18 Dag 15 Mouans-Sartoux > Nicexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

                 Maandag  2 juli 2007

                    Afstand:          Rondritjes inbegrepen 60km

                    Totale km en eindstand km           1432km

                    Weer:          Zeer Mooi en zonnig  28C

Wat loom en moe, maar hoe kan het ook anders, geraken we toch om 7 h45 uit ons bed. We hebben geslapen als een baksteen.

We krijgen een lekker ontbijt op het dakterras met een mooi uitzicht op het berglandschap. Dat ligt achter ons, vandaag willen we de zee zien.

Afrekenen en om 9 h 00 stipt zijn we weer op pad.

Het is zeer druk. Toch geraken we tamelijk vlug uit het dorp. We beleven echter de schrik van ons leven. We rijden aan een matig tempo mooi op een rijtje. Maar “les bêtes automobilistes” vliegen ons links en rechts aan een moordend tempo voorbij. Ik doe het kopwerk. Het is onmenselijk hoe we opzij worden geduwd. Ze durven zelfs af en toe onze bredere fietstassen strelen.

Ik durf zelfs niet achter mij te kijken en hoop dat mijn vrienden nog altijd volgen.

Het is een uur met klamme handen en een bang hart, als een kamikaze tussen de toeterende auto’s laveren. Ze hebben hier helemaal geen eerbied voor fietsers. Die Fransen zijn zo zot als een achterdeur………

Na deze gevaarlijke inspanning staan we om 10 h 30 op de “promenade” van Antibes. We kunnen het niet geloven en zijn dolgelukkig. Iedereen feliciteert iedereen. Wat een uitzicht, wat zijn we blij dat we de zee zien.

We hebben een terrasje verdiend.  Gelukkig moeten we niet lang zoeken. Enkele minuten later hebben we al een frisse Leffe uit!

We kunnen nu rustig buiten het verkeer op een mooi nieuw fietspad de zee volgen tot aan het vliegveld. Het is slenteren en genieten van zon en zee.

Toch gaan we nu eerst een kijkje nemen op het vliegveld. We willen weten hoe we morgen met onze fietsen terug moeten geraken. Er was mij bevestigd dat er op de bagagedienst kartonnen fietsverpakkingsdozen te koop zijn. Heel vlug vind ik de verpakkingsservice. De vriendelijke juffrouw van dienst kan mij enkel vertellen dat de dozen zijn uitverkocht.

We moeten in de stad maar aan verpakking zien te geraken. Kort en duidelijk, voilà daar staan we dus.

Ondertussen hebben Pol en Robert het “office de tourisme” gevonden. Hier hebben we meer geluk. We kunnen 2 kamers met ontbijt reserveren hier vlakbij in het Etap-hotel, slechts xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />500 m verder.

Als we Hugo, onze fietsenbewaker, terugvinden, besluiten we ons eerst rustig te verfrissen in het hotel. Dan zullen we wel verder een oplossing vinden.

Om 14 h 00 verlaten we het hotel en volgen de promenade naar Nice toe.

Het is rustig en de stranden zijn bijna verlaten, er heerst nog helemaal geen vakantiestemming aan de Côte d’Azur.

Wanneer we een trage fietser voorbij steken vraag ik hem naar een fietsenwinkel, met de hoop daar wat dozen op de kop te kunnen tikken. De vriendelijke man is bereid ons zijn fietsenverkoper aan te wijzen en rijdt tergend langzaam voor ons uit. Weer tegenslag, op maandag is hij gesloten. We beslissen straks inpakfolie te kopen in een grootwarenhuis. Eerst eten nu, want we krijgen honger en dorst. Er zijn hier eethuizen genoeg.

We kiezen alle vier een pasta met een koele rosé.

Na onze korte maaltijd hebben we geluk, honderd meter verder vinden we al het nodige……..Beschermingsfolie met luchtbellen. Eerst alles naar ons hotel brengen en dan naar “Oud Nice”.

We genieten van zon en zee en flaneren door de drukke straatjes. Ja, een uitnodigend terras kunnen we helemaal niet voorbij.

Een schuimende Belgische pint doet deugd.

We blijven van plein naar plein wandelen.

Plots komen we aan een druk eetcafé.

Pol herkent de zaak en hij zal voor ons een typische Nice specialiteit laten klaarmaken. Ondertussen genieten we al van een fris wijntje. Pol heeft voor elk een          “assiette d’assotiment Niçois” gehaald.

We genieten ervan. Rondom ons is er al veel ambiance.

We overlopen onze reis en moeten besluiten dat we er toch deftig van hebben genoten.

We kunnen toch niet terug naar ons hotel zonder een toetje! Hugo wil ons, hij is ten slotte de specialist terzake, trakteren op een ijsje. We blijven maar plezier maken. We worden tenslotte moe en beginnen naar ons bed te verlangen.

Op de Promenade des Anglais ,waar we onze fietsen terugvinden, geraken we nog in gesprek met een nieuwsgierige rentenier.

Hij nodigt ons uit nog een slaapmutsje te nemen. Dat kunnen we de vriendelijke man toch niet weigeren. Hij weet een terrasje waar een Brusselaar de scepter zwaait. We drinken nog een laatste glaasje. Nadat we onze belevenissen hebben verteld, geraken we gelukkig heel vlug aan ons hotel.

Zullen we dromen…………of snurken?