|
Na een dag met een maximum aan inspanningen verdienen we een dag rust. Unaniem goedgekeurd.
Misschien toch een klein wandelingetje naar het naburig gelegen dorpje ? Wel ja, onze benen moeten ook vandaag eens gestrekt worden, anders wordt Garmin boos. Michel gaat naar de post, naar de fietsenwinkel en naar huis. Zijn benen zijn al gestrekt genoeg.
Het klein wandelingetje wordt algauw 7 km, maar we malen er niet om, het is prachtig weer en er is nog de hele namiddag om te dutten en te lezen en te kijken naar de tour.
Wat smaakt er beter na een fikse wandeling dan een boterhammetje in de zon op het terras? Alleen spijtig dat de parasol kapot is en we ieder om beurt het ding moeten vasthouden. Geert het eerst en het langst en het enigst. Hij is ook het sterkst, denk ik. Wie veel spieren laat rollen moet de gevolgen én de parasol dragen. Haha.
We hebben nog een avondvullende activiteit voorzien : kaarten !!!! Maar eerst eten we pizza, besteld bij Pizzeria Jolly en afgehaald, opgegeten en weggespoeld met een Chateauneufdupape (dankjewel Marc!!) en een plaatselijke pinot. Niet dat ik er iets van ken, maar ik hoor toch goedkeurend gebrom in stereo.
Vandaag, 6 september, staan de weerkaarten op ongunstig. Regen, vooral in de namiddag.
Wat in de namiddag valt, valt niet in de voormiddag. Zo denken we en dus besluiten we kwiek en vlug om naar het stuwmeer Gioveretto te fietsen in de hoge Martellvalei. Het meer ligt op 1800m hoogte, het is dus geen kwakkefolietje, er moet getrapt worden, geblazen, gevloekt en gezucht.
Hier zijn geen lange rijen motards, geen chique bakken met bekakte madammen, de Martellpas is relatief onbekend en past dus niet zozeer in een palmares vol klinkende namen. Maar het is beslist de moeite en de klimpercentages zijn dat ook. Een bordje dat waarschuwt voor de bochten, daar is het stijgingspercentage het hoogst. Dat weten we ondertussen wel en daar zijn we voor beducht. We vinken 13 % af op het laatste stuk met 10 tornanti, wat we op voorhand niet weten, het konden er ook 48 geweest zijn.
En dan is het meer daar, ettelijke meters diep, ettelijke vierkante kilometers rond, grijsblauw, kabbelend, ongenaakbaar.
Hier borrelt een vreugdezang op in de borst van Michel, die pavarottigewijs zijn armen in de lucht gooit. Jaja, wir schaffen es !!
Kijk ook eens in de bijlage, naar de besneeuwde toppen aan de Martellpas. Ze zijn anders mooi dan die van de Stelvio. Maar ongetwijfeld bloedmooi.
|
de hort op
