In mijn blog van gisteren had ik er nog over dat die overwegend francofone gele hesjes van bij ons hier veel minder redenen hebben om klagen, zeker t.o.v. het economisch zieke Frankrijk. Ironisch genoeg bevinden de brandstofprijzen, waarover in Frankrijk de rage met de gele hesjes begonnen was, zich momenteel bij ons op het laagste peil in twee jaar. De laatste vier jaar zijn er 225.000 jobs bijgekomen, het loon van Jan Modaal steeg met 8%, de taxshift heeft mee gezorgd voor meer concurrentiekracht, samen met de hervorming van de vennootschapsbelasting en de hervorming van het pensioenstelsel. Er zat zelfs nog meer in, maar de MR van onze nationale Charel en zijn acolieten van Open VLD en CD&V vonden het pact van Marrakech veel belangrijker…
In De Standaard van het weekeinde was er kritiek, omdat de niet-werkenden ‘in het verliezende kamp’ zouden zitten. Wat willen die verkrampte linksen, dat het de werkenden moeten zijn? Zij, die al afdragen om de rest wat meer te kunnen geven? Voor sommigen zal het nooit goed genoeg zijn.
Tenslotte waren er tijdens de Kersttoespraken de obligate zorgen van de Paus en zijn kardinalen, omdat de armoede in de wereld toeneemt. Voor wat ons land betreft heeft dat grotendeels te maken met het feit dat wij de laatste tien jaar maar armoede zijn blijven importeren. Mensen die hier aankomen en niets (meer) hebben, krijgen kost en inwoon en men probeert hen aan het werk te zetten. Het kan echter niet zijn, dat die voorrang moeten krijgen op onze eigen zwakkeren en armen, zoals men stilaan begint te vrezen. Vlaanderen moet Vlaanderen blijven en geen veredeld Brussel worden.
Dat het met Frankrijk niet goed gaat, is geen nieuws meer. Voor zover dat nodig mocht zijn, heeft het hele gedoe met de gele hesjes dat nog eens duidelijk gemaakt. Minder bekend is, dat Frankrijk niet alleen een noorden en een zuiden heeft, wat dikwijls - ook in andere landen – tot verschillen leidt, maar ook een tweedeling Parijs en de rest. Als men nl de regio Pärijs uit de statistieken haalt, blijkt de rest van het land een verbazend laag bbp per persoon te hebben, dat momenteel zelfs lager ligt dat het Italiaanse, waar men het steeds over heeft. Volgens econoom Geert Noels heeft Italië nu zelfs een sterkere economie dan Frankrijk. Een reden te meer om dat laatste land niet achterna te lopen, zoals onze Waalse landgenoten wat graag doen (tot de gele hesjes toe, die hier veel minder redenen hebben om te reclameren).
Die Franse gele hesjes, hoe ongeorganiseerd ook, hebben inderdaad enkele punten. Het is een opstand van het Frans binnenland, het zgz ‘France profonde’. Hun (diesel)auto wordt geviseerd, ze hebben geen metro, geen dicht spoorwegennet, geen of weinig efficiënte busverbindingen en daarbij –zoals bij ons – de concurrentie van het Internet waardoor heel wat kleine zaken op het platteland sluiten.
Frankrijk heeft momenteel de hoogste fiscale druk van de eurozone, zoals gezegd een dalende concurrentiekracht en wankele overheidsfinanciën. Vijftien jaar geleden kon de Franse economie nog een vergelijking aan met Duitsland doorstaan. Vandaag de dag is de werkloosheid er bijna het dubbele van de Duitse.
President Macron heeft al enkele maatregelen moeten terugdraaien, maar dat zal niet voldoende zijn om het tij te keren. Hij verhoogde de minimumlonen en verlaagde de lasten op overuren. Dat klinkt allemaal erg mooi, maar maakt de arbeid wel duurder en het aanwerven van laagbetaalde arbeidskrachten zeker niet aantrekkelijker in een land met een reeds grote werkloosheid. Macron is niet voor niets erg pro-Europees. In tegenstelling tot bv Italië, heeft Frankrijk schulden t.o.v. het buitenland. Hij heeft de Europese centen broodnodig en zou niets liever hebben dan van de eurozone een transferunie te maken. Een België in het groot, zeg maar. Voor ons Vlamingen niet moeilijk om te begrijpen en een reden temeer om ons verder te blijven richten op Nederland, Duitsland en de Scandinavische landen, de Hanze landen, waarover ik het al eens gehad heb, o.m. in mijn blog van 7 dezer (De Nieuwe Hanze).
Het politieke jaar 2019 belooft spannend te worden. Dit land heeft al meer regeringen in lopende zaken gekend, maar dat was steeds ná verkiezingen. De regering in lopende zaken die we nu meemaken, is er bijna zes maanden vóór de verkiezingen en dat betekent waarschijnlijk zes maanden verkiezingscampagne. De partijen hebben, via een stemming in de Kamer, hun eigen financiering er nog snel doorgestemd, dat ging nog wél, want kiescampagnes kosten veel geld en deze zal zowat de duurste worden van allemaal. We mogen ons dus aan e.e.a. verwachten.
Ondertussen moeten de burgers van dit land hopen dat er in het parlement nog e.e.a. gestemd en beslist wordt. Dat zal alleen nog kunnen mits de regering van lopende zaken voor elk voorstel van wet een meerderheid vindt in dit parlement, wat niet gemakkelijk zal zijn. Onze Charel probeerde zijn politiek hachje te redden door met zijn minderheidsploeg aan het handje van de oppositie te lopen, maar zelfs dat werd hem niet gegund. Het was de rode oppositie zelf die hem de motie van wantrouwen aan zijn broek lapte.
