I KNOW YOU'RE LOOKING AT MY PAGE THINKING "DAMN I MISS HER"
Over mijzelf
Ik ben
Chantal , en gebruik soms ook wel de schuilnaam
Goldenyearsandtears .
Ik ben een vrouw en woon in
Kreta (Griekenland) en mijn beroep is
allang vergeten .
Ik ben geboren op 21/03/1948 en ben nu dus
77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooral vermijden wat ik niét graag doe.
Aan zijn uitwerpselen herkent men het dier.
Dit zijn de dampende hoopjes van een bohémienne comblée, neergezet op minder fortuinlijke sujetten.
Tragikomische bijdragen over al dan niet toevallige "Ontmoetingen", de tijdspanne tussen Verwachting en Ontgoocheling. Een kritische kijk van een ongenietbare rebelse vrouw.
28-04-2009
***
"Last time I saw you, baby, you looked beautiful.
Ik moet het ootmoedig bekennen,
Wij hadden inderdaad a lot to talk about .
I will be waiting for you all morning, baby .
Netjes afgeborsteld zag de veerman eruit.
Dat hij maar verdacht moeizaam herstelde
Als een springveer wipte hij uit het bloemetjesstoffen
Ik was verwittigd. Griekse mannen zijn orakels.
Geamuseerd aanhoorde ik Costas' lange verhaal,
I wasn't looking for a relationship .
My gentleman's word, darling, I will respect your privacy .
Verstandige, begripvolle mannen
***
28-04-2009 om 10:07
geschreven door goldenyearsandtears
11-03-2009
*** "Just a walk, not a marriage proposal..." (Jack Nicholson in "Something's Gotta Give") * Het is vrijdag, een schitterende luie dag.sunny side up gebakkenThe ferryman .golden unreachable voor alle significant other low profile waas.No problem, Sir ".am laufenden houdtderrière in Vassili'sCostas fancies you! Really, darling. Woo hoo, yes! He's telling everyone he met you. He is completely out of his mind. He's gone crazy about your little red dress, about your... your...your... "no problem, Sir " is,But, I'll be delighted to dance with you next year ".Girl power , amehoela.sweetheart ? Sweetheart . Ik ril bij het woord en hoop dat hetWe have a lot to talk about, baby ".
11-03-2009 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
12-12-2008
***
My dear friend Stella onbewaakt
op het strand achterlaten
is ten stelligste af te raden.
Op de kilometerslange ongerepte
en nauwelijks betreden zandstrook
tref je nogal wat loslopende,
veelal mismaakte, gedumpte honden aan.
En Stella heeft de onhebbelijke gewoonte,
zoniet de onweerstaanbare drang,
er minstens eentje in haar wagen te laden.
Vijf heeft zij er inmiddels. In alle maten
en van zeer twijfelachtige komaf.
Tweemaal per dag hoor ik ze langs mijn
straat-zonder-naam wandelen.
Een oorverdovend blaffend kluwen zwarte,
bruine, witte poten, staarten en vlekken.
Stella stormt er achteraan, afremmend,
vijf leidsels in haar handen,
in alle richtingen hevig trekkend
in een poging haar wilde adoptievelingen
uit de grasbermen weg te houden,
want daar liggen schorpioenen op de loer.
Eventjes rustig je dagelijks praatje
slaan is met zulke meute dus geen optie.
Elke zaterdagmorgen ga ik dan ook stipt,
met onze gezamenlijke vriendin Avril,
bij haar op theevisite.
Want haar thee is een absolute aanrader,
haar zelfgebakken biscuits nog meer.
Bovendien lik ik mijn vingers af bij de
heerlijke confrontaties tussen de
oerbritse Stella en Avril, die Welsh is.
Stella is een zeer zelfstandige, uiterst
gereserveerde vrouw van zeventig en wordt
in onze kolonie erg gerespecteerd.
Zij was nauwelijks zeventien toen zij
de ouderlijke deur achter zich dichtsloeg
en het schip richting VS opklom. Daar had
zij een job als nanny aangeboden gekregen.
Veertig jaar bleef zij er.
Haar werklust, haar ernst, haar ambities
en haar kwaliteiten waren haar werkgever
niet ontgaan, en toen zijn kinderen haar
dagelijkse toewijding best konden missen,
bood hij haar een verkoopfunctie in zijn
kledingzaak aan.
Dik vijfentwintig jaar hard labeur en
partnervrij leven later bezat Stella
haar eigen zes kledingwinkels, verspreid
over verscheidene steden.
Die zij op een gunstig moment van de hand
deed om naar haar vervreemd geboorteland
terug te keren. Zij aardde er niet meer.
En volgde algauw het spoor van haar broer.
Anoniem, bescheiden, alleen, heeft zij zich
toen genesteld in mijn ingeslapen gehucht,
waar ook haar straat geen naam heeft en de
jongeren reeds lang weggevlucht zijn.
Misschien wel voor het hels kabaal dat haar
nu kerngezonde hondentroep pleegt te maken.
Of voor het bont allegaartje zwerfkatten
dat zich, zo tussen het luie wachten op
hun dagelijkse prakje door, in snel tempo
rond haar woning blijft voortplanten.
Een sterke, merkwaardige vrouw is Stella.
Met een heel groot hart.
En een dijk van een levensboek.
Niemand zal ooit elke pagina lezen.
***
12-12-2008 om 12:49
geschreven door goldenyearsandtears
10-12-2008
***
Heb je toevallig zo'n dagje waarop je
sterk sociaal afwijkend gedrag vertoont
en elk levend projectiel het liefst
een muilpeer zou verkopen,
dan blijf je best weg uit de Sparwinkel
van Xalkiathakis.
Deze zaak is immers hét meeting point
van de inwijkelingen.
Het is dan ook de enige zaak die onze
verwende allures tegemoet komt :
ruim assortiment, pittige prijzen en alhier
toch unieke van 8 tot 8 openingstijden.
Heb je een bekkie waar genetisch
geen Griekse klanken uit rollen,
dan is er geen ontkomen aan.
Je start met een proviandlijstje waar je
een halfuurtje voor hebt uitgetrokken,
en je eindigt met een terrasje waar je
na drie uren nog steeds pompend rondhangt.
Sean is de enige man
die aan deze vorm van sociale controle
weet te ontsnappen.
Elke morgen staat hij als eerste
aan de toegangsdeur.
Een zonderling is hij.
Zijn grijze baard reikt tot zijn navel,
zijn uitdunnende haren in een vlecht
tot halfweg zijn rug.
Steevast met de fiets, een uitgerafelde jeans
tot boven zijn knieën en een witte singlet.
Zijn verweerde huid is zo diep bruingebrand,
dat het lijkt alsof hij uit de tropen komt.
Knikken hoef je naar hem niet te doen,
hij ziet je niet.
Over zijn troebele ogen hangt een draperie
van jarenlang intens, oeverloos verdriet.
Op je "Hi, Sean!" antwoordt hij niet.
Elk woord is in eenzaamheid verstomd.
Het was ooit anders.
Sean is een op en top Brit.
Een man in bonis
gezinnetje het grootste witmarmeren paleis
dat je hier in het Oosten aan kan treffen.
Loyaal omgeven door een staf personeel,
brachten zij er talloze verdiende en
overgelukkige vakanties door.
Samen met zijn vrouw verheugde hij zich reeds
op het einde van hun te actieve loopbaan
en het begin van hun passief oudedaggenieten.
Tot zij die vreselijke winterse vooravond
haar moeder voor het familiekerstfeest ophaalde,
haar wagen over het onverwachte sneeuwtapijt
heenslingerde en beiden tegen een boom
uit het leven weggleden.
Hoewel nauwelijks vijftig, maakte Sean ook
een einde aan zijn leven, zijn Britse leven.
Sean verkocht al zijn bedrijven,
voorzag hun inmiddels volwassen zoon in een ruim
levensonderhoud, en vluchtte.
De oude huishoudster behield hij, de chauffeur,
de tuinman, de schoonmaaksters gingen eruit.
En al zijn vrienden.
Hij praatte nooit meer.
Hij sloot zich op met zijn boeken en zijn muziek.
Hij sloot zich af met zijn gewroet in zijn park
en zijn olijfgaarden.
Naar het jaarlijks bezoek van zijn zoon echter
keek hij telkens weer reikhalzend uit,
in de trekken van zijn twee kleindochtertjes
vond hij die van zijn vrouw steeds scherper terug.
Hij belde rond de middag.
"Pa, wij zijn net met de ferry aangekomen,
maar onze wagen is zopas achteraan geramd.
Maar geen erg hoor, iedereen fel geschrokken,
maar ongedeerd. Niks onherstelbaars.
Wij zijn er over een kwartiertje, pa".
De volgende ochtend werd zijn zoon niet meer wakker.
De volgende jaren kwamen ook zijn kleindochtertjes
niet meer op bezoek.
Sean's ongehuwde zus, mijn lieve vriendin Stella,
heeft toen haar kingdom verlaten om in haar broers
nabijheid te blijven.
Ook Sean wordt een dagje ouder.
En een ongeluk is gauw gebeurd.
***
10-12-2008 om 16:22
geschreven door goldenyearsandtears
09-12-2008
***
Van de diensten van De Post maak ik
al een vijftal jaren
een quasi dagelijks gebruik.
De loketbedienden vertrouw ik dan
ook op hun blauwe ogen niet meer.
Het is 16 uur als ik als een natte poedel
in het postkantoor een ticket uit de
automaat haal, ik ben de enige bezoeker.
Christian Gevolgddoorachtcijfers
overgewicht de hem toegemeten ruimte
achter het glas.
Alweer een nieuw gezicht, stel ik vast.
Mijn postkantoor is een beruchte kweekvijver
voor de met vrucht geslaagde ex-zelfstandigen
die nog in extremis een minimumpensioen
willen veilig stellen.
"Hebt gij wel een ticket genomen, madam?"
Ik mag dan wel vollopen met allerlei vooroordelen,
aan mij zal je dat niet merken.
Ik schuif zachtjes mijn ticket onder het glas,
mijn pakje voor Saoedi-Arabië eveneens.
Christian Achtcijfers klungelt wat aan,
net lang genoeg om mijn argwaan te wekken.
Ik weet uit ervaring dat het tarief
voor mijn pakje 5,40 euro is.
Voor het verdict valt, vraag ik dan ook,
beleefd zoals ik doorgaans wel ben,
"hoeveel hebt u op mijn pakje gekleefd, mijnheer?"
"9 euro", zegt Christian.
En volgend jaar zal dat 15 euro zijn.
"Het spijt me, mijnheer, maar ik ben het
daar niet mee eens".
De dame die na mij het kantoor is binnengekomen,
schatert het uit.
Christian besluit daarop ditmaal niet zuinig
uit de hoek te komen.
"Het kan niet in de brievenbus".
"Neem mij niet kwalijk, dit kan wèl in de
brievenbus, dit is een niet-genormaliseerde
zending, rest van de wereld, 245 gram,
formaat 230 x 300, dus 5,40 euro".
"Het is één centimeter te groot".
"Het is precies 23 cm. Wilt u het even
op uw model leggen?"
Zeer tegen zijn zin, legt Christian mijn
pakje op het model-van-de-waarheid dat
hij als onderlegger gebruikt.
Mijn pakje past er precies in.
Een collega komt kijken en ziet dat mijn
pakje mooi binnen de lijntjes ligt.
Met een beetje schroom zegt zij dat ook.
"Het is één centimeter te groot".
Christian weer.
De hiërarchie wordt erbij gesleurd.
Het pakje past wel degelijk.
"Neen, het is één centimeter te groot".
Bezwijkend onder het kordate oordeel
en de te verwachten evaluatie
van zijn souschef, begint Christian
met stijgend cholesterol
de kleefzegel van 9 euro van mijn pakje
af te pellen.
"Ik hoop dat zij het terugkrijgt"
voegt hij er klantvriendelijk aan toe.
Het afpellen lukt hem niet, de klever
scheurt in een vijftal stukjes.
"Er zijn nog wachtende klanten, madam".
"Dat weet ik, mijnheer, ik ben ook een klant".
Hij maakt een nieuwe kleefzegel van
5,40 euro aan. Hij zwijgt. Hij mokt.
De gelegenheid is te mooi, ik kan
deze stilte niet onbenut laten.
"U zal mij niet gauw vergeten, mijnheer,
ik u ook niet".
"Nog iets, madam?"
Dit is mijn magisch moment.
Ik heb even getwijfeld
of ik het hem zou aandoen.
"Ja, nog een Multi Quick Pick van 10 euro, mijnheer".
Bij elke nieuweling in dit kantoor
breekt nu gegarandeerd het koude zweet uit.
Ook dat weet ik uit ervaring.
"Voor de trekking van woensdag?"
"Neen, mijnheer, een Multi Quick Pick.
Voor de trekking van woensdag, vrijdag
en zaterdag".
Christian trekt nu voluit mijn productkennis
en mijn geestelijke vermogens in twijfel.
"Dat bestaat niet. Het is het een,
of het ander, madam".
Hij slooft zich nu uit. Hij bloost.
Dit is zijn terrein,
hier kan hij mij vermorzelen.
Stoïcijns, beminnelijk glimlachend,
blijf ik zijn opgewonden uitleg aanhoren.
Blindelings loopt hij in mijn gerichte aanval.
De souschef troont hem zwijgend mee naar het
toestel en wijst hem de Multi Quick Pick-knoppen aan.
"Dat wist ik niet" hoor ik hem stamelen.
"Van 10 euro, madam?"
Om 16h29 legt hij het kasticket en de
formulieren in de schuiflade.
Ik dank deze eenmansramp van harte.
***
09-12-2008 om 20:13
geschreven door goldenyearsandtears
25-11-2008
***
"Zou het kunnen dat je me nog niet vergeten bent?"
Ik ga ervan uit dat dit
een retorische vraag is.
Ondertekend : "je echte vriend".
Duidelijk post factum
Wij wisselen al een tiental maanden
geen acute levenstekenen meer uit.
En duidelijk te zelfverzekerd hoog gegrepen.
William is helemaal geen vriend van me.
Een per omgaande repliek in de trant van
"Goed gegokt, man! Ik ben je inderdaad vergeten!"
lijkt me al helemaal een misdaad
tegen de menselijkheid.
Ik geef er dan ook de voorkeur aan
zijn twijfels en mijn geheugen
geen verdere voedingsbodem te geven.
Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd, weet u.
Maar zijn aide-mémoire
Dag op dag twee maanden nadien
een ditmaal directe en zo mogelijk
nog ingrijpendere vraag.
"Hoe kan het dat ik nog steeds verliefd ben op jou?"
Nog zoiets.
Daar vraag je me wat.
Weet ik veel.
Noch de intieme natuur
noch de ogenschijnlijke evidentie
van deze vaststelling
lijken mij van aard
om er onmiddellijk op in te gaan.
