alleen maar beamen, het was adembenemend in elke betekenis van het woord.
|
de hort op
