16. Dag 13 Manosque > Castellane                    xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

                     Zaterdag 30 juni 2007

                    Afstand:  94km  Totale km   1295km

                       Weer:          Mooi en zonnig  28C  

De Watelle’s zijn al een tijdje wakker. Hugo en Robert zijn gewekt door luidruchtige marktkramers die hun standen aan het opbouwen zijn.

Ze doen het, zoals alle Zuiderlingen, met veel gebaren en veel uitleg.

Het is echt een plezier om hen bezig te zien. Armen zwaaien en bekkentrekken.

Tegen de middag zal alles wel opgebouwd zijn als ze zo voortdoen…………..

Hoeveel maal gaan de schouders omhoog? Slaan ze met de handen tegen het hoofd, dan weglopen en terugkeren, roepen en bulderend lachen. Wat een volkje!

Wat meer gespannen dan anders zitten we om 7 h 45 aan de ontbijttafel, in het zaaltje naast de voordeur. We weten dat het vandaag zwaar zal worden.

We twijfelen er echter niet aan dat het de mooiste rit op onze route kan worden.

Wat lucht bijsteken in de banden, ketting en versnellingsapparaat wat oliën, remmen controleren, fietsen beladen enz……..

Om 8 h15 zijn we al op weg. We moeten achtereenvolgens een spoorweg, een kanaal, de snelweg en de rivier de Durance kruisen.

Na xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />3 km wordt het al naar boven zwoegen. We volgen de “Ravin de Vallongue” Prachtige lavendelvelden zover je maar kunt zien, hier willen we toch wat foto’s van. We geraken na een lange steile klim aan het kapelletje van La Trinité.

Er zitten zeker stukken bij van meer dan 15 %. Ik moet boven wachten op het drietal, dat was zweten zeg……….

We komen één voor één aan in Valensole. We zullen best hier wat uitrusten en inkopen doen. Terwijl Hugo en Robert het “Jeu de boules” van de luidruchtige dorpsbewoners volgen, kunnen Pol en Bob aan brood, kaas, hesp, tomaten en fruit geraken. De winkelierster is van het norse type, daartegenover zijn de andere winkelbezoekers heel wat vriendelijker.

We worden bestookt met vragen over onze tocht en afkomst. Onze fietsen worden na veel blabla en handengezwaai besnuffeld. Wat een nieuwsgierig volk.

Maar we moeten nog veel verder, dus vlug weer op weg…………..

Na een korte maar bochtige afdaling gaat de weg weer omhoog. Gelukkig niet zo steil. Na een paar haakse bochten tussen de boomgaarden geraken we op een plateau tot in Puimoisson. Een bijna uitgestorven dorp. Na enkele nijdige klimmen en korte afdalingen zijn we aan de voet van de klim naar Moustiers.

Een benzinestation brengt uitkomst. Onze waterbidons zijn leeg. Gelukkig hebben ze hier frisse cola.

’t Zal nodig zijn vooraleer we de volgende steile beklimming aanvatten.

Het dorp Moustiers Ste Marie is niet meer dan een straat met souvenirwinkels tegen de rotsen aangebouwd. We hebben het vlug bekeken.

We moeten nu kiezen tussen twee mogelijkheden. Ofwel de weg hoog, gelegen langs de Corniche ofwel de Noordelijke weg, iets lager gelegen, maar veel korter. We nemen de kortste weg, maar het blijft toch nog altijd 44 km tot Castellane. Het is wel onmiddellijk klimmen, maar wat een beloning. Een subliem uitzicht op de “Lac de St-Croix”, dat is een korte stop waard. Het is nog maar een voorsmaakje. We moeten van 600 m naar 1032 m en dat op minder dan 10 km.

We blijven lang samen, ik houd het tempo laag en iedereen blijft in het goede ritme. Plots ben ik toch weer helemaal alleen. Ik besluit verder te gaan op mijn eigen cadans maar het is afzien en veel zweten. Gelukkig hebben we onze bidons met koel water kunnen vullen bij het benzine station.

Op de top van de “Col de Olivier” stop ik. Het is wat wachten voordat mijn vrienden één voor één toekomen.