Trouwens, u weet, ik heb wel
andere katten te geselen.
Ik-geef-een-man-slechts-één-kans.
Het is ooit mijn credo geweest,
nu mijn fatwa.
En eigenlijk heeft William geboft.
Hij kreeg er bij hoge uitzondering twee.
Ik laat ook al eens een steek vallen.
Omdat het wel van meetaf goed snor zat
tussen ons beidjes.
En de daaropvolgende zomer ook.
Enkel hoogstandjes. Vooral culinaire.
William is dan ook een echte klassebak.
Een man van de wereld, zoals je ze nog
maar zelden tegen het mondaine lijf loopt.
Het soort dat jij interessant genoeg vindt
om er je kinderen een weekend
aan toe te vertrouwen.
Hij is bijzonder, hij heeft alles,
hij kan alles, hij weet alles,
de natuur en het leven
hebben hem uitzonderlijk verwend.
Over William kan ik dus enkel
in de overtreffende trap schrijven.
Dit valt mij niet moeilijk,
over iemand waar je niet van houdt
schrijf je immers altijd
wat je graag wil geloven.
Moeilijker viel het mij, een onvermoede
en ongemeen geniepige frustratielading
van dit superlatievenpakhuis
over me heen te krijgen en te verteren
toen een afspraakje onverwacht
niet door kon gaan.
Hier zou het verhaal dan ook eindigen.
Ware het niet dat William
ook een volhouder is.
Met meer geduld met, dan verstand van, vrouwen.
En meer vragen stelt dan antwoorden verwacht.
En een feilloze aide-mémoire
Ik wist nochtans
dat het fijnste barstje
elk glas uiteindelijk doet versplinteren.
Wij bleven beiden nog
zon twee weken op onze rem staan.
Waarna ons verhaal dan ook voorgoed omviel.
Op zijn wildvreemde vraag "hoe het kan?"
heb ik William
- voor ik het vergeet -
duidelijk gemaakt
waarom het nu zeker niet meer kan.
Hij is danig geschrokken.
"Je zal heimwee hebben", weet hij.
"Maar ik zal op je rechterschouder zitten
om je te steunen en kracht te geven.
Met veel liefde zal ik het doen"
voegt hij er nog aan toe.
Ondertekend : "je lieve vriend".
Met nog wat bijkomende druk
op mijn schouders
ben ik nu niet bepaald opgezet.
William heeft werkelijk àlles, weet u.
Onbeantwoorde liefde en eenzaamheid incluis.
***
25-11-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
18-11-2008
***
Zo kan ik mijn visite vandaag
niet onder de ogen komen.
Hem toch niet.
Ik had naar de kapper moeten gaan.
Zie mij hier staan.
Net nu.
Dit komt nooit goed.
Had ik mijn haar maar niet
zelf moeten wassen.
Hij zal het maar niks vinden.
Ik wil het einde voor hem zijn
en dit is zelfs geen goed begin.
Als je ten prooi aan dehydratatie
mijn koelkast opentrekt
voor een frisse pint
en je ziet op de diepgekoelde flesjes
mijn haardroger liggen,
dan kan ik daar maar één reden
voor bedenken.
Het kreng heeft het middenin
en wel in het heetst van de strijd
opgegeven
en is tijdelijk aan afkoeling toe.
Een beetje probleemoplossend
moet een mens hier wel zijn.
Want. Er kan al eens een dag of zelfs twee
geen water zijn.
Denk je dat eens in.
Geen bakje verse koffie als je in
je niemendal nog half slapend met
die lege kan in je handen staat.
En je die niemendal
dus ook niet onder de douche zal
wakker krijgen.
En wat je zo nodig moet achterlaten,
ook niet doorgespoeld zal krijgen.
En de zwabber die je vandaag eens vlug
door je kot zou halen,
in de hoek blijft staan.
En je dat frivole jurkje, dat je voor
je bijzondere gast eens vlug op de hand
zou wassen, niet aan kunt trekken.
En hij zal zien dat je afwas van
gisterenavond er nog staat.
En je de patatjes met prei voor
vanavond wel kan vergeten.
En je bloemen zullen verpieteren,
je meloenen verschrompelen en je
nieuwe tomaatjes uitdrogen.
Puur suïcidaal ben je
als je geen halve container
flessenwater in je kasten hebt staan.
Want. Er kan al eens een dag of zelfs twee
geen stroom zijn.
Denk je dat eens in.
Je hebt je verslapen,
net die éne dag van de overige
driehonderdvierenzestig
dat het absoluut niet mocht.
En je kan niet verwittigen,
want je vergat gisterenavond
je gsm op te laden.
En in het donker heb je je
teen-met-likdoorn tegen je
beddenpoot geknald.
En je mag het bakje verse koffie
waar je nu ècht aan toe bent,
wel vergeten.
En veel troost kan ook Radio2
je niet bieden.
En de plas die zich onder je
koelkast vormt mag je opdweilen.
En al wat tot later genot in
je diepvriezer ligt opgeslagen
in de vuilniszak kieperen.
En je dus in het zweet werken,
want ook de airco doet het niet.
En de Indonesische rijsttafel
waar je vanavond wou van genieten
op je buik schrijven.
En al helemaal niet naar je
thuisfront mailen dat het zo
lekker met je gaat.
En "Blokken" hoef je ook al niet
te volgen terwijl je dat pikante
jurkje strijkt.
Puur suïcidaal ben je,
als je geen bananendoos kaarsen in je huis
en geen barbecue in je tuin hebt staan.
Want. Er kan al eens een aardschok zijn.
Denk je dat eens in.
Je loopt nu wel een grote kans
én zonder water én zonder stroom te zitten.
Maar ik wou het over mijn visite hebben.
***
18-11-2008 om 19:02
geschreven door goldenyearsandtears
17-11-2008
***
Op haar eigen verantwoordelijkheid
- en dus tegen de zin van Draco -
heeft Sprietgriet
met bruuske voldoening
het hekken rond Koenjoeks bed
weggehaald.
Zowat alles doet zij glorieus
tegen de wil van Draco in.
Hij aanvaardt het zwijgend.
Omdat zij haar verpleegstersopleiding
in Nederland genoot.
Plus zij op mijn eiland zo'n 30 jaar
ervaring heeft.
En de tandlongarts dus weet dat zijn
medische knowhow en bestaansreden
nauwelijks tot haar knookenkels reiken.
Bovendien kan zij nogal hufterig
briesend tekeergaan. Ook dat.
Aan haar arm heeft Koenjoek vanmorgen,
een maand na zijn hersenincident,
zijn eerste aarzelende stappen gezet.
In haar nopjes en in een verhoogde
raki-intoxistaat belt zij mij dit
goede nieuws door.
Ik verwacht dan ook Koenjoek
in zijn favoriete lotushouding
en met een voldane schitterende glimlach
rechtop in bed aan te treffen.
Steeds als ik in de kamer kom,
tik ik even op de handen van de
oude Griek die amper ademend
maar zwaar hoestend
in het bed naast Koenjoek ligt.
Hij is ver heen, maar kijkt mij
met een verheerlijkte blik aan.
Ik vermoed dat hij zich in het ijle
al door meerdere engelen omringd weet.
Aan zijn bed zitten ze alvast niet.
Daar posteert dag en nacht,
heel zichtbaar en hoorbaar,
zijn echtgenote, een kleine donkere
xenofobe feeks.
Koenjoek ligt opgerold verborgen
onder het laken.
Het signaal dat hij pijn heeft
of zich heel beroerd voelt.
Geen zucht, geen klacht.
Hij beantwoordt mijn bezorgdheid niet.
Ik merk dat hij zich geschoren heeft,
zijn sikje is verdwenen.
Ik vond het hem nochtans goed staan,
hij vond het uitermate hinderlijk.
Als ik zijn doorligwonden wil verzorgen,
val ik bijna om bij het zien van twee
hematomen, zo groot als kippeneieren.
Het wordt langzaam duidelijk.
Taaie, eigenzinnige Koenjoek is op eigen
houtje naar de badkamer gestrompeld om
die verrekte sik eindelijk weg te halen,
is op de ondergelopen vloer fluks uitgegleden
en met de rug achtereenvolgens op de lavabo
en op het toilet terechtgekomen.
De badkamer waar de feeks haar afwas doet,
haar douche neemt en haar klederen wast.
En uiteraard het water niet opdweilt.
Ik grijp op de gang de eerste man vast
die een ronde doet en geen boer lijkt.
"Where did this happen?" is zijn eerste
vraag als hij de steeds groter wordende
knoerten verbaasd bekijkt.
"Here, of course" antwoord ik, even verbaasd.
"You must ask his doctor".
Het rammelt in mijn darmen als ik nog maar
aan Draco dènk.
Ook de zoon van de feeks, die hier arts is
en toevallig zijn vader komt bezoeken, kijkt
vol verwondering naar de bulten.
"Where did this happen?"
Zelfde vraag.
Ik breng de moed niet meer op om eraan
toe te voegen dat "zijn fucking mother...."
"He is not my patient, ask his doctor".
Als Draco een uur later de kamer inslentert,
heb ik mijn moed ruimschoots bijeengeraapt
en mijn kookpunt bereikt.
Hij ziet er niet uit, hij komt net uit bed.
Hij ziet mij en hij wenst dat hij zijn bed
niet was uitgekomen.
"Where did this happen?".
Dit is er teveel aan.
"Where the fuck do you think this happened?"
Een geraamte van 35 kilo met een ongeneeslijke
longaandoening en onverklaarbare hersenschade
zal vandaag heus wel niet even in de Samariakloof naar
beneden gestort zijn.
Draco is niet eens verwonderd als hij de
kippeneieren ziet.
Hij wéét gewoon niet wat het is.
=Zon der een woord verlaat hij de kamer.
Tien minuten hou ik het vol.
Ik vrees dat hij vertrokken is, ik ga op zoek.
Alleen in de verpleegsterruimte zit hij, het
ongekamde hoofd in de handen.
En roept, van zodra hij mij in de deuropening ziet.
"OUT! OUT! I need to think about this!
I don't know yet what I will do. Come back later!"
Dit heb ik al eerder gehoord. Geen twee keer.
Ik wil nù zekerheid dat Koenjoek bij zijn val
niets gebroken heeft.
Het moet. Even hard roepen.
"So, you don't know? I know what you will do.
Now. Now. This very moment. Immediately.
You will bring Koenjoek to Radiology. Now."
Na amper vijf minuten wordt Koenjoek
voor de röntgenfoto's opgehaald.
Ik krijg vandaag wel geen uitsluitsel meer.
Maar ik ben niet langer ongerust.
Het moet onderhand al wel
de zevende bedevaart zijn die ik beloof
als wij deze nachtmerrie mogen overleven.
"Je bent onbetaalbaar" lacht Koenjoek en
hij slaat zijn broze arm om mijn nek als ik
hem een zoentje geef bij mijn vertrek.
Hij is mijn maatje, zei ik toch?
Met Draco hoop ik nu definitief afgerekend
te hebben.
IJdele hoop, zal blijken.
Af te rekenen krijgt het ziekenhuis anders wel,
vertelt Sprietgriet mij.
Met een schadeclaim die de familie indiende
toen een eenzame oude marginaal bij een val
uit zijn bed het loodje had gelegd.
Hij had hier drie weken doorgebracht
en nooit bezoek gehad.
***
17-11-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
14-11-2008
*** Ik zou het echt fijn vinden mocht u het grote nieuws nog even stil willen houden. Er is een nieuwe liefde in mijn leven. Voldoende reden om dit uit te brullen, vindt u. Niet zo. Het is wèl zo, dat ik mijzelf - al sinds de eeuwwisseling zowat - heb aangepraat mij niet meer met dergelijke futiliteiten in te laten. Mede mijn lijstje "Tien-prangende-zaken- die-je-over-mij-moet-weten-voor-je- ik-hou-van-jou-zegt" blijkt daartoe een geniaal instrument met hoge ontmoedigingswaarde te zijn geweest. Het is ook zo, dat wij elkaar nog maar vier dagen geleden hebben ontmoet. Voor het eerst. Dit is allemaal zo broos, zo afwachtend, zo onwerkelijk nog. Het is als met Sinterklaas eigenlijk, je krijgt nooit wat je verlangt en toch ligt er een knoop in je darm. Dàt gevoel. Elke dag zien wij elkaar. En maken een wandeling van zowat een uurtje. Soms in het park, soms in een echt bos. Niet veel soeps, maar hij houdt ervan. En wij kennen elkaar in feite nog helemaal niet, het is een begin. Van stapel lopen is je in de vernieling lopen, dat weet ik. Het valt op, hij weet met zijn vreugde geen blijf als ik hem, onder het alziend en goedkeurend oog van zijn hospita, met veel verwachting op kom halen. Een groot prater is hij niet. Sommige ervaringen zwijg je liever dood, daar kan ik inkomen. En wat je niet zegt, wordt je later ook niet verweten. Maar luisteren kan hij als de beste. Het bestaat dus nog. Een uurtje, mits enkele diplomatische adempauzes en stiltes, kan ik best wel volpraten, dat treft. Nu ik hem zo bekijk, erg knap is hij niet. Het moet gezegd. Een ruw kantje heeft hij. Een beetje wild, misschien. Veel concurrentie hoef ik niet te vrezen, zoveel is duidelijk. Maar hij is lief. En ik kan dat ook soms wel zijn. Ik voel aandacht en zie begrip in zijn donkere ogen, ook zijn dankbaarheid en zelfs hoop kan ik zien. En zowaar angst als wij half onder het gebladerte terug op zijn stoep staan. Ik schrik er telkens van. Van die tragiek die je met je sleept omdat het onuitgesproken en onbegrepen blijft. "25 november" roept de dame als zij mij in het oog krijgt. "Wat dan op 25 november?" vraag ik, hoogst verbaasd. "Dan doet de rechtbank uitspraak. Dan weten wij of hij terug naar zijn baasje moet of hier kan blijven. In dat geval kan je hem adopteren, weet je?" Het hondenasiel is altijd al karig met informatie geweest. *** 14-11-2008 om 18:01
geschreven door goldenyearsandtears
11-11-2008
***
Griekse god en ik
wonen onder hetzelfde dak.
Zo kan je dat in feite wel stellen.
Wij delen namelijk het huurgenot
van een plat dak, een tussenmuur
in het midden, een 40-tredentrap
langsheen mijn woongedeelte,
een veranda en een tuin.
Wij zijn buren, dus.
Ik haast mij dit te verduidelijken.
Mijn buurjongen en ik palen aan elkaar
met oneindig veel momenten
van samenhang en samenspraak.
Buurjongen is in zijn geval een
wel heel gruwelijk understatement.
Hij is een droom.
Droom het en hij heeft het.