Een Michel II zal er nooit meer komen. Als hij de hangende zaken van zijn Zweedse coalitie nog wil verwezenlijkt zien, mag hij de N-VA niet langer tegen de kar rijden, wat eveneens aartsmoeilijk zal worden. En zeggen dat dit voorkomen had kunnen worden door gewoon uit dat Marrakech pact te treden. Als West-Europese landen zoals Zwitserland en Oostenrijk dat kunnen, waarom dan België niet? Het excuus dat België steeds het migratiebeleid zou kunnen bepalen omdat dat pact juridisch niet bindend zou zijn, zou kunnen kloppen, maar wordt er onderuit gehaald door de slechte ervaring die we met dat ‘juridisch niet bindend” hebben meegemaakt met dat gezin uit West-Aleppo. Die slaagde erin onze federale regering én onze justitie twee jaar aan het lijntje te houden. Na Marrakech kunnen dat honderden gezinnen (én/of alleenstaanden) worden. En dat alles omdat onze Charel zijn eigen gezicht wou redden, nadat hij in september in New-York was gaan vertellen dat zijn land dit pact zou goedkeuren.
In mijn blog van 18 dezer (‘Turkse overmoed’) schreef ik nog dat sultan Erdogan beter op zijn tellen zou letten als hij de Koerden in Noordoost Syrië zou aanvallen, zoals hij gezegd heeft te zullen doen. Daarvan was er nl al een precedent geweest, waarbij Assad troepen, gesteund door Russische ‘vrijwilligers’ er van de kaart werden gebombardeerd door Trump’s Air Force. Nu blijkt dat diezelfde Trump zijn troepen daar wil wegtrekken, volgens hem omdat IS verslagen is – wat niet helemaal klopt. We zijn zo stilaan gewend geraakt dat er op elke mogelijke uitspraak van ‘The Donald’ kritiek komt, maar deze keer komt die niet van de media of van de democratische oppositie, maar van zowel het Amerikaanse legercommando als van een deel van zijn eigen republikeinse partij. Om nog te zwijgen over de geallieerden, de UK en Frankrijk, die hun troepen wél in Syrië houden. Mocht Erdogan zijn plan uitvoeren, dan kunnen de Koerden alleen maar hopen dat de Britse en Franse luchtmacht de taak van de Yankees daar overnemen en zo vermijden dat er in de Syrische oorlog een nieuw gewelddadig en bloedig hoofdstuk begint.
Ondertussen heeft de opperbevelhebber van het Amerikaanse leger, James Massis, als gevolg van Trump’s beslissing, zijn ontslag aangekondigd, enkele dagen later gevolgd door dat van de speciale Amerikaanse gezant voor het Midden-Oosten, zodat het steeds meer op lijkt dat Trump die beslissing persoonlijk genomen heeft. Als straks zou blijken dat Erdogan in Oost-Syrië zijn gang mag gaan (nota bene: tegen een volk dat ook 15% van de bevolking in Turkije uitmaakt) zullen alleen Assad en Poetin in hun baardje lachen en wordt dit toch wel een gevaarlijke evolutie, waarbij ‘vrede op aarde’ ver af zal zijn…
-----
Mag ik, ondanks alles, toch iedereen een zalig Kerstfeest en een gelukkig Nieuwjaar wensen. Er zijn tenminste nog zekerheden in ons leven.
Met veel tralala werd vorige week in de Ruhrstreek de laatste Duitse steenkoolmijn gesloten, dit in aanwezigheid van de Duitse president en het fuifnummer van de Europese commissie. Eén grote hypocriete vertoning, want om het stroomtekort op te vangen, ontstaan na de sluiting van de Duitse kerncentrales, is men steenkool gaan invoeren, omdat die goedkoper is dan de eigen Duitse. Men heeft dus wel de steenkoolmijnen gesloten, maar niet de steenkoolcentrales, die niet alleen buitenlandse steenkool, maar ook steeds meer eigen bruinkool stoken. Die laatste, ook ligniet genoemd, wordt gewonnen in open lucht – ‘dagbouw’, zoals men dat noemt – wat goedkoper uitvalt omdat men geen kilometers onder de grond moet zoals bij steenkool. Het grote nadeel ervan is dat hele streken worden omgeploegd en uitgegraven en dat men er zelfs al dorpen en oeroude bossen aan heeft opgeofferd. Men schat in Duitsland nog een oppervlakte bruinkool te hebben van zo’n 40.000 ha!. Die bruinkool vervuilt echter veel meer dan steenkool, zodat de uitstoot van het CO2 gehalte (onbestaande bij kerncentrales) er beduidend zal stijgen, niet alleen in Duitsland, maar straks ook bij ons. Ondertussen probeert men de mensen wijs te maken dat men goed bezig is met het klimaat, maar alle directe maatregelen om iets te doen aan dat klimaat zijn voorlopig niets anders dan extra belastingen.
Na meer dan twee maanden lijkt nu ook in Antwerpen de kogel door de kerk voor de zgz ‘Bourgondische’ coalitie van N-VA’ers, liberalen en socialisten. Als het kind maar een naam heeft. Bij de sossen was er enige weerstand, maar het was te denken dat die geen tweede keer voor zes jaar in de oppositie zouden kiezen op een ogenblik dat ze overal al blij zijn te kunnen overleven (Leuven is de uitzondering die de regel bevestigt). Mocht de SP.a niet akkoord geweest zijn, was er - theoretisch althans - ook nog het alternatief met het Vlaams Belang, maar daarvoor blijft het water nog steeds te diep. Dat men in de koekenstad tot de nu bereikte coalitie is moeten komen, is in de eerste plaats niet de schuld van de ‘Bourgondiërs’, maar van Kris Peeters, die zijn partij daar in de vernieling heeft gespeeld, waardoor de bestaande coalitie niet kon gehandhaafd blijven.
In zijn reactie van 21 dezer op het eerste nieuws over de nieuwe coalitie voor de koekenstad had onze vriend Rob gelijk, waar hij stelt dat door het opnemen van de SP.a in de nieuwe Antwerpse meerderheid, De Wever een soort ‘Steveke’ doet, naar analogie met wat Steve Stevaert – toen hij nog God was (althans volgens Yves Desmet van De Morgen) – uit zijn mouw schudde toen die er in Hasselt de groenen bij haalde om ze daarna dood te pamperen. Ook in Gent heeft men dat gedaan toen men bij de vorige verkiezing de liberalen erbij haalde om ze niet tegen zich te krijgen vanuit de oppositie. In feite gebeurt dat in de Arteveldestad opnieuw, maar zijn het nu wel de sossen zelf daar die blij mogen zijn nog te mogen meespelen.
