Wij zeggen «NEEN» tegen de opsluiting van kinderen!

In België worden nog steeds kinderen opgesloten in verschillende gesloten centra, zoals het centrum 127bis in Steenokkerzeel, het centrum 127 in Melsbroek alsook in de “centra voor Illegalen te Merksplas en Vottem waar zeer recent familievleugels werden geopend.

Deze kinderen, al of niet begeleid door hun ouders,worden opgesloten in afwachting van hun repatriëring naar het herkomstland of in afwachting van het resultaat van de asielprocedure.

In het begin van de maand april 2006 bevonden er zich 55 kinderen in de gesloten centra. Dit aantal varieert en is vaak hoger: in januari 2006 bijvoorbeeld waren er 73 kinderen opgesloten. Alle nationaliteiten en leeftijden – de jongste kinderen zijn slechts enkele maanden oud - zijn vertegenwoordigd. Sommige kinderen verblijven samen met hun ouders tot 4 maanden of meer in het gesloten centrum.

De omstandigheden waarin deze kinderen en hun families worden opgesloten zijn erbarmelijk. Zo is de leefruimte van het centrum 127bis enorm lawaaierig en is de ruimte amper bemeubeld. Het televisietoestel wordt bijna nooit uitgezet en de programma’s die getoond worden zijn vaak niet geschikt voor kinderen. De familie slaapt op éénzelfde kamer (of hooguit twee kamers wanneer het om een groot gezin gaat). Een klein lokaaltje waar amper 10 kinderen tegelijk kunnen opgevangen worden, doet dienst als «klas» en speellokaal. Speelgoed ontbreekt of is in zeer slechte staat. De activiteiten voor de kinderen zijn beperkt tot knutselwerk. De kinderen krijgen geen onderwijs terwijl de meeste kinderen voor de opsluiting school liepen.
De kinderen kunnen slechts twee uur per dag naar buiten op een kleine «speelplaats» afgesloten door rijen hoge tralies en prikkeldraad. Op dit moment zijn er in het centrum 127bis slechts 2 à 3 begeleiders.

De omstandigheden in het centrum 127 zijn vergelijkbaar met dat verschil dat vrienden en andere familieleden geen bezoekrecht hebben. Daarenboven ligt dit centrum pal naast de Nationale Luchthaven van Zaventem. Het quasi-constante lawaai van opstijgende vliegtuigen is oorverdovend. Er zijn geen aparte slaapruimten voor de kinderen. De meisjes slapen bij de volwassen vrouwen, de jongens bij de volwassen mannen. Er is manifeste promiscuïteit.

Deze kinderen kenden reeds een eerste breuk in hun ontwikkeling bij de vlucht – vaak in zeer moeilijke omstandigheden- uit het herkomstland. Door het vluchten verloren zij familie, vrienden en hun socio-culturele aanknopingspunten.
De meestal bruuske opsluiting is een nieuwe breuk die een eerder psychisch lijden kan doen opflakkeren. Door de opsluiting ontstaat een nieuw trauma: het vertrouwen dat deze kinderen in anderen stellen wordt onherroepelijk geschonden. Er wordt van deze kinderen verwacht dat zij het onbegrijpelijke begrijpen: ze worden alleen of samen met hun ouders in een «gevangenis» ondergebracht terwijl zij niets misdaan hebben. Zij worden dagelijks geconfronteerd met de angsten van hun ouders, die hun beschermende rol niet meer kunnen vervullen. Zij zijn eveneens vaak getuige van geweld tussen volwassenen. De opsluiting leidt tot een diepgewortelde pijn die op lange termijn schade toebrengt aan de ontwikkeling van deze kinderen.
Het opsluiten van kinderen kan gezien worden als psychologische mishandeling.

Vandaar dat ons individueel en collectief geweten ons verplicht een halt toe te roepen aan het opsluiten van kinderen en dit zonder enige toegeving. Wij vragen dan ook dat er geen kinderen meer worden opgesloten. Laat hen samen met hun ouders verblijven in niet-gesloten plaatsen waar zij een leven kunnen leiden in overeenstemming met hun behoeften zoals vooropgesteld door het Kinderrechtenverdrag en de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens.

Meer info en de petitie op http://www.cire.irisnet.be/opgeslotenkinderen/