Hij is nog met de hand gemaakt.
Fijngesculpteerde zachte trekken,
de prachtigste ogen waar ik
na een ter zake toch wel gedegen expertise
ooit mocht in verzinken,
een lichaam als een kathedraal.
"Zon" is zijn naam.
Zo heeft hij zich hoffelijk voorgesteld
toen wij voor het eerst op ons
gedeeld terras tegen elkaar opbotsten
en zo toepasselijk is hij sindsdien
voor mij gebleven.
Zon is dertiger en runt in de city
een glas- en kaderbedrijfje met
glaskunstgalerie.
Wat hem als jongeman op mijn eiland
en in mijn verknochte ogen
eveneens zo uitzonderlijk maakt
is zijn werklust, zijn bonhomie en
zijn beschouwende kijk op het leven.
Niet alleen heeft hij zich succesvol
van de possessieve adoratie
die Griekse moeders onlosmakelijk
voor hun zonen koesteren
kunnen loskoppelen,
hij heeft ook meerdere stappen
buiten zijn eilandsgrenzen gezet,
wat hem een zeldzame open mind
en Engelse woordenschat heeft
opgeleverd.
Onze voordeur is hét signaal.
Zonder woorden hebben wij
dit begrepen.
Als die gesloten is, leiden wij elk
ons eigen beschermde leventje.
Staat die open, dan zijn wij volop
susceptibel voor alle vormen van
gesprek, voedsel en drank
op ons uitnodigend terras.
Het is zo stilzwijgend vanzelfsprekend.
Zon maakt koffie zoals ik
die het liefste heb.
Zon schuift twee gemakkelijke zetels
en een kingsize asbak bij het
terrastafeltje.
Zon heeft een snelle hap voor twee mee.
Zon sleept een paar vrolijke vrienden
en geheime bewonderaarsters aan.
Zon neemt de tuinslang uit mijn
handen en maakt de sproeikarwei af.
Zon veertigtrapt mijn vuilniszakken op
en mijn voorraadboodschappen af.
Eindeloos.
Net als de gesprekken die wij voeren
eens de krekels uitgekraakt zijn,
eens de druppels op de rozen verdampt zijn
en de gitzwarte nacht gevallen is.
Eens wij de rollende zee in de diepte
en de straatcultuur in de stad
door honderden uitbundige lichtjes en
door de wind aangevoerde muziekflardjes
nog slechts vermoeden kunnen.
Ach.
Zon, het godenkind. En zon tout court.
Ik mis beiden nu wel.
Sine sole sileo.
***
11-11-2008 om 16:16
geschreven door goldenyearsandtears
09-11-2008
***
Om Teddy Tequila
maak ik mij grote zorgen.
Hij heeft namelijk, uiteindelijk en zopas
een nieuwe vriendin.
En het zal alweer niks worden.
Knap 7 maanden en 9 dagen geleden
hadden wij tot spoedig, hoor! dada
op de berichtgeschiedenis van MSN achtergelaten.
Zit ik hier nu verwoed te kladblokken, verschijnt
verrassend zijn webcam-spierencontainer
op mijn scherm met de directe queeste
EN HOE ZIT HET DAAR?
Teddy lacht cambreed.
Heb ik het mis? Ik denk dat jij een
maatje hebt .
Enige etiquette kan ik wel achterwege laten,
het kan hem geen ene reet schelen
hoe de zaakjes daar bij mij zitten,
hij moet iets kwijt.
Bingo.
jaaaaaaaaaaaaa. nog maar pas.
en tis zo'n leuke madam.
en zit hier nu naast hem, ziede?
haar 'n beetje MSN aanleren,
want dat kent zij niet .
Ik zie enkel een bos dofzwarte krulletjes,
in de camera durft zij niet te kijken.
Hij zendt mij zo'n emoti-dikkelippenkus.
en zal mij nu maar laten want hij wil
nog wat emoti-tweeberenknuffelen.
saluutjes en mercikes .
Bij de meeste ontmoetingen zijn mensen
het lijdend voorwerp van deze handeling.
Laat ik nou bij wijze van dwarse uitzondering
vrijwel altijd het meewerkend voorwerp zijn.
Teddy toen-nog-niet-genaamd Tequila had een
hoopvol zoekertje voor een reisgenote geplaatst.
Als 50+ single met een méér dan
medisch gezien gezonde eetlust
werd hij in den vreemde veel te vaak
geconfronteerd met zijn van zijn tafeltje
voortijdig weggehaald vorig bord
telkens hij zich voor een volgende portie
naar het uitgestrekt buffet verplaatste.
Een flauw excuus als een ander,
En wat conversatie was meegenomen.
Ik had ook reisplannen. En ik zocht een lijfwacht.
En wat conversatie was meegenomen.
Teddy bleek in de groene gemeente
naast de mijne te wonen
en beroepsmilitair te zijn.
Een geruststellende gedachte,
mijn divien lijf tegen ongewenste vreemde benadering
professioneel beschermd te weten.
Op zijn sloffen kwam hij naar de eerste afspraak.
Letterlijk.
Was tijdens de dienst niet tijdig weggesprongen
toen een laadbrug naar beneden kwam.
Het leverde hem zes weken ziekteverlof op.
Na deze eerste screening, gold Teddy als
een vermoedelijk hoogst aanvaardbare
patente humoristische kerel
annex tijdelijk lijfbehoeder en tafelgenoot.
In zijn algeheelheid was den Ted onverstoorbaar.
Zijn welhaast prehistorische goede humeur
en aanstekelijke lach bevielen mij ook.
Bovendien, hij bleek er wonderwel in geslaagd in harmonie
te leven met de pijnpunten van zijn universum :
zijn spraakgebrek, zijn eetlust,
zijn gemis aan lief en zijn luiheid.
Vrij gauw en mits de goede geen gedoe afspraken
zagen wij beiden drie weken in elkaars
reislustige gezelschap wel zitten.
Let wel, ik betrek nu mijn adorabele kindertjes
met hun onbevooroordeelde stellingname
ook bij mijn impulsieve avonturen.
Eerdere grove nalatigheid in dezen heeft hen
in het verleden zo niet volledig getraumatiseerd,
dan toch half verweesd achtergelaten.
Daarom.
Het werd een onvergetelijke vakantie.
Waar ook in het resort een zetel te vinden was,
Teddy lag erin.
De lobbyzetels, ligzetels,
hij was er buiten etenstijd
In welk van de drie restaurants ook
een stoel te vinden was,
Teddy zat erop.
Teddy heeft echt wel van zijn vakantie genoten,
hij heeft heel veel gegeten en gerust.
En sloten tequila gedronken.
Aan de bar gezeten, liet hij de glaasjes
aanrukken in rijen van twee.
Na de eerste twaalf, vond ik zijn lach
al veel minder aanstekelijk
en zijn luidruchtig goede humeur
Aan de ontbijttafel heb ik Teddy Tequila
dan ook drie weken moeten missen.
Eigenlijk heb ik hem al die tijd
nauwelijks gezien.
En was daar helemaal niet rouwig om.
Met de leuke madam met de damaged
curly zwarte haren heb ik wel te doen.
Dit wordt niks.
***
09-11-2008 om 19:43
geschreven door goldenyearsandtears
03-11-2008
***
Vraag jij je ook wel eens af
hoe het komt
dat je net op je contemplatieve momenten,
die momenten van overigens voorbijgaande aard
waarop je besluit je medemens niet meer
te beoordelen laat staan te veroordelen,
gods meest verwerpelijke
creaturen ontmoet?
Het is zondag en ik surf mij driftig
nog wat supplementaire hersenschade
op zoek naar een as soon as possible
zitje op een vliegtuig naar Heraklion.
Tom Kok heeft er nog >9 voor de
chartervlucht op woensdag.
Ik ben zo'n hands-on, dus ik boek, betaal,
krijg wèl bevestiging van beide,
maar geen e-ticket.
Het is alweer veel te druk op de luchthaven
maar ik ben ditmaal wel echt ruim op tijd.
Toegegeven, omdat ik er al eens eerder
op het allerlaatste nippertje
danig overhoop kwam te liggen met een kutwijf.
Nooit meer, dus.
De knappe helaas voor mij handen-af halfgod
achter de Tom Kok balie controleert
en stempelt mijn papieren af,
ik sta om 17h30 te midden een kleurrijke
vrolijke vakantiemenigte bij de check-in
aan te schuiven voor de vlucht van 19h30.
Eigenlijk is mijn vertrek totaal onvoorzien.
Koenjoek's arts heeft mij erom gesméékt.
En ik ben van het soort dat
voor een zeldzame echte vriend
eigentandig een 3 cm dikke
hoogspanningskabel doorbijt.
Of op het eerste vliegtuig springt.
18h15. Het check-in mens straalt een gebrek
aan sexuele affectie uit.
Zij kijkt mij hoedanook verwijtend, uitgeblust
en sardonisch aan.
Zij neemt verveeld mijn documenten aan, tikt in
en besluit opvallend triomfantelijk
"Vandaag zult gij al niet vertrekken.
Overboekt".
"Hoezo, overboekt? Voor Tom Kok is er
blijkbaar geen probleem. Er waren plaatsen
zat toen ik heb geboekt, mevrouw".
Zij negeert mijn twijfel en groeiende
onrust kompleet.
Geen verdere uitleg. Geen blik zelfs.
Ik verschrompel bij wat er zit aan te komen.
De wrake gods.
"Vanavond moet en zàl ik in Heraklion staan.
Al moest u er mij persoonlijk op uw bezem
heen vliegen, mevrouw".
En ander minder fraais dat mijn moeder
streng zou afkeuren.
Zij doet er het zwijgen toe. Geheel volgens
het hoe-pareer-ik-horkige-klanten boekje.
Tikt in, en tikt nog eens in.
Belt de halfgod op.
Er is een voelbare vijandige spanning
tussen Halfgod en Affectiegebrek,
dit gebeurt dus niet voor het eerst.
Halfgod blijft halsstarrig
bij zijn goedkeurende stempel,
Affectiegebrek stuurt mij uitermate bot
in zijn deskrichting wandelen.
18h30. Smachtend naar een koffie en
een sigaret sta ik weer bij af.
Bij Tom Kok worden papieren opgepakt
en neergelegd, er wordt op schermen gekeken,
heen en weer gelopen, er wordt gebeld
en geprobeerd te helpen.
19h. Eenvoudiger kan de oplossing niet.
Het vliegtuig naar Heraklion om 18h30 is volzet.
En inmiddels ook de hoogte ingegaan.
Ik heb voor de vlucht van 19h30
Er zijn zelfs nog enkele zitjes vrij.
Ubi pus evacua . Waar pus zit, verwijder het.
Mijn moordlust moet zo ostentatief zijn
dat Affectiegebrek's collega het veiliger vindt
mij zelf verder te helpen.
Geslijm. Gemevrouw.
Ik daver. Ik verwacht op zijn minst een excuus.
In minimale bewoordingen komt die er ook.
Met tegenzin en haperend.
Het kreng heeft haar jas al aan.
"Aan u te zien bent u geen beginnelinge meer,
mevrouw, dit valt niet goed te praten. Deze
emoties kan ik op dit moment echt wel missen".
Het is nu 19h15.
De trolleywieltjes kunnen mijn waanzinnig
tempo niet volgen.
En ik heb nog tot de op een na laatste gate
te spurten.
Ik red het wel. Op de valreep.
Net wat ik ook voor Koenjoek hoop.
***
03-11-2008 om 14:05
geschreven door goldenyearsandtears
01-11-2008
***
Mijn lot is nu bezegeld.
Mijn Stad heeft mij, rijkelijk laat weliswaar,
officieel als vijftigplusser getraceerd en als dusdanig
ongevraagd en hoogstens ongewenst
in deze submap ondergebracht.
Door een gezonde reflex gedreven
om deze gedeshydrateerde categorie uit haar lethargie
en haar wereldse onkundigheid annex onwetendheid
nodigt mijn Stad mij op een seniorennamiddag
met een film, een koffie en een punt taart uit.
Ik voel hier niets voor.
Enkel het eczeem dat zich op mijn ziel heeft ontwikkeld
bij elke aanval van ongewenstheid, jeukt.
Het steriele stel van twee straten verder,
wiens enigszins vertraagde zoon ik in een actiever verleden
op zijn tweeëndertigste aan een eerste werkervaring hielp,
blijkt mij daar totaal onterecht nog steeds dankbaar om.
Ook zij kregen deze onverwachte neerslag
evil marketing in de bus.
En gaan ervan uit dat zon namiddag in hun gezelschap
niet enkel de stedelijke welzijnsstatistieken,
maar vooral hun uitdovend bestaan
en quid pro quo
De zaal zit stampvol lichamen.
Negentig procent geluid, gegeur, geboezem, gekont, geflamand.
Tien procent gestropdas, geaxe.
Ik voel me heel onbehaaglijk.
Het ligt echt aan mij, te weten mijn huidige fase
tussen normaal wicht en would be levenskunstenares,
ik hoor hier niet en ik denk te veel.
Trouwens, ik moet nodig ook eens
nog 18 met 42 jaar ervaring te willen zijn.
En ik denk hierbij geamuseerd gniffelend
aan de repliek van mijn bijwijlen melancholische
lievelingsbroer dat he'd rather be 18
with no experience at all.
Zo zie je maar, geniality skips a generation
Het is halfvijf als de meno- en postmenopauzale
overtollige kilo's zich na de gedwongen stilte
oorverdovend als een pletwals doorheen de gangen
naar de gratis lonkende taarten ploeteren.
De plotse schaamteloze chaos aan de rij serveertafels
is even onvoorspelbaar als onwaarschijnlijk.
Roedels uitgehongerde wolvinnen storten zich
nietsontziend op het roomhoge lekkers.
Hevig wiebelende boezems, in 3Suisses korset
geperste konten, zij grijpen, graaien, duwen,
trekken, sleuren, rukken.
Meedogenloos gaan zij elkaar te lijf.
De afgrijselijke afrekening tussen Anges et Démons
met klauwende laknagels en slingerend klatergoud.
De lang gedouchte nog even geurende stropdassen
staan erbij en kijken er onderdanig naar.
Worden na het opschrokken van het eerste punt,
door de troep pigeonnante beha's
stuk naar de serveertafels uitgedaagd.
Ik heb geen trek meer. Ik word hier niet goed van.
Plaatsvervangende schaamte vult mijn maag,
mijn ganse lijf in fact
Ik neem afscheid van het opgedroogde stel dat mij
deze onfrisse inkijk gunde.
Toch even nagaan of mijn Stad deze vijftigplusser
met vermeende doffe onverschilligheid - snel, graag -
uit betreffende submap kan verwijderen.
***
01-11-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
30-10-2008
***
Het is echt voor het eerst
dat de lieverd mij in de steek laat.
