|
De Mercedes, scheepje waar we mee gaan varen is dus een brik.
Misschien is het interessant om in de buurt te blijven van een reddingsboei.
Want “brik” klinkt niet zo betrouwbaar als een klipper vind ik, of een karveel.
Het vaargebied van de Mercedes is nogal uitgebreid.
Op de kaart zijn de landen aangestipt, waar “zij” regelmatig het anker werpt.
Als je de Lotto wint kan je zelf je eigen bestemming bepalen, waar dan ook.
Voorlopig houden we het maar op een zeetocht in de Belgische wateren.
We zijn aangemonsterd en we hebben nog even tijd.
Greta nestelt zich toevallig in de buurt van de scheepsbar.
Mijn beurt om van de zon te genieten.
De boog en de boeg kunnen niet altijd gespannen staan.
Eens het anker gelicht is, vaart het schip (met motor) naar de open zee.
De landratten moeten zich hier beschermen met een extra jas.
In het begin is het nog wat zoeken naar het juiste evenwicht.
De zeilen worden opgetuigd en beginnen rumoerig te flapperen.
Aan de boeg hangen wat lakens te drogen, maar het kunnen evengoed zeilen zijn.
Wat kent een leek als ik daar van?
Voorlopig mogen we trouwens niet in de buurt van de boeg komen.
De specialisten zijn daar aan het werk om alles uit de zeildoeken te doen.
En zo gaan we dan op pad, met alle zeilen klapperend in de wind.
Bezoekers van een kleiner formaat komen ook even langs om te kurieuzeneuzen.
Maar veel valt er niet te zien. Iedereen is relaxed tot en met.
Zo relax zelfs dat een reddingsboot er geen vertrouwen meer in heeft,
en ons argwanend van nabij gade slaat.
Nochtans gaat alles er vredig aan toe.
Er heeft net een barmeid die struikelde over de uitgang van de bar rechts
een dienbord met enkele glazen wijn over mijn rug uitgestort,
maar een echte zeebob valt daar niet over.
Een wijndichte vest moet je natuurlijk wel voorzien hebben.
En zo dobberen we rustig verder over het zilte nat, terwijl
de kleinere brikjes en brakjes ons pad voorafgaan.
Op zo’n brik krijg je al gauw de hik.
Goed vasthouden is de boodschap.
Hoe langer hoe meer begint dat hier op de Titanic te lijken.
Greta staat bijna op de boegspriet en heeft zin
om haar armpjes te spreiden.
Bob DiCaprio komt nog net op tijd om haar af te stoppen
(voor de veiligheid natuurlijk).
De Mercedes gaat nu keren, en alle hens komt aan dek.
Het schip moet terugkeren en het touwtrekken kan beginnen.
Barman, steward, matroos, stukadoor,
iedereen zet zijn beste beentje voor.
Soms is er wat touw over.
Beter te veel dan te weinig voor mijn part.
Vanaf de boegspriet komt Oostende opnieuw in zicht.
Hier probeer ik eindjes touw op de juiste plaats te trekken,
en het is zwaar werk.
Dan toch maar liever een scheepsladder op,
om hogerop een losgeslagen stuk zeil te bedwingen.
Ik dacht dat matrozen altijd alles netjes opruimen,
maar niet waar hoor.
Dat moest ik nu thuis eens laten rondslingeren!
De skyline van Oostende komt stilaan opnieuw in zicht.
We naderen het staketsel. Altijd een beetje riskant met een groot zeilschip.
Intussen is het Casino ook al niet van plaats veranderd.
En zo eindigt deze fantastische zeiltocht met de Mercedes,
die andere waterige oorden gaat opzoeken.
Onze slogan was: Wind is our Friend.
Meer info vind je op www.windisourfriend.com
|
