Sportjournalist voor één dag.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Nu de “Tour de France” bezig is en de overwinnaar die zondag te Parijs zal triomferen bijna bekend is denk ik aan mijn journalistieke carrière.

Op HBK-spaarbank was ik free-lance reporter voor het personeelsblad “ HBK-Kijker”. De firma nam het ernstig op en had een beroepsreporter in dienst voor allerlei communicatieve taken waaronder de hoofdredactie van het personeelsblad. Bij zijn uitdiensttreding kon ik zijn verlopen journalistenkaart  afschooien.

Op een mooie dag met “Gent-Wevelgem” was ik als HBK-directieafgevaardigde op kantorenbezoek in de streek van Ieper. Die dag moest  een nieuw aangeworven medewerker die op stage was mij begeleiden om de knepen van het vak aan te leren. Daags voordien hadden wij  met collega’s een werkvergadering gehad tot laat in de avond en diep in het nat zodat mijn kop bijna barste. Ik had pech;

Ik zat niet alleen met op mijn schoot een rekruut voor wie ik een voorbeeldfunctie had maar bovendien met een grote kater.

 Het was zo een mooie dag, een mooie streek met de Kemmelberg in zicht en met langs de baan werkeloze kijkers voor “Gent-Wevelgem”, bijna een feestdag.

Ik had het gevonden. Mijn geest was nog nuchter genoeg en ik zei tegen mijn maat:

 “ Zeg vriend, vandaag zal ik u leren niet hoe je het moet doen maar hoe je het niet moet doen”. Wij rijden naar de Kemmelberg om boven op de top “Gent-Wevelgem” te bekijken. “ Hoe zal je dat doen, er mag niemand meer per wagen op de berg ? ”- “ We zullen de koers voorop rijden ” zei ik. Ik haalde mijn journalistenkaart uit mijn portefeuille en plakte die op mijn voorruit en schreef in het groot op een blad “PERS”. We reden tot waar de koers voorbij kwam en sloten ons aan bij de publiciteitskaravaan tot boven op de Kemmelberg. Het was een huzarenstukje maar het lukte.

Van werken die dag kwam er niets meer in huis. Bij het naar huis rijden gaf ik mijn collega als les mee: “ Soms moet je lef hebben in het leven”.