"Wannéér vertrek je? Morgen al?"
zingt mijn nichterige kapper aan de telefoon.
Ik voel nattigheid.
"Dat zal niet meer lukken hoor,
had je nou een paar dagen éérder gebeld".
Heb ik niet gedaan. Doe ik nooit.
Ditmaal vang ik dus bot.
Het is niet meer om aan te zien.
Ik lijk wel een suikerspin.
Mijn luchtig kapsel is een eufemisme,
het is een uitslaande ramp.
Er krult al net zoveel mascara
aan mijn pony als aan mijn wimpers.
Er is geen ontkomen meer aan,
ik stap New Hair George binnen.
Het New Hair boezemt mij het vertrouwen
in dat George ook het Engels machtig is
en ik hier als een New mens ook weer zal
buitenstappen.
Niet dus.
Geen half gebenedijd woord. Ik moet onze
conversatie dan ook sterk tot gebaren
beperken.
Op een keukenstoel hang ik in een
hoek van 90 graden achterover de wasbak in.
Het koude water kleeft mij zo ongeveer
tot het middenrif als George de schaar
aan mij slaat.
Dat heb je met kappers.
Je legt ze een 2 cm inperking op en zij
toveren je verwoed knippend
tot een Hawaiian Hairless kat om.
Wat er aan hairless overblijft, vormen
George's professionele handen middels een
overkill aan foam, gel en spray om
tot een pot- en luchtdichte helm.
Letterlijk stijf sta ik.
Verslagen bekijk ik nogmaals het resultaat
in mijn autospiegel.
Omgekeerd adembenemend.
Er nu een kam of mijn vingers doorhalen
is niet meteen aangewezen,
ik sta vlak voor zijn salon geparkeerd.
Op een drafje en in de hoogste graad incognito
mijn overige boodschappen afhaspelen dan maar.
Nou, op een drafje, het is 40 graden
en het deksel op mijn hoofd knelt wezenloos.
Ligt het aan de altmodische supersized zonnebril
die ik heb opgediept, ligt het aan het feit dat
bekenden snel wegduiken als zij mij agonisch
zien voorbijrazen, ik blijf oefoef onzichtbaar.
Het is niet anders.
Een trendsetter word ik hier in de city
met mijn geschorenschaapkop niet.
Maar welkomfris zijn mijn piekjes voorlopig wèl.
***
30-10-2008 om 14:15
geschreven door goldenyearsandtears
29-10-2008
***
Het is even na middernacht
en Roel staat mij op te wachten
in de te fel verlichte aankomsthal.
Hij is groot, dat is meegenomen.
Hoef ik alvast de menigte reikhalzend
speurende ogen niet te elimineren.
Wij hebben nog een paar uren
overwegend donkere rit voor de boeg.
Roel praat.
Ook daar ben ik hem dankbaar om,
ik ben moe.
Posttraumatisch gevloerd ook door
een check-in klerewijf in Zaventem
enkele uren ervoor.
Kan het anders?
Roel brengt mij de laatste nieuwtjes
over de inwijkelingen.
Een extralang sappig verhaal wordt
het niet, ik ben nauwelijks drie weken
weggeweest.
Tersluiks kijk ik naar hem, terwijl
hij met half dichtgeknepen ogen
de nacht inrijdt.
Ik maak mij de bedenking dat ik eigenlijk
nooit lang bij Roel heb stilgestaan.
En dit tot nader order zo zal houden.
Maar hij is best wel een getapte kerel.
Hij is alleen, maar
has managed to settle with his simple
life in his own way.
Zijn optrekje, niet zo afgelegen als
het mijne, heeft hij heel knus ingericht.
Over de witte muren zweeft een kleurrijke lappendeken
van kiekjes van zijn overleden vrouw
en van zijn her en der uitgevlogen
deels gehuwde en deels gescheiden kinderen.
Een paar felle kinderlijke schreeuwlelijke
schilderijen hangen ertussen genageld.
Zelf gemaakt.
Ook hij heeft die onweerstaanbare
drang niet kunnen weerstaan.
Heel populair is zijn terras.
Iedereen loopt hier bijna dagelijks eens aan,
op zoek naar lommer, een fris pintje,
het simpele keuvelleven dat hij en zijn
korenbloemblauwe stoeltjes uitstralen.
"Ik heb de elektriciteit ingeschakeld
en je koelkast aangevuld", zegt Roel.
"En je bed opgemaakt. Kan je wat uitslapen
en rustig ontbijten.
Deze namiddag kom ik je ophalen, doen wij
even boodschappen samen en kunnen wij
rond vijven een frappé drinken bij Kostas.
Hilde en Annie zullen er ook zijn".
Praten over Koenjoek heeft hij uitgesteld
tot wij mijn koffers in de living hebben
neergezet.
Stervend, vreest hij. Ergens in het UZ in Heraklion.
"Wanneer ga je hem zoeken?" vraagt hij nog.
Het wrange verschil tussen zoeken en bezoeken
valt mij op.
"Zaterdag neem ik de bus, Roel.
Ik heb al met Roy gebeld, hij zal mij
naar de halte brengen. Hoef jij niet steeds
heen en weer te rijden".
"Ik zie je straks dan, bel mij als je
klaarstaat. En probeer wat te slapen".
Wat haal ik mij op de hals,
vraag ik mij nog even af.
***
29-10-2008 om 15:37
geschreven door goldenyearsandtears
28-10-2008
***
Nauwelijks heb ik een tot discussie bereide voet
in zijn groezelig leeg kantoortje gezet,
of Draco steekt strijdvaardig van wal.
Een waterval van een naar ik vermoed tiental zinnen.
In het Grieks.
Verbluft staar ik hem aan.
Kan hier écht sprake zijn van persoonsverwisseling?
Ik lijk namelijk voor geen meter
op een gieneka
En in mijn "Grieks zonder moeite" ben ik
nog maar aan enato mathiema
ie odos voekoerestieoe , de Boekareststraat, toe.
Ik begrijp er dus geen jota van.
"Speak English to me, please".
Dit heeft hij blijkbaar niet gehoord.
Hij gaat gewoon door, nog uitgebreider dan daarnet.
"I do not understand you. Please speak English".
Geen reactie. Hij ratelt verder.
Ik neem nu aan dat hij zijn beoogde en in de grachten
gevallen trip naar Amsterdam nog niet heeft verteerd.
"SHUT UP!"
Tja, ik had geen andere keuze.
Draco heeft wat denkwerk verricht en heeft een nieuw
voorstel. Hoewel langer verblijf in Greece voor
Koenjoek too dangerous is, moet ik op zijn schriftelijke
toestemming om het land te verlaten niet rekenen.
Dit begrijp ik niet.
Maar Koenjoek mag het ziekenhuis verlaten op voorwaarde
dat er constant toezicht is, dat er een zuurstoftoestel
aanwezig is en dat de sociaal verpleegster dit wekelijks
kan controleren.
So far so good.
En hij zal personally voor het zuurstoftoestel zorgen.
Nadruk op personally. 1600 euro.
Ik sta aan de vieze grond genageld.
Twee dingen weet ik.
Dat ik hem iets vreselijks zal aandoen
en dat ik hem nooit 1600 euro zal toeschuiven.
Alleen weet ik nu nog niet hoe.
"Endaxie
care of Koenjoek, but I personally (véél nadruk)
will take care of the oxygen.
Just give me the necessary prescriptions.
Next Monday Koenjoek is leaving this hospital".
In zijn blik zie ik nu duidelijk dat hij dezelfde
snode stap overweegt.
Ik wacht zijn antwoord niet af en hol naar buiten,
op zoek naar Sprietgriet.
Wij hebben het gehaald, alle eer komt wel mijn
haast transparante partner in crime toe.
Het toestel in de stad gehuurd, 15 euro/maand.
De zuurstofflessen in het ziekenhuis achterovergedrukt,
gratis.
En Koenjoek op een loopje naar buiten gerold.
Dit laatste een week later dan ik minutieus had gepland.
Draco, ja.
Zijn wraaklust haalt het op zijn latent verstand.
Nu doe ik hem zeer beslist iets beroerds aan.
Met een Vlaamse hoe-zeg-je-dat? wordt niet gelachen.
***
28-10-2008 om 15:34
geschreven door goldenyearsandtears
25-10-2008
***
"Wat een spuuglelijke slodder"
zei ik in de wagen, nadat ik haar
voor het eerst had ontmoet
op de parking van het grootwarenhuis.
"Erg, hé?" antwoordde Koenjoek.
Hier hield het ook op voor hem.
Koenjoek was té zen en té correct
om hier nog iets aan toe te voegen.
Men kan mij bezwaarlijk
een rolmodel noemen
als het erom gaat de verdediging
van de mannelijke species op te nemen.
Als een intrigant en manipulatief
pokkenwijf echter
deze mensensoort op een bijna misdadige,
laaghartige en perfide manier oplicht,
bedriegt, besteelt en bewust misleidt,
dan storm ik er met vlammend zwaard op af.
Quod erat demonstrandum.
In een vorig leven was genoemde slodder lerares,
veel te voortijdig en oneervol op pensioen gedwongen.
Overleven kon zij met dit karig inkomen niet,
dus nam zij een paar jaar geleden
fluks de wijk naar mijn eiland.
Verwierf er in de bergen, ver van de bewoonde
wereld, een bouwvallige schapenstal
die inmiddels tot een erg leuke woning met een
paar gastenverblijven is verbouwd.
Haar tactiek is even duivels als eenvoudig.
Via internetdating benadert zij behoedzaam
en heel systematisch haar doelgroep :
de kwetsbare prooien.
Makkelijk zat. Alleenstaande oudere mannen,
min of meer goed in de slappe was.
Bij voorkeur weduwnaars met als het even kan
een eigen dak boven het hoofd
en geen kinderen meer onder dit dak.
De dagelijkse aanvoer op internet is verzekerd.
Allemaal even eenzaam, depressief,
doelloos, beïnvloedbaar, naïef.
Eens de tegenpartij lekker, laat zij zich
een weekje uitnodigen.
Vliegtuigtickets, logies, verblijf, amusement,
vooral veel geschenken,
alles op kosten van de hoopvolle alleenstaande.
Blijft vooral de hoop nog overeind staan,
dan is een tegenbezoekje uiteraard welgekomen.
Dat treft.
Op dit prachtige eiland is zij net een gastenhuisje
aan het bijbouwen, of haar tuin aan het heraanleggen,
of nieuwe riolering aan het graven, of olijven aan het
plukken, noem maar wat.
Als geen ander verstaat zij de kunst
haar welbespraaktheid en mentaal overwicht
op haar zwakke slachtoffers te misbruiken.
Slechts één misselijke drijfveer jaagt haar
elke morgen uit bed en houdt haar
staande en gaande : geld.
De overgelukkige alleenstaande wordt vol verwachting
aan het vliegveld opgehaald en meteen tegen betaling
in het gastenverblijf ondergebracht en onbetaald
aan het zware werk gezet.
Meer nog, zij perst hem even tussendoor
het nodige gereedschap ook nog af.
Samen uit eten, samen iets drinken,
en verder in het zweet labeurend van zijn
"zonnige vakantie" genieten : méér waar krijgt (of wenst)
hij voor zijn geld niet (meer).
Platgewalst en met de lippen stijf op elkaar keert
zo'n zielenpoot dan naar huis terug, diep ontgoocheld,
eindeloos beschaamd omdat hij zich
door een vrouw liet rollen.
Sommigen keren echter nièt onmiddellijk terug.
Besluiten zelfs binnen de kortste keren te blijven.
Zij die op het eerste gezicht en hopeloos
op dit sublieme paradijs verliefd zijn geworden,
zij die hier een ongekunsteld leven ontdekken,
een nieuw doel en bestaansreden vinden.
Zij die niets meer willen inhalen,
maar in hun laatste levensfase
voor zichzelf nog eens alles nieuw willen maken.
Ik ken ze allemaal, ik ken hun verhaal.
Een stuk voor stuk pijnlijk lang en
wraakroepend getuigenis van de mannen
die voor het praktisch realiseren
van hun nieuwe droom
niet om haar heen konden.
Zij heeft het geweten.
Nog drie memorabele ontmoetingen
met dit boertig vipeer
heb ik ervoor over gehad.
Haar riante stulp in de bergen staat te koop.
***
25-10-2008 om 14:10
geschreven door goldenyearsandtears
24-10-2008
***
In haar eigen bed slaapt Ivona nooit.
Want dat heeft zij niet.
Zij bezit enkel een nieuwe mountainbike,
wat eenvoudige kledingsstukken
en een lijvig Pools-Engels woordenboek.
En een meer dan behoorlijke portie lef.
Dat moet je haar nageven.
Je ontmoet haar dagelijks, al fietsend,
haar bezittingen netjes in een rugzakje.
Niemand weet wanneer en hoe
zij op mijn stukje eiland strandde.
Zij vertelt het ook niet zo gauw,
haar vertrouwen is al even zoek
als haar kennis van het Engels.
Ivona is een puur natuur Poolse midvijftiger,
delicaatblonde haren, viooltjesogen.
Einzelgänger. Slank en taai.
Onafhankelijk en vastberaden.
Zij is housesitter.
Telkens iemand van onze inwijkelingenkolonie
voor een al dan niet langere poos
naar zijn geboorteland trekt
voor familiebezoek of een andere ingreep,
wordt Ivona ingehuurd om tijdelijk in te wonen
en het huis met de eventueel aanwezige katten,
honden of tuin te onderhouden.
En dus hoeft zij geen eigen stekje,
zij verhuist fietsend haar pezige lijf
en schamele spulletjes
van de ene woning naar de andere.
Ik ontmoette Ivona in het piepkleine huisje
van een Engelse dame-met-stamboomkat.
Het eenkamerhuisje onderhouden was niet
zo meteen de opdracht, zo bleek.
Er was trouwens geen onderhouden meer aan.
Alles, maar dan ook alles, was langsheen de muren
opgestapeld in een kamerbrede wolk
van stof en pluis.
Zij moest er enkel zorg voor dragen
dat het de dure kat aan niets ontbrak
en dat de lady het mormel bij haar terugkeer
goed doorvoed, met glanzende pels
en uiteraard niet met rigor mortis
aan zou treffen.
Ik zocht een babysit.
Meer bepaald een deeltijdse oppas annex
gezelschapsdame voor Koenjoek.
Een klokrond oog moest in het zeil worden
gehouden nu hij thuis was.
Eigenzinnig en onverwoestbaar, verkoos hij
zijn zuurstofslurfje en medicatie al eens te
"vergeten", idem het feit dat hij echt
te zwak was om al op eigen benen te staan.
Maar boodschappen moeten wel eens tussendoor
gedaan worden, een terrasje en een frisse
neus gepikt ook en een haarsnit en nieuwe
jurk al evenzeer, dus daar zou Ivona zolang
voor mij kunnen invallen.