In Antwerpen zouden vandaag de postjes verdeeld worden, wat misschien toch nog voor enige opwinding zou kunnen zorgen bij de socio’s omdat enkele verkozenen er geen zin in hebben en anderen met het door Crombez afgekondigde cumulverbod zitten.
---
Er is ook historisch nieuws, althans volgens gouverneur Jan Smets van de Nationale Bank (NBB). Voor de allereerste keer is er in dit land meer dan 70% van de mensen tussen 20 en 65 jaar aan de slag. Dat is nog altijd wel 10% minder dan in buurlanden Nederland en Duitsland. Ook bij de 55-plussers is meer dan de helft nog aan het werk. Voor de verandering maakt de NBB echter alleen maar nationale cijfers bekend, geen gewestelijke. Men kan er echter gif op nemen dat we in Vlaanderen wél op het niveau van Nederland en Duitsland zitten. Het is hetzelfde verhaal als dat bericht over een nieuwe Hanze Unie, waarvoor België niet werd uitgenodigd, terwijl een onafhankelijk Vlaanderen daarin thuis hoort (mijn blog van 7 dezer). Die geschiedenis zal zich blijven herhalen zolang dit België zal bestaan.
Flup I heeft het ontslag van Charel I aanvaard en zo krijgen we officieel te maken met een regering in lopende zaken, wat feitelijk een tegenslag is voor de Vlaamsnationale partijen. Het had beter geweest nieuwe vervroegde verkiezingen te hebben, waarbij migratie het hoofdthema was geworden. Nu wordt het wachten of dat momentum er nog zal zijn over 5 maanden, op 26 mei 2019.
Zoals ik vroeger ook al eens geschreven heb, was die Marrakech historie een godsgeschenk voor de N-VA. De partij was in 2014 naar de verkiezingen getrokken met een bundel Vlaamse eisen. Eisen die ze, toen ze erin slaagde een centrumrechtse federale regering met het MR op de been te brengen, voor vier jaar in de frigo stopte. Naar de volgende verkiezingen gaan met dezelfde eisen was niet meer geloofwaardig, met iets nieuws op de proppen komen wél. Dat nieuwe werd dan het migratiepact.
Het wordt nu afwachten hoe Michel Light het er vanaf zal brengen. De regering moet voor elke serieuze beslissing een meerderheid zoeken in het parlement en de kans is groot dat het één groot zwartepietenspel wordt, telkens dat niet zou lukken. Dat zit er dik in, omdat in feite er van nu af aan al dan niet openlijk verkiezingscampagne gaat gevoerd worden en dit vijf maanden lang.
In mijn blog van gisteren schreef ik dat Vlaams Belang en de communisten van de PvdA/PTB als enige partijen niet uitgenodigd waren voor een afspraak met koning Flup. Dat klopte niet, want nu blijkt dat Peter Mertens, voorzitter van de ex-Amada’ers wél is uitgenodigd als de enige op dag drie van de consultaties. Zelfs Défi, het vroegere FDF- partijtje van Vlaminghater Maingain, blijkt uitgenodigd te zijn. Het cordon sanitair, ooit uitgevonden door de geografische Vlaming Jos Geysels (toen nog Agalev), blijft een schande voor een land dat zich democratisch blijft noemen en dat – volgens de recente uitspraak van onze nationale Charel in Marrakech – ‘aan de goede kant van de geschiedenis’ zou staan…
Tom van Grieken had het momentum echter goed ingeschat en kwam gisteren toch in beeld, toen hij langs het verzamelde journaille voor de poort van het kasteel van Laken reed met een campagnewagen, waarop de foto’s van de uitgenodigde partijvoorzitters van een rode clownneus waren voorzien.
Wie zich in dit land nog republikein voelt, kan niet anders dan bij een volgende verkiezing te stemmen voor de partij die door de koningsgezinde poco’s wordt uitgesloten. Ook Flup van Saksen Coburg, die voor de eerste keer in zijn leven aan dergelijke consultaties mocht deelnemen, heeft de kans gemist om ook eens origineel uit de hoek te komen en te breken met deze ondemocratische traditie. Gebuisd in zijn eerste examen..
-------------------------------
In Antwerpen zou er dan toch eindelijk een akkoord zijn om tot een nieuwe meerderheid te komen na de recente gemeenteverkiezingen. Dat zat er aan te komen, want de socio’s zullen wát blij zijn dat ze er weer mogen meespelen. Zeker nadat ze in Oostende door de (vis)mand zijn gevallen en in Gent nog mogen mee doen als quantité négligeable. Dé grote verliezers in de koekenstad zijn de kadodders, met dank aan federale boycotter Kris Peeters, die de partij er ook daar aardig wat kiezers heeft doen verliezen.
Charel I is dus zijn ontslag gaan aanbieden aan Flup I, die voorlopig alles nog in beraad houdt. Zelfs al zou hij het anders willen doen, zou het niet gegaan zijn, want de koning kon gisteren maar vier van de zeven uitgenodigde partijvoorzitters te woord staan (die van het VB en de PvdA/PTB hadden blijkbaar geen uitnodiging gekregen: democratie op zijn Belgisch). De reden was dat Flup met zijn Mathilde en kroost in de namiddag aanwezig moest zijn op het jaarlijkse koninklijke Kerstconcert. Opmerkelijk bij dit alles is dat het zowel voor Charel als voor Flup de eerste keer is dat ze zoiets meemaken. Voor Charel zou het ook wel eens de laatste keer kunnen zijn…
Hoe het daar in Laken ook zal aflopen, het wordt meer dan waarschijnlijk een regering in Lopende Zaken die tot aan de verkiezingen einde mei op de winkel zal moeten letten. Veel meer zal ze ook niet kunnen doen, daar ze zal moeten regeren met voorlopige twaalfden, waarover in de commissie voor Financiën al een akkoord is voor de eerste drie maanden van 2019. Reden voor de nieuwe federale minister zonder Financiën om aan de klaagmuur te gaan staan. Als de trend zich ook na de verkiezingen doorzet – en dat zit er dik in – dan verwacht Crootje een minder inkomst van zo’n twee miljard euro. Eigen schuld, dikke bult. Dat had zijn partij en de andere coalitiegenoten dat verdomde pact van Marrakech maar niet moeten goedkeuren. En dat zal ook gelden voor alle andere zaken die (voorlopig?) niet zullen kunnen worden uitgevoerd.
