Er is een fietspad langs de Aveyron, dat hebben we ontdekt.  Of liever, de gastvrouw heeft ons vanmorgen verteld dat de Aveyron mooie gorges heeft en toen ontdekten we dat er een voie verte langs de rivier is.  Die kunnen we nemen tot Penne en dan verder naar het Zuiden rijden.  Het maakt de tocht iets langer maar ook mooier.  Er zijn nog gasten in de b&b en tijdens het ontbijt is het frans gekwaak zo luid en heftig, dat we blij zijn als we weer buiten staan.  We zwaaien, kijken niet meer om.  Op naar l'Aveyron à vélo.  Johan is chauffeur en we spreken af in Penne langs de rivier.  Het rijdt vlot, veel kayakkers op de rivier, fietsers komen we bijna niet tegen.  Ik hoop stiekem dat ik ga kunnen zwemmen in de Aveyron, maar dat valt tegen.  We vinden geen plekje langs de rivier en klimmen uit de vallei naar het dorpje Penne zelf waar we kunnen picknicken.  Het lijkt alsof de picknickplaats op ons ligt te wachten, er lopen heel veel toeristen, maar niemand heeft blijkbaar zin om te picknicken.  Wij dan maar.  We hebben honger, we hebben dorst en we moeten naar toilet. Dat geraakt allemaal opgelost daar in het klein dorpje met zicht op het kasteel.

Er wacht nog een lange klim om goed en wel uit de vallei te geraken, maar die ligt grotendeels tussen de bomen, dus qua temperatuur valt dat nog mee.  Johan is ondertussen ribbedebie en wacht ons op in de b&b van Rabastens, waar hij aan het zwembad een boekje leest.

Voor ons is het madame Google Maps die ons naar de volgende vallei  (de Tarn) zal leiden.  Ik ben hardhorend en daar ben ik niet altijd gelukkig om, maar nu is het toch een voordeel om hoorapparaatjes te hebben, want de madame legt de weg uit in mijn oren.  Technologie !!!!

Alleen spijtig dat het een vervangster is van de vaste medewerkster van Google Maps (zegt Michel), of is het misschien een stagiaire, maar ze stuurt ons met veel passie in doodlopende straatjes of veldweggetjes waar niet op te rijden valt. We keren dan maar telkens onze kar en dan herpakt ze zich wel.  Er is nog werk aan zeggen we tegen elkaar.

Johan heeft ons laten weten dat we ons moeten richten op de watertoren ( nabij onze verblijfplaats), maar hij vergeet dat er we meerdere watertorens zijn en dus zijn we aanvankelijk niet veel met die tip. De baantjes zijn smal, hobbelig, golven op en neer en liggen in de bloedhete zon te smeieren en wij doen mee.  Maar daar is La Salamandre al, beheerd door een Nederlands koppel.  Geert en ik krijgen een luxe romantisch appartement toegewezen ( moet een vergissing zijn in de boeking, maar we treuren niet), Michel en Johan een kamer met 1 deur (de kamerdeur) en in die kamer moet je in slalom naar het toilet en de badkamer die achter een wand en nog een wand zitten.  Goed voor 's nachts als je geen toiletdeur hoeft open en toe te doen.

We nemen nog een duikje in het zwembad (zij die een zwembroek bij hebben), het koelt heerlijk af en gaan 's avonds eten in Lisle sur Tarn, waar we zeker en vast op een terras langs het water kunnen zitten (zegtJohan die het meende gehoord te hebben van Kees en Kezia), maar het water heeft enkel een oever vol struiken en het terras bevindt zich op het marktplein.  'Nederlanders kan je niet vertrouwen', bromt Michel. Tja, de meeste mensen deugen niet, hé, volgens hem. We eten lekker en veel  en stommelen naar boven, ons hemelbed in.