Wij werden het gauw eens over de agenda
en de voorwaarden, vrouwen lullen doorgaans
niet lang over zulke banale dingen.
Het werd een fijne tijd.
Tot Koenjoek in staat was zich met een
looprekje te verplaatsen, schonk trouwe Ivona
mij de unieke kans enkele uren te ontsnappen.
De warme zee in, de ruwe natuur in,
de herstellende vergetelheid in.
Ik toeter mij suf en zwaai mijn armen lam
telkens ik haar voor mij uit zie fietsen.
Mijn Poolse zwerfkat, mijn dakloze lefgozer,
mijn reddende engel.
Een godvergeten onvergetelijke vrouw.
***
24-10-2008 om 14:02
geschreven door goldenyearsandtears
23-10-2008
***
Een boze doch gezaghebbende tong
beweert dat hij eigenlijk tandarts is.
In het ziekenhuis op mijn stukje eiland
fungeert Draco dus als longarts.
Het verbaast mij zelfs niet.
Elk beetje arts die het verschil kent
tussen clavus en encefalitis
blijft uiteraard niet op dit eiland
zitten narrowminden.
Necessitas frangit legem.
Wij kunnen elkaar niet luchten.
Dit valt misschien af te leiden uit het
feit dat hij mij mijdt als de builenpest
en ik hem genadeloos op de hielen zit,
op de tenen trap en tegen de schenen schop.
Een beetje afwisseling moet een mens
toch wel hebben.
En bovendien hebben eerdere aanvaringen
ons geleerd hoe elkaar aan te pakken.
Weken reeds probeer ik met Sprietgriet
en mijn bijna slaande argumenten
Koenjoek uit dit ziekenhuis weg te krijgen.
Draco probeert mijn gestalk te ontlopen
door zijn patiëntbezoek te spreiden
tussen 9.30 's ochtends en 02.30 's nachts.
Ga nou vooral niet denken dat deze man
het zo druk heeft of zo plichtsgetrouw is.
Hij calculeert in zijn dagtaak gewoon
ook zo'n 12 uren siësta in.
Hij zwicht uiteindelijk.
"It's too dangerous for him to stay i n Greece.
to Amsterdam, as he needs oxygen and
medical assistance.
At your expense, of course".
En, hij staat sterk.
Zon der zijn schriftelijke toestemming zal ik,
mijn jeanne d'arc allures ten spijt,
er niet in slagen Koenjoek in zijn huidige conditie
een vliegtuig in te loodsen.
Bij zoveel chantage en het bijhorend
kostenplaatje of course
ben ik even uit mijn lood geslagen.
Verontwaardigd sla ik terug.
I beg your pardon? How dare you.
Ik word echt niet goed van je!
Hoewel de minzaamheid zelve,
eerder te danken aan de jaren
dan aan mijn genen,
kan ik een nooit eerder geziene
wijvenhardnekkigheid aan de dag leggen
als ik gedwarsboomd word.
Are you out of your mind?
No way Jose, over mijn dead body.
Er is absolutely no fucking haar op mijn hoofd
dat er nog maar aan dènkt jou
een retourtje Amsterdam te betalen.
Shame on you.
Briesend en gesticulerend
zet Draco mij dus eens te meer
zijn kaal kantoortje uit.
"OUT! OUT! Come back tomorrow!
I need to think about this".
Voor zijn traag werkende hersenen
heb ik inmiddels begrip leren opbrengen.
De mijne daarentegen staan op scherp.
Réken maar dat ik er morgen sta.
***
23-10-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
15-10-2008
***
"Manu darling? So sorry to disturb you, but
this time the car is DEAD".
Als zij in de shit zit en bijgevolg enige
mannelijke interventie onvermijdelijk is,
noemt zij de andere helft aan de lijn
steevast "darling".
En zet zij haar stemgeluid op "hulpeloos".
Wrong time, dat wist zij.
Op dit eiland wordt er tussen 2 en 5 gesiëst.
En aanverwante horizontale activiteiten beoefend.
Dat zij haar darling autoverhuurder hierbij
wel degelijk had gestoord, werd duidelijk
toen hij in hoge mate geïrriteerd uitvloog.
"What do you mean, DEAD? The car is not dead.
Not dead, d'you hear me.
Nothing wrong with this car.
It's the battery again. You left the radio
or the airco on, all night, I'm sure.
Just like you did last time".
Hij had gelijk, wat de both times betreft.
Maar zelfs met het hoofd op een hakblok
zou zij dat niet toegeven.
Hij vond haar een Power Lady
en een dergelijke reputatie
verdien je niet zomaar.
Bij het eerste alarmerende batterijfalen
was Manolis na 20 minuten al ter plaatse.
Koud kunstje, want zij kon niet anders
dan bergaf, in tweede en starten.
Zij had goed geluisterd hoe het moest.
Deze keer besloot zij dan ook de klus
in haar eentje te klaren en ging zij wel bergaf,
in tweede, maar the car startte NIET.
En stopte dus ook niet meer.
In ideale omstandigheden, zoals daar
zijn klaarlichte dag, hevige zonneschijn en
geen tegenliggers,
lukte het haar de berg, haarspeldbochten incluis,
in 13 minuten af te bollen.
Toen de wagen beneden uiteindelijk stilviel,
had zij haar record in de vernieling gereden.
Zoals trouwens haar zenuwen, haar hartritme
en haar nieuwe string.
Nog steeds foeterend en uit zijn hum
laadde Manolis de batterij op.
Zij hield, nog steeds hevig bibberend,
vol dat het ditmaal eigenlijk not only the
battery was geweest, you know.
En zoende hem.
Zijn gezicht en boosheid trokken witjes weg,
hij kreunde bijna van spijt.
"I'm so sorry, milady, this has been
a hell of a day, you know".
De autoradio heeft hij voor alle zekerheid
uit zijn huurcar gehaald.
Geen erg, vond zij, Radio2 kon zij
er toch niet op beluisteren.
En de parkeerbonnen, die zij in het
handschoenenvakje had achtergelaten,
zou zij toch niet betalen.
***
15-10-2008 om 09:26
geschreven door goldenyearsandtears
13-10-2008
***
Zij kon wel veel hebben,
maar de innemende persoonlijkheid
van deze uiterst aimabele man
verpletterde haar toch 'n beetje.
Het lag aan zijn omvang.
Er bestond niet de minste twijfel
dat de galante adjunct van de consul
der Nederlanden er een eigen
kleermaker op nahield.
Zij vroeg zich even af waar de
corpulente heren-matentabel
ophoudt te bestaan. Bij 88-90? 15XL?
En hoe zo'n man aan zijn trekken komt.
Zij bedacht fijntjes dat Koenjoek,
in zijn rolstoel bijna onvindbaar
met zijn dank haar niet-aflatende zorg
reeds bereikt 43 kg brutogewicht
's Mans minimalistisch ingericht kantoor
was in de breedte navenant.
Witte muren, blauw leder, onbehaaglijk eXXXcLusief.
Beatrix in het midden, geheel staatsie
tussen een Nederlands en een Europees vaandeltje.
Nooddokumenten, daar had Koenjoek dus nood aan.
Hiervoor had zij dit zwaar zieke hoopje zo'n 170 km tot deze designer oase
gerold en haarspeldgebocht,
vastbesloten deze ook, desnoods manu militari,
te pakken te krijgen.
De originele waren uiteraard verloren gelegd
tijdens Koenjoeks zevenvoudig jojotransport
tussen ziekenhuizen.
Europa eindigt immers waar Griekenland begint.
Kopzorgen waren de énige medische zorgen die hij kon krijgen.
Nederlands sprak deze ontzettend lieve man
tot zijn grote spijt niet,
maar zijn begrip, zijn gewichtigheid
en zijn daadkracht waren vlekkeloos.
Even snel als onze frappé werd opgediend,
werd ook de laissez-passer na enkele
handtekeningen en long distance calls afgeleverd.
Zij voelde zich opgelucht, de grand cru goeierd
leek het zowaar ook.
Nu nog de rolstoel met precaire inhoud
netjes en vooral tijdig in Nederland afleveren.
Een makkie.
Dacht je?
***
13-10-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
11-10-2008
***
Kinderen zijn vreemde wezens.
Laat jij ze nu quasi dagelijks
internetsgewijs geruststellen
dat het (provisorisch)
amicaal, amoureus, artistiek
bureaucratisch, culinair
diplomatisch, emotioneel, financieel
fysiek, geografisch, humoristisch
intellectueel, klimatologisch, klinisch
lifestylish, mainstreamig, mentaal
mobiel, organisatorisch, panoramisch
pensioentechnisch, psychoanalytisch
religieus, sociaal, utilitair, verbaal
vestimentair en visueel
heel goed met je gaat.
Dat horen zij te weten.
Dat horen zij ook graag.
Per slot, je zit daar ook wel
geïsoleerd op je olijvenberg
solitair mooi te wezen
en aard te schokken.
Laat nu uitgerekend zij
je inspirerende aanwezigheid missen.
Daar zit je dan.
Op je relax-aan-beide-zijden-bank.
Op vier maal vallen van hen verwijderd.
En gedeisd zal je je nu houden.
Drie maanden.
Dat heb je ze immers moeten beloven.
Onvoorwaardelijk.
Hoewel dubbelbeglaasd in je Vlaamse flat
bevries je zowat.
Je paft je een emfyseem
je belt je een schuld
je schrijft je een kramp
je heimt je een wee.
Een week.
"Drukdruk hoor mams, ik bel je nog wel".
Twee weken.
"Zit nog in Frankrijk, moeke, tot volgend weekend nog wel".
Drie weken.
"Kom je eten, mams? Is nu toch al een poos hoor".
Waardeloos.
Hier moet je onderuit zien te komen.
Jij gaat niet dood op déze bank.
Mooi niet.
***
11-10-2008 om 11:54
geschreven door goldenyearsandtears
10-10-2008
***
rond haar knoken getrokken.
Duidelijk een stapel teveel
aan raki, saffies en foute mannen.
In een welgevormder verleden
verliet zij haar kneuterige tulpenbollenkerel
voor een nieuw leven
met een al even nieuwe Zeus.
En meerde in zijn kielzog aan
op mijn stukje eiland.
Het sprookje duurde
tot haar tanden even los stonden
als zijn handen bleken te zijn.
Deze ervaring rijker,
besloot zij zich
in de veel kortere armen te gooien
van een liefsnoeterige en fors besnorde zeeman,
net als zij na een woelig bestaan
op zoek naar rustiger wateren.
Consequent wijf, heerlijk toch?
Op z'n Ischa Meijer's,
"geen gelul, broek af! had je maar niet moeten liften!"
Verpleegster is ze.
Beter nog, een verpleegster
die Nederlands spreekt.
En al helemaal onbetaalbaar,
het enige medisch betrouwbaar creatuur
in het ziekenhuis.
Met zachte woorden
peuterde zij Koenjoek (*) langzaam
uit de coma
waarin hij was weggezonken.
Zij aan zij wroetten, stampvoetten wij
wekenlang om hem opnieuw te leren praten,
lopen, functioneren, leven.
Zoals het op ons eiland hoort,
hebben wij hiertoe overgedoseerd
getierd, gedreigd,
achterover gedrukt, gecorrumpeerd.
En hersenbeschadigend
gelachen, gedronken,
gedanst, gefeest.
Zoals dit overal wel hoort.
Ach wat, gewoon.
Zo'n sprietgriet
vergeet je toch niet?
***
(*)
1. Javaans slim, stout aapje.
2. Een vriend van ondergetekende.
10-10-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
08-10-2008
***
Ik heb deze kelk niet
tot de laatste druppel uitgedronken.
Dit goddelijk lijf vind je dus
ter aanklikking op relatieplaneten (*)
niet meer terug.
Enkel nog een bescheiden acte de présence
op enig sociaal smoelenboek, hooguit.
Zàt ben ik het.
Gekke gerritjes, walgelijke willytjes,
miezerige markjes, bezeten bertjes,
labiele leotjes, eenzame evertjes,
falende florkes ...
ruim voortaan jullie puin
lekker alleen op.
Jullie lang uitgestelde, onafgewerkte,
maar echt wel subliem geschreven
kladblokjes
heb ik van mijn bureaublad verwijderd.
Weg met die bittere handel.
Vrijuit ga ik in dit débâcle niet,
mijn ticket was a priori one way.
Zoeken deed ik jullie niet,
jullie vinden wou ik al evenmin.
Daarom. Ook dat.
***
08-10-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
04-07-2008
***
Voor het zitje 1D moet je meteen
feestelijk bedanken
als je een binnenlandse OA vlucht boekt.
58 paar ogen en neuzen volgen gedwee
in hun vrij oncomfortabele positie
de eilandenrichting die de piloot
met zijn hopelijk bewezen expertise
met hen uitgaat.
2 paar ogen vooraan moeten noodgedwongen
de andere richting uitkijken.
Voor de ogen die aan het raampje kleven,
een iets minder confronterende situatie
dan voor die van zitje 1D.
Verborgen achter een overdosis zonnebril
stellen die zichzelf wel een poos gerust
met het proberen inschatten
van de plofafstand tot de eeuwigheid
mocht de eindtarmac alsnog niet gehaald
Zitje 1D bevindt zich aan de nooduitgang.
En neemt een deel van het gangpad in.
Wel veilig dus. Veel beenruimte ook.
Dat is het net.
Het overkomt je als je vorige vlucht
zoveel onverklaarbare vertraging had
dat je je vroegboekkortingse
maar evengoed oliedure sofitelmatras
nauwelijks hebt kunnen strelen.
Laat nu staan dat je op de koop toe de
uit je geperst zou hebben
om in een van je hermetisch afgesloten
op zoek te gaan naar die decente broek
waarvoor je dat flatteuze vertrekrokje
beter had geruild.
Achteraf beschouwd.
Het zijn niet enkel die benen.
Je staat, zit, hangt ten voeten uit in die
Met je beide poten aan de drempel van het
Een dikbilrund. Een callipyge.
The today's seat 1D focus.
Met elk trilhaar voel je
wat 58 OA medegevangenen denken,
welke vragen zij zich stellen,
welke voorstellingen zij zich maken.
Met elke oogopslag zie je het ook
Je bent weliswaar niet vies
van een theaterscènetje meer of minder,
bij voorkeur persoons- en plaatsgebonden.
Je kan een beetje publiek
dan ook wel smaken.
Maar op seat 1D word je je door de
striemend pijnlijk bewust
van je locktite kleefknieën
van je zo lang als een nacht zonder liefde
van je playtex divine onder je strakke
van je nu pigmentlost witte dak
van je precaire partnerfree genadestatus.