Voor de man/vrouw in de straat is er alvast één voordeel aan deze situatie: er kunnen ook geen nieuwe belastingen geheven worden. Cruyff wist het al: ‘elk nadeel heb se voordeel’.
Ik schrijf dit verhaal normaal ergens ’s avonds om het iets na middernacht te kunnen posten op SeniorenNet. Dat was gisteren een vrij hachelijke zaak, want de politieke gebeurtenissen bleven zich opvolgen tot, ergens tegen 20.00 uur, duidelijk werd dat onze nationale Charel het ontslag van zijn regering – of wat ervan over bleef – ging aanbieden aan de koning. Zoals Wim Van de Velden, politiek redacteur van De Tijd al schreef in de weekeindeditie van zijn krant, was het tijd voor een ‘Tindemanske’, waarbij hij verwees naar Michels voorganger uit 1978, die toen de historische woorden uitsprak: ‘De Grondwet is geen vodje papier. Ik ga naar de koning en ik bied het ontslag van de regering aan’.
Vóór het zover was, had dezelfde Charel nog een wanhopige poging gedaan om de meubelen te redden, door te zeggen bereid te zijn te praten met socialisten en groenen over hun eisen, die feitelijk neerkwamen op de afbraak van wat zijn eigen regering in de laatste vier jaar had verwezenlijkt. Iets waarmee zelfs de blauwe postjespartij van Gwendolientje niet akkoord kon gaan. Daarop volgde de al aangekondigde motie van wantrouwen tegen de regering vanwege socialisten en groenen en kon het klassieke Belgische zwartepietenspel beginnen, waar men waarschijnlijk nog een tijdje mee door zal gaan. Dit alles was niet nodig geweest als de coalitiepartners van de N-VA – Open VLD, MR en CD&V - zoals ik al schreef in mijn blog van 17 dezer ‘(Dat verdomde pact’), gewoon besloten hadden af te stappen van de Belgische goedkeuring van het migratiepact, net zoals de VS, Australië, Oostenrijk, Zwitserland, Italië en zowat bijna alle vroegere Oostbloklanden hadden gedaan.
Wat het nu wordt, is nog even afwachten - de koning zou het ontslag nog in beraad houden - maar de kans is groot dat er een regering in Lopende Zaken komt. Niet dat dat veel zal uithalen, maar zo kan men vermijden dat er vervroegde verkiezingen komen, het enige punt waarover alle partijen het eens zijn – zowel meerderheid als minderheid – met misschien als uitzondering die de regel bevestigt het Vlaams Belang. De klacht van het VB is bij de Raad van State niet ontvankelijk verklaard, maar dat maakt voorlopig weinig uit.
Terwijl in Syrië het bloedvergieten grotendeels lijkt te zijn gestopt; kondigt de Turkse sultan Erdogan aan, dat hij daar een nieuw offensief gaat starten. Dat zou bedoeld zijn tegen de Syrische Koerden van de YPG, die volgens Erdogan onder één hoedje spelen met wat hij de terroristen van de PKK noemt. Die YPG-strijders waren in de Syrische burgeroorlog de efficiëntste strijders tegen IS en werden daarom ook gesteund door de Verenigde Staten. Bij hun troepen hebben ze trouwens ook nu nog heel wat Amerikaanse adviseurs, die straks dus ook riskeren mee in de vuurlijn te komen liggen. De Syrische Koerden bezetten momenteel het land ten oosten van de Eufraat dat – oh, toeval! – de meeste Syrische oliebronnen heeft.
Erdogan en zijn Turken zouden beter twee keer nadenken alvorens die Koerden daar aan te vallen. Op 7 februari van dit jaar probeerde Assad het ook al eens, gesteund door een bataljon met Russische zgz ‘vrijwilligers’, in werkelijkheid goed betaalde huurlingen, dat beschikte over artillerie, tanks, raket lanceersystemen en mortieren, maar bij het stadje Deir Ezzor, net over de Eufraat, tot een puinhoop herleid werd door Trump’s US-Airforce (mijn blog van 28 februari), die door de eigen adviseurs bij de Koerden gewaarschuwd was. Bij de doden waren zo’n honderd Russen en nog meer gewonden, die toen werden overgevlogen naar hospitalen in Moskou en Sint Petersburg, waardoor het nieuws uitlekte via enkele kleine Russische websites. Officieel had Rusland er natuurlijk weer eens niets mee te maken…
Het Pentagon heeft de sultan al een waarschuwing ter zake gestuurd. Hopelijk is een verwittigde Turk er ook twee waard…
---
Ondertussen blijkt men er bij de E.U. ook een Commissariaat voor Uitbreidingsgesprekken op na te houden. Daar schijnt men er nu eindelijk overtuigd van te zijn dat het geen zin meer heeft met Turkije te blijven onderhandelen over een eventuele toetreding. Dat werd verklaard door een zekere Johannes Hahn, de huidige E.U.-Commissaris ter zake. Die onderhandelingen duren, nota bene, al 54 jaar! Beter laat dan nooit is hier wel op zijn plaats.
---
En dan nog dit.
De Belgische hockeyploeg, die het al enkele jaren goed doet in internationale tornooien, heeft deze keer de hoofdvogel afgeschoten en is in India wereldkampioen geworden. Opmerkelijk aan deze ploeg is dat men er zo te zien geen allochtonen in aantreft. Het lijken allemaal jongens van bij ons, waarbij de Franstaligen meer dan hun best doen om ook behoorlijk Nederlands te spreken. Eens iets anders dan het Frans gewauwel bij de Belgische voetbalbond met een voorzitter die de taal van de uitgesproken meerderheid niet eens verstaat en enkele ‘sterren’ die wel Vlaams verstaan maar vertikken er één woord van uit te brengen. Men zou er haast van verschieten dat het de dag van vandaag bij het hockey nog mogelijk is en dat er geen kritiek op komt uit Belgicistische hoek of van de groene wereldverbeteraars.
