Hallo allemaal,

Zitten er mensen hierop te wachten??? Op mijn hersenspinsels en gedachten??? Vast niet, maar desalniettemin….........

Hier ben ik!!! Lucie of Luuze en voor mijn kleinkinderen, Omi Aardbei.

Ik ben prettig gestoord en houd van het leven.

Vorig jaar luidde een heel heftig en turbulente periode in waarbij ik dreigde te verzuipen, maar ik zit weer in het zadel.

Mijn zoon Marvin, 25 jaar oud, begon het gevecht met de dood. En won al vier keer.

Natuurlijk zijn er meer mensen die dit kennen of gekend hebben, dit gevecht, wetende dat er een dag komt dat je afscheid moet nemen van je kind.

Ik hoop jullie op mijn Blog te ontmoeten.

PFFFFFFFFFFFFFFFF  Dit is de geboorte van mijn Blog

15-10-2014 om 00:00 geschreven door Luuze  

Morpheus

Je word wakker en glimlacht als je me ziet,

Herkenning, maar toch nog een heel ver lied,

Morpheus had je stevig in zijn armen,

Maar ook deze dag kom je nog verwarmen.

Een kwartier later, je kijkt me aan,

En maakt me duidelijk dat ik kan gaan,

Je hebt nu liever de zuster om je heen,

Helaas, ik ben niet van steen.

Het hoort bij het proces, dat je doormaakt,

Ik zie het liever, dan dat je in de leegte staart,

Ineens zoeken je ogen weer die van mij,

Met je lippen het gebaar van een kusje, ik ben al weer blij.

Luuze

22-10-2014 om 00:00 geschreven door Luuze  

Hallo allemaal,

Had al eerder een verhaaltje geschreven, helaas is dit opgegeten door de computer.

Had het eerst moeten opslaan, niet gedaan, provider eruit, ik niet blij.

Maar er zijn ergere dingen. Vanavond plaats ik een gedichtje, dat over Marvin gaat,

Maar zou ook voor mijn moeder kunnen gelden.

Morgen begin ik met ons gekke verhaal.

                                                                                                                                         Luuze

Ps Iedereen heeft zulke prachtige achtergronden. Ziet er zo uitnodigend uit, als iemand mij daar

tips over kan geven, graag. Het is nu hééél saai.’

Alvast bedankt.

22-10-2014 om 00:00 geschreven door Luuze  

                            ****

GEDULD

Wist niet dat ik zoveel geduld in me kon hebben,

Uren worden dagen, dagen veranderen in weken en weken gaan over in maanden,

Te vaak al afscheid genomen

Maar je laat ons niet gaan.

Het is wreed je zo te zien strijden,

Tegen een vijand die ongrijpbaar is,

Een gevecht dat je niet kunt winnen,

Maar je zomaar overgeven is geen optie.

Mijn strijdende zoon ik sta naast je,

Vooral in dit laatste gevecht,

En met bloedend hart,

Zal ik je vergezeld, van mijn liefde, laten gaan.

****

15-10-2014 om 00:00 geschreven door Luuze