En je duikt geabsorbeerd in de franstalige
die je zonet samen met je onvermijdelijke
mastercardsgewijs hebt aangekocht
- want je wil je credibiliteit niet aan
HLN vergooien -
en je weet perfect welke hausse Crédit
op de CAC40 heeft gekend
en in hoeveel zalen Bouli's film wordt
want je hebt het zevenmaal gelezen.
En je weigert beleefd de vacuümverpakte
wegens het vermoeden van kruimels rond je
en op je gewelfde borst.
En je bedankt innemend in het Engels voor
wegens het gegarandeerd omstoten
en het gebrek aan deponeermogelijkheden
En als je al wil stoppen, dan zeker niet
En je pent je overweldigende indrukken
op het exclusieve sofitelbriefpapier
dat je hebt meegegrist
- voor wat hoort wat -
wegens jezelf opgedrongen
beperkte rek-, buig-, draai- en
Le stress en vrac.
Een dik uurtje.
Zo voorbij.
Tweemaal raden welk zitje OA mij had
tijdens de terugvlucht?
Die verhullende broek had ik
***
04-07-2008 om 18:23
geschreven door goldenyearsandtears
28-05-2008
***
Ik zeg dag met het handje.
Voor enkele weken althans.
Mijn valiezen zijn er klaar voor,
mijn wilde warhoofd nog niet.
Mij missen, zal je alvast niet doen.
Dat is een geruststelling.
Of het moet al Titi zijn, onze koesterpoes,
die half horkig Vlaanderen verrot
in het kruis en de kont schopt,
maar zowaar nu ook oeifoeistout
uit haar aalsterse hoek en pen kruipt.
Ik zal haar missen.
En warkets ontroerende beeldende woordkunst ook.
Dat moet ik hem zeker nog eens zeggen.
En mijn schuldig verzuim ook bekennen
Ik sta in het krijt.
Kerels, kinderen, krantenbezorgers,
ze kunnen me voorlopig wat.
De eerste categorie kan dus opgelucht ademhalen.
Ik zal jullie niet meer aanvallen,
niet meer breken, niet meer beledigen,
niet meer afmaken.
Voorlopig althans.
De tweede categorie kan dus zijn adem inhouden.
Nog maar eens.
Ik beloof jullie dat ik terugkom.
Ik beloof jullie dat dit voor het laatst is.
Voorlopig althans.
De derde categorie kan dus op adem komen.
Geen vroegtijdig dedju-gesus
wegens een niet-reglementaire brievenbus.
Geen gegrijp van turven bij de lurven.
Voorlopig althans.
Incognito ga ik.
In loco non citato.
Waar de stroom bij onweer uitvalt.
En ook de waterleiding het soms opgeeft.
Waar steeds een koele zeebries waait
en de grond te heet onder mijn voeten is.
Voor het delen en het vermenigvuldigen
Waarvan 9 vermoedelijk niet wettelijk zijn.
En 128 niet voor publicatie vatbaar.
door te spoelen, te verteren,
en neer te schrijven.
Maar ik kom terug.
Want, aan wie moet ik die anders kwijt?
28-05-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
25-05-2008
***
Men kan zich afvragen welk deel
van het nochtans niet mis te verstane
extreem radikale woordje
"NEEN"
sommige kerels niet begrijpen.
Voor een goed begrip
en ten behoeve van diegenen met
nietsontziende beperkte leermogelijkheden,
een bijzonder hardleerse stupiede instelling
en totaal empatisch onvermogen :
"NEEN"
als dusdanig
krachtig geformuleerd door een vrouw
die jou al veel langer
dan je zelf wil of kan aannemen
heeft verdrongen en vergeten
kan, in het Nederlands welteverstaan,
niets anders betekenen dan :
ga en blijf weg
laat mij met rust
verlos mij van je
vervoeg je nageboorte
verdwijn, barst, verpulver, explodeer
flikker, kras, lazer, los, rot, ruk, sodemieter en de pot op
haal de pleuris
krijg de klere, de builenpest
cholesteroliseer
doe jezelf wat aan
kruip in je kist
versier je een crematie
val dood.
Zij wil dus :
je misselijke tronie niet meer zien
je flauw gezever niet meer horen
geen belachelijke berichten meer van je ontvangen
geen deel meer uitmaken van je beroerde bestaan.
Zij wil dus :
dat ze de klok kon terugdraaien
dat ze een blackout krijgt
dat ze je nooit had ontmoet
dat ze je nooit had geloofd
dat ze je dromen nooit had gedeeld.
Zij is over je heen.
Zij heeft je overleefd.
Zij heeft je niets vergeven.
Zij haat je.
Zij wil niets meer met je te maken hebben.
Je bent nu niet meer dan een kwade geest,
een nare herinnering,
een bittere pil.
Zij wil je kwijt.
En doorgaan met haar leven.
Zonder een zweem van je.
In elk geval en absoluut zonder je.
Je bent haar kwijt. Definitief.
Is dat nu duidelijk?
***
25-05-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
23-05-2008
***
Reeds twee opeenvolgende avonden
sloeg hij haar stilletjes,
maar heel nauwlettend gade.
Dat niet alleen, ook de all inclusive tequila sloeg hij,
maximal ontspannen aan de hotelbar,
mit Mass aber regelmässig achterover.
Zonder zijn blik van haar af te wenden,
wisselde hij met tussenpozen enkele woorden
met zijn Herr vriend, die geen tequila lustte,
maar des te meer het happy single
loslopend vrouwenwild dat zo'n five star resort
doorgaans al vanaf maart pleegt te bevolken.
Het is niet anders, een surplus aan vrije tijd,
aan gezondheid en aan geld brengt mensen ertoe
dingen te gaan doen die zij leuk vinden.
Zij verleggen hun grenzen, niet enkel de geografische.
Iets gevaarlijker, iets scherper op de snee.
Het was haar uiteraard niet ontgaan.
Het ontbreken van elke vorm van Frau in zijn buurt,
was het laatste zetje om dan ook een ondeugend knipoogje
zijn richting uit te sturen.
Herr Doktor stelde zichzelf uiterst hoffelijk
en bescheiden voor, een zachte stem, zachte ogen,
zachtheid all over.
Vleesgeworden charme, finesse, réserve en politesse avant-la-lettre.
Zij wou graag even op het krukje naast hem plaatsnemen,
zelfs even zo'n tequila met hem proeven.
"Du lächst immer", verbaasde hij zich.
En herhaalde het.
naar haar belevenissen van die dag,
verbeterde minzaam haar verkeerde vervoegingen en verbuigingen,
overtuigde haar ervan dat zij niet allemaal
richtige Schweinhunde waren.
Schetste die Geschichte historisch, kulturell, politisch
en zweeg pünktlich over hetgeen haar niet interesseerde.
Een zonnige week lang keken zij uit
naar het ontbijtbuffet en naar de guest bar,
die zij besloten voortaan samen alle eer aan te doen.
Haar dauernde opgewektheid dreef Herr Doktor erheen,
zijn aaibare aanwezigheid wou ze niet missen.
Het afscheid die morgen hadden zij
met heel veel koffies voor zich uit geschoven.
Hij zag bleek, ondanks zijn zongebruinde tint.
Zijn beide ogen waren helemaal opgezwollen,
dit had zij de avond ervoor niet opgemerkt.
"Ik ben ermee opgestaan", stelde hij haar gerust.
"Eine Entzündung".
Hij zou thuis onmiddellijk zijn huisarts raadplegen.
Hij nam zijn bril af.
Zij wreef heel zachtjes en heel langzaam
over zijn ontstoken lieve ogen.
En zij besloten nu afscheid van elkaar te nemen.
"Dein Ritter kommt noch, ganz bestimmt"
zei hij, vol emotie en vertrouwen.
Zij vond geen woorden.
***
23-05-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
22-05-2008
***
Zij was vastbesloten dat jaar de goed ingepakte nepkerstboom,
die nu al tien maanden, gekwetst, maar fier
helemaal achteraan tegen de muur leunde,
niet uit de garage te sleuren.
Vooreerst, zij zag er hevig tegenop over de stapel
kartonnen dozen heen te stappen.
Laat staan, ze met korte voetstoten opzij te schuiven.
Jaren verslonden lectuur zat er veilig en al even onbereikbaar in verstopt.
Maanden vrolijkekleurtjeskleding ook.
Warme, frivole, oogstrelende spulletjes
waarin zij zich zo fijn had gevoeld en hij haar zo bewonderd had.
Zij droeg nu zwart.
Bovendien, in haar eentje uren staren naar flonkerende lichtkraaltjes en een teveel
aan glanzende, speelse kerstballen, die stuk voor stuk een eigen
klein verhaaltje in zich droegen, dit wou zij zichzelf vooral besparen.
Dit tafereel zou in haar annus horribilis geen slingers meer
kunnen aanbrengen.
"Ik wil best even met je praten, op voorwaarde dat je ernstig bent" ,
schreef zij geïrriteerd als antwoord op een uiterst beleefd vraagje
dat op een koude avond over haar scherm liep.
Zij was het moe,
onsmakelijke perverten lik op stuk te geven
en definitief van haar scherm te verwijderen.
Hij schrok ervan.
En haastte zich, ietwat uit zijn evenwicht gebracht,
haar van zijn eerlijke, meer nog, controleerbare bedoelingen
te overtuigen. Want zoveel was zeker, een eerlijk man was hij.
En bovendien was dit ook de welhaast enige eigenschap die hij
van een vrouw verwachtte : eerlijkheid.
Wat elke man dus ipso facto verlangt,
maar geen enkele mee om kan.
mee uit eten nam.
Zij probeerde ervan te genieten.
Hij was een ernstige, aardige man met een drukke
zaak en een agenda, die een easygoing opbouwen
van een geslaagde relatie duidelijk in de weg stond.
Dergelijke adempauzes kwamen haar op dat moment
erg goed uit trouwens.
Zij konden het goed met elkaar vinden.
Zij zochten en vonden tijd.
Zij spraken en zwegen.
Zij ontdekten en verborgen niets.
En zij haalde alsnog op lijfsgevaar
die fake kerstboom uit haar garage.
Het romantische plaatje was volledig.
Zij tuigden samen de boom op,
liepen elkaar voor de voeten in de keuken,
warmden hun voeten aan de haard,
dronken zich een stuk in de voeten,
legden hun voeten in, op, onder en tussen elkaar,
veegden aan de hele wereld hun voeten...
Té volledig.
Wie zou zich het eerst uit de voeten maken?
Op nieuwjaarsdag zouden zij elkaar terugzien.
Zij haspelde de obligate familiewensen en -kussen
in een angstwekkend en verdacht snel tempo af
en verwittigde hem bij thuiskomst ongeduldig.
Even ongeduldig echter lag hij in zijn zetel niet.
"Loonde het nog wel de moeite die afstand af te leggen"?
Zij was diep ontgoocheld.
En eerlijk.
Vooral eerlijk.
Het moet hard aangekomen zijn.
"Jammer, maar hier moest hij een punt achter zetten.
Het was een droom geweest. Zijn droom die werkelijkheid geworden was".
De droom die zijn beschadigd ego over een afstand van 23 km
***
22-05-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
19-05-2008
***
Steeds opnieuw en tot haar ontzetting
moet zij het vaststellen :
vakantie stemt haar milder
tegenover haar mannelijke medemens.
Het moet het overmatig proeven en snuiven
van de zon en het zilt zijn,
het principieel aanvaarden van de best wel
draaglijke lichtheid van dit bestaan,
het bewaren van het juiste evenwicht
ook wel kan vinden,
of gewoon en zonder meer, haar hormonen.
Eén van de aangename, en verder weinige,
aspecten aan een man, waar zij een bijzonder
genoegen in kan scheppen,
- weliswaar helaas op latere leeftijd -
is zijn gevoel voor humor.
Zijn gevoel voor haar humor, dan.
En schateren kon hij, die man.
Staand, lopend, dansend, zittend, liggend, hij blééf lachen.
Zijn gehele verdere leven lachte hem toe, en zij ook.
Hoogst onprettig daarbij was, dat hij aldus doende
steevast op haar armen kletste.
Nou, nogmaals, het was vakantie.
En dan is zij milder gestemd, weet u.
Diezelfde activiteit op haar billen,
had zij nog irritanter gevonden.
Twee dagen en nachten verging het lachen hen niet.
Maar het leven is dus geen lachertje.
Toen hij haar terugzag, weende hij.
Toen hij Mozart voor haar klavierde, liepen tranen over zijn wangen.
Toen zij verbaasd iets te lang in zijn ogen keek, traande hij opnieuw.
Toen zij uiteindelijk wegreed, huilde hij.
Hij schreef, hij belde, hij snotterde telkens.
Drie lange dagen.
Zonder haar, was hij geen cent waard.
Zonder haar, was ook zijn leven geen cent meer waard.
Het deprimeerde haar danig.
Zij vroeg zich af waar een mens zoveel vocht vandaan haalde.
Het vooruitzicht op een gelukkige oude dag met een dreigende katarakt,
artritis en basocellulaire epithelioom,
tot daar nog aan toe,
maar dit alles in het weinig opbeurende
gezelschap van een bijna onophoudelijk
emotioneel losgeslagen manspersoon,
het leek haar plots vom Gute zuviel.
Zij maakte hem dit duidelijk, onder bedekte termen.
Tendres paroles.
"Ga je dit op je blog zetten, popje?" vroeg hij haar, eens drooggelegd.
"Neen, liefje, dit is ons verhaal".
Hier zal hij dus niet kunnen om lachen.
***
19-05-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
05-05-2008
***
"Ongetwijfeld een kerel met ballen aan zijn lijf",
was haar eerste bedenking.
Zoveel is duidelijk, je moest al een hardcore
lefgozer zijn om nog maar te aspireren, deze vrouw
aan je trofeeënlijst te willen toevoegen.
"Naast een sterke vrouw hoort een sterke man".
Vanuit dit overmoedig en onomstootbaar statement
had hij haar dan ook benaderd.
En voegde er meteen aan toe, welke drijfveren
een krachtige vrouw als zij
halsoverkop en onafwendbaar
in zijn richting en zijn bed zouden jagen :
"grensverleggend rentenier,
studiosus en levenskunstenaar,
(zij zag het verband niet zo duidelijk)
stabiele persoonlijkheid,
zuiderse look en temperament,
afgetraind torso, ... in corpore sano".
Houdbaarheidsdatum nog lang niet verstreken, dus.
Ten bewijze waarvan hij het niet nodig had geacht
een ontmaskerend fotootje bij dit overweldigend
aanbod te plaatsen.
Honni soit qui mal y pense.
"Om het échte geluk te vinden,
de kràcht van de liefde te ervaren,
welja, daarvoor was hem geen afstand te ver".
De lector benevole weet beter.
Maar, ondanks zijn verregaande concessie terzake,
was het helaas al vaker gebeurd dat dames
diezelfde afstand als onoverbrugbaar hadden ingeschat.