Er is nogal wat gekrakeel dezer dagen over de vraag of deze Michel Light regering aan kan blijven of niet en of er vervroegde federale verkiezingen moeten komen of niet. Wat die laatste betreft staan werkgevers en vakbonden bijna op één lijn om hun afkeuring kenbaar te maken en zeggen ze dat die het land in één grote ellende zouden kunnen storten. Als men in het federale parlement niet tot een oplossing komt, wat houdt hen daar dan tegen om de oorzaak van heel die ellende, nl de goedkeuring van het pact van Marrakech door datzelfde parlement, regering én oppositie, met uitzondering van de Vlaamsnationalisten, af te schaffen? Laat België de goedkeuring voor het migratiepact van Marrakech herroepen en men kan de Zweedse coalitie tijdelijk in eer herstellen, althans tot de reeds geplande verkiezingen van 26 mei 2019. Dan moet er sowieso gekozen worden. Ondertussen kunnen de zaken die door de huidige regering al zijn goedgekeurd verder afgewerkt worden. Als blijkt dat door vasthouden aan dat verdomde pact er straks hier niets meer fatsoenlijk zou werken, schaf de goedkeuring aan dat pact dan af! Dat kan perfect legaal gebeuren. Brazilië, dat het pact ook mee heeft goedgekeurd, heeft nu reeds te kennen gegeven dat het er op 01.01.2019 uit zal stappen, wanneer de nieuw verkozen president officieel in functie treedt. Als Brazilië dat kan, kan België dat ook.
Het is niet de schuld van de N-VA als er in dit land straks niets meer zou werken, maar van de verzameling traditionele partijen en Groen, die blijkbaar vinden dat zo’n internationaal pact voor hen belangrijker is dan een goed functionerend eigen land.
Philippe Moureaux (79) is gestorven. ‘Van de doden niets dan goed’, zegt men, maar dat geldt niet voor de man die men in zijn gemeente, St.Jans Molenbeek, ‘Flup Moustache’ noemde en die daar bijna 20 jaar als burgemeester de scepter heeft gezwaaid. Hij was de vader van de anti-racismewet, wat op zich niet verkeerd was, maar hij paste die wet in zijn eigen Molenbeek zover aan, dat de autochtone bewoners zich afvroegen of ze in hun eigen gemeente nog wel gewenst waren. De zgz verdraagzaamheid t.o.v. vooral de moslims was er zo groot dat hij o.m. zijn politieagenten verbood tijdens de Ramadan buiten op straat iets te eten. Verder deed hij meer dan een oogje dicht voor allerlei moslim activiteiten, wat er tenslotte toe leidde dat de aanslagen in Parijs en Brussel, met telkens tientallen onschuldige slachtoffers, in alle rust in Molenbeek konden worden voorbereid. Zelf noemde hij zijn beleid daar een ‘multicultureel laboratorium’. Voor wie nog zou twijfelen aan zijn voorkeur voor de islam, volstaat het te verwijzen naar zijn derde huwelijk, op 72 jarige leeftijd, met een moslima die maar half zijn ouderdom had. Officieel staat het niet bekend, maar algemeen wordt aangenomen dat hij zich ondertussen tot die ideologie bekeerd had. Hij zal in elk geval herinnerd worden als de hoofdverantwoordelijke voor het lakse beleid t.o.v. moslims die wat later terroristen bleken te zijn.
Philippe Moureaux was niet alleen burgemeester van Molenbeek, maar tegelijk ook vele jaren vicevoorzitter van de PS en werd beschouwd als de ideoloog van de partij, waar men wát blij was de moslim inwijkelingen met open armen te kunnen ontvangen als het nieuwe proletariaat dat voor de partij zou stemmen en verkozen worden. De gemeenteverkiezingen van 14 oktober ll werden in Molenbeek trouwens weer gewonnen door de PS, die dochter Cathérine als nieuwe burgemeester installeerde. Een van de campagnepunten van de partij in die verkiezingen, was een einde te zullen maken aan het zgz ‘Kanaalplan’ van Jambon dat ondertussen al tientallen overtredingen en overtreders van de Wet had geïdentificeerd. Meestal mensen met een officieel verblijfsadres in Molenbeek, die er echter niet woonden.
Het is nu aan dochter Cathérine om de zaken daar te regulariseren of verder te laten verrotten. In dat laatste geval zal Molenbeek voor velen wel de Jihadi hoofdstad van Europa blijven.
Er was gisteren nog maar eens een soort nationale stakingsdag in dit land, een ‘actiedag’, terwijl de bedoeling was dat er zo weinig mogelijk gewerkt werd. De reden ervoor is dat er binnenkort weer afspraken moeten gemaakt worden met de werkgevers en/of de overheid en dat de vakbonden – nog vóór er één woord gesproken is – druk willen zetten, op die besprekingen. Absurd, maar typisch Belgisch. Tussendoor hoort men in de Kamer Meryame Kitir, de fractieleidster van de SP.a, vertellen dat er maar eens een einde moet komen aan vier jaar sociale afbraak in dit land. Wat ze daarmee bedoelt is mij niet duidelijk, want uit de nieuwste cijfers van Eurostat, het E.U.-orgaan van de statistieken, blijkt dat de welvaart van de Belgische gezinnen een stuk hoger ligt dan het Europees gemiddelde. 12%, om juist te zijn. Daarmee stellen we het hier beter dan bv in Nederland, Frankrijk en Zweden. Het enige negatieve in deze vergelijking is dat het verschil iets minder geworden is dan de vorige jaren. Erg, hé?
