Shelley Clay keek uit het keukenraam van de stacaravan naar de 4-jarige Damien en de 2-jarige Derrek. ´´Wie niet weg is wordt gezien,´´ riepen ze en verstopten zich onder de struiken op het erf van het caravanterrein in Maricopa(Arizona), een woestijnplaatsje ten zuidwesten van Phoenix.Het was27 april1991, een warme zaterdag. De jongens vermaakten zich en met een gerust hart concentreerde Shelley zich op de bereiding van het avondeten. Enige tijd later kwam haar man , de automonteur Curtis Clay , Thuis en toen Shelley naar buiten ging om hem te begroeten merkte ze dat Derrek niet meerop het erf speelde.
´´Waar is Derrek'´´ vroeg ze Damien.
"Die kant op," zei haar oudste zoon, en wees in de richting van de woestijn. "Derrek, Derrek!" Met stijgende angst riepen Shelley en Curtis telkens weer de naam van hun zoontje. Ze kenden de gevaren van de woestijn maar al te goed: schorpioenen, ratelslangen, poema's en coyotes. Toen ze geen enkele reactie kregen op hun wanhopige geroep, rende Shelley naar binnen en belde de politie. Tegen de tijd dat hulpsheriff Gene Berry arriveerde, wemelde het in de woestijn al van de buren die zochten naar de peuter. in hun ijver hadden ze alle sporen van de jongen uitgewist. Zo begon een van de grootste zoekacties uit de geschiedenis van de streek. De reddingsteams werden zodanig ingedeeld dat in een straal van 5 kilometer om de caravan van de Clays het gebied werd uitgekamd. Die nacht cirkelde een helikopter boven de woestijn en zondagmorgen speurden vrijwilligers te paard in alle vroegte de schouderhoge begroeiing af naar enig levensteken van Derrek. Toen zag de bemanning van de helikopter een met olifantjes bedrukte papieren luier liggen. Van Shelleys beschrijving wist de politie dat die van Derrek moest zijn. Met nieuwe moed zochten ze verder. Zondagavond hadden leden van de nationale garde en van de opsporingsdienst van de douane de gelederen van de zoekers versterkt en vormden een deel van de menselijke keten die zich uitstrekte over de woestijn. De operatie werd geleid door James Langston, coördinator voor de opsporings- en reddingsdienst van het district Maricopa. De zoekers, in totaal meer dan vijfhonderd man, konden niets vinden. Zelfs de bloedhonden van de strafinrichtingen van Arizona slaagden er niet in een Spoor te ontdekken. Toen de maandagochtend aanbrak, waren meer dan 36 uur verstreken sinds Derreks verdwijning. Jim Langston, in zijn commandopost, liep naar buiten en zag de zon opkomen boven de bergen. Hoe kunnen we een gebied als dit ooit volledig afzoeken? dacht hij. En hetzelfde ogenblik kreeg hij een idee. DE 35-JARIGE Nancy llachmeister zat in haar kantoortje op het welzijnsdepartement van Utah in Salt Lake City achter baar computer en hoorde haar pieper afgaan. Aan het nummer zag ze dat ze werd opgeroepen door Don Hornecker, de coördinator van het reddingswezen van Arizona. De afgelopen tien jaar had Nancy als vrijwilligster deelgenomen aan een aantal zoekacties in de woestijn, bijgestaan door honden van de Rocky Mountain Reddingshondendienst van Utah. Maar dit keer kan ik echt niet mee, dacht ze. Ze zullen iemand anders moeten vinden. Nancy, de jongste van vijf dochters, had als kind vele gelukkige uren niet haar vader doorgebracht. Maar op 11 juni 1979 stortte de DC-3 die hij vloog neer in een afgelegen rivier. De lijken van de copiloot en de vijf passagiers waren die eerste week al door het water prijsgegeven, maar haar vader bleef spoorloos. Pas na 33 dagen van martelende onzekerheid werd zijn stoffelijk overschot door vlotters ontdekt. Na die ervaring wilde Nancy iets doen om andere mensen een dergelijke kwelling te besparen, en overwoog zich op te geven voor vrijwilligerswerk bij het reddingswezen. Nu huiverde ze bij het bericht dat een 2-jarig jongetje al twee dagen vermist was in de woestijn. Hoe lang kan een kind daar in leven blijven? dacht ze. Ik moet erheen. Heimelijke twijfels. Tot voor kort was Nancy bijgestaan door Aja, haar getalenteerde duitse herder. Maar Aja was gewond geraakt en haar dochter Kallie had haar plaats ingenomen. Nancy had haar twijfels over Kallie. Had de dochter wel de onbevreesde aard geërfd die een onontbeerlijke eigenschap was van een