Dit verklaart mede zijn queeste naar een
sterkere vrouw, zo kan men zich bedenken.
Deze solide man liet dus het ontmoetingsscenario
volledig aan haar wensen, agenda en initiatief over.
"Héél graag, asjeblief, élk voorstel zal me
even aangenaam zijn als een kennismaking met jou".
Zij maakte er dan ook werk van.
Raadpleegde elke bron die virtueel
ter beschikking stond.
En slaagde erin, voor hem, de afstand tot de
ervaring van de kracht der liefde
tot 60 km te beperken.
Drie onsamenhangende zinnetjes had hij nodig
om haar gewrocht (dat ten gepaste tijde nog
wel handig zou zijn) te beoordelen.
"Beste, ik heb zo'n klein peugeotje,
en durf eigenlijk de Brusselse Ring niet zo op.
Dit maakt het me niet gemakkelijk.
Ik weet het ook niet".
Hij-wist-het-ook-niet.
Zij wel.
Zij gaf hem de stringente raad
zijn actieradius drastisch in te krimpen.
En haar vooral met rust te laten.
Een maatje te sterk voor hem.
Lucky bastard.
***
05-05-2008 om 16:34
geschreven door goldenyearsandtears
02-05-2008
***
Je weet hoe en waarom het zal eindigen.
Je wacht gewoon het einde af...
ik brand je op, ik haal je aan
ik vind je uit, ik maak je knap
ik overstelp je, ik bekwebbel je
ik fleur je op, ik wijd je in
ik val je aan, ik bedroef je
ik ontroer je, ik juich je toe
ik beheers je, ik haal je neer
ik veronrust je, ik grijp je aan.
ik aanvaard je, ik verzwak je
ik maak je vrolijk, ik begrijp je
ik steun je, ik aanbid je
ik geloof je, ik voel je
ik breek je, ik verruk je
ik begeleid je, ik vergeet je
ik kleed je uit, ik red je
en ik hou van je
ja, ik hou van je.
ik haal je in, ik verlam je
ik lok je, ik vermoei je
ik volg je, ik maak je op
ik voed je, ik verdoof je
ik overkoepel je, ik kwets je
ik gewen je, ik vrees je
ik verduister je, ik schrik je af
ik vertaal je, ik evenaar je
en ik bedrieg je
ik maak je vrij, ik lucht je op
ik voer je dronken, ik ontdek je
ik beledig je, ik verbrand je
in adem je in, ik verbaas je
ik til je op, ik verwelkom je
ik sta naast je, ik ontspan je
ik maak je zwak, ik bewierook je
ik belicht je, ik omsingel je
ik luister naar je, en ik luister naar je
ja, ik hou van je.
àlle eer en dank komt uitsluitend Derek toe
***
02-05-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
29-04-2008
***
L.S.
Tja, het zat eraan te komen,
het stond in mijn sterren geschreven :
"Ma très chère, un spectaculaire concours de circonstances,
ayant rapport avec l'énergie des planètes et de la lune,
a joué un rôle crucial sur les talents et les capacités
dont vous disposez aujourd'hui".
Nu komt het :
"De plus, vous avez reçu
une merveilleuse bénédiction : la capacité d'entrer
en relation avec l'archange Titipoes".
De andere geneugten die me boven het hoofd zweven,
bespaar ik je liever.
Ik ben nu al zo verwend.
Vandaag even, met permissie en bij hoge uitzondering,
geen gekak op een egotrippend
ergo meelijwekkend mannelijk sujet.
Het zal je ongetwijfeld
opluchten, in het beste
geval sogar verdrieten.
Belangrijker mest dient hier eerst opgeruimd.
Het gaat hier om mijn reputatie.
Of wat daarvan overblijft.
Om je verscherpte aandacht moet
ik dan ook verzoeken.
Er is geen vrouw waar ik meer
kàn van houden. Van die dot van
een Poes van een Titi.
Zij fulmineert, zij slaat, zij zalft,
zij baalt, zij straalt, zij haalt aan,
zij stoot af, zij koppelt, zij ontroert,
zij haalt the best and the worst naar boven.
Zij stelt vast, zij veronderstelt,
zij pro- en re-ageert, zij doet je twijfelen,
zij maakt je sterker.
Zij denkt ruim, zij ontwikkelt breed.
Meer moet dat niet zijn.
Met briljante woorden doet zij dit.
Tegelijkertijd onze beperking en onze rijkdom.
Tegelijkertijd onze zegen en onze vloek.
Wij hebben dezelfde gebreken.
De meeste kracht en de meeste macht
schuilt in woorden.
Scheppend en vernietigend.
Woorden als onmiskenbaar begin
en finaal element van je leven.
Je eerste kreet
en je laatste zucht.
Woorden als brokkelig cement
tussen de prachtigste ervaringen
en de vreselijkste drama's
in je leven.
Zij beïnvloeden je keuzes,
zij bepalen je fouten.
Zij zijn je bodem, ook je dubbele.
Woorden verleiden, misleiden vooral.
Volatiel als ze kunnen zijn, eenmaal
uitgesproken,
zo beklijvend kunnen ze zijn, eenmaal
neergeschreven.
Het is dus enkel vanuit deze beklemmende angst
en een haast sacrale faiblesse humaine
dat ik jou, sporadische, doch aandachtige lezer,
vandaag heel eventjes wil meegeven dat ik,
naast mijn gauloises-verslaving,
enkel een ongebreidelde fantasie koester,
en verder als een femme comblée
door het leven huppel.
En daar alsnog geen verandering
wens in te brengen.
goldenyearsandtears (GY&T)
***
29-04-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
28-04-2008
***
"Je komt toch"?
"Je zal er toch zijn"?
"Ik mag toch op je rekenen"?
"Je zal het toch vinden"?
"A.s. vrijdag hebben we afgesproken he,
d.w.z. overmorgen,
m.a.w. nog 2 maal slapen!"
Je moest al heel erg dementerend zijn
om niet te beseffen
dat deze schriftelijke kreet
steeds opnieuw
en met nauwelijks verholen achterdocht
gelanceerd werd door een man
die bij herhaling
voor Piet Snot had gestaan.
Hier had het licht al moeten knipperen.
*
Die vrijdag stond ze dus,
zoals afgesproken,
onder de uitgestrekte arm van Jacob,
en onder haar paraplu,
op haar date te wachten.
Gemakkelijk gevonden, in Gent staat
maar één Jacob in dergelijke positie.
En nog maar eens, onder een paraplu,
het regent altijd als zij een date heeft.
Een omen.
Ondanks de regen, kwam hij
ongeïnteresseerd aanslenteren.
De chemie ontbrak totaal.
Zijn verwachting werd ingelost
door het simpel feit dat zij
haar afspraken was nagekomen.
Haar verwachting liep te pletter
op zijn dode, gevoelloze,
staalharde grijze ogen.
Het etablissement, waar je van de
meest aromatische koffies
in de ruime omgeving kan genieten,
de place to be
waar hij haar reikhalzend
een paar onvergetelijke arabica's
in het vooruitzicht had gesteld,
bleek gesloten.
Zoiets elementairs chèck je vooraf.
Op zoek naar iets evenwaardigs,
leidend naar iets totaal onwaardigs uiteindelijk,
sleepte hij haar dertig minuten
doorheen nauwe straatjes,
in de gutsende regen
en op gesofisticeerd fijne, open pumps.
Beneden het vriespunt waren inmiddels
haar interesse, haar geduld en haar
humeur gezakt.
The point of no return bleek niet
zozeer haar geruïneerd schoeisel,
maar zijn totaal onvermogen tot basisconversatie,
laat staan communicatie.
Vertwijfeld, wanhopig, had zij het uiterste
uit haar arsenaal en uit zichzelf geperst.
"Wat doe je"?
"Tekenen".
"Zo? grafisch, technisch, creatief"?
"Op een tekenplank".
Stilte.
"Interessant. Uitvoerend? Ontwerp? Installaties? Detail"?
"Motoren".
"Ah? Elektrische, hydraulische"?
Stilte. Misschien was zij uitzonderlijk
een ietsje technisch onderlegd. Dit zou hem
te ver leiden.
"Op pensioen nu"?
Overbodige vraag, de man naderde onheilspellend de zeventig.
"Firma gesloten".
Vragen naar zijn gezondheid en/of
alleenstaande toestand, deden niet terzake. Ze lagen
voor de hand.
Drie glazen wijn later, kwamen zijn tong
en zijn ogen enigszins tot leven.
Culturele uitstappen, dat maakte hij vaak.
Grote en enige hobby van hem.
Met de trein. Met zijn rugzak. En met zijn oudere zus.
Een enkele keer met zijn zus en een vriendin van haar.
Op deze favoriete trips was hij
in willekeurige volgorde en achtereenvolgens vergeten,
verloren gelopen, misverstaan, opgelicht,
vergiftigd, flauwgevallen, bestolen,
zowaar zelfs bijna verkracht.
Het zal aan haar liggen.
Niet de poging tot verkrachting,
maar haar absolute onwil
zich in te leven in grootoudergevoelens.
Haar nageslacht vertikte het, zelf
voor verder progenituur te zorgen.
En onthield haar zodoende of zo-niet-doende, van de
ronduit vervelende, extatische,
maniakale adoratie die grootouders
hun kleinkinderen aandoen.
Ze zag het aankomen.
Het wonderkleinkind Saartje.
Eentje uit de vruchtbare schare die zich mettertijd
rond hem had gevormd, maar eeuwig in haar
schaduw zou staan.
Saartje als prima perpetua,
Saartje als musica, als poetica, als historica.
Saartje als lux vitae unica, als femina passionata
ergo eterna.
Anderhalf uur en anderhalve fles
beaujolais nouveau ging hij zo zonder ademgehap
en steeds opgewondener door. Een alleenspraak.
Aan dit gesaar maakte zij uitgeput, bruusk en
geheel opzettelijk een einde door hem op de weg naar zijn bus
naar huis te begeleiden. En er zorg voor te
dragen dat hij er op stapte ook.
Enkele stilzwijgende maanden later kreeg
zij, via een andere datingsite weliswaar,
hetzelfde verzoek-om-kennismaking van deze
onderhoudende man toegezonden.
Met hetzelfde Jacob-voorstel.
Hij had haar niet herkend. Het was nochtans
dezelfde foto. Blijkbaar waren zijn kille grijze ogen er niet
op vooruitgegaan.
Ditmaal knipperde het licht wèl.
***
28-04-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
25-04-2008
***
Elf maanden chatten met een bijzonder aardige man
die op zo'n pakweg 2309,63 km van je semi-kluizenaarsgewijs residerend en luierend
op zijn iets koelere berg met extrabreed natuurgroen
en azuurblauw uitzicht op een zonuitgestorte
Griekse baai, brengt je tot drie merkwaardige
vaststellingen.
Over de eerste vaststelling kan je
heel kort zijn : hoe hou je het
in Godsnaam zo lang uit?
De tweede ligt voor de hand :
welke motiverende verachting houdt je overeind
om in dit vervloekte land medio april
te lopen bevriezen, je electrabelfactuur
welhaast onbetaalbaar aan te dikken, en al
helemaal onbegrijpelijk, er nog te blijven ook?
De derde is merkwaardiger :
zo'n man neemt geen piemelvorm aan,
zo'n man is je eunuch, je goeroe, Zo'n man doe je veel onrecht aan.
*
Goeroe zocht en bespeurde enig raakvlak
toen hij haar profieltje aanklikte.
Het kon ook andersom zijn geweest,
maar dit was hoogst onwaarschijnlijk,
zij had niet de gewoonte
haar klik te zetten op een partnerzoekende man,
al zou dit wel geen ongevraagde, maar
misschien ongewenste reactie geweest zijn.
Het dient ten overvloede herhaald,
Goeroe was een uiterst beminnelijk en geniaal man.
In verscheidene Europese landen had hij
zijn brede P.R. expertise met open armen
mogen tentoonspreiden, een bevlogen kunstenaar,
een diepzinnig denker, een begenadigd schrijver,
een gereserveerd criticus,
met de look en de teint
van zijn bronzen creaties.
In haar ogen.
Allicht zag hij in zijn spiegel een
iets bescheidener versie van zichzelf.
Zij had onlangs haar partner verloren,
hij de zijne helaas al veel langer.
Het schept een band,
het werken aan een afscheid
en het niet meer kunnen werken aan de vele plannen
die zij beiden nog met hun levensgezel vorm wilden geven.
Op onnavolgbare wijze
sleurde Goeroe haar in urenlange
doorgaans nachtelijke gesprekken
door haar verdriet en twijfels heen.
Hij verstond haar, hij motiveerde haar,
hij activeerde haar hersendood,
met zijn fijne vingers modelleerde hij haar
virtueel en geduldig tot een herboren zelfbewuste
vrouw, terug in staat eigen keuzes
en eigen fouten te maken.
Toen hij besloot zijn leven een
zin en een andere wending te geven
en hij het land van berg, dal en Milka koeien
inruilde voor zijn eigen kretenzisch paradijsje,
kon zij hem enkel maar bewonderen voor
zijn droom, zijn durf en zijn moed.
Kalm en steeds gereserveerd
bleef hij ook daar haar capriolen en herwonnen frivoliteit
virtueel gadeslaan.
Hij wees haar niet terecht,
hij was haar klankbord, haar pispaal,
haar boksbal, haar uitlaatklep, haar
uithuilschouder, haar steun,
haar rots, haar maatje,
haar goeroe.
Nooit meer kwam het bij haar op, dat hij
een man was.
In haar ogen was veel veranderd.
Tot Goeroe, voor het eerst,
op een moment
waarop de nacht de deur op een kier zet
voor intimiteit
liet doorschemeren haar te
willen ontmoeten.
De schok waarmee haar beide voeten
terug op de aarde en haar wilde
hoofd terug in de realiteit
terechtkwamen veranderde alles.
Niets zou meer hetzelfde zijn.
Wat hij verzweeg, werd ook niet meer uitgesproken.
Wat zij na verloop van tijd uitsprak, werd verder verzwegen.
Zij is nog steeds halfcomateus van verdriet en schuldgevoel.
Kalinichta, ta leme.
Agapimoe....
***
25-04-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
24-04-2008
***
Chatters zouden wettelijke bescherming moeten genieten.
De verplichte vermelding
"Deze activiteit is nefast voor elk facet van uw gezondheid"
zou elke chatruimte
in tekengrootte 36 moeten voorafgaan.
In het rood, en met uitroeptekens, indien gelinkt
aan de messenger van datingsites.
Deze opslorpende, vernietigende bezigheid hoort immers thuis
in het weinig verheffende rijtje verslavingen, als daar zijn,
in alfabetische volgorde, alcoholverslaving, drugsverslaving,
eet- of eetnetnietverslaving, gokverslaving, gsm-verslaving,
internetverslaving, pillenverslaving, sexverslaving en
tabakverslaving en zou dus de tweede plaats innemen.
