Mijn hofken van hedenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mijn hofken smachtte reeds naar mijn thuiskomst uit Lourdes. De sla zat vol gekropt, radijsjes opgeschoten, de kervel klaar om afgesneden te worden.De pompoenen en courgettes dienden geplant. Boven het klein fruit,  aalbessen, kruisbessen, frambozen, stekelbessen en druiven werd het tijd om deze te beschermen tegen gulzige merels, lijsters en spreeuwen die er al te vlug zouden bij zijn. Er werd een net van 8 op 6m. overspannen met als bijkomende verschrikking van een tiental CD-rom’s die fel blinkend bij wind heen en weer draaien aan een draadje.

Nu kan ik rustig werken aan een PowerPoint-presentatie met een 200tal foto’s over onze bedevaart voor de bijeenkomst van de ziekenbegeleiders.
Deze groep is als één familie. We zijn als bloedverwanten met dezelfde microbe in ons bloed. Voor ons eindigt een bedevaart niet als we afstappen van de trein. Een ledenbestand wordt bijgehouden en onder mekaar bedeeld, foto’s worden uitgewisseld en er wordt, kort na de bedevaart, gezellig bijeengekomen. We blijven met mekaar en met de zieken contact houden binst het jaar.

Vrijwillige begeleiders die zelf hun reis betalen om te mogen dienstbaar zijn, zijn niet zo gemakkelijk te vinden. En toch, zij zijn er. Op een oproep in het “forum” van deze website ontving ik respons van 8 kandidaten. Zij krijgen dan de kalender van de Vlaamse bedevaarten met de contactpersonen voor verdere inlichtingen.

Het trof mij hoe dit jaar weer drie begeleiders er bij waren die voordien hun, inmiddels overleden vader, moeder of echtgenote als gehandicapte of zieke begeleidden. Zij waren er nu weer bij als begeleider van een andere zieke of gehandicapte.
Die zorg dat hun overleden verwanten gekregen hadden van onze vrijwilligers wilden ze nu ook zelf blijven doorgeven. Mijn pet af voor die mensen.