reddingshond? Kallie had diverse malen met succes deelgenomen aan zoekacties in de wildernis, maar ze had ook soms de moed verloren. Ze was eens urenlang spoorloos geweest na een aanrijding, waarbij de zijkant van Nancy's open vrachtwagen was geraakt door een dronken chauffeur. Nancy had haar ten slotte trillend en met een grote borstwond in het struikgewas gevonden. Sindsdien was de hond onberekenbaar en angstig. Die maandagmiddag vloog Nancy met Kallie naar Phoenix, en nam vandaar de bus naar de woonplaats van de Clays. In de commandopost bestudeerde Nancy de kaart waarop met kleur de al doorzochte gebieden waren aangegeven. "We moeten de jongen voor morgenmiddag 6 uur hebben gevonden," zei Jim Langston. "Daarna zijn de kansen dat we hem nog levend aantreffen uiterst gering." Nancy kwam al gauw tot de conclusie dat het geen zin had Kallie bij de heersende temperatuur van 30 graden aan het werk te zetten. Hond en zoekteam zouden dan al snel aan het eind van hun krachten zijn. "We wachten tot zonsondergang," zei Nancy tegen Jackie Vernon, een 3 1-jarige huisvrouw die, als haar eerste opdracht in het reddingswerk, Nancy zou assisteren. "Derreks sporen zullen opfrissen in de koelere lucht." Toen Nancy de Clays vroeg om iets met de geur van hun zoon, gaf Curtis haar een paar witte sokjes vanonder het bed van dejongen. "Zoek, Kallie!" Nancy hield de sokjes voor Kallies neus. "Dit is Der-rek. Werk aan de winkel, meisje."
De afgelopen tien jaar had Nancy als vrijwilligster deelgenomen aan een aantal zoekacties in de woestijn, bijgestaan door honden van de Rocky Mountain Reddingshondendienst van Utah. Maar dit keer kan ik echt niet mee, dacht ze. Ze zullen iemand anders moeten vinden. Nancy, de jongste van vijf dochters, had als kind vele gelukkige uren niet haar vader doorgebracht. Maar op 11 juni 1979 stortte de DC-3 die hij vloog neer in een afgelegen rivier. De lijken van de copiloot en de vijf passagiers waren die eerste week al door het water prijsgegeven, maar haar vader bleef spoorloos. Pas na 33 dagen van martelende onzekerheid werd zijn stoffelijk overschot door vlotters ontdekt. Na die ervaring wilde Nancy iets doen om andere mensen een dergelijke kwelling te besparen, en overwoog zich op te geven voor vrijwilligerswerk bij het reddingswezen. Nu huiverde ze bij het bericht dat een 2-jarig jongetje al twee dagen vermist was in de woestijn. Hoe lang kan een kind daar in leven blijven? dacht ze. Ik moet erheen. Heimelijke twijfels. Tot voor kort was Nancy bijgestaan door Aja, haar getalenteerde duitse herder. Maar Aja was gewond geraakt en haar dochter Kallie had haar plaats ingenomen. Nancy had haar twijfels over Kallie. Had de dochter wel de onbevreesde aard geërfd die een onontbeerlijke eigenschap was van een reddingshond? Kallie had diverse malen met succes deelgenomen aan zoekacties in de wildernis, maar ze had ook soms de moed verloren. Ze was eens urenlang spoorloos geweest na een aanrijding, waarbij de zijkant van Nancy's open vrachtwagen was geraakt door een dronken chauffeur. Nancy had haar ten slotte trillend en met een grote borstwond in het struikgewas gevonden. Sindsdien was de hond onberekenbaar en angstig. Die maandagmiddag vloog Nancy met Kallie naar Phoenix, en nam vandaar de bus naar de woonplaats van de Clays. In de commandopost bestudeerde Nancy de kaart waarop met kleur de al doorzochte gebieden waren aangegeven. "We moeten de jongen voor morgenmiddag 6 uur hebben gevonden," zei Jim Langston. "Daarna zijn de kansen dat we hem nog levend aantreffen uiterst gering." Nancy kwam al gauw tot de conclusie dat het geen zin had Kallie bij de heersende temperatuur van 30 graden aan het werk te zetten. Hond en zoekteam zouden dan al snel aan het eind van hun krachten zijn. "We wachten tot zonsondergang," zei Nancy tegen Jackie Vernon, een 3 1-jarige huisvrouw die, als haar eerste opdracht in het reddingswerk, Nancy zou assisteren. "Derreks sporen zullen opfrissen in de koelere lucht." Toen Nancy de Clays vroeg om iets met de geur van hun zoon, gaf Curtis haar een paar witte sokjes vanonder het bed van dejongen. "Zoek, Kallie!" Nancy hield de sokjes voor Kallies neus. "Dit is Der-rek. Werk aan de winkel, meisje."