Ondertussen ziet en hoort men op onze Tv-journaals allerlei vakbondsmensen klagen hoe slecht ze er aan toe zijn. Wat moeten we daarvan geloven? Ondertussen willen diezelfde mensen wél dat we wat genereuzer mogen zijn t.o.v. allerlei al dan niet echte vluchtelingen die hier binnenvallen. Dat, terwijl het officiële België zich wel solidair gaan verklaren is met het pact van Marrakech, samen met landen met een bedenkelijke reputatie zoals Saoedi Arabië, Syrië, Iran, Qatar, Iran, Kongo en Venezuela – om er maar enkele te noemen, zeg maar driekwart van Afrika en alle moslimlanden - maar niet veel meer wil te maken hebben met democratische, Europese landen zoals Italië, Hongarije, Oostenrijk, de Baltische staten e.d.
Een gevaarlijke ontwikkeling in de manier van staken en actie voeren is bovendien, dat ook de vakbondsmensen het verkeer beginnen tegen te houden, net zoals die gele hesjes. In Frankrijk zijn daarbij al doden gevallen. Moeten er ook hier drama’s gebeuren vóór men daar paal en perk aan zal stellen? Tenslotte is heel die syndicale actie een maat voor niets, want men stelt eisen aan een regering, die (nog) geen echte regering is, niet de legitimiteit heeft om haar werk te doen en waarvan op dit ogenblik niet eens zeker is dat ze een eerste vertrouwensstemming zal overleven. Om dezelfde reden is het trouwens fout ze Michel ll te noemen, zoals de media doen. Het is hoogstens, zoals ik ze zelf noem, een Michel Light.
De Europese politiek is zo stilaan een serieuze puinhoop aan het worden.
In Duitsland heeft Angela Merkel het voorzitterschap van haar partij doorgegeven aan haar rechterhand, ene Annegret Kramp-Karrenbauer (‘AKK’ voor wie het simpel wil houden), ooit minister-president van Saarland, die nu al de ‘mini-Merkel’ wordt genoemd. Ze haalde het nipt, met de hakken over de sloot (51%) van een tegenstander van Merkel, waardoor duidelijk wordt dat Merkels Christendemocratische partij, de CDU, grondig verdeeld is.
Dat laatste is ook het geval in Great (?) Britain, waar Theresa May wel een vertrouwensstemming in haar eigen Tory-partij overleefde, maar moest vaststellen dat zo’n derde van de leden niét voor haar stemde en haar eerder weg zou willen hebben. Na een zoveelste bedelronde bij de E.U. moet ze in januari zien een meerderheid te halen in het Britse Lagerhuis, wat weinig waarschijnlijk zal zijn, omdat haar partij daar geen meerderheid heeft en ze zelfs voor die Brexit stemming niet kan rekenen op het Noord-Ierse partijtje dat haar na de laatste verkiezingen tot nu toe gedoogsteun heeft gegeven. Die laatste landsverkiezingen waren trouwens een stommiteit van diezelfde May. Daarvóór had haar partij nl wél een meerderheid en door die nodeloze verkiezing uit te schrijven is ze die kwijt geraakt. Wat er daarna met de Brexit gaat gebeuren is nog koffiedik kijken, maar meer dan waarschijnlijk loopt het slecht af, voor May, voor haar partij, voor Great (?) Britain en misschien zelfs voor de E.U.
Tenslotte heeft in Frankrijk Macron bakzeil moeten halen voor het straatgeweld van de gilets jaunes en zoveel toegegeven dat het de Franse begroting zo’n 9 tot 10 miljard euro extra zal kosten, waardoor die daar finaal de mist in gaat. Als Europa dat nog eens door de vingers wil zien (het is al eens gebeurd), dan mag men het monetair beleid van de E.U. helemaal vergeten en zitten de schuldenlanden Griekenland en Italië (én België) op rozen.
Bij de bovenvermelde heibel zou men haast vergeten dat het ook in het Koninkrijk België terdege fout zit en we tot volgende week zullen moeten wachten of de door de oppositie gevraagde vertrouwensstemming er zal komen en wat het resultaat ervan zal zijn. In heel deze chaos is maar één zaak duidelijk: niemand wenst vervroegde verkiezingen en als die er toch zouden moeten komen, is het de vraag wie met de zwarte piet zal blijven zitten.
Tussendoor is er nog een tweedaagse politiestaking, een actiedag van de vakbonden (wat dat ook moge zijn) op vrijdag (verlengd weekeinde!), een zoveelste dreiging van de hoofdzakelijk Waalse versie van de gele hesjes en een door de Brusselse PS niet toegestane ‘Mars tegen Marrakech’ door de studentenverenigingen KVHV en NSV, Voorpost, de Vlaams Belang jongeren en Schild en vrienden, waarmee men rekening zal moeten blijven houden..
Een studie uit 2012 had uitgewezen dat Vlaanderen zo’n dikke 4.000 km lintbebouwing had. Oeps, foutje, bleek later. Volgens het eerste ruimterapport ter zake door de Vlaamse regering, bleek dat maar natte vingerwerk geweest te zijn. Volgens het in Gent voorgestelde rapport zijn er liefst zo’n 13.000 km, dus meer dan drie keer meer dan eerst gedacht en zowat het dubbele van het gemiddelde in de E.U.
Voor iemand zoals ik, die 27 jaar in Nederland heb gewerkt en dagelijks het verschil kon zien, is dit geen verrassing. En in de commentaar vanuit de Vlaamse regering, die grotendeels ging over de bijdrage tot meer verkeer – en dus meer vervuiling (een geliefd argument dezer dagen) – vergeet men er nog bij te vertellen dat al die wegen extra aansluitingen moeten hebben van water, elektriciteit, gas en kabel. Deze situatie omkeren wordt iets van heel lange adem en zal – zoals de meeste klimaatverordeningen - veel geld kosten.
Het klimaat zal trouwens, net als de migratie, een rol spelen bij de volgende verkiezingen. De klimaatmars in Brussel, waar vier keer meer mensen kwamen opdagen dan eerst door de organisatoren werd geschat, heeft vele politici wakker geschud. Ook onze nationale Charel die straks met zijn Michel Light voor elke goedkeuring een meerderheid in het parlement zal moeten vinden. Daarbij moet hij rekening houden met de N-VA, die van dat Marrakech gedoe niet wil weten én van de Groenen, die hij zal moeten paaien met de belofte iets aan dat klimaat te zullen doen. Dat dat laatste een zaak van heel lange adem is, zullen de groentjes erbij moeten nemen. 2030, zoals hier en daar vooropgesteld wordt, zal nooit gehaald worden, 2040 evenmin en 2050 misschien. ‘Na ons, de zondvloed’ kan hier zelfs wel letterlijk genomen worden.
