|
10/08/15
Fantastisch geslapen in een perfecte kamer. Maar wat en verschrikkelijk slecht ontbijt voor vel te veel geld. Trouwens keiharde muziek s ’morgens tijdens het ontbijt daar maak je de Kees echt niet blij mee. En, het kon natuurlijk niet blijven duren. Onweer, gedonder en kletterende regen met een temperatuur van 20 graden. We rekken en trekken het een beetje tot het droog is en hier en daar zelfs een streepje blauwe lucht tevoorschijn komt.
Rond half negen vertrekken we en Garmien loodst ons zonder enig probleem door het toch wel mooie centrum van Minsk. De bibliotheek van Minsk is in een prachtig gebouw ondergebracht.
Eenmaal buiten het centrum is het tijd om te tanken en van jas te wisselen het is ondertussen 28 graden geworden. Ook nu komt het jaar Russische les van Theo weer goed van pas. Je moet namelijk eerst aan een loketje gaan vertellen aan welk pompnummer je gaat tanken, wat voor soort benzine en het aantal liters. Ze spreken geen woord Engels hier en als je wat onbegrijpelijk staat te kijken ratelen ze aan één stuk door, in het Russisch natuurlijk. Theo legt woordje voor woordje uit wat we nodig hebben en het lukt wonderbaarlijk. Neem het van mij aan, zonder een woordje Russisch is het onmogelijk om hier te komen. Je geraakt niet aan eten en benzine. Je kunt zelfs geen taxi nemen.
Ook vandaag rijden we een honderdtal km binnendoor. Het verschil tussen de steden (die wij gezien hebben ) en het platteland is schrijnend. Als we door een stad rijden zo je denken dat we in een modern Wester land aan het rijden zijn. Op het platteland daar in tegen is het werkelijk armoede troef. Meer houten huizen met golfplaten als dakbedekking dan stenen huizen. Ook de stenen huizen zien er tamelijk armoedig uit. Ik begrijp ook niet hoe ze met de werkelijk vooroorlogse machines de oogsten binnen halen op de ongelooflijk grote velden.
Als we over de rivier de Berzina rijden denken we aan het leger van Napoleon die hier op de hielen gezeten door de Russen moesten terug trekken. Bij bosjes zakten de soldaten door het ijs en werden door de kou bevangen. 10.000 man van het machtige 600.000 man sterke leger overleefden het.
Als we voor de soeppauze stoppen hebben we weer de normale temperatuur die we deze reis gewend zijn. We ondergaan lijdzaam de 33 graden. Bij de bestelling van de soep ging het even fout. De norse dame die de bestelling opneemt ratelt een heel verhaal af over twee verschillende soepen. Heel raar want er is meestal maar één soort soep namelijk rode bietensoep. Theo, die de echt hele norse dame absoluut niet kan volgen denkt bekijk het maar als we maar soep hebben. Heel snel komt de soep er aan, we kijken elkaar aan en zeggen dat is wel heel snel. Ik neem een lepel soep en die blijkt gewoonweg koud te zijn. Niet echt smakelijk voor rode bietensoep. We gaan alle twee met onze kom soep naar de nog steeds ongelooflijke norse trees en beklagen ons over de koude soep. Amai, dat viel wel in heel slechte aarde. Er komt een Russisch geratel uit die bek als of het een salvo was van een machinegeweer. Uiteindelijk kwar het er op neer dat we voor de koude soep hadden gekozen.
Een km of drie na onze soeppauze komen we aan de grens met Rusland. Een groot elektronisch bord begroet ons met de tekst WELCOM TO RUSSIA. Het zal waarschijnlijk kinderachtig overkomen maar we hebben alle twee een ongelooflijk fijn gevoel als we Rusland binnen rijden. Dankzij het grensoverschrijdend verdrag tussen Belarus en Rusland rijden fluitend de grens over zonder enige controle.
Goed en wel de grens over rijden we de laatste 80 km binnendoor. We vinden het echt machtig om hier te rijden. We worden al direct geconfronteerd met een zeer effectieve spoorwegovergang. Het landschap verandert naar heuvelachtig en de wegen vallen goed mee. Er is minder landbouw maar ontzettend grote gebieden met puur natuur. Langs beide kanten van de weg kun je kilometers kijken zonder één huisje te zien. De Hongaarse poesta is in geval van oppervlakte een kinderspeeltuin. We worden echt overrompeld door dit landschap. Van de bombastische beelden die overgebleven zijn uit het communistisch tijdperk zijn we iets minder onder de indruk. Een monument valt echter op, we nemen daar dan ook en sigarenstop. Al snel worden we door de fiere toezichter van het monument benaderd. Hij vertelt honderd uit, Theo begrijpt er een beetje van als hij een dik gastenboek bovenhaalt met een vermelding die er ooit eens door een Belg is ingezet. Onze eerste Russische kennismaking is dan ook een succes.
Om 17 uur plaatselijke tijd arriveren we in Smolensk voor onze overnachting. Na wat gestrubbel met paspoorten en visum en een stel kopieën geraken we ingeschreven. Van uit de tuin van het hotel hebben we een mooi zicht op een kathedraal.
Voor €1 brengt en taxi ons naar het centrum waar we ons te goed doen aan een Big Mac.
Morgen een ritje binnendoor van 285 km. We overnachten dan in Vyaz’ma.
|