We besluiten hier te picknicken, op een afgelegen plaats gezellig in de schaduw van lage olijfbomen.

Het is er rustig en we hebben een prachtig zicht op de “Grand Cayon du Verdon” onvergetelijk! Wat een verschil tussen een fietstocht of een autorit langs de Gorges du Verdon . Alle vier deden we het eerder al eens met de wagen. Als bestuurder zie je bijna niets, je moet te aandachtig zijn in de bochten. We zijn het hierover helemaal eens. Als je deze rit niet per fiets hebt gemaakt mis je 90% van al het mooie dat hier te zien is. Wat kan de natuur mooi zijn. Het is genieten van de vergezichten.

Vanaf hier moeten we nog 300 m hoger, naar de “Col d’Ayen”. Ik laat Pol op kop, hij bepaalt het tempo. Hij smeekt echter om over te nemen. Het is duwen en zweten aan 6 à 7 km/h. Onze Pol laat zich met grote inspanning meedrijven. Het is bewonderenswaardig, hoe hij zijn ruggenwervelbreuk overwonnen heeft.

Blij komt hij samen met mij boven op de top van de Col d’Ayen………..Dat was weer een zware dobber! Ook de broers zijn heel tevreden wanneer ze kunnen afstappen na deze marteling. Het is drinken en zweet vegen. We zijn alle vier wel een beetje kapot en toch is het een heerlijk gevoel.

Als ons zweet wat is opgedroogd, krijgen we een afdaling. We doen het rustiger dan gewoonlijk. Het achterop komende verkeer wordt soms wat ongeduldig, maar de bochten zijn te gevaarlijk om ons voorbij te steken.

We blijven maar genieten van het prachtige uitzicht naast ons!

Als we aan “Point Sublime” komen is het daar heel druk.

Vele autobestuurders en autobussen houden hier halt. Wij draaien ook de parking op en na een fruitmaaltijd gaan we een toeristisch kijkje nemen. We lopen over een rotspad met rolstenen en hebben een adembenemend uitzicht op een diepe kloof onder ons. De stippen op het water zijn kanovaarders die de rivier afvaren.

Vanaf “Point Sublime” is het weer steil afdalen. De weg is bochtig en ligt onder overhangende rotsen…….mooi mooi mooi. We zijn sprakeloos.

Na Pont-de-Soleils moeten we weer zwak opwaarts, gelukkig is het maar iets meer dan vals plat. Weldra komen we tussen en langs grote campings.

Dorst doet ons stoppen aan een campingwinkel. Een heerlijke frisse cola doet deugd. De winkelier tracht ons hier te houden om te overnachten. Afspraak is echter afspraak en ik wil doorrijden naar Castellane.

Om 18 h 00 stipt zijn we aan het hotel “ Ma Petite Aubergue” in Castellane.

De receptiedame is heel tevreden want er is heel wat vraag naar kamers. Om 19 h 00 zou ze onze kamers vrijgeven. Wanneer ze ons vraagt om hier ook het avondmaal te nemen, slaan wij onmiddellijk toe. We zijn te vermoeid om nog iets te zoeken. Onze fietsen kunnen veilig in een achtergelegen berging.

Eerst willen we toch douchen. We zijn niet meer te genieten. Na de deugddoende verfrissing en de linnenwas gaan we toch nog even op stap.

Verder dan een naastgelegen terras geraken we niet.

We willen zoals echte “Fransosen" een fris aperitief pastis.

Grote honger drijft ons heel vlug terug naar het hotelterras.

Dit is al goed volgelopen.

Niettegenstaande een overvloed aan personeel, geraken we maar niet aan onze maaltijd. We hebben al een paar flessen wijn gekraakt, eer we er uiteindelijk aan kunnen beginnen. Gelukkig krijgen we van sympathieke tafelburen brood toegestopt. Ons lange wachten wordt echter beloond. Het wordt werkelijk een heerlijk souper. Onder de druivelaars, vieren we op deze zwoele avond onze 2° week. We zijn een echte groep vrienden. We blijven doorpraten tot het donker wordt. De lichten worden gedoofd en als laatsten verlaten we het terras. Bedtijd jongens! Niet snurken aub.  Gelukkig hebben we oordopjes