“De zee is heel confronterend. Je moet ermee kunnen omgaan. Als het grijs is en triest, dan lijkt het ook alsof de golven treuren. Dat intense novemberweer dat je zo kleintjes maakt. De zee versterkt je gemoedstoestand.” Dat zegt Jessie De Caluwé, die in Oostende woont, in een interview in de Krant van West-Vlaanderen (30.1.2015) en het is maar al te waar. Dat novemberweer, een grauwe lucht die met zijn gat tegen de grond of tegen het wateroppervlak hangt, kun je de hele winter door meemaken zoals ik vorige maand nog in De Haan aan Zee kon ervaren. En het werkt inderdaad op je gemoed en je humeur net zoals, maar dan op een heel andere manier, het intens blauwe van de Middellandse Zee je beïnvloedt.

Karlijn Demasure aan het hoofd van het Centrum ter bescherming van het kind aan de Gregoriaanse universiteit in Rome: ze moet zich daar wel op eenzame hoogte voelen. Volgens haar misbruikt vijf à zes procent van de priesters kinderen of jongeren, en dat is niet meer dan er misbruik bij leken voorkomt. In een interview (Knack, 2015, 5) zegt ze dat momenteel de kerk het verst staat op het vlak van preventie. Ze zegt ook: “Ik vind dat de kerk beter wat minder over seks zou spreken.” Dat is de spijker op de kop. Die mannenclub, die daarenboven geacht wordt celibatair te leven, kan zich maar beter beraden over zijn eigen seksuele handel en wandel. Misbruik van kinderen en jongeren is een zaak, maar er zijn ook tal van priesters met een (verborgen) relatie.

In Knack 2015, 3 een interessant artikel van Stijn Tormans over dagboeken. Het zet me op het spoor van het Nederlands Dagboekarchief bij het Meertens Instituut dat dagboeken verzamelt en ze ook ontsluit voor wie er op een of andere manier belangstelling voor heeft. Toch wel een zinvol initiatief. Nogal wat mensen blijken een dagboek bij te houden, maar er worden relatief weinig dagboeken in boekvorm gepubliceerd. De inhoud van die journaals is even divers als het leven van mensen kan zijn. In Vlaanderen blijkt Herman De Croo een dagboek te houden en dat verraste mij toch wel. De kans dat we daar ooit iets uit te lezen krijgen, is wellicht erg klein. “Ik schrijf voor mezelf: om de dingen te analyseren en beter te onthouden,” zegt de liberale éminence grise.

“De hele wereld strijdt tegen het ouder worden, maar je kunt er niets tegen doen.” Je moet wellicht een zekere leeftijd hebben om de man die deze zin uitsprak (Knack, 2015, 4) nog te kennen: Michaïl Gorbatsjov. Hij is inmiddels 83 en sukkelt wat met zijn gezondheid. Al sinds eind 1991 speelt hij geen rol meer op het wereldtoneel. In de westerse wereld zal zijn naam wellicht tot in der eeuwigheid verbonden blijven met glasnost en perestrojka. De man haalt momenteel zijn inkomen uit het schrijven van boeken en het geven van lezingen over de hele wereld. Uit het interview blijkt dat hij nog contacten heeft met bejaarde tot hoogbejaarde ‘groten der aarde’, maar zou hij nog enige invloed hebben?

De notities die hier af en toe gepubliceerd zullen worden maken deel uit van een groter geheel. Doorgaans zullen ze betrekking hebben op of gelinkt zijn met de actualiteit en ze zullen iets, maar niet alles, vertellen over mijn leefwereld. De deur zal op een kier staan zodat er even naar binnen gegluurd zal kunnen worden. 

Wie de pen hanteert, wil ook wel eens gelezen worden. Wil commentaar krijgen of tegengesproken worden. Vandaar dat een deel van mijn schrijverij hier beschikbaar gesteld wordt.