In Memoriam

Vandaag waren wij op de begrafenis van Anne-Marie Degryse.
Juist twee maanden geleden was zij nog bij ons te Lourdes met “Vlaanderens Bedevaarten”. Het was haar wens nog eens naar Lourdes te reizen, haar laatste reis. Wij zijn verrast dat haar ultieme thuisreis zo vlug zou komen.

Wij kenden Anne-Marie reeds lang. Zij was tweemaal mee met de Poliobedevaart en een paar keren met “Vlaanderens Bedevaarten”, nog toen zij op hotel kon logeren.

Als jonge vrouw had zij veel talenten, hield van kunst, muziek en de natuur.In haar vroeg ziektestadium zagen wij haar in stad met haar gehandicaptenscooter op uitstap of boodschap.

Zij kwam geregeld naar de St.-Jozefskerk als het Koninklijk St.-Jozefskoor de hoogmis opluisterde. De ziekte heeft haar mooie toekomstdromen gedwarsboomd en toch bleef zij als MS-patiënte  een lieve en moedige dame.

Per E-mail en telefoon werden zoveel mogelijk de leden van de ziekendienst in de Meibedevaart verwittigd.Bij haar uitvaart waren aanwezig van “Vlaanderens Bedevaarten”: haar vaste verpleegster Claudine Kesteloot, de verpleegsters Christine Pattijn, Denise Pecceu, Simonne Deveeuw, Hilde Bellegeer met Joost Vanderheeren en zijn moeder, ik zelf en mijn vrouw.
Het is fijn als leden van een hospitaliteit ook bij hun uiteindelijke afscheid als “gezondene” de afgestorven zieke nabij te zijn.

Het evangelie en het thema van de uitvaart ging rond de tekst: “Kom tot mij, gij die belast en beladen zijn” ( Matt. 11,28) dat het Lourdesthema was van dit jaar.
Prachtig klonk het “Ave Maria” van Gounod als tussenzang. Zou Anne-Marie nu meeluisteren ???

In zijn homilie wees de priester erop dat Christus door zijn kruisdood alle kwaad en lasten op zich heeft genomen en wij na de dood één worden met de Goddelijke eeuwigheid, zonder tijd en ruimte, zonder pijn en verdriet in een volmaakt gelukkige liefde en vriendschap.

Tijdens de mis dacht ik aan andere overleden zieken die Anne-Marie zijn voorgegaan en soms in andere uitvaartomstandigheden;
aan die zieke die mij destijds 50.000 BF. toevertrouwde voor haar begrafenis omdat zij anders dat van haar familie niet zou krijgen, aan die zieke die haar lichaam afgestaan had aan de universtiteit en wij alléén als kennis aanwezig waren op de nadienst in de unief, aan die zieke wiens begrafenisstoet geen 10 mensen telde en aan nog andere…

 Zoals Anne-Marie hield van schoonheid had zij een waardige en sobere begrafenis, omringd door haar familie en vrienden van de MS-liga, Ziekenzorg, Banneux, “Vlaanderens Bedevaarten”.

Op haar bidprentje kon men volgende tekst lezen.

Zwaar werden de dagen

En lang duurde elke nacht

Hoe moeilijk is het vechten

Bij ontbreken van kracht

Ik heb de berg beklommen

Die jullie nog moeten gaan

Huil maar niet, God kent mij

En roept mij bij mijn naam

Ik wou zo graag naar huis

Nu ben ik voor eeuwig thuis.

Bidden wij:

Laat deze laatste groet

Dit moment van ongelijk

En onvergelijkbaar samenzijn

Ons sterken in de aarzelende hoop

In het wankele geloof

Maar vooral in de onbreekbare liefde die

Vertellen van Leven- eeuwig en voorgoed

( uit funerariumgebed in “De doden leven..” van priester  en vriend Jan Coghe.