Chatverslaving leidt immers onafwendbaar tot minstens één,
zoniet tot alle hierboven vermelde assuétudes.
Laat me vooral duidelijk zijn, ik heb het dus niet over het sporadische gedrag van
omaatje langs moederszijde, dat via haar 10-jarige kleinzoon in Zuid-Afrika
probeert uit te vissen of zijn ouders nog wel samen slapen.
Deze wetenschap zal opoe langs vaderszijde worst wezen,
zij weet wel beter.
Noch over de dementerende pogingen van vrouwen met mooie
rondingen, gelijkgefiguurden het geheim te
ontfutselen, hoe zij erin geslaagd zijn of alsnog hopen te slagen
in hun afslankend opzet uitermate storende hobbels en bobbels
nog voor de Turkije-vakantie weg te werken.
Waarvoor àlle respect, ik kan daar inkomen.
Neen hoor, ik heb het over de keiharde uiterst gevaarlijke business,
over het Kerkhof van Gevoelige Zielen.
Laat Elke Hoop Varen Gij Die Deze Daterschatruimte Binnentreedt.
De Chatboxtragiek, Het MSN-Gevaar, Het Skype-Syndroom.
Chatten als haast onvermijdelijke stap 2
na het meestal bewust kort gehouden
eerste contact (stap 1) dat internetdaters
van beider kunne, of ook wel van gelijke kunne,
via datingsites met elkaar plegen te leggen.
Ten behoeve van niet-ingewijden, het begint met een pop-up.
Of met een miniem berichtje.
"Hallo, mooi (oftewel : leuk) profieltje heb jij"
"Klassedame, je ziet er zo jong uit voor je leeftijd,
zo sensueel"
Prachtige fotos, je oogt fantastisch! Sexy jurkje trouwens
"Ik val op oudere vrouwen, mijn
mooiste ervaring heb ik gehad met
een leeftijdsgenote van je"
"Zullen we eens kennismaken"? Ik kan nauwelijks wachten"
"Je kan me bereiken op msn...."
Zulkdanig moois mag je verwachten van kerels in de leeftijdscategorie 35-48,
overwegend gehuwd, en tijdens de werkuren.
Sommige die-hards verkiezen een meer directe aanpak :
"Zin in een stevige sexpartij"?
"Voel je iets voor BDSM"?
"Vind jij ook dat penetratie altijd moet"?
"Word je graag gelikt"?
"Zullen we op msn overgaan? Dat bekt beter"
(oftewel : "Dat praat gemakkelijker", indien de afzender
iets minder taalgevoelig is).
Leeftijdscategorie 22-32 probeert het iets ludieker :
"Hoi (oftewel : hey), hartelijk gelachen hoor, mmmm, pittig, gevoel
voor humor, I love it! Waar hààl je zoiets"? Heb je msn"?
Dit als antwoord op mijn expliciete oproep
dat jonge snaken die
uit wanhoop en/of faalangst
de drang voelen opborrelen
een blik bejaarden open te trekken,
zich van elke reactie dienen te onthouden.
Of nog, de categorie high level altruïsten :
"Mag ik je geheel vrijblijvend en zonder verplichtingen
of bijbedoelingen een héérlijke relax-massage aanbieden?
Het is uiteraard gratis, het is een hobby
van me. We kunnen eerst samen iets gaan drinken, je
kan dan nog beslissen, aarzel vooral niet contact
met me op te nemen via msn...."
De MSN-valkuil (stap 2) gaapt onherroepelijk
voor de onschuldige onervaren ziel die hier intuint.
***
24-04-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
23-04-2008
***
Het was meteen raak.
Dit was zonder meer het liefste en langste bericht dat zij ooit
in haar mailbox had gevonden. Het meest humoristische ook.
Een pennenvrucht waar professionaliteit achter stak. Hij had haar
meteen in zijn ban.
"Schrijf misschien eens terug"? was zijn overbodige vraag.
Dat deed zij dan ook meteen. Nou, metéén...
Geprikkeld en geamuseerd had zij toch eerst aandachtig zijn profieltje
met aanbod en vereisten doorgenomen.
Mooipraters zàt op datingsites hoor,
en aan het einde van de rit slechts op één ding uit.
Hij hield van de mensen .
Dat zat alvast goed. Mensenhaters horen niet op een dergelijke site.
Hij was heel nieuwsgierig .
Nieuwsgieriger dan zij op dit eigenste moment kon hij onmogelijk zijn.
Hij vond heel veel mensen de moeite waard .
Daar wou zij dan wàt graag bijhoren.
Zo mogelijk nog belangrijker, was even uitzoeken waaraan
het voorwerp van zijn zoektocht wel moest beantwoorden.
Een toffe persoonlijkheid , dat zocht hij.
Ja, waarvan je haar nu niet kon beschuldigen, was haar gebrek aan tofzijn.
Zowat half Vlaanderen kon dit nu wel bevestigen.
En zij moest kunnen luisteren, maar ook praten.
Nou, een inkomensvervangende tegemoetkoming voor personen met
een handicap had zij, gelukkig maar, nooit hoeven aanvragen.
Echt om andere mensen kunnen geven , was ook een conditio sine qua non.
Ach, haar hart was gewoon buitenmaats wat dit betrof.
En minstens proberen anderen te begrijpen .
Probéren?? Begrip was haar met de moedermelk ingepompt. Begrip was
haar middle name. Begrip had haar hele leven behéérst.
Zij had het even niet meer.
Zeg nu zelf, een perfectere match kon een datingsite-administratie zich
nauwelijks dromen. Daar zat gegarandeerd een succesverhaal in.
En zij schreef terug. Het langste en liefste bericht
dat zij ooit naar een man zou sturen.
Twee dagen voor de langverwachte ontmoeting, had hij haar
een foto toegestuurd.
Een exotisch kiekje, waaruit zijn savoir en zijn joie de vivre
haar tegemoet sprongen.
Als een betonnen blok viel zij en bleef zij liggen voor
zijn duidelijk overgewicht en andere sporen
van een weliswaar aangename maar ongezonde levensstijl.
Een man naar haar hart.
Zij plaatste zijn foto op haar bureaublad.
Zij herkende hem meteen.
Ruimtevullende charme, de présence van the rich and famous,
goed in het pak, luchtig en zelfbewust, toonbeeld van verloren
gewaande galanterie, de lààtste met de hand gemaakte man.
Sprankelende woordenwaterval, onvermoeibaar gas gevend
met speelse zinnen, een tapijt van klanken dat de afstand
tussen hen millimeterde. Bruisend en briesend.
Niet in het minst gehinderd door nederigheid of
gebrek aan ijdelheid.
Hij overschaduwde haar, hij overvleugelde haar,
hij intimideerde haar, hij intrigeerde haar, hij fascineerde haar.
Zij was sprakeloos, zij verloor haar eigen glans.
Zij was wèg van hem.
"Helemaal los komen bij hem, zich ongeremd voelen bij hem,
dat was zijn wens", schreef hij haar 's nachts.
"Hij voelde dat het kon".
"Hij lag nu horizontaal aan haar te denken, hij lag het
jammer te vinden dat hij haar nu niet in zijn armen kon nemen".
"Wanneer zie ik je nog eens, en waar, en hoelang"?
Na dit dringend verzoek en na haar daaropvolgende
sleepless night in Ghent,
besloot zij de koe
bij de horens te vatten.
Speels en stout stelde zij hem een weekendje samen voor.
Onvergetelijk zou zij het voor hem maken.
En verwachtte hetzelfde van hem.
"Bedenk maar wat".
Zonder aarzelen bestelde zij online een weekendsetje
bij de Erotische Verbeelding.
(Ann en Ingrid, ik hoop voor deze gratis reclame een korting
te krijgen bij mijn eerstvolgende aankoop).
Het erotische verwensetje kwam na twee dagen, zijn antwoord op dit
heerlijk vooruitzicht niet.
Voorzichtig en discreet stuurde zij hem na een paar weken een
Hallmark e-card
voor zijn verjaardag.
Drie weken later had hij de e-card nog steeds niet geopend.
Zij heeft zijn zonovergoten exotische kiek van haar bureaublad verwijderd.
Zij had van hem nooit de Hemel verwacht, énkel wat hij kon missen.
In haar mailbox stapelden zich inmiddels 52 "Knipoogjes", "Verzoek-om-Kennismakingshartjes"
en tutti quanti berichtjes op.
Veiligheidshalve had zij zich op meerdere datingsites een 3 maanden-proefabonnementje
laten aansmeren.
Zij opende ze niet meer.
***
23-04-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
22-04-2008
***
Zij reed met een dikke wagen.
Tegen betaling van een bescheiden maandelijkse
bijdrage had zij het gebruiksrecht erover verkregen
van de aardige vriend van haar dochter.
Beiden hielden zich onledig in het buitenland
en wilden graag deze onbestemde activiteiten
nog een poosje volhouden.
De motorkap reikte ongeveer tot haar ontwikkelde
borsthoogte en van gewoon instappen was helemaal geen sprake,
ze klauterde het interieur via een treeplank in.
Dat het vehikel heel dorstig was, kon de pret niet drukken.
Vanop deze hoogte genoot zij immers van een onbetaalbaar uitzicht.
En het was decapo. Het zwarte zeil dat het decapogedeelte overdekte,
was zelf overigens ook niet helemaal winddicht.
Veel bewonderende blikken oogstte zij er niet mee.
"Dat zal ze wel niet bijeengeraapt hebben door aan
de kassa van de Delhaize te zitten".
"Mijnheer zal er wel zijn kloten voor afdraaien".
"Zonder hulp komt die er niet in of uit"...
Met deze dikke wagen was zij licht gespannen
onderweg naar Aalst.
Hij had haar een weliswaar kort, maar niet mis te verstaan
berichtje gestuurd : lunch,vrijdag,12.30h?
Aalst was haar idee geweest. Een restant feministisch bewustzijn
had haar tot het voorstel gedreven elkaar halfweg tussen
beider residentie te treffen. Hij vond het een uitstekend idee.
Benieuwd was ze, vol verwachting ook.
Hij had zich schriftelijk geprofileerd als een man van de
wereld, alom gewaardeerd en naar zijn werkelijke waarde ook
gehonoreerd.
Vlotjes was hij, communicatief uiteraard,
en had de last en de onderhoudsplicht
van een alcoholverslaafde
echtgenote allang achter zich gelaten.
Hij had niet nagelaten zijn vele kwaliteiten
dik in de verf te zetten.
En haar kwaliteiten wou hij zo snel
en zo grondig mogelijk ontdekken, hij hield van een
no nonsense aanpak.
Zij eigenlijk ook wel. En liet zich dat dus geen tweemaal vragen.
Haar mantelpakje zat strak, het gerende rokje liet niets aan
de verbeelding over wat haar onderstel betrof.
Het dient gezegd, dito moest in
geen geval onderdoen voor het bovenstuk.
Zij was te vroeg en had een droge mond.
Zij nam de uitrit Erpe-Mere en stopte aan een
krantenwinkeltje dat naast intelligente tijdschriften,
ook verfrissende blikjes aan de man/vrouw bracht.
Red Bull, daar koos ze voor. Een extra dosis
toevoegen aan de pittigheid en het dynamisme
die zij in haar profieltje aanprees, zou haar
argumenten alleen maar kracht bijzetten.
Toen zij voor het restaurant een plaatsje vond,
waar zij de Extra Large zonder veel gemaneuvreer
kon neerzetten, begon het te hevig regenen.
Ze had het niet anders verwacht. Zij spurtte
het etablissement binnen, zorgvuldig met haar elegante
daimlederen schoentjes de plassen ontwijkend.
Hij was er nog niet. Het was ook nog vroeg. En rond Brussel
had je altijd filevorming.
Zij nam plaats aan een tafeltje en nam beheerst
de kaart door.
Zij voelde haar hart in
haar keel kloppen, het spurtje en de vermelde prijzen
waarschijnlijk.
Een eerste maal stuurde ze de ober terug : "Ik verwacht
zo dadelijk mijn vriend".
De tweede maal bestelde ze een aperitiefje.
"Met dit weer zit het verkeer in no time helemaal in een knoop he"?
Het smaakte.
Toen het berichtje op haar mobieltje verscheen, keek het verveeld
koppel,
dat naast haar tafeltje had plaatsgenomen, geïrriteerd haar
richting uit. Tja, deze ringtone had ze al eerder moeten vervangen.
Kort, niet mis te verstaan.
"Wagen weggetakeld. Kan er niet geraken. Even uitstellen mischien? Ik bel je nog".
Haastig ook, "misschien" had hij met één S geschreven.
Haar zorgvuldig synthetisch opgebouwd energiepeil zakte zienderogen.
Met een knikkend gevoel in haar fraai onderstel rekende zij af.
"Mijn vriend heeft net een kop-staartaanrijding gehad".
Op weg naar huis, besloot zij halt te houden bij de frituur
in haar buurt. Zij had voor vandaag geen eten in huis gehaald.
Het regende nog steeds heel hard. Zij was er heel dankbaar om,
het zou de zwarte mascaravegen op haar wangen verklaren.
***
22-04-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
***
22-04-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
21-04-2008
BEKNOPT VOORWOORD
Lectori Salutem, Greetings Reader,
PERDONAME SI TE OFENDO !! (*)
In mijn reeks "Dating,Hating"
schrijf ik tragikomische bijdragen.
Over Internetdating en 'Brief Encounters'.
De tijdspanne tussen Verwachting en Ontgoocheling.
hier gaat enig studiewerk aan vooraf!
En ga vooral niet meteen op je achterste poten staan.
Soms ontstellend rauw,
ontleed tot op het bot.
Confronterend, kwetsend.
Ontluisterend vooral.
Ontroerend, weinig hoopgevend,
geen troostend warmbadgevoel.
Naakt in de vrieskou staan.
Geen extra donsdekentje over
de diepe barsten in het hart.
Veelal autobiografisch
met een vergoelijkend knipoogje
naar mijn menselijkheid.
Veelal lichtjes bijgekleurd
met een borsteltrek humor.
Het leven is al complex genoeg.
Ik noem ze beschermend
mijn "Pareltjes voor de Zwijnen".
Zij zijn stuk voor stuk
het relaas van een kortstondige
relatie
een moment van betovering
een blik van passie
een zucht van overgave.
Zij zijn stuk voor stuk
het relaas van een afgelopen
kortstondige relatie.
Sommige Zwijnen heb ik liefgehad.
Zij hebben het nooit geweten.
En ik ben het bijna vergeten.
***
21-04-2008 om 00:00
geschreven door goldenyearsandtears
Ik ben Chantal, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Goldenyearsandtears.
