17 Dag 14  Castellane > Mouans-Sartouxxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

                    Zondag 1 juli 2007

                    Afstand:   77km  Totale km  1372km

                    Weer:          Zeer Mooi en zonnig  28C 

Bij het “Petit déjeuner” bespreken we ons rittenschema voor vandaag.

We besluiten de “Route Napoléon” te volgen. De vermoeidheid begint zich te laten voelen en we willen nu zo vlug mogelijk aan de Côte d’Azur zijn.

Als we vandaag in Grasse geraken, is het maar een paar uur meer tot Nice.

Alles gaat echter wat traag, we zijn gisterenavond wat te lang blijven hangen.

Niettegenstaande dat, zijn we om 9h00 stipt weg. Heel vlug vinden we de historische route naar de Middellandse zee. We hebben juist Castellane verlaten en het is al flink klimmen. We moeten direct kleiner schakelen. De automotoren huilen bij het klimmen. Gelukkig is er niet zoveel verkeer.

We vermoeden dat de Fransen iets later buiten komen op zondag.

We klimmen naar de “Col de Luens”, kronkelend van 700m naar 1055m met zeer verschillende percentages.

In Chaudanne moeten we echter stoppen. Hugo zijn achterband loopt leeg. Onze eerste echte lekke band na 14 dagen. Met een specialist als Robert zijn we na 20 minuten weer op pad.

Het volgende stuk tot La Garde is heel wat steiler, we vermoeden 8%.

Mijn vrienden blijven hun eigen tempo aanhouden.

Eén na één haken ze af.

Maar, we moeten nog hoger klimmen.

Op de top blijf ik wachten, het is hoog tijd voor wat prachtige foto’s.

Nu krijgen we een spectaculaire afdaling met enkele onoverzichtelijke haarspeldbochten. Gelukkig blijven de auto’s achter ons.

Plots vliegen er echter een paar “motards” met veel gebrul voorbij.

Ze nemen echt teveel risico, meen ik.

Na wat temporiseren zijn we weer alle vier samen. Het blijft bijna vlak tot Séranon. Hier doen we inkopen. Hoog tijd om wat te drinken en een babbeltje te slaan met de joviale winkelier. We eten ook nog een stuk fruit voor we de volgende klim beginnen.

Ik heb mij voorgenomen niet meer te ontsnappen. Hugo maakt mij nochtans duidelijk dat dit geen zin heeft. Met een kleinere trapfrequentie dan mijn vrienden kom ik toch weer op kop, zodat ik toch met voorsprong op de “Col de Valferrière” passeer. Het was weer een zware beklimming, gelukkig de laatste van onze tocht. Na wat drank en een sanitaire stop besluiten we nog tot aan een mooie panoramaplaats te rijden en daar te middagmalen.

In Escragnolles is het zover. We houden het nochtans kort. Een half uur later zijn we al opnieuw op pad. We krijgen een droomafdaling met lange brede bochten,“Pas de la Faye”. Ik laat me nog eens lekker snel naar beneden suizen.

Met een Max. van xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />64 km/h sta ik na enkele minuten in St-Vallier-de-Thiey.

Robert en Pol hebben zich ook laten gaan, maar Hugo doet het wat rustiger.

Hij is ten slotte onze ouderdomsdeken, maar we moeten hem toch bewonderen.

We zien de stad Grasse in de diepte liggen. Vermoedelijk wordt dat een mooie afdaling. Hier moeten we tussen de auto’s naar beneden en dat is toch af en toe in de remmen gaan. Zonder dat we ook maar één trap gegeven hebben zitten we midden in de parfumstad.

 Ik ga op zoek naar een hotel, maar na een drietal pogingen besluiten we toch nog iets verder te rijden. We vinden het nog wat te vroeg en willen morgen zo weinig mogelijk kilometers rijden.

Wanneer we de stad verlaten, raadt men ons aan door te rijden tot Mouans-Sartoux, daar zouden er enkele hotelletjes zijn.

Het blijft zoeken naar de juiste weg en we belanden in een “Hamburgertent”, waar we aan iets fris geraken en wat kunnen uitrusten.

We zijn genoodzaakt de drukke baan te nemen, maar als we bordjes zien met “Hotel”, slaan we toch een klein pad in. Weer hebben we geen geluk, het hotel is een chic gedoe bij een golfterrein.

De receptiejuffrouw bekijkt ons wat uit de hoogte, hier zijn fietsers duidelijk niet welkom. Nog iets verder bij de “boulanger” krijg ik de raad tot in het centrum te rijden, daar is een hotel, het“Hotel de la Paix”. Enkele minuten later zijn we er. We kunnen 2 kamers met ontbijt bemachtigen. 70€ per kamer, maar ’t  is dat of niets, blijven dus.

Na een heerlijke douche en de linnenwas, willen we op stap. Groot is onze verwondering want Mouans-Sartoux heeft een goed bewaard oud gedeelte.

Het is er flaneren van terras naar terras. Zelfs een bezoek aan een mooi kasteel vinden we de moeite waard.

We krijgen, hoe kan het ook anders, grote honger. Na wat rondneuzen vleien we ons op een wat rommelig terras. Na een gezellig praatje met de zwaar besnorde patron, een typische zuiderling, besluiten we te blijven.

We krijgen onmiddellijk een frisse Ricard. We kunnen de man overhalen iets heel typisch voor ons klaar te maken. “Marmite de fruit de mer”. We hebben er uitzonderlijk van genoten en met wat flessen rosé was het weer een culinair festijn.

Wat zijn we toch Bourgondiërs. Ondertussen zit het terras vol met plaatselijke bewoners. Ze zorgen voor een volkse ambiance en we moeten meedoen.

Na een lange en bij momenten diepzinnige praatavond, geraken we toch, zij het wat moeizaam, in onze bedjes. We zullen dromen van die lekkere bouillabaise………..neen neen het is: “Marmite”.

Merci!

.