In heel die klimaatheisa moet men trouwens goed opletten het kind met het badwater niet weg te smijten. Verkeer en energie is één zaak, onze bedrijven moeten wel concurrentieel blijven. Bedrijven zoals bv ArcelorMittal en de Chemiezone in de Antwerpse haven (de tweede grootste in zijn soort ter wereld) zijn ons te kostbaar op gebied van inkomsten en werkgelegenheid. Het klimaat redden zoals onze groenen dat willen, zal onze regio regelrecht de armoede injagen, maar misschien is het juist dat wat de nieuwe roden beogen.
Ik reageer even op de diverse reacties die ik op mijn laatste blogs heb gekregen (waarvoor dank) en ik doe dat hieronder met het antwoord dat ik al aan enkele lezers rechtstreeks heb gestuurd. Mag ik er trouwens op wijzen dat de reactie van lezer Ropie exact dat was wat ik bedoelde en niets anders.
Als wij Vlaanderen ooit onafhankelijk willen zien worden, dan is een eerste stap dat de partijen, die er voor zijn, in het Vlaamse parlement een meerderheid halen. Die hebben ze nu niet, ook als ze samen zouden willen werken. Ik heb het al eens geschreven, maar wil het nog eens herhalen. Als de N-VA bv 30% haalt en het VB 15, hebben we geen meerderheid. Die gaan we ook niet halen als het omgekeerde het geval zou zijn. Het heeft dus helemaal geen zin dat die twee partijen elkaar kiezers proberen af te pakken, want zo komt men nooit aan minstens 51%.
Bij de laatste Ipsos peiling (die van het VTM, RTL en Laatste Nieuws) was het de eerste keer dat béide Vlaamsnationale partijen vooruitgingen. Dat betekent dat er ook stemmen bij waren gekomen van de andere kiezers en dat is een goed teken. Als die trend zich doorzet – en dat zit er dik in als de migratie blijft spelen – bestaat er een kans dat ze in mei van volgend jaar wél een meerderheid halen in het eigen parlement.
Als het zover zou zijn, moet de Senelle* doctrine worden toegepast. Ik herhaal ze u even:
‘ Als België onbestuurbaar zou worden, bv omdat er geen federale regering meer kan gevormd worden, dan moet het Vlaams Parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige dat telt.’
(Bovenstaande tekst vindt u ook terug in ‘De Ordelijke Opdeling van België’ door Annemans en Utsi). Blz 165.
Als bovenstaande zou gebeuren, zal Vlaanderen nóg niet onafhankelijk zijn, maar het is wel een eerste stap naar confederalisme en hopelijk dan naar die onafhankelijkheid. Mocht er, na de volgende regionale verkiezing, zo’n Vlaamse meerderheid zijn en de Vlaamsnationale partijen zouden dan nog steeds niet willen samenwerken – om welke reden ook – dan kunnen we best de boeken toe doen en stop ik er alvast mee op SeniorenNet.
* Robert Senelle was een Brusselse grondwetspecialist, die in zijn laatste jaren een overtuigde Vlaming was geworden.
Aan de argeloze, brave zielen die nog altijd zouden denken dat onze nationale Charel en zijn acolieten van CD&V en Open VLD het met ons goed voor hebben, raad ik even aan eens het wekelijks artikel van Rik Van Cauwelaert te lezen in de laatste weekeindeditie van De Tijd. Rik is verre van een Vlaamsnationalist, maar heeft nog wel het gezond verstand dat de meeste van onze journalisten compleet lijken verloren te hebben.
Het artikel gaat over de zgz ‘schaduwpopulatie’ in de grote Europese steden: de illegale papierloze migranten, de zgz ‘sans papiers’ die ofwel niet erkend werden als asielzoekers ofwel het niet eens hebben aangevraagd, zoals de meeste transmigranten. De bevoegde schepen van de stad Brussel weet niet hoeveel het er in zijn stad kunnen zijn. Specialisten schatten het in Brussel alleen al op tienduizenden, misschien zelfs tegen de honderdduizend! Wie er iets meer over kwijt wou, was het Europese ‘Clandestino Research Project’ dat voor de grote Europese steden al in 2008 sprak van tussen 1,9 en 3,8 miljoen!
Alleen al in 2017 kregen 45.000 migranten, waarvan zo’n 30% transmigranten, het bevel het Belgisch grondgebied te verlaten. Niemand die controleert of dat ook werkelijk gebeurt. En dat was dan nog onder Theo Francken. De kans bestaat dat big Maggy nu een van haar al kleine oogjes dicht zal knijpen, waardoor het aantal min of meer illegalen inderdaad officieel zal dalen. Er wordt echter nergens iets gezegd tegen welke prijs dat zal gebeuren.
Intussen zorgt officieel België, maar in werkelijkheid het Waals Gewest, dat eigenaar is van FN, ervoor dat er voor zo’n miljard euro Belgische wapens geleverd worden aan Saoedi Arabië, waarmee in Jemen en omstreken massale moordpartijen worden aangericht, die er mede voor zorgen dat er nóg meer asielzoekers bij ons zullen terecht komen. Die hebben echter geluk nu Michel Light, gesteund door zijn oranjeblauwe coalitie van tsjeven en postjespakkers, er eens werk van zal maken.
En tenslotte, beste Vlaamse vrienden, nog dit: houdt op met elkaar te bestrijden. De echte vijanden van ons volk zijn de traditionele partijen aan beide zijden van de taalgrens, plus Groen/Ecolo en PvdA/PTB die zich blijven profileren als Belgische partijen. Met een SP.a die in de touwen hangt en een zwalpende CD&V, die haar stemkanonnen ziet vertrekken, is er voor het eerst sinds lang een kans op een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement. Aan ons om die kans samen te grijpen.
