14. Dag 11 Pernes-les-Fontaines > Bonnieuxxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

                    Donderdag 28 juni 2007

                    Afstand:   70km  Totale km           1149km

                    Totale km           xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />1149 km

                       Weer:          Mooi en zonnig  26C  

Eindelijk kunnen wij vandaag weer de draad opnemen en ons programma verder afwerken. Zoals voorzien, zullen wij de rit door de Luberon afwerken.

En toch kruipen we wat loom uit onze bedden. Er is wel een probleem, er is namelijk geen putwater meer. Waarschijnlijk heeft het overvloedige gebruik voor het wassen en douchen van gisteren de voorraad kompleet uitgeput. De dieptepomp doet het niet meer.

Robert en Pol, twee specialisten, proberen redding te brengen, maar het opgieten en opnieuw opstarten van de waterpomp lukt niet. We moeten de regenwater reserves dan maar gebruiken.

Na een stevig ontbijt is het toch stilaan tijd om te vertrekken.

Brigitte en Pol nemen hartstochtelijk afscheid van elkaar. Ook Hugo, Robert en Bob nemen afscheid van de sympathieke gastvrouwen.

Om 9h30 zijn we weg.

Met wat lome benen, van onze grote bergrit van gisteren, doen we het wat trager. We volgen, maar wel op een lijntje een tamelijk drukke weg naar L’Isle-sur-la-Sorgue. Dit is een levendig stadje, waar een 4-tal drukke wegen samenkomen. We moeten goed opletten voor de roekeloze Provençalers.

Om 11h rijden we Cavaillon binnen. We zoeken het station en vanaf daar volgen we de  “Luberon en vélo” platen. Na wat twijfelen aan een oude

spoorwegbedding rijden we een rustige weg op tussen de meloenvelden. Iets verder geraken we op een kronkelpad door een bos tegen lage rotswanden. Maar dat is helemaal niet wat ons roadboek vertelt. Na wat twijfelen en zoeken, doet een van de zeldzame autobestuurders ons rechtsomkeer maken. We moeten terug naar het startpunt aan de oude spoorweg, daar moeten we verkeerd gereden zijn.

In het uitgedunde bos zien we twee fietsers picknicken.

Het is een mooie open plaats en we beslissen, de door de dames klaargemaakte lunchpakketten aan te spreken.

Het Hollandse fietskoppel is wel op de juiste weg. Zij volgen de route naar Lourmarin. Wij moeten echter naar Bonnieux, dus richting Apt.

We blijven wat luieren op de zonnige rustplaats. Zo’n lange middag pauze hebben we nog geen enkele keer genomen. Zijn we lui? Of komt de vermoeidheid van gisteren boven? Gelukkig is het vandaag een heel korte rit.

We genieten hier van de stilte.

Enkel een vogelkreet verstoort onze rust af en toe.

Een specht meent Hugo.

Maar de plicht roept, we moeten nog zeker 40km verder.

In het dorp Les Taillade moeten we een erg steile helling op minstens 20%

Iedereen moet zich tot het uiterste inspannen en op de trappers lopen. Gelukkig vinden we een eind verder in het dorpje Robion, een kleurrijk terras onder de grote platanen.

En ze hebben echt Belgisch bier n’n “Grimbergen” lekker fris.

Mor dat doet goed zeg!

We durven er geen twee drinken, we zijn nu al loom genoeg.

En als er nog van die kuitenbijters komen, wat dan?

We blijven in stijgende lijn fietsen en komen in Maubec. Hier gaat het nog eens steil omhoog. Maar het is de moeite, we stappen toch even af in het prachtige dorp, met zijn mooi gerenoveerde huizen.

Daarna is het klimmen naar Oppède le Vieux met enkele prachtige Provençaalse Mas. (mooie gerenoveerde boerderijen)

Overal zien we wijngaarden en cipressen.

Na een paar korte steile afdalingen zijn we in Ménerbes.

Hier hebben we een prachtig uitzicht over de Montagne du Luberon tot aan de Mont Ventoux. Maar het mooiste wat we zien is het vestingstadje Lacoste. Helaas zijn we te moe om er naar- toe te rijden. Het voortdurend stijgen en dalen verzuren onze dij- en kuitspieren. Hopelijk komen we nu heel vlug in Bonnieux.

In de verte zien we ons dorpje Bonnieux liggen maar we moeten nog omhoog.

Het gaat tergend traag. We moeten vanaf een kerk kronkelend tegen een steile helling omhoog klauteren. Dat doet pijn zeg. Maar als beloning zien we op het einde van de steile klim ons hotel “La Flambée”

We laten ons onmiddellijk neerploffen op het terras. De sympathieke besnorde patroon komt ons met veel zuiders gekwetter bedienen. We krijgen de twee sleutels van onze kamers maar voor de rest moeten we het zelf maar uitzoeken.

Een lekkere douche brengt beterschap. We blijven maar dorst hebben. Op het terras zitten Vlamingen. Een koppel woont hier in de omtrek van Apt en een bezoekend koppel is uit Zelzate. Wanneer ze onze heldendaden gehoord hebben zijn ze vol bewondering. De twee mannen willen morgen ook gaan fietsen…

Na wat rondzwerven belanden we terug in “La Flambée”.We willen ons avondmaal op het achter terras nemen………….Maar de bazin heeft geen zin ons daar te bedienen. Dan maar in de grote gelagzaal.

De zaal is goed vol en er heerst een volkse zuiderse ambiance.

Het wordt een mooie avond met een Provençaals souper……..We laten een van de opdienende dochters beslissen. We krijgen een prachtige maaltijd met een overvloed aan plaatselijke wijn.

Als ik de opdienster vraag naar een mogelijk hotel voor morgenavond in Manosque neemt ze prompt de telefoon en bestelt twee kamers. Ik moet zelf wel bevestigen en mijn Visa nummer doorgeven.

Maar dat is toch ook weer in orde.

We blijven nog wat nagenieten en filosoferen in het café en ik doe een aangenaam praatje met de baas en de bazin. Het is een plezier om hen te horen tateren in hun zangerig Provençaals dialect. Iedereen wordt moe.

Om 23h00 geraken we in ons bed. En…….niet snurken jongens……