Dat de N-VA de rekening zal betalen bij de volgende verkiezingen, is alles behalve zeker. Het zou wel eens de uitzondering kunnen worden die de Belgische regel bevestigt. Voor de nieuwe minderheidsregering van Michel zal het geen wandeling in het park worden. De reeds aangekondigde versoepeling van de immigratieregels door Maggie De Block zal in geen goede aarde vallen, evenmin als nieuwe initiatieven op gebied van de Klimaatverordeningen, die bedoeld zijn om de Groenen te paaien, maar zullen leiden tot nieuwe belastingen. De laatste politieke peiling heeft daarenboven aangetoond dat zowel N-VA als VB erop vooruitgaan, wat duidelijk aangeeft dat ook kiezers van de traditionele partijen er stilaan genoeg van hebben en overkomen naar de Vlaamsnationalisten.
Zoals ik reeds vermeldde in mijn blog van 15 november, is de migratiecrisis een welgekomen alternatief voor de verkiezingscampagne van de N-VA, die moeilijk haar communautaire argumenten van 5 jaar geleden kan herhalen om ze daarna in de frigo te stoppen. Europa ondergaat al enkele decennia een massale immigratie zonder dat de kiezers daarover geraadpleegd te zijn. Het is niet meer dan logisch dat daartegen eindelijk verzet gekomen is, ook in dit land. Met het pact van Marrakech hopen de traditionele partijen alleen maar de autochtone bevolking op dit gebied monddood te maken. Dat het pact niet bindend zal zijn, is een lachertje. De rechtspraak en zeker de E.U.-arresten van Straatsburg zullen er zich gegarandeerd op beroepen. Het zal tevens als resultaat hebben dat het een soort Magna Carta zal worden van de immigratie. De instemming die heel wat landen, waaronder het onze, in New York vooraf gegeven hadden, gebeurde zonder enig overleg met het thuisfront. Elf Europese landen, waaronder Oostenrijk, Italië en Zwitserland, plus de VS en Australië hebben al aangekondigd dat ze het pact niet zullen ondertekenen. Waarom moet ons land dit dat wél doen? De derde wereldlanden worden zelfs niet eens verplicht uitgewezen onderdanen terug op te nemen. Dat Merkel en Macron dit pact aanvaarden is geen garantie. De eerste is bezig aan een fin de carrière en de tweede is momenteel zelfs in eigen land de gebeten hond.
Tenslotte is het afwachten of het kortgeding dat Filip De Winter bij de Raad van State heeft aangespannen nu Charles Michel toch naar Marrakech is vertrokken, op korte termijn iets aan de politieke situatie kan veranderen. In eerste instantie was die klacht er omdat Michel een mandaat had van het parlement en niet van zijn regering. Hoe dat nu – na het vertrek van de N-VA zit – is mij niet duidelijk. Anderzijds zou de nieuwe regering Michel – ‘Michel Light’ (5 postjes minder) – volgens de Wet een parlementaire fiat moeten krijgen in de vorm van een investituurdebat met daaropvolgend een vertrouwensstemming, waarbij hij de meerderheid van het parlement achter zich zou moeten krijgen, iets wat in de huidige omstandigheden erg problematisch zou zijn. Het zou wel eens kunnen dat de Raad van State eerder daarover een negatief advies zou geven. Met het allereerste minderheidskabinet in dit land zou het nog wel eens spannend kunnen worden…
Wie herinnert zich nog het faillissement van Electrawinds in Oostende? Dat afvalverwerkingsbedrijf kwam in moeilijke papieren en werd tenslotte verkocht aan Nethys, een Waals bedrijf dat toebehoorde aan Publifin dat later zelf in de problemen kwam door het uitbetalen van aanwezigheidspremies voor vergaderingen die niet eens hadden plaatsgevonden. Hetzelfde bedrijf dat ook in Gent, onder de naam Publipar, de plaatselijke socialisten in de verdrukking bracht en maakte dat eerste schepen Tom Balthazar, de gedoodverfde opvolger van Termont, moest aftreden. In Oostende zat Vande Lala ermee tussen, maar die professor was waarschijnlijk te leep om zich ergens op te laten betrappen.
Door de verkoop van het zo goed als failliete Electrawinds, moest het bedrijf echter een subsidie van 573.749,13 euro, die het gekregen had van de Vlaamse regering, teruggeven. Overdracht binnen de eerste vijf jaar mag nl niet volgens de subsidieregels. Die zaak is nog steeds hangende. Dat zijn zaken die niet zouden mogen gebeuren, maar jammer genoeg slepen die dikwijls jaren aan als de overheden ermee gemoeid zijn. In dit geval van Electrawinds komt er echter nog iets anders kijken.
De topman van het destijds failliete Electrawinds, Luc Desender, is nu met een nieuw afvalverwerkingsproject begonnen, weer in Oostende. En geloof me of niet, hij krijgt van de Vlaamse regering wéér een subsidie, deze keer zelfs een van 1,2 miljoen euro. Dus, terwijl Electrawinds nog een dik half miljoen euro moet teruggeven, krijgt het nieuwe project, RenaSel Recycling, 1,2 miljoen cadeau. Bij beide projecten is Desender op e.o.a. manier betrokken. Vraag is nu wat de nieuwe burgemeester van Oostende, Bart Tommelein, erover denkt en wat zijn voorganger, Vande Lanotte, er nog mee te maken zou kunnen hebben, al zal die laatste er denkelijk niet meer op reageren, nu hij beslist heeft uit de politiek te stappen.
Het is in elk geval een zoveelste geschiedenis over duurzame stroom die geld zal kosten.
* ‘Return to sender’ (Elvis Presley)
---------------
Ondertussen is er toch een eind gekomen aan wat men de ‘Zweedse coalitie’ was gaan noemen en gaat onze nationale Charel door zonder de N-VA, met een minderheidsregering wat voor dit land een primeur is. Het is nog te vroeg daarover veel commentaar te geven, al is het wel zekerder dan ooit dat de volgende verkiezingen helemaal in het teken van de migratie zullen staan en hebben we er een nieuw woord bij: ‘De Marrakech coalitie’.
